HET TALENT
VAN RINGO:
FIJNE SFEER
Vertrouwen in toekomst van Iskar Aribo
Cassidy-fans kunnen
Jiart weer ophalen
0 DIDDLEY
LIJFT EEN
ENOMEEN
Een heel andere Fleetwood Mac
Weergaloos spel van
de Chinese violiste
Kioeng Wa Tsjoeng
Pubbelalbum met hoogtepunten
uit de authentieke dixieland
THE DELTS:
SCHOK VAN
HERKENNING
)reams are nothin' more than
rishes David Cassidy Bell
y 1308075.
Het blijft voor velen een voort-
lurend raadsel waarom David
Jhï [assidy toch zo populair is. Toe-
net egeven. hij heeft een aardige
en hij zingt af en toe best
aardig liedje, maar als het op
iet punt originaliteit aankomt.
erkwaarige plaat die lang-
Vder van Bo Diddley. De mar
zijn tijd ver vooruit in de
Jiode (rond 55) dat hij zijn
ide rock and roll
vochten in de muziekwe-
as daar Bo Diddley die met
profetische inslag nieu-
stukken werk de wereld inriep,
'c sterk persoonlijk getint
Diddley Daddy, Diddling,
Lumberjack) even vaak voor-
iend naar de nieuwe snelle pe-
die ongetwijfeld komen zou.
gebruik van de gitaar bijvoor-
i nummers als Mumblin
Nursery Rhyme enAztec
t van die tijd maar
am pas veel later. Diddley
uilnaam voor Ellas Mc Daniel,
als tekst- en muziekschrijver
ter elk nummer op de plaat
at koos ook vaak voor een
irdringend dreunend ritme in
vaak door anderen gebruikte
ners (Mona bijv.) Zijn in-
ed op de latere roek-periode
dan ook niet worden onder-
at Animals en Stones wer-
n hun beginperiode duidelijk
zijn werk beïnvloed. Als zo-
is de LP „Got Another Bag
Tricks" (Vrij vertaald: Ik heb
i andere tas met kunstjes) een
^rt tijdsmonument: nu die hele
riode voorbij is lijkt de muziek
te monotoon. Diddley blijft
fenomeen.
P. de T
elefh
ho, dan maar. Als je een keer.
naar Cassidy geluisterd hebt weet
je al wat er gaat volgen:
kerzoete liedjes volgens eenz
patroon. Muziek voor kleine
meisjes, die de jaren des onder
scheids nog niet hebben bereikt
De nieuwe LP Dreams are no
thin' more than wishesver
loopt ook weer volgens de ver
wachtingen. Cassidy slaagt er zelfs
in het toch pittige nummer Fe
ver mierzoet uit de groeven te la
ten opstijgen, verbetert zich wat
dat betreft wel op de tweede kant,
maar zingt ook op deze LP r
weinig originele nummers (zoals
Can't go home again en It's
praying on my mind, waarin hij
zelf een scheppende hand heeft
gehad). Het zijn meestal
greens: nummers die niet kapot
kunnen, door wie ze ook gezon
gen worden.
Een plaat alleen voor Cassidy-
fans en voor mooie hoezen-verza
melaars.
P.deT.
Aan deze muziek
pagina werkten mee
Bert van Dommelen
Ron Harms
Han Mulder
Jan Preenen
Paul de Tombe
Wim Wirtz
Eindredactie en layout
Bram van Leeuwen
"Ringo" Ringo Starr Ap
ple Records 5C 062 05 429
Bovema.
Eén van de meest ontroerende
produkten die de pop van de laat
ste tien jaar heeft opgeleverd, is
voor mij het nummer "It don't
come easy", door ex-Beatledrum-
mer Ringo Starr, gezongen tij
dens het concert voor Bangla
Desj. Begeleid door louter super
sterren zingt Ringo het lied pre
cies zoals je van een simpele Li-
verpoolse jongen verwacht: voort
durend neigend naar valsheid. En
op een gegeven moment zelfs
hulpeloos wanneer hij zijn tekst
kwijt is. Ringo is nooit een ech
te superstar geworden, hij mist
er doodgewoon de ambitie en de
aanleg voor. De ovaties voor hem
waren tijdens 't Bangla Desj con
cert echter ongelooflijk: het pu
bliek brak de tent af. Het deed
dat aan het eind van het concert
weer. toen Ringo werd genoemd,
als één van de gewaardeerde
medewerkers aan de muzikale
happening.
