luropa aan de
an de meisjes
voetjes
van Ed
Bet spookt in kamer 4714 van West Point
De
Galer"
in Brussel vroeg:
"Horsten, heb jij
maiorettes
[DAG 23 DECEMBER 1972
Point, New York De
dkaanse Militaire Academie
*ert in beroering sinds daar
'1 oktober in kamer 4714 van
kazerne van de 47ste divisie
spook is gesignaleerd,
twee kamergenoten beweren
"achts wakker geworden te
toen een figuur hun kamer
"enkwam. Toen zij de figuur
Ogende nacht zagen, hebben
daarvan melding gemaakt
hun compagmiescomman-
Een oudere Jaars moest de
volgende nacht met de nieuwe
lingen doorbrengen en alle drie
zagen een figuur ten dele uit
een muur komen.
"Het gaat hier om een nog on
verklaard verschijnsel", zed lt.cl.
Patrick Dionme, de voorlichtings
officier van de academie. Hij zed
dat de verschijning problemen
had doen ontstaan omdat hon
derden kadetten hebben ge
vraagd in de behekste kamer te
mogen slapen en er zoveel over
het verschijnsel wordt gesproken
dat er geen tijd voor studie
overblijft.
"De kamer begon op een soort
museum te lijken - druk bezocht
door bezoekers met speciale ca
mera's, bandopname-apparaten
en dergelijke. De compagnies
commandant vond dat het te
gek werd en plaatste de twee
kadetten naar een andere kamer
over en sloot hun oude. De
schaarse gemeubileerde kamer
van 3.60 x 4.80 m zal voorlopig
verboden terrein blijven.
De academie is intussen gesplitst
in twee kampen, waarvan het
ene wordt aangevoerd door het
zestal dat een verschijning heeft
gezien van "een schimmig figuur
van een Amerikaanse cavalerist
uit de Jaren 1830 in volledig
uniform, laarzen, een hangsnor
en een musket".
Kapitein Keith W. Bakken
heeft, hoewel hij de figuur niet
gezien heeft, wel de kou gevoeld
die met de verschijning gepaard
gaat. "Er valt niet aan te twij
felen", zegt Bakken. "Door de
kou ben ik achterdochtig gewor
den".
Een nacht had hij de twee nieu
welingen horen schreeuwen. Hij
was naar binnen gestormd en
vond de twee zittend op een bu
reau, waar zij steun bij elkaar
en de rozenkrans zochten. Hij
herinnert zich dat het koud in
de kamer was.
Een ander nacht had hij samen
met een andere officier in de
kamer geslapen die hem
schreeuwend gewekt had. Tegen
de tijd dat Bakken rond het
schot van het bed was gelopen
was de verschijning in de muur
verdwenen, maar hij betastte de
muur welke IJselijk koud aan
voelde.
Wat ook de verschijning in ka
mer 4714 mag zijn. zij past in
de andere legendes van de 168-
Jaar oude academie. Gezegd
wordt dat in het huis van de
gouverneur een 150-Jaar oude
meid, Molloy genaamd, rono-
spookt die soms de dekens var;
het bed ln een kamer beroert
En een nabij gelegen huis zou zo
nu en dan behekst worden door
een vrouw die daar in bed ls ge
storven. Kol. Dlonne herinner;
zich het verhaal over een spook
dat eens door het raam van eer
slaapkamer op de tweede etag
binnenkwam en tot grote schril
van twee Jonge vrouwen daar
die "half aangekleed" naar bui
ten vluchtten.
5ERHEIDE "Voor het
jd ik ze gezien in 1958 op
0 in Brussel. Amerikaanse
ttes. Een groep van die
die daar geloof ik een
ilt waren. Ze maakten hun
ver het gehele terrein. Het
jrde me geweldig. Een
na de Expo krijg ik Gale-
ispach uit Brussel aan de
i; "Horsten, heb jij ma
rt" Ik zeg met een stalen
"Ja!", maar gauw zeg ik
r "Nog wel een beginnend
I hoor!" Met deze bluf be-
1 tomeloos succes, waarmee
sten uit de Brabantse vlek
heid het Nationaal Majo-
Peloton nu al veertien jaar
estvierend Europa voert.
