„Vermaak-tax'9
bedreigt het
rosse leven
in Kinrooy (B)
ichi (r, een 300 zielen tellende
l! gemeente in Belgisch
Vijf kilometer over de
'gsïise grens, op de noord-
l van de Limburgse Kem-
101 et Maasland,
opsert uitrijdt moet al bijna
°j lijk afremmen om er niet
)ij te schieten,
nhi i )}vat 't in een lijst en
;en echte Permeke", ty-
'r 1 Bitbatér" van het plaat-
vj ivenlokaal. Zo mooi had
Met kunnen bedenken,
ïeeft gelijk: zelfs tijdens
lentedagen overheerst
[jjfcy het dramatisch don-
e Vlaamse schilder Con-
meke (1886-1952) bij het
van dit boerenlandschap
gebruikte.
,nsijt er maar op komen om
primitief-landelijke om-
m n bar te openen èn er in
hei-rode neonletters
irl4s" boven te zetten, 't Was
d) 'n Ollander die, en-
c b geleden, de vlolêk be-
financierde. Hij gooide
18.000 gfulden een pluche
in en liet visètekaartjes
ds met „welkom" en „pooie
erop.
kke x-Hagenaar Jan de Regt, -poserend voor zijn bedreigde Ta-
Rl erne Romantica, waar „alles te koop" is behalve frites
Het is dit internationale kwintet
twee Hollanders, twee Grieken en
een Belg dat het door de eeuwen
heen louter agrarische Kinrooy im
de afgelopen jaren een nieuwe
„rose" dimensie gaf.
Een activiteiten-uitbreiding die de
infra-structuur van de Kinrooyse
economie nauwelijks vermocht te
wijzigen; het zijn immers niet de
•autochtonen die in deze bars de
bloemetjes en nog veel meer buiten
zetten, maar in negen van de tien
gevallen Nederlandse passanten.
Vrachtrijders en vertegenwoordigers.
Ook wat dèt betreft maakt Kinrooy
gèen uitzondering in de Belgisch-
Nederlandse grensstreek waar de
welig tierende prostitutie, van Ter-
naaien (onder Maastricht) tot Sta
broek (onder Bergen op Zoom),
sinds Jaar en dag afhankelijk is
van voornamelijk Nederlandse
clientèle.
Ook de meisjes die in deze zich
noodzakelijk op een Nederlandse
markt richtende branche werkzaam
zijn, zijn vaak van Nederlandse
kom-af. Zo ook de „deernes" in de
Kinrooyse bars.
Kinrooy. „Vat het in een lijst en je hebt een echte Permeke".
Wie hier een „madameke" of een
Francaise wil vinden, kan lang zoe
ken. Mogelijk wordt zijn pad wel
gekruist door een Duitse of een
Griekse, net als de meisjes die veel
al in Sittard, Heerlen, Maastricht,
Eindhoven en Breda worden gere-
cruteerd, gastarbeiders die, ook al
verlenen zij hun diensten aan voor
al niet-Belgen, door de Vlaamse au
toriteiten worden „gedoogd".
Mits voor hen keurig op tijd de
„vermaak-tax" wordt betaald, want
het is echt de gemeenteraad van
Kinrooy niet die deze vermakelijk
heidsbelasting op „betaalde liefde"
uitvond.
„Zondefrancs"
Integendeel, in een respectabel aan
tal andere grensplaatsen zijn de
„barmeisjes" zoals de mannen van
de B.O.B. (Bewakings- en Opspo
ringbrigade een onderdeel van de
Rijkswacht) deze prostituée's eufe
mistisch noemen, eveneens en al
eerder door de Belgische fiscus aan
geslagen. Het zijn overigens hun
„werkgevers", de barexploitanten,
die de tax moeten betalen, maar
men zad niet vreemd opkijken dat
zij er niet voor schromen deze
.zondefrancs" te korten op de ver
diensten van de meisjes.
Maar wat waar is is waar: de tax
die Kinrooy de meisjes van plezier
„durft" op te leggen is hoger dan
waar ook in België. Temeer daar
Kinrooy geen onderscheid wenst te
maken: of de meisjes nu één dag
per Jaar werken of 365, ieder moet
30.000 francs betalen. Logisch ge
volg: de meisjes die slechts zo af
en toe in de Kinrooyse bars tevin-
den waren, hebben het plaatsje in
middels heupwiegend de rug toege
keerd.
Jan de Regt van „Taverne Roman
tica" grijpt de gelegenheid zijn
nood te klagen met twee handen.
