akmanschap van
oger Whittaker
lijkt ook live
GEORGES MOUSTAKI
Quincy Jones is
muzikaal schaap
met vijf poten
Partridge Family: pop in n keurig jasje
Close-harmony-zang
het sterke punt van
groep Cross Country
Grappelli's
muzikale
jubileum
Bonte demonstratie
van McGuinns kunnen
Crossword puzzle" The Partrid
ge family Bell 2308 066.
„Crossword puzzle" zou volgens
je hoes een plaat van de Partrid
ge family welbekend van de
pndagmiddag moeten zijn. Het
g echter bekend, dat er in die
ger muzikale familie maar twee
aensen rondlopen die min of
3eer zuiver en in de maat kun
nen zingen: Shirley Jones, alias
soeder Partridge, en de overbe
kende David Cassidy. Zij, zo mel
de de kleinere lettertjes op de hoes
van „Crossword puzzle", dan ook
zijn de enige leden van het gezin
Partridge die op de plaat mee
doen. Verder wordt de muziek
verzorgd door een klein legertje
roemruchte studiomuzikanten,
onder wie Joe Osborn en Larry
Knechtel.
De hoes bevat nog een onjuist
heid. „Starring Shirley Jones".
Daaruit zou je kunnen af
leiden, dat moeder Partridge het
zware werk doet op „Crossword
puzzle", terwijl zij in feite niet
veel meer doet dan meezingen in
het koortje dat David Cassidy be
geleidt. „Crossword puzzle" is niet
meer en niet minder dan een
plaat rond Cassidy. Een middel
matige plaat, omdat Cassidy een
middelmatige muzikant is, een
jongen die popzanger gemaakt is,
in plaats van als zodanig geboren
te zijn. Hij zingt op de onderhavi
ge LP het uit de tv-serie bekende
genre liedjes: pop in een keurig
jasje. Niet echt slecht, maar ze
ker ook niet goed. Voor de lief
hebbers van echte pop is deze
plaat wat voor de lekkerbek de
„hap uit de muur" is: je weet
dat ze er in de fabriek tiendui
zenden tegelijk van kunnen pro
duceren. BVD.
Whittaker Head on
the road Philips 6369 212.
schrik slaat mij altijd om
wanneer ik op een nieu-
zie staan dat hij „live
is. In vele gevallen be
at voor de artiest of ar-
at ze door de mand val-
llnnen de beschermde om-
de platenstudio waar
undmixers" alle oneffenheid
wegpoetsen gaat het
st, maar daarbuiten
vele zangers en zangeres-
de mand.
es bleek bij Roger Whit-
die een concert in Lans-
op de zwarte schijf zette,
Ook in een zaal met
i alleen de microfoon
Roger Whittaker overeind,
ik? Hij bewijst niet al-
goede zanger maar bo-
;en uitstekende entertai-
man Roger Whittaker. Het enige
schoonheidsfoutje is de bassist uit
het orkest, dat Roger begeleidt.
Hij heeft niet zo gek veel kaas
gegeten van wat de taak van „be
geleider" is. Maar dat is dan ook
werkelijk het enige, wat ik op de
plaat heb aan te merken. B.v.L.
Herinnert u zich nog het num
mer "The Lion Sleeps Tonight"?
Het was een single die regelrecht
naar de top van de hitparade
werd gezongen door de Ameri
kaanse groep "The Tokens". De
leden van deze groep van wie we
na die hit weinig meer gehoord
hebben, vormen nu de harde
kem van de nieuwe groep 'Cross
Country. Dezer dagen verscheen
hun eerste elpee in ons land.
Jay Siegel, Mitch Mitchell en
Philip Margo hebben in de perio
de tussen Tokens en Cross
Country de kost verdiend met
platen produceren voor anderen
zoals The Chiffans met hun hit
"He's so fine", The Happenings
en recent nog de groep Dawn.
Tevens maakten ze voor de re
clame-televisie in de VS vele
spots.
Ze zijn er tenslotte toch weer
toe over gegaan een eigen groep
op te richten en Mitchell Margo
sloeg aan het componeren. Het
resultaat: een elpee,
gen van de elf
hand van Mitchell Margo zijn.
