Reus onder de kabouters
op de wethoudersstoel
Wisselende facetten van
Israels dagelijks leven
Roel van DuynMijn ideeen geef ik niet op
Het is beslist een duiding van het lot, zo realiseer ik me, dat
ik klem raak in een kilometers lange file juist wanneer ik op
weg ben naar een gesprek met Roel van Duyn. Heeft hij, de
milieuprofeet, de eerste provo, de wijze kabouter, de ambas
sadeur van Oranje Vrijstaat, niet altijd op het verwerpelijke
van het vervoer per auto gewezen?
Door
Alexander Münninghoff
Had ik maar beter naar hem geluis
terd en de trein genomen! Had ik
zijn voorbeeld maar gevolgd en de
witte flets bestegen! Drie kwartier
te laat betreed ik de ruime, stijlvol
ingerichte regentenkamer van het
Amsterdamse stadhuis, waar hfj,
Roel. sinds zijn recente benoeming
(tot wethouder van gemeentebedrij
ven van de hoofdstad, zijn intrek
heeft genomen.
Als ik hem, bij wijze van veront
schuldiging, verslag doe van het leed
dat ik op de weg heb ondervonden,
kijkt hij me wat meewarig-spottend
aan. Het is dezelfde blik die me, een
Jaar of vijftien geleden, op grijze
zaterdagmiddagen in het Nationaal
Schaak Gebouw in de Haagse Van
Speykstraat woordeloos aankondigde
dat ik weer mat ging. Want Roel
schaakte ongenadig sterk en onna
volgbaar origineel.
Het spel van koningen en raadshe
ren heeft hij nu links laten liggen,
al wil hem soms nog wel een tijde
lijke bevlieging overvallen. Zoals af
gelopen zomer, toen hij zijns on
danks geregeld in het Amsterdamse
schaakcafé kwam. „Heel gevaarlijk
is dat", is zijn commentaar^ „je ver
stand verdwijnt samen met de stuk
ken in het doosje. Enfin, je hebt er
zelf genoeg ervaring mee, denk ik."
Die zit.
Voor het interview komt hij van
achter zijn grote, met twee telefoons
en een beginnende berg paperassen
indrukwekkend ogende bureau van
daan en zet zich, enigszins onwen
nig, aan de fraai gepolitoerde confe
rentietafel. Het glaasje prik, dat hij
op het afgesproken uur voor me had
laten klaarzetten, vindt eindelijk
zijn bestemming.
„Tja, hoe is het zo gekomen?", begint
hij, „Nou, ik ben door mijn partij,
de PfR, in de gemeenteraad geko
zen en daarna is er, via een accoord
tussen de vier progressieve partijen
en de CPN, op mij gestemd toen er
bepaald werd wie wethouder zou
worden. En nu zit ik hier, een week
al."
De portefeuille die Roel toegewezen
heeft gekregen behelst de gemeente
bedrijven: „Electriciteit, gas, water,
stadsdrukkerij, ga maar door. En
bovendien nog de lokale radio en tv,
wat ik erg leuk vind. Dan kun je
namelijk door buurtzenders in te
stellen de gemeentelijke decentrali
satie bevorderen, begrijp je? Als de
mensen weten wat zich in hun eigen
omgeving afspeelt, dan voelen ze
zich er sterker bij betrokken."
Er zullen weinig wethouders te vin
den zijn die him werkterrein van zo
nabij kennen als Roel van Duijn. In
de loop der jaren heeft hij zelf ge
regeld het blauwe werktenue om de
schouders gehangen om als tijdelijk
vuilnisophaler of waterfitter erva
ring op te doen.
Een bijzonder principiële werkwijze,
waar hij ook nu mee wil doorgaan:
„Hoofd- en handarbeid moet Je niet
zo scherp scheiden, vind ik. Dat
leidt tot de mentaliteit van heren
en knechten. Voor de stadsreiniging
wil ik er bijvoorbeeld op aansturen,
dat het schoonhouden zoveel moge
lijk door de mensen zelf wordt ge
daan.
