Schoolkrant
onder de loep
,Kee/) movingfolks!"
John is z'n
moeder
niet
vergeten
Vader, moeder en zoon Potlood
PAGINA 16
LF.IDSCH DAGBLAD
MAANDAG 25 JANUARI 1| f
,,Ons schoolblad heeft zeker een communicerende werking.
We moeten deze echter niet overschatten. Doordat tussen het
verschijnen van twee nummers een groot tijdsverloop ligt, zou
den discussies, polemieken en feuilletons verwateren. Socius
poogt echter wel een groot stuk informatie aan de leerlingen door
te geven. In ieder nummer staat vrij veel nieuws Dit wordt
mogelijk gemaakt doordat de schoolleiding de krant ook echt als
,,pers" ziet, d.w.z. dat zij ons veel informatie geeft die niet elke
leerling zo maar zou krijgen". (Schoolblad SOCIUS van het ste
delijk gymnasium te Leiden).
,,De schoolkrant heeft inderdaad een communicerende wer
king tussen leraren en leerlingen onderling en wederzijds. De le
raren helpen ons met typen, de layout enzovoort. Door het lezen
van stukjes, door leerlingen geschreven, leer je ze ook eens van
een andere kant te bekijken". (Schoolblad RAAK van de chr.
scholengemeenschap Leiden Zuidwest)
,,De schoolkrant is bedoeld om een communicerende werking
te hebben, maar voldoet daar niet helemaal aan. Ze bereikt dit
alleen onder de leerlingen onderling en dan laat ze eigenlijk ook
nog te wensen over. Helaas laten de docenten helemaal verstek
gaan. Zij zien de schoolkrant waarschijnlijk nog te zeer als iets
van de leerlingen". (Schoolkrant OASE van de St.-Agnes Scho
lengemeenschap te Leiden).
En dit waren dan drie uitspraken van
schoolkrant-redacteuren, gedaan naar
aanleiding van ons verzoek om voor
deze twee-wekelijkse Altona-pagina eens
wat te schrijven over hun krantjes.
Uit de drie uitvoerige reacties die we
ontvingen, mag worden geconcludeerd
dat de schoolkrant nog al te veel een
(noem het maar zo) liefhebberij van een
Daar vlotte leerlingen is, wier penne-
vruchten nogal apathisch worden beke
ken door de rest van de school.
Uiteraard is dit laatste tot ongenoe
gen van de schoolkrantredacteuren zelf.
die hun medescholieren onophoudelijk
verzoeken de pen op te nemen Frits van
Oostrom. de hoofdredacteur van
SOCIUS zegt: „Na de drie' nummers die
er nu zijn verschenen, kun Je wel stel
len dat we marxistisch-leninistisch ge
oriënteerd zijn. Van de ongeveer 28 pa
gina's per nummer wordt ongeveer de
helft in beslag genomen door onder
wijsartikelen, de andere helft door po
litieke stukken. We hebben nu Marx al
eens op de kaft gehad en de vuist van
de Arbeidersmacht, maar er is tot dus
ver maar één jongetje geweest die daar
over een aantijging heeft geschreven.
Alle anderen slikken het maar, zeggen
dat ze het wel goed vinden als je hen er
naar vraagt. Dat is een beetje Jammer,
want we zouden het leuk vinden als
iemand eens „leve de WD" of zo zou
schrijven".
De „zwijgende meerderheid" laat niet
gauw iets van zich horen, is de erva
ring van de schoolkrantredacties.' De
vondst van een artikeltje in de kopij-
bus komt zo zelden voor, dat de bij
drage met gejuich wordt begroet. De re
dactie moet meestal zelf de krant vol
schrijven.
De inhoud bestaat door de bank ge
nomen uit: verslagen van sportdagen
en interscholaire wedstrijden, verhalen
en gedichten van leerlingen (redacteu
ren). activiteiten schoolvereniging, een
stripverhaal, puzzels en wat SOCIUS be
treft ook politieke beschouwingen. „Zel
den of nooit schrijft een docent", klaagt
Gudi Ouwerkerk van OASE.
Over het al dan niet opnemen van een
artikel beslist de redactie, die ook ver
antwoordelijk is voor de gehele inhoud.
OASE beschikt over twee adviserende le
den (docenten?) die de kopij telkens
even doorlezen om te zien of er geen
stukken in staan die niet voor publika-
tie geschikt zijn. Scherpe persoonlijke
kritiek op een docent wordt hier bij
voorbeeld niet opgenomen.
