li vond 'nieuwe ouders*
„Ik zou het liefst 24 uur bij pa
en ma Peree willen zijn", schrijft
de zestienjarige Ali Kersbergen
uit Tienhoven in een wanhopige
brief aan een familielid.
Pa en ma Peree zijn niet haar
echte ouders. Ze koos ze zelf uit,
nadat ze vorig jaar was wegge
lopen bij haar echte ouders.
Maar haar keuze is niet de
keuze van de Dordtse kinder
rechter, mevrouw mr. J. M. C.
Reinders-Cariot. Niet omdat er
grote bezwaren zijn tegen het
echtpaar, maar, zegt ze, omdat
toegeven de weg van de minste
weerstand zou zijn.
Daarom zit Ali nu in een Am
sterdams tehuis. Ze mag geen
bezoek ontvangen of enig tele
fonisch contact met de buiten
wereld hebben. In een andere
brief schrijft ze: „Ik wens mezelf
veel sterkte want jullie weten
waarschijnlijk niet hoeveel jullie
voor mij betekenen. Ik zie jullie
als mijn echte ouders en wat is
er erger dan die te verliezen".
Huize Keizersgracht. „De meisjes hebben het hier erg gezellig", zegt de directrice.
it uit een brief van een zestienjarig meisje. Haar naam:
kersbergen, geboren en getogen in het Alblasserwaardse
hoven. Ali is, wat men noemt, een „voogdij-geval". Ze
n met de (Dordtse) voogdij in aanraking nadat ze vorig
juni was weggelopen bij haar ouders. Haar vlucht uit het
rlijk huis is eigenlijk een kopie van al die honderden ge
il, waarmee de voogdij in Nederland jaarlijks te maken
t. Het feit op zich is dus geen „opzienbarende" gebeurte-
Eo doen jongens en meisjes van die leeftijd, als het thuis
meer botert, zegt men in voogdij kringen. Ali ging er van-
omdat ze, volgens eigen zeggen, door vader regelmatig
geslagen. En moeder? Die begreep haar niet.
Ui „nieuwe ouders" vond.
poort, een klein dorp in de
Het echtpaar Peree uit de
laan nam haar op. Een meis-
tp in moeilijkheden, laat je maar ophoepelen naar de familie
de stoep staan. Daar riskeer
iorpsroddel voor.
ef Je een kamer, wat nieuwe
vooral: een beetje liefde,
gebeurde het dat Ali na een
maanden pa tegen meneer gedaan".
bemoeide de voogdijraad er laatste tijd wat "onbekookt" ge-
neeDe dorpsroddel bereikte
eze heren van de kinderbe
en hoewel men heus niet
Mevrouw Reinders wil na lang aar
zelen wel zeggen waarom zij tot die
beslissing is gekomen. „Je kunt na
tuurlijk makkelijk
Peree. Maar dat lijk me de weg van
de minste weerstand. Die Peree
heeft zich de laatste tijd nogal on
verstandig gedragen. Onbekookt zou
ik bijna zeggen. Daarom heb ik dat
tegen mevrouw Peree
Ze heeft gelijk. De heer Peree is de
weest. Maar hij kent dan ook de
voorgeschiedenis van a tot z, zegt
hij. „En wie zou er dan niet kwaad
worden?"
Even terug naar juni 1972. Ali's
moeilijkheden beginnen als vader
haar rond het middernachtelijke uur
een pak slaag geeft. Ali schreeuwt
haar vader toe dat ze nooit meer
terugkomt en stapt huilend de veria-
was onmiddellijk voetstoots ten polderdijk op. Een eindje verder-
van der Hoest
nemen dat Ali „een ver-
l" (want zo luidde de visite
dorpelingen) had met vader
toch leek het hen verstandi-
daar weg te halen. Later
Ie Dordtse kinderrechter me-
mr. J. M. C. Reinders-Caroit
h mee bemoeide kwam aan
ht dat ook de voogdij de rod-
oor waar had aangenomen.
op vermoedens weliswaar,
toch voldoende om „nee" te-
I's keuze te zeggen,
it sultaat van dit alles: Ali zit
H jesloten in een streng tehuis
sterdam. Een poging om haar
A i Haags pleeggezin onder te
efn. mislukte. Ali bleef vragen
r "echte" ouders, en dat
lt.
wfengcentrum
te bovendien op een avond de
wilde nemen, besliste de kin
der dat zij voorlopig maar
[j|i)dje naar Amsterdam moest.
