[ieuw echtscheidingsrecht
ntmoet veel kritiek
Vermageringsrage
RVIESGOED
PLASTIC PROMOVEERT
lige regeling
T weeslachtig
balm
i'J
5T-»
(Van onze juridische medewerkster)
■tl januari van dit jaar hebben wij dan ons gloednieuw
n-en familierecht. De eerste stap van de titanenarbeid:
jening van ons gehele burgerlijk recht. Hoewel in dit
<t personen- en familierecht op tal van punten de nood
le aanpassing heeft gekregen, is het controversiële on-
kvan het echtscheidingsrecht eruit gelaten. Dit bevindt
jin het stadium van een wetsvoorstel, waarop de volks-
hwoordiging zich binnenkort moet bezinnen. Tot nu toe
[voorstel in de vakliteratuur veel kritiek gekregen. In
ocatenblad van 15 december j.l. wordt het door mr.
euben een „inconsequent, onlogisch en ondoordacht"
genoemd.
vooral in ons sterk ver
geen eenvoudige op-
Weken op dit terrein een
kringen van de bevolking"
regeling te vin-
huidige echtscheidings-
r dan een eeuw oud. De
uitdrukkelijk echtechei-
ederzycLs verzoek. Alleen
leidt als echtscheidings-
op eenzijdig verzoek een
iordt begonnen.
Torige eeuw werd deze re-
te eng" gevoeld. De rech-
itkomst. In 1883 besliste
laad, dat er geen bewijs
behoefde te worden ge
neer de beschuldigde par-
niet bestreed. Zo werd
eugen" in ons echtschei-
geïntroduceerd. Een
Ét
IISTER POLAK
schoolvoorbeeld van een politieke ge
rechtelijke uitspraak in een kwestie,
waarin de Volksvertegenwoordiging
geen overeenstemming kon bereiken.
Sedertdien zijn dan ook meerdere
pogingen ondernomen tot wetswijzi
ging, maar alle zonder succes. Aan
genomen mag worden, dat het jong
ste ontwerp van minister Polak,
eventueel in sterk gewijzigde vorm,
wel de eindstreep zal halen, nu het
geplaatst is in het kader van de al
gehele herziening van het Burgerlijk
Wetboek.
Echtscheiding wordt «ook maat
schappelijk steeds meer aanvaard,
zodat de behoefte aan een moderne
regeling groeit. Als bijzonder onbe
vredigend wordt de regeling gevoeld,
die voorschrijft dat alleen de schul
dige partij" alimentatie moet beta
len. Want in vele van de 6000 huwe
lijken die jaarlijks door echtschei
ding worden ontbonden, kan men
moeilijk van één schuldige spreken.
Wetsvoorstel
De voornaamste veranderingen
van het wetsvoorstel van minister
Polak zijn:
Echtscheiding op éénparig ver
zoek wordt erkend.
Als enige echtscheidingsgrond
wordt genoemd de duurzame ont
wrichting van het huwelijk. Om
dat de ontwrichting duurzaam
moet zyn, duurt de echtscheidings
procedure een jaar; verder moet
men ministens twee jaar getrouwd
zijn.
Bij echtscheiding op eenzijdig ver
zoek moet de verzoeker dus de
duurzame ontwrichting bewij
zen (hij hoeft geen overspel meer
te bewijzen, maar wél dat voort
zetting van de samenleving on
dragelijk is). Slaagt dit bewijs
niet dan wordt het verzoek afge
wezen. Dit is ook het geval, wan
neer blijkt dat de ontwrichting de
de schuld is van de verzoeker zelf.
Tenslotte gaat het scheiden niet
door, als de tegenstribbelende par
tij bepaalde pensioenrechten zou
moeten prijs geven. zonder
dat hiervoor een bevredigende re
geling te trefffen valt.
Volgens dit systeem wordt het echt-
scheiden op wederzijds verzoek be
moeilijkt, omdat er een lange wacht
tijd van een jaar wordt voorgeschre
ven. Verder is er voor de echtschei
ding op eenzijdig verzoek een moei
zame procedure nodig, waarbij het
mogelijk blijft dat de verzoeker ge
dwongen wordt een ongewenst huwe
lijk voort te zetten. Kan deze name
lijk de ontwrichting niet bewijzen, of
is die ontwrichting zijn schuld, dan
moet de huwelijksband blijven be
staan.