Dit ter illustratie van de absolu
te charme van het kleine, altijd
wat als halfwas beschouwde
Beatletje. Ringo hoeft geen ra-
zendknappe muziek te maken dat
ligt ook niet binnen zijn moge
lijkheden. Van Ringo slik je meer
dan van anderen, omdat het Rin
go is. Neem nu bijvoorbeeld zijn
nieuwe "solo"-LP, die weinig
origineel "Ringo" is genoemd.
Het gros van de nummers daar
op stelt muzikaal bitter weinig
Uitzonderingen zijn (na
tuurlijk) Randy Newmans com
positie "Have you seen my baby"
het hitnummer "Photograph" en
de McCartney-song "Six o'clock".
Het mag de pret echter nauwe
lijks drukken, dat bijna constan
te gemis aan composities van
superieur niveau. Integendeel: 't
erg geweest zijn als Rin
go wel louter ijzersterke num-
s had wi'llen uitvoeren-, wamt
dan zou hij ongetwijfeld door de
mand gevallen zijn als een eer
steklas mislukking. De nummers,
op "Ringo" echter kan hij best
en dat geeft hem de gele
genheid zijn talent te demonstre-
het scheppen van een wells-
burgerlijke, maar o, zo vre
dige en plezierige sfeer, die volop
doortrokken is van de aandoen
lijke hulpeloosheid die Ringo
eigen is.
Duidelijk bewijs van de vreed
zaamheid van Ringo: ondanks al
le heibel, alle gekijf en verdacht-
makerij tussen de oude Beatles is
hij met alle drie de anderen goe
de maatjes gebleven. Ze werken
dan ook allemaal trouw mee, om
Ringo een fijne plaat in el
kaar te timmeren. Kijk, en dat is
nou. Je kunt het niet over Je
hart verkrijgen om Ringo in de
kou te laten staan. En die sfeer
aardig zijn straalt onder de
bezielende leiding van Ringo van
deze plaat af. De sfeer moet het
ook zijn die andere hoogwaardi
ge musici alls Klaus Voonmain, Bil
ly Preston, Jim Keltner, Marc
Bolan, Nicky Hopkins, Bob-by
Keyes. Jack Nitzche, The Band
en Martha Reeves ertoe beweegt
hun beste beentje voor te zetten
op "Ringo".
Nu is zo'n "all star"-begeleiding
ook niet a-ltyd het einde. Op
"Ringo" echter houden alle ster
ren hun neiging om op de voor
grond te treden in toom.
Het moet voor Ringo een fijne
plaat worden.
Dat wordt nog eens extra onder
streept door Klaus Voorman,
grote vriend van vooral Lennon,
Harrison en Starr, die in het bij
de plaat horende tekstenboekje,
uiterst fraaie tekeningen maak
te.
"Ringo" kortom is van een aan
doenlijke simpelheid. Het is de
plaat van de jongen die eigenlijk
nie-t zo goed kan zingen, d'üe zyn
■tekst kwijt kan raken, maar diie
juist daarom zo verfrissend aan
doet temidden van al die "vrese
lijk goeie" andere popmuzikan
ten. De serieuze popluisteraars,
die van perfectie houden, zijn
hiermee gewaarschuwd. Voor de
anderen is 'Ringo" naar mijn
uiterst subjectieve oordeel een
aanrader. Draaien die plaat, bij
voorkeur op een knusse autoloze
BVD
"Mystery to me" Fleet
wood Mac Reprise REP 44
248 (MS 2158)
Omda-t je'nooit weet of open deu
ren altijd wel zo wijd open staan
als je denkt: Fleetwood Mac is
een heel andere band dan de
groep van Peter Green en Jeremy
Spencer, die ooit het monumen
tale "Need your love so bad" en
het al niet minder fraaie "Alba
tros' 'op de plaat zette. Green is
weg, Spencer is weg. Gebleven zijn
drummer Mick Fleetwood en bas
sist John Mc Vie. Deze laatste
haalde zijn vrouw in de band, die
verder werd aangevuld met de gi-
Bob Welch en Bob Wes
ten. Gevolg: bluesachtige muziek
is allang niet meer het handels
merk van Fleetwood Mac.
