Karin: 'Het was ineens helemaal zwart'
Windhoos zorgde voor vakantiedrama op Ameland
„SCHADE LOOPT
IN DE TON
12 AUGUSTUS 1P72
BINNENLAND
PAGÏWA 7
AMELAND Het is zo gek. Als je hoort van een
windhoos, dan gebruik je de woorden van „een spoor
ran verderf" of zo. Dat hoort erbij. Het is zo gek. Als
luitenant Rietkerk je er met zijn Alouette A 208, venij
nige spinnekop van de Koninklijke Luchtmacht, van de
lucht uit met de neus boven opdrukt, als je het ziet
alarmjongen in de heli weet je wat je dan ziet? Een
jj spoor van verderf.
aren van Soesterberg met een
Bestel van de luchtmacht, dat de
aam „Friendship" pijlsnel waar
laakte, naar vliegbasis Leeuwarden
ekomen. Daar zeiden ze, dat het de
aatste was: een amibulancewagen
radhtte op de gedeerde vracht, die
lit de vierwiek gedragen werd. Er
aren er al vele tientallen voor ee-
eest.
tag ééntje
laatste. Toen we hoogpotig
eerdaalden op het grasveldje voor
school van Nes, de hoofdstad,
r met hartroerende toewijding
oodhospitaal werd gespeeld, kwam
broeder naar buiten om in het j
[ficieel wit van de jas te vertellen
nog ééntje was. j
&e weten niet eens dat ze gewond
i kijken eerst naar al die el- j conde.
m alles wat ze hebben verlo- j Karin vertelt
;ei de luitenant. En als het
iet te gevaarlijk zou zijn vanwege J
witte ziekert, die door zwijgende
oeders werd geschoven in zijn me-
ühterbak, zou hij zijn wieken al j reu
voorbaat hebben laten draaien, j gUoü
rg naar Leeuwarden, naar de j vvvm
ekenhuizen.
amping „Duinoord" heeft die fata-
hoek op de kin gehad van een
indhoos, die nergens vandaan
en in het nergens zich ging
ihamen over dat diepe verdriet,
it hij heeft rondgestrooid,
hebben zo erg gezocht, de men-
naar de dingen die de wellusti-
wind nergens meer had gelaten
zijn uitbarstend orgasme van
ittele seconden: ze hebben zo erg
Kocht, dat ze niet wisten van hun
.ren, dat ze niet wisten van
surfte weet wat waar.
Anke, kleine Anke van drie, was zo
dapper. Wat wil je? Ze had haar
poppekindje Anja toch kunnen red
den. De boosaardige stormman, die
net twee dagen voor „ze met der
Pappie und die Mammie" weer zou
teruggaan naai- Lunenburg, had dat
niet van haai- kunnen afpakken.
Dan mag het toch wel, cue grove
pleister op het rauw geslagen kop
petje?
Hans Erich Hermann en zijn vrouw
Karin weten op dat moment nog
steeds niet waar Margitha van acht
is. Hans Ericn j
gen op dat bed
middagtukje, wai
postbes teller met
nog te jong voor
een aJgrijsenjke opaonaer geuiao
caravan, dat nem vijanaig be
vorderirHet was in-
nelemaal zwart De wind weru
s erger. We probeerden het zen
Het vloog weg. uk weet
ir ivlargitna is. Maar er wa
kers en aoktoien. z,e waren
oi- naai-, ze zal wel ui Leeu-
liggen.
„We heboen zoveel geluk gehad, we
nebben zoveel oioeu gezien'zegt
Karin.
reuwen, de visooer van Nes, die ons
na goeue wooraen van het nenkop-
tergrasje. bij ae school naar de
haard van leed heelt gei-eden: „We
hoorden het m net aorp pas om
tien uur. Niemand wist er ïeis van.
Er zijn daar mensen die niks meer
hebben. Enkel nog hun sleutel".
Parle uit Rotterdam en van 18-jari- i „Hier is de WC-deksel!" roept een
ge Desirée de Boom uit t Harde triomfantelijke bezoekster, die hem
kunnen het haar niet nazeggen, heeft gevonden in de lange streep
Hun kinderen zijn dood. Storm over van puin. „Maar ik kan de WC ner-
Ameland. Veertig, vijftig seconden? I gens meer vinden!"
Een minuut?
Aan barrels
Martin van Griethuijsen uit Zut-
phen is met zijn negentien jaar
door dit alles nét niet een geteken
de: „Ik was om zeven uur op. Het
begon een beetje te onweren. Om
kwart over acht trok de tent wat
scheef. Ik hield vast. Het was in
eens niet meer te houden. Ik eruit.
Toen vloog die caravan rakelings
langs me neen'Bij dat „die" van
caravan wijst hij een aantal meters
verder: een verwrongen wrak van
aluminium, hout, staal en illusie
aan barrels.
Ineke Wösten. die zestien is en met
vijf meisjes was komen kamperen
van Emmercompascuum uit, zei nog
toen die hagel begon „Wel gezellig,
die vakantie nier" maar dat was
haar laatste door het Atheneum
geïnspireerde grapje.
