Ïx-Rotterdammer Wim van Buuren, nu in Californië,
net ruilhart van een zestienjarige
Weer helemaal
gelukkig! Enige
iorg: z n gewicht
SC
iTERDAG 20 FEBRUARI 1971 LEIDSCH DAGBLAD
LI*™
d. Pe
1 ïet is of hij Je gedachten raadt:
wnmige mensen denken dat ik een
ve invalide ben, maar da's gewoon
wekul. Ik ben zo gezond als een
Echt waarik heb me nog nooit zo
!ond gevoeld als het afgelo-
n Jaar". En dan schertsend: „Wat
Je ook? Met een hart dat 24 Jaar
iger is dan ik ben".
)e artsen van dr. Norman Shum-
y's beroemde hartteam (het enige
Amerika dat nog harttransplan-
ies verricht) beoordelen het geval
n Buuren in koelwetenschappelij-
termen: „Dat een patiënt met een
llhart er zo goed aan toe is, is een
buitensporigheid". Van
zelf zegt: „Ik beschouw het
mijn eigen hart, je raakt eraan
je denkt er eigenlijk niet
aan. Op mijn dieet en mijn pil-
na 35 pillen van zes verschil -
soorten per dag! leef ik als
Ik ben weer helemaal ge
snel (het zijn de woor-
van zijn medici) is hij na de
operatie op 3 Januari vorig
opgeknapt. Toen hij na de
uur durende ingreep weer bij
kwam, was het eerste wat hij
dr. Shumway vroeg: „Is het nu
Ja, zei de chirurug, je hebt
nieuw hart". „En toen merkte ik
zelf ineens. Ik kon weer normaal
Het was alsof er een
met ruilhart weet einde-
weer wat gezondheid bete-
zwaar pak van mijn borstkas was
weggenomen".
Hij vertelt: „Door mijn snelle ge
nezing ben ik een stukje reclame
voor de Stanford-universiteit gewor
den. Twee dagen na de opera
tie mocht ik al lopen. Ik maakte met
een maar een wandeling door de
tuin. Toen ik terugkwam, vroegen ze
angstig waar ik was geweest. Ik leg
de het uit. Het was een heel eind weg
Ze konden het bijna niet geloven
Het verhaal ging als een lopend
vuurtje door de ziekenzalen".
Bij wijze van proef mocht hij na
vijf weken een weekend naar huis.
Door
Wim de Regt
Zijn vrouw kwam hem afhalen en,
zou hem naar Mill Valley rijden
Maar Wim vertrouwde haar rijvaar
digheid niet helemaal: „Ze had net
haar rijbewijs gehaald en we moes
ten dwars door dat drukke San Fran
cisco. Ik zei: „laat mij maar rijden,
dan gaat het zéker zonder brokken.
En ik reed alsof er niets met me
was gebeurd".
Verbazend snel
Anderhalve week later mocht hij
voorgoed naar huis gezond en wel.
„Ik voel me beter dan ik in jaren
geweest ben. Natuurlijk: ik moet me
stipt aan de voorschrijf ten van de dok
ters houden, maar daar wen je aan en
in feite zijn het niet eens bijzondere
dingen die ik moet doen Die pillen
uitgezonderd dan. Mijn dochtertjes,
sorteren ze voor me. Kijk maar, een
klauwtje vol en dan nog een paar op
gelost in een glas. De pillen moeten
ervoor zorgen dat het nieuwe
hart niet wordt afgestoten.
Verleden jaar heb ik twee geringe
afstoot-symptomen gehad, maar dat
had dr. Shumway wel verwacht. Dat
was normaal. Zelf heb ik er niets
van gemerkt. Een cardiogram heeft,
het zichtbaar gemaakt. Ik kreeg met
een serum om het te onderdrukken
en dat is tot nu toe gelukt".
Niet te zwaar worden
„Voor één ding moet ik goed zor
gen. Ik mag niet zwaarder worden
dan 65 kilo. Als dat wel gebeurt, moet
ik terug naar Sanford voor een ver
mageringskuur, en je voelt wel dat
ik daar niets voor voel. Ik moet toch
al elke week een hele dag naar het
ziekenhuis voor onderzoek: bloedtest,
röntgenfoto's, cardiogrammen. Als er
iets mis is, moet ik dadelijk worden
opgenomen. Maar dat is gelukkig
nog niet het geval geweest".
Lachend bekent hij met zijn zout
arme dieet de meeste moeite te heb
ben. „Ik was vroeger eeri goeie eter en
altijd bezig in de keuken te kokke
rellen. Dat doe ik nu nog wel. maar
ik mag er alleen zelf bijna niets meer
van proeven. Eerlijk gezegd: na
het wekelijks onderzoek zondig ik
wel eens, maar een paar dagen voor
dat ik weer naar Stanford moet be-
Foto boven: Willem van Buu-
I ren met vrouw en drie kinderen.