De kalende avonturier die na onna
volgbare rondzwervingen in boven-
en beneden Moerdijks horeca-land
tenslotte z'n geluk in Kinrooy ging
beproeven, staat, vertelt hij, in be
ginsel niet afwijzend tegenover het
betalen van een „vermaak-tax".
Wat hem echter zo verdriet is be
halve de hoogte van het bedrag ook
de voorgestelde wijze van innen: lx
per jaar.
Volle pond
„Kijk", legt hij tijdens het achter
over gieten van een verse door Bre
dase Gonnie aangedragen pint uit,
„het punt is dat ik nu voor elk
meisje het volle pond moet betalen,
ook als ze maar een avond bij me
heeft gewerkt". Dat zulks geen
schone theorie maar bittere praktijk
kan worden, heeft Jan de Regt be
reids aan den lijve ondervonden.
Bredase Gonnie is het enige meisje
dat hem /trouw" bleef sinds de be
lasting op deze specifieke bedrijfs
tak door het met een gigantisch
gat in de begroting worstelende ge
meentebestuur werd uitgedacht.
Twee andere meisjes poetsten vorig
weekeinde de plaat. „Met elk vijf
honderd gulden bij zich, de ver
diensten van dat weekeinde, smeer
den ze 'm door het w.c.-raampje.
Dat kost mij vierduizend gulden be
lasting en wat krijg ik. ervoor te
rug? Niks!"
En dat allemaal omdat de bur ge-
het voorjaar
lg^ 'plotseling in het nieuws
Kinrooyse correspondent
Laatste Nieuws" haalde
|de ene op de andere dag
Permeke-donker door te
m it de vroede vaderen van
emeente Kinrooy, gedwon-
dreigend begrotingste-
>ijna ƒ600.000, het begerig
0° ii laten vallen op de bar-
hum woonplaats,
tve het een of ander", aldus
xmdemt, „maar om ze te
os: iet een vermaak-tax. V>an
st 30.000 francs per Jaar:
ƒ2000. Een daartoe strek-
fetel is bij de gemeente-
om je te verslikken ln
vol patatten. Maar wie op
frites uit is in Kinrooy
len uit. Dat is ongeveer
wat de vijf bars die het
tt niet verkopen,
want het lucratieve voor-
.Las Vegas" vermenigvul-
Eerst was er een
de kunst, zoals die in tal
grensplaatsen eveneens
'even, risicoloos afkeek,
de bar „Bodega", waar
hetzelfde terecht kan.
kwamen de bars „To-
tdy", Griekse exploita-
l0r vijf, de in september
geopende „Taverne Ro-
freeg weer een Neder-
in de persoon van de
geboren ex-Hagenaar
(50).
PAGINA 13
Twee barmeisjes vluchtten door het wc-raam; Bredase Gonnie
bleef achter, want die was te dik
meester van Kinrooy, zo beziet Jan
het, „een hekel heeft aan rode
lampjes". Want we zijn toch niet zo
dom oen voetstoots aan te nemen
dat het de bestuurlijke vader van
dit zich met duivensport en kienen
ontspannende r.k.-gemeenschapje
werkelijk te doen is om de lege ge
meentekas te spekken met van de
vermaak-tax afkomstige frankskes?
„Welnee, hij heeft maar één doel
voor ogen: exploitanten zoals ik uit
Kinrooy te verjagen".
Incourant
Feit is dat het daar inderdaad op
gaat lijken. Intensief speuren heeft
Jan de Regt nog geen nieuwe meis
jes opgeleverd. Het eerste wat Bre
dase Gonnie wilde weten toen we in
„Taverne Romantica" naar de baas
vroegen was: „Heeft u soms meisjes
voor hem?"
Dat hadden we niet. „Jammer", zei
Gonnie, „want ik kan het hier on
mogelijk in m'n eentje af". Niet dat
het nou zo storm loopt in het wat
morsig ingerichte établissement van
Jan de Regt, maar méér dan één
klant tegelijk gezelschap houden
kan zelfs Gonnie (dermate mollig
dat Jan haar een „incourant type"
noemt „Maar ja, ik heb op het
ogenblik niet anders en lief is ze
wél") meestal niet. „Wie moet de
biertjes tappen als ik er niet ben
en Gonnie is even met een klant
naar boven??", vraagt Jan zich ver
ongelijkt af. „Dat die twee er ook
vandoor moesten gaan", jammert
hij om vervolgens te constateren
dat het in zijn nering „net een dui
ventil is: zet Je 't deurtje open, dan
vliegen ze weg". Een geluk bij een
ongeluk: struise Gonnie krijgt haar
lichaam van z'n leven niet door
welk w.c.-raampje dan ook.
