akantie:
alarm-
eentrale
Iwerkt cloor
ANWB
11.000
hielp
vorig
jaar
mensen
De
nertsen
it het
westen
ie
lies
Ier-
pesten
,r
LTERDAG 27 APRIL 1974
EXTRA
PAGINA 17
U
ie
DEN HAAG Vakantieplannen, reizen maken naar verre
^nden, met de auto op stap. Wie heeft daar geen zin in?
ederlanders die met vakantie gaan. gaan dat dan ook héle
maal: ze nemen alles wat ze twee of drie weken niet kunnen
ssen mee (zelfs de erwtensoep wordt niet vergeten, als er
jzen naar Spanje en Italië worden gemaakt) en laden dat
lemaal zonder pardon in de auto. Niet iedere Nederlander
iet dat, maar de groep die wél zo denkt en handelt is niet
a ring.
lodder jaar weer "gaan ze maar",
niemand weten waar ze naar
gaan. waar ze te bereiken zün,
lang ze wegblijven. In de zomer-
jjknden kan men regelmatig via de
de oproepberichten van de
rmcentrale van de ANWB horen.
"Verkerend in Zuid-
reizend in een blauwe
ts wagen, kenteken onbekend",
ce» dagelijkse kost.
zijn eens gaan praten met de
i-an de alarmcentrale van de
WB. mejuffrouw Van Lennep.
vertelt dat de verzoeken om
in het vorig jaar ruim elfdui-
keer zijn gekomen. De meeste
a en verzoeken komen in de
antieperiode binnen. Het grootste
kan gelukkig met een advies
den afgedaan.
Voorbeeld: een man met een
krijgt panne in Frankrijk. Na-
lijk weet h'j niet waar de dichtst-
jnde garage is die hem kan hel-
IIij kan twee dingen doen:
o*|eloos zoeken en vragen, óf even
Den Haag bellen en vragen
hij terecht kan.
meeste klachten betreffen ka-
auto's. Dat is heel vaak te
i aan overbelasting van de
of aan een kapotte koppeling,
laatste komt het meeste voor m
R >ergen.
00.000
miljoen zevenhonderdduizend
jein heeft de ANWB. Het grootste
and rydt auto. Vorig jaar zijn
qeshanderdduizend reiskredietbrie
ver kocht en tweeënzeventigdui-
i-supplementen.
komen de meeste verzoeken
dJhulp vandaan?
Van Lennep: "Dat is moei
te zeggen. Kijk, als je naar
hje gaat. moet je twee keer door
"^ïkrijk heen. Als je naar Oosten-
of Zwitserland reist, moet je twee
door Duitsland. We kunnen wel
an dat er ontstellend veel men-
naar Spanje gaan, want in 1973
we erg veel gedaan in Frank-
ïel erg kwetsbaar zijn caravans.
Door
Pau] Wolfswinkel
Foto's
Wim Dijkman en ANWB
Er is snel kans dat er iets wordt ont
zet. en, dat de aanhangwagen gaat
slingeren. Het komt nog maar al te
vaak voor dat een auto een te grote
caravan trekt. De mensen weten het
veelal niet, ondanks het feit dat ze
heus wel informeren bij de ANWB.
Waar mejuffrouw Van Lennep het
helemaal niet op heeft begrepen is
het reizen met twee auto's.
"Kijk, zolang ze tegen elkaar
zeggen om zo en zo laat zien we el
kaar daar en daar, dan is er niks
aan het handje. Je moet dan wel op
een gunstige plek afspreken, het sta
tion bijvoorbeeld of het postkantoor.
Maar wanneer ze achter elkaar gaan
rijden, dan gaat het onherroepelijk
Ze kunnen dat onmogelijk doen.
Er is altijd wel iemand die gaat in
halen en dan ben je elkaar kwijt."
