Italiaanse filmdames nu
iveel te deftig voor
jfslordige' onthullingen
Melkweg soms monotoon
'The Omega Man':
fantasiefilm
zonder spanning
Films
m
Leiden
ïSophia LovenGina LollobrigidaClaudia Cardinale
De romantiek krijgt
genoeg tegenwicht
Carnal Knowledge
blijft steken in
t halfslachtige
VRIJDAG 28 JANUARI 1972
PAGINA 11
'S\
fa
(ZJ
bot boven zijn oren laten
zoals dorpskappers dat nog wel
presteren. Dan loopt hij in te grote
broeken met bretels, tot aan het kruis
opgetrokken. En de manier waarop
hij in „Bello, onesto emigrato" tegen
de dierlijk-mooie en Italiaans-hoog
hartige Claudia afsteekt is een re
den om aan te nemen dat Alberto
Sordi zijn vak zeer ernstig opneemt.
De emigrant is al 20 jaar uit Ita
lië weg. Hij werkt aan een spoorlijn
ln een onwaarschijnlijke woestijn in
het hart van Australië en hij schrijft
tenslotte via de pastoor naar Italië
om een echtgenote. Steeds stuurt hij
een foto in waarop hij temidden van
twee vrienden staat en steeds komt
de foto terug met de mededeling, dat
de dames niet hem, maar wèl de
vriend aan zijn linkerzijde willen.
Dan geeft hij zich tenslotte voor deze
Adonis uit en het resultaat is ramp
zalig.
De arme emigrant haalt het meisje
van het vliegveld af en de reis naar
zijn huis duurt dan nog eens drie
dagen. In die tijd hoopt hij haar wel
te hebben overtuigd van zijn eigen
eerlijke kwaliteiten. Als de beeldscho
ne Claudia de trappen van het vlieg
veld afdaalt, begrijpt de stakker ech
ter al meteen dat hij te hoog gegooid
heeft. Het wordt allemaal nog moei
lijker als tijdens de reis blijkt, dat
Claudia verre van maagd is, maar
een Romeinse hoer, die een ndeuw
leven wilde beginnen.
ONTROEREND
De film van Zampa is geen mees
terwerk, maar ze werkt oprecht ont
roerend in de uitbeelding van de on
handige, eenzame, brave man, die
met alle macht zijn pasverworven
onrustbarend bezit probeert te red
den en daar tenslotte, zij het dan
met enig lichamelijk geweld, in
slaagt. De Italianen die hun land
verlaten om in het buitenland hun
brood te verdienen, zijn op hun ma
nier helden. Ze worden verteerd door
heimwee naar een land dat onver
vangbaar is. Er zijn Italianen, die
hun nieuwe land moesten verlaten
omdat ze letterlijk de schurft van de
zenuwen kregen,
Van dit soort ellende blijkt onuit
gesproken iets in de film van Zampa.
Door de documentair in drukwekken -
dé opnamen van het Australisch na
tuurschoon dringt d'e eindeloze leegte
heen, waarachter, ontzettend ver
weg, Italië ligt met zijn duistere
dorpspleintjes met de rieten stolen
voor de deuren en de poezen op de
stoepen, met de roddelende
in de keuken en het luie stappen
van de met hout voor de dorpsoven
beladen ezel. Dat dit land intussen
ook verandert, kan de al 20 Jaar in
de Australische woestijn wonende
emigrant Sordi niet weten en hij
probeert dan ook tevergeefs de tango
te dansen met het mooie meisje, dat
hij daarbij voortdurend op de tenen
trapt.
HESE STEM
Van de vrouwelijke grote drie van
weleer is inderdaad alleen Claudia
Cardinale als nog' helemaal aan
vaardbare filmheldin overgebleven.
Haar rauwe, hese stem wordt steeds
meer één. van haar charmes, terwijl
de andere nog niet verbleekt zijn.
