Dubbelzinnige gedragslijn
jegens Moskou en Pretoria
Lezers
Iets
van
in Australië
schrijven
Emigranten in
meer over raadsel
ruine bij Oudewater
GESCHUT OP
DIJKEN
"ONS LEGER"
ZESTIG JAAR
Door C. J. Rotteveel
Nog een pleidooi
voor Het Posthof
DONDERDAG 31 AUGUSTUS 1972
PAGINA 11
Alexander Solzjenitsin, Russisch schrijver en Nobelprijswin
naar, die zich herhaaldelijk kritisch opgesteld heeft tegenover
de praktijk van het Sowjetrussische systeem.
Hoezeer we leven in een tijd,
waarin de dubbele bodem hoogtij
viert, bewijst de uitschakeling van
Rhodesië bij de Olympische Spe
len. De bekende politieke tekenaar
F. Behrendt zette twee rijen fi
guurtjes neer als vertegenwoordi
gers van landen, die evenmin in
aanmerking hadden behoren te ko
men voor deelneming aan de Spe
len: Griekenland wegens de dicta
tuur, Oeganda om de discrimina
tie van Aziaten, Brazilië wegens
onderdrukking van de Indianen,
Groot-Brittannië om Noord-Ierland
de Sowjet-Unie wegens onderdruk
king van Krim-Tartaren, Balten,
Joden, Tsjechen enz., Irak als on
derdrukker van de Koerden, Ame
rika wegens Vietnam, Oost-Duits-
land om de mensenjacht aan de
muur, Israël wegens discriminatie
van de Arabieren, Egypte om de
steun aan Palestijnse terroristen
Nederland wegens discriminatie
van gastarbeiders Men zou
er Nigerië kunnen bijvoegen we
gens de Biafranen, Pakistan we
gens de massamoorden in Bangla-
desj, om nog maar niet eens te
spreken van allerlei landen in Oost
Europa om hun politieke gevange
nen enz.
Onbeschrijflijk is de huichelarij
van televisie, radio en bepaalde
week- en dagbladen, die er een
standaard-rijtje van schuldigen op
na houden en systematiesch zwij
gen over staten, die niet in hun po
litieke kraam te pas komen. De
schuldigen zijn altijd Juist die lan
den, die toevallig ook bij Moskou
en Peking geen goed kunnen doen,
omdat de communisten ze uit gul
zige begeerte in hun macht probe
ren te krijgen.
Diezelfde dubbelzinnigheid de
monstreert de Wereldraad van
Kerken, de organisatie, die een
groot aantal van de niet-roojns-ka-
tholieke kerken omvat. Deze orga
nisatie heeft zojuist in Utrecht een
tiendaags congres gehouden, waar
vanzelfsprekend zuidelijk Afrika
zeer uitvoerig, maar Oost-Europa
vrijwel met geen woord ter sprake
is gekomen, althans in de resolu
ties. Geen wonder, want een lei
dende figuur als de zojuist gepen
sioneerde secretaris-generaal dr.
Carson Blake liet zich kort voor
Na de discussie in uw blad over
de dijken in Vietnam had ik verwacht
dat u om redenen van objectiviteit
een van de foto's geplaatst zoudt
hebben, die het Amerikaanse minis
terie van Defensie daarover gepubli
ceerd heeft. Ik bedoel de foto, waar
op twee stukken geschutstellingsn op
een dijk in de omgeving van Thai
Binh in Noord-Vietnam zichtbaar
zijn. Dat was er één uit een serie
soortgelijke foto's, die tijdens een
hoorzitting van een commissie van
de Amerikaanse Senaat getoond wer
den aan de vroegere minister van
Justitie Ramsey Clark, nadat deze
de luchtmacht had beschuldigd van
het opzettelijk bombarderen van dij
ken. Clark had de commissie mede
gedeeld, dat hij tijdens zijn recen
te reis door het gebied van Hanoi
grote gaten in de dijken had gezien.
Het is mij helaas niet bekend wat
Clark geantwoord heeft toen hij ge
confronteerd werd met die foto's. Ik
vraag mij af wat u bewogen heeft
deze foto's of althans een daarvan
niet in uw blad op te nemen.
MEVR. A. B. ROSSEL-WEBB
Schans 45, Leiderdorp.
