Straatarme buschauffeur werd
in zes jaar multi-miljonair
VLOOIENMARKT MET OPHEFFING BEDREIGD
WAT IN AMERIKA KAN KAN OOK.
'V
ER WORDT NU MET CIJFERS VAN VELE MILJARDEN FRANKEN GEGOOCHELD
pAG 22 APRIL 1972
3 'ELDOORN Er gaat de laatste weken geen dag
nlai lij of er wordt ergens in het land een fabriek gesloten.
vindt de 42-jarige Apeldoornse zakenman Rinco van
rse (een het een fabeltje dat men in Nederland niets kan
ien. Hij kan het weten. Want hij werd in nog geen zes
S? tijd van een straatarme busconducteur multimiljonair.
'•""Tat in Amerika kan kan hier ook" dacht hij toen hij in
van de HBS kwam. Maar als zoon van een Apeldoorn-
:ld® handelaar moest hij zijn loopbaan zonder een dubbeltje
Juiis beginnen. Bovendien had hij nog een tweede han-
Hij kon door zijn stotteren nauwelijks uit zijn woor-
omen.
II!
hooi werd ik er al rpee
maar op den duur kon mij
schelen. Pas in mili-
iril lenst drong het tot mij door
nooit iets zou bereiken als' ik
af zou leren. Ik ging
s, het was erg moeilijk
zette door.
ram vooral door de lerares
op attendeerde dat ik
clerfcgger dacht dan dat ik een
lült i formuleren. Ik kreeg lang-
13 nijn zelfvertrouwen terug en
8 wel nodig want bij
bureau hadden ze tegen
272%egd dat ik alleen
act briek aan de lopende band
rken. De spraaklessen had-
Ises: na een jaar lukte het
'Vqj om een behoorlijk gesprek te
baantje op het labora-
bij de Hoogovens maar daar
de hele dag in mijn eentje
buisjes aan te kijken.
is niets dus solliciteert ik
niet Hips. Ik werd aangenomen
iet bleek gauw dat ik hele-
u! iet in hun organisatie paste,
paar jaar werd ik zo dood-
q hun formuliertjes dat ik
i daverende ruzie wegliep,
it achter de hand natuur -
gelukkig kon ik bij de
°gj irect autobusconducteur
^t was een geweldige tijd
leerde er echt met de men-
Ober
maanden later kon ik als
verdienen en zodoende
•en hele zomer
Daarna stond
maandag aan de draaibank
houtfabriek, maar vrij kort
lukte het mij om een baan-
colporteur te krijgen,
sje reisde ik de hele Veluwe
ifzuigers af maar zo iets gaat
T1 duur ook vervelen. Niet dat
voor dichte deuren kwam
want ik heb nog nooit ge-
- om iemand iets tegen zijn
li te smeren. Maar ik wild'e
u^gzamerhand wel
mij zelf, want intussen
al 36.
mij niet eens meer herinne-
kwam.
I moment bracht iemand
Idee WÊÊÊfÊÊ
ekenlusjes te beginnen,
dd et zo'n geweldig plan dat ik
ralang niet van kon slapen,
iejk had geen cent achter de
hand want met stofzuigers langs de
deuren leuren is nog nog nooit ie
mand rijk geworden.
Na lang aarzelen vroeg ik een ge
sprekje met de directeur van een
Apeldoornse bank aan. maar toen
die hoorde dat ik een paar duizend
gulden wilde lenen kon ik meteen
weer vertrekken.
Laatst kwam ik hem nog op een
receptie tegen, je weet wel zo'n
man die Je direkt op je schouder
begint te slaan. Kaerel, je moet
eens een drankje bij mij komen
drinken zei die. Ik heb toen maar
meteen gezegd dat ik zijn drankjes
nu niet meer nodig heb, maar dat
hij mij toen beter een kop koffie
had kunnen geven.
