Filmregisseur Peter Wise
zoekt het in de ruimte
Twee werelden van een
Van geweldig tot ik
zie de humor niet
Films
in
Leiden
Wat zien
ik...?:
Na reeks musical successen
„Joe": filmster van de
zwijgende meerderheid
BLUE MOVIE
VRIJDAG I OKTOBER 1971
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 11
STUDIO De Amerikaanse film
"Joe" is waarschijnlijk de eerste
film, die de gevoelens van de Ame
rikaanse "Silent Majority" tot uit
drukking brengt. Deze groep men
sen wordt gekenmerkt door een
grote onvrede tegenover alles wat
hen "vreemd" voorkomt. Of dat
nu negers zijn of hippies. Over de
ze laatste groep gaat de film.
Melissa, dochter Van welgestel
de ouders, woont samen met
Frank, een hippy, die aan de kost
komt door in verdovende middelen
te handelen. Op zekere dag neemt
Melissa een overdosis methedri-
ne en komt in een ziekenhuis te
recht. Haar vader Bill Compton
gaat de spullen van zijn dochter op
halen en treft daar Frank, die
juist een nieuwe voorraad stuff
heeft gekocht. Bill ontsteekt in
woede en doodt Frank. Over zijn
toeren gaat hij naa'r een café, waar
hij Joe (Cuiran) ontmoet. Joe is
dronken en zegt tegen Bill, dat ze
al die hippies en ook de negers
moeten uitroeien. Bill praat zijn
mond voorbij en zegt dat hij zo-
Juist een hippy vermoord heeft.
Als Melissa hoort dat haar vader
Frank gedood heeft, loopt ze weg.
Bill en Joe gaan samen op zoek
naar het meisje. Op een gegeven
moment komen zij in een hippybar
en Bill verkoopt de stuff, die hij
van Frank's kamer heeft meege
nomen. Bill en Joe laten zich over-
Kingkong
REX Kingkong is een figuur,
die nog steeds niet in de rijen van
de meest betaalde sterren is door
gedrongen. Met zo'n entourage als
deze overbekende acteur deze week
weer in het theater aan de Haar
lemmerstraat met zich meedraagt
kan dat bijna ook niet anders. Toch
valt er door het bordpapier en de
goedkope trucages nog heel wat
meer van deze simpele reusachtige
held op te steken als oppervlakkig
amusement. De strijd die dit niet
meer dierlijk geëmotioneerde we
zen opnieuw aanbindt met die klei
ne efficiënt denkende betwetertjes
die wij mensen nu eenmaal zijn
heeft tal van heldhaftige aspecten.
In de eerste plaats is daar het
sociale aspect. Vanuit de geborgen
heid van onze beveiligde omge
ving is Kingkong natuurlijk een
lachwekkend wezen, wiens primi
tieve pogingen om contact te ma
ken onterecht uitlopen op een de
bacle. d.w.z. zijn dood.
In de tweede plaats kan Je van
uit een Freudiaanse zienswijze in
Kingkongs manifestatie een heel
wat beter karakter destilleren dan
zich zo makkelijk door de filmindu
strie op het witte doek laat zetten.
Als men weet dat agressie in het
verlengstuk ligt van eenzaamheid
dan valt te concluderen dat de gro
te Kong een ontzaggelijk eenzaam,
dus sympathiek wezen moet zijn.
Alle hulde dus voor Kingkong, al
komt het er deze week filmtech
nisch niet uit. Laat hem voorlopig
in onze gedachten rusten bij de
miskende geniën.
halen een hippy feest bil te wonen.
Tijdens dit feest gaat een aantal
van de Jongelui er met hun geld
vandoor. Bill en Joe gaan op zoek
en vinden ze in een commune. Joe
grijpt zijn kans om zijn Ideaal te
verwezenlijken en schiet een aantal
hippies neer. Hi.1 haalt na veel
moeite Bill over en Bill schiet een
uit het huis vluchtende hippy dood
.Melissa.