„Ik zou scholen en buurtcentra wil
len inschakelen om mee te helpen
de straten schoon te houden. Als
dat gebeurt kunnen de vuilnisopha
lers misschien tijd overhouden om
naar school te gaan, vooropgesteld
dat ze dat willen natuurlijk. Iets
anders is ook goed, als we maar iets
in gezamenlijk overleg vinden dat
tegenwicht biedt voor altijd maar
weer dat vuilnis ophalen. Dat is af
schuwelijk werk."
Alternatief
Een mooi plan, zoals zovele andere
ideeën die uit Roel's brein zijn ont
sproten. Als wethouder heeft hij na
tuurlijk wel rekening te houden met
de gemeenteraad, die zijn voorstel
len eerst zal moeten goedkeuren,
vooral als het om zaken van princi
piële aard gaat.
Zoals bijvoorbeeld zijn bedoelingen
met het gemeentelijk energiebedrijf,
waarvan hij vindt dat het voor
zover mogelijk moet overgaan op
produktie van energie uit schone
bronnen, zoals zon en wind. Reflec
toren en molentjes dus op de daken
van de huizen en gebouwen. Ander
plan: het verstrekken van biologisch
voedsel in de kantines van gemeen
tebedrijven. Zijn doelstelling: Am
sterdam moet als stad leefbaar ge
maakt worden. Zijn strategie: de
centralisatie.
Hoe reageert de ambtenarij op dit
nieuwe geluid? Hoe is de samen
werking met de collega's ten stad-
huize?
„Nou, even wennen, he. Het functio
neert pas een week. Voorlopig gaat
het goed, ik heb wel de hoop dat ik
een beleid kan voeren zoals me dat
voor ogen staat. Over mijn plannen
praat ik vanzelfsprekend veel met
mijn ambtenaren; die hebben een
dergelijke aanpak ook wel verwacht
van mij en hebben zich daarop in
gesteld."
Hoe is het om, met je tegen de
staat gerichte verleden, nu opeens
als wethouder het staatsbeleid mede
te bepalen?
„Ik ben nog steeds onlosmakelijk
met dat verleden van provo en ka
bouter verbonden. Mijn ideeën over
de alternatieve maatschappij heb ik
behouden, die geef ik niet op. Ik
denk alleen dat het goed is om, ge
bruik makend van de mogelijkheden
van de gemeente, des te harder aan
de verwezenlijking van die idee te
werken. Want de eemeente is. als
zodanig, een sympathieke organisa
tie met veel democratische controle."
„Bovendien is het geen commercieel
bedrijf, daarom leent het zich tot
aanzetten in de richting van een al
ternatieve maatschappij, vind ik.
Tja, ik ben van plan daar hard aan
te werken: ik heb niets meer te ver
liezen dan een regenten-carrière.
(Lacht). De veranderingen moeten
snel komen. Ik heb een dienstfiets
met tien versnellingen, dat is sym
bolisch op te vatten."
Hoe is de reaktie onder de vroegere
kabouters op je nieuwe baan en het j
daarmee samenhangende salaris?
„Van da.t salaris gaat een aanzien
lijk gedeelte naar de partijkas van
de PPR. Wat de kabouters betreft:
als beweging bestaan ze niet meer,
individueel heb ik geregeld contact
met ze. Indertijd was er een verschil
van mening onder de kabouters, dat
weet Je. De ene stroming vond, dat
je alle aandacht uitsluitend moest
richten op de strijd met de bestaan
de orde, terwijl ik toen zei dat Je
daarnaast ook de opbouw van de
nieuwe maatschappij ter hand
moest nemen. Ik stond de twee-
handen-theorie voor: opbouw van
het nieuwe en afbraak van het ou
de. Toen ik zei dat we best aan par
lementen en zo konden meedoen,
zagen de meeste kabouters dat hele
maal niet ztiten."
