„Ik heb nooit geweten dat
je zo eenzaam kunt zijn"
De gedresseerde vrouw
Romantiek voor tieners..
mode in
UVS.'E Joego-Slavië
Partisanen-
ZELFDOEN
Blinde koopt de duurste dingen
'W-
m
liti
iJ§!
VROUW
--S-
Voor meisjes die net tiener zijn is het niet gemakkelijk om een leuke jurk
of een hip broekpak voor een schoolfeestje te vinden. Want zelfs de meest
blitze boetieks hebben in kleine maten maar heel weinig keus.
Voor een uitzondering zorgt Hathor het Haagse modewinkeltje van Thea
van Loon en Hendrik Jan Koldeweij. Met hun boetiekje annex koffieshop
op de hoek van het Maliestraatje en het Smitswater bezetten ze één van
de schilderachtigste punten van Den Haag. Hathor zou eigenlijk best een
filiaal van Biba of van een ander hip modewinkeltje van de Londense
Kingsroad kunnen zijn. Thea en Henk gaan n.1. regelmatig naar Londen om
er de allernieuwste truitjes, jurken en broekpakken te kopen. En daarbij
geven ze de voorkeur aan creaties die romantisch en toch niet prijzig zijn.
Geen wonder dat deze acht meisjes weinig moeite hadden om iets leuks
uit te zoeken.
Bovendien had Hathor voor alle meisjes een paar bijpassende schoenen
of laarzen. Ook al afkomstig uit Londen.
Van links naar rechts:
José Kwant (13) in een jurkje van wit katoen.
Annemarie Norbart (13) in een jurkje van wollen crêpe met pellerlne
mouwtjes:
Debbie Groen (12) in een kleurige combinatie van rok, blouse en debar-
deurtje;
Saskia Storimans (13) in een eenvoudige met anemoontjes gebloemde
maxijurk.
José Broekhuysen (14) in een combinatie van een met margrietjes gedes
sineerde blouse en een wijde cocktailpantalon van satijn;
Ingrid Peeters (14) in een avondjurk van met gladiolen bedrukte stof;
Mieke Luyters (12) in een pastelkleurig broekpak van satijn;
Gien Pleunis (13) in een combinatie van etagerok met jumper.
er in Finland
ie leren kleren
2>\ i laten zien. Dit
lodieuze kleding
eigen looierijen,
>otste industriële
ïeel Skandinavië
waarmee Friitala
{openhagen. Lon-
ipok in Arnster-
'kwam, gaf een
-;Aeer gevarieerde
i i voorjaarsmode
ïerpster Karen
en straks heeft
(zie foto) en
de winter, ge-
de en lamsnap-
combineerd met
itie werden an-
ude en nappa
itgebreide kleu-
er lumberjacks
en bijvoorbeeld
Ie en wikkelj as-
es van sude en
Onder het motto „mooi staat ons
de partisanenbloes" hebben Joego
slavische couturiers in Belgrado de
nieuwste modellen van de jeugdmo-
de getoond. De presentatie van de
„Tito"- en „partisanen-look" een
mengsel van modeshow, politieke
bezieling en amusement werd
door de televisie in alle zaken van
het land overgebracht.
Als de denkbeelden van een decor-
schilderes uit Zagreb, een modeko
ningin en een textielfirma aanslaan
zullen de jongelui in Joego-Slavië
gestileerde uniform-jasjes met hoge
militaire kragen, laklederen mantels
van het type „uni-sex" en blauwe
of helrode pelerines gaan dragen.
Als hoofdbedekking kan men kiezen
tussen baskenmutsen, schermpetten
en de kepi's zoals de legendarische
„Titovka", de eerste vrouw van het
huidige staatshoofd, Tito, deze
droeg.
ff »i
lamsnappa is
rts, overalls en
en Friitala
van wasbaar
q de kollektie is
avondkleding
PARIJS Een onderzoek in
frankrijk heeft uitgewezen dat
de creaties van de Parijse mode
ontwerper Pierre Cardin op het
ogenblik het meest worden na
gemaakt niet alleen door confec
tiefabrieken maar ook door boe
tiekjes en modeminnende vrou
wen die zelf naald en draad
tianteren.
Er is vrijwel geen vrouw die in de
donkere dagen voor kerstmis de
verleiding kan weerstaan om als ze
een paar uurtjes vrij is even de
stad in te wippen. Zo maar om iets
te kopen of alleen maar om gezellig
rond te kijken.
