Uitstekend herdenkingsalbum van Clara Haskil
NIEUWE GREENFIELD
AND COOK VAKWERK
Astrud Gilberto en Stan
Getz op hun braziliaans
Grote vedetten uit
7 8-toer en-tijdperk
opnieuw uitgebracht
Good-old Liberace
Sinfields solo-elpee
;ATERDAG 29 SEPTEMBER 1973
In dit herdenkingsalbum zijn en
kele van Clara Haskils beste
plaatopnamen bijeengebracht.
Van Mozart de pianoconcerten in
d K. 466 en in c K. 491 en de so
nate in C K. 330, van Beethoven
het pianoconcert nr. 3 op .37 en
de sonates nr. 17 "De Storm" op.
Clara Haskil (1895-1960) mag
men ongetwijfeld beschouwen als
een. van de beste pianisten van de
20ste eeuw. Haar spel bewijst,
dat het analyseren van een mu
ziekwerk niet zonder meer gelijk
te stellen is met een liefdeloze be
nadering. Zeker op het gebied
van de Mozart-interpretatie is er
eigenlijk nog niets veranderd;
Beethoven wordt tegenwoordig
meestal iets harder aangepakt,
maar Haskils vertolking is in de
ze tijd nog op zijn minst aan
vaardbaar te noemen. Alleen de
opvattingen omtrent Schubert
zijn de laatste Jaren sterk veran
derd, maar bij het beluisteren van
deze plaat vraagt men zich wel af,
of elke verandering een verbete
ring is. De begeleiding van de pi
anoconcerten wordt verzorgd door
het Lamoureux Orkest onder di
rectie van Igor MarkewitsJ. Zelden
werd tussen solist en orkest gro
ter eenheid bereikt dan hier.
Geen wonder dus, dat deze Phi-
lips-uitgave in korte tijd tot mijn
favoriete platen is gaan behoren.
Nee, voor elke liefh°bber van
de drie componisten en voor elke
bewonderaar van Clara Haskil is
dit album een "must", zeker
waar de kwaliteit van opname en
persing nauwelijks iets te wensen
overlaat. Aanmerkingen kan men
slechts maken ten aanzien van
het tekstboek: het portret van de
pianiste op de hoes is in zijn een
tje veelzeggender dan alle in het
boek gepubliceerde foto's; die
tekst «van Jan de Kruyff) blijkt
in de Engelse vertaling beknop
tere en andere(!) informatie te
verstrekken dan die in de Duitse
en Franse vertaling. De uitge
voerde werken worden met geen
enkel woord toegelicht; ook de
opnamedata worden niet ver
meld.
RH
eest Gil bert Becaud
live in person
at the Olympia
Gilbert Becaud - Live in person
at the Olympia - Pathe/EMI - 5c
- 056-10377.
Of je nu Brei, Aznavour, Mon-
tand of Polnareff heet, je telt by
de Fransen pas mee in de i
ziekwereld wanneer je een "live
concert" hebt gegeven in het 1
rijse Olympia. De nu bijna 46-Ja-
rige Gilbert Becaud deed dajj al
vele jaren geleden en er zijn al
weer heel wat lentes geleden twee
elpees verschenen onder de titel
"Gilbert Becaud a l'Olympia. De
eerste van de twee - toen nog on
der het His Masters Voice-label -
is nu opnieuw uitgebracht in een
hoes met recenter foto-materiaal.
Wie de plaat beluistert zal moe
ten erkennen dat een optreden
van Becaud - ook na zoveel Jaren
nog altijd een muzikale belevenis
van de eerste orde is. Een n
die het ene ogeblik kan exploderen
en dan articuleert als een machi
negeweer en het volgende ogen
blik een melodieus en gevoelig
chanson kan brengen. Een ras
tiest voor wie geen studio-trucjes
behoeven te worden toegepast
hem goed over het voetlicht te
krijgen. Overigens zijn we
nieuwgierig naar wat recenter
werk van Becaud.