Bezworen
Het is op deze consequenties dat
de kritiek zich richt. Bovendien blijkt
uit het hele voorstel een grote twee-
Toen enkele jaren geleden in
de mode een zekere „Twiggy" het
voor het zeggen had. moeten er
overal ter wereld heel wat teen
agers zijn geweest, die tot elke
prijs het broodmagere evenbeeld
van dit Engelse mannekijntje
wilden worden. Van Twiggy horen
we tegenwoordig niet meer zoveel,
maar bij de vrouwelijke jeugd in
West-Duitsland heeft de Twiggy-
rage destijds blijkbaar grondig
wortel geschoten.
Westduitse voedingsdeskundi
gen, die onlangs een voedings
onderzoek hebben verricht onder
grote groepen schoolmeisjes en
schooljongens, zijn tenminste da
nig geschrokken van de toestand
waarin een aantal meisjes rond
om de leeftijd van achttien jaar
verkeerde. Het doorsnee-gewicht
van verscheidene jongedames was
namelijk nauwelijks hoger dan in
de „hongerjaren" van een kwart
eeuw geleden.
Middelgrote meisjes van deze
leeftijd bleken minder dan ne
gentig pond te wegen. Dat kregen
ze voor elkaar door 's ochtends
niet te ontbijten, 's middags een
karige lunch met wat fruit te ge
bruiken en 's avonds alleen maar
een paar crackers of een beker
yoghurt te eten. Sportbeoefening
ontaardde in een soort zelfkastij
ding, dieëten in hongerkuren, al
lemaal vanwege het fanatiek
streven naar „records in het vas
ten". Dit alles omdat het „mode"
is om slank te zijn. De resulta
ten lieten niet lang op zich wach
ten: men werd inderdaad mager,
maar ook moe en terneergesla
gen. Duizeligheid, maag- en
darmstoornissen en te lage
bloeddruk werden bij verscheide
ne slankheidsapostelen geconsta
teerd.
Nederlandse tienertjes zijn op
dit punt blijkbaar wat nuchter
der; ze vertonen (nog) geen nei
ging om als wandelende geraam
tes door dit leven te willen gaan.
hoe groot de invloed van de
mode dan ook tegenwoordig is.
Bij het voorlichtingsbureau voor
de voeding is men van mening
dat dergelijke Jthonger>-excessen"
praktisch niet voorkomen.
In Nederland wordt regelmatig
onderzoek naar de voeding van
de jeugd gedaan en de resulta
ten wijzen erop dat Nederlandse
teenagers eerder teveel dan te
weinig eten. En bij dat teveel
nemen de „vette" snoeperijen
zoals patates frites en aanver
wante zaken nog altijd een grote
plaats in, terwijl belangrijke
eiwitbronnen als vlees en melk
nog wel eens over het hoofd
ivorden gezien.
ADVERTENTIE)
DAMESMODE
in exclusief jonge stijl...
BREESTRAATI08Q-II2 LEIDEN
slachtigheid. De bewoordingen van de
I memorie van toelichting ademen een
moderne geest, die niet zijn neer
slag heeft gekregen in het uiteinde
lijke wetsvoorstel.
De memorie sluit bijvoorbeeld aan
op ervaringen opgedaan in de prak-
I tijk, waarbij de gerechtelijke „ver-
j zoenkamer" een tijdrovende formali-
teit is gebleken, het predikaat „schul-
I dig" op één der echtgenoten als on
rechtvaardig wordt gevoeld en de al
of niet medewerking aan de schei
ding afhankelijk wordt gesteld van
een behoorlijke alimentatie.
Ook stelt dit inleidend stuk op het
eigenlijke wetsontwerp meer in het
algemeen, dat de wetgever ervoor
moet zorgen, dat ..de spanning tus
sen wetgeving en werkelijkheid niet
te groot wordt, omdat anders het
tegendeel wordt bereikt van wat zij
beoogt". In dit geval dus wetsont
duiking via de ..grote leugen" en il
legale toestanden door concubinaat.
Het wetsvoorstel zelf is strijdig met
deze mentaliteit. Het stelt immers
lange wachttijden in, handhaaft het
schuldcriterium en maakt pensioen
rechten inzet van het al of niet sla
gen van de procedure Kortom, de
wetgever blijft echtscheiding op een
zijdig verzoek frustreren Wil men
een echtscheidingsrecht hebben,
waarmee de komende tientallen ja
ren gewerkt kan worden, dan zal dat
moeten aansluiten op deze tijd. Een
belangrijk kenmerk van het ogen
blik is dat de staat als zedenmees
ter terugtreedt, naarmate de zelf
standigheid van de bureer toeneemt.