Ed Horsten: „gauw een boek gekocht.
had helemaal niets, maar toen Anspach vroeg hoeveel ik er had zei ik "Negen". Die
5 heb ik toen bij elkaar getrommeld. Ik kocht in Amerika gauw een boek over majorettes,
bben een paar avonden gerepeteerd. De meisjes met die stokjes gooien. Ze brachten er
londer van terecht."
dat kon Horsten niet op de terugtocht brengen. "Ik ben toevallig ook jeugdleider bij
irfbal geweest en daar gaf ik les in ritme bij. Nu had ik op de wagens natuurlijk altijd
ïe tiepjes, die geleerd hadden hoe ze zich een houding moeten geven. Ik heb ze toen
uripjes aangetrokken met van die beenkapjes. Het zag er eigenlijk pover uit. We heb-
ït helemaal op het ritme gegooid, dansjes, looppasjes en daarbij wat charme."
I)es van de wagens, Ja, die
reten. Want het hele verhaal
ilijk al eerder begonnen. In
idden in Bergen op Zoom
tt lui, twee vrienden en elf
een carnavalsclubje, een
b. Die clubs bouwen ieder
tl vier maanden lang uit
lerij aan hun carnavalswa-
i] krijgen drie keer op rij de
prijs voor onze wagen met
gigantische stukken. Tweeën-
duizend gulden was dat
laar we hadden ons over de
kouwd, want die wagen was
irder."
erstap van de liefhebberij
het professionalisme kwam
li Horsten indirect voort uit
ling tussen zijn Ietwat bui-
g beroep en de bestedingsbe-
Horsten was verbonden
D fabriek, die transportabele
i bouwde.
I bezuinigen geblazen is moet
heid natuurlijk het voorbeeld
Het eerste wat er bij een be-
ibeperking uitgaat bij de ge-
is misschien de repetitie
maar dan volgt toch wel on
lelijk de begrotingspost voor
irtabele tribunes. Nergens
de fabriek ziln uitkiiknosten
kwijt, zelfs niet in Brabant,
ten toch niet wars is van
We.
erd mirakels stil in het be-
laar nu was m'n moeder een
he. En toen dachten we in-
Zou Je die tribunes niet in
kwijt raken?" Want daar
niet aan bestedingsbeper-
Horsten mocht het van z'n baas
proberen. De eerste dag dat hij de
grens over was had hij succes. In
Brasschaat. Want het was net toe
vallig het jaar, waarin de Tour de
Prance in Amsterdam startte en
zijn eerste etappe beëindigde in
Brasschaat. Zonder mankeren wer
den er wat tribunes gesleten, want
als de Belg iets nog lekkerder vindt
dan patat dan is dat wielrennen.
Met dat hek van de dam lag België
voor de tribunes open. In Brussel
kwam Horsten in contact met de
organisator van de „Ommegang van
Brussel". Dat is de carnavalstocht
bij het half-vasten. die drie weken
na het echte carnaval als toetje
wordt opgediend.
„Onder een etentje zei die man „Jij
weet nog al veel. Weet Je dan ook
iets van praalwagens en muziek
groepen voor de half-vasten?"
Het was nog niet gevraagd of Hor
sten zag zich al het geld recupere
ren van de strop met die bekroon
de, maar iets te kostbaar uitgeval
len wagen uit Bergen op Zoom.
„Ik trok achtermekaar m'n porte
feuille en liet hem de foto's uit
Bergen zién." Toen de optocht door
Brussel trok was die Bergense
praalwagen met zijn lieftallig wui
vende meisjes het succes van de
dag. „De visitekaartjes uit andere
plaatsen vlogen me om de oren
Toen heb ik tegen een paar orkes
ten gezegd „Gaan Jullie mee?" en
zo is het gaan tippelen. Voor de fa
briek ben ik maar free-lance gaan
werken, want ik kreeg meer tele
foon voor carnavalswagens dan voor
tribunes."
