Je boeken
ijjii
o sexy...'
t
|<EL VAN DER ZEE NAAR HET MILJOEN
opstapster
ORREE VAN DER HA YEN BEZORGT NEDERLAND EEN WERELDPRIMEUR
H ftDAG 21 OKTOBER 1972
^RLO Je ziet bijna nooit een boek van Nel van der Zee bij de boekhandel Iig-
En dat ondanks het feit, dat van haar hand werken als „Zuster Anneke", „Het be-
n een zomervakantie", „De gouden poort" en „De promotie van Jet Didam" zijn
:henen. Onlangs heeft haar vaste uitgeversmaatschappij West Friesland te Hoorn
25-ste boek op de markt gebracht en daarmee de totaaloplage van Nel van der
j meisjesboeken boven het miljoen uitgetild. „De nieuwe leraar" heet de laatste
lling. Een miljoen boeken! En ongekend record als je bedenkt, dat Godfried Bomans
laatste adem uitblies bij zijn anderhalf miljoenste. En toch bijna nooit een Nel van
Zee in de winkel. De verklaring is even duidelijk als voor de hand liggend: „Ze zijn
I direct weg", zegt Nel van der Zee.
NEL VAN DER ZEE
zeg maar vaat de titel
(Foto Kurt Bökenkamp)
haar villa even buiten Haarlo een vlek in de mooie Gel-
se Achterhoek vertelt Nel van der Zee hoe ze aan het
sd ijven is gegaan, aan het schrijven moest gaan. „Ik zag me-
M altijd in mooie dagdromen: als een groot zangeres, als een
ja :emd toneelspeelster. Van al die toestanden, die ik voor me
wilde ik iets waar maken. Maar aan de andere kant was ik
de dood dat de mensen er iets van zouden merken. Nu ben
•g praktisch. Dus wat bleef er anders over dan te gaan
J rijven. Ik dacht: schrijven, dat hoeft niemand te weten en
heb je vast wat. Maar toen ik m'n eerste boek in de étalage
wist ik niet hoe ver ik moest weglopen!"
gi was in 1949. Nel van der Zee
„Zuster Anneke" toen al zes
achter de hand vóór ze haar
het publiek durfde voorstellen,
ooek was geschreven toen zij
:elf in een ziekenhuis werkte
akelige infectie een jaar te
twam te liggen. Daarvoor had
zestienjarige al een schuchter
it gemaakt met een verhaal in
lamesblad.
Is het van de door de uitgever
liefderijk ingehaalde „Zuster Anne
ke" tot die stroomversnelling naar
een miljoen boeken gekomen? Dat
is gekomen door het simpele feit,
dat een mens een mens blijft.
„Het mensenhart verandert niet,"
zegt de schrijfster, „het is voor een
meisje nu nog precies als vroeger
dezelfde sensatie als ze een man
nenhand op haar arm voelt, ten
minste als ze die man leuk vindt".
Ze beschouwt de mens als een in
strument met snaren. Het is alleen
de kunst die aan het trillen te
brengen. En dat lukt Nel van der
Zee dus bovenmatig goed.
Toch ziet ze een soort discriminatie
tegenover het meisjesboek.
„Mannen", zegt ze, „mannen komen
er tenminste eerlijk voor uit dat ze
mijn boeken lezen".
De meisjes en ook de volwassen
vrouwen, die geen nieuw Van der
Zee overslaan, doen dat minder
makkelijk. Misschien gaat het Nel
van der Zee onbewust zelf pre
cies zo. De vijfentwintig bandjes,
die haar naam dragen tref je niet
aan tussen de kloeke delen, die
haar boekenkast vullen. Ze staan op
een onderplankje met een schuifje
ervoor.
„Ach, meisjesboeken zijn niet voor
de boekenkast. Meisjesboeken léés
Je," zo verklaart ze dit schuilevinkje
spelen, „échte schrijvers, die zijn
voor de boekenkast."
Ze stond een keer op de Boeken
markt in de Amsterdamse RAI in
zo'n kraampje, waar de auteurs hun
eigen werk aan de man brengen en
signeren. Ze stond daar naast zo'n
échte schrijver. „Die kreeg helemaal
geen bezoek. Wat erg, hè?"
Er kwam wel bezoek voor Nel van
Door
Anton Pfeiffer
der Zee. De vertegenwoordiger van
de uitgever, die toevallig bij haar
stond, zag die tweè dames al in de
verte aankomen.
