;r kleeft bloed aan t bont
NOODZAAK, SPORT OF TOERISME?
DAG R APRIL 1972
iNJ
len in het helderblauwe water van de Laurensbaaii dat rondom tot ver over de
stroomt, liggen de Magdalena-eilanden. Vier stuks, door potlooddunne duinen-
net elkaar verbonden, nietig op de kaart van noord tot zuid toch een zeventig
lang.
Waarom knuppelen de mannen van de Magdalena Eilan
den ieder voorjaar zeehonden dood?
Omdat, zegt de Canadese regering, het gemiddelde inko
men er lager ligt dan in de rest van het land. zodat de
bewoners uit de jacht een welkome bijverdienste hebben.
Er is echter reden tot twijfelen. In het algemeen moet
voor het knuppelen en villen van een zeehondenbaby heel
wat moeite worden gedaan. De opbrengst per velletje is
desondanks zelden meer dan zeven Canadese dollars. Het
gemiddelde weekloon op de Magdalena Eilanden zal onge
veer honderd dollar bedragen. Voor één extra-week zouden
dan niet minder dan vijftien zeehonden moeten bloeden.
Veel meer heb ik uit gesprekken met de bevolking de
Indruk, (Jat de Jacht de tijdelijke verveling van de werk
loosheid verdrijft. Niemand bevestigt dat hij over te weinig
geld beschikt om de inkomsten uit de jacht te kunnen
missen.
Ik hou het op de verklaringen van die sneeuwploegchauf
feur en die visser die zelden: „De aeehondenjacht is de
enige jacht die we nog hebben. Het is een sport, al zijn de
dollars natuurlijk meegenomen".
Voordat ln de grijze oudheid de Jagende mens zijn om
zwervingen staakte en zich als landbouwer vestigde, was
doden van wilde dieren nog een dwingende noodzaak, zoals
ook nu nog de Eskimo's van Groenland niet zonder kunnen.
Maar voor de mannen van de Magdalena Eilanden moet
toch iets anders kunnen worden gevonden, als het inder
daad om de centen gaat, want wij in het overbevolkte
westen hebben makkelijk zeggen dat zij temidden van
zoveel stilte en vrije natuur ook met wat minder geld op de
bank toch nog heel gelukkig zouden moeten zijn.
Zou toerisme de zeehondenjacht kunnen vervangen? On
getwijfeld, er zal wat moeite voor moeten worden gedaan,
een straffe organisatie zal er voor moeten zorgen dat het
risico (verdwalen, te water raken, niet snel genoeg voor
slecht weer kunnen vluchten: de Sint Laurensbaai is zo
groot als Nederland) zo klein mogelijk wordt.
Maar er zal vooral vermaak op de Magdalena Eilanden
zelf moeten komen, voor de lange uren van wachten op het
vliegtuig of op beter weer. Er is nu één fjshockeyhal, maar ik
vraag me af of Je in gemoede veel méér kunt propageren,
zwembaden, gokhuizen, dancings, restaurants, skihellingen,
schaatsbanen als Je op hetzelfde moment tracht te voor
komen dat thuis de Waddeneilanden door massatoeritxn*
worden verpest.
De mensen zulten de schattige "whitecoats' willen aaien,
wie weet wennen de dieren er op den duur aan. kijken zi
eind februari verlangend uit naar het voederseizoen in dé
Laurensbaai, en het tafreel van mensen die in de echté
dierentuinen, leunnend over het bordje „Niet voederen" dé
dieren volstoppen, vind ik al zo stuitend.
Ik zeg nee tegen het massatoerisme naar het wildieren)
alleen om geld te verdienen aan mensen en dieren die nid
geschapen zijn om eikaars affectie te beantwoorden, al li
het natuurlijk te verkiezen boven doodknuppelen (van aee-«
honden), maar ik zeg Ja tegen de mogelijkheid om zondei
het allermodernste comfort en venraak de vrije natuur li
te gaan om te leren.
Daar verdienen we veel meer aan.
