ctie tegen Pompidou
Hij is geen playboy
Guerillas willen
weer de vrijheid
ferika stemt niet in met Franse Miclden-Oosten politiek
Verontrust
Srontwaardigd
on Daeniken
veroordeeld
BARBARA BARNARD OVER HAAR MAN:
Felle readies
na
bombardement
IN EEN GEVAARLIJKE SITUATIE
RONDREIS
RDAG 14 FEBRUARI 1970
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA
11 onze correspondent mr. H. L. Leffelaar)
1&SHINGTON (GPD) Een groot aantal
11 van het Amerikaanse Huis van Afge-
digden heeft het voornemen niet aanwe-
e zijn wanneer president Pompidou van
krijk tijdens zijn aanstaande staatsbezoek
de Verenigde Staten een speciale zitting
iet Huis van Afgevaardigden en van de
at zal toespreken.
burgemeester John Lindsay
lew York heeft aangekondigd
jn stadsbestuur geen officiële
jgst zal organiseren voor de
president, wanneer deze op 2
naar New York komt. Pre-
Pompidou zal er een bezoek
n aan secretaris-generaal Oe-
Ivan de Verenigde Naties, en
t ontvangen worden door het
consulaat waar een receptie
rden gehouden. In de avond zal
n gala-diner in het Waldorf
i-hotel bijwonen. Hoewel bur
ster Lindsay is uitgeno-
oor het diner, is het niet be-
if hij de invitatie heeft aange-
i4i
Bertram L. Podell, een van de afgevaar
digden van de staat New York, die de anti-
Pompidou actie organiseerde, zei mij dat hij
verrast was door het resultaat van zijn op
roep. Hoewel hij geen cijfer wilde bekendma
ken over het totale aantal dat het bezoek van
Pompidou zou boycotten, zei hij dat het me
rendeel van hen andere staten dan New York
vertegenwoordigde en niet-Joods was.
ite congreslid Podell. die een over-
d joods district in Brook-
ertegenwoordigt in het huis
[gevaardigden en zelf ook van
afkomst is. zei verder dat
ycot-actie geen afkeuring in-
van het officiële Amerikaan-
eringsbeleid tegenover Frank-
1 geloofde echter wel dat zijn
jn de houding van New York
nt Nixon in de gelegenheid
stellen om pressie op de Fran
sident uit te oefenen om het
beleid t.a.v. het Midden-
te wyzigen.
Verenigde Staten herhaaldelijk ge
zinspeeld hebben op een eventuele
vermindering van de Amerikaan
se troepenmacht die gestationneerd
is in Europa middels de NAVO-af-
spraak, zou het Washington zeker
goed uitkomen wanneer Frank
rijk zou besluien weer toe te treden
tot de NAVO. Bovendien zou het
overeenstemmen met de Amerikaan
se visie dat de Westeuropese landen
zoveel mogelijk in hun eigen
defensie moeten gaan voorzien.
over het Midden-Oosten. Het is
dan ook vrijwel zeker dat president
Nixon dit onderwerp, en een moge
lijke nieuwe rol vjor Frankrijk in
de NAVO zal aansnijden in zijn ge
sprekken met de Franse president
Het is overigens niet de eerste keer
dat de stad New York. die overwe
gend joods is, zich kant tegen het be
zoek van een staatshoofd. In janua
ri 1957 toen koning Saoed van Sa-
oedi-Arabië, en in juni 1966 toen ko
ning Feisal van hetzelfde land New
York bezochten, werden beide vors
ten door het stadsbestuur genegeerd,
in het laatste geval kon ook een
smeekbede van Dean Rusk, toen nog
Verder lijdt het geen twijfel dat minister van Buitenlandse Zaken.
Washington ernstig verontrust is i aan burgemeester Lindsay niets uit-
over de Franse straaljagerleveranties richten.
geloof dat het heel nuttig is
xon en Pompidou met elkaar
zei Podell, „en ik wil ook
ïgen dat de regering het
staatshoofd zou moeten ne-
Maar er is geen enkele reden
depi hij het voorrecht zou moe-
bben om een speciale zitting
Bt congres toe te spreken. Ten-
heeft geen enkel staatshoofd
gehad sinds 1967".