-Huize Keizersgracht". Een
zwaar getralied opvangcen-
'"oor meisjes van diverse plui-
En dat betekende ook: geen
geen telefonisch contact,
lefwisseling en geen uitstap
pen af en toe een luchtje
Q op het kleine binnen-
6 van het tehuis.
op woont haar zuster. Ze mag er
een tijdje logeren. Maar ook daar
botert het niet. Als haar zwager
haar na een paar weken begint lastig
te vallen, pakt ze haar koffers en
loopt ze weg. Ze probeert het bij
kennissen van haar zwager. De heer
en mevrouw Peree weigeren niet als
zij vraagt een poosje te mogen blij
ven. Peree hoort haar aan en ver
breekt na een poosje de zakelijke re
latie met Ali's zwager.
Om allerlei moeilijkheden te voor
komen neemt Peree een maand la
ter zelf contact op met de Dordtse
kinderbescherming. Ali blijft intus
sen, op aandringen van het echt
paar, contact zoeken met haar ou
ders maar deze lopen niet over van
enthousiasme. Als ze het bij ande
ren beter heeft dan moet ze daarna
aar blijven, vinden haar ouders.
Roddel
Toch zijn zij het die op een gege
ven moment de voorgdij in Dor
drecht vragen Ali bij hen terug te
bezorgen. Ze doen geen moeite om
in het dorp de roddel tegen te spre
ken als zou Ali „iets hebben" met
„die" Peree. Integendeel ,ze doen er
als 't even kan nog een schepje bo
venop. De voogdij stelt een onder
zoek in naar Ali's ouders en conclu-
Mevrouw Peree gelooft er niet meer in. Ali zal nooit meer terugkeren in 'haar' kamer.
deert dat Ali niet terug kan. Maar
blijven bij het echtpaar Peree is er
ook niet bij. Er wordt een lijvig
rapport opgesteld waarvan de in
houd tot na de zitting van de kin
derrechter (op 21 november) alleen
bekend is bij de voogdij en de
rechter. Op basis van dat rapport
besluit mevrouw Reinders Ali onder
te brengen in een katholiek tehuis
in Velp. Waarom, vragen de heer
en mevrouw' Peree herhaaldelijk,
maar daar krijgen zij geen ant
woord op.
Pas veel later geeft Ali's toeziende
voogd de heer De Wit uit Dor
drecht, de werkelijke reden prijs.
Het rapport maakte melding van
„een mogelijke verhouding tussen
Ali en de heer Peree". Een gedach
te, waar men pas lang na de zitting
van terug is gekomen.
De heer Peree geeft het na die we
tenschap moedeloos op. Als Ali de
dupe wordt van deze onzin, zo
schrijft hij in een nauwkeurig bij
gehouden dagboek, trekken wij ons
terug. En hij onderneemt vanaf dat
moment weer pogingen om het
vontact tussen Ali en haar ouders
te verbeteren. Zijn pogingen stran
den op de onwil van haar ouders.
Bovendien blijft Ali vanuit Velp
schrijven: „Jullie zijn m'n echte
ouders. Laat me niet in de steek".
Na de periode Velp breekt er een
andere tijd aan voor het meisje. De
kinderrechter besluit haar onder te
brengen bij een Haags pleeggezin.
Via de Sjosjale Joenit in Den Haag
valt de keuze op een kunstenaars
gezin. Ali heeft het er niet slecht
maar ze kan er ook niet wennen.
Na twee maanden belt ze vanuit
een Haags café wanhopig naar de
familie Peree dat ze van plan is
weg te lopen. Peree vraagt haar op
hem te wachten en als een razende
rijdt hij, nog in zijn werkkleding,
naar Den Haag. Op het moment
dat Ali bij hem in de auto stapt,
arriveert er een politieauto. De
agenten vertrouwen de situatie niet
en nemen hen mee naar het bu
reau. Daar verneemt de kinderpoli
tie dat Peree niet de echte pleeg
vader is. Onverrichter zake keert
Perre naar huis. in de vaste over
tuiging dat Ali terug zal worden
gebracht naar haar pleeggezin.
Uit de buurt
Maar Ali gaat daar niet naar toe.
Op last van de kinderrechter brengt
men haar naar Huize Keizersgracht
in Amsterdam. De opdracht luidt:
niemand mag weten waar ze zit. Ali
moet maar een poosje uit de
buurt van het echtpaar Peree.
Die beslissing nam mevrouw Rein
ders zes weken geleden. En ze ge
looft in de juistheid er van. „Ali
heeft teveel onder de invloedssfeer
van meneer Peree geleefd. En dan
is het moeilijk om haar uit zijn
buurt te houden. De heer Peree
heeft zich ook onverstandig gedra
gen. Als hij zich wat rustiger ge
houden had had Ali misschien in
oktober bij hem kunnen zijn. Ik
had haar namelijk als eis gesteld
dat ze voor oktober een paar diplo
ma's moest halen. Dan zou ze terug
mogen naar Nieuwpoort. Maar door
al die moeilijkheden is daar niets
van terecht gekomen".