Noot van de redactie:
Bij het uitkiezen van de foto's is
het niet altijd mogelijk met ieders
wensen rekening te houden .Om niet
temin aan uw verzoek te voldoen
plaatsen wij hierbij de door u be
doelde foto. De tekst in zijn geheel
luidde: "Confirmed 122. MM CD
guns on dike" (waarvan de laatste
drie woorden zijn weggevallen om
de foto pasklaar op twee kolom te
maken), d.w.z. „Geconstateerd122'
mm geschut op dijk".
zijn aftreden in een brief aan de
Gereformeerde Kerken hier te lan
de ontvallen, dat "het marxisme
de populairste en meest overtui
gende onder onze jonge intellectue
len is". Deze uitlating van Blake
verried een diépe sympathie voor 't
marxisme. Gelukkig is deze Ameri
kaanse zwever thans verdwenen.
Wie anno 1972 nog niet weet, dat
in de zich altijd op Marx beroe
pende Sowjetrussische staat geen
vrijheid van godsdienst te vinden is
geen vrijheid van verblijf en geen
vrijheid om te vertrekken (de Jo
den), geen vrijheid van het woord,
geen vrijheid van publikatie en van
communicatie en geen vrijheid
van vrees kan nauwelijks serieus
genomen worden.
In een ingezonden stuk in
het „Algemeen Dagblad" citeerde
C. A. van Os onlangs een van de
vele „ondergrondde brieven" in de
Sowjet-Unie, die daar in het ge
heim van hand tot hand gaan.
„De koopkracht van de Russische
burger staat gelijk met acht tot
veertien procent van die in de
Westerse landen. De Russische ar
beider krijgt Slechts een derde van
het loon, dat hij werkelijk verdient.
Het verschil dient om de verkwis
tende levensstijl te betalen van de
heersers in het Kremlin en hun
dienaren, die in groter welvaart le
ven dan menig llid van de adel voor
de revolutie".
In het Westen kankert men over
het „systeem" en over het „esta
blishment" (gevestigde orde) Maar,
aldus de hierboven genoemde in
zender, als er ergens sprake is
van een volkomen verstard „esta
blishment," dan is het juist in de
links-fascistische dictaturen, waar
—precies als onder Hitier geen
enkele vorm van vrije menings
uiting bestaat, waar slechts één
partij aan de verkiezingen deel
neemt, waar de buitenlandse pers
wordt geweerd en waar buiten
landse radio-uitzendingen met
stoorzenders het zwijgen wordt
opgelegd. En als de geest van ver
zet ondanks de terrein toch poogt
door te breken, dan spreken pre
cies als onder Hitier de tanks,
vliegtuigen en kanonnen, zoals
Hongarije, Tsjeeho-Slowakije en
Polen ons leerden. Tot zover dit ci
taat.
Zelfs aan redelijke prodluktie van
het voornaamste voedingsmiddel,
graan, ontbreekt het in de Sowjet-
Unie. Moskou heeft zich verplicht
gezien voor een miljard dollar
graan in de Verenigde Staten te
kopen, d.i. een vierde deel van de
Amerikaanse jaarproduktie. En dat
terwijl Amerika in de eerste plaats
een industriestaat is en Sowjet-
Rusland een agrarisch land. eens
de grote graanschuur van Europa.
De Amerikaanse belastingbetaler
(ik citeer hier een artikel uit de
gezaghebbende „New York Times")
betaalt nu zelfs op drie manieren
voor de marxistische Rus: als belas
tingbetaler draagt hij bij tot het
regeringssubsidie van 38 dollarcents
per bushel (35 liter), dat is bijna
een vierde deel van de totale prijs;
verder levert hij ook een bijdrage
door het grote Amerikaanse kre
diet, dat Washington voor deze
graanleverantie aan Moskou ver
strekt; tenslotte betaalt hij ook nog
een hogere pxiijs voor zijn eigen
graan, omdat de binnenlandse
prijzen door deze leverantie zijn
gestegen van anderhalve dollar per
bushel tot 1.85
Moskou verontschuldigt zich voor
deze aankoop van Amerikaans
graan met verwijzing naar de
droogte, maar een ieder weet wel,
dat het in werkelijkheid om de
uiterst gebrekkige economie gaat.
Zijn de Russen lui, vroeg ik in
mijn artikel van 13 april over een
Zwitsers boek inzake de werkelijk
heid in Rusland. Nee, luidde het
antwoord, want in 1968 produceerde
de particuliere landbouw, die slechts
twee procent van liet totale
oppervlak van dé landbouwgronden
omvat, volgens een officiële opga
ve van Moskou: 62 procent van de
alle geoogste aardappelen, 41 pro
cent van de groenten, 62 procent
van de eieren. 38 procent van de
melk en eveneens' 38 procent vlees.