Op de pof
Met die handdoekenlusjes had ik in
Amsterdam meer sukses. Ik ging
naar de direkteur van het RAI-ge-
bouw en vroeg of ik op de Huis
houdbeurs op de pof een standje bij
hem kon huren. Hij moest ver
schrikkelijk lachen maar ik kreeg
het.
Ik verkocht acht lusjes voor een
gulden. Binnen een paar dagen was
ik door mijn hele voorraad heen.
maar ik kon nog net bijtijds weer
nieuwe laten maken. Het was een
ongelofelijk sukses. Dat kwam denk
ik omdat ik met een zogenaamd
Frans accent mijn lusjes als het
laatste nieuwtje uit Parijs stond
aan te prijzen.
Iedere avond bracht ik weer een
handdoek barstens vol guldens naar
de bank. Ik geloof dat ik nog nooit
zo gelukkig ben geweest. Niet van
wege het geld maar gewoon omdat
ik voor het eerst succes had.
Ik zag mij zelf al veel te optimis
tisch als directeur van een wereld
concern in handdoekenlusjes en zet
te in een Amsterdams ochtendblad
een advertentie voor een vertegen
woordiger. Er kwamen bijna hon
derd sollicitanten, maar gelukkig
ik
één
die
werkt nu nog bij me. We
kochten voor vijftig gulden een heel
oud autootje en reisden daarmee
alle drogisten in het hele land af.
Het üep eerst geweldig maar daar
na had iedereen wel genoeg hand
doekenlusjes.
Een Zweedse maatschappij had mij
op de Huishoudbeurs de vertegen
woordiging van hun opblaasbare
plastic klerenhangers aangeboden
Het leek \nij wel wat, want in heel
Skandinavië heeft iedereen zo'n
Rinco van der Veen laat in
Hoenderloo een luxueus bunga-
loivpark bouwen.
ding om er blouzes en overhemden
aan op te hangen. Maar het werd
een catastrofe want hoe ik ook op
de beurzen stond te kletsen het
sloeg gewoon niet aan. Het was
toen wel gauw bekeken want in een
paar maanden was ik bijna failliet.
De luxe hotelkamer waar ik sinds
mijn echtscheiding woonde verwis
selde ik voor een armoedig kabine
tje drie hoog achter met alleen een
wastafel, een stoel en een ver
schrikkelijk slecht bed.
Mijn vertegenwoordiger kon ik toen
allang niet meer betalen. Iedere
keer als ik toch nog ergens wat
verdiende huurde ik voor een
nachtje een kamer in het Euro Mo
tel zodat ik mij tenminste even lek
ker kon douchen.
Bij één van die bezoekjes ontmoette
ik een Zweedse zakenman, die een
goede vriend van de fabrikant van
die ellendige opblaasbare klerenhan
gers bleek te zijn. Hij vroeg mij of
ik geen zin had om importeur van
zijn anti-roestspray voor auto's Di-
nitrol te worden. Een soort tectyl
die moet worden aangebracht vol
gens de ML-methode.
Rinco, dacht ik, dit is de enige ma
nier om uit de misère te komen.
Maar die man wilde alleen zaken
doen als ik eerst naar Zweden
kwam. Ik nam de uitnodiging met
een aan, maar ik had geen cent om
de reis te betalen. Dus ging ik
maar liften. Tegen die Zweed heb
ik toen gezegd dat ik het zo ver
schrikkelijk druk had dat ik niet
precies kon zeggen wanneer ik kon
komen. Dat was een reuze goeie zet,
want daardoor ging hij niet bij de
bank naar mijn financiële positie
informeren.
Met dat liften heb ik toen ook ge
luk gehad. Ik heb geloof ik maar
een kwartiertje langs de weg ge
staan en toen nam een vrachtauto
mij al mee naar Zuid-Zweden.
