Oude Sha na na
Country Casanova elpee
met erg veel afwisseling
Boeiend pianospel van Neihauss
ONGEKUNSTELDE
MNOTRIO'S VAN
OSEPH HA YDN
itherland:
in juweel
in 'n stem
mveren van
trrukking met
ick Hylton
De laatste
groet van
Calimero
Gepolijst werk van
zanger Matt Monro
Gitaarspel van
grote klasse:
Charlie Byrd
Andy Star maakte
carriere als zanger
in Zwitserse bergen
Artiesten
steunen
Amnesty
Nat King
Cole nog
steeds
gevraagd
DERDAG 2 AUGUSTUS 1973
jydn: Pianotrio's 25, 26 en 27
iux Arts Trio, Philips Stereo
I (23). Idem: nr. 29.30 en 31
™ux Arts Trio, Philips Stereo
00).
pianotrio's van Joseph
dn zijn ongekunsteld en ook
oppervlakkig. Vooral de trio's
hij tijdens zijn tweede Lon-
reis componeerde dragen
het stempel van haastwerk,
hoon iedereen met het Presto
trio nr. 30 mag komen aan-
en, als voorbeeld van spiri-
muzikaal scheppen en de
ijver van deze regelen zal met
schaamrood op de kaken
zijn nederige hoek terug
it is dat het verschijnsel pia-
jo's in Haydn's tijd nog niet
el serieus genomen werd. Het
tijdverdrijf voor de betere
oan Sutherland, een juweel
een stem", Decca 6835
Prijs (tijdelijk)f 8,90.
'er het Australische zangfeno-
Joan Sutherland is de laat-
d in deze kolommen al enke-
ilen enthousiast geschreven,
naam van deze stralende so-
garandeert pure klank-
onheid. Dat geldt ook voor de
notie-lp, die Decca ter gele-
ieid van Joan Sutherlands
ieel in het afgelopen Holland
ral heeft uitgegeven. De
„Joan Sutherland, een ju-
van 'n stem" bevat eenaan-
iverbekende opera-aria's met
Bellini's als hoogtepunten
ene kant en een allegaartje
fragmenten uit het operette-,
orium-, musical- en liedreper-
op de andere kant. Zo gaat
wrbeeld aan het fragment uit
«Iels „Messiah" (Rejoice great
daughters o f Zion)de
Ijesaria uit „Lakme" van De-
sen de aria „Depuis le jour"
Charpentiers „Louise" vooraf,
jiaat illustreert in elk geval
grote stemtechniek, waarover
magnifieke zangeres beschikt,
le song „I'll follow my secret
is ook de stem van wij-
Noel Coward te beluisteren,
dat moet men maar als
soort curiositeit beschouwen,
ilaat is van redelijke kwaliteit
meeneemprijs zeker waard.
P.R.
he bands that matter.Jack
Decca Eclipse ECM
•f 12,90.
de Decca-serie „The bands
matter.(belangrijke or
al) dit keer het schijnwerper-
op het fameuze orkest van
en Jack Hylton. Je moet wel
dikke vijftiger zijn om met
teugen van deze plaat te
ïen genieten, want de Hyl-
formatie vierde haar grote
afen in de jaren 19241934.
tijd van Colijn, Greta Garbo
strooien hoed. Dat wil overi-
bepaald niet zeggen dat er
wie nog niet „stok" is geen
egen aan de plaat te beleven
zijn. De band van Hylton
een geheel eigen geluid en
ceerde met een gediscipli-
dheid, die je nu nauwelijks
aantreft. Trouwens waar vind
og grote orkesten, zoals van
an, die kris-kras door Europa
een? Het was zoete romantiek,
de Brit bracht, de zangers
en „mooi," beheerst, gepolijst,
eens naar die titels en hui
van verrukking: Honeymoon
I, Love is the sweetest thing,
dise, Waltzing in a dream
zou niet meer zo kunnen,
als souvenir van een nooit
terugkerende tijd is het erg
stand en er moest niet te hoog
gegrepen worden. De piano was
daarbij een vreemde, nauwelijks
volwassen eend in de bijt met 'n
klank die zich moeilijk verdroeg
met de toen al veel geavanceer
der strijkinstrumenten als viool
en cello. Zelfs de piano alleen ge
nomen vertoonde in volume en
klankkrakter tussen hoog en
laag ingrijpende verschillen bij
een goed gestemde piano van die
jaren lagen tussen de treden van
de toonladder wel de goede af
standen, maar die treden zelf wa
ren vaak van verschillend ma
teriaal gemaakt.
