Pete Fellemande „Joost" van de jaren 50
D£ HITS UIT HET „TOBBETIJDPERK
Oom Theo
en de 'rel'
rr
Luxemburg weer
in de 'hitslag'
Bestsellers
Grote klasse
De tobbe
Perry (omo
Nummer 1
Ruud Paauw
HET POPFESTIVAL
NAAR DE BLIKSEM
XERDAG 17 JANUARI 1970
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 21
Dit verhaal gaat niet over ontwortelde meisjes, seksuele praktijken
zelfs niet over drugs, integendeel, de hieronder vermelde regelen
irmen tezamen een waterval van fluwelen jeugdsentiment voor
jereen die nu om en nabij de dertig is. Dat moet iets verschrikke-
|b zijn voor deze vrijgevochten pagina en daarom waarschuw ik
jereen maar van tevoren: wie het niet zint, kan nou nog wegwezen.
js lk nu breeduit op mijn divan lig
boor over Veronica Top 40 of ik be
ller Joosts Top Dertig, dan denk ik
ik met jaloezie: dat gaat nu toch
,r gemakkelijk, je krygt het op de
Bt plezierige tijd voorgezet. Dat was
bet begin van de jaren vijftig, toen
hitwezen met zyn ranglijsten hier
Nederland een beetje op gang
m, vaak heel anders. Je had toen
i keuze, je kon maar op eén man
iin en dat was Pete Felleman op de
LA. Ik schrijf zyn naam hier met
pootste eerbied neer, want hy was
beid van mijn jeugdjaren.
care" bracht mij steeds weer ln grote
opwinding», Louis Armstrong enz.
ns ln de maand op zaterdagmid-
op een lang niet altyd gunstig
lip, kreeg hy een klein half uurtje
de Top Tien „samengesteld naar
uthentieke Amerikaanse bestsellers-
zoals hy altijd zo geweldig kon
in de microfoon te bassen.
Hij sprak zo fraai semi-Amerikaans ge
zwollen en zo laag van toon dat ik vaak
dacht dat hy. net als by een grammo
foon. op een te laag toerental zat. Pete
was helemaal geen woeste, lolbroekige
schreeuwer, hy had een heel eigen stijl
met eigenaardigheden waar ik verrukt
van was.
De topsong van de maand kondigde
hy altyd als volgt aan ..Daar is hy dan,
vrienden, de eerste, de beste, de win
naar de primus interpares. Vorige
maand nog zevende, dit keer trots en
triomfantelijk bovenaan", waarna de
naam van het winnende liedje volgde.
Als hy dat ritueel door tydgebrek niet
kon doorvoeren, dan was dat programma
gewoon niet af.
Aangezien ik een querulante maniak
was in alles wat maar met ranglijsten
te maken had, noteerde ik de lijsten
van Pete met de grootste zorgvul-
DORIS DAY
digheid. Ach. het waren schone jaren.
De hits waren van grote klasse beter
dan in de jaren zestig (over deze stel
ling wens ik met niemand te discussië
ren).
Wie herinnert zich niet, alleen al uit
de jaren '54-'55. geweldige verzen als:
Oh my papa. Sh-Boom, mr. Sandman,
Let me go lover. Papa loves mambo. Ko-
Ko-Mo, Only you. The great Pretender.
Unchained Melody, Little things mean
a lot, The yellow rose of Texas, Sixteen
tons. Love is a many splendored thing.
Skokian van Old Satchmo, Changing
Partners. Cross over the bridge. Heart
of my heart. The High and the Migh
ty en om met trompetgeschal te eindi
gen: het onvolprezen Rock around the
clock?
Je moest de teksten van die lied
jes niet onder een vergrootglas leggen,
"want dan deed je het gedurig in de broek
Hier bijv. het aanlooptekstje van „Love
is a many- splendored thing", dat toch
door volwassen mannen werd gezongen:
..Love is a many splendored thing,
it's the april rose
that only grows
in the early spring
Love is nature's way of giving
a reason to be living
the golden crown that makes a man a
king".
Dit is natuuriyk zwaar getikt maar
het was (is) Engels, dtis so what?
Ach en bij wie gaat het bloed in de
aderen niet te keer als ik crooners op
noem als: Perry Como. Jo Stafford.
Patty Page, Teresa Brewer, Bill Ha
ley. The Mc Guire Sisters. The Four
Lads. The Four Aces, Les Paul en Mary
Ford, Eddy Fischer, Nat King Cole.