Ook bij RAAK wordt er op gelet dat de
schrijvers het niet te bont maken. Dat
gebeurt door de redactie zelf. SOCIUS
tekent aan dat de kopij niet vantevoren
door één van de leraren wordt inge
zien. maar dat de rektor een (overigens
zeer soepele) controle achteraf uit
oefent. Artikelen worden alleen ge
plaatst, als alle SOCIUS-redacteuren er
mee akkoord gaan.
Het samenstellen van de redacties
blijkt op de drie genoemde scholen een
informele aangelegenheid te zijn. Op de
Agnes-scholengemeenschap worden de
docenten Nederlands er bij ingescha
keld, zij wijze kandidaat-redacteuren
aan, waarna deze worden gepolst. Op het
gymnasium treffen we een soortgelijke
gang van zaken aan. De school-krant
redactie van Leiden Zuidwest is dit jaar
Lennon zou Lennon niet zijn, als hij
niet zorgde voor een kleine rel. Enkele
teksten bevatten (totaal 4) „vieze woor
den" (fucking). Zo langzamerhand dood
normale woorden, zeker in de muziek
wereld Apple zag dan ook geen moei
lijkheden. maar de distributie maat
schappij EMI vond het nodig er over te
vallen. De plaat werd even tegengehou
den, maar men besloot haar toch maar
uit te brengen. Wel verspreidde EMI
songteksten waarin „de" woorden zijn
vervangen door een sterretje.
De LP van John begint en eindigt met
een lied over zijn moeder. Het eerste
nummer is simpelweg getiteld MOTHER
het begint nadat de Big Ben vier sla
gen heeft laten horen. Die klokslagen
zijn via de piano verder ook in de song
verwerkt, erg origineel.
Het is een langzame Jammerklacht,
een begrafenisachtig melodietje. Een
voudig, maar op het gevoel werkend.
Een zeer persoonlijke tekst ook, waar
in John onthult hoe hij nog steeds
naar zijn moeder verlangt die zo vroeg
gestorven is. Haast snikkend komt eruit
dat hij z'n moeder nodig had en haar
smeekte niet te sterven. Het nummer,
dat erg ballade-achtig aandoet, eindigt
met afgrijselijke angstkreten* „Mum
my don't go, daddy come home".
HOLD ON stelt niet zo verschrikke
lijk veel voor. De tekst heeft als bood
schap om vooral vol te houden, omdat
Je ééns het licht te zien zult krijgen.
I FOUND OUT, wordt waarschijn
lijk de Lennon-single. Een beetje in
lands ritme, versterkt door wat werk op
bongo's .Zijn stem is in deze song elek
tronisch verdraait.
WORKING GLASS HERO is één van
de beste nummers van de LP. De stijl
ligt hier een beetje tussen Bob Bylan
en Leonard Cohen.
ISOLATION wordt ook getipt als sin
gle. Het is dan ook een lied met 'n bood
schap. die inhaakt op de vrees dat men
sen zich helemaal afzonderen, nadat ze
het idee krijgen dat zij toch niets aan
de wereld kunnen veranderen.
Kant twee begint met REMEMBER,
een mededeling voor de Jeugd. „Remem
ber to-day and don't be sorry the way
it's gone and don't worry about what
^u*v° dene". De song eindigt met een
donderslag.
LOVE is een sentimenteel num
mer. John verteld wat liefde is. „Love
is touch, freedom, knowing, living, rea
son. love is you and me"
WELL. WELL. WELL is een vrij lang
durig geheel. Rauwe vervormde kreten
met harde even rauwe begeleiding. Hoe
langer de song duurt, hoe rauwer en
hysterischer het geheel wordt. Een dui
delijk opwindende Lennon-in-zijn-beste-
dagen.
LOOK AT ME is een charmant liefdes
liedje. Simpel, maar niet slecht voor de
oren die verwend zijn door Beatlegelui-
den.
GOD is een uitstekende song. Hierin
laat John een lijst horen van dingen
waarin hij niet meer gelooft, en die lijst
is nogal schokkend. Hij gelooft niet
meer in de Bijbel, niet meer in de Ta
rot, in Hitler, in Jezus, in Kennedy, in
Buddha, in Mantra, in Gita, in Yoga.
zodat alle oosterse wijsheden uit zijn
leven zijn verdwenen.
