i
MOZART OP AUTHENTIEKE WIJZE
efevre
i weer
rug in
lassiek
Roberto Delgado neemt
nu de bouzouki ter hand
he very thought of
ou: een Rose zonder
én enkele doorn
}nny Stitt reikt tot
loeiende hoogten
Neil Sedaka: sterker
Sylvesters Hot Band
TOPPERS
VAN DE
JAREN
ZESTIG
G 4 MEI 1974
EXTRA
PAGINA 23
thought of you"
id Rose met zijn orkest
rdor 2383 258 Super.
David Rose zegt. zegt met-
„Holiday for strings". Dat
«rende, fantasievolle stuk
poneerde hij aan het begin
egratie van
rade folk en
derne pop
lips The Tain Altco
Tain" is het tweede album
Ierse groep Horslips, een
.44*e. die muziek maakt, die
de noemer folk-rock zou-
nnen vangen. De vijf ler
ens zijn bij het maken van
t uitgegaan van een oude
ge van 500 v. Chr.: „Tain
lilgne". ofwel „The Cat-
d of Cooley. Het verhaal,
je binnenhoes is afgedrukt,
r de strijd tussen de le-
Connacht en Ulster over
van een prijsstier. Een
verhaal, dat doorspekt is
mogelijke emoties. Deze
ook terug te vinden in
lek. die variëert van ont-
baladen tot stevige
teeds is Horslips echter
traditionele mu
llus werd het een sfeervol
waar Je, vooral met de
handleiding, veel genoe-
kan beleven. Een mooi
i van een geslaagde inte-
n oude folk- en moderne
Rij
lek.
O
t ui
J.K.
van de Jaren vijftig: hij maakte
het zelf wereldberoemd en
stuk maakte op zijn beurt hém
beroemd. Een mooie wisselwerking
die Je niet zo heel vaak aan
schouwt. De grote kracht van Rose
kwam in dat stuk vol tot uiting:
de zwierige wijze waarop hij in
orkestrale werken de violen aan
het woord liet. Rose, geboren in
Engeland en opgeleid in de Ver
enigde Staten, kon overigens heel
wat meer. Hij schreef o.a. de mu
zikale thema's voor de tv-series
Bonanza en High Chaparral, die
heel anders getint zijn. Boven
dien bleek hij een smaakvol en
gedegen arrangeur. Zijn werk
blinkt uit door zorgvuldigheid
zonder het speelse element uit het
oog te verliezen. Een Rose zonder
enige doorn dus. Nog niet zo lang
?eleden produceerde hij voor Po-
lydor de elpee „Portrait" en hij
laat die nu volgen door „The very
thought of you" een plaat
waar hij met zijn orkest, zo blijkt
uit de verstrekte informaties,
ontzettend hard op geblokt heeft.
Het resultaat is er dan ook naar:
een schijf om te omarmen, zo
mooi. Rose geeft een aantal be
stofte melodieën via subtiele ar
rangementen weer een nieuwe ge
daante. Wie in deze door zenu
wen en frustraties geteisterde
maatschappij weer even op adem
wil komen, moet het oor maar le
nen aan David Rose. Nou, een
mooier compliment valt er toch
nauwelijks uit te reiken.
The very thought of you bevat
de volgende nummers: When I
fall in love, Ain't Misbehavin,
When you're with me, The very
thought of you, Tony's theme,
Ev'ry time we say goodbye,
Smoke gets in your eyes, Embra-
ceable you, Kings Road. How
high the moon, Misty. I've got
a crush on you. R.p.
Mozart: Klarinetconcert in A,
Hoornconcert in Es door het
Collegium aureum met Hans
Deinzer, klarinet, Hubert Criits,
inventionshoorn, Basf (Opera-
mundi), stereo 20 21798-1 Haydn
Concertante symfonie in B en
Vioolconcert in C door het Colle
gium aureum, Basf (Operamun-
di), stereo 20 21799-2.
Verrassend en verblijdend is
de uitvoering door het Collegium
aureum van het populaire klari-
netconcert in A van Mozart.
Het ongewone zit hem in de keu
ze van het solo-instrument. Hans
Deinzer bespeelt een zoge
naamd „original instrument",
speeltuig uit de in dit geval late
achttiende eeuw, een bassetklari
net met een veel grotere reik
wijdte dan zijn moderne broer.
Het effect is provocerend en
aandoenlijk tegelijk. Dat muziek
stukken op oorspronkelijke instru
menten worden gespeeld is niet
zo iets verbazingwekkend nieuws.
