Dior nam afscheid van korte rok
„Die Jahreszeiten
bij Toonkunstkoor
De zoveelste Mayerling
nog altijd sprankelend
Films
in
Leiden
l eorania": film
vol symboliek
Studentenorkest
eerde Beethoven
Onder leiding van Aribo
PARIjSE MODEMARATHON
Nu met Catharine Deneuve en Omar Sharif
DE BLOEDWRAAK VANMATTIE ROSS
.Een dollar tussen de tanden
SERGEANT
Easy Rider
VRIJDAG 30 JANUARI 1970
IJUDSCH SAGBLA»
PAGINA 19
(Van onze moderedactrice, Jos Hagers)
PARIJS (GPD) Precies 22 jaar na de new-look vindt Dior
het weer tijd voor een lange rok. In het muisgrijze paleis aan
de Avenue Montagne nam Diors ontwerper Marc Bohan met
de beste collectie die hij ooit heeft gemaakt weemoedig af
scheid van de mini-mode. Het werd een maxi-mode, ook al had
eigenlijk heel Parijs verwacht, dat Dior, net als Patou, om aan
elke smaak te voldoen, voor overdag de korte rok zou houden.
Het heeft niet zo mogen zijn, Bo
han, die een cruise naar Grieken
land en Turkije maakte en vervol
gens zijn ideeën op papier zette in
de Normandische boerderij van
Francoise Sagan, kreeg later op de
dag bijval van Coco Chanel, bij wie
de zoom óók 15 cm over de knie viel.
Maar Louis Feraud, die met Ungaro
en Courrèges tot de functionele cou
turiers van Parijs behoort, showde
zoveel kleurige mini's, dat het nog
niet gênant is om de komende zomer
korte rokken te blijven dragen. Al
valt de stand nu wel mee en meer in'
het voordeel van de maxi's uit, iets
wat wij vooral aan enkele modehui
zen financierende stoffenfabrikanten
te danken hebben.
Of men er overigens verstandig
aan heeft gedaan om zó abrupt de
maxi-mode in te voeren, is de vraag,
want de toch al niet zo florerende
Europes confectiewereld blijft, als de
vrouw werkelijk aan de maxi wil,
met gigantische voorraden korte rok
ken zitten, waardoor ongetwijfeld
massa's fabrieken failliet zullen
gaan.
Mare Bohan, die zelfs de avond te
voren niet naar de party van zijn
directeur in de pas geopend futuris
tische Dior-boetiek in de Parijse sa
tellietstad Parly Deux had kunnen
gaan, zag er na een nacht doorwer
ken dodelijk vermoeid uit. Maar zel
den werd er in de Dior-salons een zo
perfect afgewerkte collectie met zo
veel allure geshowd.
Men kan vóór- of tegenstander van
de maxi's zijn, Dior heeft voor de
corner bijna twee handbreedten on
der de knie vallende creaties in huis,
die voor elke vrouw te accepteren
zijn.
De modellen hadden gelukkig niets
weg van die verschrikkelijk oud-ma
kende soepjurken van Balmain en
Nina Ricci, maai- waren duidelijk
geïnspireerd op de verrukkelijke,
vrouwelijke empire-mode van 1820.
Een lijn, die Dior als allereerste twee
Jaar geleden al heel voorzichtig in
de Miss Dior-collectie bracht.
Voor overdag is er keus uit de
meest beeldige suède broekpakken,
rijkelijk afebiesd met reptielenleer,
of uit combinaties van lange genop
te overhemdjurken met maxi-swag-
gers. Roestbruin, grijs, nijlgroen,
Perzisch blauw, rose en pinkster
bloem-paars zijn Diors favoriete
voorpaarskleuren. Evenals tot dusver
btf vrijwel alle andere couturiers viel
ook in Bohans collectie vrijwel geen
bloemetje te zien. Als u niets meer
voor Diors strepen, noppen of ruiten
voelt, ziet men u toch nog liever in
een cashmere.
Veel pakjes gaan het. exclusieve
modehuis dit keer met kraagloze
jasjes uit. die een beetje als mare
chaussee-uniformen met langs de
mouwinzet oen vastgenaaid koord
zyn gegarneerd. Capes voor 's mor
gens, een kaftan voor 's avonds en
de prachtigste ivoorkleurige zijden
tuniekblouses, overslagrokken en
tleurige koorctceintuurs maakten de
jurkcol lectie tot het gesprek van de
dag. Wanneer Ali Baba nog leefde
zouden ongetwijfeld alle sohitbereno
geborduurde cocktail- en avondjur
ken zonder scrupules worden geroofd.