Toegepast op dit onderwerp bete
kent dat, dat de staat afstand
neemt van de essentie van het
huwelijk: de gemeenschap van man
of vrouw De wetgever dient zich niet
te bemoeien met de vraag of het hu
welijk al dan niet ontbonden moet
worden. Hij moet alleen de burger
rechtelijke gevolgen regelen, zoals de
alimentatie, de voogdij en dergelijke.
Dit beginsel staat reeds met zo
veel woorden in het Burgerlijk Wet
boek. dat in artikel 83 zegt: „De
wet beschouwt het huwelijk alleen
In zijn burgerrechtelijke betrekkin
gen". Wil men al de in de memorie
van toelichting gesignaleerde onge
zonde verschijnselen van het huidige
echtscheidingsrecht voorkomen, dan
is de consequentie het toestaan van
echtscheiding op eenzijdig verzoek.
Dit standpunt wordt ingeno
men door het Humanistisch
Verbond in zijn rapport „echtschei
ding" van 1969.
Waarom heeft minister Polak de
ze consequentie niet durven trek
ken in het wetsvoorstel? Het ant
woord blijkt uit de inhoud van de
vele rapporten, waarop de minister
zijn wetsvoorstel heeft gebaseerd.
Deze rapporten, waaronder dat van
de Gezinsraad van 1962. verschillen
in tal van opzichten, maar stellen
praktisch allemaal een lange
Beter twee dan één! Nieuw
modesnufje op hoedengebied. ge
toond in het Dorchester Hotel In
Londen. In plaats van één hoed, j
een tweede er over heen.
wachttijd van ministens een jaar en
duurzame ontwrichting, met uitein
delijk het oordeel van de rechter,
voor.
Het was voor de minister bepaald
moeilijk om deze rapporten te ne
geren en met een ruimere regeling
te komen. Dat minister Polak daar
persoonlijk wel voor zou voe
len, blijkt uit een artikel in het Ne
derlands Juristenblad van 1961 van
zijn hand. Daarin zegt hij o.m. dat
in de overgrote meerderheid van de
gevallen, wanneer partijen beide het
huwelijk willen ontbinden, de sa
menleving ook werkelijk ondrage
lijk is geworden".
Hij vervolgt met te stellen, dat dit
ook vaak zo is als één van beiden
wil scheiden, om te eindigen met de
verzuchting: „De mentaliteit van de
Nederlanders is gelukkig niet van
dien aard. dat er reden is te vre
zen dat velen van hen lichtvaardig
een einde aan hun huwelijk zullen
maken".
"i
'are stenen beslagkom uit grootmoeders keuken-
allang vervangen door een fleurig exemplaar van
ie camping eet iedereen uit bordjes van kunststof en
enden zijn melkbekers en yoghurtschaaltjes van
wat veiliger dan serviesgoed van porselein of aar-
e kunnen tegenwoordig zelfs een uitsmijter en een
3l 'kken met behulp van een schuimspaan of keuken-
kunststof omdat knappe koppen intussen kans heb-
om het materiaal hittebestendig te maken.
dig gevolgd door een stroom van
emmers en af wasbakken
Specialisatie was er nog niet bij,
sommige fabriekanten maakten al
les: van kammen tot serviesgoed en
de kwaliteit was verre van ideaal.
Plastic scheurde snel. werd dof en
heeft in die tijd by de huisvrouw
niet zo'n beste naam gekregen. Het
was dan ook niet leuk wanneer een
gootsteenbakje vol afval in de handen
van de huisvrouw doormidden brak.
bestendige keukenhulp-
longste resultaten van
ling die na de tweede
met kracht doorzette
duw talloze huishoude-
van kunststof in han-
peeld. En aan het be-
i 1 Jtwikkeling stond lie-
[/I een biljartbal.
13e'
jaa
bal en een stuk mo-
ïeedschapde relatie
Deken maar bestaat
De nog prille historie
stoffen vermeldt zwart
taa honderd jaar gele-
ka een prijs van tien-
werd uitgehoofd voor
kans zou zien om een
imaak-ivoor te fabri-
initiatief zyn de „voor-
het moderne plastic
waaronder het bake-
in le bekendste was. Maar
of dertig geleden werd
materiaal geboren dat
tof het moderne leven
een jaarlijkse produk-
ANfn mil oen tonnen die,
'acht, elke vyf jaar
ordubbelen.
en tonnen komen ui-
iet allemaal in de huis-
tht, maar de huishou-
Pikt er wel een aar-
mee. In Nederland
h twintig jaar gelden
zeer breekbare) goot-
slavouverts, al spoe-
Klem
Vandaag is men op het terrein van
de kunststoffen voor huishoudelijk
gebruik zo ver gevorderd dat plas
tic zelfs kan worden verchroomd. Een
goede „huishoudplastic" kan niet
schilferen en een goed servies van
kunststof kan zonder risico in de
vaatmachine worden gezet. Vooral in
die serviessector is een opmerkelij
ke opleving gekomen. De vormge
ving is in de laatste jaren duidelijk
verbeterd en de geijkte fletsgele.
bleekblauwe en ivoren tintjes wor
den verdrongen door geraffineerde
en sprekende kleuren: paars, oranje
advocado.