11 zei verder dat het Pompidou
jk gemaakt moest worden dat
nerikaanse volk niet instemt
t huidige Franse beleid in het
i-Oosten. „De Amerikanen",
lell, „vinden dat Pompidou en
ijk handelaren des doods aan
rden zijn in het Midden-Oos-
K>r hun leveranties aan de
:he landen. Bovendien ver-
11 de Fransen het politieke
""ht in het Midden-Oosten
e van de Amerikaanse posi-
het Middellandse zeegebied".
•le
11 toonde zich ook verontwaar-
rer het Franse uittreden uit
VO en de opzegging van de
30faanse luchtmachtbasis Whee-
e kort na het uittreden ont
moest worden. „Frankrijk zegt
dat ze wel weer terug zullen
in de NAVO, maar ik geloof
s van", zei hij.
belangrijkste reden om Pom-
rede in het congres te boy
zei Podell. „is dat het niet
t deze man deze eer te be-
omdat hij het als een teken
vatten om zijn onfortuinlijke
in het Midden-Oosten voort
ten". Podell vreest verder dat
anse beleid zal leiden tot een
e mogelijkheid v. oorlog tus-
raël en de Arabische landen.
Amerikaanse regering bewaart
(1 het stilzwijgen over Podell's
n de houding van de stad New
ijQ maar in diplomatieke kringen
gezegd dat deze protesten de
|g niet slecht uitkomen. Nu de
aan Lybië. waarvan wordt aangeno
men dat zij uiteindelijk in Arabische
handen zullen belanden om tegen Is
raël gebruikt te worden. Washington
ziet hierin vooral de ongewenste in
vloed van een vierde mogendheid op
de besprekingen tussen de grote drie
In contrast daarmee werd mevr
Golda Meir. de Israëlische minister
president, verleden jaar door New
York met grote en kostbare ontvang
sten binnengehaald. Hetzelfde viel
president De Gaulle ten deel toen hij
de stad bezocht in 1960.
POMPIDOU
IR (DPA) De Zwitserse
er van de veelgekoohte boeken
meringtn aan de toekomst" en
naar cie sterren" ,de 35-ja-
rich Anton von Daeniken. is
ur tot drie en een half jaar
pnisstraf veroordeeld.
rechtbank achtte hem schul-
m talryke vermogensdelicten,
in de jaren 1962 tot 1968 zou
gepleegd. In die jaren klom
teeniken op van buffetbediende
shter van een hotel in Davos.
greeds viermaal eerdei- veroor-
gastronoom, amateuronderzoe-
schrijver had volgens de ten-
gging, met onjuiste verklarin-
1 vervalste documenten van
en particulieren geld losge-
Het ging om in tot aai
Zwitserse franken (ongeveer
gudendie de verdachte had
kt om zijn schulden te betalen
zijn reizen te bekostigen.
gevangenisstraf geldt aftrek
vijftien maanden voorarrest
j de vrijheidsstraf kreeg Von
ten een boete van 3000 frank
is van burgerrechten voor een
van twee jaar na het uit-
an zyn gevangenisstraf
loop van het proces, dat
reken heeft geduurd, heeft Von
ren steeds volgehouden, dat hij
benul had van financiële aan
beden en er niet op uit was
mensen werkelijk te be-
TEL AVIV- CAIRO «Reuter. AP>
Uit vele landen worden protesten
gehoord tegen de Israëlische lucht
aanval op een Egyptische staa'fa-
briek, waarbij 70 doden te betreu
ren zyn. Engeland heeft gisteren de
Arabische landen en Israël met klem
verzocht de vijandelijkheden te sta
ken teneinde ..tragische incidenten
te voorkomen. Maar gezien de felle
anti-Israël-campagne via pers en
radio die nu in het Midden-Oosten
aan de gang is. ziet het er niet
naar uit de de strijdende partijen
hiernaar zullen luisteren.
Egypte heeft besloten secretaris-ge
neraal Oe Thant van de Verenigde
Naties op de hoogte te stellen van
het Israëlische bombardement. Ge
gevens zullen ook worden verstrekt
aan de Veiligheidsraad.
In Washington werd de Israëlische
ambassadeur ontboden .Hem werd
meegedeeld dat de Amerikaanse re
gering bezorgd is over het donder
dag uitgevoerde bombardement. Het
zou wel eens kunnen leiden tot uit
stel van president Nixons beslissing
om vliegtuigen aan Israël te leve
ren.
