The Zombies: groep van de gemiste kansen
BREEKT EUSON DOOR
MET VIERDE ELPEE?
Rick Derringer:
technisch perfect
ZESTIG JAAR BUMA
mst van Schumann
wrDeccaaande
wgetelheid'ontrukt
EEN TALENT
MAUREEN
MC GOVERN
Dean Martins zang
lekker rustig maar
zonder verrassingen
Goed werk
van Love
Unlimited
DAG 8 FEBRUARI 1974
EXTRA
PAGINA 15
„Time of the Zombies" The
Zombies Epic EPC 68262.
allereerste jaren van de
toen de Beatles net
aan het doordringen waren, en
toen de hitparade nog voor een
groot deel vol stond met zwijmel-
muziek van gladde Amerikaanse
jongens en meisjes, werd de pop
wereld verrast door een hit, die
vandaag de dag ongetwijfeld he*
predikaat „grote klasse" opge
plakt zou krijgen „She's not
there", heette het nummer, en do
groep die het uitvoerde noemde
zich The Zombies.
Van deze Zombies werd heel
wat verwacht: dit was meer dan
een aardig amateur band je, "iat
wat rammelende klanken aan de
elektrische gitaren wist te ont
lokken.
De gewekte verwachtingen zijn
door the Zombies nooit helemaal
waargemaakt. Af en toe hoorde je
nog wel eens iets van de jongens,
maar op de hitparade het
slagveld waar de popstrijd zich
toen nog voornamelijk afspee'de
kwam hun naam nauwelijks
meer voor.
Tot 1969. Toen leken de gouden
tijden teruggekeerd: een nieuwe
hit van hoge kwaliteit: „Time of
the season". Weer leek het of de
Zombies een gouden toekomst
voor zich hadden. De Zombies
echter waren toen al verleden
tijd: Ze waren op elkaar en op
hun muziek uitgekeken.
Pianist Rod Argent richtte een
eigen groep op, een paar anderen
verdwenen helemaal van het pop
front. Onder hen leadzanger Co
lin Blunstone, die op een verze
keringskantoor ging werken.
Blunstone is inmiddels terug op
de hitparade, Argents groep be
staat nog altijd, en beiden zijn
op het pop-gala van vorig Jaar
in Voorburg te zien geweest. Er
was nog even sprake van dat de
oude Zombies samen zouden op
treden, maar dat ging niet door:
de Zombies komen niet meer
terug.
Inmiddels is er een dubbel-LP
op de markt waarop de grootste
successen van de groep nog eens
te beluiste'ren zijn, en de nummers
die helaas, in veel gevallen
nooit grote bekendheid hebben
gekregen. Uiteraard „She's not
there", „Time of the season" en
„Tell her no", daarnaast ook
„She's coming home", „She loves
the way they love her" en ,,Im-
gaine the swan". Verder zijn de
laatste Zombies-produkten (van
de LP „Odyssey and Oracle
te beluisteren. Die latere werk
stukjes maken duidelijk, dat de
Zombies echt niet meer vereer
konden: ze lijken lamgelegd,
doodgespeeld. De eerste nummers
die de groep maakte echter die
nen alsnog met goude letters
in de pop-historie te worden bij
geschreven.
BVD
[UMANNFaust. Decca
67—8 (2 LP's).
ingewikkelde levensloop van
nes Faust, in leven expert
gebied van de zwarte
heeft een eveneens inge-
Ide nasleep gehad: vele
eers en dichters voelden
geroepen, het gegeven in
euvre te verwerken, terwijl
imponisten zich ofwel van 't
ofwel van een bestaande
ersie bedienden,
ootste invloed op literair ge-
leeft in deze context wel
e uitgeoefend, en zijn tekst
tor de meesten van de bo-
doelde componisten (al dan
vertaald) getoonzet. Zo
f Louis Spohr in 1816 een
(Faust), Schubert gebruik-
ele fragmenten voor zijn lie-
(o.a. Gretchen am Spinnra-
ïendelssohn benutte het the-
in de Walpurgisnacht (1833)
ankrijk waren het o.a. Ber-
(La damnation de Faust,
en Gounod (Faust, 1859),
oethes tekst toepasten: Liszt
Ie tekst slechts op zichzelf
ten. hetgeen hem inspi-
tot zijn Faust-symfo-
1854), welke werkwijze ook
Mahler (8e symfonie 1906),
gevolgd.
tiig verwonderlijk is het dan
lat ook Schumann zich tot
aematiek aangetrokken voel-
Dch heeft het tot zijn laat-
vensjaren geduurd, voordat
ch hieraan durfde te zet-
'ot 1840 had hij zich gespe
urd in pianomuziek en liede-
ia dat jaar (waarin hij met
Wieck trouwde) kregen
ie andere genres zijn be-
elling. Na kamermuziek,
nieën en oratoria geschre-
hebben, ging hij op zoek,
in libretto voor een opera,
i aantekenboekje had hij 'n
uizend mogelijkheden geno-
waaronder Goethes Faust.