Kamen-New
York Rock
iets heel
bijzonders
Michael Kamen-New York Rock
—Michael Kamen and New York
Rock -- ATCO SD 7020.
Het aardige van het popredac
teurschap is, dat je nog eens wat
ongevraagde exemplaren van
platen 'krijgt, die anders zeker
aan je aandacht zouden zijn ont
snapt. Er zijn gevallen bij, waar
bij je denkt dat dat ook beter ge
weest ware, maar heel soms
maakt een dergelijke plaat dat
je Je voelt als de ontdekkingsrei
ziger die iets heel bijzonders heeft
blootgelegd. „Michael Kaïnen-
New York Rock" is zo'n plaat.
Een mij volstrekt onbekende
groep heeft een plaat gemaakt die
ik voor geen goud meer zou wil
len missen. Deze plaat staat vol
met vaak uiterst originele, zeer
melodieuze muziek, die op ra-
zendknappe wijze wordt uitge
voerd.
Het allermooiste dat deze plaat
de luisteraar biedt is naar mijn
idee "I love you too", een prach
tig verdrietig lied met een heel
mooie, poëtische tekst. Grandioos
vind ik ook "1984", "Winter
child" - met een heel mooi barok-
achtig intro - en "Hot as the sun".
Ik ben mij ervan bewust dat dit
stukje een groot aantal superlatie
ven herbergt, dat ik alleen bij zeer
bijzondere gelegenheden uit de
kast haal. "Michael Kamen-New
York Rock" is voor mij zo'n
zeer bijzondere gelegenheid. Pop
van zeer grote klasse, muziek
waar Je met iedere keer luisteren
meer van gaat houden.
B.V.D.
B.V.L.
Aan de muziekpagina
werkten mee:
Bert van Dommelen
Ron Harms
Ruud Paauw
Pieter Taf fijn
Bram van Leeuwen
(Eindredactie en layout)
- -v
Second Album - Greenfield and
Cook - Polydor 2925 018
Voor een zeer succesvolle groep
in de pop-muziek-sector is het
uitbrengen van een tweede lang
speler altijd 'n zeer kritiek ogen
blik. Het publiek, weet wie Green-
field and Cook zijn. Dat nieuwtje
is er dus af. Ze kennen hun hit
parade-successen en de ver-
PERRY COMO
AL MEER DAN
KWARTEEUW
AAN DE TOP
"And I love you so" - Perry Co-
Onder de wat larmoyante titel
"And I love you so" zingt de
grootmeester van de rust en kalm
te in de lichte muze, Perry Como,
zijn zoveelste LP bijeen. Al meer
dan 'n kwart eeuw staat deze ge
wezen barbier aan de top, een fe
nomenale prestatie in het snel ta
lent verslindende Amerika. Co
mo heeft zich kunnen handhaven
dooor volstrekt zichzelf te zijn en
wars te zijn van allerlei manier
tjes.
Op deze nieuw LP zingt hij met
zijn soepele, door eenvoud geken
merkte stem voor het merendeel
weinig aan de weg timmerende
liedjes bijeen. Wereldberoemd
zijn: "Killing me softly with her
song", en "Tie a yellow ribbon
around the old oak tree". Andere
nummers: "I believe in music",
"For the good times", "Sing" en
"Aubrey". R.P.
Er wordt simpelweg gere
kend op een album dat minstens
zo goed is als de eerste.
Vele groepen weten die barrière
niet te nemen. In tegenstelling tot
Greenfield and Cook die met hun
"Second Album" voor de zoveel
ste maal klassewerk afleveren.
Want 't is geen geringe prestatie
om een album te vullen met
twaalf eigen composities, die stuk
voor stuk zeer boeiend zijn om te
beluisteren.
Greenfield and Cook slagen
voor die vuurproef met glans.
Waren er bij de start nog velen
die 't verschijnsel Greenfield and
Cook (en in hun spoor ook Bol
land en Bolland) zagen als een
kortstondige opleving van het
Everly Brothers-sentiment, deze
lieden zullen na het horen van
de nieuwe langspeler hun oordeel
grondig moeten herzien.