Gina Lollobrigida daarentegen durft
niet eens meer hardop te lachen, op
de manier waarop ook Mariene Diet-
richt het niet meer durft. De toe
schouwer denkt: uit angst dat de
knoop van de face-lifting achter
haar oren zal springen. En Sophia
Loren heeft het helemaal verbruid, I
sinds een Romeins Journalist die bij rechtgeaarde Napolitaanse moeder
haar werd toegelaten, vaststelde, dat zou zoiets in haar hoofd halen?",
ze tegen haar enige geboren zoon en vraagt de man zich af, want Sophia
oogappel uitsluitend een soort Ame-1 komt daar vlakbij vandaan, uit Poz-
rikaans-Engels spreekt. „Welke 1 zuoll. Niet één natuurlijk
Sophia Loren in 'Mortadellaf.
Maar gelukkig: er is een Jongere
generatie van actrices in Italië. Die
kleden zich naar de nieuwste film
mode meteen helemaal uit.
ROME Mortadella is een
effort uit zijn krachten gegroeide
oterhamworst. De plakken kun
nen de omvang van een kinder-
[j^jjagenwiel aannemen. Met zo'n
ie- Ing in haar arm komt Sophia
joren in New York uit een Boeing
av47 (althans in de pas van haar
femaakte film die zijn titel aan
benoemde brood-belegging ont-
ent). Ze wuift naar haar vrijer,
ie al eerder de grote plas over-
;ak en met wie ze zal gaan trou-
oüjen. Bij de douane wordt het op
en te rijke diva lijkende fa-
rieksmeisje echter met haar
Jiqeescadeau tegengehouden. Het
.erikaanse volk is bang dat
•eemd vlees de pest meebrengt,
lat is al eeuwen zo en ook nu
it is het gegeven voor de eerste
intig minuten van een film, die
if de slechtste Toehoort die er in
ge jaren zijn gemaakt, zelfs in
\alië. Sophia xoeigert haar worst
te geven. Een 'linkse' journa-
\t krijgt er de lucht van. Hij
hrijft over haar en ze wordt een
'.val naar wie de Newyorkers in
ommen komen kijken. Maar als
phia honger krijgt en de op een
\kker hapje beluste douaneman-
om haar heen zijn blij-
erven, ook van het vlees
en, verdwijnt met de worst ook
probleem en voor de journa
list zijn kopij. Van haar vrijer is
f.ophia dan al lang af.
'lü-
Die heeft intussen een restaurant
dejjiopend en hij staat nu helemaal
de kant van het gezag, terwijl
veto bij zijn vertrek uit Italië nog
rvent communist was, die met
)75j i vlaggen liep als
uitgeroepen. Van
heek ommezwaai houdt het fabrieks-
bl
oor
Rudolph Bakker
ADVERTENTIE
het nieuwste;
van het nieuwste
PFT TY het zorgeloze
11,1,1,1 modepruikje
Werkelijk alle voordelen die een
pruik kan bieden vindt U terug
in de Pelly. Pelly kost 72.- en is
verkrijgbaar in prachtige natuur-
tinten en diverse grijsnuances.
Eenvoudig, zonder hulp van
anderen in elk model te
kammen of te borstelen.
Schriftelijke garantie op kwaliteit.
meisje niet en een eindje verder In
de film komt ze het hele restaurant
kapot gooien met borden en dikbui
kige Italiaanse wijnflessen. Verder
gebeurt er niets meer dat het ver
melden waard is en Sophia's echt
genoot, Carlo Ponti, mag blij zijn als
hij de kosten van de boterhamworst
eruit krijgt, althans hier in Italië.
Maar wellicht heeft Ponti de film
voor een Amerikaans publiek
gemaakt en die vinden het misschien
best een lacher.
Sophia is intussen in Rome aan
een verfilming van Don Quichotte
begonnen, samen met Peter O'Toole
en onder regie van Arthur Miller.
