)e arbeiders staken, de rijken jagen
ZES MAANDEN MISSCHIEN OPEN
ederlandse baggerbedrijven in startblokken voor Suezkanaal
UAB RPAG
16 FEBRUARI 1974
PAGINA 15
lV" NDEN De 260.000 Britse mijnwerkers
vannacht om twaalf uur precies een
In even zovele gezinnen is er gisteravond
iken loonzakje op tafel gekomen. De mijnwer-
jouwen hebben hun huishoudgeld bij de
elijke sociale dienst moeten halen. Met
in een lange rij voor het loket van de
ieuning.
Nottingham, Kent, Wales, Schotlandeigen-
,eral in gebieden waar Groot-Brittannië
en somber. De mijnstreken. Waar man
oor 170 gulden per week zonder applaus
het meest inspannende, ongezonde en gevaar
lijke werk van alle Britse arbeiders verrichten.
En daar willen ze beter voor betaald worden.
Dat is nu probleem en daarom gingen ze in
staking.
In een ander deel van Engeland, het graaf
schap Sussex, dat zo mooi is, dat het er altijd
zondag lijkt te zijn, had men van de week in
een klein dorpje ook problemen: hoe houd ik
bijvoorbeeld op mijn paard mijn sherry droog,
terwijl het regent?
ezingen, economische chaos en bittere politieke strijd
n Ansty, in het graafschap Sussex (Zuid-Engeland)
bestaan. Het zal wel ergens goed voor zijn, is daar
:nering. Heath weet het heus het beste en met de ar-
het toch altijd hetzelfde. Zo geef je ze opslag en
iden ze weer een nieuwe staking voor. De bewoners
isty hebben andere, belangrijkere dingen aan hun
De vossenjacht bijvoorbeeld. Zo'n drie keer per
jworden de paarden gezadeld en de honden voor de
ld om op zoek te gaan naar de vos van de dag, die
s onder luid gekrijs van de jagers door de honden
:en wordt gereten.
enjacht is de geliefde sport
superrijke Brit, wiens
al rijk was. De
riches missen er vaak de
aheden voor. Zij werkten
jaren dag en nacht om
uin te vergaren. Tijd om
paard te rijden en zo het
ze spel met de vos, de
en de paarden te leren,
K zeniet.
ng.f i vooral de rijke industrie
le grootgrondbezitters die de
icht beoefenen. Een exclusie-
f igelegenheid? Welnee. Een
laander is van harte welkom,
cpk
geen paard heeft, zal ik u
e plezier indelen bij het
Dat is uiterst nuttig werk,
ster van de Jacht heef
Gestoken in rood en wit
op een schitterende
De andere Jagers hebben
jndom hem verzameld cn
zijn teken om de
vochtige bossen in te
'rtigtal Jachthonden steekt
i nerveus in de lucht. De
nde staarten vormen als het
igolvend korenveld.
int zachtjes te regenen. De
iele sherry vooraf gaat rond.
«huurmans
De vrouwelijke jagers bedekken de
kristallen kelken met hun wit-ge-
handschoende handen. Sherry-drin
ken is op een paard een heel
karwei, omdat men twee handen
nodig heeft en daardoor de teugels
niet vast kan houden. De Jagers
knechten, David en Reg, die de
kleuren van de Master dragen,
wachten zonder sherry, opzij.
Bij de vossenjacht is de Master
absoluut oppermachtig. In de regel
bezit hij tevens de meeste paarden,
alle honden en heeft hij het meeste
geld op de bank.
De Master in Ansty is de enig
overgebleven telg van de Sandeman-
dynastie, die al zo'n kleine
anderhalve eeuw voornamelijk in
sherry handelt. Hij heet David
Sandeman en verdeelt zijn tijd
tussen ziJTi kantoor in Londen en de
vossenjachten, mits hij niet in
Spanje is, waar Davids Jacht te
allen tijde zeilklaar ligt, omdat hij
ook van vissen houdt.
De Master is de enige die volgens
een oud, uit de 17de eeuw daterend
recht een jacht in zijn gebied mag
uitroepen. Vroeger gingen de
jagersknechten rond om de Jagers
uit te nodigen, tegenwoordig gaat
het per telefoon.
Duivel
Op het moment dat de stoet
uitrijdt, nadert in de verte in galop
een tweetal ruiters. Mrs. Jones en
haar man, wordt er gefluisterd.