Maar die Zweedse firma mocht na
tuurlijk niet weten dat ik was ko
men liften. Dus liet ik mij keurig
netjes naar het vliegveld van Go
tenborg brengen. Daar zocht ik net
zo lang totdat ik een mooie label
voor mijn koffertje had gevonden
en toen belde ik op om te vragen
mij van het vliegveld konden
komen halen.
Ik dacht als ik nou over een lullig
contractje voor Nederland begin te
praten heb Je natuurlijk nog kans
dat ze informaties over mij in gaan
winnen dus ik eiste meteen alle
verkooprechten buiten Skandinavië
op. Ên tot mijn stomme verbazing
kreeg ik dié nog ook.
De voltallige direktie bracht mij
naar het vliegveld en toen kreeg ik
het wel even benauwd. Ik zei Jon
gens bedankt maar jullie hoeven
echt niet te wachten, want ik moet
eerst een paar telefoontjes met Ne
derland doen. Toen ze goed en wel
weg waren liftte ik weer terug naar
Amsterdam.
Ik heb de zaak toen maar meteen
serieus aangepakt. Ik bouwde een
net met eerste klas dealers op en
dat moest wel, want tectyleren met
Dinitrol heeft alleen maar zin als
het goed gebeurt en als er geen
plekje wordt vergeten. Samen met
mijn vertegenwoordiger, die nog
steeds bij mij was gebleven, werkte
ik twintig uur per dag.
Wé moesten de eerste vaatjes Dini
trol kontant bij aflevering betalen.
Ik zal maar niet zeggen hoeveel
moeite het heeft gekost om daar
geld voor te lenen maar de verkoop
kwam vlug van de grond. In het
begin hadden wij niet zo veel geld
om steeds alle dealers af te reizen.
Dus wat doe je dan.We nodigden
de dealers voor een voorlichtingsbij
eenkomst met een etentje in Apel
doorn uit. Ik was inmiddels weer
van Amsterdam naar Apeldoorn
verhuisd en daar kende ik neg een
restaurant van vroeger dat ons wel
krediet wilde geven. Ik zeg altijd
als zakenman moet Je risico's dur
ven te nemen. Wij staken ons door
die etentjes voor honderden guldens
in de schuld, maar door die gast
vrijheid maakten wij een geweldig
goede entree.
Weddenschap
Binnen een Jaar verkochten wij
200.000 liter Dinitrol en daarmee
won ik een weddenschap met de
Zweedse fabrikant. De honderd gul
den heb ik nooit geïncasseerd maar
ik heb de cheque wel laten inlijsten
als een bewijs dat niets onmogelijk
is. Toen ik in Nederland goed in de
markt zat ging ik in België, Duits
land en Oostenrijk een dealernet
opzetten. Op een avond kom ik in
een bar een oude vriend tegen die
zegt „Rinco, weet Je waar het
roest? In Zuid-Amerika daar hóór
Je de auto's gewoon roesten." Ik de
volgende dag met een spuitfles en
een vaatje Dinitrol in het vliegtuig
naar Paramaribo maar toen ik de
roestige auto's daar zag, durfde ik
niet eens aan de verkoop van Dini
trol te beginnen. Ik gaf een paar
nieuwe auto's gratis een behande
ling en zei dat ik over een Jaar wel
zou komen kijken. Na een Jaar
weer terug, nou het resultaat was
werkelijk verbluffend... geen spoor
tje roest. Kijk dan ga je pas in een
produkt geloven.
Ik begon toen meteen mijn vaatjes
Dinitrol naar het hele Caraïbische
gebied te exporteren. Maar Je be
grijpt toen de zaakjes eenmaal lek
ker liepen ging iedereen tectyl ver
kopen. Er volgde een keiharde con
currentieslag, maar het lukte mij
om die te winnen door op alle
nieuwe met Dinitrol behandelde au
to's zondermeer drie Jaar garantie
te geven. En voor de zekerheid ver
anderde ik de naam van de ML in
de RML-methode.