Je stelde dat voor omdat Je vond
dat de twee handen zo sterk en ef
fectief mogelijk moesten zijn?
„Ja, en daarnaast moesten ze na
tuurlijk wel samenwerken. De PPR
is naar mijn smaak dermate actie
partij, dat dat samengaat. Hier in
Amsterdam in elk geval wel."
Heb je veel contact met de bevol
king?
„Jazeker. Vaak mensen met allerlei
problemen: ze dreigen ontslagen te
worden, of mogen opeens om een of
andere reden niet meer gratis met
de tram, dat soort dingen. Ik geef
die mensen zoveel mogelijk advies
en stu'l* ze dan door naar mijn col
lega's die voor het betreffende geval
geëigend zijn. Jammer genoeg moet
ik vrij veel doorsturen, omdat mijn
portefeuille nog niet veel is: ge
meentebedrijven ls niet groot, ik
hoop dat het meer wordt."
„Daarnaast heb ik veel te maken
met actiegroepen. Mijn filosofie is,
dat Je actiegroepen, en dan bedoel
ik vooral mensen die de verbetering
van hun buurt en het leefmilieu op
het oog hebben, vanuit het gemeen
tehuis zoveel mogelijk moet steunen."
Zien de mensen Je als een soort om
budsman?
Dat zou Je kunnen zeggen. De
mensen hebben niet zo dat idee van
deze wethouder is voor dit en die is
voor dat, ze schrijven als ze moei
lijkheden hebben aan een bekend
persoon. Nou, en dat ben ik dan, he.
Aan de andere kant is het ook zo,
dat ik geregeld met de dood be
dreigd word. Net zoals mijn collega
Dammers, die vanwege de metro
(waar ik tegen ben) vaak dreige
menten te horen krijgt. Zoals Je zie*
moordenaars van verschillende rich-
richtingen hebben het op ons ge
munt."
Tranen
Hoe verloopt Je priveleven onder de
gewijzigde omstandigheden?
tingen hebben het op ons gemunt."
maar afgeschaft voorlopig. Wat wil
Je horen? Ik ben 31 en leef al een
Jaar of vier met mijn vrouw samen.
Ach, ik heb het altijd druk gehad.
Ik ben vroeger ambassadeur geweest
van Oranje Vrijstaat, met alle di
plomatieke verplichtingen van dien.
In zekere zin is mijn huidige funk-
tie dus een soort degradatie... Prive
leven en werkleven wil ik niet zo
zeer van elkaar scheiden."
Je was bezig aan het derde deel van
een trilogie. Na ,31oed" en „Zweet" is
nu „Tranen" aan de beurt?
„Ja, maar dat schrijf ik nu voorlo
pig even niet, daar heb ik geen tijd
En met olijke kabouteroogjes: „Bo
vendien ben ik bang dat daar een
demoraliserende werking van uit zal
gaan, van die titel. Dat de mensen
dan gaan denken van nou zeg, wat
die Jongen doet is ook niet veel an
ders dan een tranendal. Waar het
over gaat, vraag Je? Dat zeg ik niet,
dat houd ik geheim. Dkt is een ge
heim plan wat ik daarvoor heb."
Ondanks spanning wordt er vaak uitbundig geleefd
De Israëliër klaagt veel. Behalve ten tijde van oorlog klaagt
de Israëliër opvallend veel over de hoge prijzen, de hoge belas
tingen, de lage salarissen en de immigranten, die zo bevoor
recht zijn. Als je naar de prijzen en de hoge belastingen kijkt,
geef je ze zo gelijk. Een zwart-wit t.v. kost zo'n tweeduizend
gulden, een auto zo'n twee tot driemaal de prijs van dezelfde in
Nederland en kleine elektrische apparaten zijn vaak zo'n drie
tot viermaal zo duur. Ook erg hoge prijzen voor meubelen,
huizen en kleding. Redelijke prijzen voor levensmiddelen,
groente en fruit, alhoewel ook van deze artikelen de prijzen
sinds de laatste oorlog flink zijn gestegen.