„Die kleuren zyn de grote baan
brekers voor de serviezen. Het
imago van de camping gaat er meer
en meer af. Vroeger kocht de consu
ment plastic omdat het praktisch
was, nu speelt het modisch aspect
een belangrijke rol." Dit zegt men
bij Mepal in Lochem, een bedrijf dat
gespecialiseerd is in serviesgoed en
huishouddozen van kunststof en
waar men met een gereserveerd op
timisme over de toekomstmogelijk
heden van huishoudelijk plastic
spreekt. Het percentage gezinnen dat
in Nederland van plastic borden eet
is nog vrij gering, in tegenstelling
tot Amerika waar het servies van
kunststof volledig ln de huishouding
is geïntegreerd en waar plastic ser
viesgoed in het algemeen alleen
maar in complete sets wordt ver
kocht.
T iveede serv ies
In Nederland gaat het etiket sei
zoenartikel meer en meer van het
plastic serviesgoed verdwijnen,
maar de fabrikanten houden het
vooral op de „brunch-markt" en be
ginnen voorlopig nog niet aan de
dinersector. Men ziet het servies
van kunststof vooral als „tweede
servies" en natuurlijk als ideaal
materiaal voor gezinnen met kleine
kinderen en voor de grootgebrui
kers.
Voor die laatste categorie tellen
vooral bepaalde praktische voorde
len: plastic serviesgoed maakt wei
nig lawaai, is stapelbaar, houdt spij
zen lang warm en kan tegen een
stootje. Er worden cijfers genoemd
van ongeveer vijf procent breuk, te
gen zestig tot zeventig procent van
conventioneel serviesgoed in het
grootgebruik. Er kan (nog) niet
mee gegooid worden, maar bij val
len heeft plastic serviesgoed een
aardige kans dat het heel blyft.
Achter zo'n explosie van kleuren
en vormen ligt uiteraard weer een
flink brok kunststof-research. Met
ADVERTENTIE
WASHANDEN.RUWE HANDEN.WINTEHfjANOt^
Als zelfs het beste afwasmiddel uw handen niet meer
voldoende beschermt, dan moet u eens San Balm handcrême proberen.
Laten we u niet gaan vermoeien met de samenstelling,
u een zorg, als 't maar helpt. En dèt doet 't!
U hebt al een tube voor f 1,70 bij uw drogist of apotheker.
S'ff/I
maakt uw handen
weer gaaf en zacht.
als resultaat dat men op het ogen
blik uit gaat van twee verschillende
grondstoffen voor huishoudplastics.
Voor het persen van borden wordt
melamine gebruikt dat een hoge hit
tebestendigheid heeft en in geperste
toestand dermate „krasvast" wordt
dat er met messen op kan worden
gesneden. In de perserij worden uit
het gekleurde, poedervormige mate
riaal ronde tabletten (een soort reu
zen-aspirines) gevormd die na voor
verwarming in de persapparatuur
verdwijnen en er nog geen minuut
later als kleurige en diepglanzende
borden of platte schalen uit komen.
I In de 'spuitgieterij worden drinkser-
viesgoed. voorraaddozen en koel
kastdozen gemaakt uit „san" (afkor-
I ting van een zevenlettergrepige
naam), een grondstof van heldere of
gekleurde korrels. De produkten uit
I dit materiaal hebben de eigenschap
dat ze niet kunnen „aanslaan."
Laatste woord
Aan de huisvrouw het laatste
I woord: het produkt moet zo „bruik-
Serviesgoed van kunststof.