Als dit ook mislukt kan ze inderdaad
beter doorgaan met het schrij
ven van kookboeken.
Het bioscoopkaartje is in Italië
weer opgeslagen en het kost nu zo'n
kleine tien gulden voor alle rangen.
Wie dat geld uitgeeft en de namen
van Sophia, van een Claudia Cardi
nale of vroeger van' een Lollobrigida
op de aanplakbiljetten zag staan,
wist waaraan hij zijn ogen de kost
kon geven. Maar de drie genoemde
dames zijn intussen zo ontzettend
deftig en rijk geworden, dat ze er
niet meer aan denken zich in slordi
ge onthullingen te laten filmen. In
dit verband mag worden vermeld, dat
de uitbeelding van de magere lief
desaffaire tussen het fabrieksmeisje
Sophia en de Amerikaanse journa
list door een Romeinse recensent
„een gothische kathedraal" werd ge
noemd.
FOTO'S
Gina Lollobrigida doet al Jaren
niet meer mee. Ze werd dezer dagen
op een eiland boven Siailië gesigna
leerd, waar ze voor het Amerikaanse
tijdschrift „Life" bezig was foto's te
maken van de op het eiland opge
sloten Mafia-bazen. Binnenkort ver
schijnt van haar weliswaar geen
kookboek zoals Sohpia er één
schreef maar een fotoboek met af
beeldingen van bekende Italiaanse
filmartiesten. De foto's van La Lollo
zijn overigens zeer talentvol en het
is te hopen dat ze met haar opdracht
voor „Life" klaar is vóór ook dat blad
wordt opgeheven.
Van de drie grote filmdames is Clau
dia Cardinale nog steeds de meest
sympathieke gebleven. Ze wordt in
Italië ook als enige nog zonder voor
behoud geaccepteerd. Ze heeft de
gave zich moeiteloos voor de came
ra's te bewegen, zonder dat men dit
al meteen acteren zou kunnen noe
men en ze verwierf zich nieuwe lof
met een pas uitgekomen film, die ze
samen met Alberto Sordi maakte. De
regie is van niemand minder dan
Luigi Zampa (bekend uit de tijd van
het neo-realisme) en de film heet
„Bello, onesto emigrato in Australia
sposerebbe illibita", wat betekent dat
een knappe, eerlijke, naar Australië
geëmigreerde Italiaan zou willen
trouwen met een Italiaanse maagd.
Zampa werd beroemd om de wee-
moedig-ironische manier waarop hij
de anecdotes uit het dagelijks be
staan wist weer te geven. De film
I wordt heel duidelijk niet als drama,
ma'ais satire aangekondigd en dat
I is ze ook.
Sordi is een van de grote Italiaan
se filmspelers. Hij verdoezelt niet dat
hij in de vijftig is en in de film
l heeft hij zijn haar uit zijn nek en
STUDIO Ruim 70 Jaar is Bu-
nuel nu. En ruim veertig jaar na
zijn regiedebuut Le chien Andalou
heeft hij zijn Melkweg voltooid.
Een film met een nauwelijks na
speurbaar verhaal, maar met de
rijkdom aan taferelen en sfeerte
kening, die het meesterschap van
Bunuel bewijzen. Twee Fransen,
begeven zich op weg naar Santia
go de Compostella vanaf de Middel
eeuwen een van de belangrijkste
Europese bedevaartsplaatsen. Het
waarom van hun tocht is niet hele
maal duidelijk. Godsdienstige ijver
is het niet.
Op hun weg naar het zuiden heb
ben zij de wonderlijkste, vaak ont
hutsende, soms huiveringwekkende
ontmoetingen. Nu eens zijn zij ge
tuige van een vroeg-ketterse en
mystieke orgie, een volgend mo
ment zijn ze secondanten bij een
zeventiende eeuws duel. Maar
steeds vormt theologische strijd om
het ware geloof, om het kennen
van de ware goddelijkheid de in
zet. Voor Bunuel is deze film zijn
worsteling met de engel geworden.