Dichterbij gekomen blijkt het een
oud echtpaar te zijn. Pas als ze
beiden heel dicht bij zijn is te zien
wie de vrouw is. Ze zit in een
eigenaardige ineengedoken houding
op haar paard. Toch heeft ze iets
fiers. Net Churchill, maar dan
zonder sigaar. Het is een bijzondere
vrouw. Iemand vertelt me dat ze
tachtig jaar is en bijna blind. Geen
vossenjacht slaat ze over. Ze rijdt
als een duivel en hoewel ze vrijwel
niets ziet van de eigenlijke jacht is
haar vreugde te luisteren naar het
„spreken" van de honden.
De andere ruiters zijn voornamelijk
oudere mannen, met uitzondering
van de Master, die 44 is en de twee
jagersknechten, die omstreeks de
dertig zijn.
De jagersknechten zijn in elke jacht
onmiddellijk te herkennen, omdat
zij de enigen zijn die uitsluitend bij
de voornaam worden genoemd en de
jagers toespreken met „meneer",
„mevrouw" of „Juffrouw".
De afkomst van de mannelijke
ruiters is ook gemakkelijk vast te
stellen. Alleen grootgrondbezitters
zijn gerechtigd een cap te dragen
tijdens de Jacht. De Master zelf
draagt een zijden cap en heeft
doorgaans een verguld pistool in de
zadeltas om de vos af te schieten
als de honden het dier niet snel
genoeg hebben afgemaakt.
De andere heren zijn geheel in het
zwart en dragen een hoge hoed. Zij
worden de „gentlemen" genoemd. De
dames, allen zeer zorgvuldig opge
maakt en in kostbare rij kleding,
dragen een cap, of een hoge hoed.
Knecht David blaast op de hoorn en
de stoet zet zich in beweging. Het is
een schitterend gezicht.
Het voetvolk twee oudere dames,
de dorpsdwaas, een onduidelijke
man in plus four en met een
■thermosfles, alsmede de vriendin
van de Master en uw verslaggever -
loopt weldra alleen. De paarden en
de honden zijn in het dichte woud
verdwenen. De bospaadjes zijn
drassig en Je zakt vaak tot aan je
enkels in de zuigende modder.
Wat inderdaad gebeurt. Een plotse
linge duw tegen mijn schouder luidt
het kostbare ogenblik in: een vos
steekt razendsnel de weg over.
De dorpsdwaas is de eerste die
reageert. Hij zet zijn handen aan
zijn mond en maakt een hoog
geluid. Vrijwel direct daarop klinkt
van tamelijk dichtbij de hoorn van
knechit David. Vriendin Jenny ver
telt dat de hoornstoten in feite mor
seseinen zyrn iin vereenvoudigen vorm.
Ze vertellen jagers, die van de groep
zijn losgeraakt, waar ze naar toe
moeten. Links, rechts, rechtdoor,
enzovoorts.
In een oogwenk zit iedereen die tot
het voetvolk behoort onder de
modder als de paarden in galop
voorbijdraven. De Master schatert,
Jenny is woedend. Alleen de
dorpsdwaas is drooggebleven. Hij
was op het Juiste moment in het
struikgewas langs het pad gekropen.
Na enige minuten komt mrs. Jones
en haar man aangegaloppeerd. Ze
was wat achtergeraakt. Opnieuw
spat de modder alle kanten heen. In
het voorbijgaan zie ik dat ze een
zwarte voile over haar hoge hoed
heeft gespannen. Ze ziet er
spookachtig uit. Haar man is precies
Dikke Deur uit de Pipo-serie.
Jachthonden blaffen niet ,zespre-k
en. Dat moet een beginneling
weten. David, de eerste jagers
knecht, kent elk geluid en zelfs dat
van elke hond afzonderlijk. Hij weet
exact of ze inderdaad een vos op
het spoor zijn, of dat ze maar doen
alsof.
De twee Jagersknechten zijn in
vaste dienst van de Master. Ze
zorgen dagelijks voor de paarden en
de honden, die wekelijks bij wijze
van spreken meer kosten dan een
klein kindertehuis.
Eén hond eet per dag meer vlees
dan een mijnwerker in veertien
dagen. Om hun jachtinstinct voor
afstomping te behoeden worden zij
met rauw vlees gevoederd.