Foto rechts: Elke dag een tocht
op de van de buren cadeau ge-
kregen fiets.
i slist niet! Dat gewicht, hè! Het schiet
j omhoog".
Kip, vis en veel verse groenten en
j vrijwel geen vet. Wim van Buuren
vindt dat hij het met dat dieet wel
I kan uithouden. „Ik moet precies mijn
dagelijkse calorieën tellen. Ik mag
best een borreltje drinken. Helemaal
niet erg. Maar een borreltje is zóveel
calorieën. Met twee glaasjes zit Je
dan al bijna aan je dagelijkse maxi
mum. De moeilijkheid is alleen dat die
pillen de eetlust bevorderen Kun je
je voorstellen dat ik dikwijls zit te
watertanden?"
Vatbaar voor infecties
De pillen hebben twee uitgesproken
nadelen waarop hij voortdurend be
dacht moet zijn. Ze maken hem in
de eerste plaats uiterst vatbaar voor
infecties. Een sneetje in zijn vinger
opgelopen bij het knutselen in de
garage naast zijn huis kan voor
hem vervelende gevolgen hebben. Een
lichte verkoudheid zelfs ook al „Man
ik schrik me rot als ik een kuchje
heb. Ik mag geen kou vatten Altijd
warm gekleed de deur uit en zo".
De andere bijwerking van de dage
lijkse dosis pillen („die zal ik altijd
wel moeten blijven slikken") is dat ze
z'n spieren aantasten. „Daarom moet
b
ik elke dag oefeningen doen: mijn
spieren moeten op die manier in con- j
ditie blijven. Een soort compensatie,
dus. Als het goed weer is: fietsen (de
buren hebben me een prachtige fiets
met versnellingen cadeau gedaan t
Als het buiten te koud is: vijftien
minuten op de hometrainer. En dan
verder elke dag een uur wandelen en
veel zwemmen. Er is een bad achter
het huis. Alle mensen uit de buurt,
hebben dat gezamenlijk gefinancierd.
Verplichte lichaamsbewegingen
zijn geen straf voor hem. „Ik heb
vroeger altijd veel aan sport gedaan,
vooral aan waterpolo. Door het
drukke werk was daar de laatste ja
ren niet veel van gekomen. Nu het
móet, gaat het wél. Het is gewoon
en kwestie dat je er tijd voor maakt.
Vóór zijn operatie was Wim van
3uuren er heel erg aan toe Dat is
eigenlijk veel te zwak uitgedrukt.
.Ik kon nauwelijks op mijn benen
4aan. Lopen ging bijna helemaal
niet meer. Ik kon net van de deur
ïaar de auto sukkelen. Meer niet!"
Ruim twee jaar geleden begon hij
e sukkelen en in augustus '68 kreeg
lij de eerste hartaanval.
Vijf weken het ziekenhuis in en
iaarna nog meer dan drie maanden
thuis.
Als een bom
Nog geen Jaar later werd hij door
..e tweede hartaanval getroffen.
.Veer het ziekenhuis in. weer maan-
len thuis. Maar deze keer werd hij
liet beter. Het ging integendeel
teeds slechter. „In november '69
;tuurde mijn dokter me naar Stan-
ord, naar het hartteam van dr.
5humway. Als hij me niet kon gene-
en, zou niemand het kunnen. Twaalf
lagen hebben ze me daar onder-
ocht. De uitslag kwam als een bom
an: Je hart is zó slecht dat we er
üets meer aan kunnen doen, het
unctioneert nog maar voor slechts
wintig procent. Alleen met een ruil-
ïart ben je nog te redden. Anders
leb Je nog maar drie maanden te le
en. Als Je geluk hebt tenminste
„Er gaat wel wat in je om als Je
oiets te horen krijgt. Nog maar drie
ïaanden voor1 de boeg! En dan
k moest zelf beslissen, zelf uitma
len of ik een harttransplantatie wil
le. In Stanford heb ik gesproken met
ndere patiënten die door dr. Shum-
>ay aan een ruilhart waren gehol-
>en. Ze waren optimistisch en voel
den zich goed. De keus lag eigenlijk
voor de hand: ik stemde toe."
„Op 14 december werd ik naar
huis gestuurd. Met de mededeling
dat ik gebeld zou worden als er een j
donor was Dat telefoontje kwam op i
3 januari. Vol goede moed ging ik de
operatiekamer in. want ik was nuch
ter genoeg om te begrijpen dat ik
toch niets meer had te verliezen. I
Een ruilhart was mijn laatste en eni- j
ge kans. Toen ik bijkwam uit de ver
doving, besefte ik weer wat het is
om je goed te voelen
Achteraf heb ik geluk gehad. Ont- i
zettend veel geluk. In Stanford
krijg je alleen een ander hart als je
stervende bent en dat was ik. En
daarbij komt dan ook nog dat het
bloed en het hart van de donor
eigenschappen hadden die met de
mijne overeenkwamen" Hij zwijgt
even Dan zegt hij: „Ze hebben me
later ook nog verteld dat van de j
twee andere patiënten die samen
met mij op een transplantatie had
den gewacht, er een was overleden,
omdat er voor hem niet tijdig ge-
noeg een ruilhart was. Als je dat al
lemaal tot je laat doordringen, mag
je toch wel van geluk spreken."