Hoeveel indruk "Joe" op de Ame
rikanen heeft gemaakt blijkt wel
uit de geweldactie, die bouwvak
kers en havenarbeiders vlak na
het uitkomen van de film hebben
gehouden tegen de hippies en stu
denten.
De tekst van "Joe" werd op de
plaat gezet en hcalde de Ameri
kaanse hitparadö „Joe" is een
film, die de "andere kant* van
Amerika laat zien en is een van de
allergrootste successen van het hui
dige bioscoopseizoen in de Verenig
de Staten.
Wat zien ik
LIDO Nou wat dacht U? Dat
„Wat zien ik?" weg zou wezen? Nou,
dan hebt u het natuurlijk goed mis.
Albert Mols succeswerk zal de ko
mende week weer flinke rijen lok
ken
'Maagd van Bali'
niet obsceen
DJAKARTA (ANTAR A) Bri
gade-generaal Sofjar, directeur van
de Indonesische filmmaatschappij
Darma Putra, heeft bezwaren
van zijn Balinese adviseurs tegen
obsceniteiten in een film die to be
doeld om toeristen te trekken, „D«
maagd van Bali" van de hand ge
wezen.
„De maagd van Bali" wordt ver
vaardigd door Darma Putra en een
Zwitserse onderneming. Generaal
Sofjar meent dat in de film geen
scènes voorkomen die in strijd zijn
met de Indonesische opvattingen.
Bovendien is het draaiboek door het
ministerie van Voorlichting goedge
keurd.
Robert Wise (57) lijkt zo op het
eerste gezicht eefi rustige, vriende
lijke man, die een dorpsnotabel zou
kunnen zijn. Een beminnelijk
mens id hij inderdaad, maar in zijn
beroep zou men zich snel vergissen.
Hij is de Hollywood-regisseur van
de filmmusicalsuccessen in de jaren
zestig, „West Side Story" en „The
Sound of Music", die bij elkaar zo'n
vijftien Oscars veroverden. Robert
Wise vertoeft op het ogenblik in Rot
terdam, waar gisteren in het Arena-
theater zijn nieuwste film „The An
dromeda Strain" („De vierde dag")
ten continentale doop is gehouden.
Wise, die als schooljongen al ge
middeld drie films in de week zag
en toen hij als prijs eens een sei
zoenabonnement kreeg, een halve
zomervakantie in de bioscoop zat,
zag zijn Jeugddromen al spoedig ver
wezenlijkt. Van boodschappenjongen
bij de RKO bracht hij het binnen
een Jaar tot de montage-afdeling,
waar hij als cutter zo'n faam ver
wierf, dat hij de eerste films van
Orson Welles, „Citizen Kane" en
„The magnificent Ambersons" (sa
men met Mark Robson) voor zijn
rekening mocht nemen. Hij maakte
zijn regiedebuut in 1943 en bracht
sindsdien tientallen films van uit
eenlopend karakter, maar nooit on
der de middelmaat, op zijn naam,
zoals ..Executive Suite", „Somebody
up there likes m" en „I want to
live".
BESMET
Voor Robert Wise betekende de ver
filming van Michael Crichtons sien-
ce fiction thriller, „The Andromeda
Strain", handelend over een naar de
aarde teruggekeerde satelliet, die be
smet blijkt met een zich snel door de
lucht verspreidend dodelijk micro
organisme, de kans een realistische
eigentijdse film te kunnen maken.
Die heeft hij met beide handen
gegrepen, en zo is zijn werkstuk, dat
tevens een ernstige waarschuwing
inhoudt tegen de gevolgen van op
oorlog afgestemde experimenten in
de ruimte, een sterk aansprekende
film geworden, virtuoos gemaakt met
een bezetting waarin vrijwel geen
bekende namen voorkomen, („Het
vrhaal is de ster", zegt Wise).
