Avignon viert cultureel circusfeest
PROLONGATIES
OVERHEERSEN
IN BIOSCOPEN
Films
in
Leiden
Burt Lancaster klaart
de zaak in Lawman
SCHRIK VAN HET
WILDE WESTEN
de geest van Jean Vilar
I AG 30 JTÜLI 1071
L-ETOSCH DAGBLAD
PAGINA 11
of Vicky voor de intimi,
paar kleine rolletjes had
vervullen in films van haar
ader had haar jeugdige hartje
Onnen
eveneens aan de romantiek
circus verpand, en in die
ichappelijke passie hadden zij
;iste elkaar dus gevonden. Een
ting die enkele maanden ge-
klein Frans dorpje door
Ücieel huwelijk werd en zeer
lort dooreen baby zal wor-
iUEcrachtigd en bekroond.
n (,r
BONJOUR
bescheiden tent met
derd plaatsen van een echt
:ircusje die de jonggehuwden
tweekoppige directie in een
ij Avignon nu hebben opge-
voorletters C en B zijn in
•uilen boven de ingang ge-
en hun circus draagt de
ende naam van Bonjour,
ruim twee hoofden groter
hij telt bijna haar dub-
utal jaren.
ste heeft, hoge hoed op het
hoofd, pandjesjas en bonte
pantalon, nu al een brug
ninste een vlondertje gesla-
isen het circus dat zich als
spel toch vooral wel op de
placht te richten en het ca-
Ln de Parijse „Rive-Gauche"
>t dusver zijn persoonlijk ar
id wel gelegen was en waar-
genuanceerder ambities met
-zekere literaire inslag ten
lag liggen.
rertoont hij dan ook een num-
;t woordgrapjes en satirische
ngen op politieke verhou-
waaraan president Nixon en
Chaban-Delmas een paar
jes gelag mogen betalen, en
rleske „re-make" van Shake-
Romeo en Juliette, uitge-
travestie, is in vei-wante
p|o óók nog in het programma
;NGNON Avignon, de Romeinse pausenstad, heeft haar
>n weer geopend of haar wereldvermaarde brug weer
elaten voor het vijfentwintigste kunstfestival dat se-
le laatste oorlog binnen haar vervallen en immense ves-
illen werd gehouden. Vijfentwintig is wel een cijfer dat
n jubileum of minstens een terugblik noodt. Maar over
emming van feesten, herdenken of mediteren is nu een
uw gevallen. De lange legendarische schaduw van Jean
oprichter, leider en bovenal ziel van het Provencaalse
L969 feest die, in mei van dit jaar plotseling is overleden.
acteur van vijfendertig Jaar
1969 us zeker vijfentachtig procent
jn Franse collega's, op de
L97ji of in de studio's zijn be-
le kansen nooit gekregen had
lthans wist te benutten en
üeuwe eigen ideeën het cir-
zoals hij zelf zegt, „vol-
wilde maken. Een streven
i vermoedelijk wel in diezelfde
in discretie en anonimiteit zou
blijven voltrekken, indien hij,
advertentie, op een gezegen-
niet tegen een achttienjarig
was aangelopen, dat de twee-
lter was in het achtkoppige
van mr. Charles Spencer
Die nomaden: opeens sta je op de
hoek van een straat voor een hoog
uit dertienjarig zigeunerjongetje dat
een kampeerster tot dansen en zin
gen inviteert, en dan vervult de zwoe
le naoht zich met een flamenco,
waarin zich ook nog wat ooms en tan
tes van het knaapje mengen en die
u, met zijn snerpende uithalen en
hartverscheurende triestheid en me
lancholie nimmer meer vergeten
zult
En even later, maar het kan ook
de volgende dag of de nacht zijn ge-
wêest, wordt het oor van de dolen
de festivalganger dan weer getroffen,
juister aangerand, door de verscheu
rende geluiden die een Romaanse ka
pel afscheidt. Hier blijkt een gezel
schap zwarte beoefenaars van de
"free jazz" bezit van de gewijde
ruimte te hebben genomen. Het al
taar, de offerblokken en alle kerkban
ken zijn verwijderd en de vloer
wordt bedekt door een laag jeugdige
lichamen die zich naast en over el
kaar hebben uitgestrekt en waarin
alleen de lange baarden nog een on
betwist uitsluitsel over geslachtelij
ke antecedenten geven.
In het hart van die menigte en
van het godshuis is de combo opge
steld: een piano die van al haar over
tolligheden. inclusief zijn vilt, is ont
daan, een contrabas en een alles en
iedereen dominerende slagwerkbat
terij, die door de heer Noel McGhie
uit Jamaica wordt bediend. Een
naam om te onthouden. In plaats
van een vulpen zou je een roestige
spijker nodig hebben om dit schouw
en vooral luisterspel ook maar bij
benadering te kunnen beschrijven.
