1
Toe
al in
Zestien
jaar
drugs
Sari Anglin ls 42 jaar. Zes
tien jaar daarvan was hij ver
slaafd aan heroine en andere
verdovende middelen. In to
taal bracht hij zes jaar door in
een inrichting voor narcotici.
Dat hij eruit is gekomen, nu
een goed betaalde baan heeft,
en een nieuw leven is begon
nen, is niet minder dan een
wonder. Onze correspondent in
de Verenigde Staten, mr. H. L.
Leffelaar, had een gesprek met
Anglin (foto rechts) over zijn
srvaringen en over een inter
nationaal probleem dat in
Amerika alleen al een ge
schatte 560.000 aan heroine-
/erslaafden heeft opgeleverd,
lie tezamen jaarlijks ruim 18
miljard gulden moeten op
brengen om aan hun dage
lijkse dosis heroine te komen.
.Het allereerste wat ik ouders
zou aanraden die zich afvra
gen of hun kind verdovende
middelen gebruikt is: probeer
geen diagnose te stellen aan
de hand van vermeende ver
schijnselen, zoals rode ogen of
iets dergelijks, want die kun
nen hele andere oorzaken heb
ben. Waar je op moet letten is
een plotselinge verandering in
zijn gedrag. Als ze normaal
energiek en levenslustig zijn,
en ze zijn ineens apathisch,
of omgekeerd, dat zegt meer
dan vergrote pupillen. Het ls
vooral een alarm-signaal wan
neer een kind zijn ouders be
gint te vermijden Toen ik
narcotica gebruikte en nog
thuis woonde, had ik mijn dag
zo ingedeeld dat ik mijn moe
der en stiefvader bijna nooit
zag. Ik kwam 's nachts thuis
wanneer ze al sliepen, en ik
bleef in bed totdat zij waren
vertrokken. Op die manier kon
ik een week thuis zijn, en ze
maar een of twee keer zien.
Natuurlijk is de stemming van
kinderen veranderlijk, maar
wanneer er werkelijk duidelij
ke veranderingen optreden,
dan is het tijd om een onder
zoek in te stellen".
„Een van de meest voorkomende
misvattingen over het gebruik
van verdovende middelen is
dat het je iets extra's geeft,
wat anderen niet hebben. Een
narcoticus krijgt niet iets, hij
probeert van iets af te komen,
van grote gevoelens van onbe
hagen. Dat is punt één. Punt
twee is dat het gebruik van
ïarcotica je niet beter, aange
namer, of meer doet dromen
lan in een normale slaap. Je
verwerft er ook geen beten1 in
licht in jezelf door. Er zijn
middelen die dat ogenschijn
lijk wel doen (LSD), maar ook
in dat geval is het in wezen
een poging om een grote in
nerlijke leegte op te vullen. In
dit geval kan je bijvoorbeeld
ineens kunst en muziek gaan
waarderen, maar waar het op
neer komt is dat Je eigenlijk
begint
kindl zijn
m
van de pijn probeert af te ko
men omdat Je er normaal geen
gevoel voor heb".
„Een andere misvatting is dat er
op plaatselijk niveau hande
laars in verdovende middelen
rondsluipen die proberen kin
deren eraan te verslaven. Dat
is niet zo. Het zijn de kinde
ren zelf die elkaar infecteren.
Het is waarschijnlijker dat een
schoolkind middelen krijgt van
de jongen die naast hem zit.
dan van een handelaar in de
een of andere louche buurt".