In plaats daa/rvan is een duidelijk
rockend geluid gekomen, dat in
een aantal gevallen wordt opge
luisterd door melodieuze/zang
partijen.
Het zou nogal overdreven zijn.
om te zeggen dat de nieuwe
Fleetwood Mac de oude doet
vergeten. Daar zou heel wat voor
nodig zijn. Wel kan gezegd wor
den dat de nieuwe groep onder
leiding van de uitstekende gita
rist Weston muziek maakt die er
bepaald mag wezen. Opmerkelijk
feit daarbij is, dat de kwaliteit,
van de muziek beter wordt naar
mate men het oude Fleetwood-
stramien verder achterlaat. Voor
beelden daarvan op "Mystery to
me" zijn o.m. "Emerald eyes",
"Just crazy love", "Miles awav"
en "Hypnotized" en "Keep on
going".
Met deze nummers maakt
Fleetwood Mac duidelijk dat de
ze hele nieuwe groep het ook wel
zou redden zonder te leunen op de
naam van een andere groep, die
door heel andere mensen en door
heel andere muziek groot was.
BVD
Walton: Concert voor viool
orkest: Strawinski: Vioolconcert
in D door Kioeng Wa Tsjoeng en
het Londens Symfonieorkest o.l.
v. André Pre vin (Decca SXL
6601).
Zelden heb ik zo weergaloos
viool horen spelen als door de
Jonge Chinese violiste Kioeng-Wa
Tsjoeng. Een prachtige kleur
van toon, gevoegd bij een trefze
kere timing. Haar uitvoering van
het vioolconcert in D van Igor
Strawinski is keer op keer een
belevenis. Het Londens Symfo
nieorkest onder de hoede van
André Previn kan soms Kioeng,
in enthousiast musiceren nauwe
lijks bijbenen.
Het vioolconcert is één van Stra-
winski's mooiste en tevens toe-
gankelijkste werken. Toch is het
veel minder bekend dan de bege-
leidingsmuziek bij een Vuurvogel,
Petroesjka of Wijding aan de
Lente. Hoe jammer en hoe ten
onrechte.
De soliste zorgt voor verrassing
op verrassing. Wat een toonzet
ting, wat een techniek. Dit door
tastend musiceren zonder lite
raire ballast is karakteristiek
voor een nieuwe generatie toon
kunstenaars die het pure noten
beeld herontdekt hebben, zonder
daarbij eigen identiteit te verlie-
status. Het is weer het wonderlijk
mooie spel van Kioeng die de
niet bijster geïnspireerde parti
tuur van Walton hoog optilt voor
al in het eerste deel. het Andante
Dranquillo.
Heed vaak kopen mensen favorie
te stukken en krijgen er de solist
bij. In het geval van Kioeng Wa
Tsjoeng is het omgekeerd. Zij
speelt en het stuk is onbelangrijk.
Daarom is het één van de bes
te platen, dit jaar verschenen .HM.
wel
het
Dat geldt ook
vioolconcert van William Walton
op de andere zijde van de plaat.
Walton is één van die spaarzame
Britse toondichters met serieuze
Debussy: Préludes, premier li-
vre: l'Isle joyeuse Iskar Ari
bo, piano Ondine 6810 219.
122,50.
