Honderd uur vrees is
niet na te voelen
Snoekbaars rukt op
J vis
T sport
Meer Vissport
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 1974
PAGINA 17
Er is één vissoort in ons land,
die bezig is met een duidelijke
opmars. Dat is de snoekbaars, die
de toepasselijke bijnaam van „va
dertje glasoog" kreeg. Zo'n vijf tot
tien jaar geleden werd er over
snoekbaars als sportvis nog nau
welijks gesproken, omdat de snoek
nog altijd de boventoon voerde.
Als men een dagje ging vissen
op roofvis dan heette dat een
dagje .snoeken"; de baars en de
snoekbaars werden gemakshalve
vergeten.
Daar is verandering in geko
men met het verdwijnen van de
„kuil" een speciaal visnet ge
bruikt door beroepsvissers waar
mee bijzonder veel kleine vis
werd „vermoord" van het IJs-
selmeer. In de jaren die daarop
volgden was er in het water van
de vroegere Zuiderzee sprake van
een ware snoekbaarsexplosie. Er
werden miljoenen jonge snoek-
baarsjes geboren en dat wat gro
tere exemplaren kregen een ex
tra bescherming door een verho
ging van de minimummaat.
Die extra zorg voor de snoek
baarsstand in het IJsselmeer mis
te haar uitwerking niet. Wateren
die uitkomen op het IJsselmeer
bleken mee te profiteren van deze
maatregelen en zagen de snoek
baarsstand in snel tempo toene
men. Ook in onze omgeving is er
de laatste jaren een duidelijke
verbetering merkbaar. Daarvoor
is behalve de bescherming ook
nog een aantal andere oorzaken
aan te wijzen.
Een van de belangrijkste is wel,
dat het ons omringende water
door de sterk toegenomen lezing
van afvalprodukten dermate ver
vuild is dat het troebel is gewor
den. En Juist die troebelheid is
een van de factoren in het voor
deel van de snoekbaars. Deze vis
soort vangt niet zoals de
snoek de prooi op gezicht maar
door de trillingen die geregi
streerd worden met de zijde-
streep en op de geur. Snoekbaars
heeft derhalve geen helder water
nodig. Een tweede factor is dat
de snoekbaars een voorliefde heeft
voor diep water. Als gevolg van
de zandwinning zijn op vele
plaatsen in ons land zogenaam
de „zandputten" van grote diepte
ontstaan, waar de snoekbaars
zich kennelijk goed thuis voelt.
Die voorliefde voor dieper water
heeft niet verhinderd dat de
Verbetering van de Binnenvis
serij flinke hoeveelheden Jonge
snoekbaars worden uitgezet er
zeker toe hebben bijgedragen, dat
de snoekbaarsstand reden tot
vreugde geeft. Al met al wordt de
sportvisser de kans geboden om
De enige speciaalzaak voor al uw
HENGEL
SPORTARTIKELEN
DE SPORT
HAARLEMMERSTR. 11, tel. 24020
zioh de komende tijd met wat
meer mogelijkheden op succes
dan tot dusver te wijden aan de
Jacht op de roofvis die snoek
baars heet.
De vraag die zich aandient is
op welke wijze dat het beste kan
gebeuren. In de zeer bescheiden
hengelliteratuur die tot dusver
over de snoekbaars is versche
nen, komt men niet veel verder
dan de constatering dat de
snoekbaars een wispelturige vis is
die zich moeilijk laat vangen. Ik
geloof niet zo zeer dat t wispel
turigheid is als wel het feit dat
er legio mogelijkheden zijn om de
snoekbaars te vangen.
Laten we eens een paar moge
lijkheden bekijken. In de eerste
plaats het bevissen van de snoek
baars in de „zandputten". Gezien
de grote diepte is het onmogelijk
te vissen met een vaste pen, ten
zij men „tussen water en wind"
wil vissen, hetgeen af en toe nog
wel eens succesvol wil zijn in de
vroege ochtenduren. De beste
kansen heeft men echter met vis
sen langs en over de bodem.
Gebruiken we als aas een le
vend visje of een stukje vis dan
kunnen we twee methoden toe-
snoekbaars de laatste Jaren ook passen. De een is het gebruik
wordt gesignaleerd
in polderwater. Hij blijkt daar
duidelijk de plaats van de snoek
te hebben overgenomen, die vroe
ger met de baars het alleenverto
ningsrecht had.
