PALET
Vrouw zal zich
Internationaler
gaan kleden
WOENSDAG 13 NOVEMBER 1974
Een mini Loco-speeldoos voor
kleuters van Jacob Dijkstra
Prijs voor
goed speelgoed
DEN HAAG De Stichting „Goed
Speelgoed" heeft vijf, bij Nederland
se winkels en warenhuizen verkrijg
bare spelletjes, uitgeroepen tot het
„Speelgoed van het Jaar".
Het zijn:
Het Europoort Havensysteem van
de firma Sliedreoht.
Het gezelschapsspelletje ..Een reis
door de Benelux" van Otto Maier.
Een mini-tingieterij van de Zweed-,
se fabrikant Edman.
Dankzij de milieu-mode ko
men de natuurlijke katoenen
stoffen weer terug.
Samenstelling
Henriëtte v. d. Hoeven
En een antal landbouwwerktui
gen op Dinkey Toy-formaat van
Britain Ltd.
Het bekroonde speelgoed zal de ko
mende maanden met kleurige stickers
waaruit de bekroning blijkt, worden
verkocht.
De Stichting hoopt, door het toe
kennen van de onderscheidingen, het
voor ouders, oma's en tantes gemak
kelijker te maken om verantwoord
speelgoed in winkels en warenhuizen
snel te herkennen.
Overigens verwacht de socioloog dr.
R. van der Kooy, die de vorige
week aan de universiteit in Gronin
gen met de studie ..Spelen en spel"
promoveerde, dat Jongens en meis
jes binnen afzienbare tijd ander
speelgoed zullen krijgen.
Dr. Van der Kooy verwacht name
lijk dat de veranderde opvattingen
over wat de taak van man en vrouw
in het dagelijks leven is, zullen door
werken in de speelgoedindustrie.
Er worden trouwens al poppen voor
Jongens en knutselkisten voor meis
jes bij de grote warenhuizen ver
kocht.
En ter gelegenheid van de „Kinder
boekenweek' 'schreef Annie M. G.
Schmidt het boekje „Het fornuis moet
weg". Een verhaal over een Jongen
die huisman en een meisje die tim-
mervrouw wilden worden.
Het is een amusant boekje waarin
het kinderen op een eenvoudige ma
nier duidelijk wordt gemaakt dat er
tegenwoordig naast het leven in een
huis-tuin-en-keukengezin nog ande
re mogelijkheden zijn.
De „Rooie Vrouwen" van de Par
tij van de Arbeid, die onlangs een
actie tegen de discriminatie van de
vrouw in kinderboeken zijn begonnen,
zijn dan ook bijzonder blij met het
boekje van Annie M. G. Schmidt.
Wie eten er het meeste vet? De
Belgen en de Luxemburgers. Die krij
gen gemiddeld per persoon 175 gram
vet per dag binnen. De Duitsers zit
ten daar vlak achter met htm 171.
Dan volgen de Amerikanen met 167
gram. En dan de Nederlanders: 166
gram per dag. We kunnen een voor
beeld nemen aan de Jappanners met
him 62 gram. of aan de Spanjaar
den met 105 gram, en ook nog wel
aan de welvarende Zweden met 125
gram. Dit is allemaal becijferd door
de EG.
PARIJS Op de internationale Confectiebeurs, die
onlangs in Parijs werd gehouden, kwamen na het gewel
dige succes van de Japanse boetiekontwerpers, confectie-
fabrikanten uit meer dan twintig landen als serieuze con
currenten van de Parijse modekoningen naar voren.
En het ziet er dan ook naar uit,
dat vrouwen zich binnen afzienbare
tijd, steeds internationaler zullen
gaan kleden. Het volgend voorjaar
zullen er al in onze winkels en wa
renhuizen jurken, pakjes en mantels
uit Spanje, Griekenland, Mexico, Bra.
zilië, Israël, India, Pakistan en Hong
Kong in de rekken hangen. Voor het
merendeel kleren in een wat lande
lijke stijl, gemaakt van natuurlijke
ruw geweven stoffen, die helemaal
passen bij de door de Japnners met
zo veel succes gelanceerde „Milieu-
Mode".
