ter
icces-
uurne s
)rmule:
lelie
tnzet
Politie is blij met Franse
techniek zelfverdediging
Grotere weerbaarheid
om het wapengebruik
te voorkomen...
)AG 7 APRIL 1973
EXTRA
PAOINA 15
ROTTERDAM Gelukkig betekent het feit, dat rijkspolitie
mensen zich kunnen aanmelden om te worden opgeleid in het
schieten om te doden, nog niet dat het totale vaderlandse poli
tiebestand nu zo blij is met dat haastig genomen regerings
besluit. Integendeel, zou je zo zeggen, wanneer je het enthou
siasme ziet waarmee men bij een aantal gemeentepolitiekorpsen
het wapengebruik de laatste tijd juist probeert te voorkomen.
Daarvoor heeft men uit Frank-
Frankrijk een nieuwe zelfverdedi
gingstechniek geïmporteerd. De
agent, die zich er meester van heeft
gemaakt, is tegen alle mogelijke
aanvallen bestand en het moet wel
heel gek lopen wil hij nog besluiten
de trekker over te halen.
De Franse „méthode de self-défen-
se", door de politie daar met succes
gehanteerd, is in Nederland nog in
een experimenteel stadium. Een
keuze uit het pakket van mogelijk
heden is nog niet gemaakt en van
een landelijke opleiding in deze ge
vechtstechniek is nog geen sprake.
Maar de gemeentepolitie heeft wel
trek.
Korpschefs uit Zuid-Holland en
Zeeland toonden zich verrukt bij 'n
demonstratie in Rotterdam. In die
stad is deze vorm van zelfverdedi
ging trouwens ook al in de oplei
ding betrokken.
Daarnaast worden de „volwassen"
agenten in de korpsen van Delft,
Naaldwijk, Utrecht, Breda. Arnhem,
Apeldoorn, hengelo, Enschede,
Heerlen en Maastricht al met deze
Franse vechtkunst vertrouwd ge
maakt.
Allemaal voor een grotere weer
baarheid van de politieman, die het
vandaag de dag al zo zwaar heeft
te verduren dat je het hem bijna
niet kwalijk zou kunnen nemen als
hij naar de holster grijpt.
Commissaris Th. van Waesberge
f50), hoofd vorming en opleiding bij
de Rotterdamse gemeentepolitie en
één van de grote propagandisten
voor de Franse werkwijze, zegt het
zo:
CENSWAARD Het in blinkend witte steen gevangen
5171 asteel staat in de diepgroene dreven nabij het Twentse
m. Zo'n huis bouw ik nooit meer. Het stoot de mensen
buren gingen zich eerst omkleden, als ze iets wilden
iiii Dat mag niet. Henny van Huurne, een van Nederlands
jannen hij is vele keren miljonair heeft de met
omkranste luxe-stee inmiddels verkocht. Pure Twent
i^irne gaat naar Brabant. Daar ligt immers het recreatie-
x Eurostrand, zijn eigendom waarvoor hij ruim een jaar
een waarlijk astronomisch bedrag neerlegde.
°8 sluimerende restaurant groeide onder zijn handen uit tot
Paradijs der dagjesmensen een reisdoel voor prijsbewusten uit
over de weg van het sue- twee landen. In enkele Jaren tijd
lenny ter Huurne 46, in verrees onder de ogen van Ter
aflegde. Gebruikmakend Huurne's douane-vrienden een com-
i verzet. plex met een supermarkt, kleding
winkel, speeltuin, restaurant en
ïniddelenwinkeltj e boven- benzinestation. En elke keer als de
aerlands-Duitse grens bij slagbomen vielen tikten de kassa's,
w Buurse explodeerde en Het geheim?
„Omzetsnelheid". De luttele hoenen,
die de Twent met zijn vrouw in de
lente van zijn orkaan-adhtige za-
kencarrière 's nachts slachtte, wer
den na enkele jaren tot tonnen in
gevroren kippen.
„En reclame! In één maand gaf ik
40 tot 50.000 gulden aan reclame
uit. Het loonde!"
De omzet van het grootwinkelbe
drijf in Buurse bereikte een zo gro
te hoogte, dat Ter Huurne bij de
verkoop aan Simon, toen nog de
Wit, zes procent van de Zaanse
aandelen kreeg.
Het rijk van Henny ter Huurne be
staat nu uit vele onderdelen.
Daar is in de eerste plaats het Eu-
rostrand. Hij kocht het van Meint
Eigenberg, een zaken-pionier die
van Groningen naar Brabant afzak
te.
