Vierde lp van
Weather Report
is fenomenaal
BRUBECK'S BESTE
Boek boordevol
informatie over
wedstrijdzeilen
DUUR AFVAL
van Zijp
'Skeeter'
schittert
Scope trekt lijn van
Strange Power door
VERVAL VAN DUITSE ADEL
De Borst van Both
Hilterman
vindt de
Watergate
affaire
niet chic
DONDERDAG 1 AUGUSTUS 1974
PAGINA 9
STEEDS DE NIEUWSTE
The best of Skeeter Davis
Skeeter Davis RCV Victor
LSA 3153.
Skeeter Davis, het blonde meis
je uit de Amerikaanse staat Ken
tucky loopt al heel wat Jaartjes
mee in de internationale muziek
wereld. Al in 1956 scoorde ze
haar eerste hit: "I forgot more
than youH ever know" samen met
B. J. Davis als het duo de "Da-
vis Sisters". Korte tijd daarna,
kwam Davis bij een verkeerson
geluk om het leven en voor "Skee
ter" een bijnaam want ze heet
eigenlijk Mary Prances was
dat zo'n slag dat ze het zingen er
aan gaf.
Later begon ze toch een solo-car
rière. En met succes. Want in de
loop der Jaren heeft ze voor een
aantal nummers gezorgd die zon
der overdrijving als "evergreens"
kunnen worden bestempeld. "The
end of the world" en "I will" ho
ren zeker in dat rijtje thuis. De
"sound" van Skeeter is duidelijk
herkenbaar. Ze beschikt over een
vrij hoog, maar krachtig en zui
ver stemgeluid, dat op vrijwel
elk nummer tweemaal te beluis
teren is, want Skeeter zingt bilna
altijd "double". De meeste liedjes
hebben een sterke country and
western-inslag. De invloed van
producer Chet Atkins zal daar wel
niet vreemd aan zijn.
Opvallend is wel dat het steeds
de liedjes met trieste, treurige, of
weemoedige teksten zijn, waar
mee Skeeter het meeste succes
boekt. Een dozijn van deze melo
dieuze songs zijn nu door RCA
bijeengebracht op een "Best of.
elpee. Naast het grote werk als
"The end of the svorlc^' en "I
will" staat op de langspeler onder
meer Skeeters eerste grote hit 'T
forgot more than you'll ever
know" en ander hitparade-werk,
als Something precious, My last
date, Now I lay me down to sleep
en Am I that easy to forget?
Kortom, een verrukkelijke schijf
die we van harte aanbevelen.
B.vli.
Scope Atlantic ATL 40 553.
Voor Zwolle en omstreken pro
duceert de nieuwe formatie Sco
pe een vertrouwd geluid. Anders
gezegd: de in 1970 opgerichte
Zwolse Jazz-rockgroep Strange
Power, die nooit op de eerste rang
heeft gezeten, waar het de popu
lariteit betreft, is herdoopt in
Scope. De naamsverandering lag
eigenlijk voor de hand, omdat
Strange Power in zijn tamelijk
korte bestaan vrij vaak van sa
menstelling is veranderd. Alleen
Rik Elings en Henk Zomer zijn
nog over van de groep, die in 1972
vierde werd tijdens het- Loos-
drechtse Jazz-concours, maar voor
het overige nooit voor toppers
heeft gezorgd. De voornaamste
reden daarvan is dat Strange
Pbwer nooit op \le commerciële
toer is gegaan en zich heeft toege
legd op experimentele muziek. Die
lijn is door Scope doorgetrokken.
Op de gelijknamige elpee "debu
teert" de Zwolse band met muziek,
associaties oproept met
het werk van Ekseption (zoals in
het openingsnummer Watch your
step) en soms van Super Sister.