Bis Genoveva won het op dat
'Ut, maar het Faust-thema
op de achtergrond aanwe-
tenslotte vond hij een he
iende oplossing voor het pro-
Goethes Faust in we-
(einig dramatische mogelijk-
biedt voor een opera. Hij
eerde zeven fragmenten zet-
ze op muziek, voorafgegaan
een ouverture. Het bijzonde-
kbij is, dat hij het eerste en
Idste deel van de Faust (de
ledenis met Margarethe-
:hen) nauwelijks benut heeft
vormt slechts de in-
6 tot het verdere leven en
keer van Faust: na 't avon-
!e met Gretchen begint hij
lieuw leven, steeds meer in
od komend tegen Mephis-
les, waarbij hij tenslotte,
•nd door de Zorg, de fatale
'en uitspreekt en sterft. Een
van Schumanns Faust,
*ijd aan het redden van de
an Faust, diens ten hemel-
"big en het weerzien met
ben, waarna een langduri-
uiting aan God de afsluiting
laatste deel is door Schu-
later gerevideerd, en zo
beleefde het werk ook zijn pre
mière in 1849. Voor deze opname
is echter de oorspronkelijke ver
sie gekozen, die tamelijk besui
kerd aandoet, maar de latere
versie schijnt nog erger te zijn.
Als geheel is dit werk ongelijk
van kwaliteit, maar beslist niet
onaangenaam om te beluisteren.
Het hoogtepunt is voor mij de
derde plaatkant: de dood van
Faust en het begin van diens
hemelvaart.
De cast van deze opname is over
het algemeen zeer goed: Dietrich
Fischer-Dieskau (zie foto) wat
overdreven in het dramatische
eerste deel, maar vaak ontroe
rend in het tweede: Elizabeth
Harwood als Gretchen, naar mijn
smaak iets te koel zingend:John
Shirley-Quirk als o.a. Memphis-
topheles, met hetzelfde commen
taar als bij Fischer-Dieskau: Pe
ter Pears, bij velen geliefd maar
ik vind hem uitgesproken zwak;
Jennifer Vyvyan, die een zeer
persoonlijke interpretatie van de
Zorg geeft; en last but not
least Robert Lloyd, die de kleine
rol van Pater Profundus op gran
dioze wijze vertolkt.
De koren, the Aldeburgh Festi
val Singers en the Wandsworth
School Choir, leveren uitstekende
prestaJtl'es. Ook orkestraal valt
er niets af te dingen, want het En-
lish Chamber Orchestra staat
onder leiding van Benjamin Brit
ten. Een woord van dank aan de
gene die dit werk aan de vergetel
heid heeft ontrukt lijkt mij hier
op zijn plaats. De opname is uit
stekend, over de persing kan ik
niet oordelen, want ik had een
gewaarmerkt recensie-exemplaar,
dat zeer slecht van kwaliteit was.
RGH
Euson Life is on my side
Euson Polydor 2925 022
Als op vrijdag 15 februari het
Grand Gala du Disque Populai
re van start gaat is er één man
onder de artiesten die er bijzon
der op gebrand is eindelijk die er
kenning te krijgen van het Neder
landse publiek die hij al jaren
Maureen McGovern The
Morning After Philips 6370 202.
„The Morning After", een im
ponerend liedje uit de film The
Podeidon Adventure, is de afge
lopen maanden al door vele ar
tiesten op de plaat gezet. Het aan
tal instrumentale versies is al niet
meer op de vingers van twee han
den te tellen. Vocaal gooien bij
voorbeeld de Ray Conniff Sin
gers hoge ogen met deze song.
Maar voor mij blijft er maar één
echte „Morning after" en dat is
die van Maureen McGovern.