De piano als nieuwlichter
wint echter in die vroege trio's wel
het pleit. De compositie stoelt op
de pianopartij en ook Haydn
kwam voor de viool en cello meest
al niet ver dan versieringen en 'n
kruimel hier en daar, zoals 'n Oca-
na zich in de Tour met knechten
heeft omringd. Het is dus hele
maal niet vreemd dat ook heden-
tendage nog Haydn voor de huis-
kamer-beoefening van het en-
semblespel zeer populair is: een
piano laat zich nu eenmaal snel
ler acceptabel bespelen dan een
strijkinstrument en Haydn als
triocomponist maakt het de cellist
of violist ook weer niet al te moei
lijk. Dat is dan in flagrante te
genstelling met wat Haydn als
strijkkwartet-componist pres
teert, hetgeen overeenkomt met
wat een van de violisten van het
Amatikwartet na afloop van een
concert (ook alweer tegenover
schrijver dezer regelen) opmerk
te, namelijk dat Bartok goedmoe
dig bleek, vergeleken bij de eisen
die de oude Joseph stelde.
Op de twee Philipsplaten speelt
het Amerikaanse Beaux Arts Trio
de nummers 25, 26, 27, 29, 30 en 31.
Dat gebeurt met groot elan en
veel blijheid en daarbij zijn dan
een aantal slordigheidjes verge
ven (de viool van Isodore Cohen
hangt duidelijk tegen de toon aan
in het slotakkoord van de Finale
in"*het Trio nr. 29). Overigens is
bij de woede in de platenwereld
om van allerlei componisten dit of
dat compleet uit te brengen, te
hopen dat men zich niet werpt op
de volledige triowerken van
Haydn. Daarvoor is het genre
toch te beperkt.
H.M.
Country Casanova Comman
der Cody and his Lost Planet
Airmen Paramount Records
PAS-6051 prijs: 21,—.
Voor het ontstaan van de groep
Commander Cody and his Lost
Planet Airmen moeten we terug
naar 1968. George Frayne zag
toen een film, met als titel "Lost
Planet Airmen". Dat moest de
naam worden van zijn nieuwe
groep. Commander Cody is de
naam van een vooral in de VS
bekend stripfiguur. George Fray
ne had in verschillende groepen
gespeeld met ondermeer John Ti-
chy en bassist Steve Davies. Dat
is de basis van CC and his LPA
zoals de groep vaak wordt ge
noemd. Bij dit drietal hoorde ook
nog drummer Ralph Mallory,
maar toen Davies zijn bas ver
wisselde voor de steelguitar en de
groep overschakelde op country
muziek, verliet Mallory de groep,
die nu is uitgegroeid tot een
achtmans-formatie (op de foto
ontbreekt er een). Een jaar lang
werd er gewerkt met losvaste
drummers. In november 1968 voeg
de Billy Farlow zich bij de groep
toen zijn "Billy and the Sunshi
ne" uit elkaar was gevallen.
De leden van de groep komen
uit allé richtingen van de
muziek. Andy Stein bijvoorbeeld,
heeft het conservatorium doorlo-
oefend. Bruce Barlow en Lance
Dickerson zijn van oorsprong
bluesmusici.
Deze korte beschrijving van het
ontstaan van de groep acht ik
noodzakelijk, omdat anders de
muziek van Commander Cody en
zijn mannen moeilijk te verkla
ren is. Op "Country Casanova" de
derde langspeler van de groep zijn
vrijwel alle vormen van muziek
samengebracht. Met zoveel erva
ring in diverse vormen van de
muziek is het niet verwonderlijk,'
dat "Country Casanova" een erg
fijne plaat is geworden met ont
zettend veel afwisseling. "Shall
we meet" bijvoorbeeld is 'm staal
tje van hoogstaande bluegrass
waarvoor erkende groepen op dat
gebied, als The Burrito's en Coun
try Gazette zich niet hoeven te
schamen. De jazz-invloeden zijn in
"My Window Faces The South"
en "Everybody's doing it" duide
lijk herkenbaar. Slechts één num
mer had wat mij betreft achter
wege kunnen blijven: "Sister Sue"
maar verder een geweldige plaat
met als absolute uitschieter
"Smoke That Cigarette". J.v.d.N.