Ed Horsten zette de ene feestwagen
na de andere op, werkend in het
weekeinde en de avonduren met een
stel vaklui: timmerlieden, lassers,
chauffeurs. En een kunstenaar, die
het boetseer- en decoratiewerk doet.
„Want ik heb zelf alle ideeën, maar
ik kan nog geen paardje tekenen."
Dat rijdend feestvertoon imponeer
de in België, Frankrijk, Zwitserland.
Italië, Duitsland. Totdat ineens die
directie van Galeries Anspach in
zin optocht al de majorettes zag
paraderen bij de opening van het
nieuwe warenhuis in Brussel en
Horsten blufte, dat hij ze wel had.
Na het geweldige succes, dat toen
werd geoogst „we hadden wel
elke dag weg kunnen zijn" kwam
er een bloemencorso met reclame
wagens in Den Haag en daar was
de show ook meteen voor de majo
rettes uit Hoogerheide. In Den
Haag hielp Horsten toen Loes
Werkman met het opzetten van de
succesvolle Haagse Ma joretten ver
eniging. Op die manier breidde het
fenomeen „majorettes" zich uit als
een olievlek: er is nu geen plaatsje
te vinden met zelfrespect of er
hupst een groep van die bepluimde
dorpsschonen voor de fanfare uit.
Horsten pionierde door tijdens zijn
vakanties, hij breidde zijn gebied
steeds meer uit. Met de drumband
„Ahoy" uit Rotterdam en „Prins
Bernhard" uit Den Haag voerde hij
zijn majorettes heel Europa door.
„Die looporkesten hebben eigenlijk
liever geen majorettes. Het grootste
deel van het succes ga; t altijd naar
de meisjes. Maar alleen komen die
orkesten er in het buitenland niet zo
makkelijk in: men vraagt er ge
woon majorettes bij."
Door
Anton Pfeiffer
Men vraagt majorettes. En men
vraagt de praalwagens. Horsten
heeft ze beide. Toen ls hij gaan
combineren.
„Die majorettes zijn een dure lief
hebberij, voor de verdiensten hoef
je het niet te doen. Dan nog een
orkest erbij...".
Hij zag het ineens zitten: de meis
jes op een praalwagen, een HiFi-
stereo installatie inbouwen en on
derweg als er een stop was de
majorettes eraf en hun pasjes en
dansjes maken. Niet meer gebonden
aan alleen marsmuziek, maar een
variërend programma, waarmee ook
in zalen kan worden opgetreden.
Het was een gouden idee. De meis
jes van het Nationaal Nederlands
Majoretten Peloton hebben met
deze formule Genève, San Remo,
Viareggio, Nice, Cannes, Locarno.
Lugano, Marseille, Parijs, Sicilië
aan hun voetjes gekregen.
„Er is geen vereniging, die haar le
den zoveel van de wereld laat zién
als ik het die meisjes doe. Nou Ja,
misschien een profvoetbalclub, maar
die moet dan wel eerst even in een
cuptoernooi zitten," zegt Ed Hor
sten.
Een club. die niets kost, Je heel Eu
ropa laat zien en dan nog geld toe
geeft: is daar niets mee aan de
hand?
Ouders
„Ik begrijp best dat ze dat denken
en daarom ga ik altijd even met de
ouders kennis maken. Die mogen
ook eens per Jaar een dagje mee
als we niet te ver weg moeten,'
zegt Horsten. „De meisjes hebben
een behoorlijke begeleiding, al voe
len ze dat niet. Het is ook weer
geen kostschool. Als ze hebben op
getreden gaan we vaak met z'n al
len ergens naar toe. Dan mogen ze
gerust een dansje maken en een
kusje geven."