Zomer en Elings hebben tijdens
de opnamen van dit instrumenta
le langspeelwerk gezelschap je-
kregen van bassist Erik Raay-
man en gitarist Rens Nieuwland,
van wie Raayman Inmiddels is
vervangen door Heimig van der
Vegt, die op zijn beurt al weer
plaats heeft gfemaakt voor Rob
Franken. Duidelijk blijkt daaruit
dat ook Sope honkvastheid be
paald nog niet tot een begrip
heeft gemaakt. Ook dit kwartet
drijft op Zomer en Elings. Elings,
die al als achtjarige vertrouwd
raakte met pianospelen en als
twaalfjarige als basgitarist al
meespeelde in popgroepjes is dan
ook de leider van het gezelschap
die voor deze gelegenheid op twee
na alle nummers componeerde.
J.P.
goed te kunnen interpreteren. En
dat is beslist niet het geval bij
Weather Report. De muziek van
deze groep laat veel meer ruimte
voor een individuele beleving.
"Mysterious traveller" het
vierde album van Weather Report
is van een fenomenaal gehal
te. Zonder twijfel hoort het thuis
in die regionen waar alleen de
keizers en koningen van de
Jazz (-rock) zich bewegen. En
daarmee plaatst het zich automa
tisch op de hoogste sport van de
muzikale ladder.
W.W.
Mich Newbury
verdient grote
populariteit
I came to hear the music
Mickey Newbury Elektra 42
162.
Een zanger die hoognodig wat
grotere bekendheid moet krijgen,
in ons land dan tot dusver is Mic
key Newbury. Dezer dagen ver
scheen zijn vierde langspeler en
na hem enkele malen beluisterd
te hebben was ik erg enthousiast
In de eerste plaats door de zeer
melodieuze liedjes die de elpee be
vat, maar in de tweede plaats,
doordat ik ontdekte dat Mickey
Newbury ze allemaal zelf heeft
geschreven. Mickey Newbury
heeft een prettige zij het niet uit
zonderlijk goede stem. Wat de
plaat zo interessant maakt zijn de
voortreffelijke arrangementen en
de uitstekende orkestrale begelei
ding. De muziek heeft duidelijk
country en western-invloeden, en
wordt gekenmerkt door een grote
variëteit. De beste nummers van
de elpee zijn I came to hear the
music, Baby's not home en If you
see her, terwijl Breeze Lullaby ze
ker niet onvermeld mag blijven.
Dat hij als muziekschrijver veel
in zijn mars heeft mag blijken,
dat hij in al de prille Jaren van
zijn carrière vier liedjes schreef
die qua stijl zo uiteen liepen dat
ze allemaal in een andere hitpara
de terecht kwamen.
B.vi.
Dave Brubeck's All-Time Grea
test Hits CBS S68288.
Het motto "All-time greatest
hits" heeft eigenlijk precies de
zelfde betekenis als het cliché
"The best ofwaarmee in
middels hele pakhuizen vol platen
zijn toegerbst. Want ook hier 6taat
het voor een selectie en ook hier
doet het onwillekeurig de herin
neringen teruggaan naar een
tijd waarin op tal van muzikale
fronten erg veel gebeurde.
In dit geval zijn dat de Jaren
zestig aan het begin waarvan The
Dave Brubeck Quartet in alle
uithoeken van de wereld grote
sensatie verwekte met composities
als "Take Five" (1959) en "Un-
square dance" (1961). Voor de stijl
van de toenmalige combo waren
het typerende composities, waar
in sterk de nadruk lag op een
soort ritmisch experimental isme.
Extreem voorbeeld daarvan is
"Blue Rondo la Turk", dat ge
schreven werd in negen-achtste
maat en de eigenaardige reeks be
vatte van 2-2-2-3.
De muziek van Dave Brubeck
betekende ook in de Jazz een vrien
delijke doorbraak. Enerzijds be
geleid door het klaterend applaus
van de liefhebber "die alle goeie
muziek goed vond" en anderzijds
beschouwd met een morrend
krassende pen van de verstokte
Jazz-criticus die de handen schrei
end ten hemel hief en riep: 'Dit
is geen Jazz".