Louis Feraud showde in het Pa
rijse museum voor Moderne Kunst
de kortste rokken van zijn leven.
Peraud deed zijn inspiratie op op
het Mexicaanse schiereiland Yuca
tan. De echtgenote van de Russische
ambassadeur in Frankrijk en Mireille
Mathieu waren Ferauds eregasten,
twee vrouwen, twee modes moet Fe
raud dan ook oij het ontwerpen van
zijn collectie hebben gedacht.
Vandaar dat hij maxi's en mini's
showde. Felrode, felgele, felgroene en
felblauwe om precies te zijn. Jurkjes
met korte, halflange en lange, strak
ke en poffende mouwen, ronde hals
r*i een v-vorrrig décolleté, stuk voor
stuk zo verbazend goed van snit en
origineel gedessineerd dat Feraud
Courrèges ais toekomst-modemaker
heeft onttroond.
Voor grand-old lady Coco Chanel
moet de zomer 1970 het grootste suc-
ce, van haar leven zijn, omdat de
86-jarige ontwerpster in lange rok
ken een bevestiging van haar sinds
1919 consequent doorgevoerde mode
ziet. In haar modehuis met met spie
gels volgehangen wanden, zodat zij
vanuit haar werkkamer in één oog
opslag haar hele imperium kan over
zien, waren nog precies dezelfde
mantelpakjes te zien, die al met zo
veel succes in de jaren twintig door
haar werden verkocht.
Alleen met dit verschil misschien
dat Coco voor haar tot één hand
breedte over de knie reikende crea
ties dit keer veel pasteltinten en in
plaats van haar favoriete passemen
ten. grosgrain-iint of heel simpel de
zelfkant van de stoffen gebruikte.
Bij haar avondjurken viel er niets
van de schitterend gekleurde zijden
bianchi-stoffen te bespeuren, die
vooral bij Lanvin. maar ook bij Dior
zo enorm ingeslagen zijn.
In stampvol Congresgebouw
DEN HAAG (GPD) Minister
Ver inga, commissaris Klaassesz, bur
gemeester Marfjnen, wethouder Wil-
zen en vele comitéleden vereerden
gisteravond met hun aanwezigheid
het op één na laatste tournee-con
cert, dat ten bate van het Universi
tair Asyl Fonds en het Ned. Studen
ten Sanatorium in de stampvolle
PWA-zaal van het Congresgebouw,
onder Jan Brussens bezielende lei
ding. werd gegeven door het Ned.
Studentenorkest (68 leden).
Na het staande meegezongen Io
Vivat begon net eigenlijke program
ma met Jan van Dijke Suite per
Sonar in (1958). Men kan hierom
trent bezwaarlijk spreken van een
meesterwerk. Veeleer van het om
gekeerde daarvan. Het beste orkest
ter wereld zou het niet kunnen red
den en zo kon het Ned. Studenten-
orkest er niets aan doen daartoe niet
in staat te zyn. Jan Brussens had
wel wat beters kunnen voorschotelen.
Mozarts Klavierconcert in Es KV
449 werd vervolgens door Jet Röling
gespeeld. Het beste, dat hiervan was
te zeggen, was dat zij alle eer en
voorrang liet aan haar lastgevers,
net Ned. Stuaentenorkest. waarvan
de begeleiding echt wel beter was
dan wat zij ervan maakte.
Toch besteedden de NSO'ers hun
twee weken achturige repetitiedag
voorheen wel eens effectiever, zo
leek het in de pauze. Daarna namen
zy echter eclatant revanche in Beet-
novens Symfonie 1. Zelfs zo, dat zij
aldus aan het begin van het Beet-
noven-jaar de Bonner meester ermee
dermate eerden, dat het temidden
van de bloemen en gul applaus een
bisje alleszins waard was.
Van Voorthuysen
De collecie van Jean Patou.