„Moet je opletten," zei hij, „die ko
men vragen naar een geschikt boek
voor hun dochters".
De dames kwamen en vroegen aan
Nel van der Zee een geschikt boek
voor hun dochters. Ze kregen het
met handtekening en al. Ze liepen
blijde weg.
„Die dames," zei de vertegenwoordi
ger, „hebben helemaal geen doch
ters".
Op diezelfde boekenmarkt kwam
een bejaard vrouwtje. Ze bleef voor
het kraampje van de schrijfster
staan en mompelde bewonderend:
„Is dat nou Nel van der Zee?" Die
vertederende frase werd opgevangen
door de echtgenote van de schrijfster.
Hij bevestigde dat Nel Nel was en
zei het vrouwtje, dat ze gerust naar
haar toe mocht gaan. Na heel lang
aarzelen waagde het wijfje de stou
te stap en toen werd het gezellig
samen een kopje thee drinken. Het
vrouwtje moet zo ongeveer hetzelfde
geluk hebben geproefd als de voet
balkenner, die na de wedstrijd
Cruijff even heeft aangeraakt.
De boeken van Nel van der Zee
hebben ongekend succes hoewel ze
verre blijven van moderniteiten als
beat, vrije sex en drugs.
Toch zei laatst nog iemand, die ze
als meisje had gekend en die nu
dertig is: „Je boeken zijn zo sexy".
Nel van der Zee voelde wel aan wat
er werd bedoeld. „Naarmate je ou
der wordt ontdek je een heel be
schaafde, verborgen sex in die boe
ken, zoals dat kan bij mensen
zoals wij allemaal netjes gekleed
bij elkaar zitten. Ik breng altijd de
twee hoofdfiguren heel dicht bij el
kaar, dan krijg Je een spanning".
De boeken van Nel van der Zee
hebben een zonnige kant, er is
nooit gebrek aan geld. Tenminste
aan het slot niet. Ze gaan altijd
over meisjes-alleen, zo van zestien
tot twintig jaar.
„Ze beginnen meestal wel arm.
maar dan draalen ze zich er lekker
in".
Het schrijven valt wel steeds moei
lijker. „Er zijn tegenwoordig zo'n
hoop dingen, die helemaal niet
meer „erg" zijn. Het is daarom niet
meer zo makkelijk een dramatische
wending aan Je verfiaal te geven".
Het komt Nel van der Zee voor, dat
vooral de schrijvers van streekro
mans hieraan een heel probleem
hebben te verhapstukken.
De kunst bij het zoeken naar een
goede plot is er een van de zaak
lang laten sudderen en er toch voor
oppassen dat alles niet verkookt
„Er moet kracht aan de bouillon
blijven", vindt de Haarlose schrijf
ster
Vaak gunt haar uitgever haar de
tijd daar niet toe. Dan bc-lt hij op
en bedelt: „Zeg maar vast de titel.
dan maken we nu een dummy en
een plaatje voor de omslag. Als Je
tijd hebt schrijf Je het dan maar".
En dan gaat twee maanden later
weer de telefoon: „Mag ik het vast
ik de catalogus zetten?"
Dan ontstaat er voor Nel van der
Zee een situatie dat ze wel moet.
Toen ze pas in Haarlo woonde en
met een chaotische verbouwings
troep zat had de uitgever twee
boeken van haar lopen, die ze al
had verkooftt maar nog niet eens
geschreven.
Na „De nieuwe leraar", die voor
haar dus het zilver greep, is Nel
van der Zee al weer met haar 26-
ste boek doende. .Modern meisje
gevraagd", zo gaat het heten.
Doktersverhalen wil ze niet meer
schrijven. M'n laatste dokter is eruit
geknepen", zegt ze. En voor een zie
kenhuisroman hoeft de uitgever uit
Hoorn helemaal niet meer bij haar
aan te kloppen.
„Een ziekenhuidboek krijgen ze
nooit meer", zegt Nel van der Zee
vast besloten. En dan mild toege
vend: „Ach jrüsschien nog eens een
enkele doktertje, er tussendoor".
AMSTEDE/BURGSLUIS „Nee, ik ken geen angst. Geen
gaat mij te hoog. Pas als het stormt voel ik me in m'n ele-
«B
mentaal uit de mond van een vrouw die Nederland een we
iprimeur heeft bezorgd: Corrie van der Haven (35) uit het
J uwse Haamstede is onlangs geïnstalleerd als „opstapster"
de reddingboot President Jan Leis die Brugsluis als thuis-
en heeft. Een opstapper is een bemanningslid dat mee uit-
uw ft als het te bereiken is.
in
v'
moeder van twee Jongens,
fc (7) en LAURENS (8 is
bekend de enige vrpuw ter
M die deel uitmaakt van de be-
van een reddingboot.