In de tweede Hollandse bar, Las
Vegas, zijn op dit ogenblik nog drie
(Nederlandse) meisjes actief: Mir
jam, Jannie en Carla. Maar ook de
exploitant van deze schemerige on
derneming vreest de onheilspellende
dreiging van de vermaak-tax. „Ik
hoop maar dat we straks 'toch per
maand worden aangeslagen, want
als we voor elk meisje dat hier
even komt werken voor een heel
jaar moeten betalen, dan kunnen ze
hun mini-juupjes wel aan de wilgen
hangen".
Leestekens
Hun Belgische collega van de Bo
dega-bar", een bebrilde vijftiger die
voor hetzelfde geld (maar waar
schijnlijk voor aanmerkelijk min
der) de burgemeester van dit Kin
rooy zou kunnen zijn, zo oer-dege-
lijk ziet hij eruit, zie t de rose toe
komst ondanks de vermaak-tx toch
nog wel rooskleurig in.
Als enige fites-echte Belg in de
club van bar-exploitanten weet hij
uit ervaring dat men in België niet
te snel al te pessimistisch hoeft te
zijn. „Ach wat", dingt hij af, „ge
weet toch dat de soep niet zo heet
gegeten wordt als ze wordt opge
diend". En, een fles „champagne"
ontkurkend (inkoop 2,20, verkoop
ƒ100,-): „Ge vergeet dat de provin
cieraad dat besluit van de gemeente
hier nog goed dient te keuren".
Hij maakt zich trouwens in het ge
heel geen kopzorgen, ook niet als de
provincieraad instemt met wat het
Kinrooyse gemeentebestuur bedissel
de. „Als ge in ons Belgische wet
boek bladert ,dan weet ge toch dat
de leestekens bij ons aan de ach
terkant van de bladzijden staan...".
Inval
Jan de Regt, de geboren Zeeuw die
via Den Haag, Eindhoven an Ne
derlands Limburg in Kinrooy be
landde, maakt zich duidelijk het
meest nerveus. Niet alleen omdat
Bredase Gonnie beneden geen „pi-
colootjes" (glaasjes champagne van
7,50 bij Las Vegas ƒ15.-) kan ver
sleren als ze boven vijftig tot hon
derd gulden verdient, meer nog om
dat de gendarmes van Khrooy do
laatste weken om de haverklap voor
controles komen binnenvallen.
„Vorige week tweemaal op een
avond, alle klanten moestal hun
paspoort of rijbewijs laten zien, nou
ja, je begrijpt dat ze dat niet leuk
vonden. Binnen 'n mum van tijd
was de zaak leeg en denk maar niet
dat klanten die zo'n inval meema
ken ooit nog terugkomen".
Ook deze verhoogde politie-activiteit
maakt het voor Jan de Regt zo
klaar als een klontje: het rosse le
ven van Kinrooy moet dood.
Hoe denken de Kinrooyers er zelf
over? We vroegen in het duivenlo-
kaal de mening van enkele 65-plus-
sers. Hun opinie was eensluidend:
„Aoh, die vijf bars hinderen ons
niet als het er maar niet méér
worden. Toen wij jong waren, zoch
ten we ons vertier óók over de
grens, in Sittard, Heerlen en Aken".
De vrouw van 'n gepensioneerde
beambte: „Ik heb liever dat ze het
in zo'n kroegske kopen, dan dat ze
m'n dochter van de fiets sleuren"
Bij ontstentenis van de burgemees
ter laat Jans aantijging dat deze
„niet van rode lampjes houdt" zich
niet controleren, maar van een an
der lid van 't Kinrooyse gemeen
tebestuur, dat persé anoniem wil
blijven, begrijpen we dat hij nu ook
weer niet helemaal ongelijk heeft.
„De frankskes tellen wel degelijk,
maar waar het ons vooral om gaat
is dat de schande van Kinrooy
moet worden uitgewist".
Al was het maar omdat het wulpse
rode neon inderdaad absurd af
steekt tegen het donkergroen en
zwart van deze goudechte, ongesig
neerde Permeke. Waarin „nochtans"
de crucifixen en Mariabeeldjes die
men er op elke hoek van de straat
aantreft die „schande" tot nu toe
altijd ruimschoots compenseerden.
Reportage
Kees Haak
Foto's:
Ed Leyten
«llllllllllllllll11