In het algemeen tenminste. In
dit geval echter maakt men ken
nis met een donkerbruinig, goed
moedig soort bruine beer van
een klarinet. In de lage tonen
denk je met een fagot te maken
te hebben. Er is niets van de ge
lijkhebberigheid die de klarinet
zo heel vaak tot een onuitstaan
baar instrument maakt.
Ook dit populaire concert is in
eens een nieuwe belevenis. Ik heb
keer op keer het allegro weer op
gezet omdat ik mijn oren niet ge
loven kon. Deinzer maakt met
zijn antieke klarinet opwindende
wandelingen over onbetreden pa
den. Eigenlijk is het klarinetcon-
cert zoals we het altijd hoorden,
vanaf het jeugdconcert tot nu iets
heel anders dan de KV 622 die
het Collegium aureum ten beste
geeft. De meest gespeelde versie
staat niet alleen een octaaf hoger
maar er is bovendien veel aan
gesleuteld.
Er mag dan tevens wel wat ge
zegd worden over de unieke twee
eenheid van musiceren en tech
niek op deze plaat. Zelden heb
ik zo'n staaltje uitgewogen opna
metechniek beluisterd bij zo.'n
voorbeeld van optimaal musice
ren. Dit samengaan nadert inder
daad de perfectie. Wie deze ru
briek nauwgezet volgt, weet dat
dit een constatering is die niet we
kelijks wordt genoteerd.
Het avontuur is trouwens niet
teneinde met het klarinet-concert.
Ook van Mozart is het hoorncon
cert in Es op de andere zijde van
de plaat. Hier is eveneens sprake
van een authentiek instrument en
wel de inventionshoorn zonder het
ventielwerk van nu, hetgeen in
houdt dat solist Hubert Crüts
zijn toon moet maken door zijn
gebalde vuist variabel in het
trechtervormig uiteinde van het
instrument te steken. Het effect
is zeer merkwaardig en interes
sant, want hier krijgt de bij tra
ditie nogal vlakke hoorn ineens
een scala van wisselende volumes
alleen maar te vergelijken met de
hebbelijkheden van de eerste pia
no's. waar eveneens kleur en ka
rakter van de verschillende noten
zeer uiteen loopt.
Het Collegium aureum timmert
minder aan de weg dan menig
modieus ensemble dat meer de
public relations bespringt dan
de notenbalken. Maar ik durf zon
der overdrijven te zeggen dat de
zorgzame benaderingswijze van
dit ensemble voor een aantal zeer
goede platen heeft zorggedragen
waarbij inderdaad de nog niet zo
gesettelde BASF-maatschappij al
le nieuwe technische snufjes
heeft uitgebuit.
In dit verband is ook nog met
alle overtuiging te noemen de
plaat van Haydn met het viool
concert in C en de Concertante
symfonie in B, eveneens door het
Collegium aureum. Het gaat hier
om muzikaal gesproken twee-ha
len-één-betalen stukken geen
grote werken die echter met
een elan worden vertolkt, zoals I
Musici of de Academy van St.
Martins dat deden in hun idea
listische dagen.
H.M.
y Stitt Mr. Bojangles
CA 50026.
vele groten vóór hem heeft
altsaxofonist Sonny Stitt
het glibberige pad der
•cie begeven. Na de vele
Jazz-opnamen die hij in
nge loopbaan heeft ge
valt hij nu te beluisteren
plaat die weliswaar niet
ld werkt, maar wel duide-
loeg illustreert dat de bo-
met spek tegenwoordig
alleen uit de Jazz kan
gehaald.
lojangles, het nummer dat
In de vertolking van zan-
fina Simone min of meer
leid veroverde, staat hier
voor een album van goede kwali
teit. Het bevat een aantal werk
jes waarin Stitt tot evenzo
boeiende hoogten reikt als toen
hij nog zonder electrische piano,
electrische gitaar en electrische
bas opereerde. Enige associatie
met Paul Desmond kort na diens
periode bij Dave Brubeck is bij
het beluisteren van de plaat even
wel onontkoombaar. Van origina
liteit is derhalve weinig sprake.
Toch mag dit geen reden zijn om
deze plaat met "oninteressant" af
te doen. Hij is het aanhoren
waard. Al was het alleen maar om
de ongecompliceerde toon die er
uit spreekt.
W.W.