Zoals hij zelf stelt: "De teksten en
citaten zijn ontleend aan de Schrift,
hetzij aan theologische en kerkhis-
torische oude en moderne wer
ken".
Het hoeft daarom niet te ver
wonderen dat Bunuel ook Jezus, de
Heilige Maagd en de discipelen
laat optreden. Een Jezus van een
zachtmoedige menselijkheid, die
het statige van een verstarde tra-
sterk overtuigend, en nergens blas
femisch werkt. De Melkweg lijkt
voor de oude meester een afreke
ning. Het is een trage film voor
Bunuel niets bijzonders maar
zonder het voortdurend obsederen
de dat veel van zijn werk ken
merkt. Daarom kunnen sommige
taferelen wel eens een lichte ver
vreemding, soms zelfs verveling op- opvat, en het besef dat men kijkt
wekken. Maar altijd blijft de over- naar een werk, de meester waar-
tuiging dat Bunuel de draad weer dig.
Summer of '42":
liiiiiiiiiiiiuii
LUXOR Een gruwelijke fan
tasiefilm in sciencefiction stuij.
Zo zou, men de film kunnen ka
rakteriseren die deze week in het
theater aan de Stationsweg draait.
Wie „The Omega Man" ziet valt
van de ene verbazing in de ande
re en tenslotte misschien wel in
slaap. Hoe boeiend het spel van de
nu alweer bijna vijftigjari
ge Charlton Heston („El Cid,"
„Ben Hur") ook is de film in haar
geheel is af en toe niet om aan te
zien. Dat ligt ongetwijfeld voor 'n
deel aan het zwakke scenario van
John William en Joyce H. Cor-
rington, die er niet in zijn ge
slaagd in het verhaal voldoende
samenhang te leggen. Nog afge
zien van het te onwaarschijnlij
ke verhaal, regisseur Boris Sagal
is er evenmin in geslaagd „The
Omega Man" de voor een derge
lijke film zo noodzakelijke span
ning mee te geven. Teveel mis
schien wordt in deze kleur op
genomen film het accent gelegd
op de figuur van de eenzaam ope
rerende Omega Man. Deze Ome
ga Man is de enige mens die de
verschrikkingen van een bacterio
logische oorlog overleeft. Althans
dat denkt hij, want er is nog een
horde angstaanjagende creaturen
uit de afschuwelijke strijd naar
voren gekomen, die het daglicht
niet (meer) kan verdragen en
daarom de laatste man op aarde
in het donker tracht te vernieti
gen. Deze ongelukkige, voor het
leven getekende schepselen slagen
daar pas na heel veel moeite in,
echter nadat de in het nauw ge
dreven ex-wetenschapsman er in
slaagde een serum te ontwikkelen,
die het behoud van de mensheid
zou kunnen betekenen. Er blijft
zo dus toch nog een sprankje over
voor de totstandkoming van een
nieuwe wereld. De Omega Man
bedient zich in de strijd tegen de
letterlijk met vuur spelende crea
turen van een stengun. Maar
jammer genoeg kan al het ge
schiet de verveling, die het ab
surd-verwarde verhaal soms op
roept, niet helemaal verdrijven.
TRIANON Mike Nichols heeft
met zijn laatste film Carnal Know
ledge, keurig vertaald in het Ne
derlands als Zinnelijke Gemeen
schap, toch weer een brok filmwerk
gemaakt, dat geheel in de tradi
tie ligt van The Graduate.
In The Graduate overheerste het
fundamenteel individuele, wat ook
zo kenmerkend is voor dit onder
havige produkt. Dat betekent dat
beide het individu losgekoppeld
wordt van zijn omgeving, geplaatst
wordt voor een probleem of een si
tuatie, waardoor hij geïsoleerd
wordt van diselfde omgeving.