Doris Day (haar vers „If I give my
heart to you, will you handle it with
Ik beluisterde Pete en zyn hits op
zaterdagmiddag meestal in de keuken
vanuit de tobbe, waar ik mij aan de
wekelijkse schoonmaakbeurt overgaf.
Wij bewoonden toen namelijk een oud
huis en een douche waren wij nog niet
rijk. Naast de tobbe had ik een stuk
papier en een potlood liggen en op deze
manier kon ik de ranglijst netjes no
teren. Onze radio stond in de keuken
omdat mijn moeder met haar aangevre
ten sopranenstem graag tijdens het eten
klaarmaken diverse aria's wilde meezin
gen (zagen is een beter woord». Ik heb
al die lijsten nog in mijn bezit.
Haarfyn kan ik iedereen dus vertel
len dat Oh. my papa in Januari en fe
bruari van 1954 eerste stond en een
maand later pas met veel moeite werd
verdreven door Make love to me van Jo
Stafford, dat Mona Lisa de topsong van
1950 was. They try to tell us we're too
young van 1951, Blue Tango 28 we
ken bij de top tien!» van 1952 en Mou
lin Rouge van 1953 enz. Alles wist ik.
Eén keer slechts heb ik op drama
tische wijze de plank misgeslagen. Ik
herinner het mij als de dag van giste
ren en de woede daarover is nog niet he
lemaal weg. In plaats van op zaterdag
had de VARA eind april 1955 Pete en
zijn hitjes op vrijdagmiddag vier uur
gezet. Geen tobbe-tijd. nee. veel erger,
een onmogelijke tijd. De hbs. waarop ik
my bevond, ging pas om vier uur uit
en dus zou ik Pete missen. Een ondraag
lijke gedachte. De enige oplossing was
dat mijn moeder de hits zou noteren. Ik
zette aan de hand van de resultaten
van de maand daarvoor de namen van
een aantal liedjes op papier die op Pete's
lijst wel moesten voorkomen. Mijn moe
der hoefde slechts de plaats te vermel
den die zij nu innanlen.
Zo gezegd, zo gedaan. Om half vijf
die middag snelde ik buiten adem het
huis binnen. En inderdaad, mijn moeder
had haar taak gedaan. Achter alle lied
jes stonden de plaatscyfers vermeld. Ze
had er ook een paar discriminerende op
merkingen bijgeschreven. Zo van: ..Ik
begrijp niet hoe deze gillende fabrieks
meid de tweede plaats kan innemen".
Alleennr. 1 van de maand had
ze niet. „Die stond niet op je lijstje",
zei ze eenvoudig. En inderdaad, we had
den hier te maken met een fenomeen,
een vers dat in maart nog niet was ge
signaleerd en in april al naar de top
was geknald. „Ja, maar" zei ik dood-
nietnvsgierig, „kun jij met je goede ge
heugen je dan niet meer herinneren hoe
dat liedje was?"
Ze zou het proberen. Ze begon, al aard
appelen schoonmakend, het topvers na
te hummelen. Eerst voorzichtig, daarna
met steeds meer overtuiging. Aan het
slot stond ze heel luid te tra-la-laën. Ik
hoorde het met grote verbijstering en
afgrijzen aan. Toen ze mijn gezicht zag.
stopte ze met de abruptheid van een ver
schrikte kanariepiet.
„Is het niet goed", vroeg ze. „Ik ge
loof het niet. want weet je wat je daar
zingt?" zei ik. „Nou, dat toplied". Ik:
LOUIS ARMSTRONG
„Nee. je staat nu net met misplaatste
luidruchtigheid de beginmelodie van
„Moeders wil is wet" te neuriën en het
lijkt me sterk dat die nu nr. 1 in
Amerika staat". Ach, ja. ik was een
moeilijk kind. „Het zal je kind maar we
zen. yeah, yeah, yeah".
Als ik terugkijk op het hitwezen van
toen en nu. dan zeg ik: er is een hoop
verbeterd, hitlijsten bij de vleet, op pret
tige uren, je hoort de hits ook veel meer
door de radio dan vroeger, want in de
jaren vijftig zat Hilversum vol cultuur
ridders en Veronica was er nog niet. En
de belangrijkste van alle verbeteringen:
het hoeft allemaal niet meer in de
tobbe.