In de straten van Cairo demon
streerden gisteren duizenden Ara
bieren. Zij riepen om wraak tegen
Israël en Amerika. Ook werd gede
monstreerd bij een moskee waar pre
sident Nasser een godsdienstoefe
ning bijwoonde, ter nagedachtenis
van de slachtoffers van het bombar
dement.
Israël heeft president Tite van Zuid
Slavië ervan beschuldigd dat hij zijn
rondreis door Afrika heeft gebruikt
om pro-Arabische propaganda te
maken. De Zuidslavische president
heeft inmiddels een condoleance te
legram aan president Nasser gezon
den. waarin hij zegt dat het hoog tijd
wordt dat de wereld stappen onder
neemt om de Israëlische agressie te
beteugelen.
Prinses Margriet met haar jongste zoon, de op eerste kerst
dag geboren prins Bernhard.
„Ik ben nooit eerder echt verliefd
geweest", zegt een stralende Bar
bara Zoellner nu enkele dagen
geleden in haar zeer luxueus in
gericht ouderlijk huis in Johannes
burg. Ik heb er tot voor kort zelfs
nooit over gedacht al zo gauw te
zullen trouwen. Ik was van plan
nog enkele jaren te studeren en zo
tegen mijn vijfentwintigste jaar
aan een huwelijk te gaan denken.
Ik heb namelijk in Parijs kunstge
schiedenis gestudeerden vulde deze
studie, die mij zeer interesseert af
maken. Maar ik ben bang dat daar
nu niets meer van komt".
De ernstig kijkende Barbara (die
even oud is als Barnards-dochter
Deidre), vertelt dat ze haar aan
staande man op 19 april van het
vorige jaar voor het eerst heeft
ontmoet. „Ik gaf bij mijn ouders
thuis een feestje voor wat vrien
den. Een vriend van myn vader
had mijn ouders gevraagd of hij
Barnard, die by toeval in Johan
nesburg was. mocht meenemen. Ik
wist dat niet eens. Plotseling stond
hy voor me. Hoewel hij toch echt
zesenveertig is. ziet hy er veel
jonger uit. Hij viel niet eens op
tussen mijn leeftijdgenoten. Ik was
onder de indruk van zijn charmes,
zijp geestige opmerkingen en le
venslust. Ik had wel vaag gehoord
over problemen met zijn vrouw.
Maar desondanks was het zeker
geen liefde op het eerste gezicht'.
Ischia
Kort na die eerste ontmoeting gin
gen myn ouders met vakantie naar
het Italiaanse eiland Ischia. Chris
was toen op uitnodiging van myn
vader in Rome en hij kwam enkele
dagen over. In die dagen kwam
ik tot de ontdekking dat ik ver
liefd op hem was geworden".
Het paar werd daarna voortdurend
in eikaars gezelschap gezien. Bar-
BARBARA BARNARD
nard was toen juist bezig te schei
den van zyn vrouw Louwtjie. ..Ik
realiseerde me. dat roem hem he
lemaal niet veranderd had", meent
Barbara, maar Chris ex-vrouw, die
veertien dagen geleden voor het
eerst in haar leven een interview
toestond, is het daar niet mee
eens. „Ik heb hem daarvoor altijd
gewaarschuwd", zegt de 47-jarige
vrouw die tot twee jaar terug de
steun en toeverlaat was van de
beroemde chirurg. „Chris is het
slachtoffer geworden van de publi
citeit. De wereld maakte van hem
een halfgod. Daardoor werd hij
vernietigd. Ik ben niet bitter, maar
ik heb wel erg met hem te doen".
Toen Chris Barnard drie jaar gele-
den beroemd werd door de «aan
vankelijk) zo geslaagde harttrans- j
plantatie op de Zuidafrikaanse
tandarts Blaiberg. kwam zijn naam
vrijwel dagelijks voor in alle kran
tenkoppen. Behalve zyn chirurgi
sche successen werd ook zijn pri-
vé-leven breed uitgemeten. Chris
Barnard was te vinden op alle
grote internationale feesten, waar
heen hij nimmer door zijn vrouw
Louwtjie werd vergezeld en altijd in
gezelschap was van mooie en soms
beroemde vrouwen. Zijn verhou
ding met Gina Lolobrigida (41)
was daar een voorbeeld van.