In de toekomst zullen we wel
meer van dit zangeresje gaan ho
ren dan tot dusver. Ze beschikt
over een krachtige stem, die vele
mogelijkheden biedt. Daarvan
wordt op haar elpee „Tire Mor
ning After" het overtuigende be
wijs geleverd. Met haar repertoi
re zit ze een beetje in de buurt
van Petula Clark.
Een heel sterk nummer van
Maureen is bijvoorbeeld het al uit
1972 daterende „Midnight storm",
waarin zij zelf de eerste en twee
de stem zingt, wat tot een bij
zonder muzikaal effect leidt.
Maar er zitten op de elpee meer
nummers, die ook als single in
ons land goede kansen zouden
maken. Zoals het nummer „Un
til it's time for you to go", een
overjarig stukje werk van Buffy
Sain te-Marie dat door Maureen
nieuw leven in geblazen wordt,
en It might as well stay monday
from now on van Bodie Chandler.
Het succes van de elpee wordt
mede bepaald door de sterke in
strumentale begeleiding door or
kesten geleid door Joe Hudson
en Bob Hill en mensen als de gi
tarist Bob Fraser en drummer
Bill Severance. Zonder meer een
sterke plaat.
B.v.L.
All American Boy Rick Der
ringer Epic EPC 65831.
Met de LP „AH American Boy"
is een nieuwe fase in het leven
van Rick Derringer begonnen.
De 26-Jarige Amerikaan die in
de groep The Mc Coys al meehelp
de wereldhit „Hang on Sloopy" te
maken (als leadzanger, gitar'st)
en die later voor o.m. Johnny en
Edgar Winter en The Osmond
Brothers een gevraagd producer
werd, bewijst met zijn solo-LP
andermaal alle knepen van het
roek-vak te kennen. Derringer
schreef alle nummers zelf, behal
ve „Hold", verzorgt de leaa-en
backing vocals, bespeelt talloze
instrumenten en produceerde de
plaat in samenwerking met Bil)
Smymczyk.
Dat op de langduurder vooral
zijn gitaarspel eruit springt be
hoeft nauwelijks verwondering te
wekken. Derringer (zijn eigen
naam Zehringer werd te vaak
verbasterd, vandaar de verande
ring) is één van de betere gitaris
ten. Niet voor niets speelde hij sa
men met bijvoorbeeld Johnny
Winter, niet voor niets werd hij
gevraagd de (elecfcrische) gitaar
te bespelen op LP's van Alice Coo
per, Todd Rundgrenn en Edgar
Winter.
Wat Derringer uit de groeven
laat opstijgen, met behulp van
gastmusici als Jean Thielemans
(harmonica) en Edgar Winter
(piano) klinkt ook allemaal <n-g
professioneel. Van de hit Rock
and Roll Hootchie Koo, via bij
voorbeeld Uncomplicated en het
erg gave B-nummer It's raining
tot Jump, Jump, Jump.
Derringer is een van de mo
derne musici bij wie niet alleen
louter agressie op Je af stormt
als de volume-knoppen opengaan.
Elk nummer is technisch perfect
verzorgd.
Derringer is niet alleen ..All
American", hij is ook „Real Ame
rican". P.D.T
verdient. Het is Julio Bernardo
Euson, beter bekend zonder voor
naam. Juist voor het muziekgala
verscheen zijn vierde langspeler,
met als titel "Life is on my side"
een nummer van Euson samen
met Hans van Baaren, die ook
als producer optrad van Eusons
nieuwe elpee.
Opmerkelijk punt vam de carriè
re van Euson is dat deze van het
eiland Aruba afkomstige zanger 'n
veel grotere populariteit geniet in
het buitenland dan in Nederland
waar hij op dit ogenblik verblijft.
In landen als Griekenland, Polen
en Joego-Slavië is hij uitzonderlijk
populair en de laatste jaren,
heeft hij op vele songfestivals de
eerste prijs behaald.
Hier in Nederland wil het echter
nog altijd niet lukken. Het leek
er heel even op toen hij eind 1970,
begin 1971 op de hitparade ver
scheen met het nummer "Both si-
des now". Ook de elpee met dit
succesnummer werd een succes,
maar daarna kwam de klad er
een beetje in. Euson trad zeer veel
op in het buitenland en raakte
daardoor in eigen land een beet
je uit het gezichtsveld.