Het lijkt zo vanzelfsprekend maar
de ruim 10.000 blinden in ons land
zullen ook dit jaar niets van de
fraaie kerstetalages kunnen zien.
Velen kunnen er zich gelukkig nog
wel een voorstelling van maken om
dat de meeste visueel gehandicapten
pas op latere leeftijd blind werden.
Zoals Marianne Degenaar, de 33-ja-
rige echtgenote van een Scheve-
ningse zwemleraar en sportmasseur,
voordat ze bijna vier jaar geleden
in nog geen uur tijd blind werd
kwam ze regelmatig in de stad.
Maar nu waagt ze zich nog maar
zelden in de grote warenhuizen.
„De mensen hebben tegenwoordig
zo'n haast dat je haast onderste
boven wordt gelopen" zegt ze. Voor
Marianne zou dat levensgevaarlijk
zijn want ze is ook nog kunstnier-
patiënte en door een val zou de in
haar arm gemaakte aansluiting ver
stopt kunnen raken.
Duurste
Toen de Bijenkorf een speciale mo
deshow voor blinden hield zei ze
„Kijk zulk soort individuele presen
taties zouden er veel vaker moeten
zijn. Eigenlijk zouden alle winkels
een keer per mand na sluitingstijd
alleen voor gehandicapten nog een
uur extra open moeten blijven. Dan
kon je tenminste rustig de meest
noodzakelijke boodschappen doen.
Laatst had ik bijvoorbeeld een
broodrooster nodig. De mijnheer die
mij hielp demonstreerde maar één
apparaat terwijl er vast nog wel
anderen waren. En zo gaat het va
ker. Als blinde kom je met de
duurste dingen thuis omdat Je niet
kunt zien of er toevallig een goed
kope aanbieding is. De verkoopsters
in de grote warenhuizen zijn wel
bereidwillig maar die hebben geen
tijd om Je behoorlijk voor te lich
ten. En de mensen die na Je aan
de beurt zijn hebben meestal ook
niet veel geduld.
Blind
Als Marianne Degenaar in de zitka
mer van haar Scheveningense bo-
venhuls over de meest fatale mo- lijk nooit de moed verloren. Ik heb denken zij wel. Kom er wel weer
menten uit haar leven spreekt zegt nooit afscheid van het leven willen bovenop.
zij „Het is gek maar ik heb eigen- nemen. Ik dacht altijd weer wat Op 4 mei 1969 was het stralend
t -
Boeken over emancipatie verschij
nen tegenwoordig niet per stuk
maar per kilo. In boeken als „De
gedresseerde vrouw" van Hannelore
Schütz dat de vorige week in de
Anthos-reeks verscheen worden de
verhoudingen aardig scheef getrok
ken.
De Westduitse Journaliste Hannelo
re Schütz heeft wel gelijk als ze
stelt dat vrouwen in het bedrijfsle
ven hoe hard ze ook werken vrijwel
nooit dezelfde kansen en zeker
nooit hetzelfde salaris als mannen
krijgen. Maar haar houding tegen
over mannen is verder zo negatief
dat Je haar nauwelijks serieus kunt
nemen.
Hannelore's boek is een antwoord
op Esther Villar's bestseller „De ge-
dresserde man". Maar terwijl Esther
de onderdrukte positie van de man
nog met de nodige humor beziet
komt Hannelore niet verder dan
snijdend sarcasme verpakt in grove
taal.
„De meeste mannen zijn soute
neurs" zegt Hannelore Schütz". Niet
van het aardige oprechte soort dat
in vunzige vervelend rokerige spe
lonken moet rondhangen tot een
meisje hem een stapeltje bankbil
jetten brengt. Dan weet Je waar Je
als vrouw aan toe bent, een pak
ransel wanneer de poen en de
werktijd niet kloppen. Nee verreweg
de meeste souteneurs laat zich In
het nevenberoep als mijnheer de
directeur aanspreken. Ook hij de
achtenswaardige pooier buit zijn
vrouw uit. Zij werkt voor hem zon
der loon en heeft daarbij minder
vrijheid dan de snol op de hoek
van de straat".