Tot de komst van ons aller Veronica
werd een belangrijk deel van de Ne
derlandse hits geïntroduceerd via radio
Luxemburg. De zender, waar we voor het
eerst konden horen hoe smetteloos wit
er wel gewassen kan worden. De deejays
van Veronica brachten een volledige om
mekeer in de luisterdichtheid vanuit Ne
derland. Geen Guus Jansen jr. meer met
de Top-Vijf. Dat is veel te min als Ve
ronica een Top-Veertig heeft, die ba-
vendien een stuk actueler is.
De Engelse programma's bleven nog
iets langer tot de verbeelding spreken
al is het al weer wat jaartjes geleden,
dat iedereen luisterde naar de top twin
tig. die zondagavond van elf tot twaalf
te beluisteren was. gepresenteerd door
Barry Aldiss. HU werd daartoe in staat
gesteld door een shampoo-fabrikant met
een geweldige omzet en Horace Bachelor,
de man die al geweldige bedragen ver
diend zou hebben met goede voois pel
lingen in de voetbalpool.
Maar Veronica bracht ook daar de
klad in door reeds zaterdagavond de vol
ledige .Top-Twenty" te presenteren uit
New Musical Express. Radio Luxemburg,
die de greep op de tieners en twens vry-
wel volledig heeft verloren, gaat probe
ren iets van die oude glans te herwin
nen. Via het „station of the stars" is
vanaf 1 januari dageiyks een Neder
lands pn^gramma te beluisteren van
zes uur tot half acht.
Aansluitend daarop volgen de En
gelse programma's tot drie uur in de
nacht. Volgens de deejays in het groot
hertogdom zal het programma dagelijks
geselecteerde hits en schlagers uit Ne
derland. België. Duitsland. Frankryk,
Engeland en Amerika bevatten.
Nu doet die belofte niet zoveel stof
opwaaien want de attraksie van Veroni
ca is niet alleen het draaien van de
hits maar het draaien van de kansheb
bers. Bovendien ïyken Jouw Wereld
Duitsland en België nu niet bepaald de
„hitgevoelige" landen.
De Nederlandse programma's ln het
kleinste Benelux-landje worden verzorgd
door drie deejays "zie foto». Een daar
van is de wat ouderen onder ons ze
ker bekend. Het is Peter KoelewUn, de
ex-zanger die in de jaren vyftig ieder
een in ons land verbaasde met zyn Roc
kets en toppers als „Kom van dat dak
af" en „Laat me los" en niet te verge
ten het gevoelige „oh Marietje".
Hy wordt voor de micro om maar
eens een zuidelyke radioterm te ge
bruiken terzyde gestaan door Felix
Meurders en Peepee. Om alles zo aan-
trekkelyk mogelyk te maken hebben de
programmamakers aangekondigd disc-
jockey-wedstrijden. beatgirlverkiezingen
en amateurwedstryden te zullen houden.
Regelmatig zullen programma's worden
opgenomen in dancings in Nederland en
Belgie. We zyn benieuwd.
Overigens zal de concurrentie wel
erg zwaar worden, want half januari
komt waarschynlyk Radio Nordsee In
ternational al in de ether Volgens de
financier van dit radioschip Ed Bollier
(32) zal er non-stop pop, beat, soul.
hot, cool en hits worden uitgezonden.
Op het schip zitten zes deejays die voor
70 „live" zorgen.
In myn Jeugd geen sprake van ge-
zagsondermyning. inspraak of medezeg
genschap. de idealen van hen. die den
ken een zogenaamd dooi: en door „ver
rotte" maatschappy in een handomdraai
te kunnen wyzigen.
Niet dat wij indertyd lieverdjes wa
ren. We pestten op z'n tyd de onder-
wyzer of de leraar, dat 't een lust voor
ons was. Maar 't bleef toch steeds een
„spelletje" om gevoelens van onbehagen,
die er vroeger evenzo goed waren als
nu, vrye uitlaat te geven.
Maar we wisten drommels goed. waar
de grenzen lagen en kwamen nooit zo
ver. dat we iemand zenuwziek naar
huis lieten gaan. Misschien waren we
daar te „zacht" voor
Er was toen geen sprake van eisen,
waaruit langzamerhand geen zinnig
mens meer een uitweg ziet. Eisen, soms
zó rigorueus. dat ook professoren fees
telijk voor hun baan bedanken, omdat
ze elders veel beter af zyn.