Vorig Jaar deed hij een nieuwe
poging ook Nederland in zijn
greep te krijgen, met zijn derde
elpee "Favourites of the fifties",
een nostalgische terugblik op de
successen van de jaren vijftig. Op
de plaat stonden onder meer
nummers als "Are you lonesome
tonight?" (Elvis succes). Love
letters in the sand (Pat Boone),
Memories are made of this
(Everly Brothers) en All alone
ami (BrendaLee).
Het verwachte succes bleef uit.
Euson verzuchtte onlangs in een
interview: "Het Grand Gala is
mijn laatste hoop. Als het nu niet
lukt dan weet ik het niet meer".
Afgaand op de prestaties die hij
op zijn nieuwe elpee levert zou je
zeggen dat het niet mis kan gaan,
maar dat is al eerder gezegd.
Hoe het ook zij de nieuwe plaat
zit weer vol sterke nummers. Per
soonlijk vind ik hem beter dan
zijn "Favourites of the fifties".
Hoewel Eusons kracht ligt in
langzame romantische nummers
heeft hij ditmaal ook een aantal
wat vlottere liedjes op zijn reper
toire genomen, zoals het Carpen
ters succes "Top of the world" en
"And I love you so", een num
mer van Don MacLean die even
als de Carpenters ook op het
Grand Gala verschijnt. En dan
staan er op de elpee ook nog 'wee
sterke composities van Euson
zelf, namelijk Dirty Lady en An
gelina. Zal Euson met deze plaat
eindelijk doorbreken? B.v.L.
Dean Martin You're the
best thing that ever happened to
me Reprise 54 012
Als ik Dean Martin op zijn
nieuwe elpee hoor zingen krijg ik
de indruk dat hij gedacht heef;.
„Een nieuwe elpee maken? Wel,
als Jullie dat zo graag willen, dan
zal ik dat wel doen. Bovendien le
vert het nog een paair handen vol
dollars op". De door alcohoi cn
nicotine aangetaste stembanden
maken duidelijk, dat het voor
Dean eigenlijk niet meer zo no
dig hoeft.
Dat levert enerzijds een pro-
Op d'eze muziekpagina
bijdragen van:
Bert van Dommelen
Ron Harms
Jan Preenen
Paul de Tombe
Eindredactie en layout
Bram van Leeuwen
Iedereen die op een of andere
manier iets met de muziek te ma
ken heeft zal wel eens op de af
korting BUMA gestoten zijn. Wat
betekent die afkorting en wat is
de betekenis daarvan? Wei, vol
uit betekent BUMA: de vereni
ging het Bureau voor Muziek-
Auteursrecht. En de reden dat we
er op deze muziekpagina aandacht
aan besteden is het feit dat d*
vereniging zestig Jaar bestaat.
Kort gezegd behartigt de BUMA
nu al zo'n zes decennia de be
langen van componisten en tekst
dichters in ons land. Zij zorgt er
voor dat deze producenten van
muziek een geldelijke vergoeding
krijgen als hun muziek ergens
ten gehore wordt gebracht. Voor
het ten gehore brengen van
muziek buiten de normale huise
lijke kring is namelijk volgens de
auteurswet een bijdrage ver
schuldigd.
Die zamelt de BUMA in, ook voor
buitenlandse componisten en
tekstdichters. Via zusterorganisa
ties over de gehele wereld komt
men tot een uitwisseling van'de
ze bijdragen. Om een indruk te
geven: vorig Jaar ontving de BU
MA 'n bedrag van ongeveer 16.fi
miljoen gulden van muziekge-
bruikers in Nederland. Woraen
van dit bedrag de kosten van het
BUMA-apparaat (ca. 200 mede
werkers) afgetrokken dan blijft
een bedrag van 12.2 miljoen gul
den over.
Wie die bedragen betalen? Wel
dat zijn bijvoorbeeld de vereni
ging die een feest organiseert of
de café-eigenaar die een Juke
box in zijn bedrijf heeft staan
of het bedrijf dat voor het per
soneel in fabrieksruómten muziek
speelt, en om nog eens een an
dere groep te noemen: de dans-
leraren.
Niet al het geld dat binnen
komt wordt aan de componisten
en tekstdichters uitgekeerd. Een
bepaald bedrag wordt gereser
veerd voor het sociaal fonds BU
MA dat aan oudere aangeslote
nen een bijdrage verleent, terwijl
er ook 'n cultuurfonds is gecreëerd
waaruit gelden beschikbaar ko
men voor componisten, die op
dracht krijgen voor het maken
van nieuwe muziekwerken.