Toch ontdek Je als Je goed rond
kijkt. dat men hier gemiddeld zo on
geveer alles aan noodzakelijke, maar
ook aan luxe-artikelen bezit. Iedereen
heeft wel ongeveer een t.v. en auto
matische wasmachine bijvoorbeeld,
de mooiste meubelen en allemaal
goed in de kleren. En Juist het aantal
duurdere auto's op de weg neemt toe.
Een stereo-installatie of een vakantie
naar Europa of de V.S. is geen al
te grote luxe.
De salarissen daarentegen liggen ge
middeld lager dan bij ons en de be
lastingen een stuk hoger. Hoe is
diit dan mogelijk? Er blijkt zelfs
niet eens zo gek veel op afbetaling
te worden gekocht, want de Israëliër
heeft zijn zwarte geld. Hoe hij eraan
komt is moeilijk te achterhalen. Ve
len hebben het en het verschaft hen
de mogelijkheid de anders onbetaal
bare stereo-installatie of auto te ko
pen. Het mooiste zwarte geld zijn dol
lars. En zo koopt hij, ondanks de in
gevoerde veiligheidsbelasting op al
les van bioscoopkaartje tot verzeke
ringen enz. 't Kost wat meer moeite
en er moet hard voor worden ge
werkt.
Immigranten
Klagend over hoge prijzen en hoge
belastingen kom 1e vanzelf bil de im
migranten, de vele immigranten
van de laatste tijd die als ze in Israël
aankomen vrijwel direct een flat
toegewezen krijgen en deze belasting
vrij kunnen kopen, zoals ze alle nood
zakelijke artikelen om een bestaan
op te bouwen belastingvrij kunnen
kopen. En dat scheelt heel wat meer
dan de helft vaak.
Dit zet vooral bij de jonge mensen
hier nog weieens kwaad bloed. Woon
ruimte is erg moeilijk te krijgen.
Iets huren is moeilijk en duur en een
Jong echtpaar kan vaak niet anders
dan iets kopen. Bovendien gaat er dan
ook een groot deel van de beschikba
re woonruimte naar de nieuwe immi
granten en blijft er voor de Israëli's
die hier hun leven woonden niet zo
veel meer over. Daarbij komt dan
ook nog het feit, dat de immigran
ten alles makkelijk kunnen kopen,
omdat ze de eerste Jaren in Israël
nergens belasting op hoeven te beta
len.
De hier geboren Israëliër is het er
lang niet altijd mee eens en dit is de
aanleiding van een duidelijke ver
deling in twee groepen in de nieuwe
flatgebouwen, die de laatste tijd met
zeer velen uit de grond rijzen. Er
worden weinig pogingen ondernomen
door de Jonge Israëlische gezinnen en
de immigranten om contact met el
kaar te zoeken of wat vriendelijker
tegenover elkaar te staan.
Daar bij komt dan ook nog dat een
groot deel van de immigranten van
de laatste tijd uit de volgens de Is
raëliër minder ontwikkelde gebieden
in de Sowjet-Unie komen. En zij zijn
zeker geen verbetering van het aan
zien van de Staat Israël.
Naast het grote probleem van de
oorlogen en de situatie in het Mid
den-Oosten heeft Israël dus 'n ander
steeds groter wordend probleem: de
immigranten.
Goede morgen
De Nederlander heeft in Israël nog
altijd een streepje voor op de ande
re buitenlanders en heeft dit zeker
niet in de laatste plaats te danken
aan minister-president Den Uyl en
zijn kabinet en aan trainer Rinus
Michels en zijn Nederlands voetbal
elftal.
Twee zaken, die wij zo langzamer
hand wel vergeten zijn liggen hier.
lijkt het, nog vrij vers in het geheu
gen. Het is mogelijk, dat het geheu
gen door de aanwezigheid van een
Nederlander alleen maar wordt opge
frist.