Zij paren een stel goed harmo
niërende stemmen aan een uitste
kend muzikaal gevoel en beheer
sen bovendien een serie instru
menten op een zeer aanvaardbaar
niveau. De nieuwe elpee bevat
een aantal nummers waarover
we op deze plaats niet lang behoe
ven uit te weiden om de doodeen
voudige reden, dat u ze al kent.
Ze zijn dagelijks op de radio te
beluisteren en beklimmen hitpa
rades alsof het drietrees-trapleer-
tjes zijn. Bijvoorbeeld geldt dat
voor "Far too late" en het min
stens evenveel gedraaide "Melo
dy".
Die grote muzikale variëteit be
wijzen Greenfield and Cook bij
voorbeeld met nummers als "Get
ting old" "Mr. Music Man" en
"Child of the morning dew". In
"Getting old" slepen Greenfield
and Cook er een paar leden van
de familie Horvath bij om een
stukje muziek te produceren met
een onvervalste Slavische sfeer.
Even later komen ze in Mr. Mu
sic Man met een heel ander gen
re, vergelijkbaar met de Magical
Mystical-periode van The Beat
les.
"Child of the morning dew" is
weer heel anders, een ballad ge
zongen op een manier waarop een
spin haar web weeft. Datzelfde
geldt voor nog een aantal num
mers op deze plaat zoals "A man
needs someone to comfort him",
"Girl how I love you" en het
„medeinende" Beautiful Chil
dren. B.vl.
Great old-timers - serie met o.a.
Anita Kerr Singers. Mills Bro
thers en Billy Vaughn - Negram
HJD 238 tem HJD 243 - F 10.-
We nemen maar weer eens een
duik in het hitverleden. Bij Ne
gram verscheen een half dozijn
nieuwe elpees van zangers, zan
geressen en orkesten, die nog
stammen uit het 78-toeren-tiJd-
perk. Een keuze uit hun reper
toire wordt nu voor de somma
van één tientje herperst.
Zo zijn er bijvoorbeeld de vier
Mills Brothers die al Jaren en Ja
ren close harmony zingen en een
voorbeeld voor velen zijn. Niet
ten onrechte zoals blijkt uit de
veertien nummers op de elpee, die
muzikaal van hoog gehalte zijn.
Muziek, die Je begónt als achter
grondmuziek te gebruiken, maar
dan stokken de gesprekken en ga
je er echt naar luisteren.
Het orkest van Glenn Miller - zelf
al jaren geleden om het leven
gekomen - is nog steeds legenda
risch, ook onder leiding van Bud
dy de Franco. Wie herinnert zich
Goede solo's
macir weinig
verrassingen
Rhythm Combination and Brass
o.l.v. Peter Herbolzheimer, „Wait
A Minute", MPS/BASF 21 21751-
5, prijs f 21,--
Speciaal voor MPS formeerde
bassist/trombonist Herbolzheimer
een 15 man sterke groep, die van
tijd tot tijd studio-opnamen
maakt. De kern van het geheel
wordt min of meer gevormd door
spelers uit het grote orkest van
Kurt Edelhagén.
We komen dan ook twee Ne
derlandse namen tegen, saxofonist
Ferdinand Povel en trompettist
Aok van Rooyen. Ook de al Jaren
in Europa vertoevende Ameri
kaan Art Farmer behoort tot de
groep, evenals MPS-paradepaard-
Jes Nils Henning, Orsted-Peder-
sen (bas) en Tony Inzalaco
(drums).
De heren zijn stuk voor stuk zeer
professionele musici, die hun in
strumenten uitstekend beheersen.