Tenslotte zal ook het feit dat
jaarlijks door de Organisatie ter
voor minder geld
sortering
kwaliteit
verlaagde prijzen
DEN HOLDER
HENGELSPORT
Janvossensteeg 75/77
Leiden
schuifdobber die met behulp
van een stuitje op de Juiste diep
te wordt afgepeild. Het aantrek
kelijke van deze wijze van vissen
is dat alles wat zich beneden af
speelt haarscherp geregistreerd
wordt door de pen. Het is een
fascinerend gezicht om te zien
hoe voorzichtig de snoekbaars
eerst het aas betast en er ver
volgens in de bek mee rondzwemt.
Afhankelijk van de eetlust van
de snoekbaars kan dat minuten
lang duren. De vis zwemt soms
vele meters met het aas in de
bek kennelijk op zoek naar een
plekje waar hij in alle rust de
prooi kan verorberen. Omdat
snoekbaars een schuwe vis is kan
het gebeuren dat het visje of
stukje vis nog een paar maal
wordt uitgespuwd alvorens het
wordt geslikt.
Een tweede manier is het zo
genaamde „vissen op het handje".
Hierbij wordt geen pen gebruikt
maar voelt de hengelaar met
twee vingers aan de lijn of er vis
bij het aas is. Het voordeel van
dat door langzaam
opspoelen het aas
extra aantrekkelijk wordt voor
de snoekbaars. Bovendien kan in
relatief korte tijd een flink stuk
water worden afgevist. In de der
de plaats is het mogelijk op die
manier ook de glooiingen van de
putten te bevissen, wadr zich ook
nogal eens grote snoekbaarszen
ophouden.
Bij elk van de twee viswijzen is
het duidelijk dat we een enkele
haak gebruiken, om de bek van
de snoekbaars niet teveel te be
schadigen. Bent p een liefhebber
van het vissen met levend aas
neem dan zeer kleine voorntjes.
Als dood aas kunt u onder meer
een staartstuk je van een voorn
of een stukje uit de rug waarin
de rugvin nog vastzit gebruiken.
Het resterende deel van het visje
stukjes snijden en als „lokvoer"
benutten.
Vooral voor het bevissen van
de glooiien is er ook nog een
kunstaassoort, waarmee soms
zeer goede resultaten worden ge
boekt. Dat is met de Jig. Gezien
het feit dat ik daarover enkele
weken geleden al uitvoerig bericht
te laat ik deze aassoort nu rusten.
De spinner blijkt in de praktijk
een minder geschikt soort kunst
aas te zijn om de snoekbaars te
vangen. Ook de lepel is op erg
diep water minder geschikt.
Belangrijk is ook te weten met
welk materiaal de snoekbaars be
vist moet worden. Gebruiken we
levend of dood aas dan komt een
soepele werphengel met een leng
te van 3 meter of meer in aan
merking. Verder een goede kwa
liteit molen met daarop 100 me
ter nylonlijn met een dikte va
riërend van 20 tot 25 honderdste.
Een stalen onderlijntje voor de
snoekbaars is overbodig. Hij heeft
weliswaar een stel vervaarlijk uit
ziende tanden in zijn bek maar is
niet in staat een nylondraad
door te bijten of te schuren. Toch
zouden we u willen adviseren om
een dergelijk onderlijntje te ge
bruiken. Het is namelijk zeker
niet denkbeeldig dat het aas dat
u bestemd had voor de snoek
baars door een hongerige snoek
wordt genomen. En dan zou het
zonde zijn zo'n vis te verspelen.
Het is mij een enkele maal ge
beurd; reden waarom ik dat ri
sico niet meer wil lopen.
Voor het vissen met de Jig
komt alleen het lichte spinhen-
geltje in aanmerking. Tenslotte
nog een aantal viswateren in de
naaste omgeving waar u snoek
baars kunt verwachtende diepere
plekken van Kagerplassen,
Braassemmermeer, Nieuwkoopse
Plassen, Wijde Aa en Westeinder
Plassen, het recreatiemeer bij Al
phen aan den Rijn, de Langer-
aarse Plassen en het Noordzee
kanaal.
ELAN echte visboten.
YAMAHA-
OUTBOARDS.
2 tot 55 pk. 2 Jaar garantie.
Echte service door fabrieks-
monteur.
Boot-Centrum b.v.