Vertel een Israëliër, dat Je uit Ne
derland komt en hij roept vaak on
middellijk: „Goede morgen" ongeacht
welk tijdstip van de dag het is. Dit
is wat hij heeft omthouden van de
Nederlandse lessen, die na de laatste
oorlog 's morgens op de radio gege
ven werden en duidelijk iedere
morgen begonnen met: „Goede mor
gen".
De rest \an de lessen is hij bijna ze
ker vergeten, maar het standpunt van
ons land tijdens die oorlog absoluut
nog niet. Probeer niet duidelijk te
maken, dat ze toch niet al te veel
op ons moeten rekenen. Daar willen
ze niet van horen en dat
weten ze waarschijnlijk ook wel. Dat
kleine beetje sympathie hebben ze
gewoon nodig en daar blijven ze in
geloven. De Israëliërs zijn moe van
de ooriojjen en wachten met een ze
kere angst de volgende oorlog af.
Nieuwe oorlog
Met de vorige en de komende oor
log worden ze dagelijks geconfron
teerd. Met de vorige, omdat
deze maanden de slachtoffers van de
Yom Kippur oorlog van oktober '73
van de oorlogsgraven aan het front
over worden gebracht naar him de
finitieve rustplaats op een van de gro
te begraafplaatsen elders in het land.
Elke dag worden zo'n 25 tot
50 gesneuvelde militairen opnieuw be
graven. Dit wordt aangekondigd in de
enorme hoeveelheid rouwadverten
ties, in de kranten en op aanplak
biljetten in steden en dorpen.
En voor de komende oorlog wordt
bijna dagelijks zowel van regerings
zijde als van militaire zijde gewaar
schuwd. De kranten staan er vol van
en in' gesprekken komt het steeds
weer naar voren. Iedereen is er van
overtuigd, dat er een nieuwe oorlog
komt binnenkort. Misschien is het al
leen maar angst voor een oorlog, dat
er zo veel over gesproken wordt.
Het lijkt soms wel of er om oorlog
gevraagd wordt. Men is voorbereid,
en wat in oktober 1973 gebeurde zal
geen tranede keer gebeuren. Men is er
aan gewend te leven met het idee,
dat er weer oorlog komt.
De schrijfster van bijgaand ar
tikel is Aleida Nijboer uit Leiden.
Zij bevindt zich op dit moment
in Israël, waar zij enkele maan
den zal verblijven in verschillen
de steden bij gezinnen en jonge
werkende en studerende mensen.
Het is niet haar eerste bezoek,
zij is er al vele malen geweest-
Aleida Nijboer beschrijft in
bijgaand artikel het leven van
alledag in Israël in de grote
steden, de dorpen en de kibboet
sen. Het leven van de jeugd in
en buiten het leger, van de im
migranten enz.
Voetbal
Het tweede, wat de Nederlander
in Israël een zekere populari
teit geeft is de nederlaag van het
Nederlands voetbalelftal in de fint-
Ie om de wereldbeker tegen West-
Duitslani in Mtinchen.
Werktijden werden gewijzigd, winkels
gesloten en examens uitgesteld op die
zondag in juli, die zoals alle zonda
gen in Israël een normale werkdag
„Wat is er met Jullie elftal gebeurd
en waarom hebben Jullie niet gewon
nen"? Een veel gestelde vraag. „Hoe
was dat mogelijk met Johan Cruyff
in het veld?" Je vraagt Je af of je Je
moet verontschuldigen of niet en
haalt glimlachend je schouders op.
Je schudt Je hoofd en mompelt Iets
van „wij begrijpen 't ook nog steeds
niet en vinden het ook rot". De Is
raëliër maakt steevast een schudbe
weging terug en roept, dat het toch
eeuwig zonde is van zo'n team en zo'n
voetballer en dat zijn zoon een
voetbalshirt heeft met nummer 14 op
de rug.
Riskant
De Israëliër geniet van zijn leven.