„Methadone is een synthetisch
verdovend middel dat tijdens
de tweede wereldoorlog in
Duitsland werd ontwikkeld
omdat er geen morfine meer
te krijgen was. Het is zeer
verslavend, net zoveel als he
roïne, en het is even schade
lijk voor je gezondheid. Het
maakt je loom, Je stoelgang
wordt erdoor beïnvloed. Je hebt
geen ambities meer. Methado
ne heeft het voordeel dat Je,
zolang je een regelmatige dosis
blijkt gebruiken, er geen be
hoefte aan hebt om meer te
gebruiken. In tegenstelling tot
wat er officieel van gezegd
wordt, stelt het de gebruiker
niet in staat om normaal zijn
werk te doen. Wat de feiten
betreft heeft het geen zin me
thadone als een oplossing te
is aan heroïne'
„Het zogenaamde legaliseren
methadone, dat wil zeggen
het officieel verstrekt
om mensen te helpen van
roïne af te komen, is niet
ze van hun verslaving al
helpen, maar om de
te bestrijden. Het is on-eth
om iemand op methadone
zetten en dan verder niets
hem te doen. Want wat
met zo iemand
niets met narcotica te mal
De narcotica zijn de sym
men van wat er met hem
is. De verdovende midd
zelf zijn niet het probli
Vergeet niet, wanneer ien
plezier heeft in het leven,
hij wel uitkijken om narco
te gebruiken'
„Onze westerse cultuur zegt]
mag best plezier hebben, narl
Je moet er ook voor beti A:
Ga Je gang, wordt dron
dat mag, want de volgi
morgen ga je met i
naar Je werk. Het is
ingebouwde straf. Maar vbwell
neer ouders hun kind m )ave
huana zien roken en wan lil1
dat kind dan de volgt
morgen fris als een hot
opstaat en gaat voetballen ibbe
eet als een paard, dan woi
die ouders razend. Ze dei
eigenlijk: verdomme, als iknsta
bezat moet ik ervoor beta dat
maar die kinderen merker
niets van. Dat zeggen ze
tuurlijk niet, het is heel o
wust, maar ik geloof dat
psychologisch te maken hide
met hun woede over maril
„Ik ben wel voor de legalise
van marihuana, maar niet
dat ik een voorstander van
gebruik ervan ben. Ik ben
voor omdat onze wetten
baars zijn, die kinderen itLgel
categorie van misdadi w
plaatsen en ze in de geva
nis zetten met lange straf
Dat is misdadiger dan het
ken van marihuana'
istig
jaar
begon ik
aam
WASHINGTON „Omdat ik mijn vader niet heb gekend en opgroeide in een huis vol
vrouwen die ik om mijn pink kon winden, klopte er iets niet in mijn relaties met mijn
leeftijdsgenoten. Op school, wanneer je normaal je mannetje kunt staan in de onder
linge atletische, sociale concurrentie, bleek ik daar niet tegen opgewassen te zijn.
Ik begon steeds meer te vervreemden van mijn klasgenoten zonder te begrijpen waar
om, en Iangzaam-aan raakte ik betrokken bij een ander milieu, het milieu van bars, kroe
gen, nachtclubs, musici, dat soort mensen. Toen ik 16 was zat ik al regelmatig in bars.
Achteraf bekeken was het omdat ik me in het gezelschap van klas- en leeftijdsgenoten
geen houding kon geven. Maar als „man van de wereld", die bars bezocht en dronk, kon
ik op ze neerkijken als „kinderen" die nog maar pas kwamen kijken".
„In dat milieu van bars, kroegen,
feesten en nachtclubs voelde lk me
op mijn gemak omdat er geen eisen
aan Je worden gesteld en niemand
ooit iets vroeg. Om diezelfde reden
heb ik een tijd in bars piano ge
speeld, dat was ook een soort ont
snapping aan het normale contact
met mensen, terwijl Je toch in het
middelpunt van de belangstelliftg
staat. Na de middelbare school heb
Ik zelfs nog een tijdje muziek gestu
deerd aan een college in Washing
ton, maar die keuze was al patholo
gisch bepaald en ik heb het dan ook
nooit afgemaakt.
In het laatste Jaar van de middel
bare school begon het mis te gaan.
Ik dronk toen al veel. Op een feestje
kochten we dan met z'n vieren of
vilven een fles whisky die we zo
vlug mogelilk opdronken en dan gin
gen we zitten wachten op het effect.
Wat betreft ls er geen -mkel verschil
met het gebruiken van amfetaminen
of heroïne. Wat ik zeggen wil is dat
büna alle aan heroine verslaafden
de een of andere verslavingsvoorge-
schledenis hebben, of het nou alco
hol ls, of chemicaliën.
Lang voordat ik zelf narcotica ge
bruikte, werd ik er al door geïntri
geerd. Ik vermoed dat ik toen al be
sloten had het eens te proberen. Het
kwam niet omdat ik in gezelschap
was van jongeren die narcotica ge
bruikten. Ik zocht hun gezelschap
omdat ik er ook aan wilde. Het ver
haaltje van de man In een lange
zwarte jas die in de buur t van scho
len rondhangt en kinderen narcotica
aansmeert, dat is gewoon niet waar.
Het feit is dat er kinderen zijn die
er open voor staan die zijn eigenlijk
al op zoek naar verdovende midde
len voordat ze ze ooit hebben ge
zien.
Dat zijn de kinderen die, wanneer
ze negen of tien zijn, moeilijkheden
veroorzaken: straatlantaarns ver
nielen, uit winkels stelen, dat soort
dingen. Wanneer deze groep 15 of 16
is, gaan ze aan narcotica omdat ze
ont.dekken dat het ze een aange
naam gevoel geeft. Een gewoon
kind. zonder die moeilijkheden, zal
op l6-1arige leeftijd een verslavend
middel gebruiken en er niets aan
vinden.