De lezer heeft al wel begrepen dat
Avignon het vierkante tegendeel
van een nauwkeurig uitgebalanceerd
en select kunstfestival is. Eerder 'n
jaai'markt. een kermis en een volks
feest, waarin iedereen zijn eigen ga-
Eén van de nieuwe stenen die
Jean Vilar in Avignon vóór zijn
rouw en piëteit noch al te gemak
kelijk in de warmbloedige en rumoe
rige natuur van deze stad met haar
honderdduizend zielen in te bouwen,
noch vooral te rijmen met het ver
langen dat Jean Vilar zelf had ge-
forumfeerd in cTe talloze notities
men spreekt van enkele honderden
schoolschriften waarvan al een
deel gepubliceerd werd.
De grote acteur en anima
tor scheen zich de laatste Jaren op
een literaire carrière te oriënteren,
en al die duizenden aantekeningen
over het theater, het festival van
Avignon, de sociale en de politieke
taak van een kunstenaar „een
artiest moet nuttig zijn voor zijn tijd
genoten" de relaties tussen to
neelleider en (subsidiërende over
heid, over de hedendaagse jeugd en
over nog honderden onderwerpen,
meer mogen dus wel als
zijn artistieke en ideologische testa
ment worden beschouwd.
Maar bovendien had Vilar voor
zijn onverwachte dood nog net de
tijd gevonden het enorme program
ma voor dit seizoen (van honderd
enveertig verschillende voorstellin
gen, concerten en uitvoeringen, die
over vijftien podia, in theatertjes,
kerken, schuren of speciaal nog wel
in de open lucht werden verspreid)
zelf tot in de details en de puntjes
uit te werken. Zodat hij met dit
vijfentwintigste festival zijn levens
werk in Avignon, Posthuum toch nog
zelf kon besluiten. De ware proble
men voor de toekomst zullen pas la
ter worden gesteld.
Die problemen zijn hoe de syn
these te realiseren tussen enerzijds
het klassiekere repertoire van to
neel, ballet, film, muziek, opera en
anderzijds de nieuwe uitingen van de
jongste generatie die zich aanvanke
lijk in een roezige mozaiek en mar
ge van het eigenlijke en officiële fes
tival manifesteerden, maar die Vilar,
vooral sedert 1968, als de vruchten
van de „culturele revolutie" toch in
de oorspronkelijke opzet poogde te in
tegreren. Een operatie die om diver
se redenen lang niet altijd gemak
kelijk te bekokstoven viel.
Zo werden alle Amerikaanse leden
van het zeer revolutionaire „living
Theatre" die op het ogenblik col
lectief in Brazilië achter de tralies
zitten —twee jaar geleden, op last
van het stadsbestuur, dat niettemin
altijd vierkant achter Vilar had
gestaan, wegens al te drieste bokke-
sprongen en proclamaties door de
politie tijdens een voorstelling al
eens uit het pausenpaleis verdreven.
Maar afgezien nog van hun politie
ke explosieven, schuilt onder die
Jonge experimentalisten en „sponta-
nisten", zo goed als overal elders
meer kaf dan koren, terwijl Jean
Vilar. ter wille van de volledigheid
van 't „tijdsbeeld" en de wederzijd
se „interpenetratie" elke gedachte,
aan selectie of censuur nu juist
verre van zich wenste te houden.
Te midden van dat veelkleurige
veld van officiële, officieuze en mar
ginale manifestaties stond echter al
die jaren de persoon van Vilar. De
vraag is nu uiteraard wie na hem
met zijn autoriteit, ervaring baga
ge en bezieling en bovenal kameraad
schap, sociale en politieke geënga
geerdheid de band zal kunnen vor
men en bestendigen, die het tradi
tionele Avignon en het off-Avig-
non tezamen zullen moeten blijven
houden.
Jazz-zangeres Ella Fitzgerald i ik sta". Zij was in Parijs al een
is gisteren van Prijs naar New I week behandeld en was daar
York gevlogen in verband met enige tijd gebleven alvorens de
ernstige oogklachten. Zij zal voor- vlucht naar huis te gaan maken,
lopig niet mogen zingen. Veel ziet Verleden jaar was zij al aan het
zeniet: „Alleen de grond waarop rechteroog geopereerd. Het linker
is nu ook aangetast.