Je kunt daar natuurlijk einde
loos over discussiëren. Zoals dat
ook mogelijk is bij de vraag waar
Brubecks muziek zou moeten wor
den ondergebracht (voor zover dat
natuurlijk nodig is). Je kunt je
daar dacht ik beter maar
niet aan wagen. Wat concreter
lijkt 't me om binnen het kader
van deze muziek te signaleren dat
composities als 'Take Five" toch
wel illustratief zijn voor het gro
te vakmanschap en muzikaal in
zicht waarmee de leden van het
toenmalige kwartet waren uitge
rust. Altist Paul Desmond met
zijn hemelse toon en perfect af
geronde chorussen (moeiteloos
speelde hij er soms vijftien ach
ter elkaar), bassist Gene Wright
die een meester was in de toepas
sing van syncopen en drummer
Joe Morello die met zijn kleurrij
ke ritme-mozaïeken een groot
stempel drukte op de ontwikkeling
van de combo. Daarbij valt de
grote meester zelf natuurlijk niet
te verwaarlozen. Een pianist met
een ietwat merkwaardig, maar
door zijn intelligentie altijd tot
aandacht stemmend spel. Waar
van door het onderhavige dubbel-
album een belangrijk stuk be
waard zal blijven.
W.W.
Weather Report Mysterious
travellerCBS—S80027-
De groep Weather Report met
als belangrijkste coryfeëen Joe Za-
winul (veelzijdig klavierist) Way
ne Shorter (sopraan- en tenor
sax) en Miroslav Victous (bassist)
presenteert ook hier weer die in
trigerende soort muziek waarvoor
nauwelijks een noemer te beden
ken valt. Ze balanceert op de
rand van ritme en harmonie,
waarbij intensief geput wordt uit
(wat positief bedoeld wordt met)
het gebied tussen lichteffecten en
booby-traps. Je zou het jazz kun
nen noemen. Je zou het kunnen
scharen onder uitgelijnde oer-
woudmuziek. In elk geval is het
duidelijk dat het muziek is, die
ieder op een of andere manier
móet aanspreken.
Opmerkelijk in de muziek van
Weather Report is 't kflankenpo-
troon. Soms lijkt het een comple
te disharmonie, andere keren is
het een suite en dan weer is het
blues. De composities op deze
plaat zijn volstrekt onherkenbaar.
Je vindt dat ook terug in de zg.
avant-garde jazz, alleen komt daar
het naar mijn smaak onoverko
melijke bezwaar bij dat het veel
al te zwaar is beladen om het
GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL 01710—24010
Wedstrijdzeilen in midzwaard-
boten Dr. Stuart H. Walker
Hollandia NV, Baarn f 35.
„Wedstrijdzeilen in midzwaard-
boten" is zo wil althans de pre
sentatie een boek voor de wed-
strijdzeiller die wil winnen. Op
zichzelf is dat natuurlijk erg hoop
gevend: Je leest het boek grondig,
je toetst de informatie aan de
praktijk en ten lange leste er
vaar je dait de combinatie van
kennis en begrip eerder gehono
reerd wordt dan wanneer dat ont
breekt.
Toch is dit dikke boek van me
neer Walker die overigens zelf
een kleine-boot-zeiler van wereld
klasse mag worden genoemd
nog iets meer dan alleen'n bijbel
voor de praktiserende wedstrijd
zeiler. Naarmate het aantal blad
zijden ter linkerzijde groter wordt,
raak je er namelijk steeds meer
van overtuigd dat er ontzettend
veel parallellen liggen met 't toer-
zeilen. Met andere woorden:
„Wedstrijdzeilen in midzwaard-
boten" is voor iedere zeiler een
waardevol bezit.