In mijn geval, ik was ongeveer 17,
toen ik marihuana begon te gebrui
ken. Een jaar later begon ik met he
roine. De eerste keer was hier in
Washington. Het gebeurde in een
auto met een vriend. In die tijd in
jecteerde ik het nog niet, ik snoof
het. Dat heb ik een paar maanden
gedaan. Tenslotte kwam ik in een
groep terecht die het inspoot, en die
waren alleen maar blij om mij het
ook te laten proberen. Ze drongen
het niet op, ik vroeg erom. Niemand
heeft mij ooit narcotica opgedron-
Hondsberoerd
De eerste keer dat ik heroïne
spoot voelde ik me hondsberoerd. Ik
werd misselijk, braakte, maar er
was toch dat gevoel van saamhorig
heid met de anderen, het gevoel dat
Je erbij hoorde en een mystieke er
varing met hen deelde die tegelij
kertijd verboden was. Ik had de
proef doorstaan, ik was geaccep
teerd en ik had een zekere status
bereikt. Ik geloof dat mijn behoefte
om geaccepteerd te worden zo groot
was, dat ik er alles voor over had.
zelfs wanneer het 't gebruiken van
narcotica betekende. Want het is of
dat, of je bent alleen met Je een
zaamheid en vervreemding, en dat
is een van de ergste menselijke pij
nen die Je kan hebben. Wat ik zeg
gen wil, is dat veel narcotici niet
noodzakelijkerwijs zo zijn omdat ze
heroine zo fijn vinden, hoewel het
duidelijk iets voor ze doet, maar
omdat ze eindelijk ergens bij horen,
al is het dan bij zo'n sub-groep.
Je moet goed begrijpen dat ik,
toen ik begon te spuiten, er nog
niet verslaafd aan was, want daar
kom je pas aan toe wanneer Je een
paar weken lang dagelijks spuit.
Ik heb het drie, vier jaar lang al
leen in de weekends gebruikt, en
heel af en toe door de week. In
die periode heb ik er talloze phy-
sieke katers van gehad. Ik spoot
dan twee dagen achter elkaar en
voelde me loom, lui in niets geïn
teresseerd, en als dat gevoel afsleet
nam ik weer een dosis.
Veel daarvan had ik te' maken
met de sociale druk die op mij
werd uitgeoefend. Ik woonde thuis,
ging toen nog naar school, en had
wat andere dingen te doen en het
kostte me de grootste moeite om
dat alles gaande te houden. Onno
dig te zeggen dat ik hoogstens een
facade kon ophouden, het was de
reden waarom ik toen niet meer be
hoefte had aan narcotica. Maar
tenslotte vloeide alles in elkaar over
tot een grote onontwarbare brij en
toen werd ik eraan verslaafd. Dat
was ook het punt dat ik heroïne be
gon te verhandelen.
Handelaar
Ik had een vriend met wie ik sa
men wel eens wat spoot, en die zei
op een dag dat hij van iemand een
ons heroïne kon afnemen, maai
dat hij niet zoveel anderen kende
om het aan te verkopen, en of ik
niet wat adressen van afnemers
had. Dat zijn we toen samen gaan
doen. We verkochten een ons per
week. In die tijd werd het in klei
ne capsules verkocht, die ongeveer
anderhalve dollar (5 gulden) kost
ten. Diezelfde capsule kost nu denk
„Ik had het (misplaatste)
gevoel van samenhorigheid
met anderen, het gevoel
dat ik erbij hoorde
ik, tegen de 15 gulden, en boven
dien was de kwaliteit toen veel be
ter. Het was zelfs zo goed, dat een
hele capsule vaak te veel was om
in een keer te gebruiken.
Daarnaast was er de gebruikelijke
ruilhandel in de sub-cultuur. Je ruil
de amfetaminen tegen wat heroïne
en betaalde dan iets bij, dat soort
dingen. Er was altijd wel iets te
krijgen dat je kon ruilen voor wat
Je hebben wilde. De man van wie
ik mijn handel kocht, was een
"street pusher" (iemand die narco
tica op straat aan de man brengt)
die zelf ook verslaafd was. Uitein
delijk was ik zelf ook .een "street
pusher", maar ik had toen een gek
ke rechtvaardiging voor wat ik
deed. Ik redeneerde dat het ver
keerd was om narcotica te verko
pen aan mensen die het nog nooit
hadden gebruikt, en ik verkocht het
dan ook alleen aan de 15 of 20 ken
nissen van wie ik wist dat ze ver
slaafd waren. Toch hebben we ons
zelf nooit als handelaars be
schouwd. Ik heb er nooit veel aan
verdiend, wat zakgeld en alle narco
tica die ik nodig had. Het kon me
verder niets schelen.
Het idee om eraan te gaan ver
dienen, dikke bankrekeningen, enzo
voorts, kwam gewoon niet bij me op
omdat ik zelf de helft van de tijd
"weg" was. Op het niveau van de
"street pushers" denkt niemand aan
veel geld verdienen, dat doen alleen
de mensen die de narcotica het
land in brengen en distribueren, de
groothandelaars.