Er is goed nieuws voor de fans
van Ekseption. De groep is bezig
met de samenstelling van een
nieuwe langspeler. die waar
schijnlijk in september uitkomt.
Phonogram lichtte voor ons een
tipje van de sluier op met de pro
motie-single waarop een viertal
nieuwe tracks zijn te horen. Op
de plaat die niet in de handel komt
staan twee eigen composities
Bingo Bingo van Hans Jansen
Jan Vennik terwijl de laatste
alleen verantwoordelijk is voor
het bijzonder fraaie nummer
„Sleepwell". De single word't ge
completeerd met een tweetal be
werkingen van klassieke stukken,
namelijk In a Persian Market en
De Barbier van Sevilla. Stuk
stuk sterke nummers. Overi
gens heeft de groep zojuist een
aantal zeer succesvol verlopen
toernees achter de rug in de
Scandinavische landen en West-
Duitsland.
Symphony Raymond
et son orchestre Ri-
fcl-218.
bond Lefevre is een geves-
naam in de wereld van de
rale muziek. Wat hij met
1 man tellend orkest pres-
Iwingt steeds opnieuw be
ring af. In de afgelopen ja-
pam hij op gezette tijden
i nieuwe langspeler waar-
aantal ragfijne arrange-
van recente hits stonden,
leeft hij van deze platen
fczegd: „Ik vertaal de hit-
voor een veel groter pu-
H lom:
lag de ambitie van Ray-
aanvankelijk in de klas-
luziek. Hij bezocht het con-
>rium en studeerde af met
or piano en fluit,
ks zijn successen in het po-
genre. hij maakte bijvoor
de muziek voor alle films
1 Franse komiek Louis de
en treedt op in televisie-
mma's over de gehele we-
®eft hij het contact met de
muziek niet helemaal
verbreken,
oul Symphony pakt hij een
populair klassieken bij
P en verpakt die in een
Zoals James Last
met zijn Classics up to
de Spaanse orkestleider
de los Rios bijvoorbeeld op
Sinfonias. Het gebeurt
met veel vakmanschap
voor wat kan en wat
de plaat treft u onder meer
:B kdinerie van Johan Sebas-
OV0
kke 4
'OOT
OD
tian Bach, Reverie van Debussy,
de Vuurdans van M. de Falla,
het 1ste pianoconcert van Tsjai-
kowsky, Peer Gynt van Grieg, De
vier jaargetijden van Vivaldi, het
adagio van de sonate „Au clair
de lune" van Beethoven en een
sonate van Mozart om te be
sluiten.
Voor de liefhebbers van easy-
listening- music een verplicht
B.v.L.
De Bouzouki klingt Roberto
Delgado Polydor 2371 468.
Sommige muziekinstrumenten
komen plotseling in zwang. Een
frappant voorbeeld is de bouzouki.
Een snaarinstrument afkomstig
uit Griekenland dat naar West-
Europa „overwaaide" met de
komst van zangeres Vicky
Leandros („Die Bouzouki klingt
durch die Nacht") en de steeds
groeiende populariteit van de
Griekse zanger Demis Roussos. En
ook het jaar op jaar toenemende
toerisme naar het land van de
kolonels zal er wel een steentje
toe hebben bijgedragen.
De bouzouki is onder meer op
gepakt door Roberto Delgado, een
orkestleider, die de afgelopen ja
ren furore maakte met zijn la-
tijns-Amerikaanse klanken en
met deze muziek vele langspeel
platen vulde. Vorig jaar week hij
al iets van dat gebaande pad af
met de langspeler ..Fiesta for dan
cing" en nu heeft hij zich hele
maal gestort op de Griekse mu
ziek.
Op de langspeler zijn vrijwel al
le grote Griekse componisten ver
tegenwoordigd. Vlavianos bijvoor
beeld met My friend the wind,
een hit van Demis Roussos en
Velvet mornings, onder meer ge
zongen door de Duitse Marion
Maerz, Theodorakis met To Tre-
no en Ich hab' die Liebe gese-
hen, Panas en Munro met Good
bye my love goodbye (alweer 'n
hit van Roussos) en Die Bouzou
ki klingt durch die Nacht (van
Vicky Leandros), Leo Leandros:
Schönes Madchen aus Arcadia
en Demetriou: Maria me ta Ki
trina.