Maria Barnard, Chris' vijfentachtig-
jarige moeder, zegt over haar be
roemde zoon: „Mijn man en ik
hebben onze kinderen opgevoed tot
fatsoenlijke mensen. Ik kan alleen
maar met schaamte terugdenken
aan de laatste jaren. Zó hebben
wy hem niet groot gebracht".
Vrouwen
„Hij kan er eenvoudig niets aan
doen dat zoveel vrouwen belang
stelling voor hem hebben", zegt
Barbara verontschuldigend. „Maar
hij is beslist geen playboy, zoals
sommige mensen suggereren. Velen
verwijten mij bovendien dat ik de
aanleiding ben geweest voor zijn
echtscheiding, maar ook dat is
niet waar. Ik heb er niets mee te
maken gehad. Ze waren al aan
het scheiden toen we elkaar leer
den kennen. Nadat ik op Ischia
had ontdekt, dat ik echt verliefd
op Chris was, besloten wij onze
romance te verzwijgen. Geleidelijk
aan leerden we elkaar beter ken
nen en tenslotte spraken we over
trouwen".
De moeder van Chris bitter: „Ik ben
ervan overtuigd dat als hy dit
meisje niet had ontmoet, mijn zoon
weer naar Louwtjie en zijn kinde
ren was teruggekeerd. Iedereen
weet dat een man van in de veer
tig een crisis-periode doormaakt.
Hij gaat zich afvragen of hij het
nou altijd wel zo goed heeft ge
daan. Hij wil het weer overdoen
en kijkt, terug naar zijn jeugdja
ren. Daarom verliest een man van
die leeftijd snel zijn hart aan een
meisje met een aardig snoetje. Het
is toch immers waar dat een aan
trekkelijke jonge vrouw een man
van middelbare leeftijd gauw het
gevoel geeft dat hij weer zesen
twintig is. En het is voor een jonge
vrouw heel eenvoudig om de
gunsten van zo'n man te winnen".
De oude mevrouw Barnard, die als
weduwe van een inmiddels over
leden heilsoldaat het nooit breed
heeft gehad, was ontsteld bij het
horen van het nieuws over de
echtscheiding van haar zoon. Ze
probeerde alles om een verzoening
tot stand te brengen en reisde on
danks haar slechte gezondheid en
kele malen naar Kaapstad om
daar haar zoon en schoondochter
weer met elkaar te verzoenen.
Maar tevergeefs: in mei werd de
scheiding uitgesproken op grond
van „overspel", begaan door Chris.
Louwtjie bleef alleen achter met
haar twee kinderen.
.Die tyd was erg moeilijk", vertelt
Louwtjie. strak voor zich uitkij
kend. Sinds haar scheiding leeft
ze teruggetrokken in haar witte
villa even buiten Kaapstad. „Chris
merkte eens op dat we eigenlijk
geen privé-leven meer hadden. Na
zyn succes waren we publiek eigen
dom geworden. Hij begreep het ge
woon niet, ondanks mij opmerking
dat ik mijn eigen leven wilde lei
den. Na onze scheiding heb ik
zeer veel steun gehad van André,
mijn zoon die nu worrit opgeleid
tot marine-officier. Hy is nu de
man in het huis. Hij is zowel
vader voor zyn zusje, voor Deidre.
maar ook een steun voor my. Als
hij ontdekt dat ik het niet meer
zie. dan legt hy zijn arm om me
heen en zegt: moeder, waar is je
geloof gebleven? Maar Deidre heeft j
er nog meer onder geleden. Zij had
een zeer nauwe band met Chris Ze
studeert nu sociale wetenschappen
aan de universiteit van Stellen-
bosch. Dat leidt haar af.
Sinds onze scheiding heb ik de tijd
gekregen rustig over alles na te
denken. Ik ben niet bitter, maar
alleen maar bedroefd. Ik maak
me ongerust over hem. Toen ik het
bericht van zijn verloving vernam,
wist ik echter niet wat ik moest
zeggen".
Louwtjie vertoont zich weinig bui
tenshuis. Ze leeft ook alleen nog I
maar voor haar kinderen. Spre-
kend over haar toekomst zegt zij
dat ze niet weet of ze ooit nog zal
hertrouwen. Wel toont ze zich ge
ïrriteerd over enkele zeer intieme
passages uit de nog niet gepubli
ceerde autobiografie van haar man.
