I
VERDIENDE
KRANS
Valcareggi:
„Ons geluk
bleef uit...
Brazilië viert FEEST
v Gerson Nunes mèt PeleTostaoJairzinho en Rivelino
de schakelswaarmee Brazilië de Rimet-trofee vastlegde
Toernooi
zonder
incidenten
Gerd Muller
topscorer:
tien goals
II HAANDAG 22 JUNI 1970
PAGINA If
LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD - SPORT - LEIDSCH DAGBLAD - SPORT LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD
verwacht. Toen aanvoerder Carlos
Alberto de wereldbeker met een
schitterende, machtig-zuivere kogel
voorgoed naar Brazilië haalde, barstte
het brein van de fonkelende formatie,
de unieke regeerder, dirigent van
deze finale, in huilen uit: Gerson.
(Van onze speciale verslaggever, Fred Rackè)
MEXICO CITY De eerste uit
barsting van opperste gelukzaligheid
kwam al drie minuten voordat gran
dioos Brazilië falend Italië ook offi
cieel had verslagen. En de eerste voet
baller, die zijn emoties in tranen
omzette, was juist óók de speler van
wie men dat eigenlijk het minst had
Juist hij, de gedrongenkwieke, maar tegelijk zo berekenende su
per-voetballer, moest, voorover liggend op het Azteken-gras, schok
schouderend, worden opgebeurd door verzorgers en ploegmaats.
Juist hij voluit: Gerson Nunes, 29 jaar alweer was het, die, te
ruggekeerd tot de realiteit van nog drie minuten feestelijk voetbal,
aan een reeks forse halen met het shirt over het gelaat nog steeds
niet genoeg had om de tranen te stelpen. Maar er was ook niemand,
die er meer recht op had om, helemaal alleen, uiting te geven aan
al dat Braziliaanse geluk. Want Gerson Nunes schitterde nog meer
dan alle anderen in een elftal dat als geen ander gerechtigd was de
gouden Rimet-trofee tenslotte uit de. circulatie te 'nemen.
Pele. natuurlijk. Oók hij was een
flonkerende schakel in de ketting
waarmee Zagallo de wereldbeker
vastlegde. Maker van een doel
punt, grondlegger van twee an-
r Voethalkoning Pele na afloop c*eiY Tostao, wervelend door het
- strafschopgebied, bouwde, minder
merkbaa misschien, ook aan de fun-
Het glorieuze ogenblik van i ztlië in (21). Cera (l.) kijkt ver-
erson: met een machtige uit-1 bijsterd toe.
aal luidt hij de triomf van Bra- I
Del:
(Van onze speciale verslaggever)
Kal
lof
•H
II
iven
am EXICO CITY (GPD) Italianen
leu fflaten de catacomben van het Az-
(kenstadion en banen zich met een
touwe glimlach een weg langs de
torden, die rond de bussen zijn toe
l^stroomd en daar de ritme-instru- 1
Knten eindeloos hanteren: het car- j
\L wal van Rio komt in Mexico op
tng. Sandro Mazzola bekijkt het wat
reemoedig en haalt de schouders op:
im( Bet geluk had ons verlaten. Maar
Ami 6611 tweede plaats dat is toch
ok een mooie prestatie?" En Rober-
i Boninsegna /.egt: „Ik heb nog
eel lang geloofd, dat wij de bladzij-
M4 I toch nog zouden kunnen omdraai
de i. Maar het was te zwaar."
la B Enkele minuten eerder heeft Fer
ny 1 Dccio Valcareggi, die niet langer
de 1 eer „fortunato" wordt bijgenaamd,
in die in Italië ongetwijfeld helse kri-
tek wacht, op een schilderachtige
unier ongeveer hetzelfde gezegd
Een variatie op een Italiaans spreek
PUSoor^ kan men K*brujken om ons
frlies uit te drukken. Zelfs met de
aan zijn zijde, valt van deze
kazilianen niet te winnen"
Wat wel hulde voor de winnende
ad toeg betekent. En terecht, maar nog
dj «n rechtvaardiging van het eigen
:kj((leid. Valcareggi daarover: „Het
trschll lijkt mij met deze cijfers wat
i ruim uitgedrukt, maar het leidt
twijfel dat de Brazilianen de
Cu Krkste ploeg waren." Maar waarom
ton niet veel eerder een beroep ge-
p toan op Gianni Rivera? De coach:
Jk zae eeen reden het team nog to
nelk
sseo
Ik zag geen reden het team nog
"Pigen".