Hij gelooft ook niet meer in kortin
gen, niet meer in Elvis, in Zimmern nn
(de werkelijke naam van Bob Dylan),
de persoon die volgens vroegere me
dedelingen de Beatles zo heeft geïnspi
reerd.
Maar dat klopt dan wel, want John
gelooft ook niet meer in de Beatles.
Waarin hij dan nog wel gelooft? „I
just believe in me, Yoko and me, and
thats reality. The dream is over what
can I say. But now I'm reborn. I was
the walrus, but now I'm John".
Het laatste nummer draagt de titel:
MY MUMMYMIS DEAD. Een senti
menteel, kort, droevig nummer.
„Though it's been so many years, my
mummy's dead. It's hard to explain, so
much pain. I could never show it, my
mummy's dead". John is zijn moeder
nog niet vergeten. Tot zover de LP-om-
schrijving.
Vrijwel tegelijk met John z'n LP (eind
januari) wordt Yoko d'r LP uitgebracht.
Ze dragen beide dezelfde titel, nl. Plas
tic One Band De hoezen zijn vrijwel
gelijk. Op de LP van John zie Je een
boom waartegen John languit zit ter
wijl Yoko tegen hem aan rust. De LP-
hoes van Yoko toont dezelfde boom.
doch nu met Yoko ertegen aan, en John
die tegen Yoko aanrust.
De nummers die Yoko vertolkt op
deze LP, zijn: Why, Why not, Green
field morning, I pushe£ an empty baby
carriage all over the city, Aas, Touch
me, Paper shoes.
Gert Verkade,
Nederlandse Beatles Fanclub
Pharus 74
Zaandam
gevormd na een enquête onder de leer
lingen omtrent hun bereidwilligheid iets
te doen voor de schoolvereniging.
Volledigheidshalve ook nog even iets
over de geldelijke middelen van de
schoolkrant. SOCIUS kost per jaar
abonnement een daalder, een lage prijs,
die mogelijk wordt gemaakt doordat de re
dactie zelf al het type- en stencilwerk
verricht. De kosten voor één nummer
bedragen om en nabij de 70 gulden.
RAAK verschijnt vijf maal per school
jaar en wordt gratis onder de leerlin
gen verspreid. De schoolvereniging dekt
de (niet nader opgegeven) kosten. Ook
OASE telt vijf afleveringen per school
jaar, waarvoor vorig jaar 800 gulden
aan papierkosten en 534,76 gulden aan
produktiekosten betaald moest worden.
Tenslotte nog onze indrukken van de
„bewijs-exemplaren" die de drie school
krant-redacties opstuurden
RAAK (wij zagen het eerste num
mer) munt uit door de fraaie illustra
ties van Maarten van Vliet. Het op fo
lio-formaat gedrukte blad ziet er ver
zorgd uit, de inhoud is nogal „meedeel-
zaam". Veel gedichten, de top 15, A. B.
L. de Jonge over de christelijke kenmer
ken van een school („een bepaalde geest
die leidt tot eenheid tussen leerlingen
en leraren, waarbinnen meningsver
schillen en politieke overtuigingen zich
kunnen voordien").
SOCIUS is van niveau, stelt deze re
dactie met enige zelfonderkende arro
gantie en dat moet worden toegegeven na
het lezen van het allereerste nummer.
Daarin o.m. een gedegen interviewtje
met juffrouw Thomas („een schat"),
een kritiek op het rode boekje voor
scholieren, een aardige „lieve rektor" ru
briek, de culturele revolutie en een
stukje uit een Socius van december
1936 over de padvindersbeweging („Het
doel dat beoogd wordt, is een goed
staatsburger te worden".
OASE doet bij het doorbladeren veel
De redactie van SOCIUS, de
schoolkrant van het gymnasium
v.l.n.r. Erik van Ginkel, Frits van
Oostrom, Dirk Jan Haitsma, Mineke
Bosch, Robbert Jan Hageman, Erik
Otte, Béla Mulder. Wegens spijbelen
ontbrak Herman Selier.
(Foto LD/Holvast)
„liever" aan, niet zo verwonderlijk voor
een nog overwegende meisjesschool. De
in de artikelen aangesneden onderwer-
pren getuigen van de wil, om wat die
per te graven dan je met een top-zovee!
bereikt. In aflevering één van OASE
een gesprek met twee leraren naar aan
leiding van een matig bezocht concert
(waarbij meneer Geerts opme-kt dat
je in OASE Je gevoelens niet kwijt
kunt), een verslag van de Leidse vredes-
week waar enkele Agnieten aan hebben
deelgenomen, gedichten, een werkweek-
verslag en een kritisch stukje over voor
geschreven pofferige gymbroeken.