Vlak voor onze voeten krabbelde hij
het ijs op en nat en puffend gleed
hij rechtstreeks naar de punt van
mijn rechter laars. Hij drukte hoop
vol zijn zwarte snuitje tegen mijn
voet en bleef na een ogenblik roer
loos liggen. Ik w&s zijn moeder niet.
We waren vlak erna door een snelle
regeringshelikopter „gered," van het
ijs gehaald omdat er een straffe
wind was opgestoken, dichte massa's
stuifsneeuw voor zich uitjagend zo
dat vliegen met ons eigen toestelle
tje te gevaarlijk zou zijn.
Deze dinsdag 14 maart is er echter
geen vuiltje aan de lucht. Wel de
voorjaarszon. Plat op mijn buik lig
gend om in het water een ademha
lende volwassen zeehond te betrap
pen, vriest mijn snor vast aan mijn
camera, maar aan het eind van da
dag blijkt mijn neus verbrand t«
zijn.
Dit was dit Jaar in de drie- weken
voordat de „whitecoats" verharen
en praktisch waardeloos (I) zijn ge
worden, de eerste geschikte Jacht
dag. Terwijl vorig Jaar het ijs met
de zeehonden erop tot vlak voor de
kust dreef, wat zo eens in de tien
Jaar gebeurt, en de bevolking van
de Magdalena Eilanden heel weinig
moeite hoefde te doen om onder de
tienduizenden dieren een waar
bloedbad aan te richten, kunnen de
moeders hun Jongen nu ongestoord
zogen.
Voor het eerst sinds eeuwen.
ATLANTISCHE
OCEAAN
moeders met rust: verstoren is vol
strekt onnodig, want verspreid op
het overige stuk ijsschots liggen
jongen, waarvan de moeder in het
water rondom aan het spelezwem
men is.
Wéér dat verschil in reaotie. De ene
pup maakt met keffende geluidjes,
die opvallend sterk doen denken
aan pasgeboren mensenkinderen,
agressieve bijtbewegingen, maar
legt zich er dan letterlijk bij neer
dat dat niet helpt.
De ander doet dat maar meteen.
Hij trekt zijn kop tussen de schou
ders. de reaotie van alle „white
coats." sluit zijn ogen en houdt zich
dood. ik kan moeilijk aannemen dat
het dier in hoopvol vertrouwen aan
de voeten van de nieuwe meester
blijft liggen.
Na een poosje gaan de ogen weer
open. Grote, donkere ogen, verras
send .expressief ondanks de afwezig
heid van pupillen. Zachtjes puffend
haalt het diertje adem door zijn
neusgaten, ze gaan open-dicht,
open-dicht, er komt een beetje
schuim op en waarachtig, nu gaat
hij nog huilen ook. links en rechts
van de lange snorharen biggelen
dikke tranen over zijn witte wan
gen.
Als ik me verwijder (uit schaam
te?), begint het diertje onmiddellijk
in de riohting van het water te
krabbelen. De tien nagels van zijn
voorste zwempootjes hebben in het
besneeuwde ijs weinig houvast, de
achterste pootjes, met zwarte vlie
zen tussen de tenen, doen niet mee.
Ze zitten met de binnenkant tegen
elkaar gevouwen, zoals bij alle ech
te zeehonden.
Aandoenlijk en hulpeloos de „white
coats" doen hier in de tastbare,
witte stilte nóg meer aan mensen-
baby's denken dan op foto's al het
geval is. Daarom ook wordt er wel
massaal geprotesteerd tegen de
moord op zeehonden jongen niet
tegen de manier waarop levende
zeepieren aan de vishaak worden
gestoken, om maar iets te noemen.
Plotseling worden de keffende en
krijsende geluidjes om ons heen
sneller herhaald, alsof er alarm
wordt geslagen. Ik zie dat de ijs
schots west van ons sneller drijft
dan de onze. Als een tank ramt het
metersdikke gevaarte er op in.
nog niet losgelaten en zijn pelsje
was nog geel.