Waardevol vooral ook .omdat
de auteur tot in de meest on
vermoede aspecten van het (wed
strijd) zeilen doordringt en er uit-
voerig bij stil staat. Zo gaat hij
o-m. in op de psychologie van
het winnen en van het verliezen
en schetst hij in een aantal hoofd
stukken de juiste mentaliteit als
voorwaarde voor het wedstrijdzei
len. Ietwat te stormachtig vind
ik evenwel wat hij in deze zin
snede te berde brengt: „We gaan
ervan uit dat hij (de lezer) wil
winnen, dat hij daarmee zichzelf
en zijn mededingers wil bewijzen
dat hij erbij hoort, dat hij even
goed en misschien wel beter is,
zodat hij hun respect verwerft".
Dit vernauwt immers enigszins de
mogelijkheid om in het kader van
het wedstrijdzeilen op een andere
manier respect te verwerven. Het
blijft tenslotte een sport.
„Wedstrijdzeilen in mid-
zwaardboten" een soort to
taal-analyse van de ervaringen die
de auteur zelf heeft opgedaan
is overigens verder een boek dat
warm kan worden aanbevolen. Het
staat bol van de informatie over
grondbeginselen, strategie, tech
niek en taktiek, geeft een scala
aan praktische wenken, is uit
stekend vertaald door J. G. Bag
german, niet minder goed be
werkt door Heike Blok en rijke
lijk voorzien van foto's en (uiter
aard) tekeningen. En f 35 voor
een werk als dit is niet erg duur
Er zijn slechtere boeken die het
tweevoudige koeten. tf.W.
Titel: Een kasteel in Beieren,
Auteurs: Marion en Thibaut d'-
Orleans. Uitgeverij Elsevier.
Prijs f 19,50.
Een kasteel in Beieren is een
beschrijving van het leven van een
Beiers adellijk geslacht de
Hartburgs vlak na de Eerste
Wereldoorlog. Een Eerste We
reldoorlog die 't gezicht van Euro
pa danig veranderde en die een
einde maakte aan de dictatuur
van koning zus en graaf zo. Wat
zich in Frankrijk honderdvijftig
Jaar eerder had voltrokken, een
greep naar de macht voor het
volk gebeurde in Duitsland in 1918
De tijd van de Liebknecht en
Rosa Luxemburg. Tegen de ach
tergrond van de gebeurtenissen
van die tijd zijn de verwikkelin
gen van de familie Hartburg ei
genlijk onbeduidend, maar ze ge
ven wel iets weer van de ge
moedstoestand waarin vele vors
ten en vorstjes zich bevonden bij.
het ineenstorten van „hun" rijk.
Want het valt natuurlijk niet
mee eerst te luisteren, Je belan
gen af te wegen en de weg in
te slaan die Je zowel vóór de ge
matigd revolutionairen als de
eigen kring enigszins aanvaard
baar maakt, zeker niet als je ge
wend bent dat „het volk gewoou
doet wat je beveelt omdat nu
eenmaal Hartburg bent. Natuur
lijk kan ook een tekening van het
HINDOEÏSME
Hindoeïsme door K. M. Sen
Uitgeverij Ankh-Hermes, De
venter Prijs: f 15,-.
In de Oriëntserie van de onyer-
moeibare uitgeverij Ankh-Her
mes is nu ook een deel versche
nen over het Hindoeïsme, een
wat saai, maar zeer degelijk werk
je dat is geschreven door de In
diër Kshibi Mohan Sen, die vol
gens de achterflap van het boek is
opgeleid aan de traditionele Sans-
krit-scholen in Benares.
Het is eerder uitgebracht bij
Penguin Books. Sen heeft zijn ge
compliceerde en veelzijdige on
derwerp grondig aangepakt. Het
boek is opgebouwd uit drie delen.
Sen begint met zes hoofdstukken
over de aard en de grondbeginse
len van het Hindoeïsme, dan vol
gen dertien hoofdstukken over de
historische ontwikkeling van het
Hindoeïsme en tot slot geeft de
auteur uittreksels van vier be
roemde Hindoe-geschriften, waar
onder de bekende Bhagavada-Gi-
ta.