De Britten genieten de faam een koel,
redelijk en ordelijk volk te zijn een
lof die zij, naar ik vrees, voornamelijk
danken aan de keeurige wijze waarop
zij queuen voor de bus. Want verder
zijn de Engelsen even koel en even op
gewonden als elk ander volk. Ze spreken
ook met diepe ontstemming over de han
delingen van de regering, ze staken bij
het leven en gedragen zich op de voet
baltribunes al even onbesuisd.
Het enige wat wezenlijk verschilt en
waar ik maar nooit aan wen. zijn de
onmogelijke uren waarop de kroeg daar
open en dicht gaat. Een paar minuten
voor half elf 's avonds brult de waard
dat je nog één recht-op-en-neertje
kunt bestellen en tien minuten later sta
Je onherroepelijk op strdat. Om half élf.
Het is een schande, maar daar wil ik het
nu niet over hebben.
Citadel
Ik wil hier even uithalen over de To
wer te Londen, een bezienswaardigheid
waar je niet omheen kunt. Net zomin als
een buitenlander hier op den duur voor
bij kan gaan aan Marken. Volendam,
de Deltawerken en de langharigen op de
Dam. De Tower is een tegen de Theems
aangeplakte citadel, vol kloeke, kasteel
achtige gebouwen, die er al eeuwen zijn
en de indruk wekken nog vele eeuwen
hun mannetje te kunnen staan. Over
het geheel hangt een licht-romantische
sfeer. Ten onrechte, want het complex
heeft in de Jaren die tegenwoordig aan
geduid worden als die goeie ouwe tijd,
dienst gedaan als staatsgevangenis voor
hooggeplaatste personages. De beul
heeft er heel wat koppen van rompen
gescheiden. De soldaten die Je nu rond
ziet stappen, zijn van het genre dat je
meestal aantreft in operettes. Aan de
omvangrijke slotmuur is een bordje ge
hecht. waarvan de tekst mij met enige
ontroering vervuld. De inhoud slaat op
de raven, die rond de gebouwen vlie
gen. De legende wil, zo zegt het bordje,
dat het Britse Gemenebest en het vors
tenhuis ineen zullen storten zodra de ra
ven de Tower verlaten. Die Engelsen
toch. Ze hebben een verkniptheid op dit
punt. De legende wil ook al dat Gibral
tar niet langer Brits zal zijn als de
ter plekke aanwezige apen het vertik
ken nog langer op de rotsblokken te
vertoeven. Zoiets bezitten wij naar mijn
weten niet. Ik zie het al op een bordje
staan: „Zodra de mussen uit de ruïne
van Brederode verdwijnen maakt Fries
land zich los van de rest van Neder
land en gaat het Huis van Oranje ten
gronde". Nee, zo'n bordje zou hier ogen
blikkelijk worden verwijderd door een
ter zake deskundige commissie.
Een van de gebouwen van de Tower
herbergt de kroonjuwelen. Om het pand
te kunnen betreden dien je enkele shil-
lingen neer te tellen. Na eerst een om
vangrijke collectie Engelse onderschei
dingen te hebben bezichtigd kom je voor
een trap te staan, die naar een impo
sante kelder voert. Deze heeft de vorm
van een enorme kluis. Hier liggen de
kroonjuwelen opgeslagen. Ze bevinden
zich achter grote, aquariumachtige vi
trines. Vlak daarvoor is een looppad van
beperkte breedte aangebracht, met een
stalen hek als afscheiding. Aan de ene
zijde van het hek, waar de vloer wat is
verhoogd, staat een drietal mannen Je
in de rug te kijken. Het zijn stemrpig
geklede lieden, uitgerust met zwarte ca
pes en een wat bolle hoge hoed, waar
op rode stroken zijn aangebracht. Zij
houden er een hoogst merkwaardig am
bacht op na. zoals ik al vlug ervaar.