We waren met een éénmotorig
vliegtuigje naar het ijs gekomen en
aan de overkant van een smal
strookje open water, waar een
groepje volwassen zeehonden zich
vermaakte, lag hij tegen de ijsrand.
klein en weerloos-
Toen hij ons zag, wilde hij zo snel
mogelijk 't water in, maar het duur
de een hele tijd voor hij de ijsrand
overwonnen had. Pasgeboren zee
honden zouden niet kunnen zwem
men, maar deze crawlde zoals een
hond dat doet aan de oppervlakte
van het water linea recta naar de
overkant, recht op ons af. Terwijl
we nog wel dachten dat hij had
willen vluchten.
Scheurend en krakend verheft zich
langzaam een wal van gebroken
blokken hoog in de lucht, de naar
de zon gekeerde vlakken lichten
helblauw op.
In spanning heb ik toegekeken hoe
een jonge zeehond krabbelend, en
worstelend aan het kruiende ijs
ontkomt. Aan de overkant drijft
een wijfje met droge tikjes van
haar voorste flippers niet alleen
haar eigen jong maar ook nog een
ander voor zich uit, weg van de ge
vaarlijke rand. Niet onwaarschijn
lijk dat er regelmatig zeehonden
tussen het ijs worden gekraakt.
Ik vraag me af hoe het met mijn
eigen speciale vriendje is dat ik de
zondag ervoor heb ontmoet. Hij was
pas geboren, de navelstreng had
de schotsen uit elkaar worden ge
trokken.
Het licht gerimpelde water ertussen
is opvallend mooi blauw van kiem
en het ijs onder water licht in de
zon helder groen op.
Door
Jan Ottens
De eerste zadelrobben hadden we al
als bewegende vormpjes vanuit het
vliegtuig gezien. We konden bij dc
meeste volwassen dieren de ovaal
vormige tekening op de rug duide
lijk onderscheiden. Terwijl de ene
rob bijtende bewegingen maakt
naar de herrie boven hem. blijft
een andere roerloos op zijn buik lig
gen, of glijdt snel het water in.
Onze ijssohots is vierhonderd meter
lang, tweehonderd breed. Aan de
noordkant, over de korte zijde is
een stukje „breeding ground." Daar
hebben de volwassen wijfjes kortge
leden hun Jongen gebaard, natte,
gele scharminkeltjes, na een paar
dagen op de volvette moedermelk al
uitgegroeid, tot sneeuwwitte, vorm
loze, aandoenlijke, hulpeloze dikzak
ken. Balen wolkenzacht bont. On
vrijwillige leveranciers van het eens
zo gewilde „whitecoat."
We gaan er niet naar toe, we laten
de twintig a dertig pups en hun
pa toont in de naweeën
■Énter niet haar vriendelij k-
Wjpt. Hoewel de zon al vrij
JUnit, volgt de temperatuur
verder dan tot tien gra-
|Br nul. Weilanden, akkers.
itrand. wegen, oude vulka-
water in de haften tussen
nrijen, alles is onder een
I sneeuw of ijs bedetot.
vijftienduizend bewoners
Igj lzoenwerkloosheid, de vis-
liggen klem in het ijs,
WÊ voor de visverwerkende
W wordt niet aangevoerd,
£gj op de houten huizen de
^Tien niet roken, heeft er
maken. Magdalena
-Jtrisch.
en liggen ver weg van de
wereld, op een uur vlie-
Charlottetown. aan de
zelf zijn ze bepaald niet
Het verkeer op die ene
inc^iegelgladde weg, bedreven
Amerikaanse sleeën, is
een onafgebroken,
processie.
14 maart 1972. Op
kilometer noordoost van
Eilanden heeft de pi-
rode helikopter op een
thoekige ijsschots gepar-
5ag rt; oog reikt ijsvelden, grote
[ac Hoog opgestapelde, grilli-
laties, waar twee schotsen
ST zijn gebotst, maar zonder
het ijs is gescheurd en