LEIDEN Teruggrijpen op
een oratorium, eigenlijk cantate,
als Haydns „Die Jahreszeiten" is
een groot waagstuk. Het werk
spreekt weliswaar van diens ver
wonderlijk frisse nabloei hij
schreef het op 67-jarige leeftijd
maar een dirigent moet er
toch wel een zeer speciale visie op
hebben, om de toehoorders voort
durend mee te slepen. Haydn had
de tijd, de haastige mens van
tegenwoordig nauwelijks. Niette
min bevat het werk zulk een
stroom van innige melodieën,
dat men er toch nog wel menig
maal door wordt gegrepen, on
danks de formidabele lengte.
Het heeft geen zm een beschrij
ving te geven van Haydns karak
teristieke en illustratieve uitbeelding
van alles wat zich in de natuur af
speelt: de blijmoedige, warmhartige
en kinderlijk-gelovige Haydn, geeft
muziek, die recht tot de mensheid
en haar hart spreekt. Met zijn eer
lijk en ongecompliceerd gemoed doet
hij de toehoorder genieten van een
oneindig veelzijdige schildering,
welke echter het gevaar inhoudt,
dat de „routine" er een sterk woord
In gaat meespreken. Gelukkig
heeft Aribo dit vlak om de hoek
liggende gevaar met zijn massaal
klinkend Toonkunstkoor grotendeels
weten te omzeilen. Er is zeker durf
voor nodig om een in de loop van
de jaren zo menigmaal men kan
gerust spreken van duizenden malen
uitgevoerde compositie, welke juist
door haar eenvoud geniaal is, haar
veelzijdige levendigheid te doen be
houden. Met een homogeen koor als
dit. is Aribo daar grotendeels in ge
slaagd. Haydn heeft in deze „Jahres
zeiten". mét de „Schöpfung", de
bekroning van zijn kunnen gegeven:
voor niets is hij in deze prachtige
partituur uit de weg gegaan. En dat
hij meesterlijke fuga's kon schrij
ven: wie zal dat ontkennen?
Ook al heeft Aribo niet steeds de
levendige aanpak en tempi kunnen
behouden, dit verhinderde niet. dat
het koor nauwlettend op zijn inten
ties reageerde en die zorgeloze, op
gewekte. humorvolle, dan weer ern
stige indrukken heeft gegeven, welke
weer ernstige indrukken heeft ge
geven. welke écht „Haydns" waren,
zodat niemand zich heeft behoe
ven te vervelen, waartoe de kans by
zulke goed gekende muziek zeker niet
uitgesloten is. Die Jahreszeiten wa
ren bovendien in het „natuurJaar
1970" wel gekozen. De solisten
voldeden in meerdere, dan wel min
dere mate. De sopraan Nelly van der
Spek stond met haar lieflijke en
reine stem vooraan, naast haar de so
nore. glansrijke en volumineuze bas
Henk Smit, wiens verschijning hier
naar wij menen nieuw was, doch
die zeker nog meer van zich zal la
ten horen. Naast hem deed de by uit
stek lyrische tenor Henk Meyer wat
schriel aan. Hy bezit ook niet de be
wogen en expressieve kracht om byv.
de beroemde Win teraria „Hier steht
der Wanderer nun" volkomen geloof
waardig te maken. Het Toonkunst
koor bezit grootse, door ons reeds
veelvuldig beschreven kwaliteiten'.
Het werd ondersteund door het Ge-
westeiyk Orkest voor Zuid-Holland,
dat met gespannen aandacht bege
leidde en doende is zich te ontwik
kelen tot een instrumentaal ap
paraat, waaraan koordirigenten
vreugde kunnen beleven .Helaas moest
Leny van der Ende zich behelpen
met een weinig fraai klinkende vleu
gel, die oi. ook niet stylistisch
verantwoord in het geheel paste,
hoe „modern" de opvatting van Is-
kar Aribo ook ïoge zyn.
Toch zyn wy erkentelyk voor de
ze Haydn-uitvoering welke waar
maakte, dat zy zelfs in de 20ste
eeuw nog recht van spreken heeft.
TH. J. HANNEMA.
L1DO Er zijn weinig feiten in de geschiedenisboekjes op
te noemen die zovele malen tot onderwerp van een film heb
ben gediend als de tragische dood van kroonprins Rudolf en
barones Maria V etser a op een januaridag van 1889 in de Habs-
burgse monarchie. De raadselachtige zelfmoord van de voor
uitstrevende kroonprins, die Hongarije vrij mandaat wilde ge
ven binnen de monarchie, heeft de meest uiteenlopende specu
laties opgeleverd.