„De tentstokken braken, we zijn
gaan liggen met de handen boven
ons hoofd. We hebben veel kunnen
redden. We hebben meteen naao
huis gebeld „Alles goed, geen pa
niek. Maar niet meer kletsen. Die
telefoons zijn hier nodig".
Er komt een jongen, die ook wij
meepraten. „Dat oude vrouwtje",
begint hij. Je vraagt hem dan „Wat,
oude vrouwtje?" Dan zegt hij „Al
die botten kwamen er..." en dan
wendt hij zich af om posthuum te
gaan braken.
Dum-dum
De hagel, die het wrede wonder
niet te kort deed en met rammend
tromgeroffel het vonnis aankondig
de dat de natuur nu net eens over
land wilde voltrekken, had met
zijn dum-dum-kogels al diepe vlees
wonden geslagen in de gebruimde
vakantielijven. Dat vertellen ze
rondom.
Ineens is Van Agt op het eiland,
per heli van Nijmegen, waar hii
akantie hield als plaatsvervanger
oor Geertsema. die ook vakantie
hield, maar verder. Samen met ko
ninklijk commissaris Rijpstra en
burgemeester Siderius.
Hij is aardig en dat merkt de oude
De Jong uit Sloten met wie de mi
nister echt menselijk komt praten
Hij zit al negentien op deze mooiste
camping van de hele wereld. D
hagelstenen gingen als geweerscho
ten door zijn tenthuis en hij k°
de minister verzekeren, dat ge n
verzekering zo'n risico verzekert.
Verzekering
Zelfs de minister en ook de com
missaris weten niet precies, wat de
verzekeringen in zulk een geval
doen. Burgemeester Siderius ze.
lange tanden in de Bijstandswet eii
zegt, dat daarin tenslotte alles kaï.
worden gedekt.
De verzekeringen hebben overigen
al laten weten, dat ze ook in dez.
zaken goed zullen zijn.
Dat is dan heel erg prettig vooi
mneer Eibers uit Groningen bij
voorbeeld en voor zijn dochter, me
vrouw Korver-Eibers uit Maarsen
Ze hadden daar twee kapitale cara
vans staan. Toen kwam de wind
hoos. Een meter of twintig verde:
lagen binnen luttele seconden twe.
hopen verwrongen puin.
Ze leefde
Maar in de stralende
daar stralend, hoofdje
pleister: -Vni—i
Ze leefde.
„De ravage is verschrikkelijk. Maar
>n stond j leven. Mogen we daar niet blij
verband om zijn?" mevrouw Korver
De ouders van de kleine Johannes
Kampbeheerder Van Eijck:
Kampbeheerder Van Eijck
kwam gisteravond tot de trieste
conclusie dat bijna 50 caravans.
50 tenthuisjes en zo'n 150 ten
ten totaal vernield zijn. Boven
dien zijn er nog tien caravans
zwaar beschadigd. De schade is
moeilijk te schatten, maar loopt
in de tonnen.
Voorzover bekend hoefden gis
teravond slechts 50 mensen ge
bruik te maken van het nood-
kwartier van de gemeente, de
meeste mensen waren in de loop
van de dag al vertrokken. De
veerdienst naar het eiland die
in de vakantietijd toch al vijf
schepen in de vaart heeft, laste
gisteren nog vier extra vaarten
in. om de huiswaarts kerende
campinggasten op te kunnen
vangen.
De opruimingswerkzaamheden
zullen waarschijnlijk nog de hele
zaterdag in beslag nemen, het
terrein was gisteravond nog een
complete chaos.
„Gelukkig zou dit weekeinde
een grote uittocht beginnen, om
dat de schoolvakanties zijn af
gelopen. We verwachtten niet zo
veel toeristen meer. Maar dege
nen die geboekt hadden en ook
komen, kunnen we hebben", zo
zegt de heer Van Eijck over de
moeilijkheden van de camping
voor de rest van het seizoen.
Een deel van het terrein wordt
zo snel mogelijk schoon gemaakt,
maar de mensen die een caravan
of tenthuisje gehuurd hebben,
moeiten we afbellen. Als dat niet
meer kan, worden ze wegge
stuurd.
Op de camping deed het ge
rucht veelvuldig de ronde, dat
er vooral tijdens de consterna
tie vlak na de windhoos flink is
gestolen. De beheerder van de
camping-kantine vertelde dat de
"eerlijke vinders" hem 22 porte
feuilles en portemonnees kwa
men brengen, maar daarvan wa
ren er 20 leeg.
Volgens een woordvoerder van
de gemeente Ameland is nog
niets besloten over hulp aan de
gedupeerde kampeerders via de
algemene bijstandswet. Uitgeslo
ten acht de woordvoerder de
mogelijkheid van een beroep op
deze wet niet. Het zal echter per
geval moeten worden bekeken.
Door
Anton Pfeiffer
Foto's
H. van Westering