Beide kanten van de elpee worden
besloten met een medley van al
wat bejaarder Grieks werk zoals
Zorba's dance van Theodorakis,
3iko Horepse Sirtaki van Zam-
betas en Sakellatios, Dirlada van
Ghinis, Weisze Rosen aus Athen
en Never on sunday van Hadjida-
kis en Akropolis Adieu van het
duo Bruhn en Buschor.
Verwacht op deze plaat geen
authentieke Griekse volksmuziek,
maar geniet van de heerlijke
arrangementen die Roberto Del
gado heeft gemaakt. B.v.L.
The Dells en
The Dramatics
eindigen gelijk
The Dells versus The Drama
tics Cadet Records 60027.
Aardig gevonden hoor, die te
kening op de hoes van de nieu
we LP van The Dells. Het gegeven
dat de ijverige rythm en blues-
groep samen met de collega's
van The Dramatics een langduur-
der opnamen, werd als een soort
duel op hoog niveau gezien. Van
daar dat die twee Amerikaanse
vijfmansformaties zijn afgebeeld
als in felle strijd gewikkelde bas
ketbalspelers. In't duel onder de
basket wordt de scheidsrech
ter onder de voet gelopen. Zijn
arbitrage is ook niet nodig in de
confrontatie, die op de LP op een
hechte samenwerking blijkt te
zijn uitgelopen. Moet de lijn van
een rechtstreekse vergelijking
toch worden doorgetrokken, dan
blijkt dat de al twintig Jaar mee
draaiende Dells het best kunnen
opnemen tegen de aanstormende
Dramatics. Waar de laatste groep
kwantitatief op punten wint (één
nummer meer wordt door de
groep alleen verzorgd), daar win
nen The Dells misschien met een
neuslengte verschil waar het de
muzikale kwaliteit betreft. De
ontmoeting eindigt dan ook in een
gelijkspel, zoals blijkt als Dells
en Dramatics samen aan het
werk zijn. P.deT.
„Laughter in the rain" Neil
Sedaka Polydor 2383 265.
Neil Sedaka leeft in mijn her
innering voort als de zanger van
een tweetal spetterende hits in het
begin van de jaren zestig: Oh.
Carol en Happy Birthday Sweet
Sixteen (makkers, wat is er toch
met dat begrip „sweet sixteen"
bakvis dus gebeurd?). Beide
versjes behoorden bepaald niet tot
mijn favoriete repertoire dus Se
daka liet *«11 betrekkelijk onver
schillig.
Ik heb niet gevolgd wat Sedaka
na „Sweet Sixteen" allemaal
heeft uitgevoerd. Voor mij komt
„Laughter in the rain" dus in
eens uit de lucht vallen. De foto
op de cover toont dat de jaren
niet onopgemerkt aan hem zijn
voorbijgegaan: zijn gezicht bezit
appel wangetjes en de haarlijn is
bezig te wijken. De tijd van
sweet Sixteen" is letterlijk en
figuurlijk voorbij. Gelukkig maar.
voeg ik daar direct aan toe, want
hij blijkt muzikaal zeer aan
kracht te hebben gewonnen. Ik
aarzel niet „Laughter in the rain"
het beste te noemen wat mijn
gehoororgaan de laatste twaalf
maanden in dit genre heeft ver
nomen. Sedaka herinnert wat
stijl betreft nog wel aan de Jaren
van weleer, maar het is allemaal
veel gerijpter en melodieuzer ge
worden. Op deze elpee allemaal
werk van hemzelf, wat het respect
oog doet toenemen. Het mooiste
nummertje, althans voor mij, is
ook het kortste en eenvoudigste:
..Betty Grable", dat Sedaka al
leen met pianobegeleiding brengt.
Een verrukkelijk dingetje.
"Verder op deze elpee: The im
migrant, A little loving, Sad eyes,
Flame, Laughter in the rain, For
the good of the cause, The way I
am, Going nowhere, Love aint
an easy thing. Endlessy.
RP.
Sylvester and the Hot Band-
Bazaar Blue Thumb BTS 60.
Sylvester (achternaam onbe
kend) is in vele opzichten een ex
centriek figuur. Als 16-jarige hield
hij het thuis al voor gezien en
vanaf dat moment is hij z'n eigen
weg gegaan, die tenslotte leidde
tot de showbusiness, waarmee hij
vertrouwd werd gemaakt door zijn
grootmoeder. Het begrip show
heeft de Amerikaan steeds met
hoofdletters geschreven. Steunend
op de ervaring, die hij op het ge
bied van schoonheidsverzorging
en modeontwerpen had, ontwierp
hij zijn eigen kleren en voorzag
hij zijn poppengezicht van de no
dige lagen make-up. Sylvester
houdt er van anders te zijn dan
anderen. Vandaar ook dat hij
de bühne voorziet van eveneens
door hem ontworpen decors. Zo
veel attributen sleept hij er oij
dat er voor hem en zijn Hot Band
vaak nauwelijks nog plaats over
is. Naar die Hot Band is Sylves
ter een maamd óp zoek geweest.