Een keer ben ik gearresteerd. Dat
was ongeveer anderhalf Jaar nadat
:k begonnen was met de handel en
toen ik zelf al heel erg verslaafd
.vas. Toen het gebeurde was het
nauwelijks een verrassing, het was
bijna een gevoel van opluch
ting. Het kwam omdat ik door een
vriend geïntroduceerd werd bij een
kennis van hem, met het verzoek
hem wat te verkopen. Intuïtief had
ik meteen het gevoel dat hij een in
specteur was van het bureau voor
narcotica, maar het kon me niets
schelen. Ik geloof zelfs dat ik in
mijn achterhoofd hoopte dat hij er
een was, omdat ik niet meer zag
hoe ik ooit van mijn verslaving af
kon komen.
Inspecteur
Ik was dus erg voorzichtig en
verkocht hem wat en inderdaad! was
hij een inspecteur. Hij arresteerde
me niet meteen, pas zes maanden
later werd ik opgepakt. Ik denk dat
ze me al die tijd hebben gevolgd om
te zien wat mijn contacten waren. Ze
kwamen bij mij thuis, arresteerden
me, en toen werd ik veroordeeld tot
anderhalf Jaar voorwaardelijke ge
vangenisstraf met de mededeling
dat ik een baan moest vinden.
De rechtzaak vond overigens pas
een half jaar na mijn arrestatie
plaats. Ik werd op borgtocht vrijge
laten, nam een advocaat en we
hebben toen een goede zaak opge
bouwd waarom ik nog een kans
moest hebben om mezelf te rehabi
literen. Ik was toen 26. Gedurende
die proeftijd gebruikte ik geen he
roine, maar wel grote hoeveelheden
amfetamines en pillen die je hier in
iedere apotheek kimt kopen. Na
mijn proeftijd trouwde ik. Drie
maanden later had ik een psycho
tische aanval. Ik had ongelofelijke
hoeveelheden pillen geslikt, 6 tot 8
per keer en dat om de vier uur.
Mijn vrouw wist wel dat ik pillen
gebruikte, maar niet hoeveel. Toen
ik „brak" had ik allerlei krankzin
nige visioenen, onder andere dat ik
gedood was in een busongeluk. Het
was zo bizar dat er geen enkel ver
band meer met de werkelijkheid
was. Ik zag duivels, ongelukken, en
dingen die mij angst aanjoegen.
Toen werd Ik voor het eerst in een
ziekenhuis opgenomen en bleef drie
maanden. Ik rustte er uit en ze ga
ven me kalmerende middelen. Daar
na ging het min of meer goed ge
durende twee jaar, maar toen ge
beurde het weer en om dezelfde-
eden: te 'veel amfetamine-gebruik
Ik was toen 28 en ging toen terug
naar het ziekenhuis. Ik was zo bang,
dat ik er niet weg wilde. Ik ben er
vier Jaar gebleven, hier in het St
Elizabethziekenhuis in Washington.
hi;
|(o,
Pasj'
In de weekeinds mocht ik
pasje de stad in. Het eer
gebruikte ik niets, maar daa
ik gedurende die weeken
amfetaminen, en zelfs wat
soms. Maar omdat
weer terug moest zijn, moes
de gaten houden zo<
toen geen verslaving
hield. Ik ben er zeker van
ik de kans had gehad, ik
slaafd zou zijn geraakt. Tol
tijd in het ziekenhuis
ten had ik op een dag een
met een man over de ch^-
patiënten die er voor goed zal
Hij vroeg hoelang ik
Ik zei vier jaar. Toen z
Je dat de kansen om hie
men al na het eerste Jaar
misch verminderen, en daifssc
het tweede jaar al bij !rl<
meer zijn? Voor het eerst
leven werd ik doodsbang,
aankwam in het ziekenhuufaü
op een prettige nieuwe afdifcul
plaatst, maar hoe langer Doet
hoe vaker ik werd over lc<
steeds slechtere afdeli ua)
ineens daar zitten en
die allerlaatste fasen,
schrok.
Ik ben me toen gaan a EF
bij een AA groep, alcoholli ?ei
nymous, niet omdat ik aan i
was maar omdat iemand
gezegd dat ik geholpen zoj^
nen worden als ik iedere
zij het over alcohol hadden
cotica voor in de plaats dB
maanden later werd lir
gen uit het ziekenhuis,
baan als verpleger in een
zinnigengesticht in Louisvi di
vier Jaar in een gekken!
dat het enige wat ik kon doeifl)
Ik heb nu negen jaar
delen meer gebruikt. D
geen angst dat ik er ooi
kunnen beginnen, daar
ik nu te veel op het sp*
Vanaf het ogenblik dai
met Jezelf hebt, Jezelf
heb Je er geen behoefte
ïoor middel van heroïne
'oelen".