Weg uit Maasstad
Wim van Buuren is weer de gezon
de, goedlachse man, die in 1963 met
zijn vrouw Corrie en drie kinderen
Robert (nu 14, Martine (11) en
Caroline (9) naar Californië emi
greerde. „In Rotterdam had ik ne
gen jaar bij de Sleepvaartcentrale ge
werkt, maar het zag er niet naar uit
dat ik daar promotiekansen had
Tóch wilde ik hogerop. Mijn vrouw
en ik hebben er lang over gepraat
en besloten naar Amerika te gaan
I Dat had ik altijd al gewild."
„Op een slof en een schoen kwa-
I men we in Californië aan. Maar na
de eerste week bracht ik een loon I
thuis. Ik had een baan gekregen bij
J een groothandel in ijzerwaren. Mijn i
I Job was begrotingen maken van de
i sloten, het hang- en sluitwerk en dat
soort dingen voor nieuwbouwprojec-
ten. Leuk werk dat goed betaalde
De Van Buur ens boerden goed.
konden zich van lieverlee meer per- I
I mitteren. Wat ze in Californië ge- j
dacht hadden te vinden, hadden ze
gevonden. Tot Wim ziek werd. Hij I
praat er liever niet over. maar laat I
onwillekeurig tóch doorschemeren I
dat zijn financiële situatie weinig
rooskleurig is. Wekelijks ontvangt
hij een klein bedrag krachtens een
regeling die wij de arbeidsonge
schiktheid zouden noemen. Die in-1
Dagelijks recept:
Wandelen
Fietsen
Zwemmen
Weinig eten
35 pillen
komsten zijn te gering om het huis
houden draaiende te houden Er zat
niets anders op dan dat Corrie weer
ging werken. Ze kreeg een baan in
de dieetkeuken van een ziekenhuis in
de buurt: elke dag vroeg op en hard
pezen Maar wat moet ze anders?
Hij zegt: „Financieel redden we
het net, maar er moet niet opnieuw
tegenslag komen. Ik leer nu op
kosten van de staat Californië
voor tandtechnicus, want mijn oude
baan zou te inspannend voor me zijn.
Als ik in augustus geslaagd ben. kan
ik misschien voor mezelf beginnen,
een eigen praktijk. Ja. als dat lukt
komen we' er wel weer bovenop."
Nog één keer?
Eén ding heeft hij echter voorlopig
afgeschreven: zijn hartewens Hij
zou zo graag nog één keer naar Ne
derland terugkomen, naar Rotterdam
zijn geboortestad. Familie en vrien
den opzoeken „Ik heb de zekerheid
dat ik ongeveer twee weken kan weg
blijven. als ik één routine-onderzoek
in Stanford oversla. Wat dat betreft
is er dus helemaal geen probleem.
Maar waar haal ik het geld voor de
overtocht vandaan? We hebben nu
nauwelijks genoeg om rond te ko
men. Laat staan dat er geld is voor
de kosten van een vliegreis."
„Natuurlijk, ik ben blij met mijn
gezondheid, blij met mijn gezin. Ik
ben weer heimaal gelukkig. Maar
daarom mag ik toch nog wel zeggen
dat ik graag nog één keer naar Hol
land zou gaan?"
dzakf.
J. Hij stuurt zijn Plymouth langs een weg
01 bochten naar „Downtown" San Fran-
sco. Heuvel op en heuvel af langs de uit
strekte baai waarboven de mist een licht-
ijs, bijna doorzichtig gordijn heeft ge-
apeerd.
Het is een dag die een voorbode van een
nthou nte met veel zon lijkt, maar volgens Cali-
•nische maatstaven is het „winters
iud", als het kwik acht graden boven het
iespunt staat.
Willem van Buuren is een vlotte prater,
ij kent de omgeving zoals hij zijn geboor-
stad Rotterdam heeft gekend, ver-
|t bijzonderheden over plaatsen en ge-
luwen die we onderweg tegenkomen,
imt rap jaartallen uit het hoofd op en hij
vraagt begrip voor de „Amerikaanse toe
standen die in Europese ogen op zijn
minst aan de overdreven kant zijn. Het
bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan
kan: hij is lang voordat hij het op pa
pier werd helemaal Amerikaan gewor
den
Je hebt drie dagen met hem opgetrok
ken en hem leren kennen als een harte
lijke, vrolijke en vitale vent, blakend van
gezondheid, breed in de schouders en ste
vig in de spieren, en wellicht juist daarom
vraag je je steeds opnieuw af: „Leeft deze
man, ruim een jaar geleden nog ten dode
opgeschreven, met een ruilhart? „Wie niet
beter weet, gelooft het niet!
coro:
