iwrence
it Glenn
filler
trleven
redegen
akwerk
an Ray
"onniff
TSJAIKOFSKI'S JÜT" IN ALBUM
Vitale Commander Cody
BILLY STEWART'S
GOUDEN TIJDPERK
Imponerende muziek
uit The way we were
Variatie sterke troef van vierde
elpee van The Doobie Brothers
Augie Meyers: van
acteur tot
zanger
RDAG 7 MAART 1974
I Lawrence Orchestra from
Ul-In" Philips 6830 165.
van Syd Lawrence ge-
flJederland niet zoveel be-
Dat deze ploeg musici
grote kwaliteit is,
Bart blijken als zij uitvoe-
het "woord" komt in het
^programma "Music-All-
door Pim Jacobs wordt
De opname daarvoor,
Januari plaats en r
nelijk zo geïmponeerd door
dat er inmiddels
Jschijf van op de markt is
Lawrence is een man
jote muzikaliteit, iemand.
orkest goed in de hand
J beheerst, gedisciplineerd,
rilde nieuwlichter met ar-
lenten waarvan je duizelt.
en muzikant met
et te blussen vervoering
Glenn-Millersound. Dat
in alle nummers die op
pee staan. Daarbil zijn er
e die bij Glenn Miller zeer
op zijn lijstje stonden:
ght Serenade. Chattanoo-
i choo en American Patrol
ice loopt dus verder op het
de geweldenaar Miller,
dertig Jaar geleden in
ntje aanlegde. Daar is niets
integendeel, het is
te Juichen, maar dan
nummers
brengen en niet
maken de karakteristie-
als Moonlight Serenade
brengen. Want op dat
ben Je als orkestleider,
een afgietsel van
lgineel. Verder over Law-
[een woord kwaad.
schijf ook nog: A string
On the sunny side of
Splankv, Hot toddy. Se-
in blue. Tuxedo junction,
By the time I get to
Peanut vendor.
R.P.
lie best of Ray Conniff Ray
miff Orchestra and Singers
S 65973.
Conniff is sinds Jaar en dag
1 begrip. Hoe onstuimig de
W ook bezig was met rock,
pop, folk of soul, Ray Con-
f bepaalde zijn eigen muzikale
andere tijdelijke muzikale
I en wenste zich niet in een
ïomversnelling te laten mee-
ren- De oude componist-dtri-
lt-arrangeur wist daarbij te be
ten dat hij in de loop der Ja-
1 een omvangrijke "harde
'n" van liefhebbers om zich
heen wist te verzamelen.
Mensen die gesteld zijn op rusti
ge muziek. Nummers die 't uit
stekend doen als achtergrondmu
ziek, maar die tegelijkertijd wel
zo muzikaal verantwoord zijn dat
ze ook bij intensief beluiste
ren niet door de mand vallen. Op
dat terrein heeft Conniff een hoge
graad van perfectie bereikt. En
kele malen per Jaar verschijnt er
van hem een langspeler waarop
zijn orkest en zijn "singers" een
stukje gedegen vakwerk afleve-
Hitwerk dat door de arrangemen
ten van Conniff in wat rustiger
vaarwater wordt gebracht en
meestal met een wat roman
tisch sausje wordt overgoten. Op
de langspeler "The best of" zijn
de hoogtepunten van de laat
ste Conniff-elpees bijeengebracht.
U treft er bijvoorbeeld op aan 'n
goed in elkaar zittende bewerking
van Tie a yellow ribbon. Andere
hits die een Conniff-verfje kre
gen zijn Clair en Alone again, bei
de van ene mijnheer O'Sullivan,
Rose garden, hit van Lynn An
dersen, You are the sunshine of
my life, een compositae van Ste-
vie Wonder en Song song blue van
de hand van Neil Diamond. Sa
mengevat: muziek die bij velen
een willig oor zal vinden. B.vX..
Tsjaikofski: de drie pianocon
certen: Emil Gilels met het
Nieuw Filharmonisch Orkest o.l.
v. Lorin Maazel (EMI Stereo 87
217 XK)
Met zijn eerste pianoconcert in B
klein zit Tsjaikofski stevig onder
de knoet van de Duitse romantiek
en het resultaat is een soms op 't
triviale af zijnde wisseling van ly
rische melodieën en stramme ru
we uitbarstingen van tempe
rament.
Het is tevens het meest populai
re pianoconcert dat ooit ts ge
schreven. Het aantal versies op de
plaat onttrekt zich aan mijn
waarneming, maar het moeten er
ver over de honderd zijn.
Met de concerten 2 en 3,
maakt dit muzikale kasstuk deel
uit van een album met de Russi
sche pianist Emil Galeis en het
uitsluitend voor de plaat spe
lende Nieuw Filharmonisch
Orkest onder leiding van de Oos
tenrijkse dirigent Lorin Maazel.
De grote muzikale kracht en vir
tuoze techniek van Gilels laten
zich niet in superlatieven vangen.
Het is van het allerhoogste ge
halte. Dat het orkest in het eer
ste deel van het concert enigszins
afgeschaafd overkomt, is waar
schijnlijk een kwestie van niet
helemaal optimale geluids-tech-
niek. De strijkers klinken soms
wat asmatisch en bij zoveel adem
nood is er voor de solist onvol
doende leefruimte. In de beide an
dere delen is het overigens wel
beter.
De toelichting bij de platen is
wat onvolledig. Het werk is in
derdaad door zijn vriend de diri
gent Nicolaï Rubinstein grondig
gekraakt op een partijtje waar
Tsjaikofski er het één en ander
uit voorspeelde, maar later is
Rubinstein geheel van zijn vernie
tigend oordeel teruggekomen en
is het stuk door hem diverse ma
len in het openbaar vertolkt.
Het is een waagstuk om dit popu
laire stuk muziek in de versie
Gilels aan andermans opvat
tingen te toetsen. Bij alle muzi-
kaaloratorische geweld is het
pianoconcert ook niet bijzonder
gecompliceerd in opbouw. Dan is
het beter om op details van de uit
voering te letten. Over het wat te
leurstellende eerste deel is hier
boven al wat gezegd. In het ge
scandeerde Allegro con spirito,
valt de mooi ingevoerde solofluit
op, drager van het dansachtige
thema.
Het tweede pianoconcert van
Tsjaokofski wordt veel minder
uitgevoerd. Het is ook wat iang
en niet overal zo verschrikkelijk
geïnspireerd. De pianist Alexan
der Siloti heeft er in de negenti
ger Jaren van de vorige eeuw nog
wat aan zitten sleutelen en één
van de resultaten was een bekor
ting van het geheel.
Deze kortere variant staat
op de plaat. (Over de oer
versie kan ik niet oordelen, want
die heb ik nooit gehoord). Het
eerste deel, het allegro brillante e
molto vivace, is vertreweg het
meest belangwekkende plakje
van deze grote koek. Gilels begeeft
zich daarbij in een wervelende,
voortijlende dialoog met het or
kest. Het is ook melodisch boeiend
om naar te luisteren. Het twee
slachtige karakter van Tsjaikofsi's
componeren, het dobberen tussen
zijn Russische ziel en de roman
tische westeuropese mode, is ook
in dit tweede pianoconcert breed
uitgemeten. Nicolai Rubinstein
was bij deze compositie opnieuw
uiterst afwijzend. Zijn voor
naamste grief gold de zijns in
ziens te bescheiden plaats voor t
soloinstrument. De klavier
leeuwen (en dat waren er nogal
wat in die tijd) zouden teveel ge
noegen moeten nemen met een
toegemeten plaats in ensemblespel.
Dat klinkt niet overtuigend.
Akkoord, een pianoconcert als
dat van Robert Schumann zet t
orkest geheel en al in dienst van
het solo-instrument en daarbij
vergeleken is bij Tsjaikofski, en
vooral in diens tweede, de spoe
ling aanmerkelijk dunner; omge
keerd stelt de meer ingekapselde
solopartij, bij de hoge eisen van
de partituur waarschijnlijk nog
hogere eisen aan techniek en vir
tuositeit. Gilels zou de man kun
nen zijn geweest om Rubinstein
daarvan te overtuigen.
Het zogeheten derde pianocon
cert is een toegift. Het bestaat uit
één deel, posthuum uitgegeven,
en moet toch voornamelijk gezien
worden als een wat verder uitge
werkte schets van wat misschien
ooit een pianoconcert had kunnen
worden. H.M.
Live from deep in the heart of
Texas Commander Cody and
his Lost Planet Airmen Para
mount Records 1017.
Basisidee van de leden van de
groep Commander Cody and his
Lost Planet Airmen, is volgens 'n
toelichtende beschrijving, de
mensen te laten dansen op hun
muziek. Zonder te weten hoe het
er daarbij aan toegaat, is zo al te
voorspellen dat dat CC en de zij
nen tijdens optredens best zal
The New Four:
niets nieuws
Spotlight onThe New Four
Negram SPLO 7.
Ook al zijn de spots dan voor
The New Four aangefloept, het
is beslist geen groep die een
nieuwe weg is ingeslagen. Ze zijn
in de voetsporen getreden van de
vele vertolkers van het Hollandse
lied. Twee nummers verdienen
echter speciale vermelding:
"Mijn geluk dat komt nog wel",
"zomertijd, wintertijd". Het
eerste werkje deed naarstige po
gingen om tussen alle carnavals
stampers een plaatsje op de hit
lijsten te krijgen. In vergelijking
met de soms zeer hoog genoteer
de feestplaten waarin het Sinter
klaasrijm hoogtij viert, is de
kwaliteit van de New Four-num-
■s redelijk. «J.P.
lukken. Als Je de adht heren op
de plaat hoort is het al moeilijk,
om stil te blijven zitten: zo'n vi
taliteit straalt van de muziek af.
En dat is dan op deze vierde
langdraaier country en rock mu
ziek op een stevig blues ritme. CC
en de LPA leggen alles wat zij
aan energie ter beschikking heb
ben in him originele stijl. Dat er
veel oude nummers op de LP
staan, is dan ook nauwelijks sto
rend. De enthousiaste groep (in
Nederland o.a. bekend door het
anti-rooknummertje "Smoke,
smoke, smoke that cigarette) be
werkt songs als bijvoorbeeld Riot
in cell Block 9. Cryin' Time en
Mean Woman Blues op een zo
originele wijze dat die oude num
mers een geheel nieuw leven lij
ken te gaan leiden. Maar ook
als het muzikaal vrije team van
Commander Cody George
Frayne gaat in het muziekleven
met die naam van een oude strip
figuur door het leven, de naam
Lost Planet Airmen was de titel
van een film eigen nummers
uit de groeven laat opstijgen,
blijft de LP mateloos boeien. CC
en the Airmen is typisch zo'n
groep die zich beter thuisvoelt op
de bühne, dan in de studio: Daar
om is de muziek waarschijnlijk
ook live opgenomen. P.d.T.
Op deze muziekpagina
bijdragen van
Han Mulder
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Eindredactie en layout:
Bram van Leeuwen
Jiirgen Drews
"Zeit für meine Songs" Jiir
gen Drews Warner Bros 56017
De Duitse schlagerschool heeft
nooit uitgeblonken in een geva
rieerd programma. Wat voorge
schoteld wordt is vrijwel altijd 'n
stukje eenheidsworst, dat bij de
oosterburen misschien nog wel
weg te slikken valt, maar dat bij
ons al snel zwaar op de maag
ligt. Helaas weet ook Jürgen
Drews zich met zijn eerste elpee
"Zeit für meine Songs" niet te
verheffen boven de andere Jür-
gens, Freddys, Peters, Heino's of
hoe ze ook mogen heten.
Hij beklom zo nu en dan wat
treetjes van de hitparade, met
singletjes als "Dieser Tag hat so
vieles verandert", "Du bringst die
Liebe in mein Leben" en "Zeit
ist eine lange Strasze". Op de
elpee treffen we naast vier eigen
composities: Kleiner Vogel, Sie
mag sich, Still en Einsamkeit wat
geleend hitwerk aan. Bijvoor
beeld Harlem van The Sweepers,
Goodbye my love goodbye van
Demis Roussos en "I believe in
you (Ich vertraue dir) van Neil
Young. Maar zelfs dan weet hij
niet te boeien. B.v.L.
Billy Stewart nam tussen de ver
tolkers van de soulmuziek altijd
een geheel aparte plaats in. Nam
omdat de Amerikaan, die enige
tijd deel uitmaakte van Bo Didd-
ley's groep, in 1970 om het leven
kwam. Met drie leden van zijn
band stortte hij met zijn wagen
vanaf een brug in het water. Billy
Stewart's Golden Decade moet
derhalve gezien worden als een
monument, een herinnering aan
deze artiest, die het begrip origi
naliteit met hoofdletters schreef.
Willen we in ons land nog wel
eens lettergrepen "verdonkerema
nen" door ze in te slikken, Billy
Stewart deed Juist precies het
tegenovergestelde. Hij ontleedde
als het ware bepaalde woorden,
en besteedde speciale aandacht
aan een aantal lettergrepen, die
hij voor in de mond liet rollen en
drie, vier, of zelfs wel vijf keer
herhaalde. Dat spelen met de syl
laben geeft een grappig effect zo
als in Summertime, dat uit de
mond van Stewart nauwelijks te
herkennen is. De pianist/zanger/
organist (in die laatste hoedanig
heid was hij een pionier onder de
rythm en blues-musici) accentu
eerde dat nog eens door snel van
toonhoogte te wisselen. Larry
"Billy" Stewart, die zijn bijnaam
"Fat boy" als uitgangsthema,-
voor een van zijn hits koos, expe
rimenteerde op een speelse ma
nier, al zal zijn versie van de
Porgy en Bess-bestseller Sum
mertime zeker niet bij iedereen
in de smaak vallen. Billy Ste
wart's Golden Decade bevat ver
der ojn. nog hits als I do love you.
Sitting in the park en Strange
feeling. j.p.
The way we were original
soundtrack recording CBS
70132.
Mogen we de Amerikaanse
filmcritici geloven en waarom
zouden we niet dan staat ons
de komende maanden weer een
stukje filmwerk op hoog peil te
wachten. Immers de filmrecensen
ten in de VS zijn laaiend enthou
siast over de film "The way we
were" met Barbra Streisand en
Robert Redford in de hoofdrol
len. Het is een rolprent over een
liefde vol tegenstellingen. Barbra
Streisand vervult de rol van een
radicale campus-studente vol
idealen en haar tegenspeler is
Robert Redford als de grote col
lege-atleet. Twee tegenstrijdi
ge karakters die met de came
ra's gevolgd worden in het Ame
rika van voor, tijdens en na de
Tweede Wereldoorlog. Volgende
maand gaat de film in Nederland
in première. Inmiddels is de mu
ziek via de plaat de beelden voor
uitgesneld. Een elpee gevuld met
de originele geluidsbanden van de
film. Daarop is onder meer een
wervelende Barbra Streisand te
horen. Ze zingt de titelsong op
imponerende wijze. Ze kan dat
omdat ze over een fenomenale
stem beschikt, al gebruikt ze die
niet altijd op de juiste manier.
Maar ditmaal is er werlijk niets
op aan te merken. Dat vonden
ook de Amerikanen, die met el
kaar al meer dan een miljoen
singles van dit nummer kochten.
Maar er is meer op deze sound
track. Het bevat een stuk filmmu
ziek, dat kan wedijveren met het
beste wat er tot dusver versche
nen is. Verantwoordelijke man
voor dit huzarenstukje is Marvin
Hamlisch. Hij gebruikte voor zijn
muzikale achtergrond vaak be
kende werken als Red sails in the
sunset dat onder meer door rythm
and blues-koning Fats Domino op
het repertoire werd genomen,
maar hij sloeg ook zelf aan het
componeren bijvoorbeeld met
Look what I've got, Like pretty,
Katie en Remembering. Meren
deels romantisch werk met veel
violen en soms neigend naar de
klassieke kant. Temidden van de
ze amoureuze klanken duikt dan
plotseling het onvervalste "In the
mood" op uitgevoerd in de
authentieke Glen Miller-sound. 'n
Vreemde maar daarom niet
minder aantrekkelijke eend in
de bijt.
Vaak is het met soundtracks zo
dat je eerst de film hebt gezien,
en dan om de herinnering daar
aan te bewaren de plaat met de
muziek koopt. .The way we we
re" heeft dat duwtje in de rug niet
nodig. Ook zonder film is het een
brok muziek van klasse. B.v.L.
Labi Siffre
voortdurend
op hoog niveau
For the Children Labi Siffre
Polydor 2310/315.
Merkwaardig eigenlijk dat werk
van Labi Siffre in Nederland niet
zo best verkocht wordt. De
ger-gitarist kan zijn neus in dit
land niet laten zien of hij wordt
voor de tv-camera's gehaald, ook
zijn vele tv-optredens konden de
verkoop van z'n platen niet stimu
leren. Dat is des te vreemder,
omdat zijn muziek toch echt wel
goed in het gehoor ligt, "easy lis
tening" is om in muzikale mode
termen te blijven. Maar het is
met Labi Siffre kennelijk net zo
als met Euson; het is leuk om in
cidenteel naar dat boeiende stem
geluid te luisteren maar het ko
pen van de platen wordt aan de
andere Europeanen overgelaten.
Het zou van een sterke onder
waardering getuigen als dat ook
het geval is met de
"For the Children". Labi Siffre,
maakt op die langduurder op
nieuw uitstekend gebruik
zijn fascinerende stemgeluid
zingt zelf geschreven
met erg intelligente teksten op de
door hem zelf geproduceerde LP;
kortom toont zich een rasartiest
Zelden erg spectaculair, voortdu
rend op hoog niveau. Labi Siffre
boeit de luisteraar zelfs nog i
teloos in erg lang uitgesponnen
nummers als Children of children
cn het werkelijk weergaloze Let's
pretend. P.d.T.
Augie Meyers You ain't rol-
lin' your roll rite Paramount.
Ze lijken inderhaast door de fo
tograaf verzameld te zijn: de me
dewerkers, Vrienden en bekenden
die op de achterkant van de hoes
van Augie Meyèrs elpee een bont
(familie) gezelschap vormen. De
een met een fles drank in de han
den, een ander wat onhandig ma
nipulerend met een zuigeling en
tussen al die excentrieke types,
staat dan Augie Meyers als een
Vader Abraham-figuur. Niet dat
Meyers op de langspeler 'You
ain't rollin' your roll rite" op de
Pierre Kartner-toer is. Niet al
leen is het onwaarschijnlijk om
aan te nemen dat de Nederlandse
hitscorer in Amerika bekend zal
zijn, maar bovendien heeft Augie
Meyers voor een stijl gekozen,
die het best als een mixture van
country-muziek, soul en rock is
aan te duiden. De man uit Texas
schreef daarnaast ook een groot
deel van de teksten zelf. Niet zo
opvallend, omdat hij immers als
tekstschrijver is begonnen en na
eerst nog eens zijn kansen op het
witte doek te hebben gewaagd ook
wel eens zijn vocale kwaliteiten
wilde demonstreren. In Neder
land is hij als zodanig nog vrij
wel onbekend. Deze elpee lijkt ech
ter een stap naar meerdere eer
en glorie te zullen worden.
Meyers heeft lekker ritmisch
werk afgeleverd. Vooral ook dank
zij zijn begeleiders, die het slot
nummer Wheatcheck Waltz ge
heel voor hun rekening hebben
genomen. Als solozanger heeft
Augie Meyers slechts in sporadi
sche gevallen een beroep gedaan
op zijn vrouw Carel Meyers. Mis
schien had de "inspraak" van die
kant wat groter kunnen zijn. Nu
dient zij zich alleen even aan in
Heartaches by the number. J.P.
What were once vices are now
habits The Doobie Brothers
WB 56026 (W 27 50).
Het is bijna nauwelijks te gelo
ven, maar de Doobie Brothers,
hebben destijds erg veel moeite
gehad om iemand te vinden die
hun tweede LP Toulouse Street
wilde produceren. De gevraagde
producer zag het met de Ameri
kaanse Brothers in het geheel
niet "zitten", afgaande op de
kwaliteit van him snel in elkaar
gezette eersteling. Ook toen de
klanken van het lied "Listen to
the music" zijn oren hadden be
reikt, bleef die man (John Si
mon) hardnekkig bij zijn weige
ring.
Hij heeft het geweten. Nadat The
Doobie Brothers het eerst een
poosje zonder succes zelf hadden
geprobeerd, vonden zij hun huidi
ge producer Ted Templeman en
Listen to the music werd later 'n
keiharde hit. Sindsdien zullen er
heel wat producers rondlopen,
die graag voor hen in actie zou
den willen komen want The Doo-
bies kunnen geen kwaad meer
doen. En zeker in Nederland niet.
Hun vierde langspeler werd bij
na onmiddellijk na de verschij
ning gepromoveerd tot LP van
de week op een bekend radiosta
tion. Terecht overigens. Op "What
were once vices, are now habits"
hebben de vijf knapen, die geen
enkele familie-relatie met elkaar
hebben, meer nog dan in het ver
leden soul' en rock and roll ge
mengd tot een intrigerende
sound. Begonnen als hard rock
groep, kozen ze trouwens toch al
snel voor mengvormen, want ge
zien de muzikale achtergrond
van mede-oprichter Tom Johnston
(een fanatiek blues en soul-fan)
niet zo erg vreemd was. Zo brach
ten de Doobies een tijdje lang ee
soort gospel-rock, die ook op dit
vierde album terug te vinden is.
What once were vices, are now
habits is trouwens toch een veel
zijdige langduurder met die num
mers van de hand van het lead
zangersduo Tom Johnston Patt
rick Simmons. De andere zanger
Tiran Porter schreef één num
mer: Flying Cloud, met voldoen
de talent om niet negatief op te
vallen in de groep met de dubbele
slagwerk-bezetting. P.d.T