De grootste verdienste van Cross
Country is de voortreffelijke clo
se-harmony-zang die hier en
daar toch nog wat het Tokens-
sfeertje ademt.
Verder doen ze af en toe den
ken aan The Beach Boys uit de
Pet Sounds-periode en onze va
derlandse The Buffo cms toen ze
in Enschede hun eerste succes
sen boekten. Sterkste nummer
van de plaat is zonder meer de
ballad "Tastes so good to me".
Trouwens de langzame nummers
op de plaat zijn veel sterker dan
het hard-rockwerk dat de groep
kennelijk niet zo goed ligt. Met
Wilson Picketts "In the midnight
hour" bewijzen de jongens dat ze
ook in staat zijn composities van
anderen een eigen inhoud te ge-
B.vli.
De Franse chansonnier kiest
zijn onderwerpen graag maat
schappij-bewust, dat is ook op de
ze elpee weer duidelijk te mer
ken. Zoals in l'Apolitique, waarin
wordt verteld wie zich eigenlijk
allemaal niet met politiek mogen
bemoeien: het leger, de geestelijk
heid, de universiteit, etc. Of zoals
in het in het Engels gezongen
enthousiaste wijze
bin vlotte aan-een-breien
verschillende nummers,
rapjes zijn sprankelend en
ln de zaal uiitstekenld over.
iger, die voor het eerst fu-
lakte tijdens het songfesti-
Knokke, brengt op de el-
aantal bekende succes-
als de eigen composities I
believe in if anymore en
Porld in the morning. Het
Mammy blue krijgt
de live-opname nog een
dimensie en wint daardoor
sr aan kracht,
brengt Roger een medley
aldamefikaanse liedjes, al-
overbekende calypso's
!an smart, woman smarter,
Farewell en Harry Be
grote succesnummer The
Boat Song. De langspe-
fdt gecompleteerd met een
eigen composities van Ro-
ilttaker, melodieuze liedjes
ïel vakmanschap vertolkt
man met de donkerbruine
Durham town" is een hele
en ook de titelsong Got to
down the road mag er
Wen goed: een hele sterke
sympathieke Engels-
„Mudanzas"
„Mudanzas" Stray Trans
atlantic TRA 268.
De formatie Stray, die inmid
dels al een aardig tijdje mee
schijnt te draaien in de Britse
popwereld, heeft tot nu toe nog
niet veel publiciteit gekregen.
Waarom eigenlijk niet, vraag Je
af na het draaien van de laatste
LP van de groep, "Mudanzas".
Op deze plaat maakt Stray pop
van een heel behoorlijke kwali
teit, zeker niet minder dan wat
andere, wel bekende "heavy
rock"-groepen vaak afleveren.
Muziek ook met een eigen ge
zicht, iets waaraan het bij veel
andere jongens uit de "heavy-
rock"-hoek nog wel eens aan
mankeert.
Wellicht is het tot nu toe uit
blijven van algemene erkenning
te wijten aan het feit dat Stray
in het verleden niet tot het op
"Mudanzas" geëtaleerde niveau
reikte, en is de titel van de LP
("Mudanzas is Spaans voor ver
anderingen) een aanduiding dat
men het muzikale roer krachtig
heeft omgegooid. Als dat zo is,
kun Je maar één ding zeggen:
moge Stray op deze weg voort
gaan.
BVD.
Why, waarin Moustaki zich af
vraagt waarom de Palestijnen niet
thuis blijven in plaats van vlieg
tuigen te kapen. Waarom blijven
Jullie niet wachten op de bom
men en de dood? vraagt hij zich
af.
Overduidelijk blijkt ook weer,
dat Moustaki een chansonnier ls
die voortborduurt op de „gevestig
de regels". Hij heeft niet de be
doeling mooie muziek te maken
al is dat er wel degelijk maar
het gaat hem in de eerste plaats
om de tekst. Die wordt dan ook
bijna gesproken gebracht, vooral
in Déclaration, waarin hij ver
klaart hoe de wereld zou moeten
zijn.