Jover bekend" kunnen
weg laten, want president-di-
Goudriaan van de Rotter-
Reddingmaatschappij heeft
Jm de zomer nagevraagd op de
national Life Boat Conference
I Zweedse Malmö.
keken
per Scot
.j-toenk hij een paar maanden
min of meer gekscherend
^Corrie van der Haven vroeg:
irom kom Je niet bij ons aan aio 114J
'J® W" Hij had Corrie, lid van de is, ishet veel) heeft
y Kruis Colonne op Schouwen
a ;'and en mede-oprichtster van
'e Plaatselijke strandbrlgade, zien
met de nieuwe zuurstof- en
apparatuur waarmee de Jan
»erd uitgerust. „Van vrouwvolk
boord moet ik niks hebben,
voor Jou maak ik graag een
®dering", zei schipper Scot,
bij er erg In had wat hij el-
ia]t :ik had voorgesteld kon hij al
meer terug. Corrie zei namelijk
En ook na drie proefvaarten
en twee maal „echt" uitvaren bij
windkracht 10 bleef het „Ja".
Thuis in een gemakkelijke stoel met
de prachtige hond Ebbe, een New
Foundlander, op schoot, schiet ze
herhaaldelijk in de lach als we het
over haar toch einig vrouwelijke
baantje hebben.
Van „gevaar" wil ze niet horen.
„Hoe kan zo'n reddingboot nou ge
vaarlijk zijn, die schuiten zijn er
toch juist op gebouwd om zelfs bij
aet zo van op als ziedende stormen overeind te blij
de President Jan ven".
Ziedende stormen. Als vrouw van
een stoere zeeman (haar man is ge
zagvoerder op een Chevron-tanker,
als hij drie maanden per Jaar thuis
genoeg
meegemaakt. „Ik ben een paar rei
zen meegeweest en ik vind varen
zalig, vooral als het stormt".
Gek op de zee is ze altijd geweest.
Dat gaf ook de doorslag toen ze
enkele Jaren geleden verhuisde van
het landelijke Zevenhulzen in Zuid
—Holland naar het vijf minuten
van zee gelegen Haamstede in Zee
land. „Toen we hier kwamen was
de overkant nog onbebouwd. Nu
voel ik me alweer opgesloten. Maar
steeds als het me benauwt, vlieg ik
naar zee. Met Martin en Laurens
en hond Ebbe natuurlijk".
Erg veel tijd om langs de vloedlijn
te wandelen heeft Corrie van der
Haven overigens niet. Behalve haar
reeds opgesomde activiteiten geeft
ze ook nog e.h.b.o.-lessen en ver
vangt ze, als dat nodig is, de wijk
zuster van het Groene Kruis.
Haar ervaring en kennis als ver
pleegster komen haar daarbij uit
stekend van pas. Corrie haalde haar
verpleegster-diploma's in het Goudse
Van Iterson-ziekenhuis, waar ze tot
1960 met zoveel plezier werkte dat
ze nu nog spontaan zingt: „O Iter-
son O Iterson, Jou vergeet ik nooit".
Als 's-werelds eerste opstapster 's-
avonds nog eens een vrij uurtje
heeft, pakt ze een spannend boek
dat, uiteraard, over avonturen op
zee gaat. „Voor handwerken wat ik
ook altijd graag heb gedaan, heb ik
tegenwoordig geen tijd meer".
Haar huishoudelijke taken verricht
ze 's-ochtends in anderhalf uur tijd.
„Vrouwen die daar de hele dag over
doen begrijp ik niet". Martin en
Laurens schillen om beurten de
aardappelen.
Liever op de golven dan op de
dansvloer wiegende Corrie helpt -
dat waren we nog vergeten
voorts de badman van Haamstede
nog. Haar uitleg van het hoogst-ac-
tieve leventje dat ze leidt: „Ach, als
vrouw van een zeeman moet Je niet
gaan -zitten kniezen. Doe Je dat wel,
dan kiest je man na verloop van
tijd voor een baan aan de wal en
dan beroof je hem van het mooiste
dat er bestaat: de zee".
Een Ideaal huwelijk!
Carrie in haar element: in het springnet van de Jan Leis