Hieruit blijkt duidelijk het ver
schil in resultaat tussen het staats
beheer en de particuliere („kapita
listische") produktie. Deze gegevens
(léés dit boek: „Die sozialistischen
Errungenschaften der Sowjet-
Union", Buchverlag der Neuen
in Australië op dezelfde plaats als
de tienduizenden Grieken en Italia
nen. Het zijn dus gastarbeiders en
zij krijgen ook die behandeling die
vaak bij de beesten af is. In de 2%
Jaar dat ik er was en 70.000 km
door het land heb getrokken heb ik
dit ervaren (Queensland met
name!)
Dat een auto in Australië meer no
dig zou zijn dan in Nederl&nd is een
Zürcher Zeitung, vierde druk, '72)
werden dezer dagen volledig on
derstreept door een artikel in „Het
Parool" over de hopeloze toestand
in de Poolse landbouw ten tijde
van Gomoelka. Onder de nieuwe
leider Gierek gaat het wat beter,
nu deze steeds meer particulier ini
tiatief in de economie toelaat. Ook
in Joego-Slavië, Hongarije en Bul
garije koersen de regeringen wat
meer in „kapitalistische" richting.
In Hongarije krijgen handwerks
lieden, die zich op eigen risico in
dorpen van minder dan vijfduizend
inwoners vestigen, gedurende twee
jaar vrijstelling van belasting en
daarna een aftrek van 20 procent
„Kapitalisten" worden in deze com
munistische staat bevoordeeld! In
Moskou slaat men de resultaten
van die nieuwe ontwikkeling met
argusogen gade. Het is niet onmo
gelijk, dat zelfs Moskou, op grond
van de ervaringen in de satelliet
staten, eveneens een dosis kapitalis
me zal toelaten. Over „verandering
van systeem" gesproken! Niet het
Westen moet zijn „systeem" prin
cipieel veranderen zoals men zo
vaak hoort roepen, maar Oost-Eu
ropa, waar het marxistische com
munisme honderden miljoenen
mensen tengevolge van het staats-
ingrijpen nog altijd ver onder het
niveau van de mogelijkheden laat
leven.
Maar iemand als Carson Blake
de man is gelukkig weg en mis
schien heeft zijn opvolger wat
meer gezond verstand had de
brutaliteit de Gereformeerde Ker
ken hier te lande te wijzen op de
zegeningen van het marxisme. Bla
ke is kennelijk een van die theo
retische zwevers, die men in Ameri
ka, zelfs in leidende kringen, nog
al eens aantreft. In 1954 had ik,
als deelnemer aan een reis van
Westeuropese journalisten door
Amerika, een gesprek met Averell
Harriman, bekend als de adviseur
van Amerikaanse presidenten. Het
ging over de eenwording van Eu
ropa. Harriman vond de Benelux
prachtig, maar hij begreep vol
strekt niet, dat Nederland, België
en Luxemburg al niet lang een
Mag ik even aandacht vragen voor
het volgende. Dit jaar bestaat de
vereniging „Ons Leger" 60 jaar. Al
die jaren heeft zij geijverd om het
Nederlandse volk ervan te overtui
gen dat voor het behoud van vre
de, veiligheid en vrijheid een deug
delijke krijgsmacht, steunende op de
sympathie der natie, noodzakelijk
is. Dat is in 1972 bepaald niet min
der nodig dan het in 1912 was.
Vroeger hield de vereniging zich
vooral bezig met het houden van le
zingen, het organiseren van leger-
dagen en - tentoonstellingen. De laat
ste jaren stimuleer.t zij o.m. het hou
den van „open dagen" door de strijd
krachten. Ook doet zij voortdurend
meer van zich horen naar aanleiding
van actuele problemen, onze defensie
betreffende. De vereniging geeft een
maandblad uit, waarin zij haar visie
tot uitdrukking brengt.
Ter viering van het jubileum wordt
op vrijdag 15 september des avonds
een openbare bijeenkomst gehouden
in de grote zaal van het Kurhaus te
Scheveningen. Daar zal de secreta
ris-generaal van de NAVO, oud-mi-
nister mr. J. M. A. H. Luns, het
woord voeren.