De Jacht is nu ruim anderhalf uur
bezig. Het voetvolk ziet bruin van de
modder, die al aardig begint op te
drogen. De dorpsdwaas gelooft dat
ze een vos op het spoor zijn. Hij
luistert ingespannen en beduidt het
voetvolk hem te volgen.
De honden spreken. Een leek zou
janken zeggen. Na een klim tegen
een steile heuvel komen we bij een
bomengroep waar de honden een
oorverdovend lawaai maken. De
Master ,het vergulde pistool in de
hand. schreeuwt onophoudelijk te
gen de honden.
De vos is in een hol in de grond
gekropen. David laat de vier
terriers, die aangelijnd zijn, het gat
in. De honden gaan zo mogelijk nog
harder spreken. Het is net een soort
muziek die pijn aan je oren doet.
En dan ineens gebeurt het. In een
flits komt de vos eigens vandaan.
Vermoedelijk uit een andere ope
ning. Hoewel een vos vijf keer
sneller kan lopen dan een jacht
hond, is er geen ontkomen meer
De Master tiert en slaat met de
achterkant van zijn zweep op de
bondenruggen in. Eem groot exem
plaar zet by na voorzichtig zyh
tanden in de hals van de trillende
vos en het is alsof Je iets hoort
kraken. De vos maakt een paar
stuiptrekkingen. Dan is er weinig
meer te zien dan een kluwen
honden en wat bloed. Het prachtige
vosje is een bloedige massa
geworden. De dorpsdwaas lacht, de
Master schatert.
Jenny heeft zich omgedraaid. Later
zegt ze: „Ik vind de vossenjacht
prachtig. Ik houd van het spreken
van de honden Ik houd van de
spanning. Maar als het eenmaal
zover is kan ik het niet meer
aanzien".
Beneden aan de heuvel wachten de
overige dames. Ze praten in groepjes
van twee op hun paarden. Wat hun
eigenlijke taak in de jacht is, wordt
niet duidelijk. Het zijn stuk voor
stuk rijke dames, vertelt Jenny.
Een paar keer per week rijden ze
mee uit en nemen tijdens de jacht
de schandaaltjes door. Het is
eigenlijk een andere vorm van
koffie drinken bij elkaar.
Opnieuw zijn mrs. Janes en haar man
te laat gearriveerd. Ze blijkt ergens
gevallen te zijn toen haar paard een
onverwachte beweging maakte en ze
is weer opgestegen. Haar hoge hoed
zit onder de modder, de voile is
gescheurd. „Maar ik heb de honden
gehoord, luid en duidelijk. Beautiful",
zegt ze. Haar man rijdt op een
schimmel. Jenny vertelt waarom.
Vanwege haar slechte gezichtsver
mogen gebruikt mrs. Jones het
paard van haar man als baken. Het
is haar witte streep.
De meute en de paarden zijn weer
verdwenen. De onduidelijke man in
de plus-four drinkt uit de thermos
fles. De dorpsdwaas, die Brian blijkt
te heten, geeft voor zichzelf
commentaar op de slachtpartij. De
twee dames blijken de voorzitster en
secretaresse van de vereniging van
footfollowers (het voetvolk) te zijn.
Zij dragen met hun club, die
tweehonderd leden heeft, een
steentje bij om de hoge kosten voor
de Master wat te drukken. Ze doen
dit door regelmatig hondenshows te
geven of de terriers tegen elkaar te
laten hardlopen. Dit brengt een
aardig bedrag op. Vorig jaar kon de
vereniging de Master een veewagen
aanbieden voor het vervoer van de
honden en de paarden.
Het enige contact tussen de dames
te paard en de dames te voet is een
knikje vanaf het paard. In vroeger
jaren moet dit gevolgd zijn door het
gooien van goudstukken, maar
tegenwoordig beledig je de mensen
zo snel.
Wij lopen nu zo'n twee uur zonder
de stoet te hebben gezien. Het Js
vrijwel onmogelijk de dichte bossen
nauwkeurig af te zoeken. Het
grondgebied van kolonel Clarke,
waarop wordt gejaagd, is vele
hectaren groot. Soms is heel in de
verte het „spreken" van de honden te
horen, maar volgens Brian is het
loos alarm.
Jenny vertelt van de noodzaak van
de vossenjacht. „Het zijn wrede
dieren. Ze stelen bijvoorbeeld een
lam en vreten eerst een been en
peuzelen vervolgens net zo lang tot
het diertje op is. Het kan soms uren
duren voordat zo'n lam dood is en
dan meestal nog door bloedverlies".