Bovendien is het BUMA-kan-
toor dat gevestigd aan de Ma-
rius Bauerstraat in Amsterdam
(tel. 020-156822) een muzikale
vraagbaak voor iedereen. Als u
bijvoorbeeld een popgroep of een
strijkje nodig heeft voor een
feestavond geeft BUMA de be
nodigde informatie. Verder heeft
een speciale ruimte waarin de
monstraties worden gegeven met
allerhande geluidsapparatuur.
Om de BUMA een wat brede
re bekendheid te geven zullen ge
durende dit jaar een reeks ma
nifestaties op touw worden gezet,
zoals de uitgave van een boek
over 60 jaar Nederlandse kamer
muziek, een teken- en kleurwed-
strijd voor de Jeugd, regionale bij
eenkomsten met de aangeslotenen
en een dubbel-elpee met als ti
tel „Met zevenmijlslaarzen door
60 jaar Nederlandse muziek, die
helaas niet in de handel komt.
Op de foto: Hans van Hemelt
samen met Henri Mildenberg, di
recteur van de BUMA-zuster-or-
gainisatiie Conamus op de eerste
jubileumbijeenkomst.
dukt op, waarbij het verrassings
element volledig afwezig ls: Dean
zingt de gemakkelijk in het ic-
hoor liggende liedjes plichtmatig
zonder enig streven naar vernieu
wing, anderzijds gaat er van 1s
plaat een immense rust uit. Zo
iets als: kom ik er vandaag niet,
dan kom ik er morgen wel.
Vandaar dat het een plaat is die
uitstekend geschikt is als achter
grondmuziek. Een rustig voort
kabbelende Dean, die geen vo«'a.e
hoogstandjes uitvoert, waarvoor je
muisstil moet zijn. Het repertoire
is geheel aan de wensen van Dean
en zijn beperkte mogelij khe Jen
aangepast. Zo staat er op de nieu
we elpee onder meer de volgende
nummers: Tie a yellow riboon,
Baby won't you please come ho
me, I don't no why, Free to carry
on, You better move on en m
confessin' that I love you. Op de
foto „good-old" Dean samen met
Petula Clark. B. *1.
Under the influence of Love
Unlimited- Philips 6370 204.
Tot de artiesten, die dit Jaar
het Grand Gala du Disque zul
len opluisteren, behoren Diana
Taylor en Glodean en Linda Ja
mes, of te wel Love Unlimited.
Een trio, dat soms associaties op
roept met de Supremes, maar in
de meeste nummers van hun el
pee vol ongelimiteerde liefde dui
delijk een eigen sound laat horen.
Daarbij laat Love Unlimited
(niet te verwarren met Singers
Unlimited, de groep, die zonder
begeleiding werkt) goed merken
in het verleden als achtergrond-
formatie te hebben gefungeerd.
Vie<r jaar geleden werd het
drietal op die manier ontdekt door
Barry White. Een solo-optreden
volgde. Eerst op single met Is it
really true boy, is it really me en
Walking in the rain en nu met 'n
goed verzorgde elpee. White heeft
zich daarop bepaald niet wegge
cijferd en tekende voor alle tek
sten. Een zeer belangrijke plaats
op de langspeler is ook ingeruimd
voor het Love Unlimited Orches
tra. Met het gevolg dat „Under
the influence of Love Unlimited"
wat te veel instrumentaal werk
bevat. Dat geld dan vooral voor
het openingsnummer Love's the
me. Daarnaast hebben vele songs
lange intro's gekregen, waardoor
de elpee vrij rustig is gehouden.
Love Unlimited dreigt er af en
toe weer door naar de achter
grond te worden verwezen, al
compenseren de zangeressen uit
het Californische San Pedro dat
ruimschoots in lekker ritmische
nummers als Say it again en It
may be winter outside. Het drie
tal maakt daarin duidelijk goed
geschoold te zijn. Glodean en Lin
da James werden dan ook al
vroeg op het muzikale pad ge
bracht door hun moeder, die gos
pelzangeres was en Diana Taylor,
die je met wat fantasie de Dia
na Ross van de groep zou kun
nen noemen .maakte negen Jaar
deel uit van een kerkkoor: „De
beste leerschool, die je maar kunt
hebben". jp