Voorts treedt de Koninklijke Mi
litaire Kapel op met een aantrek
kelijk programma, waarna Willem
Duijs een show: „Voor de vuist weg
met „Ons Leger", over het voetlicht
zal brengen.
De vereniging stelt degenen die
daarvoor belangstelling hebben in de
gelegenheid deze bijeenkomst gra
tis bij te wonen, een en ander voor
zover de plaatsruimte dit toelaat.
Mr. A. D. PEIFFER, secr.
Grote Marktstraat 40,
's Gravenhage.
fabel. Openbaar vervoer bestaat
daar n.l. ook. Volgende maand ga ik
weer terug om een seizoen als zwem-
leraar te werken en van het heer
lijke vrije leven te genieten, om
daarna zeker terug te komen naar
Europa (Holland?), dat toch zeker
op de eerste plaats komt!
J. W. v. d. KAAY,
Rhijngeesterstraatweg 114,
Oegstgeest.
volkomen eenheid vormden. Ik
wees hem erop, dat het om drie lan
den met een eigen geschiedenis
gaat, om drie vorstenhuizen, om
twee godsdiensten, om drie vol
ken en twee rassen (Germanen en
Romanen) met drie talen. Even
was hij wat verbaasd over die op
somming, maar toen veegde hij
die als onbelangrijk van tafel. Weer
zo'n theoretische zwever, dacht ik.
Hetzelfde geldt voor Carson
Blake, die kennelijk niets weet of
wil weten van de werkelijkheid in
de Sowjet-Unie, een werkelijkheid,
waaraan het Westen, op materieel
noch op vrijheidsgebied, een voor
beeld behoeft te nemen.
Die sfeer van gebrek aan zin voor
de werkelijkheid overheerst sterk
in de Wereldraad van Kerken. Me
ten met twee maten is dan ook
schering en inslag. Vandaar de ver
dubbeling van de financiële bijdra
ge, tot een miljoen dollar, „ter be
strijding van het blanke racisme"
in Afrika. Evenals aan de brief van
Solzjenitsin over de godsdienstige
onderdrukking in de Sowjet-Unie,
gaat men aan het zwarte racisme
stelselmatig voorbij. „Moeilijke om
standigheden" komen blijkbaar al
leen in de Sowjet-Unie voor, al
heeft men daar al meer dan een
halve eeuw gelegenheid gehad om
„een nieuwe wereld te bouwen". In
Zuid-Afrika bestaan volgens de
Wereldraad blijkbaar géén „moei
lijke omstandigheden".
In een van mijn vorige artike
len projecteerde ik de toestanden
in Zuid-Afrika op Nederland: als
wij in gelijke omstandigheden zou
den verkeren als de blanken in
Zuid-Afrika (verhouding van be
volking en grondgebied 4:1) zou
den dertien miljoen Nederlanders
samen met vijfenvijftig miljoen
Bantoes. Indiërs en kleurlingen
moeten wonen op een gebied, dat
zich uitstrekt van de noordpunt
van Noorwegen tot Gibraltar en
van noord-Schotland tot de Dar
danelles Met zo'n praktijk voor
ogen zouden vele critici van thans
vermoedelijk wel anders piepen.
In 1967 sprak ik in Soweto. een
Bantoe-voorstad van Johannes
burg, met een Bantoe-zakenman,
voorheen lector in de Bantoe-ta
len, toen eigenaar van een levens-
middelenbedrijf en o.m. vice-voor-
zitter van de Bantoe Kamer van
Koophandel. Hij sprak zijn vreug
Met belangstelling heb ik in uw
blad van donderdag j.l. op pag. 21
de ervaringen gelezen van de onbe
kende, die het raadsel van de ruïne
bij Oudewater heeft opgelost, zij 't
dan gedeeltelijk. Toevallig kwam ik
enkele maanden geleden op één van
Met verbazing heb ik in dit dagblad
van vrijdag kennis genomen in de
reportage 'Pleidooi voor Posthof' van
het feit dat de exploitanten van de
ze lokaliteit, de heren Wijsman Sr.
en Jr., qua inkomsten in de toekomst
(binnen enkele maanden) een flinke
veer moeten laten. Oorzaak hiervan
is, dat de gemeente Leiden bezig is
met de reconstructie van het kruis
punt Rijnsburgerweg- Wassenaarse-
weg, waarbij na voltooiing van ge
noemd project voor dit koffiehuis
geen ruimte meer wordt overgelaten
om auto's te parkeren.