Eu wèl zes minuten voor het ein-
e! Dan spreekt Valcareggi de ver-
langwekkende woorden, die illustre
ïn hoezeer hij altijd op dat geluk,
hem wordt aangewTeven, heeft
(hoopt en gerekend: „Toen ik Ri
de I1 »ra erin stuurde hoopte ik alleen
op een wonder dat hij eventueel
kunnen verrichten".
S Mario Zagallo beschouwde het al
_il wat zakelijker na: „We heb-
zeer scherp naar de wedstrijd
ë—W.-Duitsland gekeken. Ik zag
*t Facchetti veel moeite had met
ibuda en ik liet Jairzinho daarom
damenten van de triomf. En Jair
zinho en Rivelino sleepten met gave
acties bergen materiaal aan ten be
hoeve van dit byna klassieke monu
ment voor aanvallend voetbal. Maar
Gerson hees de vlag en verdiende de
krans. Met ongeëvenaarde acties op
het middenveld. Met het schitterende
inzicht dat hem de passes ingaf die
de Italiaanse muur sloopten, over zyn
hele lengte.
Gratie
voortdurend naar 't centrum optrek
ken. Daardoor kwam er ruimte voor
een oprukkende man als Carlos Al
berto en hy onderstreepte dat met
dat schitterende doelpunt".
Een tamelijk vrijblijvende tactische
bespiegeling tussen de algemeenhe
den die Zagallo verder wenste aan
te stippen: „deze finale was niet on
ze zwaarste wedstrijd. Dat was on
getwijfeld het duel tegen Engeland.
Nee, ik zag er niet zozeer tegenop.
Ook al omdat ik wist dat de Italianen
toch een klap moesten hebben gekre
gen van die verlenging tegen Duits
land. Daarom gelastte ik voor de
tweede helft mün ploeg in n nog ho
ger tempo te gaan spelen en dat is
de beslissende factor geweest. Wij
konden dat tempo gemakkelijk op
brengen omdat we ons zo goed had
den voorbereid. We waren zeer lang
van tevoren naar Mexico gekomen
en dat heeft duidelijk vruchten afge
worpen."
Zagallo gaf daarmee te kennen,
dat hü nimmer door angst was be
slopen. Oók niet toen de Italianen
gelijk maakten: „Ik ken de geschie
denis van het wereldtoernooi omdat
ik er tenslotte ook twee maal zelf in
speelde en beide malen de beker
won. Ik weet, dat de ploeg die het
eerst In de finale scoorde nooit de
beker non. Maar ik vond het niet
erg dat wij de leiding namen. Ik
ben niet bijgelovig. Men mag van
mij de eerste goal scoren als de
laatste en de winnende dan ook
maar worden gemaakt".
De Braziliaanse coach bewonder
de verder Pele, die overigens voor
de komende veertien dagen 'n con
tract heeft als zanger- met-gitaar in
n zeer exclusieve en dure Mexicaanse
nachtclub, maar toch eerst naar Rio
zal moeten om zich te laten huldigen,
uitbundig: „In ons elftal is Pele de
grootste. Hoe kan het ook anders.
Tweemaal won h\j met onze ploeg
de wereldbeker en nu wij hem defini
tief in ons bezit hebben gekregen,
was hü er weer bü".
De rol van Pele was inderdaad on
dubbelzinnig. Maar Zagallo ook nog:
„De ster van hot veld was ditmaal
zeker Gewon."
Hij alleen regeerde op het midden
veld, deze Gerson. En als dat was bij
de gratie van het feit. dat de Itali
anen daar teveel mankracht misten
omdat zy „achter" broodnodig was,
dan nog maakte hij van zijn vrijheid
het mooie doelpunt, dat 25 minuten
in de tweede helft de „Squadra
Azurri" eigenlijk al definitief vernie
tigde. Al had een desperate poging
van Valcareggi. met gebruikmaking
dan van Gianni Rivera, wellicht nog
enige kans van slagen kunnen heb
ben. Maar die ogenschijnlijk vergeef
se vechtlust schijnen alleen Duitsers
op 's werelds voetbaltoneel te kunnen
tonen.
En dan nog: was deze finale niet
de bevestiging van wat steeds maar
was herhaald? Dat Brazilianen al
tijd meer doelpunten maken dan hun
tegenstanders?