Het water in de omgeving van Nieuwkoop is niet alleen bijzonder rijk aan vis, maar
wordt bovendien omzoomd door een zeer fraaie natuur. LD-fotograaf Wim Dijkman maakte
dit plaatje, dat elke hengelaar moet aanspre ken.
Pas toen donderdagmiddag om drie
uminuten voor twee, de vier motoren
van de Boeing 707 „Chateau de
Chaumont" van Air France afsloegen
wist men: het Haagse gijzelingsdra
ma was definitief ten einde.
Honderid teeënveertig uur nadat de
drie Japanse terroristen de Franse
ambassade aan het Korte Voorhout
binnenstoven en, met machinepisto
len en een handgranaat, elf gijze
laars te hoop dreven in de kamer
van ambassadeur Jacques graaf de
S^nard (52), was er ruimte vOor de
laatste zudht van opluchting ook
gezagvoerder Pim Sierks (42) en
zijn twee bemanningsleden van
Transavia waren ongedeerd aan het
Jananse wanhoopsavontuur ontko-
Dootr
H. J. OoJbekkitnk
Negen mannelijke gijzelaars hebben,
tezamen met de drie „samoerai's" van
het Rode Leger, ruim honderd uur
doorgebracht in de kamer van onge
veer honderd vierkante meiter, die
ondanks zijn afmetingen na verloop
van tijd de claustrofobie bevorde
rende proporties van een gevange
niscel kreeg. De twee Jonge vrouwen,
Bernadine Geerling en Joyce Fleur,
was de laatste (meest tergende)
Boanningsfase bespaard gebleven: na
zestig uur stuurden de Japanners
hen, geïrriteerd door nerveuze
huilbuien, naar buiten.
Honderd uur vrees is niet na te voe
len; een poging tot reconstructie
van de sfeer tijdens de lange gijze
ling kan dan ook niet meer dan een
poging zijn. Enkele van de gijzelaars
hebben iets verteld over hun bele
venissen, ma-rkante fragmenten ui)t.
vier eindeloze etmalen. Wat het
ziïn maar twee facetten het dui
delijkst naar boven komt is vrijwil
lig respect voor de Franse ambassa
deur en onvrijwillig ontzag voor de
terroristen.
Het zestigjarige ambassadelid C. Le-
gendere, een Fransman, die al dertig
jaar in Nederland woont, geëmotio
neerd en onmiskenbaar trots op zijn
„patron": „De ambassadeur heeft
echt als een soldaat zijn plicht ge
daan. De 56-jarige Rotterdamse
chauffeur Jan Meertens: „Ik heb
enorme bewondering voor de Franse
ambassadeur. Wat een waardigheid".
Ongelooflijk
De 57-jarige Total-directeur W.
Groskamp uit Den Haag: „Een man
domineerde in heft bijzonder; de
Franse ambassadeur. Wat deze man
telkens weer wist op te brengen was
werkelijk ongelooflijk". Op zijn beurt
noemde graaf De Senard de Japan
ners: „Goed getrainde soldaten;
harde onderhandelaars, die uitste
kend wisten hoever ze konden gaan".
Dertig uur niets te drinken. Zestig
uur niets te eten. De Japanners wa
ren in het bezit van poeders en pil
len met voedingswaarde, zodat ze
afgezien van de wapens waarmee ze
de elf onder schot hielden ook in
dit opzicht een moreel overwicht
hadden. Ze diepen op stoelen, om
de beurt, soms ook tegelijk; maar
bij elke beweging van een gijzelaar
veerden ze alert op, zodat vlucht
en overvalsplannen wel besproken
doch niet uitgevoerd konden worden.
Zo moest men een plan om de am
bassadeur om wie de gijzeling in
de eerste plaats begonnen was te
laten ontsnappen opgeven toen
•bleek dat de vluchtweg via een wc-
raampje stellig zijn dood zou zijn
geworden.
Prulileinbaikkon
De pistolen en handgranaat van de
terroristen hadden van De Senards
werkkamer een verzegelde kluis ge
maakt. Een deur mochten de gijze
laars door; die van een aangrenzen
de kamer van de secretaresse, waar
een paar prullenbakken als toilet
moesten fungeren. In de met beige
itapyt belegde ambass adeair Ska m e r
staan een bureau, een vergadertafel
en een lage tafel, omringd door fau
teuils. Dit zitje is bestemd om gas
ten te ontvangen, maar gedurende
de honderd uur zaten de gijzelaars
er bij elkaar. Ze praatten. Ze speel
den bridge en patiënce me& uilt
stukjes papier vervaardigde kaarten.