De boeren zijn zeer ingenomen met
de sport van de heren grootgrondbe
zitters. Enerzijds omdat de vossen
zoveel schade aanrichten, anderzijds
omdat het een goed pachter
betaamt sporten van zijn meester op
de juiste wijze te waarderen, ook al
kost het je vaak aardig wat schade
aan het gewas.
De stoet is wederom voorbij
getrokken en opnieuw was het
alleen Brian die in het struikgewas
was gekropen. De Master had
voorop gereden en naar een punt in
de verte gewezen. Het voetvolk had
weer een doel, en wat meer modder
op de jas. Dank u Master.
Mrs. Jones komt ditmaal niet
voorbij. Brian vermoedt dat ze een
andere weg heeft genomen. Na drie
kwartier lopen blijken we als
voetvolk te laat te zijn. De sporen
van de finale zijn duidelijk te zien:
paardenhoeven in de modder,
uitwerpselen, hondensporen en
bloed.
Later terug in het dorp verzamelt
de stoet zich voor een laatste sherry.
In de verte nadert onmiskenbaar
het echtpaar Jones. Mrs. Jones zit
nu helemaal onder de modder. Ze is
andermaal van het paard gevallen.
Haar hoge hoed is een beetje
gedeukt. Ze wendt haar paard tot
bij die van de Master. Ze spreken
samen. Later zei Master Sandeman
wat mrs. Jones had gezegd. Ze had
het over de vossekop gehad, die niet
was begraven. De Master moest het
voetvolk maar eens terdege toespre
ken, was haar advies geweest.
erlandse bagger- en aannemingsmaatschappijen staan in de startblokken om hun wereld-
iü aan materieel naar Egypte te dirigeren. Want er bestaat een goede kans dat binnenkort
;den begonnen met het weer bevaarbaar maken van het Suezkanaal, eens 's werelds be-
^jkste verkeersader.
i Egypte een karwei te
hten, waarmee in totaal een
rag van honderden miljoenen
^^pdens is gemoeid. Er wordt op
ogenblik internationaal nog
onderhandeld over het
l8ttkrijgen v n opdrachten. Bij
lerlandse maatschappijen be
lt echter groot optimisme dat
Door
Jan Kees Kokke
een flink deel ervan hier terecht
zal komen.
„Als het moet staan we morgen
al in Suez", zegt men bij de
Rotterdamse bagger- en aanne
mingsmaatschappij Adriaan Vol-
ker. „We zitten echter nog steeds
te waohten op een besluit van de
Egyptische regering. De hele
situatie staat nog sterk in de
politieke sfeer. En je moet
natuurlijk wel een regering
achter je hebben staan, die
meewerkt."
De Papendrechtse baggermaat-
schappij Bos Kalis Westminster
Dredging Group zit al even
gespannen te wachten op een
bericht uit Egypte. Topdirecteur
Kraaijeveld van Hemert: „Ik
verwacht zeker dat we een
graantje zullen meepikken. Wij
kunnen economisch en snel
werken, met modern materiaal.
Ik verwacht zeker dat het
Suezkanaal over zes maanden
voor kleinere schepen open gaat."
T opnaam
De Nederlandse baggerbedrijven
hebben een topnaam in de
wereld. Maar andere landen
komen steeds meer opzetten. Zo
is het zo goed als zeker dat ook
Japan een deel van de opdracht
krijgt. Bovendien zullen de
Egyptenaren zelf ook een deel
van het karwei ter hand nemen,
weliswaar met gedeeltelijk in
Nederland gekocht materieel.
Voor men aan het verdiepen en
verbreden van het Suezkanaal
kan beginnen, m oeten eerst de
scheepswrakken en bruggen ge
ruimd worden. Tijdens de
juni-oorlog in 1967 blokkeerde
Egypte het Suezkanaal door er
tien schepen tot zinken te
brengen.
Bovendien liggen er ook nog
steeds veertien schepen opgeslo
ten in het grote Bittermeer, die
intussen dermate zijn aangetast,
dat het ook min of meer
wrakken zijn geworden.
De Hamburgse onderneming
UIrich Harms, een zelfstandige
dochter van de Rotterdamse
Smit Tak Internationale Ber
gingsmaatschappij gaat dit kar
wei waarschijnlijk opknappen, in
samenwerking met de Joegoslavi
sche bergingsmaatschappij Bro-
dospas uit Split.