's Morgens vroeg leggen ploegen
arbeiders, die hun werk buiten de
stad hebben, met chauffeurs, kort
om met een ieder, die een auto bezit,
daar aan om een kopje koffie te
drinken. Na voltooiing zal het voor
die mensen niet meer mogelijk zijn,
daar iets te gebruiken. Juist die
klanten zullen dan naar een andere
gelegenheid moeten omzien.
Voor do exploitanten van „Het
Posthof" en voor vele trouwe klan
ken is dit project een doorn in het
oog.
„Het Posthof" is, vanaf het Jaar
dat deze tent werd gesticht (nl. in
1934) voor vele Leidenaars, en om
wonenden een begrip geworden.
Voorts komen er na schooltijd ve
le leerlingen van de nabij gelegen
scholen, ouden van dagen zoeken er
hun vertier. Voor de ouden van da-
de uit over het bestaan van de
apartheid. Want. zei hij, zonder
die "gescheiden ontwikkeling" zou
den wij, Bantoes, die geen enkele
handelservaring bezittep, nooit de
gelegenheid krijgen om "de han
del te leren". In een "geïntegreer
de" gemeenschap zouden wij weg
gevaagd worden door geroutineer
de blanke en Indische zakenlieden.
Nu, dat laatste heeft generaal
Amin in Oeganda ook beseft: daar
overheersten de Indiërs het zaken-
en bedrijfsleven volkomen. Nu ze
worden weggejaagd, zal dat voor
Oeganda een zware slag beteke
nen, want, al mag dat niet ge
zegd worden, de zwarte bevolking
ligt nog heel ver bij hen in be
kwaamheid en activiteit ten ach
ter.
In Zuid-Afrika is die verwijde
ring van Indiërs uit de gemeen
schap niet nodig geweest: Amins
"racisme" was daar overbodig. Toen
Zuid-Afrika zich van Engeland
losmaakte en op 31 mei 1961 een
zelfstandige republiek werd, ver
klaarde dr. Verwoerd kort daarna,
dat de Indiërs mochten blijven.
Hun angst om naar India te wor
den teruggestuurd ("de schepen
liggen al klaar") bleek op niets ge
grond.
Het "blanke racisme" van Ver
woerd en Vorster komt daarmee
heel wat beter uit de bus dan het
de weinige dagen met redelijk weer
ook langs de provinciale weg van
Haastrecht naar Oudewater tijdens
een tocht door deze landschappelijk
mooie streek (o.a. de Vlist) in het
grensgebied van de provincies Zuid-
Holland en Utrecht. Mijn nieuwsgie-
gen voorziet „Het Posthof" in een
voor hen grote behoefte; deze loka
liteit dient Voor hen als soos, waar
zij met iedereen dié er komt con
tact hebben. Men komt naar „Het
Posthof" voor verstrooiing, om on
der het genot van een „lekker bak
kie" te dammen, een kaartje te leg
gen. of over allerlei dingen te pra
ten.
Zelf ben ik oud-leerling van het
voormalige Chr. Lyceum aan de Ka-
gerstraat. Ik ben reeds klant sinds
1957. Nu studeer ik aan de T.H.
in Delft, als „spoorstudent". Na de
colleges loop ik nog altijd bij „Hei
Posthof" aan, juist vanwege de ge
zellige sfeer, terwijl de bediening
„af" is.
Ik wil mij in het bijzonder rich
ten tot de wethouder van Stadsont
wikkeling, ds. A. J. Kret, die om
streeks 8 Jaar geleden, toen in zijn
functie als godsdienstleraar, aan het
Chr. Lyceum, als voorspreker heeft
gediend, betreffende het voortbe
staan van „Het Posthof". Wilt u weer
„Het Posthof" tot voorspraak zijn,
mijnheer Kret? Dan is het nu de
hoogste tijd!
Aan allen, die van „Het Posthof"
goede klanten zijn, roep ik op: Geef
blijk van uw medewerking aan het
voortbestaan van „Het Posthof"!
P. V. DUYVENBODE
Fazantstraat 7
Katwijk.
"zwarte racisme" van Amin. Toch
vindt de Wereldraad het nodig on
gecontroleerde financiële midde
len aan de door Moskou en Pe
king gedirigeerde terroristen ter
beschikking te stellen. Straks Jaagt
Amin vermoedelijk ook de blanken
over de grens, wat voor de blanke
Zuidafrikanen alleen maar reden
zal zijn om in de politiek van ge
scheiden ontwikkeling te volhar
den.