Ze wachtten af. Uit de houding van
de drie Japanners werd opnieuw het
mentaliteitsver schil tussen „oost en
west" duidelijk. De .gijzelaars hadden
onmiddellijk door dat de terroristen
niet aan eigen leven hechtten en
daarom niet zouden aarzelen hun
gevangenen te doden. Heft is een
geesteshouding die terugvoert tot
een ver verleden waarin het een
krijger niet werd toegestaan zich
aan de vijand over te geven. Men
vocht voor zijn keizer en men sneu
velde voor zijn keizer als de over
winning niet mogelijk bleek. Uit de
ze optiek ontstonden in de Tweede
Wereldoorlog de Kaimiikazipilo'ten
die zich met hun vliegtuigen op een
vijandelijk schip stortten in de hoop
het tot zinken te brengen en in de
zekerheid dat ze bij hun dood ge
roepen zouden worden tot een soort
hemd die zich veel verder uitstrekt
dan welk westersbybels begrip daar-
Uzig
De twee pistolen die de Japanners
bedongen bij het staken van hun
bezetting golden dan ook hun „recht
op zelfmoord" het zichzelf doden
is in Japan niet belast met het
schande syndroom daft er in. heft
westen nog steeds aan kleeft: de
hoogste triomf is de dood voor een
zaak, waarin men gelooft en wordt
niett beschouwd als een verlooche
ning van het eigen leven. In die
sfeer kan het correcte, maar ijzige
optreden van de Japanners gezien
worden: de Franse en Nederlandse
gijzelaars waren «let méér dan mid
del tot ee* doel; de humane en hu
manitaire aspecten van elf levens
vallen in het niet bij De Zaak.
Ze hebben ook geprobeerd hun ideo
logie aan de gevangenen te slijten.
Ze spraken over Israël en de strijd
die Japanse „vrijheidssoldaten" sa
men met Palestijnen voeren ter be
vrijding van de wereld. Het Japanse
Rode Leger, in het thuisland Sike-
straffe discipline, gericht op vernie
tiging van het kapitalisme en het
zionisme; een socialisering van de
wereld die op wapengebruik is geba
seerd. Machtsovername door geweld;
in „klein" bestek door gijzelingen, in
groter verband de illusie van totale
overheersing.
De illusie is ontleend aan een slag
zin van Madtse-Toeng: .Macht
komt uitsluitend uit de loop van een
geweer". Met deze uit zijn verband
gerukte spreuk hebben de drie Ja
panners ook hun elf (later negen)
gijzelaars geconfronteerd. „De hele
wereld is ons slagveld en Nederland
is het waterfront", zeiden de terroris
ten. Een grapje dat, zegt Total-di-
recteur Groskamp, de spanning even
brak. Of het als grapje bedoeld was,
mag betwijfeld worden.
Er zijn in de loop van de vier etma
len zeventien schoten gelost in de
kamer van de ambassadeur. Plafond,
vloer en een portret van Pompidou
moesten het ontgelden. Een indirec
te terreur die kennelijk bedoeld was
om de gijzelaars voortdurend onder
spanning te houden.
Ambassadelid Legendere: „Natuur
lijk waren we bang, maar we heb
ben niets van onze angst laten mer
ken". Ambassadeur De Senard; „Ik
had het gevoel dat de Japanners
zichzelf zeer goed in bedwang had
den, alleen maar van tijd tot tijd
deden alsof ze hun geduld verloren".
Total-dlrecteur Groskamp: „Na alle
schietpartijen in de kleine ruimte
waren we er allang van overtuigd,
dat we te maken hadden met een
stelletje meedogenloze gangsters en
dat iedere verdachte beweging van
onze kant of van buiten onheilspel
lende gevolgen zou kunnen hebben".
Uitstel
Gezichtsverlies is nog altijd een be
langrijke factor in Aziatische landen
mEin diient zich zowel aan een
belofte als aan een dreigement te
houden. Daarom waren zeker de al
lereerste uren van de gijzeling de
gevaarlijkste. De terroristen hadden
als ultimatum gesteld dat hun eisen
voor 3 uur vrijdagsnachts moesten
zijn ingewilligd, omdat ze anders
een voor een de gevangenen zoduen
doodschieten. Toen ze inzagen dat
het tijdsbestek te kort was om aan
die eisen tegemoet te komen, hebben
ze hun dreigement niet uitgevoerd.