De kosten zullen ongeveer 20 tot
25 miljoen gulden bedragen.
Maar ook in Hamburg heeft men
nog steeds geen bevestiging uit
Egypte gekregen voor een
contract.
Enthousiasme
In de scheepvaartwereld bekijkt
men de heropening van net
Suezkanaal met minder groot
enthousiasme dan te ve'rwachten
vied.
Een woordvoerder van de Neder
landse Scheepvaart Unie, die
lijndiensten op het Midden- en
Verre Oosten onderhoudt, zegt:
„Het varen door het Suezkanaal
biedt ongetwijfeld voordelen.
Maar het is de vraag of de tol
niet te hoog wordt. Bovendien
speelt het prijsverloop van de
bunkerolie een rol. Ik betwijfel
overigens of het kanaal binnen
afzienbare tijd geschikt zal zijn
voor containerschepen en grote
vrachtschepen. Maar voor de
kleinere rederijen kan de herope
ning een impuls zijn om weer die
kant op te gaan varen."
Shell met een vloot van een
kleine 200 eigen tankers en nog
een 200 a 250 in charter
vraagt zich eveneens af of
schepen van 200.000 ton wel door
het Suezkanaal kunnen.
Een groep internationale bagger-
maatschappijen waaronder
Bos Kalis heeft een plan
ingediend, waardoor het Suezka
naal in twee fasen weer
bevaarbaar zou moeten worden
gemaakt. Het plan strekt zich uit
over een periode van vijf jaar.
Tijdens de eerste stap moet 300
miljoen kubieke meter zand uit
het kanaal worden gebaggerd,
waardoor schepen tot 150.000 ton,
met een diepgang van 53 voet,
door het kanaal kunnen varen.
In de tweede fase zal er nog
eens 350 miljoen kubieke meter
zand gebaggerd moeten worden
waar-door schepen tot 260.000 ton,
mot een diepgang van 67 voet
het kanaal kunnen
Anderzijds betekent de route
door het Suezkanaal voor het
scheepvaartverkeer tussen West-
Etfropa (Rotterdam) en Zuid
oost-Azië (Singapore) een ver
korting van niet minder dan
7.000 kilometer, ten opzichte van
de weg langs de zuidpunt van
Zuid-Afrika dat is circa een
week varen. En melt die huidige
hoge bunikerolieprijzen scheelt
dat wel even een slok op een
borrel. Hoewel men daarover in
scheepsbouwkringen nog geen
definitief oordeel heeft, zou
hierdoor wel eens een halt
kunnen worden geroepen aan de
trend om steeds grotere schepen
te bouwen.
Intussen waait al zes en een half
Jaar het woestijnzand in hefc
Suezkanaal, zonder dat er iets
aan het onderhoud wordt ge
daan. Het kanaalwater verzilt
steeds meer en de oevers
brokkelen af. En Egypte derft
jaarlijks bijna een half miljard
gulden aan tolinkomen uit het
kanaal.
De Franse diplomaat Ferdinand
de Lesseps die het Suezkanaal
in 1859 ontwierp had nooit
kunnen vermoeden dat zijn
schepping tot een dergelijke
chaos zou vervallen. De aanleg
van het Suezkanaal dat in
tien jaar tijd, aanvankelijk
geheel met de hand, werd
gegraven heeft indertijd zo'n
300 miljoen gulden gekost. De
totale restauratiekosten schat
men op het ogenblik op ruim
anderhalf miljard gulden.
ADVERTENTIE
T ragisch
Het tragische voor Egypte is
natuurlijk dat de koopvaardij
schepen van de wereld steeds
groter worden en dat het kanaal
Zilveren jubileumtientjes bestellen
tot 28 februari
De door 's Rijks Munt met gepolijste stempels van gepo
lijste muntplaatjes geslagen zilveren jubileumtientjes 1973
kunnen nog tot en met 28 februari 1974 besteld worden.
Bestelling vindt plaats door overmaking of storting van
f. 30 per munt op postrekening 90.91.92 ten name van
„Jubileumtientje 1973" te Utrecht onder vermelding van
het gewenste aantal, naam en afleveradres in blokletters.
Het bestelde aantal munten wordt binnen twee weken aan
getekend toegezonden door 's Rijks Munt te Utrecht.
Aflevering vindt uitsluitend binnen Nederland plaats.