Over een paar Jaar worden waar
schijnlijk alle Europese auto's via
de dealers met zo'n anti-roestbe-
handeling afgeleverd. Besprekingen
met een aantal fabrikanten zijn al
in een ver gevorderd stadium.
Maar intussen ben ik er uit liefheb
berij van alles bij gaan doen. Ik
ben zo ongemerkt de grootste sau
na-importeur van Nederland gewor
den. Tijdens mijn Zweedse zaken
reizen leerde ik de sauna's kennen
en ik ben er van overtuigd dat er
in Nederland ook een steeds grotere
behoefte zal ontstaan om Je in een
sauna echt helemaal heerlijk te
ontspannen.
Hoenderloo
Omdat de openbare sauna's in Ne
derland onder invloed van Duits
land zo langzamerhand puur com
merciële lichaamscultuurinstituten
zijn geworden wil ik nu wel eens
laten zien dat sauna's net als in
Skandinavië hier ook puur ontspan
nend kunnen zijn. Daarom laat ik
nu midden in de prachtige berken-
bossen van Hoenderloo een Fin»
dorp bouwen. Een luxueus bunga
lowpark met helemaal Fins inge
richte houten bungalows. Groot ge
noeg om er een gezin met zes per
sonen in te herbergen en compleet
met badkamer, keuken, televisie, te
lefoon en per vier in een carré ge
bouwde bungalows een privé sauna.
Daarnaast nog een restaurant, ten
nisbanen, een zwembad en een
openbare sauna. De bungalows ga
ik voor ƒ75 per weekend en voor
375 per week verhuren. Ze zijn
pas in oktober klaar en daar maak
ik mij maar niet druk over want
alles moet perfect in orde zijn.
Ik heb laatst ook nog een zeiljacht
gekocht waarmee ik zomer '73 maar
de Bermuda's wil varen. Maar ik
weet niet of ik mij dan wel vrij
kan maken. Ik ben inmiddels weer
getrouwd maar ik heb nauwelijks
tijd voor mijn gezin, dat is de prijs
die Je als zakenman voor Je sukses
moet betalen."
3
PARIJS Naast Eiffel's hon
derdjarige stalen toren de
bijna afgestorven grand Ope
ra, de neptenten van de strip
tease van de Place Pigalle, het
Casino de Paris en de Folies
Bergeres die alle twee hun
programma's, met eveneens nog
al wat bloot, weer eens „ver
nieuwden" de Notre Dame
(voor de religieuse wijding) en
de Comedie-Fran?aise en het
Louvre (voor het cultureel besef)
en nog zo'n handjevol obligate
bezienswaardigheden, blijft ook
de Parijse vlooienmarkt toch nog
wel een plek, of desnoods monu
ment, waarheen ettelijke duizen
den toeristen, „Doing Paris",
hun schreden volgaarne blijven
richten. Maar die buitenlanders
mogen hun tred in die laatste
richting van de Portes Saint
Ouen en Clignancourt nu wel
wat versnellen, want de vlooien
sullen spoedig hun laatste
sprongen mogelijk wel hebben
Sedaan.
De vijf complexen van standjes,
barakken, geopende kisten of zo
maar wat meters trottoir waar
de veelkleurige handelswaren lig
gen uitgestald die de vlooien
markt vormen en die vele tien
tallen hectares beslaan, dreigen
nu óók al weer het slachtoffer
te worden van de Jongste urba
nisatieplannen dir door de noor
delijke Parijse randgemeenu i
ontworpen werden.
Door
Frank Onnen
Ze zullen plaats moeten maken
het oude liedje voor kan
toren, flatgebouwen en woonka
zernes, want Parijs puilt steeds
verder buiten zijn vormen. De
ongeveer 3.000 echte en pseudo-
antiquairs. brocanteurs en ande
re kooplieden in los e- vast heb
ben al hese kreten van protest
geslaakt, waarbij zelfs voor het
eerst in de geschiedenis lang
niet onindrukwekkende omzetcij
fers werden vrijgegeven. Met het
oog op de fiscus en de totale
onmogelijkheid van enige con
trole op hun negotie, waren de
bedragen die op de puces van
hand tot hand gaan tot nu toe
altijd geheim gehouden, of wel
zeer bescheiden getaxeerd.