Het begon al In 1936, toen de uit Rusland afkomstige regisseur Anatole
Litvak het drama voor de eerste maal verfilmde. De hoofdrollen werden in
die jaren vervuld door Danielle Darrieux en de bekende Charles Boyer.
Litvak koos voor de opzet van de film de liefdestragedie. Iets heel anders
maakte Max Ophüls ervan, even voor het begin van de Tweede Wereld
oorlog. Zyn film „Van Mayerling naar Sarajevo" hield zich exact aan de
feiten.
Ween- een ander, die van de Pa
rijse regisseur Jean Delannoy hield
het in 1949 op de „sluipmoordtheo
rie". Hy gaf aan de film onge
merkt een anti-Duits tintje. Delan
noy had de beschikking over ac
teurs als Jean Marais (de latere
inspecteur Maigret), Dominique
Blanchar, Claude Farell en Sylvia
Montfort. Ook Oostenryk zelf
kwam aan bod en wel in 1956 toen
onder regie van Rudolf Jugert „De
laatste liefde van kroonprins Ru-
dolf" werd verfilmd In een wat
Sissi-achtig sfeertje. Om de reeks
vol te maken, volgde ook nog een
Duitse produktie en een Mayer
ling-televisiefilm, vooral in de be
langstelling door het sterrenecht
paar Mel Ferrer en Audrey Hep
burn.
g een
No:
kostbaar decor, de Habsburg sfeer
van weleer terug te roepen. Een
belangrijke bydrage tot het succes
wordt geleverd door de authentieke
kostumering.
Andere opvatting
Wat deze Brits-Franse co-pro
duktie onderscheidt van zijn voor
gangers is allereerst de opvatting
van het verhaal. Het komt mis
schien nog het dichtst by de
„liefdestragedie" van Litvak, maar
de cameravoering is oneindig veel
knapper, veel directer. Bovendien
Introduceert Young in zyn film de
figuur van de Prins van Wales
(James Robertson Justice) die in
geen van de andere Mayerling-
films zo'n dominerende rol krygt
Daarom ryst bij de verschijning
van deze nieuwe Mayerling-film de
vraag of het nu wel nodig is, dat
aan de schier eindeloze Mayerling-
cyclus nog een' nieuwe wordt toe
gevoegd. gemaakt door de ex-James
Bond-regisseur Terence Young.
Wie de film, zoals wy, gisteren
heeft gezien, moet erkennen dat
Young met zyn produktie heeft be
wezen, dat het nóg weer anders
kan, en wat belangrijker is ook nog
beter.
In deze Mayerllng-produktie heeft
Terence Young al zijn filmische
talenten moeten aanboren, om het
brede doek steeds opnieuw met
acceptabele beelden te vullen. Te
rence Young is erin geslaagd, om,
dank zij een fraaie kleurenharmo-
niëring en een ongetwyfeld zeer
CATHARINE DENEUVE
toebedeeld. En dan de hoofdrol
spelers Omar Shariff en Catha
rine Deneuve. De acteertalenten van
dit tweetal zyn langzamerhand vol
doende bekend. In Mayerling krij
gen ze de gelegenheid om dat ver
mogen tot uiting te brengen. Ze
doen het in elk geval heel wat be
ter dan Ava Gardner die van de
rol van keizerin Elisabeth weinig
terecht brengt. Daartegenover stond
echter weer een alleszins accepta
bele James Mason als keizer Franz-
Jozef.
Het verhaal waarom het gaat is
snel verteld. De reeds gehuwde
kroonprins Rudolf wordt verliefd
op de barones Maria Vetsera. Ziin
vader weigert het eerste mislukte
huwelijk te laten ontbinden. In
middels heeft Rudolf sterke ban
den aangeknoopt met een complot
om de Habsburgse monarchie te
laten vallen en er een federatieve
staat van be maken. Zyn vader
doorziet het oompiot en Rudolf ziet
geen andere uitweg dan de hand
aan zich zelf te slaan na eerst zyn
geliefde Maria te hebben gedood.