fnthese, om een zwaar woord
ruiken, tussen de beesten,
jongleurs en acrobaten aan
en die bijdragen uit het sur-
1 fiche cabaret en de muzikale
zzi met Vivaldi of Debussy
andere kant, is nog niet he-
rond. al geeft 'n pop-orkestje,
fle traditionele plaats boven de
naar de stallen is opgesteld,
ch al wél een duidelijke een-
het geheel. En uit de rij-
an het familiecircus vloei-
)k weer de gewoonte voort
„.0 artiest zo wat alle rollen
jn rekening moet kunnen ne-
leeuwendresseur is even la-
ie vodden van domme August
amazone doet óók dienst
.^«„e en monsieur le direc-
lelt zichzelf helemaal niet te
tussen de nummers stella-
idernissen en andere attribu-
;n weg te sjauwen.
a die met het gebolde pop-
•hoofd als een andere drup-
op haar moeder lijkt doch
enlijk al bijna in het kraam-
d moeten liggen, wordt door
lezegende conditie natuurlijk
beetje belemmerd ook in de
jg eens het volle pond van
alenten te geven. Maar toch
ok zij onder de beschermende
iefde blik van haar echtelijke
ur, een allerliefst nummertje
n klein draaiorgeltje weg om
ITrenet's aandoenlijke Chan-
ienfants s'ennuient le diman-
or te dragen.
HIPPIES
het eerste oog van de toerist,
gnon vanaf de nationale auto-
u weer binnenvalt, is de ver-
5 met vorige jaren natuurlijk
:onstateren. De straten en de
en de ontelbare caféterras-
provence eindelijk wat af
weer uit van de toeristen
Ig niet van de mondainste
Dan zijn er de hippies en de
i-hippies, die op de trottoirs
Mentaalse armbanden, andere
Burt Lancaster als „Lawman"
LIDO Eigenlijk is het met
iedere cowboyfilm hetzelfde gesteld.
Er wordt iemand dood geschoten,
de sheriff gaat er achteraan en ar
resteert «vanzelfsprekend met veel
moeite) de daders. En, hoe kan het
ook anders, de schuldigen weten
helemaal van nietsIk kan me
dan ook niet voorstellen, dat der
gelijke films in grote steden soms
weken achtereen in hetzelfde the
ater draaien.
Met „Lawman", de rolprent die
deze week in Studio draait, is het
niet anders. De opnamen zy'n zon-
del meer fraai. Het enige waarin
deze film zich onderscheidt is. dat
er niet al te veel bloed wordt ver
goten. Een deel van de bioscoop-
gangers zou hiermee vrede kunnen
hebben, anderen daarentegen zou
den misschien wat meer actie op
prijs hebben gesteld.
En zoals in alle westerns, is er
ook in deze film een held. Deze ro>
wordt in „Lawman" door
minder dan Burt Lancaster
tolkt. Als de sheriff van Bannock
komt hij in het stadje Sabbath ze
ven mannen arresteren, die er van
worden beschuldigd tijdens een
dronkemans-schietpartij een oude
man te hebben doodgeschoten
Heerser in het laatstgenoemde
stadje is Vincent Bronson (Lee J
C'obb). Hij is één van de zeven ver
dachten. Ryan, de sheriff van Sab
bath (Robert Ryan), die alles doet
wat Bronson zegt, raadt Maddox
(Lancaster) de arrestatie ten sterk
ste af.
Bronson wil de moeilijkheden
ontwijken. Als zijn rechterhand
Harvey Stenbaugh door Maddox
wordt neergeschoten, verklaart hij
de oorlog. Een oude liefde van
Maddox verschijnt ten tonele, die
hem probeert te overtuigen, dat
hij toch niet kan doorgaan met
het maken van weduwen. Hij over
weegt zijn baan er aan te geven
en helemaal opnieuw te beginnen
Maar voor hij de stad verlaat
wordt hij nog geconfronteerd met
Bronson en zy'n zoon, die hun
makkers willen wreken. Als Mad
dox eindelijk Sabbath de rug toe
keert zijn er vijf van de zeven
mannen, die op zijn lijstje voor
kwamen, dood
Zaalvoetbal
bedrijfsteams
LEIDEN Ook dit jaar zal de
Sportstichting in samenwerking met
de KNVB afdeling Leiden weer een
zaalvoetbaltoernooi voor bedrijfs-
teams organiseren. Het toernooi, dat
in de Leidse Groenoordhal wordt ge-
houden, is gepland op 20, 21 en 22
september.
Ook deze week zijn het weer de
prolongaties die overheersen in de
Leidse bioscooptheaters. De „grote
kampioen" op dat punt is nog al
tijd „Samen uit, samen thuis" met
de drie komieken Louis de Funès,
Bourvil en Terry Thomas. Iedere
zomervakantie opnieuw blijkt deze
film belangstellenden te trekken en
dat moet gezegd —niet ten on
rechte. „Samen uit, samen thuis",
(La grande Vadrouille) is een kol
deriek stukje filmwerk dat een re
genachtige vakantiedag flink kan
opfleuren.