Weliswaar altijd onder een zekere
spanning, maar toch geniet hij zicht
baar. Vooral de Jonge mensen ge
bruiken ieder vrij moment om er op
uit te trekken en te genieten van
wat ze hebben, want dat is wat telt
en al het goede wat daarna nog komt
is meegenomen. De situatie waarin
zij leven is over het geheel genomen
net even riskanter dan de onze, ver
keersongevallen en ernstige ziektes
meegerekend.
Behalve dat de mensen duidelijk
moe zijn van de oorlogen, het steeds
weer op herhaling moeten en bang
zijn voor een nieuwe oorlog, merk
Je verder eigenlijk nauwelijks iets
van spanning, angst of innerlijke
problemen, die zij toch weieens
moeten hebben. In het verkeer zijn
ze misschien wat agressiever en ze
begroeten elkaar vaak alsof ze el
kaar Jaren niet hebben gezien. Ze
zijn altijd enthousiast als ze elkaar
weer tegenkomen.
Misschien lijkt het ook alleen maar
zo, dat de Israëliërs meer genieten
van een weekend kamperen of een
dagje naar het strand. Nonchalant,
wordt vaak sen aantal wapens ach
ter in de auto gegooid en men trekt
erop uit. Misschien zijn het die wa
pens, die het idee geven, dat men
meer geniet van alles. Alsof ze al
les meer waard maken. Je vraagt of
al die wapens nou nodig zijn. Dat
blijkt een domme vraag te zijn. "Je
zou ons nog weieens dankbaar kun
nen zijn", is het enige antwoord.
Schietlessen
Het wapenbezit neemt zeker sinds
de aanvallen op Ma'alot en Kiryat-
Sohmonee toe en een vergunning,
voor een wapen is zeer makkelijk te
krijgen. In ieder gezin bevindt zich
inmiddels wel het een en ander aan
wapens.
Schietlessen zijn veel gevolgde les
sen. Scholieren van de laatste klas
sen van de middelbare school tussen
zestien en achttien jaar krijgen
schietles en nemen zelfs deel aan de
burgerbewaking op straat, scholen
en in winkels.
De beveiliging van kinder
speelplaatsen, scholen, bioscopen en
andere openbare gelegenheden wordt
steeds uitgebreid. Van regeringszij
de wordt er op aangedrongen om
vooral het onderwijzend personeel
te trainen en e*- voor te zorgen dat
men altijd voorbereid is op eventue
le aanvallen van terroristen. En dit
niet alleen m de grensgebieden,
maar ook in de rustiger gedeeltes,
in het midden en het zuiden van het
land. Meer en meer vrijwilligers,
worden gevraagd voor de veiligheids
dienst en burgerbewaking en meer
en meer mensen melden zich aan.
Veiligheid voor alles! Dat die veilig
heid ook wordt gewaarborgd door de
vele aanvallen op Zuid-Libanon is 'n
heel andere zaak.
En ondanks dat hij altijd op zijn
hoede is, leeft de Israëliër uitbun
dig. Er worden deze dagen meer hu
welijken gesloten dan ooit en veel
vrouwen zijn zwanger. De maand ju
li, negen maanden na de oorlog had
een geboortegolf. Kibboetsen lijken
grote kinderspeelplaatsen. Het is de
meest ideale plaats tenslotte om
veel kinderen te hebben. Alles wordt
gemeenschappelijk gedaan en de eni
ge tijd, die de kinderen van hun
ouders eisen ls tijd voor vertier en
die tijd hebben ze zeker wel in de
kibboets.
Flatgebouwen rijzen uit de grond,
mannen en vrouwen werken hard en
Israël groeit In alle opzichten. Op
de vrije Sabbath trekt de Israëliër
er met gezin op uit en de files rich
ting strand of het meer van Tiberias
In het noorden doen niet onder voor
de files in Holland op een mooie zon
dag. 's Avonds kijkt men veel t.v. en
als de programma's niet bevallen,
schakelt men over via het centraal
antennesysteem naar Libanon, Egyp
te of Jordanië zoals wij naar Duits
land of België.