En die met de meertjes bij Val-
kenswaard, ontstaan door zandaf-
graviing, een fortuin verdiende.
De transactie tussen de twee man
nen, die belden met niets begonnen
en er zo veel aan overhielden, is
een nog immer druk beprate ge
beurtenis in de contreien bezuiden
Eindhoven. Een' transactie, die zoals
Panorama destijds beschreef, op de
achterkant van een sigarendoos tot
een einde kwam. Acht cijfers op
een doos
„Ik had zin in het Eurostrand, al
bij mijn bedrijf in Buurse heb ik
ervaring opgedaan met facetten van
het recreatiebedrijf. Dit Eurostrand
is maar een begin".
Nu de lente op punt van uitbreken
staat is duidelijk wat de rustige en
sympathieke Twentenaar bedoelt.
Een supermarkt - hoe kan het an
ders - komt langzaam uit de grond,
bungalows worden gebouwd, een
Zwitserse kabelbaan over het hele
terrein is besteld en de tekenaars
buigen zioh vol vlijt over nieuwe
plannen. De gemeente Werkhoven
heeft Ter Huurne genoeg grond in
erfpacht gegeven om het bedrijf tot
een van de grootste in Europa te
maken. Er glinstert het water van
een nog ongebruikte plas, waar
straks kan worden gezeild, waar een
officiële roeibaan zal worden aange
legd, maar motorboten vervloekt
blijven.
„De moeilijkheid ls dat Je tooh over
al zelf bij moet blijven," zegt Hen
ny ter Huurne, „de wintersportva
kantie met m'n vroiiw duurde an
derhalve dag in plaats van veertien.
Toen moest ik terug en voor het
gezin kan zoiets eigenlijk niet".
Met al zijn geld maakt Ter Huure
in ons gesprek de indruk een man
te zijn, die soms eenzaam is. Ter
wijl zijn vrouw en vijf kinderen
nog in Buurse verblijven het
nieuwe huis in Werkhoven is in
aanbouw woont hij in een bun
galow op het terrein van Euro
strand. Als het weekeinde aanbreekt
r Eurostrand-eigenaar Henny
ter Huurne in de droogge
legde" haven van Haags
Madurodam.
stapt hij in zijn Mercedes en rijdt
via Duitsland naar Tukkerland. „Ik
zie ze niet vaak. Nu het seizoen na
dert moet alles op tijd gereed ko
men". Zijn geliefde paarden - tien
stuks en ondergebracht in een
schitterende manage bij het witge
pleisterde kasteel in Buurse heeft
hij op drie na verkocht.
„Als ik zelf geen tijd meer voor de
dieren heb, wil ik ze niet meer
houden. Dan is het alleen maar
status".
Luxe is de multi-miljona'r uiteraard
niet vreemd, maar status past niet
bij hem. Een prlvé-vliegtuig of an
dere zaken, waaraan men de echt
rijken soms wil herkennen, is voor
hem een lachertje. Een goeie wa
gen, verder ndet. Zoals ook het gro
te huis wordt verruild door een be
scheidener pand in Werkhoven
„Een huis voor visites wil ik bou
wen, niet voor parties. Ik ben geen
party-mens.
De dagelijkse beslommeringen van
Henny te Huurne gaat verder dan
het Eurostrand. Nabij het West-
Duitse Bremen groeit een bunga
lowdorp met 427 vakantiehuizen. Op
een oppervlakte van 60 hectare.
Zijn eigendom". Het liefst had ik in
Nederland gebouwd, maar de Duit
sers zijn makkelijker met vergun
ning, grond en subsidies".
Toch blijft hij ook in zijn ge
boortestreek actief. Nabij Dene
kamp, in een wonderschone hoek
van het Twentse land, liggen nog
maals 20 hectare.
„Daarop bouwt een bv 127 bunga
lows. Ik ben een van de aandeel
houders van die bv Buozon".
Een recreatie-rijk, dat van Ter
Huurne, waar dezelfde wetten gel
den als eertijds in zijn winkeltje op
de grens bij Buurse.
„Toen ik het Eurostrand kodht heb
ik onmiddellijk de prijzen in het
restaurant met bijna de helft ver
laagd. Tien koppen koffie van vijf
tig cent zijn me meer waard als
vijf van een gulden. Als de omzet
snelheid maar hoog is. kunnen die
prijzen omlaag. Het is toch wel te be
lachelijk, dat Je onderweg ergens
veertien gulden voor een biefstukje
met wat patat moet betalen. Dat
wil niemand, ik ook niet".
Een bus met ouden van dagen
broos in de eerste voorjaarszon
komt binnen. Een van de vijftien
honderd bussen, die nu al in de
agenda's staan van het Euro-
strand-restaurant.