CLIMAX
„Le souffle au coeur': realistische film van Louis Malle
LUXOR „LE SOUFFLE AU COEUR" is een film met een
zeer realistisch gegeven waarvan de Franse filmkeuring, die
toch bepaald niet preuts is, de maker (Louis Malle) adviseer
de niet met de produktie te beginnen. De film werd in Frank
rijk doodgezwegen, maar met steun van een Amerikaanse
maatschappij werd de film toch verwezenlijkt.
Als men verwacht met een rood
hoofd en snel kloppend hart naar
deze film te kunnen kijken, dan
wordt men teleurgesteld. Er is wei
nig bloot te zien en voor zover het
voorkomt Is het niet erg' opwindend.
Dat wil echter niet zeggen, dat de
film niet goed is. Louis Malle heeft
geprobeerd zich voor te stellen hoe
de geesteswereld van een puber in
iiiiiiigiuiiiBiiuigiiiiiiiiiii
Prolongatie
CAMERA Terecht gaat "Get
ting straight" zijn tweede week in.
Door het geweldige spel van El
liot Gould, die met het satirische
verhaal over studenten-onlusten
wel raad weet, is de film er een
geworden die het aanzien meer
dan waard is.
Bovendien treedt Candice Ber
gen er ook nog in op. Wat wil Je
nog meer?
elkaar zit en wij menen, dat hij
hierin goed is geslaagd.
Laurent (de puber) leeft in twee
werelden: de wereld van de reali
teit, waarin hij nog echt een kind
is en behoefte heeft aan geborgen
heid, en de wereld van de volwas
senheid, waarvan een puber al
leen nog maar droomt. De droom
van Laurent, die pas 15 Jaar is,
wordt op nogal wrede wijze verwe
zenlijkt als zijn grote broers hem
meenemen naar een bordeel. Hij
wordt hier door zijn broers uit het
bed gesleurd, juist als hij wil gaan
genieten van de "vreugden des le
vens". zodat de "droom" een grote
teleurstelling wordt.
Een, door een verwaarloosde ver
koudheid, opgelopen hartkwaal is
er de oorzaak van dat Laurent
naar een kuuroord moet. Zijn moe
der gaat met hem mee en de band
tussen moeder en zoon wordt
steeds hechter. Op een avond komt
zijn moeder huilend de kamer,
waar zij en haar zoon slapen, bin
nen. Laurent, die weet dat zijn
moeder een minnaar heeft, ver
moedt dat deze haar heeft verla
ten en hij troost haar. Ze groeien
steeds dichter naar elkaar toe en
de intieme relatie, die de volgende
nacht tussen hen plaatsheeft (na
gebruik van grote hoeveelheden
spiritualiën: het was die dag na
melijk een grote Franse feestdag)
was onder de gegeven omstandighe
den te verwachten. Na deze cli
max brengt Laurent de nacht ver
der door bij één van zijn vriendin
netjes. En dan is het afgelopen.
De zoon komt de volgende morgen
op zijn blote voeten zijn kamer
binnengeslopen, met zijn schoe
nen in de hand, waar de hele fa
milie zit en in lachen uitbarst.
Eindconclusie: de film geeft een*
enigszins overtrokken, beeld van
een puber met een Oedipus-com-
plex. De film is veel minder we
tenschappelijk georiënteerd dan
bijvoorbeeld een film van Oswald
Kolle, maar beslist niet pervers.
TRIANON „Blue Movie" van
Wim Verstappen is na „Mira" en
„Wat zien ik" de derde Nederland
se speelfilm, die volle zalen in de
bioscopen weet te trekken. Een op
merkelijke prestatie in zijn alge
meenheid, maar weinig verwonder
lijk als men bedenkt, dat de film
wordt aangekondigd als „de sensa
tie van dit jaar" en deze sensatie
alleen maar slaat op de vrijmoe
digheid waarmee een groot aan
tal copulatie-scenes zijn verfilmd.