De in Leiden woonachtige musi
cus Iskar Aribo, die de laatste ja
ren bekendheid genoot als diri
gent van het Toonkunstkoor.
hoopt nu een come-back te ma
ken in de kwaliteit, waarin hij
vroeger de concertpodia opluister
de: als pianist. In eigen beheer,
heeft hij dan ook een plaat met
werken van Debussy laten opne
men door Siegro Studio's, welke
schijf kan worden besteld bij de
heer Aribo zélf. Plantsoen 89,
Lei'den.
Er bestaat vrij weinig vergelij
kingsmateriaal, en ik had slechts
ter beschikking een opname vat1
4 preludes door Sviatoslav Rich
ter (1961) en l'Isle joyeuse door
Wladimir Ashkenazy (1965). Ari
bo beet de spits af, en reeds na
de eerste tonen kon ik mij de mu-
CBS heeft dezer dagen een voor
reffelyke dubbelalbum van de per
sen laten rollen. Voortreffelijk
i)| "ndat in dit album verschillend-1
Hoogtepunten uit de authentieke
lixieland zijn opgebaard en vi
sioenen van goede tijden in het
denkraam rondwaren zodra de
toald van de grammofoon op de
[roeven is neergedaald.
Hier past een moment van stil-
!- Stilte om de herinnering aan
[rote mannen als Bix Beiderbec-
Bunny Berigan, Henry Allen
is Armstrong en Jack Tea-
den, en stilte om de ontroering
spel te geven.
Het dubbelalbum "Eddie Con-
on's world of Jazz" is louter en
i J alleen^uit grote mannen opgetrok-
i een bijzonder aardig as-
hierbij dat (inmiddels wij-
®Q) gitarist Eddie Condon aan
ijde van de hoes zijn
Jerinneringen aan deze groten
lis ^^eert. Een biografie dus,
inret zozeer van Condon alleen.
maar belangrijker nog: van een
tijdsgewricht.
Condon zegt binnenin de hoes
over Bix Beiderbecke: "Hij kon
d<
limonade maken uit welke oude
citroen dan ook". Over Louis
Armstrong: "Hij is de beste zan
ger". En over Jack Teagarden:
"Hij speelde altijd goed. Hij had
geen keus; want hij was de bes
te".
Er valt over Eddie Condon en
zijn tijdgenoten erg veel te
schrijven. Dat wil ik niet doen, ai
kan ik niet nalaten het belang,
van een album als dit nog eens te
onderstrepen. Er staat een brok
muziek op van mensen die een
revolutie hebben ontketend en ge
schiedenis hebben gemaakt. En al
stort ik dan misschien ladingen
nostalgie en jeugdsentiment uit.
over de hoofden van de achtens
waardige lezers dezes, niemand
zal kunnen ontkennen dat een al
bum van dit gehalte van grote
waarde is voor de verzamelaar.
"Eddie Condon's world of jazz
(met ook Sidney Bechet, Bobby
Hacket, Mezz Mezzrow e.a.) is
een goede aanleiding om snel de
fiets te pakken en de weg in te
slaan naar de platenwinkel.
W.W.
sicus voorstellen aan zijn piano,
het moede hoofd in de partituur,
gezeten op een aantal lijvige we
tenschappelijke folianten. Tegen
zoveel kennis van zaken heeft De
bussy niet opgekund. De talloze,
fijnzinnige grapjes, de emotione
le geladenheid, de uitgekiende
climax-opbouw, de milde ironie,
dit alles heeft Aribo niet kunnen
of willen zien, het komt althans
niet in zijn spel tot uiting.
Enkele grepen uit de band prelu
des: La danse de Puck, 't speel
se kwelgeestje, dat als een braaf
spook door Aribo's wereld waart i
la cathédrale engloutie, die maar
niet uit het drijfzand tevoorschijn
wil komen; la sérénade interrom-
pue, voor Aribo blijkbaar bitte
re ernst! Gelukkig wijst bij som
mige stukken de interpretatie,
zichzelf, bv. La fille aux cheveux
de lin. Maar ondanks deze licht
puntjes was het beluisteren van
deze plaat voor mij een ver
moeiende geschiedenis. Temeer,
waar de opname niet geweldig is
maar daar kan Iskar Aribo ook
niets aan doen.