OMAR SHARIF
REX Aan logica ontbreekt het
wel een beetje in de film die deze
week in de Haarlemmerstraatbio
scoop draait. Maar door het met
deze logica niet al te nauw te ne
men heeft regisseur Vance Lewis
de spanning in het zeer bloedige
filmverhaal ten top weten te voe
ren. De film heet .Een dollar tus
sen de tanden" en de Amerikaanse
acteur Tony Anthony speelt er de
hoofdrol in. De opnamen voor deze
film, waarin ruig geschminkte ke
rels gewelidg stoer doen en elkaar
met vuurwapens en vuistslagen om
zeep proberen te brengen, zyn ge
maakt in de Romeinse Cinecitta-
studio's. En in deze zuidelijke om
geving is het Mexicaanse dorp ge
situeerd. dat als achtergrond voor
de geweldadigheden dient. Tony
Anthony, bekend van veie Ame
rikaanse westerns, hangt in deze
keiharde knokfilm weer eens de
onoverwinnelijke uit, waarby hy
diverse staaltjes van overacting ten
beste geeft. Hij voert in zyn eentje
stryd tegen een Mexicaanse rovers
bende. die een begerenswaardige
hoeveelheid Amerikaans goud buit
heeft gemaakt. Hoe de held van
het verhaal met zyn zwarte breed
gerande hoed het redt is niet he-
lemaél duidelijk, maar hy weet de
hele troep in elk geval uit te roei
en. Er biyft echter bij het aan
schouwen van deze film heel wat
in het duister verborgen. Dat mag
letterlyk worden opgevat, want re
gisseur Lewis heeft de momenten,
waarop de grens van het geloof
waardige wat al te ver werd over
schreden. met donkere schaduw
beelden heel knap kunnen versluie
ren. En tijdens de gevechtspauzes
per slot van rekening moet
zelfs de meest geharde struikro
ver zijn rust hebben heerst er
een onheilspellende stilte. Kortom,
deze klammakende film, waarin
het recht pas na een eindeloze
reeks gruwelijkheden zegeviert, is
een aaneenschakeling van effect
volle technische foefjes. Wanneer
men van dit soort agressie houdt,
dan is een kaartje voor Rex niet
tevergeefs gekocht.
CAMERA „De sergeant", de
kleurenproduktie van regisseur
John Flynn, die deze week in het
theater aan de Hogewoerd draait,
is geen ooiicgsfilm, waarvan er
dertien in een dozijn gaan.
„De sergeant", uitgebeeld door
geharde Rod Steiger, is eigenlyk
helemaal geen oorlogsfilm. Het is
meer een bittere analyse van een
keiharde, in zichzelf gekeerde Ame
rikaanse beroepssolda at- van-de -
oude-steanpel. Eens, in de Tweede
Wereldoorlog een held, onder-
soheiden met het Distinguished
Cross. Later na de oorlog een rus
teloze sergeant-majoor, die alleen
nog maar het leger heeft èn zyn
herinneringen van vroeger. Aan
het leger van vroeger.
En juist die ene zwakte wordt
hem. in het „nieuwe" leger, het
leger - van - vervalhet leger-van-
wanorde, fataal. De zwakte, die
hem als hy de leiding krygt
ln een kamp van een verzorgings
compagnie in Frankrijk, waar ge-
moedel ykheid en verdraagzaam
heid de stralfe militaire discipline
volledig hebben verslagen nog
eenmaal doet strijden en doet le
ven. Maar dat is een geveoht-met-
ziohzelf, waarin hy, de rusteloze,
de vaderlyke en de ondoorgronde
lijke idealist, tooh ten onder gaat.
Aan zyn herinneringen en aan zyn
zwakte, om van een jonge Ameri
kaanse dienstplichtige, met an
dere ideeën over dienst en toe
komst, net zo'n sergeant te maken,
zoals hy vroeger was.
Kortom: „De sergeant" is een
film, waarin ook de toeschouwer
een stryd-met-zichzelf zal uitvech
ten. Om te blijven zitten. Om de
soms aangrijpende beelden te vol
gen. Om het einde te halen. Van
de film en van de sergeant
LUXOR De liefhebbers van
een cowboyfilm kunnen in het
theater aan de Stationsweg him
hart ophalen. Na een vrij zwak be
gin groeit de film naar een climax
en is zodoende toch alleszins ac
ceptabel.