Daarnaast weten ze, dat alleen
maar Jazz niet meer zo attractief
is. Dus wordt er wat soul door
heen geroerd, wat rock hoort er
ook bij en dan vooral niet al te
wild. Op die manier komt er
naar mijn idee een stuk alledaag
se muziek uit, waarin weinig ver
rassingen zijn te bespeuren. Voor
de solo's zou ik echter weer een
uitzondering willen maken, die
zijn niet zo 'disciplinlert'. Zoals :n
het bijna zes minuten durende ti
telstuk, waarin Povel een fijne
lichtvoetige fluitsolo blaast, ter
wijl Dieter Reith in het door hem
geschreven Wild Chick als een
soort Jimmy Smith zijn orgel be
werkt. P.T.
Liberace - In concert Liberace -
Hallmark Records SIIM 798
Pianist Liberace is zeker geen
nieuwe ontdekking. Al geduren
de vele jaren treedt hij in de V.S.
op in allerlei dure nachtclubs.
Opmerkelijk is steeds zijn wel
haast vrouwelijke kleding met
veel glitterwerk, roesjes en met
kant afgezette overhemden. Een
vituoos op de piano die al in zijn
tienerjaren solieerde in het Chica
go Symfonie Orkest. Ondanks de
bekwaamheid van Liberace kreeg
hij zijn grootste bekendheid door
het spelen van wat vlakke popu-
lair-klassieke muziek en ever
greens. Dat werk van Liberace is
nu bijeengebracht op een lang
speelplaat. U vindt er onder meer
op Malaguena, Moonlight Sonata,
Stardust, Tsjaikowski's eerste pi
ano concert Canadia Sunset,
Smoke gets in your eyes en In
dian Love Call. De opnamen wa
ren mono, en zijn langs electroni-
sche weg stereo gemaakt. Hoewel -
de resultaten van dit technische
werk mij meestal met afgrijzen
vervullen, moet ik zeggen dat het
ditmaal beslist meevalt.
B.V.L.
"Still" --Pete Sinfied-- Manticore
Records 89 601 IT.
Groot nieuws voor alle fans van
King Crimson: Pete Sinfield heeft
een solo-LP uitgebracht. Een
werkstuk, dat heel duidelijk de
grilligheid vertoont die de mu
ziek van King Crimson kenmerkt,
soms ragfijn, soms venijnig spot
tend.
Sinfield heeft alle nummers op
"Still" zelf geschreven. Dat ts
hem soms wat beter afgegaan
dan andere keren. Er staan op
deze plaat hele mooie dingen, zo
als „Envelopes of yesterday",
een verdroomd stuk muziek op
een intelligente tekst, en "A house
of hopes and dreams", maar er
zijn ook nummers bij die zo ge
kunsteld in elkaar zitten, dat ik
er niet aan kan wennen, laat
staan er veel waardering voor
kan hebben.
Wat men verder ook van Sin
field mag denken, feit is wel, dat
hij een opmerkelijk muzikant is,
die op zeer eigen wijze muziek
maakt die wellicht niet altijd
even zeer aanspreekt, maar die
zelfs in de meest gekunstelde
vorm toch boeiend genoeg is om
er in elk geval kennis van te ne
men. BVD
schreven: "een stem als een koele
bries op een drukkend warme zo
meravond", "een stem van een
kind in de lawaaiige grote stad",
„een stem gevuld met schaduwen
en herinneringen". Een zo zou
den we nog wel even door kunnen
gaan.
We weten het: Astrud Gilberto
heeft een zeer speciaal, vrijwel
niet te imiteren stemgeluid. Al
leen zij kan zo zingen, bij een an
der wordt het banaal om niet te
zeggen onprulmbaar.
Als Je "Brazilian Mood" in han
den krijgt, dan denk je even ver-
verheugd dat het om een nieuw
Gilberto gaat. Maar een blik op
de nummers leert dat het allemaal
werk van haar uit de Jaren zestig
is: Agua de Beber, Manha de
Carnaval, Non-Stop Brazil, Fly
me to the moon, Corcovado enz.
Gilberto-opnamen doortrokken
van een ragfijne subtiliteit. Maar
Ja.... niet nieuw.
R.P.