Het was voor hen dan ook geen ge
zichtsverlies, maar een uitstel van
waar ze nog steeds heilig in geloof
den een uiteindelijke triomf.
Waarschijnlijk om dat gezichtsver
lies te beperken, te rationaliseren
Stuurden va dan ook woensdag na
aankomst in Damascus een verkla-
ring uit waarin ze zeiden dat de
operatie in Den Haag een succes
was geworden, „ondanks voortduren
de pcgjngem en manoeuvres door
Franse, Nederlandse en Japanse im
perialisten, bondgenoten van en sa
menzweerders met de zionistische
vijand, om de operatie te laten mis
lukken dn onze kameraden gevangen
te nemen".
Angst voor dat gezichtsverlies ener
zijds, vrees voor een bloedbad a la
de Olympische Spelen in München
anderzijds moét de Japanners
hebben beheerst. Vaak was de ken
nelijke eider van het trio geprik
keld en nerveus tijdens de onder
handelingen die via een lid van de
Japanse ambassade liepen. Maar
wanneer het er naar uitzag, dat het
gesprek gunstig voor de terroristen
verliep, klaarde hij zichtbaar op.
Snor
Die leider overigens was in het bezit
van een prachtige snor; reden voor
de gijzelaars om hem de bijnaam
„Snor" te geven. De tweede werd
„Zakdoek' genoemd omdat hij vrij
wel vooHdurend een masker droeg.
En de derde Japanner, die reeds
vrijdagmiddag bij een poli tie-aanval
in de arm werd getroffen, noemde
men simpel „Arm". Het aldus bijge
naamde drietal gedroeg zich, naar
mate de uren verstreken, harder in
zijn opstelling tegenover de gijze
laars. De gevangenen wachtten, bij
na gelaten tenslotte, op het moment
waarop „Snor", „Zakdoek" en „Arm"
niet langer plafond en vloer maar
henzelf als doelwitten zouden kiezen.
Angst
Pas toen dinsdagochtend duidelijk
werd dat een ontknoping nabij was,
versoepelde de houding van de ter
roristen en week, voorlopig, de vrees
dait de gijzelaars zouden word'ein ge
dood. Die angst kwam op het al
lerlaatste ogenblik weer terug
toen de Japanners de ruiten van de
politiebus insloegen. Dat was begrij
pelijk, want tot achter de dranghek
ken op het Lange Voorhout waren
de knallende geluiden van het bre
kend glas te horen ze klonken als
zware schoten.
Overigens moeten de terroristen
goed op de hoogte zijn geweest van
het interieur van de Franse ambas
sade, daar ze hun slachtoffers (bij
eengegaard in de vestibule en od de
andere verdiepingen) regelrecht
naar de werkkamer van graaf De
Senard op de vierde etage voerden.
Die veronderstelling wordt bevestigd
door de 56-Jarige Franse diplomaat,
Rene Perrin, een van de gijzelaars.
Eerder
„Ik had de indruk, dat die drie Ja
panners de Franse ambassade al
eerder verkend hadden. Ik geloof
dat een van hen al een paar dagen
voor de overval in de ambassade
was geweest".
Een onmerking, die nogmaals beves
tigt, dat het Japanse Rode Leger
hoe klem het ook mag zijn (schat
tingen lopen van 200 tot 500 man)
terdege georganiseerd en geoefend
is. De terroristen hebben, dankzij de
geduldige aanpak van de Nederland
se autoriteiten, het land verlaten
zonder df gijzelaars te deren. Verge
leken met München-1972 vormen de
gewonde agente en agent een be
trekkelijk geringe tol.
Men ka.i zich afvragen of de 28-Ja
rige Foesako Sjigenoboe, de „Konin
gin van het Rode Leger", tevreden is
over naar drie manschappen. On
danks de vrijlatihg van Joetaka
Foeroeja uit de Parijse Sante-ge-
vangenis, is de missie van „De Drie
Samoerai's" grotendeels mislukt.
H. J. OOLBEKKINK
Foto's beschikbaar gesteld door de Infra Rood FotodienstLuchtvaart Rijkspolitie.