Op de beurs waren voor het eerst
ook de Afrikaanse staten Dahomey,
Ivoorkust. Mauritius en Niger verte
genwoordigd. Maar inkopers die naar
hun stands gingen in de hoop er
voor een habbekrats een heleboel
Jurken te kunnen bestellen, kwamen
bedrogen uit, want de karakteristieke
Afrikaanse kaftans, die er hingen,
waren allemaal met de hand gemaak
Met als gevolg dat de prijs per mo
del in de Nederlandse winkels op zo'n
f 120,- zou komen. En dat vonden
de inkopers voor de flodderige ka
toenen jurken veel te duur.
De exposanten uit Niger excuseer
den zich met de opmerking, dat ze
wel gedwongen waren om wat minder
goede inheemse katoentjes te gebrui
ken, omdat de, tot dusver uit Ne
derland geimporteerde batikstoffen
voor hen onbetaalbaar zijn gewor
den. Het Helmondse textielconcern
Vlisco-Bou Boudima, waar sinds
1846 Javaanse batik-stoffen voor de
ontwikkelingslanden worden ge
maakt, richt zich daardoor wat meer
op de Europese markt. Niet zonder
succes, want bij de Zweedse boe
tiekconfectiefabriek „Katja of Swe
den" zullen alle Jurken en blouses
voor 't komende voorjaar van Neder
landse batikstofjes worden gemaakt.
Weiiniig
De Italiaanse confectiefabrikan-
ten hadden op de beurs in Parijs wei
nig succes, want de inkopers van
winkels en warenhuizen hebben er zo
langzamerhand schoon genoeg van
dat, zij door de talloze stakingen, hun
kleding niet meer op tijd geleverd
krijgen. Bovendien was de Italiaanse
boetiekconfectie, zo bleek op de beurs
schrikbarend duur geworden.
Geen wonder dus, dat steeds meer
kledingconcerns en exclusieve boe
tiekjes hun Jurken en blouses in Grie.
kenland en hun suède jasjes en pan
talons in Spanje kopen. Twee nieuwe
mode-landen, die op het ogenblik
sterk in opkomst zijn en binnen af
zienbare tijd serieuze concurrenten
van Frankrijk en Italië zullen wor
den.
Athene
Van 1 tot 5 februari van het vol
gend Jaar zal in Athene de eerste
Griekse modebeurs worden gehouden.
Een voor prijsbewuste modefans in
teressante manifestatie, waarvan op
de beurs in Parijs alvast een voor
proefje was te zien. De meeste be
langstelling trok Calbari, een boe-
tlekoonfectiefabrikant uit Athene, die
schitterende met lelies gedessineerde
banlon jurken, rokken, blouses en bo
dysuits door de uit Den Haag af
komstige Griekse topmannequin Eli
sabeth Souyoul-Steens liet showen.
De creaties zouden zo uit een dure
boetiek in Florence kunnen komen.
Ze waren alleen een heel stuk goed
koper. En dat is in deze tijd van
sterk stijgende prijzen natuurlijk erg
belangrijk.
Spanje
Bij de Spanjaarden kreeg Ferrer
Y Sentis, een confectiefabrikant uit
Barcelona, die wereldbekend werd
met zijn truitjes, bedrukt met repro-
dukties van beroemde schilderijen, de
meeste orders. Maar er was ook veel
belangstelling voor de suède-kleding-
fabrikanten Bonini, Vega en Piel
Iberia. Firma's die naast sportieve
suède mantels in alleled pasteltinten
Het Haagse meisje Elisabeth Steens, die in Griekenland top-mannequin werd poseerde in deze
avondcreatie van Calbari.
ook blouses en jasjes van zulk soepel
nappaleer lieten zien, dat Je het ma
teriaal alleen van dichtbij van stof
kon ondersoheiden.