The Golden Age of Rock'n 'Rol)
Sha na na kama Sutra
940.102.
In het kader van de "rock-revi
val" verscheen er ook van Sha na
na een elpee. Sha na na bestaat
nog steeds, want nog niet zolang
geleden schonken wij aandacht
aan Still of the Night. Die plaat
bewees echter duidelijk dat de
groep een andere richting heeft
gekozen en daarom is het erg
fijn om nog eens Sha na na te
horen van een paar jaar terug.
„Calimero is jarig" nieu
we, trieste avonturen van Calime
ro met de stemmen van Corrie
van der Linden, Cees van Oyen,
Piet Ekel, Sylvia Schippers Im
perial 5C 050-24916
Calimero, dat met een halve ei
erschaal op het hoofd rondlopend
underdogkuiken, is helaas van het
Tros-scherm verdwenen. Een zeer
groot verlies, want nu wordt de
stem van de kleine man, van het
onderdrukte deel van deze natie,
in het wufte Hilversum niet meer
gehoord. Zijn simpele wijsheid.
„Zij zijn groot en ik is klein en
da's niet eerlijk," is gelukkig als
een lantaarnpaal overeind blijven
staan en verdient voortaan op
bladzijde één van elke scholieren-
agenda te paraderen.
„Calimero is jarig" bevat weer
een groot aantal somber aflopen
de verhaaltjes van 't goedmoedige
kuikentje, dat gelukkig ook met
een bijkans onverwoestbaar mo
reel is uitgerust. Martine Bijl
heeft er twee leuke Calimero-
liedjes aan toegevoegd.
R.P.
Matt Monro Let me sing
EMi-Columbia 5C056-24907.
Als we Matt Monro een etiketje
op zouden plakken, dan zouden we
hem plaatsen in een rijtje ande
re zangers, zoals Andy Williams
Johinny Matthis, Al Martino en
Frank Sinatra. Bij het horen van
die namen weet u waarschijnlijk
al om welk genre muziek 't gaat
Een zoetgevooid geluid omgeven
door een koortje en een groot or
kest. En het repertoire: ever
greens en het betere hitwerk uit
het verleden. Matt Monro maakt
daarop met zijn elpee „Let me
sing" geen uitzondering. En te
recht, want wat de kopers van die
plaat verwachten is een fijna rus
tige stem en goede arrangemen
ten.
Die wens wordt vervuld met ever
greens als Born Free en Walk
away, de titelsong van Bonds bes
te film „From Russia with love".
Natuurlijk ontbreekt er geen Len-
non-McCartney-compositie: Yes
terday. En „My way" is ook al
bijna een vast nummer. Voor de
liefhebbers van dit genre een
plaat om van te smullen.
B.vXi.
Aan deze muziekpagina
werkten mee
Han Mulder
Ran Harms
Jan van der Nat
Ruud Paauw
Pieter Rosier
Bram van Leeuwen
(layout)
Pieter Taf fijn
(eindredactie)
The World of Charlie Byrd
Charly Byrd CBS S 68 207.
In Parijs trad hij samen op met
Django Reinhardt, hij maakte 'n
tournee door Groot Bribtawnië en
het Midden Oosten met Woody
Herman, hij leerde klassieke gi
taar spelen door Sophocles Papp
in New York, hij kreeg les van
de grote Segovia in Italië en hij
bracht de bossa nova en de onda
nueva mee van een tournee dooi
Zuid-Amerika. Een niet gering
lijstje van aanbevelingen op de
hoes van de dubbelelpee van
Charlie Byrd, die en dat ge
beurt niet zo vaak met hoesteks
ten ook bij het aftasten met
de diamant worden waargemaakt.