Het feit, dat zy dat doen, kan wor
den gegrondvest op vele oorzaken. De
individuele kracht, die over de ge
hele linie groter is. De tactische con
ceptie, die eenvoudig is, maar doel
treffend: altijd een man meer. Ver
dedigend en aanvallend. En dat dan
weer steunend op een conditie, die
niet alleen is aangepast aan vrijwel
alle omstandigheden i hoogte, warm
te maar die ook in staat stelt de
volle negentig minuten en langer
indien gewenst te „gaan".
Al eerder is het Braziliaanse voet
bal op die wijze ontleed. Ook tijdens
dit toernooi. Die bespiegelingen wer
pen onvermijdelijk de vraag op. of er
dan geen wapens tegen te vinden
zijn. De kwestie moet onbeantwoord
blijven. Maar wèl kan worden vast
gesteld, dat de Italianen faalden in
het strikt noodzakelijke weerwerk.
Nog daargelaten of zij dan nog in
staat waren geweest de voortdurende
druk die onvermijdelijk het gevolg is
van 'het technisch meesterschap te
weerstaan, moet worden vastgesteld,
dat de Valcareggi-ploeg al in eerste
aanleg de greep op het spel miste.
aan „zekerheid" dat tenslotte ook de
laaste linie moreel moet hebben ge
sloopt, begon al by de eerste misvat
ting in de beginfase.
Men had middenvelder Bertini
belast met het schaduwen van Pele.
Op zich niet zo onverstandig, maar
van stonde af aan bleek dat Pele
van de Braziliaanse voorwaartsen
niet het verst teruggetrokken speel
de. Dat, namelijk, was Rivelino. met
het gevolg dat juist kwaliteitsverde
diger Burgnich. die de kleine num
mer elf voor zijn rekening diende te
nemen, kwam te „zweven". Nog niet
zo lang hadden de Italianen hun
fout ontdekt en Burgnich by Pele
gezet, of de „koning" scoorde: ge
deeltelijk als gevolg van het nog niet
„ingespeeld" zijn na de wijziging, ge
deeltelijk ook omdat Burgnich in de
lucht faalde. Waarbij moet worden
aangetekend, dat Pele de Rivellno-
voorzet grandioos benutte, met een
zelfde soort zwieper met het hoofd
als Banks nog miraculeus wist te
redden, maar waartegen Albertosi
machteloos was.
Fout
Defensief
Hun defensieve voetbal bood vol
doende om hier in Mexico met de
beste vertegenwoordigers daarvan
in belangrijke wedstrijden een min
of meer geslaagde mandekking toe
te passen op de gevaarlijkste tegen
standers. Dat gebeurde dan ook wel:
Rosato legde Tostao goeddeels aan
banden. Fachetti slaagde er als enige
in dit toernooi in Jairzinho op enkele
incidentele gevallen na uit te scha
kelen. Maar het ongemak, het gebrek
MEXICO-STAD (ANP) De
j 24-jarige Westduitser Gerd Mül-
j Ier. speler van Bayern München
I is topscorer van het eindtoernooi
om het wereldkampioenschap
voetbal in Mexico geworden. Hy
schoot tien keer raak.
Slechts tweemaal in de histo-
rle werd een hoger totaal be-
reikt: recordhouder is de Frans
man Just Fontaine, die in 1958
«Zweden» dertien doelpunten
j maakte. In 1954 (Zwitserland)
had de Hongaar Sandor Kocsis
elf keer 6ucce6.
De topscorerslijst van Mexico
ziet er als volgt uit: 1. Müller
(West-Dld.) 10 doelpunten, 2.
i Jfflr (Bra.) 7, 3. Cubillas (Peru)
5. 4. Pele <Bra.) 4, 5. Bisjovets
I (Rus.). Seeler (W.Dld.), Riveli
no (Bra.», en Riva (It.) 3.
Tostao (Bra.), Valdivia (Mex.).
Van Moer (Bel.), Lambert (Bel)
Petras (Tsj.), Dumitrache (Roe)
Gallardo (Peru), Rivera (It.) en
Boninsegna (lit.) 2.
Het merkwaardige U en daar
ligt de grootste Italiaanse fout
dat ook na dat doelpunt de midden
veld-bezetting van de Italianen zwak
bleef. Hadden zij de zaken in de ach
terste lijn wel zo ongeveer georgani
seerd, zij konden zich nog altijd nau
welijks teweer stellen tegen de opko
mende Brazilianen uit de tweede en
zelfs derde lijn.
Dat is, voor een verdedigende
ploeg, een bijna onvergeeflijke fout,
die zich vooral in de tweede helft
ging wreken,, nadat Boninsegna met
een logische gelijkmaker had bewe
zen. dat Braziliës laatste lijn zwak
is en blijft als gevolg van grote on-
attendheid. te speelse en vooral te
aanvallende instelling.