Stan Getz, "Brazilian Mood",
Metro 2356 112, prijs f 13,90
Voor het schappelijke prijsje van
nog geen veertien gulden heeft
Metro oude Verve-opnamen her
perst van Zuldamerikaanse mu
ziek, gespeeld door Stan Getz en
'n aantal makkers. Zoals gitaris
ten Charly Byrd en Luiz Bonfa. De
opnamen dateren uit 1962 (oor
spronkelijk uitgebracht als Verve-
MGVV 9024) en 1963. De plaat
uit 1962 heb ik al Jaren in mijn
bezit en eigenlijk kwam hij nog
maar zelden uit de hoes. Dat het
die moeite echt wel waard Is,
wordt door dit album bewezen.
Tja, wat moet Je er nog meer
over zeggen. Het is Stan Getz en
het is zuidamerikaans, dus fijn.
Op één ding zou ik een
aanmerking willen maken: het is
wat om de tuin leidend een foto
van Getz van dit ogenblik op de
hoes te zetten, terwijl de opna
men al zo oud zijn. Je zou nu
kunnen denken dat het om nieu
we opnamen handelt.
P.T.
niet nummers als Moonlight Se
renade en In the Mood, met die
heerlijke zwijmelende kopergroe-
pen. Naast deze titels op deze
plaat ook o.m. A String of Pearls.
American Patrol. St. Louis Blues
en Tuxedo Junction.
In de serie paraderen ook The
Anita Kerr Singers. Je moet van
dit typisch gezang houden, maar
dan kun Je ook onmogelijk om de
ze schijf heen. Anita Kerr heeft
de plaat volgestouwd met uiterst
welluidende nummers, die een
puntgave uitvoering krijgen: Do
you know the way to San Jose,
Walk on by, What's new pussy
cat. The Windmills of your mind
enz. Smartelijk gemist in dit ge
heel: A house is not a home.
De tijd dat de Andrew Sisters
furore maakten ligt al heel ver
achter ons. Deze "great oldti
mer" bevat de succesversjes uit
de Jaren veertig. Echt oud dus,
om niet te zeggen antiek. Alleen
de veertigers en vijftiger zal de
ze plaat iets zeggen. De vraag is
overigens hoeveel nog? Want de
zusjes Andrew zongen toch wel
erg knauwerig. Ook bij deze plaat
een "verplicht nummer" gemist:
Bij mir bist du schön.
Billy Vaughn, een orkestleider
die om een vreemde reden op
hoezen atlijd wordt afgebeeld
met hoek en pijp la Maigret,
doet een schijf in het zakje met
minder bekend Vaughn-werk.
Geen "Wheels" of "Sail along
silvery moon" maaT "Look what
they've done to my song".
Theme from "Shaft" en The God
father waltz.
Datzelfde geldt - zij het in iets
mindere mate - voor Pat Boone.
De fluweelzachte stem produ
ceert op deze langspeler onder
meer "He'll have to go" eens on
vergetelijk gezongen door de
legendarische Jim Reeves en
"Het" Platters-nummer bij uit
stek: The Great Pretender.
PT./R.P./B.vX.
Grootste kracht
van Barbara
is t schrijven
"Le disque d'or: Barbara" - Phi
lips 6311 108
In de serie "Le disque d'or",
waarvoor o.a. ook Juliette Greco,
Serge Gainsbourg, Anne Sylves-
tre, Johnny Hallyday, Catherine
Sauvage en Nana Mouskouri ge
noteerd staan, valt ditmaal het
schijnwerperlicht op Barbara. Een
zangeres, wier grootste kracht
naar mijn mening meer in het
schrijven van liedjes ligt dan in
het zingen ervan. Haar stem Is
stellig niet beneden de maat, er
zit iets licht-romantisch en me
lancholieks in, maar beven van
ontroering doe Je nu ook weer
niet.
Barbara zingt een aantal van
haar sterkste liedjes: l'Aigle Noir,
Le soleil noir. Ma plus belle his-
toire d'Amour Le mal de vlvre,
Une petite cantate en met Geor
ges Moustaki La dame brune.
R.P.