Terecht kan men zich na het zien
van dit onnozel stuk filmwerk af
vragen waar de criteria van de
filmkeuring liggen. Fragmenten
van pornofilms mochten van de
keuring zelfs nog mee. Waarmee de
keuring zichzelf buitenspel zet.
Het verhaal is een samenraapsel
van alles wat een film commercieel
kan maken. Sex, in ieder geval veel
vrijmoedig bloot, kritiek op reclas-
seringsambtenaren ten gunste van
de gedetineerde, kritiek op het hele
project Bijlmermeer (waar men
sen in kooien „het paradijs tussen
him benen zoeken"), de preutse
moraal, de juridische normen, etc.
De uitwerking is zo weinig overtui
gend, het spel zo middelmatig, de
nadruk op de sexualiteit zo groot,
dat die commercialiteit ook
Lea Massari en Benoit Fer-
reux als moeder en zoon vn ,,Le
souffle au coeur".
goeddeels verloren gaat, terwijl de
film geen einde heeft: het doek
zou al drie kwartier eerder hebben
mogen zakken.
Het verhaal zeer in het kort:
Michael is veroordeeld tot rijf Jaar
gevangenisstraf, omdat hij op vijf
tienjarige leeftijd met de dochter
van een notaris naar bed is ge
weest. Hij komt uit de nor als de
film begint en wordt opgevangen
door een wat half buiten de Bui-
tenveldertse wereld staande reclas-
seringsambtenaar. Hij zoekt zelf
zijn weg (van bed tot bed, zoals
daar kennelijk de gewoonte is) en
eindigt als sexhandelaar en ver
zorger van pornografische shows.
Het onder ozek van het orga
nisme in een gigantisch laborato
rium, waarmee het grootste gedeelte
van de film «(in de VS behorende
tot de Top Tien) is gevuld, levert
een climax op, die wat spanning be
treft Stanley Kubricks „2001: „A
Space Odyssey" (ook met de com
puter-animatie van Douglas Trum
bull) nog overtreft.
J. A. Frenkel
LEIDEN Paul Verhoeven's
"Wat zien ik de ver
filming van het boek van Al-
bert Mol (zelf een van de ac-
teurs in de film), is voor de
derde maal geprolongeerd en
nu dus zijn vierde week in in
het Lido-theater. En naar het
zich laat aanzien zal het niet
de laatste week zijn. Dit zal
niemand verbazen, want wie
langs het theater aan de
Steenstraat loopt, kan voort
durend mensen voor de kassa
zien staan. Die mensen be
spreken ver vooruit, want
practisoh iedere dag hangt
het bordje "9.15 uur Uitver
kocht" in het glazen hokje
van de kassière.
Lido-directeur Van Praag heeft
bijna geen woorden voor dit
enorme succes: "Het is gewel
dig. Dit is nog nooit vertoond
in Nederland".
Hetgeen overigens wel valt te
betwijfelen, want films als
"Gejaagd door de wind", "Ir
ma la Douce" en "The Sound
of Music" hebben ook weken
voor uitverkochte zalen ge
speeld. In dat rijtje mag
trouwens 'The West-side
Story" niet ontbreken.
Van Praag verder: „Het succes
zit gewoon in het feit, dat de
mensen een heerlijk avondje
uit zijn. zy amuseren zich
anderhalf uur lang. Tenmin
ste als ze niet te diep door
gaan denken, want het is
eigenlijk een tragische film.
Er zijn wel mensen, die te
leurgesteld zijn, maar dat zijn
degenen, die zich de proble
men teveel aantrekken of zelf
gefrustreerd zijn. Het meren
deel komt vrolijk naar buiten
en heeft zich "rotgelachen".
De reacties van het publiek lo
pen toch wel sterk uiteen.
Van "geweldig", via "koste
lijk" naar "wel aardig" en "ik
zie de humor ervan helemaal
niet".
Voor degenen, die de film nog