Een paars-belicht orgel, ter grootte
van een muur begint te spelen.
„Wat een lelijk ding! Maar Ja, de
mensen vinden het mooi". Je hebt
niet alles voor het zeggen".
omrijden, tot schieten. Daartussen
liggen er helaas echter maar heel
weinig mogelijkheden voor hem. Als
je hem nu bepaalde zaken leert dan
kan je die uiterste grens, het schie
ten, nog een heel eind verder ver
leggen. Hij is dan zo zeker van zijn
zaak, hij kan zo gericht handelen,
dat hij zijn gummiknuppel of zijn
pistool nauwelijks nog nodig heeft".
Best, maar als zo'n zelfverdediging
stechniek kennelijk in een behoefte
voorziet, dan schort er toch iets
aan de opleiding van de vaderland
se politieagent. „Een tekortkoming",
geeft commissaris Van Waesberge
toe, „in de opleiding wordt aan
dacht aan sport gegeven, ook jiu
jitsu. Maar heeft men bij het exa
men eenmaal daarin zijn vaardig
heid getoond, dan gebeurt er ln de
korpsen verder niets meer".
Dat is niet zo mooi dan. „Een
vreemde zaak inderdaad", vindt de
Rotterdamse commissaris, „want in
Door
Daan Overhoff
het schieten wordt de vaardigheid
wel bijgehouden. Na de opleiding
moet een agent in een korps bij
voorbeeld minimaal vier keer per
jaar zijn schutterskwaliteiten bewij
zen. Waarom dan niet die lichame
lijke bekwaamheid bijhouden? Juist
omdat er fysiek nog een scala van
mogelijkheden bestaat voor er even
tueel zou moeten worden gescho
ten".
Commissaris Van Waesberge weet
zelf wel een beetje hoe dat komt.
„Natuurlijk wordt er in de korpsen
aan sportbeoefening gedaan", legt
hij uit, „maar daarmee ben Je nog
geen volleerd bokser of een judoka
zwarte band. Dan zouden er geen
moeilijkheden zijn. Maar er is wei
nig tijd voor intensieve training en
lang niet iedereen heeft er zin in
die graad van perfectie te berei
ken"
De „méthode de self-défense" moet
dan ook niet zozeer als een inten
sieve sportbeoefening worden gezien,
maar meer als het aanleren van
een bepaalde techniek. Contacten
tussen de Franse en Nederlandse
politie, in 1968 al gelegd, vormden
de basis voor de overtocht van deze
vechtkunst, die nu al door zeventien
vaderlandse politie-sportinstructeurs
wordt beheerst.
Zij dragen vooral de doelmatigheid
van deze vorm van zelfverdediging
in het land uit. „Een politieagent
heeft op straat of in een café geen
mat onder zijn voeten
„net zo min als hij een kimono
draagt of boksh andschoenen aan
heeft. Het gaat erom zonder uitrus
ting en in uniform op alles te zijn
voorbereid, elke aanval te kunnen
pareren".
In Frankrijk heeft men daarvoor de
technieken van Judo, Jiu-Jltsu. bok
sen en Frans boksen, waarbij ook
treffers met de voet en de knie mo
gen worden geplaatst, op een hoop
gegooid en daar het beste, het in
de praktijk meest bruikbare, weer
uit geselecteerd.
Twee extra foefjes completeren de
„méthode de self-défense", die bij
juist gebruik elke aanvaller kansloos
maakt. Wie ln gevaar komt, redene
ren de Fransen, maakt een bijna
niet af te leren reflexbeweging om
zich tegen dat gevaar te bescher
men. Die reflex is, voor zover mo
gelijk, de eerste beweging in de te
genaanval, die de boosdoener dan
ook meestal verrast.
Mocht de aanvaller daar niet van
schrikken, dan doet hij dat wel van
de korte, snelle slag of stoot, die de
agent hem met de zijkant van de
hand, de elleboog, de knie of de
voet toebrengt. Enkele seconden
maar verslapt zijn concentratie,
denkt hij alleen maar aan de pijn
en dat is genoeg om hem met be
paalde grepen in te rekenen.
Commissaris Van Waesberge en
ste^J meer politiefunctionarissen
zijn er weg van. „Als een keuze uit
de7» Pranse methodes op de "Ge
scholen wordt onderwezen en de
techniek wordt ln de korpsen bijge
houden", filosoferen zij, „dan is een
ideale situatie bereikt". Zander of
bijna zonder schieten. Het wordt de
hoogste tijd.