Politici
Een politicus in Israël waard om
eens een tijdje op zijn weg te volgen
is ongetwijfeld minister-president
Rabin. Hetzelfde geldt trouwens in
minder mate voor minister van De
fensie Peres. Twee mensen, die hard
werken aan hun populariteit.
Zeker wat betreft Israels eerste mi
nister is dit een duidelijke zaak. De
Israëliërs zijn Mosje Da jan en Gol-
da Meir nog niet vergeten. Ondanks
dat hun tijd gekomen was en er
onvergeeflijke fouten werden ge
maakt tijdens de laatste oorlog ge
nieten beide politici nog een grote
populariteit. Een man als Itzgak Ra
bin verschijnt dan ook zelden tijdens
een openbare bijeenkomst of iets van
dien aard als bekend is dat Dajan
of Golda Meir ook daar aanwezig
zijn.
De manier waarop de nieuwe mi
nister-president werkt aan zijn aan
zien wekt toch wel enig respect op.
Het gebeurt maar al te vaak, dat
je een krant openslaat en je af
vraagt of de man op drie of vier
plaatsen tegelijk was. De Israëlische
pers is verplicht duidelijkheid te ge
ven hierover en tijdstippen te vermel
den.
Zo kan het gebeuren, dat hij op
een dag achtereenvolgens aanwezig
is bij een lezing en discussie over
de hudige situatie voor studenten aan
de Universiteit van Jeruzalem, bij
een vergadering met een zionistische
beweging in Tel-Aviv, daarna militai
ren toespreekt in een kamp in de
buurt van Tel-Aviv en tenslotte sa
men met de president de avond door
brengt in het openluchttheater van
Caesarea om een voorstelling van
de Ame-ikaanse zangeres Joan Baez
bij te wonen. Men luistert naar hem,
stelt hem kritische vragen en het
publiek in het uitverkochte theater
juicht voor hem als hij het theater
binnenkomt. Dagelijks spreekt men
nog over het feit, dat hij onver
wachts In het theater aanwezig was.
Het wordt gewaardeerd.
Itzgak Rabin is een belangrijk
man, maar heeft het volledige ver
trouwen nog niet. Dagelijks wordt
hij getest en op de voet gevolgd. Er
gaat geen dag voorbij zonder dat hij
om meerdere redenen uitgebreid in
de nieuwsmedia verschijnt, *n groot
deel van het t.v. Journaal, wat over-
gens altijd zeer uitgebreid is in Ts-
sraëlisch nieuws, wordt aan hem be
steed. De bevolking bekijkt het alle
maal nog een beetje argwanend, maar
men Juicht als men hem ergens te
genkomt.
Het vertrouwen dat zijn voorgan
gers hadden en de fouten die zij
maakten geven Rabin een achter
stand op weg naar populariteit en
vertrouwen van de bevolking.
Een harde werker, die iedere ge
legenheid aangrijpt om die achter
stand in te halen en iets op zijn
voorgangers te gaan winnen. Dit is
geen makkelijke taak na een oorlog,
met de moeilijk op gang komende
vredesbesprekingen en de dreiging
van een nieuwe oorlog. De bevolking
vraagt in de eerste plaats de ze
kerheid, dat alles klaar is voor een
eventuele nieuwe oorlog en in de twe-
de plaats om deze langs vreedzame
weg te voorkomen. De angst voor een
nieuwe oorlog is groot en men hoort
het graag, dat alles is orde is om
te voorkomen dat hetzelfde gebeurt
als in 1973, toen Israël door de Ara
bische (anden werd overrompeld.
Pas daarna heeft hij oor voor voor
uitgang m vredesbesprekingen
Minister-president Rabin is op weg
en hoever hij zal komen is de vraag,
maar hij werkt er in ieder geval
hard aan en doet zeker zijn best.