Mattie Ross is een bydehand
meisje met pit dat op het gebied
van zaken doen niet veel meer
hoeft te leren. Ook op het terrein
van de paardenhandel zyn er zelfs
weinigen zo uitgeslapen als Mat
tie.
Als haar vader wordt vermoord
en beroofd door een van zyn be
dienden, Tom Chaney, zweert Mat
tie wraak te nemen op deze laffe
moordenaar. Maar alvorens hier
toe over te gaan is zy een sluwe
paardenhandelaar te slim af en
brengt hiermee voor haar vertrek
eerst vaders financiën in orde.
Daarna huurt ze een zwaar
whiskey-drinkende UB. Marshal
.Rooster" Cogburn (John Wayne)
om haar te helpen Chaney te vin
den. Er kruist nog een derde man
hun pad. de jonge Texas ranger
..La Boeuf" (Glen Campbel) die
eveneens Chaney zoekt voor diver
se ln Texas gepleegde misdaden.
Tussen beide wetsdienaren botert
het eerst niet zo erg maar ten
slotte vertrokken ze toch om de
moordenaar, op wiens hoofd een
vrij hoge beloning staat, op te spo
ren. Verschillende pogingen om
Mattie kwyt te raken hj den schip
breuk.
Mattie vindt tenslotte Chaney per
ongeluk. Deze neemt haar gevan
gen maar dan biykt de pit van de
beide andere achtervolgers. Ze kun
nen haar ontzetten. Maar men
moet niet vragen hoe. Eén schiet
er het leven by in. En de ander
moet een helse rit tegen de tyd
maken met een door een ratelslang
gebeten meisje in zijn armen.
Maar goed. ze bereiken nog op tijd
de bewoonde wereld. Al was het
op het randje. Zo'n cowboyfilm
moet toch ook spannend zijn......
TRIANON Het zou natuurlijk
overal kunnen gebeuren en het ge
beurt eigenlyk ook overal: twee
jongens die met geld en motoren
proberen htm vrijheid vorm te ge
ven. Hetgeen natuurlyk niet lukt.
Easy Rider is het romantische epos
daarvan, voor de derde en laatste
week in Leiden. De film werd ge
maakt door Peter Fonda en Den
nis Hopper, die er ook de hoofd
rollen in spelen.
STUDIO Teorema (Liefde in
drie dimensies) is een van die
films die men gevoelsmatig dient
te benaderen; er valt moeiiyk iets
van te verwoorden, omdat vrijwel
elk gewoon verhalend verband ont
breekt. Centraal staat een gezin
(man, vrouw, zoon. dochter), dat
alle materiële wensen in vervulling
heeft zien gaan, maar aan een
geestelijke verdorring ten prooi is.
Er is nauweiyke nog sprake van
enige samenhang, alle leden van
het gezin bevinden zich, ieder op
hun wijze, in een by na dodelijk
isolement.
Daar is de man, wiens leven ge
vuld is geweest met het Jagen naar
bezit. Daar is de vrouw, die ge~n
interesses heeft en wier bestaan
een grote leogte is. Verder de doch
ter, die de vader adoreert en een
angst voor mannen heeft. En de
zoon, die geen uitweg ziet en hevig
verontrust is door zyn anders-zijn.
By deze naar buiten keurige,
rustige, maar in wezen totaal ont
redderde mensen, doet een figuur,
een kracht zyn intrede, die de
liefde in al zyn dimensies brengt,
verlost en inspireert. Hy Laat de
mensen als het ware buiten hun
identiteit treden. Maar de warmte
en het geluk, dat hy brengt, duren
slechts kort. Na zyn vertrek komt
de leegte, de verwarring, nu ge-
oompeteerd door een wanhopig
zoeken, terug
Pier Paolo Pasolini heeft een film
gemaakt vol symboliek. Hy geeft op
sommige punten indrukwekkend
gestalte aan de chaos van het
mens-zijn. hy poogt ook te breken
door de muren, die de menselyke
gevoelens gevangen houden. Op
sommige punten is Pasolini begrij
pelijk, op andere totaal niet. Hy
voegt, bewust of onbewust, ook een
zekere mate van kitsch aan het
gegeven toe en wat wy daar nu
mee moeten is evenmin duideiyk.
En datzelfde geldt zeker ook voor
de kreet, die Pasolini's werk bege
leidt: „Een film die de wereld
verandert".