Een bijzonderheid is nog, dat
de Fransman niet alleen de tekst
en de muziek voor zijn rekening
Quincy Jones You've got
it bad girl A en M records 86
772 IT.
Quincy is zo ongeveer het schaap
met de vijf poten van de muziek
wereld. Hij componerde zelf mu
ziek, arrangeerde, leidde grote
orkesten en speelde als dat nodig
was ook zelf mee. Op zijn con
duitestaat staan bijvoorbeeld
sinds 1964 niet minder dan 26
films waarvoor hij de muziek ver
zorgde. Daarvan waren er weer
een half dozijn van Sidney Poi-
'feier, onder andere They call me
mr. Tibbs. Quincy weet ook raad
met de trompet. Hij speelde bij
voorbeeld in bands van grote be
kenden zoals Lionel Hampton en
Dizzy Gillespie. Als dirgent geeft
Quincy de voorkeur aan een
kerngroep van twaalf man, dia
voor plaatopnamen of speciale ge
legenheden steeds worden aan
gevuld met „losse krachten' 'die
Quincy dan bijvoorbeeld recru-
teert uit de zogenaamde „uni-
versity-bands". Voor zijn nieuwe
elpee die dezer dagen verscheen
kreeg hij bijvoorbeeld de steun
van zangeres Valeri Simpson, flui
tist Hubert Laws, alt-saxofonist,
Phil Woods, saxofonist Ernie
Watts, trompettist Cat Anderson
en niet te vergeten van de uit
België afkomstige „Toots" Tie-
lemans.
Zonder al te veel Europees chau
vinisme aan de dag te leggen
kunnen we zeggen dat deze vir
tuoos op de harmonica voor een
belangrijk deel het „gezicht" van
deze elpee bepaalt. Zijn weergelo-
ze solo's komen vooral tot hun
recht in Eyes of love, het thema
uit de film „The Getaway" en
Chump Change". Sterkste gedeel
te van de nieuwe Quincy-elpee
vind ik het „eerbetoon" aan Are
tha Franklin met een combinatie
van „Daydreaming" en „First
time ever I saw your face".
B.vX».
PB. Er is een klein kansje dat
Quincy Janes volgende maand
nog even in Nederland aanwipt.
Hij komt naar Europa voor een
gala-tv-show in Berlijn en wil nog
twee weekjes op het oude conti
nent blijven.
Oscar Peterson, Stephane Grap-
pelli, Niels O. H. Pedersen en
Kenny Clarke, America 30 AM
6129.
Grappelli viert dit jaar zijn
vijftig-jarig jubileum als artiest
en in Frankrijk vond men, dat
zulks op passende wijze moest
worden gevierd. Producer Arnauld
de Froberville meende het op de
beste manier te kunnen doen met
opnamen van de grote Franse
violist samen met meester-pianist
Oscar Peterson. Daarbij kwamen
dan nog de al even doorgewinter
de drummer Kenny Clarke en de
zeer veel gevraagde Deense bas
sist Nield Pedersen.
Natuurlijk leverde deze plaat
(er komt er trouwens nog één)
geen verrassingen op. Ten eerste
was de keus van het repertoire
er niet naar met nummers als
Looking at you van Porter en
Walking my baby back home-,
maar ook de musici zijn al zo
lang bezig in een bepaalde rich
ting, dat je het eigenlijk wel weet.
Het samenspel van de heren is
echter natuurlijk wel een uniek
ervaring. Alleen daarom is het ho
ren van deze plaat al een genoe
gen, maar de muziek op zichzelf is
ook bijzonder goed. Vandaar, dat
ik iedereen kan aanraden deze
plaat toe te voegen aan de dis
cotheek.
P.T.
Ie muziekpagina
en mee
an Dommelen
van Leeuwen
at)
Taf fijn (Eindred.)
„Roger McGuinn" Roger Mc-
Guinn CBS S65274.
De eerste solo-LP van iemand
die wordt beschouwd als „het gro
te muzikale brein" achter een pop
groep van formaat is een hache
lijke zaak. Er loopt zo langza
merhand een aardig rijtje men
sen rond dat dankzij een solo-
avontuur door de mand is gevaK
len als helemaal niet zo briljant
als iedereen altijd gedacht had.
Ex-Beatle Paul McCartney is één
van de duidelijkste voorbeelden.