Nimmer echter kon in het vervolg
die zwakte worden blootgelegd. Een
voudig omdat en daar verschynt
Gerson in 't beeld op het midden
veld de acties der Brazilianen niet
verstoord werden. Gerson maakte er
een verrukkelijk gebruik van. ziende
dat in het centrum de mandekking
wel wat te veel ging eisen van de
Italiaanse „schaduwen". Steeds weer
„opende" de wat kalende technicus
op de vleugels, waarbij dan tegelijk
in het centrum een wervelende be
weging ontstond als Pele en Tostao
zich met basketbal-achtige schijnbe
wegingen aan hun tegenstanders
trachtten te onttrekken. Dat allee
tegelijk: actie op de vleugels en in
het centrum maakte de Italiaanse
defensie, die immers voortdurend on
gehinderd kon worden bestormd, rijp
voor de slachting.
Beslissing
Dat Gerson dat twintig minuten I
na rust zelf deed met een prachtige
actie en een onnavolgbaar weg
draaiend schot vanuit de linkerhoek
van het strafschopgebied, was veel- j
betekenend. Niet alleen omdat de
goal de rol van Gerson accentueerde,
maar óók omdat op dat moment de
krachten van de „Squadra" het be-
gonnen te begeven.
Het werd duidelijk, dat de basis-
conditie onvoldoende was. Een eerste
aanwijzing daarvoor had men al ge
vonden in de verlenging van de Ita
liëWest-Duitsland match, toen im-
mers die Italianen even uitgeput
waren als de Duitsers, die toch een
veel grotere prestatie hadden moe-
ten leveren. Byna schrijnend werd
na de Gerson-goal de terugval by- j
voorbeeld aangetoond door Dom en-
ghini, de man die als ver terugge-
trokken rechtsbuiten al veel eerder
zijn taak als „stoorder" van opko
mende tegenstanders had moeten
vergeten, maar die nu doelloos en i
vermoeid begon te zwerven, daarby
ook nog grove overtredingen makend.
Toen had Valcareggi zün laatste
I kans om nog iets goed te maken met
het inzetten van Rivera niet voor
I Mazzola. die b\j tyd en wijle nog
boeiend werk deed. maar voor Do- j
I menghini. Dt Italiaanse ooach be
zegelde evenwel de ondergang van
zyn eigen ploeg, door Rivera pas zes
minuten voor rijd te laten opdraven.
Ontleding
Toen al had Pele de bal listig neer-
I gelegd voor Jairzinho, die een van
de schaarse momenten van vrüheid
j benutte met een „frommelgoal" en
j Rivera moest ook nog meemaken
dat de ongestoord opgerukte aan-
j voerder Carlos Alberto met een prljs-
j schot het falen van het Italiaanse
j verweer onderstreepte,
j En tóch doet ook de ontleding van
het gebeuren de Brazilianen eigen
lijk nog te weinig recht. Men staat
voor de keus het resultaat van deze
toch wel boeiende finale toe te
i schryven aan het aanvallende, fraai
opgesierde voebel ven Breöiie, otael
aan de op sommige terreinen falende
tegenstander. Men kan dan eigenlyk
niet anders dan voor de eerste mo- j
gelijkheid kiezen.
Brazilië heeft, zoals al twee maal
eerder, de wereldbeker gewonnen met
een spel. dat de tegenstander regel
recht overdondert. ..geladen" als het
is met zo ontzettend veel zaken die
voetbal zo mooi, zo boeiend kunnen
maken. De Jules Rimet-beker in i
handen van de imposante atleet Car- I
los Alberto: dat moment symboli-
Het openingsdoelpunt van
Brazilië: „koning" Pele kopt de
bal onhoudbaar in. „Schaduw"
Burgnich kan er niets meer aan
verhinderen.
seerde wat er was gebeurd. Een
waarlijk niet over alle linies briljante
ploeg had een zege behaald geheel
naar de ware geest van het spel Een
verdediging was gesneuveld tegen
krachten, die zij eenvoudig niet kon
bedwingen.
Het derde doelpunt van Bra
zilië: de „frommelgoal" van Jair
zinho. waartegen Facchetti (l.)
en doelman Albertosi machteloos
zijn.
MEXICO STAD «ANP» Brazilië
heeft door de overwinning in de fi
nale op Italië e>en eind gemaakt aan
de sinds 1950 geldende traditie, dat
de ploeg die het eerste scoort, uit
eindelijk met een nederlaag genoegen
moet nemen. De Brazilianen deden
het anders Wèl moesten zij Italië
nog de gelijkmaker toestaan, maar
in de tweede helft sloegen zy gena
deloos toe met drie doelpunten.