Waar gebeurd
Ze geeft een triest, maar wel teke
nend voorbeeld: Twee families zijn
met twee auto's op weg. Om het voor
de kinderen wat gezellig te maken,
werd één van de auto's als "kinder
wagen" gebruikt. Op het eind van de
dag waren de bestuurders elkaar
kwijt. De één met een auto vol
jengelende kinderen, de andere met
een stel nukkige volwassenen. Wat te
doen?
Auto 1 belt naar de ANWB, vertelt
het verhaal en zegt waar men hen
kan vinden. Drie uur later belt auto
2 op. De ANWB kon meteen vertellen
hoe en wat (op zich al uniek, maar
dit hele voorbeeld is uniek. Nou ja)
Auto 2 goedgeluimd op weg, maar
belt niet veel later weer terug: nie
mand te zien. Nergens. Overal goed
rondgekeken.
Wat bleek? Nummer 1 was het
Mejuffrouw Van Lennep: Dierbare
vijanden."
rienden worden vurigste
Het wegslepen van ge
strande auto's wordt als een
dankbare hulp gezien, zoals
hier in Noorwegen.
De samenwerking met de buiten
landse zusterorganisatflfes noemt ze
goed. Wanneer Nederlanders te ma
ken krijgen met buitenlandse politie,
worden ze meestal onhebbelijk. Er
bestaat in ons land een onkunde van
de landsaard van de zuidelijke vol
keren, zoals ze het fraai weet uit te
drukken. "Wanneer je in Spanje fout
parkeert, gaat de agent tekeer, alsof
je een moord hebt gepleegd, hoor je
de mensen vaak zeggen. Dat is niet
waar. Als je iets fout doet en je
wordt erop opmerkzaam gemaakt,
dan is dat toch een normale zaak?"
Wegslepen
wachten beu en moe geworden. En.
maar weer terug gereden naar Ne
derland.
Een waargebeurde zaak. Op deze
manier en nog op vele andere wijzen
worden de meest dierbare harts
vrienden de vurigste vijanden. Wie
wil er zo op reis?
Selectie
De radio-oproepberichten die om
12, 18 en 23 uur zijn te horen via Hil-
om 9 uur 's morgens via
de Wereldomroep, worden geselec
teerd. Er moet levensgevaar mee ge
moeid zijn, of het moet een sterfge
val betreffen. Het moet ook familie
betreffen in de eerste of tweede
graad. Geen ooms, neefjes en buren.
Het is niet alleen het elkaar kwijt
raken, waardoor vele Nederlanders
ieder jaar teleurgestelde vakantie
dagen hebben. Het kan ook vervelen
der gaan. Men kan een auto-ongeval
krij gen, men kan onderweg overlij den.
Meer dan honderd sterfgevallen in
1973. Veelal mensen, die achter het
stuur een hartaanval hebben gehad,
of die in de bergen zijn verongelukt.
Het beste is dat men in geval van
overlijden meteen de ANWB belt
Men moet dan ook beslissen of het
lichaam ter plekke wordt begraven
of dat het naar Nederland wordt ge
transporteerd. Meestal wordt besloten
tot een begrafenis in Nederland. In
het buitenland zijn begrafenissen
ontstellend duur. Zeker in landen
zoals Spanje en Italië: daar moeten
de lijken eerst worden gebalsemd,
voordat ze in de lijkkist gaan.
Reeds jaren gaat het verhaal van
een Nederlands echtpaar, dat met
schoonmoeder naar Italië is geweest
en op terugreis is naar Nederland.
Plotseling overlijdt schoonmama. Ze
wordt in de caravan gelegd, 's Avonds,
wanneer het echtpaar in een hotel
overnacht wordt de cara/van gestolen.
Met schoonmoeder.
Een verhaal met vele varianten.
Toch is mejuffrouw Van Lennep er
van overtuigd dat gevallen, als hier
boven beschreven voorkomen. Alleen
je hoort er nooit iets van.