Het verhaal is langzamer
hand overbekend: een groep En
gelse parachutisten landt in het
door de Duitsers bezette Frank
rijk. De vlucht naar het geallieer
de gebied is één aaneenschakeinlg,
van komische situaties. Op de hie
len gezeten door de strijders van
REX De schrik van het Wilde
Westen "Belle Star" zou als ze in
Parijs had gewoond waarschijnlijk
de schrik van alle Franse vrouwen
zijn geweest; het is werkelijk een
mooie ster. In het Wilde Westen wil
het met zulke mooie meisjes wel
eens anders lopen dan het laat
aanzien. Wat wil je met ook met
een oom, die je ouders heeft gedood
om aan geld te komen en vervol
gens zijn "liefdevol opgenomen"
nichtje gaat uithuwelijken aan een
belangrijke oude griezel om zo nog
eens gouverneur te worden. Als
daarbij dan blijkt dat oom niet van
zijn Indiaans vrouwelijk personeel
kan afblijven dan is het niet onmo
gelijk, dat je verdere leven ook wat.
ongewoon verloopt. Dat is met Belle
Star (Elsa Martinelli) in ieder ge
val zo. Als eerste vrouw leidt ze een
boevenbende. Tenminste enige tijd.
want bij een bankoverval steekt ze
de meeste van haar
Dat is de belangrijkste inhoud
van "Blue Belle" en het liefdesver
haal wat er een beetje dóórheen
loopt maakt het geheel werkelijk
tot een gezellig geheel. Kwalitatief
is het verder niet veel. De natuur
opnamen zijn soms kleurig en leuk.
maar al tot in den treure bekend.
Paardehoeven worden niet gehooid,
want als een filmkudde voorbij
draaft dan begint zacht concertmu
ziek te spelen. Het geluid in deze
film is trouwens helemaal verwaar
loosd. Overduideijk is te merken dat
de stemmen uit een' kille studio
komen. Ook met de bezetting is
men zuinig geweest. De hoofdrol
speelster is mooi in een andere
film was dat misschien meer tot
zijn recht gekomen); acteertalent
heeft ze geenszins. Zelfs paardrij
den gaat deze "schrik van het Wil
de Westen" slecht af. De vorm
waarin' het verhaal is gegoten doet
de film wel goed. Het overgrote deel
is een terugblik op het verleden
van Blue Star.
het Derde Rijk weet men steeds op
het laatste ogenblik op vrije voe
ten te blijven. Wel moet men zich
daarvoor steeds in vreemdsoortige
bochten wringen.
In de ochtenduren kan de Jeugd
ook in het Studio-theater terecht;
voor de vijfde achtereenvolgende
week wordt daar de avonturen
film Sjors en Sjimmie en de tover
ring vertoond.
Een film die het ook al flink wat
weekjes heeft uitgehouden is „Jun-
glebook". In Camera is deze kos
telijke tekenfilm van de inmiddels
overleden Walt Disney de vierde
week ingegaan. De film is gebaseerd
op het boek van Rudyard Kipling.
De grote verdienste van de film is
de knappe muziek, composities die
bijzonder goed passen bij de beel
den. Hoofdfiguur is Mowgli het
mensenjong dat opgevoed wordt
door de Jungledieren.
In de avonduren kunt u in het
zelfde theater terecht voor een ko-
mishce anti-oorlogsfilm van Briain
Hutton: Kelly's heroes. Hoofdrol
spelers zijn Clint Eastwood. Donald
Sutherland en Telly Savalas.
De reprise van de spektakelpro-
duktie „The Great Race" in Lu
xor blijkt ook in te slaan, getuige
de prolongatie. Deze film die vooral
bij de jeugd zal aanslaan gaat over
twee beroemde uitvinders die elkaar
te vuur en te zwaard bestrijden.
Klapstuk van deze tweestrijd is een
enorme autorace rond de wereld
waarbij men achtereenvolgens in
snikhete woestijnen en ijskou
de sneeuwbergen belandt. De rollen
van de beide uitvinders wor
den vervuld door Tony Curtis en
Jack Lemmon. Nathalie Wood
snelt daar tussendoor als Journa
liste.
Tenslotte nog een komische pro-
duktie die de tweede week is inge
gaan: „Een haar in mijn soep".
Een komedie in Trianon waaraan
geen enkele auteur een buil kan
vallen. Toch was dat Peter Sellers
en Goldie Hawn bijna gebeurd.
Vooral het eerste deel van de film
is wat slapjes. Later gaat het al
lemaal wat beter al blijven we met
wat weemoed denken aan de Ne
derlandse toneelproduktie met de
verrukkelijke Trudy La bij.