In Nederland voorlopig nog als
tweede servies". Qua vorm en
kleur wordt het produkt steeds
beter.
baar" mogelijk zyn voor degene die
straks ermee moet werken. En het
zijn vaak kleinigheden die de prakti
sche bruikbaarheid verbeteren: een
rubber anti-slipringetje onder be
slagkommen en mengbekers, de hit
tebestendigheid van keukenlepels
die zo'n graad of homderdzestig
warmte kunnen verdragen), een bo-
tervloot die door diepte en door vorm
van het deksel geen gelegenheid
geeft tot geklieder met boter op de
randen. Maar niet altyd herkent de
huisvrouw het praktische aspect. De
huishouddoos van gematteerd plas
tic (dat onder meer een betere
greep" geeft) ging er niet in, om
dat het publiek de aanblik niet hy
giënisch vond en een waterheldere,
doorzichtige voorraaddoos verlang
de. Die is er dan ook gekomen,
want ook in zo'n geval heeft de huis
vrouw het laatste woord.
„Dutch babies"
De Nederlandse zuigeling heeft de
medische rubriek van Ladies Home
Journal gehaald. „Dutch babies"
worden gewoonlijk thuis geboren,
schrijft dit Amerikaanse tijdschrift.
Ondanks (of misschien dank zij) dit
feit is de sterfte onder pasgeboren
kinderen in Nederland maar half zo
groot als in de Verenigde Staten. Ne
derlandse artsen, aldus L H J, schrij
ven hun zwangere patiënten weinig
of geen geneesmiddelen voar, staan
afwijzend tegenover narcose tijdena
een bevalling, maken betrekkelijk
weinig gebruik van technieken als
tangverlossing en keizersnede en la
ten de jonge moeders pas op de
vierde dag na de bevalling uit bed
komen. „Alle babies liggen in dezelf
de kamer als hun moeder, de mees
te krijgen borstvoeding en bijna de
helft van hun wordt door vroedvrou
wen op de wereld geholpen", schrijft
het maandblad.
Jonge Ouders?
Als vrouwen hun kinderen krijgen
-T. wanneer ze nog jong zijn ls dat voor
l beide partijen alleen maar gunstig en
plezierig. Dat is een veelgehoorde
opinie .maar Elle wilde wel eens
weten wat de moeders en vaders zelf
hiervan denken en vroeg het aan een
groep gehuwde en (nog) ongehuwde
mensen tussen twintig en vijftig jaar.
Als „ideale" leeftijd voor een vrouw
om het eerste kind te krijgen werd
23 jaar genoemd, negentien jaar
vond men wel het minimum. Haar
laaste kind zou een vrouw op haar
34 ste (uiterlyk op haar 40ste) moe
ten krijgen. De voorstanders van
Jonge gezinnen vinden dat jonge ou
ders vrienden kunnen zyn voor hun
i kinderen en niet het gevaar lopen ze
I volgens verouderde methoden op te
voeden. De mannen en vrouwen die
Ij met het stichten van een gezin Wil
li len wachten tot ze 26 a 30 jaar zijn
voeren levenservaring en een stabie
le financiële situatie aan „jonge
ouders zwemmen vaak in de finan
ciële moeilijkheden." Bovendien zien
zij een moeder van omstreeks 26
jaar als „een psychologische zeker
heid" voor het kind. Het merendeel
van de ondervraagde mannen (ruim
90 procent) is van mening dat men
boven de 40 jaar niet meer in staat
j is om zijn kinderen „werkelijk mo
ll dern" op te voeden.
Jachtig en in bikini
Een tachtigjarige vrouw die zich
nog in bikini durft (en kan) laten
fotograferen mag een fenomeen wor
den genoemd. Zo'n zeldzaam wezen is
de Engelse danspedagoge Margeret
Morris, de acht kruisjes gepasseerd
maar (volgens Nova) nog „meisjes
achtig energiek". Ze heeft een boek
geschreven over haar leven en car
rière, over de dansscholen en haar
leerlingen en over de beste manier
om fit en jong te blijven. Wat dat
laatste betreft: Margaret Morris
zegt dat ze jarenlang heeft gerookt,
positief staat tegenover drinken van
alcohol (althans van wijn) en zelfs
van mening is dat we allemaal beter
wijn zouden kunnen drinken dan te
veel koffie en thee welke dranken ze
als „gevaarlijke genotmiddelen" be
schouwt. Haar recept om jong te
blijven is niet zo wereldschokkend:
een verstandig dieet, lichaamsoefe
ningen en zelfdiscipline. „Af en toe
teveel drinken is minder schadelijk
dan jaar in jaar uit het verkeerde
voedsel eten", vindt Margaret Mor
ris die al veertig jaar vegetariër is.
Het resultaat van haar levenswijze:
ze is zeiden moe, vat nooit kou,
heeft nooit griep en beschikt (zegt
ze) op haar tachtigste jaar over meer
energie dan veertig jaar geleden.