J.v.W.
verval niet uitblijven. De Poolse
echtgenote van Ruprecht (het
kan natuurlijk geen Duitse edel-
vrouw zijn die zoiets doet) gaat er
met een revolutionair vandoor
en wordt natuurlijk ongelukkig.
Dat is een irritant trekje in het
overigens wel aardige maar niet
overmatig boeiend boek. Ner
gens een positief woord over de
sociale omwenteling, behal
ve dan in de figuur van Max
Hart kritiek op de overheersing
door enkelen,. Je zou bijna den
ken dat niet het Duitse volk
maar uitsluitend de Duitse adel
te lijden had gehad van de oorlog
en daar toen ook nog eens een
revolutie overheen had gekregen.
Maar misschien is dat niet zo
verwonderlijk voor degenen die
weten dat Thibaut d'Orleans de
Jongste zoon van de graaf van
Parijs is, de man die aanspraak
kan maken op de Franse troon.
H.VD.H.
Titel: De Borst. Auteur: Phi
lip Roth. Uitgegeven bij Meulen-
hoff (Biblioreeks) Amsterdam.
Onlangs heb ik een dun boekje
van zo'n 80 pagina's zitten door
worstelen. Gevuld met het leed
van een hoogleraar in de litera
tuurwetenschap, die van het ene
moment op het andere verandert
van een normaal mens (Roth zegt
dat dus dan betekent het: van een
uitermate goed sexueel functio
nerend wezen) tot een vrouwen
borst van negenenzestig kilo met
een tepel van ruim twaalf centi
meter.
Het is een vreemd, vervelend
boekje, dat soms ook wel een
beetje ontroert. Zonderling is een
betere benaming. Het is een
droef verhaal van een man die in
het ziekenhuis in een hangmat
ligt te liggen en dagelijks wordt
gewassen door een oude, in corset
gestoken verpleegster, die hem
niet wil "bevredigen", of door
een (naar zijn idee) homofiele
negerverpleger.
"Ik ben een borst. In mijn li
chaam heeft zich een feno
meen voltrokken dat me beurte
lings is beschreven als een "mas
sale toevloed van hormonen" een
"endocrinopatische ramp" en/of
een "hermafroditische chromoso
menexplosie", waardoor ik ben
veranderd in een gigantische
borstklier, die aan geen mense
lijk lichaam vastzit, een borst
klier zoals Je alleen in dromen,
of op een schilderij van Dali zou
verwachten", laat de schrijver,
de (Joodse) hoofdfiguur David
Kenesh zeggen.
Kepesh trekt vergelijkingen met
"De Neus" van Gogolj; hij krijgt
masburbatoire hallicunaties, zoals
het moeilijk mooi wordt gezegd,
en hij lijdt. Natuurlijk met hete
tranen van zijn vader op zijn da
gelijks, met olie ingesmeerde tere
huid.
Roth zegt dat er iets komisch in
het verhaal is te vinden. Hij wil
het verhaal echter niet als een
komedie of een farce exploiteren.
Gelukkig maar. Het is een tra-
gie-komedie; een irreëel verhaal
trouwens. Het wordt gedragen,
door de vergelijkingen, de terug
blikken op een "gewoon" mensen
leven.
Ik heb van Philip Roth betere
verhalen gelezen. Ik ben gewoon
verleid door zijn borstverhaal. Te
meer omdat de omslagfoto van
de kaft daartoe allerhartelijks uit
nodigt.
P.W.
"De toestand in de wereld" door
mr. G. B. J. HUterman. "Een
jaarboek met hoogtepunten en
hoofdzaken van het dramatische
jaar 1973 en begin 1974". Uitge
ver: Bonaventura, Amsterdam.
Mr. HUterman heeft in boek
vorm zijn licht laten schijnen over
de toestand in de wereld. Het is 'n
forse pocket geworden en dat kon
ook niet anders, want zoals de
auteur opmerkt het was 'n
Jaar "eivol met gebeurtenissen".