Als oprecht Byrds-maniak houd
je dan ook Je hart vast als Roger
McQuinn, de man die de Byrds
door de Jaren heen heeft aan
gevoerd, zijn eerste soloschijf uit
brengt.
Het valt gelukkig allemaal erg
mee. Ook alleen blijkt McGuinn
een in elk geval meer dan mid
delmatig popmuzikant.
Wel een nogal wisselvallige ech
ter, die soms tot grote hoogten
stijgt, maar die soms ook ver be
neden zijn niveau blijft. Het laat
ste gebeurt vooral in „Lost my
drivin' wheel", in „Stone" en in
„The water is wide", nummers die
weliswaar niet echt slecht zijn,
maar zeker ook niet briljant.
Tegenover deze halve missers
stelt McGuinn echter werkjes als
„I'm so restless" (met steun van
Bob Dylan, die de mondharmoni
ca hanteert), „Bag full of mo
ney", „Hanoi Hannah" en vooral
„Time cube", die indrukwekkend
mooi zijn, en die niet onderdoen
voor het beste werk dat de Byrds
ooit maakten.
Behalve wisselvallig toont Mc
Guinn zich op zijn solo-LP ook
vrij veelzijdig. Uiteraard worden
de meeste nummers gekenmerkt
door het country-rockgeluid dat
de Byrds groot gemaakt heeft,
maar daarnaast blijkt McGuinn
ook een goede vertolker van En
gelse volksmuziek (in „Heave
away"), van een soort folk-achti-
ge blues (in „Hanoi Hannah") en
blijkt hij met medewerking van
Bruce Johnston zelfs een soort
Beach Boysgeluid te kunnen ma
ken (In „Draggin'
Al met al een nogal bonte de
monstratie van McGuinns kun
nen op een plaat waarop het goe
de werk zo duidelijk in de meer
derheid is, dat Je de mindere
nummers maar op de koop toe
neemt.
BVD.
Rob Agerbeek
speelt Beatles
op z'n boogies
Rob Agerbeek. „Beatles' boo
gies". CBS S 65611.
Agerbeek kreeg landelijke be
kendheid door het winnen van de
jazzcompetitie van de AVRO in
1965. Daarna veranderde zijn
stijl en boog hij om van het spe
len van boogies naar de moderne
jazz, zoals die in die tijd werd
gebracht door mensen als Hora
ce Silver. .Dat het boogie-bloed
kruipt waar het niet gaan kan
bewijst deze plaat, die werd ge
produceerd door Chris Hinze.
Twaalf nummers die door de
Beatles wereldvermaard werden
zoals Can't buy me love, Lady
Madonna, A hard day's night en
I want to hold your hand wor
den hier gespeeld op de manier,
zoals ook de boogie-pianisten
van het eerste uur dat deden. Ook
die hadden vaak de gewoonte
de „toppers" van hun tijd te pak
ken en tot boogie-woogie om te
bouwen. Vijfendertlgjarige Ager
beek had misschien een goede
onderwijzer kunnen worden als
hij indertijd de kweekschool had
afgemaakt, zeker is het mede
door deze plaat merkbaar wel,
dat hij een zeer vaardig pianist is.
P.T.
Bobby Hacketts "gladde trompet
Bobby Hackett with strings,
„That midnight touch", Project
3 PR5006 SD, prijs f 21.-.
Hackett is een meester op de
„gladde" trompet, zoals ik het al
tijd maar noem. Hij is geen uit
schieter wat betreft originaliteit,
zijn instrument altijd zoetvloeiend
de huiskamer in te blazen. Hij
stoelt dat op een zeer vaardige
techniek en een uitstekende re
pertoirekeus.
Op deze plaat zette producer
Enoch Light de trompettist voor
een schare violen, terwijl hij Lew
Davies de arrangementen liet ver
zorgen. Het resultaat is een fijn
stuk muziek voor de zomeravond.
De strijkinstrumenten hebben
nergens de pretentie Hackett te
overstemmen en op die wijze ko
men er melodieën, die heerlijk
ontspannend werken. Om er naar
te luisteren hoef Je Je niet al te
erg in te spannen, zodat het
vooral bij warm weer weldadig
aandoet voor de oren.
P.T.