Nu wordt er met cijfers van vele
miljarden franken gegoocheld,
en gezien de forse prijzen die
voor een verroest horloge, een
paar afgetrapte Hollandse klom
pen, een pak vergeelde ansicht
kaarten, een versleten battledress
of een ijzeren hakenkruis
waarop officieel overigens, als op
alle andere nazi-relikwieën, een
verbod van verkoop rust wor
den gevraagd en zelfs vaak ge
kregen, mag voor die totale om
zet inderdaad vermoedelijk wel
met getallen met slierten van
nullen worden gerekend.
teurs, kunstsmeden en transpor
teurs vinden nog altijd een or
dentelijk belegde boterham op de
Parijse vlooienmarkt die, iedere
week van zaterdag tot en met
maandag, door compacte massa's
wordt bezocht. Nieuwsgierigen
die van de ene verwondering in
de volgende verbazing vallen,
maar ook wel echte kopers
waaronder een overgrote meer
derheid aan buitenlanders en
speciaal Amerikanen. En natuur
lijk is er in heel Frankrijk dan
ook geen plek te vinden waar Je
een origineler souvenir een blau
we en oude apothekersfles, haar
spelden uit het Jaar anno dazu-
mal, Napoleon-kepis of een
koetslantaarn voor de vestibule
thuis, kunt vinden. Maar die
souvenir Jagers hebben de prijzen
voor de Fransen zelf intussen wel
flink opgejaagd.
De Parljzenaar, voorzover hij
niet een echt stukje antiek op
de kop wil tikken, zoekt zijn heil
bij de puces vooral wel in het
„ongeregeld". Je moet er na
tuurlijk de tijd wel voor nemen,
maar als Je dan toch een gede-
modeerde kraan door een over
eenkomstig exemplaar vervangen
wil, een oud koperen slot mist
van een zeventiende-eeuwse lade
kast, of gewoon op een koopje Je
radiotoestel als erfstuk repareren
moet, dan kan je er gerust don
der op zeggen, dat Je van een
bezoek bij de vlooien niet met
lege handen hoeft huiswaarts te
keren. Die kleine scharrelaars
gaan tegenwoordig in het buiten
lands gewoel dus wel wat verlo
ren, maar niettemin blijft ook
op hen toch een ruim deel van
des vlooiens transacties gericht.
Hun verdwijning zou dus zeker
uit allerlei oogpunten, econo
misch, folkloristisch, en artisa-
naal, innig te betreuren zijn, en
ook de gemeentebesturen van de
randsteden hebben natuurlijk
toch wel wat oog en oor voor
dat gevaar. Ze hebben de
„vlooien" dan ook al voorgesteld
dat ze hun zaken later in spe
ciale hallen of enorme kelders
onder de te bouwen wooncom
plexen zullen kunnen voortzet
ten, maar die belofte zegt het
handelsvolkje weer niet zo erg
veel.
Een gereglementeerde handel
van gesteriliseerde vlooien lacht
hen dan ook helemaal niet toe,
en dan zouden ze. beweren ze,
de keet nog maar veel liever de
finitief sluiten. Met een flinke
schadeloosstelling uiteraard, dat
wel, waarmee ze dan elders in
Parijs of in de provincie wel een
nieuw handeltje zullen beginnen.
Maar misschien zal het onmid
dellijk zo'n vaart toch ook weer
niet hoeven te lopen. Want sinds
een kwarteeuw hangt de donder
wolk van zijn opheffing nu al
boven deze schilderachtige toe
ristenmagneet, zonder dat de
vlooien werden belet hun lucra
tieve negotie even zo vrolijk
voort te zetten Op hun rug lig
gen ze gelukkig nog niet.