Nichols conceptie van de reali
teit is er een die louter door per
soonlijke manifestaties bepaald
wordt. De mens bij Nichols is ge
observeerd door bepaalde aspecten
van een problematiek. In dit geval
is het net als in The Graduate
het sexuele.
Er valt om te lachen, maar dat
is natuurlijk niet het belangrijk
ste, maar in Carnal Knowledge gaat
het om het bijna klassieke weten
van de invloed van sex op iemands
maatschappelijke leven. Zoals voor
de argeloze bioscoopbezoeker te ver
wachten is, bestaat er een omke
ring van waarden: De meeste poten
te strandt op een bepaald moment
het impotente. De ander is op
zoek naar liefde via een ander waar
denpatroon.
Om nu weer terug te komen op
The Graduate. Nichols bewijst door
zijn geïsoleerde kijk op de dingen
en zijn ongetwijfeld fraaie came
rawerk nog niet, dat hij een totale
idee heeft over wart. in de maat
schappij gebeurt. Naar mijn me
ning speelt hij teveel met geïsoleer
de gevoelens, die hij in zijn films
cinematografisch maar niet emotio
neel weet waar te maken.
Prolongaties
REX "De maagd ii
tiek" is ook deze week nog te zien
Deze humoristische Duitse seks-
film laat in tegenstelling tot de
maagd zelf niets onverhuld. Door
de vele lach-effecten krijgt de seks
in dit geval een relativerende be
tekenis. Het verhaal gaat over
een meisje dat argeloos een baantje
in een "verzendhuis" aanvaardt,
en daardoor voor allerlei pikante
verrassingen komt te staan.
LID O In Lido draait James
Bond nog rustig een weekje door
met: "Diamonds are forever".
CAMERA Van het verhaal
van „Summer of '42" zou je, zon
der over al te veel vindingrijkheid
te hoeven beschikken, een groot,
melodrama kunnen brouwen. Een
15-jarige jongen wordt ver
liefd op een meisje van 23. Een
verliefdheid die lang plato
nisch blijft, totdat de echtgenoot
van het meisje, een soldaat, in
de oorlog (het verhaal speelt in de
tweede wereldoorlog) gedood
wordt. Het eenzame vrouwtje
geeft zich aan de jongen en
blijkt kort daarop voor altijd ver
dwenen te zijn.
Een gegeven dat bijna te mooi
is om waar te kunnen zijn, zou je
denken. Dat zal wel weer uitlopen
op zo'n etherisch, al te roman
tisch filmpje, kortweg op een
draak.
Daar komt het in „Summer of
'42" beslist niet van. Het aardige
van de film is, dat er zoveel humor
in zit, dat het geen zwaarwichtige,
opgeschroefde toestand wordt.
Geen overdreven romantisch ge
doe, waar je anderhalf uur lang
tegenaan zit te hikken. De Jongen.
Hermie, verblijft met zijn twee
vrienden aan de kust. De heren
hebben net de leeftijd bereikt,
waarop het versieren van meis
jes één van de belangrijkste dag
taken wordt. Het gehannes van
de aspirant-Don Juans op het
amoureuze vlak is af en toe
zo kostelijk, dat er genoeg tegen
wicht wordt gegeven voor de wat
romantischere scenes. Met name
om de scène, waarin Hermie, door
zijn vriend Oscy naar een drug
store gestuurd om een pakje con
dooms, eerst allerlei andere din
gen inslaat, voordat hij om het
gewenste artikel durft te vra
gen, blijf je lachen.
Met dit alles wil niet gezegd
zijn, dat „Summer of '42"
nu een geweldig product is. Daar
voor is de film net iets te opper
vlakkig. Wèl is het een film die
blijft boeien, en die de moeite
waard is om te hebben gezien.
Regisseur Robert Mulligan zorgt
voor fraaie „plaatjes". De be
langrijkste rollen worden (uit
stekend) gespeeld door Jenif-
fer O'Neill als het oudere meisje,
en door Gary Grimes als Hermie.