Toch mag ik i<n d'i't geval niet ne
gatief besluiten. Zo'n eerste plaat
opname is altijd een spannende
aangelegenheid. Je bereidt je zeer
grondig, om niet te zeggen: tè
grondig voor. De partituur kun Je
wel dromen. En op dat punt moet
je gaan werken aan de volgende
plaat. Intussen luisteren naar hoe
anderen het hebben gedaan, en
waarom. Dan een zelfgemaakte
bandopname beluisteren: hé dat
zou ik nu heel anders doen. Het
moeilijkste ogenblik wordt dan
het nemen van het Grote Besluit:
plaatopname ja of nee. Ik heb al
eerder mensen meegemaakt, die
na mijn recensie van hun eerste
plaat zeer boos op mij waren, en
maanden later zeiden: èrgens zat
er toch een kern van waarheid in.
Daarom zie ik de tweede plaat,
van Iskar Aribo met vertrouwen
tegemoet. R.R.
Grootste hits
van B.Z.N. en
het cluo Bolland
Greatest hits van BZN-ELS 980
Greatest hits van Bolland en
Bolland ELS 979 Negram.
Het spel van de Volendamse
Band Zonder Naam (zie foto)
vertoont wel enige overeenkomst
met dat van de voetballers in het
palingdorp: artistiek verantwoord,
maar niet al te effectief. Want
hoewel Jan Veerman, Kees en
Thomas Tol. Jan Tuyp en Jan
Keizer als vertegenwoordigers van
de harde rock knap werk afleve
ren blyven ze duidelijk in de scha
duw van de Cats, waar het popu
lariteit en verkoopcijfers betreft.
Toch heeft Negram de -tot nu toe
gescoorde hits. zoals het „kers
verse" Sweet Silver Anny en Bad
bad woman bijeengebracht op een
verzamelelpee. Helaas ontbreekt
daarop het wat rustiger Every I
have to cry. een van de eerste
nummers van de Waterlandse
formatie. Wel zijn opnieuw ge
groefd het balladenummer
The man in the wood en het tot
slotnummer getransformeerde
Dizzy miss Lizzy, waarmee eens
de Beatles hun fans duizelig
maakten.
In dezelfde serie verscheen ook
het verzamelde hitwerk van het
Nederlandse duo Bolland en Bol
land. Op de elpee staan de volgen
de nummers: Leaving tomorrow,
Answer for a lifetime, Ooh la la.
Theme for blue. Fly across the
sky, Summer of *71, Wait for the
sun, Florida, Come over tonight
en I won't go anywhere.
Checker 6467303 The best of
The Delts.
Ze worden steeds zeldzamer de
muzikale mannen (en vrouwen),
die lane verenigd blijven in een
groep. Toppoppers dragen tegen
woordig maar al te vaak de woor
den snelle scheiding in 't wanke
le vaandel. Het soort groepen als
The Delts wordt daarom steeds
zeldzamer. Vier leden van de vijf
mansformatie zingen nu al twin
tig jaar samen, de vijfde loopt
toch ook al weer twaalf Jaar mee
in de neger-groep. Logisch dan
ook. dat de mannen elkaar blin
delings vinden in een harmonieu
ze eenheid, die hen vaak waarde
ring bracht in de RenB-wereld. Op
de LP "The best of The Delts"
wordt de harmonie andermaal ge
demonstreerd: In nummers uit de
laat zestiger-Jaren die soms de
schok van herkenning teweeg
brengen (de medley Rainbow/
Love is blue, Please don't chan
ge me nouw, o-o I love you, en
de oude Coronets-hit Nadine)Het
is natuurlijk niet nieuw meer al
lemaal, maar het blijft plezierig
om naar te luisteren .Vooral naar
die sonore, pratend-zingende
mannenstem, die als een "orale"
rode lijn door veel nummers
loopt.
P.del
3?