Brazilië heeft de wereldtitel daar
mee voor de derde keer veroverd.
Het won eerder in 1958 (Zweden) en
1962 (Chili).
Het toernooi om het wereldkampi
oenschap 1970 zal de geschiedenis
ingaan als het vreedzaamste sinds
1930, toen voor het eerst om de
Coupe Jules Rimet werd gespeeld.
Er werd niet één speler van het
veld gestuurd (in 1966 vijf) en dt
incidenten buiten het veld haalden
zelden of nooit de voorpagina's. De
spelers hebben zich van hun beste
zijde laten zien, waarschijnlijk todï
een gevolg van de strenge waarschu
wing van de president van de FIFA,
Sir Stanley Rous, vlak voor het be
gin van het toernooi.
Wél waren er tijdens de 32 wed
strijden momenten van grof spel.
maar dit kwam veel minder vaak
voor dan was verwacht en niets be
naderde de schandalige veldslag Ita
liëChili 1962.) of de zo mogelilk
nog meer beruchte wedstrijd Brazilië
—Hongarije in 1954.
Ook het scoren liet ditmaal niets
te wensen over In 32 wedstrijden
werd in totaal 95 maal het net van
de tegen par y gevonden. Een gemid
delde van 2.99, dus bijna 3 doelpun
ten per ontmoeting. In 1966 was het
gemiddelde 2.78.
Braziliaanse ambassade in Rome bewaakt,
maar niemand koesterde wraakgedaehten
RIO DE JANEIRO (ANP- —De
herovering van de wereldtitel werd
vannacht in heel Brazilië op meer
dan uitbundige wijze gevierd. Het
geluid van vuurwerk en geweer
schoten was lange tyd niet van
de lucht. Hiermee vermengde zich
klokgelui op deze eerste winterdag
in Zuid-Amerika.
Het straatbeeld van de Zuldameri-
kaanse voetbalstad Rio de Janei
ro werd beheerst door kilometers
lange rijen uitgelaten fans, die
te voet of per auto hun vreug
de vilden laten blijken. Vele richt
ten de pas naar het overbekende
Maracanastadion, dat in de „Cida-
de Maravilhosa" een markant punt
vormt. Vele gevels waren opgesierd
met de Braziliaanse vlag.
In de haven klonken de sirenes van
de voor anker liggende schepen
Alleen de Italiaanse boten zwegen.
De Braziliaanse luchtmacht nam
ook deel aan de vreugdeuirbars-
óng. Enkele vliegtuigen schreven
boven het stadsdeel „Copa Caba
na" honderdvoudig het woord
Brazilië in dikke, witte letters.
De president van Brazilië, generaal
Emilio Garrastazu Medici, ver
klaarde tot een amnestie over te
willen gaan, maar het werd niet
duidelijk of daar ook politieke ge
vangenen by betrokken zouden
worden.
De doktoren van Rio de Janeiro had
den zich vóór het begin van de
finale tegen Italië tot de bevolking
gewend en dringend afgeraden
om de wedstrijd voor de televisie
te volgen indien men hartpatiënt
was.
Overal werd carnaval gevierd, wild
vreemde mensen vielen elkaar op
straat om de hals, kusten elkaar
en dansten de wildste samba's. Ve
len verloren by deze gelegenheden
tevens ongemerkt de portefeuilles
maar dat werd op de koop toe ge- I
nomen, i
Miljoenen Brazilianen voerden dure
telefoon-gesprekken met veraf
wonende familieleden om elkaar
alleen maar toe te voegen: „We
zijn wereldkampioen: Brasil, Bra-
«11, Brasil".
In Italië heerste zeker geen rouw
na de zware nederlaag. Over het
algemeen was men uiterst tevre
den met de tweede plaats. Ook de
straten van de hoofdstad Rome za
gen zwart van de mensen. Men
zwaaide uitbundig met de natio
nale vlag en rijen auto's reden
luid claxonerend af en aan.
Vanzelfsprekend zochten vele voet
balfans verkoeling in de talrijke
Romeinse fonteinen. Groene vuur
pijlen verlichtten de hemel boven
de stad aan de Tiber.
Een gnote politiemacht bewaakte voor
alle zekerheid de Braziliaanse am
bassade in de historische Piazza
Navona. Maar niemand koesterde
wraakgeda cht en