En met die weinig elegante schel-
partij begint Hannelore Schütz in
haar strijd voor gelijke burgerrech
ten voor de vrouw net als vele an-
achterstand. Want sinds de koude
dere feministes als met een ronde
oorlog voorbij is en er voor de
meeste bedrijfstakken in Westeuro
pa een cao is, schelden mannen
niet meer op een dergelijke manier
en worden zelfs de grootste proble
men aan de oonferentietafel opge
lost. JOS HAGERS
Het Internationale Wol Secre
tariaat, eigenaresse van het
Wolmerk heeft bij de industrie
een tweede merk geïntrodu
ceerd voor wolrijke produkten.
Dit winterseizoen zullen de
eerste artikelen voorzien van
dit nieuwe Blend Wolmerk in
de winkels verkrijgbaar zijn.
Het is de bedoeling om met
het nieuwe Blend Wolmerk
wolrijke produkten te identifi
ceren, d.w.z. artikelen waarin
minimaal 60 pet. scheerwol
verwerkt is. Op het Blend
Wolmerk innaai-etiket zal het
percentage scheerwol vermeld
staan en tevens de aard en de
hoeveelheid van de bij-men
ding.
Scheerwoi
g„.. Npw Woo!
Uiino Vioryo
Schuï-'Wp(|c>
Po)yrv;tr>r
weer. Maar in het kleine kamertje
van het Haagse Johannes de Deo
Ziekenhuis waar ik sinds mijn
maagbloedig lag werd het steeds
donkerder. Het was 's morgens
vroeg en ik zei tegen de zuster wat
wordt het hier toch schemerig, doet
u het licht eens aan. Ze deed het
maar de plafondlamp zag ik al niet
meer, maar nog wel de klok die
aan de muur hing. Het was tien
over half negen dat was het aller
laatste wat ik zag. Mijn blindheid
bereidde zich uit als een inktvlek.
Ik kon nog vaag de schaduw van
mijn moeder ontdekken die naast
mijn bed zat, maar binnen een half
uur was alles zwart. Donkerder dan
de diepste duisternis. Ik raakte in
paniek en een verschrikkelijke
angst overviel mij. Want het enige
waar ik nog houvast aan had wa
ren de Spijlen van mijn bed. Ik ben
nooit geweten dat Je Je zo eenzaam
kunt voelen.
De doktoren ontdekten dat het net
vlies door trombose achter mijn
ogen totaal was vernield en dat ik
dus altijd blind zou blijven. Ik wist
mij geen raad meer. Mijn man zat
dag en nacht naast mij. Ik liet
hem mijn hand vast houden want
dan had ik tenminste kontakt.
Na een paar weken mocht ik weer
naar huis. Het leek mij onmogelijk
om er weer te wennen. Toen mijn
man mij de stijle portiektrap op
droeg zei een burvrouw oh fijn dat
u weer thuis bent mevrouw dan
kunt u morgen meteen de trap
schrobben.
Weinig contact
Ik vind Hagenaars moeilijke men
sen. Ik heb zelf Jaren in Brabant
en Gelderland gewoont daar was Je
met elkaar één grote familie. Maar
hier leven de mensen zo langs el
kaar heen. Toen ik laatst wat
moeilijk uit een taxi stapte snauw
de de chauffeur, zeg kan het niet
een beetje vlugger als iedereen zo
langzaam was dan verdiende lk
geen cent".
Iedere woensdag gaat Marianne De
genaar voor een kunstnierbehande-
ling naar het ziekenhuis. Donder
dags is ze meestal zo duizelig dat ze
de hele dag in bed blijft. En ze
komt eigenlijk alleen het weekeinde,
als haar man vrij is, het huis uit.
Het zou natuurlijk het makkelijkste
zijn als haar man een autootje had
want in de tram zijn er vrijwel
geen mensen meer die voor een ge
handicapte opstaan. Maar haar
man die van zijn salaris als zwem
leraar ook al een hulp in de huis
houding en allerlei andere extra
kosten moet betalen, kan dit niet
flnanciëren. Bij de gemeentelijk so
ciale dienst hebben zij al twee keer
een auto aangevraagd en de maat
schappelijk werkster reageerde gun
stig, maar het verzoek werd toch
afgewezen. „Er zijn natuurlijk in
zo'n grote stad meer noodgevallen,
maar zo'n autootje zou voor ons
toch wel zalig zijn".
Marianne zegt: „Ik ben iedere keer
weer dolblij als iemand mij voor een
auto-tochtje komt halen. Ik kan na
tuurlijk niets zien, maar het idee
dat Je overal naar toe k"nt Is een
geweldige bevrijding.
Samenstelling
Henriëtte v. d. Hoeven