Het lijkt wat op een prestigeslag
Mevrouw Reinders: ,Ik kan natuur
lijk zeggen, laat ze maar ophoepe
len naar Peree, maar dat is de weg
van de minste weerstand".
Blijft de vraag of Ali thuishoort in
een tehuis als waarin ze nu woont.
Het is niet onbekend dat Huize
Keizersgracht onder meer een op
vangcentrum is voor jeugdige pros-
tituées en dievegges.
Mevrouw Reinders: „Ja, maar die
vind Je in elk tehuis. Het vervelen
de is dat er nergens plaats was en
daarom moest ik dit tehuis wel kie
zen".
Mejuffrouw Muildijk, directrice van
het door een particuliere stichting
tot stand gebrachte tehuis, windt
zich bijzonder op als haar gevraagd
wordt of haar tehuis „streng" is.
„Verhalen meneer. Allemaal leugens.
De meisjes hebben het hier best
naar hun zin".
Marion Onnelink, leidster bij de
Stichting Melkweg, heeft een ander
verhaal. Haar clubhuis heeft tot
voor kort naast het opvangcentrum
gestaan.
We kregen vaak briefjes van die
meisjes. Die werden ons dan stie-
kum toegestopt door de tralies. Het
waren wanhopige briefjes die echt
geen uitweg meer zagen".
Het tehuis mag dan een soepel re
giem hebben volgens mevrouw
Muildijk bezoek ontvangen mogen
de meisjes absoluut niet. Om de
volgende reden: „Het is hier een
doorgangshuis. Als we daaraan zou
den beginnen wordt het hier een
soort „stuif-in". Telefoneren mogen
ze ook niet. Dat zijn de regels, daar
moeten we ons aan houden"
En de getraliede ramen?
„Voorzorgsmaatregelen. Als Je uit
het raam valt, val Je absoluut te
pletter".
Mej. Muildijk geeft toe de verhalen
te kennen, die over het tehuis de
ronde doen. „Maar" zegt ze, er is
hier niks geheimzinnigs aan de
hand. Ik zou dat naturlijk kunnen
bewijzen door „open huis" te hou
den maar daar heb ik slechte erva
ringen mee".
En terwijl over het hoofd van Ali
Kersbergen een soort „nietes-wel-
les"-spelletje is losgebarsten, werkt
de heer Peree hardnekkig aan haar
„bevrijding". Hij heeft daar zijn
middelen voor. Onbekookte midde
len. geeft hij zelf toe maar volgens
zijn zeggen is dat nu nog de enige
methode.
Arresteren
„Ik laat me op een gegeven mo
ment desnoods arresteren. Niet om
dat ik Ali per sé terug moet heb
ben. Als ze ergens anders gelukkig"
kan worden, dan zijn m'n vrouw en
ik daar erg blij om. Het gaat er om
dat dit niet mag gebeuren met kin
deren die zich niet kunnen verde
digen".
Eén poging om gearresteerd te wor
den heeft hij al achter de rug. Een
tweede poging is hem door velen
mensen, die zich nu met de zaak be
zighouden, uit zijn hoofd gepraat.
Eén ding heeft de heer Peree in ie
der geval bereikt. Dankzij zijn vast-
houdenheid zijn een aantal in
in h et geweer gekomen. Zoals
bijvoorbeeld de Haagse Sjosjale
Joenit, de alternatieve instelling die
zich bezighoudt met de problemen
van weggelopen minderjarigen. De
Joenit heeft een tijd lang de deur
gesloten gehouden maar na bekend
worden van Ali's overplaatsing naar
Den Haag heeft men zich uitdruk
kelijk gedistantieerd van het beleid
van de Dordtse kinderrechter. In
een brief aan mevrouw Reinders
trekt de Joenit fel van leer tegen
haar handelwijze.
Ook Release-Utrecht heeft de affai
re hi onderzoek. Cees Bakker van
de sectie minderjarigen: .Het ver
baast me allemaal niets. Zo ls de
structuur van de kinderbescherming.
Je bent als het ware aan de heide
nen overgeleverd".
Blijven tenslotte nog over de wan
hopige brieven van Ali zelf. Ze
schreef er in de afgelopen tijd tien
tallen. Niet alleen aan de familie
Peree, soms ook, gewoon, aan zich
zelf. "Het liefst zou ik 24 uur per
dag bij pa en ma Peree willen zijn",
schrijft ze in één van die brieven.
Maar het antwoord daarop is al ge
geven.
Het zou de weg van de minste
weerstand zijn.