Over die actie tegen zuidelijk
Afrika en het diepe stilzwijgen,
over Solzjenitsin lacht partijleider
Brezjnew in het Kremlin zich na
tuurlijk tranen. Elke actie tegen
zuidelijk Afrika is hem welkom en
brengt de bodemschatten en de
voor Europa uitzonderlijk belang
rijke strategische positie wat dich
ter in zijn bereik. Zonder zuidelijk
Afrika is Europa uitgeteld. Maar
voor bepaalde theoretische zwevers
in de Wereldraad zijn dat geen
punten van overweging, zoals Har
riman geen boodschap had aan de
werkelijkheid in de Benelux. Onge
hinderd door kennis van zaken
ageren zij, met de gnuivende
Brezjnew op de achtergrond, te
gen zuidelijk Afrika. Dat daar nog
wel het een en ander te verbete
ren valt, zal niemand ontkennen.
Maar dat de Wereldraad met twee
maten meet, is voor iedere objec
tieve waarnemer eveneens zonne
klaar.
righeid bracht mij ertoe enkele boe
ken na te slaan. De ruïne is niet
vermeld in het standaardwerk "Kas
telen en adellijke huizen" van prof.
Ter Kuile. uitgegeven in de reeks
"De schoonheid van ons land" door
uitg. Contact te Amsterdam. Van
Egeraat laat de toerist in een rou
tebeschrijving langs de noordelijke
oever van de Hollandse IJssel van
Haastrecht naar Oudewqter rijden,
terwijl de steenklomD aan de zuid
zijde staat. Ook Ev "t Zandstra gaat
in deel I van "Zv. rvend door Ne
derland" letterlijk en figuurlijk aan
de geheimzinnige ruïne voorbij (pa
gina 181).
Onze onvolprezen A.N.W.B. ver
meldt echter in het gidsje "Kaste
len in Nederland" op pag. 60 (uit
gave 1965) dat de ruïne van het
slot Te Vliet (in uw blad genoemd
't Oude Huys van Vliet) eigendom
is van de Stichting Bisdom van
Vliet te Haastrecht. De aangrenzen
de boerderij is bewoond door de ge-
br. Pons. Het muurfragment maak
te in de Middeleeuwen deel uit van
het "sinds lang verwoeste huis Te
Vliet". Zowel over de stichting als
over de ondergang van het slot
zijn in de geschreven bronnen wei
nig gegevens te vinden. De sterkte
zou kunnen zijn verwoest tijdens de
Hoekse en Kabeljauwse twisten (14-
de en 15-de eeuw) of tijdens de tal
rijke oorlogen tussen de graven van
Holland enerzijds en de bisschop
pen van Utrecht of de hertogen van
Gelre anderzijds. Aldus de ANWB
gids.
De familienaam Bisdom van Vliet
maakt het aannemelijk, dat het ver
sterkte huis destijds Juist binnen
het gebied van het Sticht lag. Ge
schillen over de grenzen duurden
zelfs voort tot in onze tijd: in 1970
ging de gemeente Oudewater van
Zuid-Holland over naar de provincie
Utrecht.
Het is mij niet bekend, of de ruïne
op de Monumentenlijst staat, maar
het lijkt niet erg waarschijnlijk. De
eigenaar zal het om historische
redenen niet hebben gesloopt.
Dr. Ir. J. D. DORGELO
Hofdijck 24,
Oegstgeest.
Nadat ik enkele maanden geleden
ben uit Australië las
ik de brief van de Leidse familie in
Australië in het artikel van C. J.
Rotteveel, d.d. 24 augustus.
Dit verhaal is geen uitzondering.
Als Je daar geweest bent en oger
de kost hebt gegeven, zie
Je dat duizenden het zo vergaaf en
niet alleen emigranten.
Iemand die met een gezin naar
Australië vertrekt neemt grote risi
co's. Eenmaal getrouwd met kinde
ren moet men zo'n avontuur niet
meer beginnen.
Bij de voorlichting over Australië
wordt het misschen een beetje mooi
gemaakt, maar is dit niet bij alle re
clame zo? Een reclamefilm met
hardwerkende mensen zou ons af
schrikken. De Nederlanders staan
Plaatsing van ingezonden stukken behoeft geen redactionele instemming
te betekenen. De redactie behoudt zich het recht voor, brieven te bekorten
of eventueel terug te zenden.