Zij houden een heel scherp oogje in heijjj
zeil en lopen voortdurend „Keep mi
ving, folks" (doorlopen, mensen) tl
,roepen. Heel nuttig werk als het drul a
is. want iedereen moet het recht krijga jj
om zich aan die rijkdom te vergapend
nietwaar. Maar op het moment da S
mijn vrouw en ik daar lopen, is J
slechts een te verwaarlozen hoeveelhei
armoedzaaiers aanwezig. Als een van d
capes ons voor de tweede keer 'ieef
aangemaand in beweging te blijven J
kijkt mijn vrouw de man aan met eei i!
blik. die in ons huwelijk ook al enig s
schroeiplekken heeft gebrand. Me i
gramstorige stem hoor ik haar zachtje1
zeggen„Sir, sir, zijn wij hier dan on
te jatten?"
Koh-I-Noo I
Zo slenteren wij voort. Bij de beroem 1
de, flinkerende Koh-I-Noor wip ik enig i
tijd van het ene been op het andere i
aldus de valse indruk wekkend mij vom j
te reppen. De bewaker pikt dat, wan j
hij valt. stil. In de laatste vitrine lig
de kroon van Elizabeth II, daterend uil
1953. Er staat al een cape achter he j
hek. Ik taxeer hem op een voorbeeldig!
zenuwlijer, die diep in zich de angs
draagt dat uitgerekend onder zijn toe
ziend oog iemand nog eens met een klui
diamanten aan de haal gaat. Maar h:
zegt nou net niets. Ook al sta ik
onbeschoft stil Niet één keer: „Keei
moving". Van die mensen daar in d
kelder begrijp ik niets. Als we de tra:
weer opgeklauterd zijn, nog verblind
door de glinstering van edelstenen, stui
ten we gelijkvloers op een collectebus
die verbonden is aan een affiche. Daar
op staat een jong meisle, en de»
tekst: „Help het blinde kind".
RUUD PAATJ1
Er was eens een moeder en een va
der Potlood, zij hadden een zoon
tje, een klein Potloodje. Hij was
hun enigst kind, dus ze veneenden
hem erg. Maar op een dag, toen ze
alle drie gebruikt werden om te te
kenen en te kleurenmerkte moe
der Potlood dat hun zoontje, die
het meest gebruikt werd om te
kleuren, niet groeide maar kromp.
Hij was rood, zijn vader en moeder
waren gewone potloden en werden
niet zo vaak gebruikt. Het zoon
tje werd al kleiner en kleiner
Moeder Potlood zei op een dag te
gen vader Potlood: als ons zoon
tje zo door gaat is er straks niets
meer van hem over.
a. zei vader Potlood en krabde be
denkelijk op zijn hoofd. Na lang
denken zei hij: we moeten ons
zoontje verstoppen, zodat hij niet
meer gebruikt kan worden. Moe
der Potlood zei: dat lijkt mij ook
het beste.
Zo hielden ze hun zoontje verstopt,
maar al gauw begon zoon Potlood
te klagen. ,.lk verveel mij zo!, la
ten ze mij toch gebruiken! „Nee",
zei vader Potlood streng, zodat
zoon Potlood maar ophield met
klagen.
Maar al gauw begon hij weer. Tot
dat moeder Potlood op een avond
zei: vader, zo gaat het niet langer,
laat hem dan maar werken.
Verdrietig stemde vader daar mee
in. Zo werd zoontje Potlood alioeer
gauw gebruikt om te kleuren. Hij
was blij en werd steeds vrolijker.
Zo ging het een tijdje goed, totdat
hij maar een stompje was gewor
den van 2 centimeter. Moeder Pot
lood zag het, maar zei niets. Ze
ivas dag-in dag-uit verdrietig en
kon maar niet getroost worden,
hoe vader Potlood ook probeerde,
het lukte hem niet.
Zo ging het nog enige tijd door, tot
dat zoon Potlood nog maar 1 ceti
timeter lang ivas.
Nu werd hij helemaal niet meer ge1
bruikt, omdat hij te klein gewor
den was. Nu waren vader en mot
der Potlood blij, maar stomal
Potlood niet. Hij zuchtte verdrietli
en zei: tja, er is niets meer aan tt
doen.
M gau w wende zoon Potlood, dat hi)
de hele dag thuis was en niet mee
hoefde te werken Zo leefden
een tijd in rust en vrede, totdat
op een dag alle drie in de vuilnb
bak werden genooid omdat ze
en versleten waren.
Zo kwam er een eind aan het levft
van vader, moeder en zoon Pot
lood.
Aukeline Schouten (11 jaari
Valeriusstraat M
Leidrt