„Zoiets schrijf je niet over je hu
welijksleven. Ik hoop oprecht dat
hij nu gelukkig zal worden met
zijn nieuwe vrouw. Hy heeft dat
geluk echt wel nodig".
AMMAN, Reuter De Palestijn
se guerrilla's die donderdagavond
koning Hoessein hebben gedwongen
de uitvoering van de nieuwe veilig
heidsmaatregelen op te schorten,
hebben gisteren verlangd, dat de
maatregelen helemaal worden inge
trokken.
Ver dei- wordt een volledige vrij
heid van handelen gevraagd voor de
commando's die in staat moeten
worden gesteld de mass's op alle mo
gelijke wijzen te bewapenen en te
mobiliseren De Jordaanse troepen
moeten, aldus een verklaring, uit de
steden en voorsteden worden terug
getrokken en moet een einde worden
gemaakt aan „gewapende acties".
Deze verklaring betekent een nieu
we uitdaging voor de 34-jarige ko
ning. Men neemt aan. dat de Jor
daanse autoriteiten niet aan de eisen
Max Koot maakte deze foto
van prinses Margriet, haar
man mr. Van Vollenhoven en
hun beide zoons de prinsen
Maurits, naast zijn vader en
Bernhard, op de arm van
zijn moeder.
van de commando's zullen toegeven,
die neerkomen op een verzoek om
officiële erkenning dat de verzetsor
ganisaties boven de wet staan.
Gisteren heeft de Jordaanse rege-
i ring vier uur met vertegenwoordigers
j van de Palestijnse verzetsorganisa-
I t ies gepraat over de eisen van de
commando's.
Het is vrijdag in Jordanië betrek-
kelijk rustig geweest. Er hebben zioh
1 .slechts enkele incidenten tussen Jor-
daan se strijdkrachten en Palestijnse
I guerrilla's voorgedaan.
In het Midden-Oosten waarover
het nieuws nog bijna dagelijks
tot de voorpagina's van de dag
bladen blijft doordringen spitst
de toestand in het Arabische kamp
zich meer en meer toe op de vraag,
wie er nu eigenlijk de lakens uit
deelt: zijn dat de nationale regerin
gen van de „frontstaten" (Egyp
te. Jordanië. Irak. Syrië en Libanon)
of zyn het de guerrilla-organisa
ties van de Palestijnen. die gezwo
ren hebben de Joden in zee te drij
ven? In de afgelopen dagen was die
vraag aan de orde in Jordanië, waar
Koning Hoessein in conflict geraak
te met de Palestijnse verzetsbewe
ging. Nu is het voor de Jordaanse
bevolking geen onverdeeld genoegen
in haar land de grootscheepse acti
viteit gade te moeten slaan van de
guerrillastrijders, die bijv. in Am
man niet minder dan vijftien kan
toren hebben, van waaruit zij Israël
bestoken. Want ook de Jordaniërs.
die met hen sympathiseren, zijn ge
neigd de toestand wat rustiger te be
oordelen wanneer zij ontdekken, dat
de Israëlische wraakmaatregelen on
vermijdelijk toch ook Jordanië tref
fen en niet alleen de verzetsbewe
ging i n Jordanië. Geen enkel land
kan op de duur een sterke groep op
zyn grondgebied dulden, die volko
men onafhankelijk en volstrekt
eigenmachtig de gastvrijheid van de
nationale regering misbruikt. Tegen
deze achtergrond van afnemende
populariteit hebben de guerrillastrij
ders klaarblijkelijk de noodzakelijk
heid ingezien van een krachtiger or
ganisatie. Het trekt namelijk de
aandacht, dat het Jordaanse verbod
tot het bezitten en dragen van wa
pens is gevolgd door de aankondi
ging van een „opperbevel voor het
Palestijnse volksverzet in Jordanië.
Deze verklaring ondertekend door
vrijwel alle verzetsorganisaties, de
vakverenigingen en de Jordaan
se communistische party bepleit
te voorts de vorming van een „pa
triottische regering, die het vertrou
wen geniet van het volk en het land
werkelijk in staat van oorlog brengt".