Het wegslepen van gestrande auto's
is een dankbare hulp die door de
ANWB wordt gegeven. Van geval tot
geval wordt bekeken wat er mo^t
gaan gebeuren. In de zomermaanden
zijn er 40 tot 60 hulpauto's op de weg
door geheel Europa. Moeilijkheden
met invoeren van voertuigen die
totall-loss zijn komen keer op keer
voor. Men moet invoeren. Het nalaten
ervan kan zeer kwalijke gevolgen
hebben. De boete is aanzienlijk
namelijk. In Frankrijk kan het zelfs
drie maal de aan schaf waarde van
een nieuwe auto zijn. Om maar eens
een voorbeeld te noemen.
In Oosteuropese landen kan men
de auto aan de Staat nalaten. Dat
men echter moet oppassen wat men
doet en welke formulieren men te
kent, staat als een paal boven water.
Een Nederlander die vorig jaar in
Roemenië, nietswetend een papiertje
tekende en bij thuiskomst te horen
kreeg dat zijn auto niet meer van
hem was. kreeg geen cent meer terug.
"Dan houden ze zo'n ding onder
je neus zeggen habbelebabskie en dan
is het voorbij", zegt mejuffrouw Van
Lennep. "De mensen moeten foto's
nemen van de auto en heel goed
nadenken wat ze gaan doen."
Dat dat nogal misloopt is bekend-
Dertig mensen zullen van de zomer
24 uur per dag de alarmcentale be
mannen. Zeer waarschijnlijk zal het
aantal verzoeken om hulp dit jaar
fors toenemen.
En de ANWB zou geen ANWB zijn
als ze niets deden voor de wielrijders.
Vorig jaar nog is er een bagagedrager
naar iemand toegezonden die in
Joegoslavië plotseling panne aan zijn
fiets kreeg.
a
Tl :on Pfeiffer
99
Hendrik Folkers het vreet
HAVELTE "Met mensen nit het
Westen gaan we onze Drentse dor
pen verpesten!" Een hoek op de kin
van de Randstad, een regelrechte
knock-out. Hij werd dezer dagen
geplaatst, toen het gemeentebestuur
van het lieve Drentse dorp Havelte
met de bevolking de nota „Drenthe
Anno" besprak. Dat is een werk
stuk, waarin Gedeputeerde Staten
proberen de ruimtelijke ordening in
betere banen te leiden.
De dichterlijke vechtjas, die zo fel
in de aanval ging. was Hendrik
Folkers. gemeenteraadslid voor de
PvdA. Hij is de vriendelijkste mam
ten noorden van Zwolle. Een grijze
reus met een kop vol zorgen. Hij is
bang voor de toekomst van zijn
Drentse land, dat hij zo lief heeft.
„Het vreet aan me, Je ziet gewoon
aankomen, dat die dorpen kapot
gaan."
Folkers was een beetje onthutst,
toen de kranten in het noorden het
vertelden dat hij het gezegd had
van die mensen uit het westen.
Want die kranten zeiden niet alles.
Alleen dat rijmpje zo ongeveer. En
daarmee komt natuurlijk geen goe
de bedoeling over. daarmee zet Je
alleen kwaad bloed.
„Het was een kreet, het was be
doeld als schokeffect. Ik heb niets
tegen westerlingen. Ik kan net zo
goed zo'n rijmpje maken op lui uit
het noorden. Ik heb in die bijeen
komst ook meteen gezegd: Ik weet
dat ik generaliseer, ik heb geen en
kel bezwaar tegen mensen, van
waar dan ook weg. En met dat
schokeffect heb ik ze willen toeroe
pen: Jongens, waarmee zijn we be
zig
Hendrik Folkers heeft dat toen nog
eens uitgelegd. Een triest verhaal:
„Door de sanering van het platte
land zijn er veel kleine boerderijtjes
en woninkjes van landarbeiders vrij
gekomen. Die zijn haast allemaal
opgekocht door mensen uit het wes
ten. De financieel draagkrachtigen,
de gearriveerden, die hebben het
geld om ze te restaureren als twee
de woning. Het zijn al wat oudere
mensen, geen Jonge gezinnen. In de
dorpen wordt praktisch niet ge
bouwd. Het gevolg is dat het plat
teland hier ontvolkt raakt. De Jonge
mensen van hier trekken weg, want
ze hebben geen huis. Die boerderij
tjes kunnen ze niet betalen."