Wat sportiever waren de leren
mantels uit Brazilië, volgens mode
experts het leer-land van de toe
komst. De prijzen waren zo interes
sant dat heel wat Europese waren
huizen er indrukwekkende orders
plaatsten. De Israëlische leerfabri-
kant Beged 'Or moest het op de
beurs met minder klanten doen om
dat zijn fraaie suède mantels voor
Europese vrouwen bijna onbetaal
baar zijn geworden.
Landan
Van het Engelse modefront kwam
voor het volgend voorjaar ook wei
nig nieuws. De Londense boetiekont
werpers gaan namelijk onverdroten
voort met hun zo langzamerhand
wel erg afgezaagde Victoriaanse ma
xi-Jurken met gesmokte bovenlijfjes
en droefgeestige 1930-kleren.
Alleen Marcel Fenez en Mary Far-
rin bleven met vlinderachtige avond-
Jurken en mantelpakjes van natu
rel-kleurig gehaakt linnen nog een
beetje in het nieuwe modebeeld.
En het ten onrechte vaak onder
schatte Hong Kong zou in de toe
komst dankzij het succes van de Ja
panse boetiekontwerpers wel eens een
sleutelpositie kunnen gaan innemen.
Want de meeste Japanse creaties
worden in Hong Kong gemaakt om
dat daar de produktiekosten nog
steeds bijzonder laag zijn.
Ouderwets
Tenslotte waren op de Parijse beurs
voor het eerst bijna dertig Ameri
kaanse confectiefabrikanten verte
genwoordigd. Maar zo te zien had
den ze geen schijn van kans om op
de Europese markt een voet aan de
grond te krijgen, want hun nieuwe
zomerjurken leken wel op een soort
Door
Jos Hagers
nachtjaponnen en de astronomisch
geprijsde modellen waren hopeloos
ouderwets.
Door de opkomst van de totaal
nieuwe „Milieu-Mode" hebben de op
zichtig gebloemde synthetische stof
fen namelijk hun langste tijd ge
had, want de eenvoudige wijde ki
monojurken die het volgend voorjaar
zonder twijfel een geweldig succes
zullen warden werden bijna allemaal
van naturelkleurig katoen en ruw
geweven linnen gemaakt.
Hot pants en body suits ko
men volgend voorjaar weer in de
mode. Deze modellen zijn van de
Griekse confectiefabrikant Cal
bari.
Tot nu toe heb ik het verhui
zen van de ene kamer naar de
andere altijd als een ontspanning
gezien. Het principe: „Je moet er
altijd beter van worden", heb ik
in acht jaar acht keer gehul
digd.
Tot nu toe was het trouwens erg
spannend, omdat Je niet wist wat
voor vlees Je in de kuip kreeg, als
het om hospita's ging. Eén keer
heb ik het beroerd getroffen; Sc
heb daar dan ook maar twee
maanden gewoond. „Meneer, om
elf uur moet het bezoek de deur
uit zijn'.' „Meneer, u moet niet
zo vaak bellen; twee keer per dag
is meer dan voldoende". „Meneer,
wilt u geen pijp roken in de gang".
Na die twee maanden (het was
mijn eerste kamer) heb ik dit
soort Verdrag van Rome-schen
dende idioterie nooit meer meege
maakt.
Henk van Mokum
Ik heb midden in de Jordaan
gewoond bij een amateur-levens
lied-zanger, die luisterde naar de
naam Henk van Mokum. We heb
ben wat afgezongen, getweeën. „De
glimlach van een kind", „De le
pel in de brijpot", „M'n tante
heeft een olifant tatatataretata",
„Kerstmis de Jordaan" en vele,
vele aria's van Mozart.
Ruim een Jaar deelde we van
alles geld, suiker, drank. Onbe
zorgd aan de toog van het buurt
café maakten we pret en hadden
we ruzie. Maar terug, thuis, kon ik
alleen maar zitten op mijn bed;
de kamer was iets meer dan twee
bij iets minder dan tweeënhalf.
Beneden woonde een frietboer.
Vooral 's zondag na het voetbal
was dat duidelijk te merken.