Na enkele audities besloot hij ver
der te gaan met James Q. Smith,
Chris Mostert, Bobby Blood, Tra
vis Fullerton en Kerry Hatch.
Het vijftal zorgt niet alleen voor
de instrumentale begeleiding van
de bluesnummers van solozanger
Sylvester, maar tevens voor de
achtergrond vocalen. De elpee „Ba
zaar" is daardoor vrij sfeervol ge
worden. De songs op de langspeler
sijn voor een deel overgenomen en
door Sylvester in een nieuw Jas
je gestoken. Zo komen op „Ba
zaar" onder meer voor Nobody's
fault but mine van Otis Reding
en Dont let me be lonely tonight
van James Taylor. J.p.
Those were the days vele s
tiesten Midi. MID 66 024.
De dubbelelpee, die is uitge
bracht onder de verzamelnaam
Those were the days, is een r.
talgische terugblik op de Jaren
zestig. Instrumentale en vocale
toppers van het vorige decennium
wisselen elkaar soepel af. Niet al
leen van artiesten, die inmiddels
vrijwel in de anonimiteit zijn te
ruggekeerd (Trini Lopez), maar
ook van musici, die thans nog in
het brandpunt van de belangstel
ling staan, zoals Van Morrison
eti The Anita Kerr Singers. De
witte blueszanger Van Morrison,
die pas nog met groot succes is
opgetreden in Nederland, is
tegenwoordigd met Domino. De
Everly Brothers, eens de inspi
ratiebronnen van b.v. The Ma
mas en the Papas en de Beach
Boys komen met twee nummers
uit hun gouden hitverleden: Dan
cing in the street en So sad. Tot
de kassuccessen van de jaren zes
tig mogen zeker ook gerekend wor
den Rhythm of the rain van The
Cascades en Ruby, don't take
your love to town van Kenny
Rogers en the First Edition.
Daarnaast vermeldt Those were
the days enkele coverversies:
Groovy van Paul Simon en Art
Ga'rfunkel wordt gezongen door
Harpers Bizarre en Distant
drums, eens vertolkt door Jim
Reeves, neemt op deze elpee Le-
roy van Dyke voor zijn rekening.
Voor afwisseling is derhalve vol
doende zorggedragen. Vooral c
dat zoveel verschillende stijlen
aan bod komen, waaronder dé La
tijnse beat van Trini Lopez (Ame
rica en If I had a hammer).
Een van de fijnste nummers is
stellig Love of the common people,
het geesteskind van Hurley en
Wil kins en gezangen door Law
rence Reynolds. In Nederland lan
ge tijd het beste werkje van de
Cats, die het op hun eerste elpee
Cats as oats can hebben staan.
JJ*.
Willy Mabon
schrale blues
Willy Mabon Chicago 1963
America 30 AM 6136.
Chicago 1963 moet volgens de
grote meester zelf worden ver
klaard uit het feit dat deze plaat
opnamen bevat uit 1963 en Willy
Mabon toen in verschillende
nachtclubs te Chicago het hon
gerige publiek tevreden stelde. Dat
deed hij trouwens ook elders in
de V.S., want 1963 was voor Ma
bon een goed zangjaar. Niettemin
is blueszanger Mabon mij immer
opgevallen als een wat schraal
zingende man, die niet zozeer
warmte had van luttele van zijn
genre-genoten dan wel een soort
swingende hardheid in zijn pre
sentatie stopte. Een vergelijking
met rockzanger Chuck Berry lijkt
me dan ook niet zo gek.
Op Chicago 1963 zingt Mabon
met verschillende formatie oude,
bekende werkjes, waaronder „Just
got some", „That's no big thing",
„New Orleans Blues" en „Too hot
to handle". Voor velen ongetwij
feld een lust voor het oor. Maar
toch, die warmte
W.W.
Op deze pagina
bijdragen van:
John Kroon
Han Mulder
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Wim Wirtz
Eindredactie en layout
Bram van Leeuwen