Dat daarmee het universitaire bestel
naar de helling verhuist en de weten-
schappeiyke toekomst van ons land in
groot gevaar komt, kan de onruststokers,
die het overigens ook wel eens by het
rechte eind hebben, blykbaar niet sche
len. Als zij hun zin maar krUgen
Wanneer een minderheid dictatoriaal
haar wil aan de meerderheid wil opleg
gen.is er iets mis in deze op zichzelf
al heus niet ideale maatschappij Je
komt er mee van kwaad tot erger.
Het is intussen in alle geledingen
merkbaar.
Wie had 't ooit voor mogelUk gehou
den, dat enkele oproerkraaiers concer
ten of toneeluitvoeringen met rookbom
men of wat dan ook zouden saboteren?
Hoofdzakelijk om de „rel".
Op die manier gaan we van kwaad
tot erger. Tot het moment, waarop van
een ideale maatschappy helemaal geen
sprake meer is en de chaos intreedt. Met
alle perfide gevolgen van dien
Nee: laat een ieder liever het hoofd
koel houden en redelyk naar al of niet
gerechtvaardigde veranderingen streven
Het hoeft waarachtig geen stryd „op le
ven en dood" te worden. We zitten niet
in de eeuw van het barbarendom, maar
in die van de vooruitgang. Wanneer er
echter groepen zyn, die kostte wat "t kost
hun eigen mening willen doordrijven en
geen rekening houden met de rechten
van anderen, dan wordt dit de eeuw van
de achteruitgang.
Daar heeft 't nu al bed enkel Uk veel
van. „Laten we wel wezen", zoals dat
tegenwoordig populair heet: is dit nu de
maatschappy van broederiyke eensge
zindheid. die iedereen in oorlogstyd
voor de toekomst ln gedachten had? Het
lykt er helaas geen dop.
OOM THEO.
Het vertrouwen in mammoet popfes
tivals is onderhand wel danig geschokt.
Eerst werd de tweede Flight in Utrecht
een grandioze flop. Een paar maanden
later in Den Haag: zo mogelyk een nog
grotere aanfluiting. En onlangs weer
liep het helemaal mis in Amsterdam,
waar het festival van de Rode Olifant
in een paar dagen tijdszielig weg-
schrompelde, nog vóór de dag van uit
voering.
We hoeven trouwens helemaal niet zo
ver weg te gaan om voorbeelden van der-
gelUke mislukkingen te vinden. Ook Lei
den heeft z'n „schandaal". De Bonzo
Dog Doo Dah Band zou een concert ge
ven in de Groenoordhal. maar mooi dat
ze niet op kwamen dagen. Achteraf ble
ken de heren nog in het buitenland te
vertoeven. „Het contract was toch echt
getekend", verontschuldigde Provadya
zich. Mogelijk, maai- door allerlei mis
verstanden traden de andere aange
kondigde groepen pas na twee uur kleu
men in de Groenoordhal op.
De argwaan Jegens grote popfestivals
is hierdoor nou zo gegroeid, dat het de
vraag is of er nog ooit één wordt geor
ganiseerd. In Amsterdam zUn ze wel
weer bezig met een nieuwe Olifant. De
twee jongens die indertyd nogal hals
overkop het Olifant-festival uit de grond
wilden stampen, laten 't er niet by zit
ten. Ze zeggen dat hun festival kapot is
geschreven door de Telegraaf. Deze
krant zou zo wantrouwend over het fes
tival hebben geschreven, dat de geld
schieters zich yiings terugtrokken.
Het ziet er overigens naar uit. dat het
fenomeen „popfestival" zachtjes sterft.
In Lelden zegt Provadya er nooit meer
aan te willen beginnen. Ten eerste zyn
ze als de dood dat hun naam naar de
bliksem gaat by een volgende afgang.
Maar nog belangryker is dat Provadya
een popfestival helemaal niet meer ziet
zitten. Van een hele avond en nacht
domweg popconsumeren moeten ze
daar niks meer hebben.
(Over het groeien van de argwaan ge
sproken net voor het ter perse gaan
van dit artikel, hoorden we dat een als
„absoluut zeker" aangekondigd optreden
van de Soft Machine in Leiden toch niet
doorgaat. De organisator achter Prova
dya is er niet van overtuigd dat hy de
zaal vol krygt er dus zyn centjes eruit
sleept. Een goede raad Jongens: kondig
nou niks meer aan voordat Je werke-
lUk „absoluut zeker" van Je zaak bent.
Op deze manier gooi Je Je eigen ruiten
in).