Charlie Byrd combineert een uit
stekend muzikaal gevoel aan een
virtuoze beheersing van zijn in
strument: de gitaar. En of het
nu een compositie van Lennon/
McCartney, van Jobim, van
Webster, van Simon and Garfun-
kel of van Webb is, zijn interpre
tatie levert steeds een verrassen
de muzikale prestatie op.
B.V.L.
Andy Star Fiësta Negram
NL 581.
Het Nederlandse zangtalent Mgt
niet metershoog opgestapeld, en
daarom is het verrassend zo nu
en dan een elpee onder ogen te
krijgen die kwalitatief gezien,
verrast. Dat is het geval met de
langspeler „Fiesta" van Andy
Star, een man al sinds 1966 pro
beert vaste grond onder de hit
lijstvoeten te krijgen. Dat lukte
een paar maal met liedjes als
"Het is nooit te laat" en "I who
have nothing". Samen met zijn
begeleidingsgroep "The Stripes",
had hij in 1968 nog een klein
Duits hitje California.
Dit nummer was echter Wel de
inleiding tot een langdurig
verblijf in Zwitserland. Met enga
gementen in verschillende clubs,
liep het zo goed dat hij er zelfs
toe over ging zich in Zwitserland
te vestigen. Het betekende overi
gens wel dat de platenstudio's in
Nederland Andy niet meer zagen.
Daar is onlangs verandering in
gekomen. Andy Star zong een el
pee vol met een aantal oude suc
cessen zoals "I who have no
thing", "Het is nooit te laat" en
"Answer me". Hij voegde daar
nog een stukje recent hitwerk
aan toe te weten: Fiesta, een
compositie van Hans Bouwens die
u waarschijnlijk beter kent onder
de naam George Baker (van de
Selection)
Al met al een plaat, die temid
den van het bestaande Nederland
se repertoire beslist geen gek fi
guur slaat.
B.V.L.
Het is een live-elpee met een
aantal bekende nummers van de
groep zelf en van anderen. Wat
betreft de eigen nummers: op de
ze 33-toerenproduktie ondermeex
Runaround Sue en Rama Lama
Ding Dong. Jammer genoeg valt
Sha na na erg tegen bij de uitvoe
ring van Shake, Rattle'n 'Roll van
Bill Haley en At The Hop van
Danny and the Juniors. Daaren
tegen is de uitvoering van Clyde
McPhatters Lover's Question van
grote klasse.
J.V.DJJ
Stars of the World sing and
play for Freedom, „Amnesty",
BASF 10 21729-9, prijs f 10.
Amnesty International is dacht
ik wel genoegzaam bekend als de
internationale organisatie die
probeert het lot van politieke ge
vangenen te verbeteren. Een taak,
waarmee men in 1961 begon en
het ziet er voorlopig niet naar uit,
dat, men er mee kan stoppen. Al
zulk soort zaken kosten veel geld,
dat bijeen te krijgen is één van de
lastigste opgaven om de organisa
tie draaiend té houden. Materiaa-
om voor te werken is er genoeg.
Amnesty International claimt nu
zo'n vierduizend politieke gevan
genen vrij te hebben gekregen.
BASF heeft nu het initiatief
genomen, mee te werken aan het
geld verzamelen. Daarvoor werd
een plaat samengesteld met ar
tiesten uit zowel de wereld van de
pop, de Jazz, de klassieken, als het
repertoire van de populaire mee
zingers. Die artiesten zijnSmo
ke, Sympathy, Strange Fox, Ar
no Flor, Freddy Breek, Manuela,
Maynard Ferguson, Oscar Peter
son, Eugen Cicero en Horst Jan-
kowski. Zij allen hebben beloofd
hun royalties af te staan aan Am
nesty.
Sean McBride, de Ierse minis
ter die voorzitter is van Amnesty
International, zegt op de hoes, dat
het kopen van de plaat één ding
is. Daarmee hoeft de medewer
king aan zijn organisatie nog niet
te eindigen, men kan ook nog lid
worden. Het Nederlandse adres ls
Roeterstraat 34 in Amsterdam
C. P.r
Nieuwe Osmonds
uiterst mager
The Plan The Osmonds
MGM 2315251 Prijs: 21,-.