De "beroepskyker" HUterman
interpreteert en analyseert het
feitenmateriaal dat het meeste stof
heeft doen opwaaien in het Jaar
dat achter ons ligt: Richard Ni
xon, Watergate, het Midden-Oos
ten, Arabisch keerpunt 1973, het
sprookje van de energiecrisis, het
niet-Jaar van non-Europa, Hoe
rood is Europa, Nederland gedoogt
de Nieuwe Tijd, Storm over Zui
delijk Afrika.
Hilterman schrijft helder en
zakelijk, maar zijn oordeel over
sommige kwesties is af en toe ver
bazingwekkend. Watergate bij
voorbeeld. Pagina's lang doet hij
de ene bedenkelijke streek na de
andere van Nixon en Co uit de
doeken. Maar erg hard valt hij
hem er niet om, want iedereen
bedient zich in Amerika volgens
hem van dit soort praktijken, HU
terman vindt eigenlijk alleen
maar dat Nixon een aantal tacti
sche fouten heeft gemaakt. Het
is allemaal "niet chic", schrijft mr.
G. B. J. "Welk een tragedie in de
gropd van de zaak", zo schrijft
hij. 'De beste klassieke pen uit
Hellas waardig. Een sluwe Odys
seus bevrijdt zijn volk uit de Viet
namese gevangenschap, waarin
ondoordenkende- idealisten het
hebben gestort, maar zijn vulgai
re optreden wordt hem door de
verlosten niet vergeven. Zijn
grootste misdrijf: dat hij hun
ordinairste traditie gebruikte
toen zij die wilden vergeten".
Bij deze zinnen past alleen
maar stilte.
R.P.
Bijdragen van;
Henriëtte v. d. Hoeven
Ruud Paauw
Jan Preenen
Jan van Wieringen
Wim Wirtz
Paul Wolfswinkel
Eindredactie
Bram van Leeuwen
Afval en dorre bladeren
door Gabriël Garcia Marquez.
Uitgeverij Meulenhoff.
Gabriel Garcia Mérquez is een
van de weinige Latijns-Ameri
kaanse schrijvers die buiten het
Spaanse taalgebied ook bij ande
ren dan de fijnproevers en vak
mensen bekend zijn.
Zijn meest bekende boek "Hon
derd Jaar eenzaamheid" is wereld
beroemd om de merkwaardige
sfeertekening en de eerste aanzet
van dat meesterwerk is terug te
vind ui in de eerste roman van de
Colombiaan: "Afval en dorre bla-
deren' (La Hojarasoa), waar
Marquez aan begon toen hij ne
gentien was.
Het is opgebouwd uit een reeks
met elkaar verweven monologen
van Irwoners van het fictieve
stadje Macondo in Colombia, die
stuk voor stuk te maken krijgen
met dc gebeurtenissen rond de
zelfmoord van een geheimzinnige
en zwijgzame Franse arts.
De overpeinzingen en observaties
van al die mensen geven een le
vendig en nauwkeurig portret van
de samenleving in stadjes als Ma
condo, waarvan er in Latijns-
Amerika en ln andere wereldde
len zo veel zijn Dat het geen
Peyton-Place wordt is niet in de
laatste plaats te danken aan
het puntige, heldere en toch beto
verende taalgebruik. De vertaling
van door C. A. G. van den Broek
doet erg natuurlijk aan. Voor zijn
vertaling van „Honderd Jaar een
zaamheid" kreeg Van den Broek
de Nijhoffprijs 1974.
Van M&rquez zijn in het Ne
derlands verder nog "Het kwade
uur" en "De kolonel krijgt nooit
post te koop" verschenen. Het is
overigens merkwaardig dat de
vertaling van Nederlandse "Hon
derd Jaar eenzaamhedd" vijfen
twintig gulden moet kosten, ter
wijl de Engelse Penguin-editie niet
meer dan vier is.
J.v.W.