Priemen
Ik kon een hele zolder krijgen
en deed dat. Moest me iedere
morgen een weg banen door dro
gende lakens en ondergoed, moest
Door
Paul Wolfswinkel
op driehoog de hond aaien, op
tweehoog de buurvrouw gedag
zeggen en op eenhoog een an
dere hond aaien en op straat de
blikken van ale andere buurvrou
wen in mijn rug voelen priemen.
Ik heb me laten vertellen dat er
nu Heli's Angels door de straat
rijden.
Verdere verhuizingen zijn niet
interessant, althans ik kan me er
nauwelijks wat van herinneren.
En nu: goeie kamer, keuken,
balkon waarop je alleen achter el
kaar kan zitten, net als op een
bromfiets en een schat van een
landlady (hospita zal ze nooit of
worden).
Opeens een telefoontje: „Ik ga
verhuizen. Misschien Is mijn huis
je wat voor Jou?"
Huisje? Huisje?? Ja wel dege
lijk: huisje. Huis. Kasteel met een
slotgracht voor de deur.
Drie kamers. Grote. Een bedstee.
400 jaar oude balken in het pla
fond. Gerestaureerd. Luuks, met
zo'n verwarming, die het doet als
je de knop omdraait. Midden in
de oude binnenstad. Ruimte voor
twee. Niet meer zachtjes hoeven
Kasteel
met
slotgracht
te doen na twee uur 's nachts.
Gebeitste vloeren. Open haard,
die ik mooi vind. En ik vind open
haarden zelden mooi. En een huur
die ik kan betalen. Doen dus.
Meteen en onmiddellijk.
Maar Ja, de landlady. Mijn god,
hoe vertel ik het? Voorbereiden
en een schone zakdoek in de
broekzak. Ik voorzie tranen. We
hebben anderhalf Jaar het beste
met elkaar voorgehad. Maar het
water in de handen sta ik voor
haar. „Jongen, wat erg. Maar wat
fijn voor Je". Ze wil meteen mee
Dingen
Gedurende een maand hangt er
een groot vel aan de deur, waar
op dingen staan die gedaan moe
ten worden. Ze worden weer door
gestreept en er komen nieuwe bij.
Adreswijzigingen, spons en zeem,
stoelen, lampen, verfkwasten, Wil
lem bellen voor lampen, sleutel
halen, geyser kopen, tegels halen
bij Joost en blijven eten, C. C.
afbellen, spiegels kopen, werkster
regelen voor schoonmaken, PTT
bellen voor nieuw nummer
(SPOED) inboedelverzekering,
moeder bellen voor kast en gor
dijnen, wc-in-ventaris kopen, He-
ma voor emmers, dozen voor boe
ken, tweede boék van Oltmans ko
pen, is er een tv-antenne?, John
vragen om te helpen. Schei uit!
De dag zelf. Alles ingepakt Rot
aooi, vuilniszakken vol met oude
kranten, tijdschriften, troep. Ik
zie erop toe dat de hulptroepen
zich fatsoenlijk gedragen met
mijn spullen. En niet, zoals in
dertijd, 'n volle theekop tussen de
schone zakdoeken zetten. Ik voel
of ik mijn paspoort heb. Dat ben
ik ooit eens drie weken kwijt ge
weest. Bleek naast de schoenpoets
te zitten. Hoe? Ik zal het nooit
weten. De planten gaan apart. Dag
- kamer, dag landlady.
Uitladen bij de slotgracht, neer
zetten, Besje pils op Villa des Ro
ses van Elsschot. Busje betalen,
hulptroepen bedanken en meteen
uitnodigen voor het eten, later in
de week. Moe. smerig, dolgelukkig,
een kus. Nou, wat doen we het
eerst? Een weekend lang zes din
gen tegelijk aanpakken en meteen
weer laten liggen.
Mensen, die „eens komen kij
ken", de rommel zien en meteen
weer weggaan. Lafaards.
„Je moet er altijd beter van
worden". Het is weer gelukt. Maar
ik zie het niet meer als een ont
spanning.