Als de naald van de pick-up de
eerste groeven van de nieuwe Os-
monds-elpee heeft afgelegd, krijg
je de neiging de zaak weer snel
in de hoes te stoppen. Als recen
sent moet Je echter doorbijten en
zowaar bij Movie man komt er
even een opleving. The Osmonds
tonen dat zij meer kunnen dan al
leen schreeuwen. Daarna volgt het
nummer Let me in, dat zonder
meer goed is. Helaas is daarmee
de (goede) koek weer op en alleen
Goin' Home (bekend van de sin
gle) vormt een uitzondering op
een grauwe massa, die we maar
zo snel mogelijk moeten verge
ten. J. v. d. N.
Nat King Cole, "The Nat King
Cole Story, vol. 1, Unforgettable"
Capitol 5 C 052 81361.
Cole heeft een heel eigen stem
geluid. Na een optreden in een
nachtclub kreeg hij te horen van
een arts die voor het eerst de
zang van Nat King Cole hoorde
"Jongen, met zo'n keel als de
Jouwe hoor Je in bed". Dat stem
geluid, zijn vermogen om piano
te spelen en speciaal zijn fijne
neus voor een heel eigen reper
toire bracht hem aan de top.
Daar stond hij Jaren, tot zijn
dood in februari 1965, op 45-Jari-
ge leeftijd. Dat betekent niet, dat
de man die miljoenen platen ver
kocht (zoals van Mona Lisa al
leen al een miljoen), wordt ver
geten. Nog steeds zijn er mensen
die hem willen horen, die willen
ervaren met welk een gemak Co-
Ie omspringt met muziek. Spe
ciaal voor die momenten, dat Je
met een glas wijn of whisky bij
kaarslicht zit, als het kan met
een zeer klein gezelschap, is het
fantastische muziek. Altijd gevoe
lig. Daarom aan te bevelen voor
de mensen die daar nog tijd voor
hebben. Op deze eerste elpee (uit
een serie van drie) staan tien
nummers: Unforgettable, Por
trait of Jennie, Lost April, Ans
wer me my love, Red sails in the
sunset, Too Young, Mona Lisa,
For Sentimental Reasons. Pre
tend en Make her mine. P.T.
SKRIABIN: Pianoconcert, pianowerken. Stanislaw Neihauss, USSR-
Staatssymf. Ork. o.l.v. Viktor Doebrowski. Melodia 553.045.
Alexander Nikolajewitsj Skriabin staat bij menig beginnende pianist
te boek als de Clementi van de laatste eeuwwisseling, maar dan nog
een haartje erger. Helaas weten vele beroepspianisten zich nog steeds
tiet boven dit stadium uit te worstelen, en schreef Clementi voor hun
gevoel speeldoosmuziekjes voor de kleuters, en was Skriabin een vinger-
brekende sadist.
Het beeld, dat deze Melodia-opname van de Russische pianist en
componist geeft, is wel heel anders. De plaat bevat de Etude in Fis
>p.8,2„ de Nocture voor de linkerhand in Des op.9,2, het Pianoconcert
In Fis op.20, de Sonate in Fis op 30,4, de Etude in cis op.42,5, Fragilité
op.51,1 en het gedicht Enigma op.52,2, beide laatstgenoemde resp. in Es
en in a. Wil men overigens deze chronologische volgorde zelf aanhou
den, dan zal de pick-up-arm heel wat keren verzet moeten worden.
Het boeiende spel van pianist Stanislaw Neihauss toont niet alleen
de romantiek van de vroegere werken aan( waarbij vooral het piano
concert soms sterk doet denken aan Rachmaninow)maar tevens doet
het de evenwichtige opbouw van de composities duidelijk naar voren
komen. Het USSR-Staatssymfonie-orkest speelt onder Viktor Doebrow
ski zeer grof. De geluidskwaliteit van de plaat is voor wat betreft kant 1
(pianoconcert) zeer slecht, daar de luide passages slecht doorkomen,
en er aan het eind van de plaatkant sprake is van jank. Op kant twee
valt weinig aan te merken. RGH