Met lede ogen moet Drenthe aan
zien, dat daar hetzelfde noodlot
dreigt, dat zich over de zuidoost
hoek van Friesland al heeft vol
trokken: een veroudering van het
platteland, een teruggang van de
scholen, omdat er geen Jonge kin
deren meer zijn, een doodbloeden
van het verenigingsleven, omdat een
vereniging zonder leden geen ver
eniging is.
Het is natuurlijk makkelijk om dit
alles te constateren en vast te leg
gen in een opstandige regel voor
het Drentse poëzie-album. Maar
Hendrik Folkers is niet een man,
die het daarbij laat. „Als Je tegen
iets bent, dan moet Je ook bedenken
hoe het anders zou kunnen", dat is
zijn stelregel. En dit heeft hij be
dacht:
„De meeste van die vrijkomende
woningen komen terecht bij de
Stichting Beheer Landbouwgronden,
de SBL, dat is semi-overheid. Maar
dan gaat het op dezelfde toer: ze
worden openbaar verkocht. Aan de
meest-biedenden. En dat zijn de
mensen van buiten. Nu heb ik een
voorstel: als de overheid die boer
derijen tóch in handen heeft, ga ze
dan verbouwen met subsidie, net als
de woningwet- en de premiebouw.
Stel ze beschikbaar aan mensen uit
de streek, of althans aan gezinnen,
die ze permanent bewonen. Dan zal
de streek niet verder ontvolken,
maar leefbaar blijven. De Jonge
mensen zouden bar graag hier blij
ven wonen, ze trekken alleen weg
omdat ze geen huis hebben."
Hij is droef omdat zijn noodsignaal
amper weerklank vindt. Ja, zijn
vijf-mans fractie staat achter zijn
idee en dat doet eigenlijk de hele
elfkoppige raad van Havelte. Maar
er gebeurt niets.
De mensen uit het westen, die alles
verpesten. Het is wel duidelijk, dat
Hendrik Folkers niet op kruistocht
is tegen de boze horden uit de
Randstad. Integendeel: hij vindt
dat de botsingen, de weerstanden,
die er wel zijn ten koste van alles
moeten worden voorkomen. Dat
moeten ze samen doende echte
Drent en de geïmporteerde.
„Als er wrijving is, komt die voort
uit onbegrip voor eikaars gebruiken.
Als Je hier pas woont heb je niet in
de gaten dat Je in een dorpsge
meenschap zit en dat het „ik ben
mijn stukje ik" er niet bij is. Je
moet met elkaar zo'n dorp overeind
houden, dan is het nergens mooier
wonen dan in Drente. Maar Je moet
weten dat een boer met mest werkt,
en dat er dan een ander luchtje
hangt dan in het bos."
Wat Folkers voor geen prijs zou
willen is het stopzetten van de sa
nering om de boeren maar vast te
houden. Dat moet doorgaan, de leef
omstandigheden van de boerenbe
volking moeten verder worden ver
beterd. Maar zou het daarbij echt
niet mogelijk zijn om in die boer
derijtjes, die vrij komen, plaats te
maken voor Jonge gezinnen, die
Drenthe levend kunnen houden?
„Het is gewoon investeren in men
selijk geluk", zegt het Havelter
raadslid, „en dat is het mooiste dat
op de wereld bestaat."
Gebeurt dat niet, dan ziet hij de
toekomst duister in.
„Je kan met Je klompen aanvoelen,
dat dan over een paar jaar alleen
hier en daar nog een boerderij
staat en dat verder de hele week
overal de gordijnen en blinden
dicht zijn", voorspelt hij. En hil is
echt verdrietig als hij zegt: „De
blinden dicht, dat deed Je vroeger
alleen als er iemand dood was."