Aanvankelijk bestond de indruk, dat
deze aankondiging toevallig min of
meer gelijktijdig plaatsvond met de
Jordaanse regeringsmaatregel. Aan
nemelijker lijkt ons. dat de regering
in Amman onmiddellijk ingreep,
toen blijkbaar uitgelekt was. dat een
dergelijk „opperbevel" op stapel
stond. Het is zelfs niet ondenkbaar.
dat de vorst die plannen vernam op
de „kleine Arabische top" in Cairo,
want de tegenmaatregel van het wa
penverbod werd twee uur na zijn te
rugkomst in Amman afgekondigd.
Indien deze veronderstelling juist is,
zou Koning Hoessein zijn Palestijnse
„vrienden" net even te snel af zyn
geweest. Maar snelheid is niet ge
noeg, het gaat nu rechtstreeks om
de vraag wie eigenlijk de machtigste
ls: de verzetsorganisatie van de Pa
lestijnen, die haar eigen politiek op
Jordaans gebied bedrijft, of het Jor
daanse leger. Zoals men weet is er
intussen een akkoord tussen Koning
Hoessein en de Palestijnen tot stand
gekomen. Van beide zijden zal mati
ging worden betracht, heet het.
Maar het werkelijke vraagstuk is
daarmede niet definitief opgelost.
Voor Hoessein en zijn land blijft het
een zeer gevaarlyke situatie.
jlferkwaardig is. dat Amerika in zyn
-"^buitenlandse politiek maar weinig
plaats heeft ingeruimd voor de sec
tor-Afrika. Op het voorrangslijstje
van het ministerie van Buitenlandse
Zaken van Washington komt het
zwarte werelddeel pas na Europa-
met-inbegrip-van-de-Swojet-Unie.
Latyns-Amerika, Azië en het
Midden-Oosten. Typerend was, dat
op de elf bladzijden van president
Nixons rede voor de Algemene Ver
gadering van de Verenigde Naties op
18 september j.l. met geen regel ge
wag werd gemaakt van de problemen
van Afrika. Deze verwaarlozing is
des te opvallender, omdat de Vere
nigde Staten in de loop van hun ge
schiedenis toch wel degelijk iets
met Afrika te maken hebben gehad:
het ontstaan van de Amerikaanse
vloot was mede een gevolg van de
bestrijding van de Barbarijse (d.wz.
Noordafrikaanse i zeerovers: in 1820
werd de Westafrikaanse staat Libe
ria ten behoeve van enige tiendui
zenden bevryde negerslaven opge
richt met de financiële hulp van
Amerikaanse filantropen; ten derde:
Amerika's grootste probleem van de
ze ttjd wordt gevormd door de aan
wezigheid van enige tientallen mil
joenen negers, afstammelingen van
I als slaven over de oceaan gevoerde
negers. Niettemin komt het zwarte
werelddeel pas op de zoveelste
plaats, al maken regeringspersonen
van tijd tot tijd een rondreis, zoals
president Johnsons onderminister
van Buitenlandse Zaken Katzenbach
in mei 1967 en de toenmalige vice-
president Humphrey in januari 1968.
j Thans is het de minister van Bui-
tenlandse Zaken Rogers, die bezoe
ken brengt (of heeft gebracht» aan
Marokko, Tunesië. Ethiopië. Kenia.
Zambia. Kongo-Kinsjasa. Nlgerië.
Ghana en Liberia. Overmatig veel
belang moet aan die rondreis echter
niet worden toegekend. Washington
wil er evenwel mee aantonen, dat
het wel degelijk enige belangstelling
beeft voor dit werelddeel, zonder dat
men die interesse al te zwaar kan la-
ten wegen. Opvallend is trouwens,
j dat een onderdeel van Rogers' Afri-
kaanse reis gewijd was aan de toe-
I stand in het Midden-Oosten. Dat
was toen hy in de Ethiopische hoofd -
stad Addis Abeba een ontmoeting
i van ruim een uur had met de
Joegoslavische president Tito, die
eveneens door Afrika rondtrekt en
wiens reis nog tot eind februari zal
duren. Zyn de informaties juist, dan
zyn Tito en Rogers overeengekomen,
dat men moet streven naar een ver
drag over een wapenembargo voor
beide partyen in het Midden-Oosten.
Tot belangryke gevolgen voor
Amerika's buitenlandse politiek zal
de reis van Rogers wel niet leiden.
Hy heeft echter de situatie met ei
gen ogen en oren kunnen waarne
men. En bovendien is een dergelyke
tournee politiek niet ongunstig voor
het „binnenlandse front" van de
zwarte kiezers. Rl.
