rlijk protest" naar de achtergrond
hippies worden zakelijk uitgebuit
Theo in het ziekenhuis
DIE RARE
LEEFTIJDS-
GRENZEN
JOHN MAYALL
1
Üpartijen
Eerlijk begonnen
Oók de hippies
Piet Aben
"tTfitflrifMffi'
vaardige jongeman, die zichzelf god, jezvs en satan
irordt ervan beschuldigd door zwarte magie mooie, losbandige
gedwongen te hebben tot zeven barbaarse moorden. De Ame-
burger staat met de grand jury van Los Angeles voor de
de ene kant de kring van de populaire filmster Sharon
Vjcunsteld, rijk en betoverend, aan de andere kant de zwerven-
[jjvan Charles Manson, hoofdzakelijk bestaande uit jonge vrou-
leefden in een oude bus of in verlaten huizen en die hun
spderhoud bij elkaar stalen.
eiTJZE LIJKT NIET MOEI-
)Dxon Tate, die in de negende
j-s toen ze werd neergestoken,
Itrboys om haar heen, hebben
yl verworven van het publiek.
t wordt door krantekoppen en
va moet hebben van dat ge-
t ?|oor het land trekt, ongrijp-
,reen rebellerend,
jgitf Edward David in Los An-
het hele verhaal al in die
en hij terstond na de eerste
i In verklaarde dat de moorde-
Qtfoie-achtige jongelui" waren
lOhypnotische betovering ston-
j tot een occulte religie be-
val
nvjdbad in het landhuis van
>t|e valt niet goed te praten,
^an de schuld ook niet met
huiven naar „die verdachte
want in dit schemerach-
'alt op dat moordenaars en
even ver afstonden van de
nenleving. Buren van echt-
•~ln Polanski Sharon Tate
...n en hun vrienden de „ryke
■armee gaven ze al te kennen
_jvensstyi van deze genieters
ijpelyk vonden als die van
nippies. De Polanski's leid-
l uitgaansleven.
ian de dag. de avond en de
lien de meest vreemdsoorti-
hen binnenvallen of trok-
SVt hen op uit. Het was een
:22party's, snelle auto's en
__»an Polanski heeft eens ge-
:ift vrienden daarbij vaak sti-
ïiddelen gebruikten. De le-
Sharon Tate en de man-
heen kwam evenzeer voort
Joegen de burgerlijke maat-
de hippie-cultuur, die zich
jEjwat geleden tegenover de
_J samenleving opstelde.
Mlallemaal in Haight-Ashbu-
van San Francisco, waar
'P'Manson later de meisjes
tie hij „door zijn marine-
jn vermogen om te bemin-
ze zelf opgeven, wist mee
Ïaight-Ashbury was en is
|fi middenstandwijk, die net
roorstad van Amsterdam of
zijn als er niet hier en
"jfige palmen stonden. Er is
le'kat. een park.
res tegenwoordig alleen wat
1 er doorheen te lopen, dan
ïenkinderen van de f lower-
jitfd-aardige hippies van de
en(er nog de overhand had-
afgelost door de drugge-
er een gevaarlijke buurt
^maakt.
-|ianse journalist John Tay-
ll Haight Street, de Hcofd-
Itien huizenblokken lang.
tooit leeg. niet overdag en
lits. Honderden teenagers,
toaartekracht naar de stad
e wandelen de straat op en
affc urenlang met elkaar te
eet dat ze de wereld iets
jndigen door de manier
0 kleden.
■R er uit ziet als de keizer
it zijn purperen gewaden,
undergroundblad in je
ider loopt naakt tot zijn
raat alsof hij op weg is
ilwedstrijd. Je ziet Davy
Dalai Lama's, cowboys
priesters en goeroes, bu
lls figuranten in de kanti-
histudio.
Volgens Taylor zijn die hippe ver
kleedpartijen er ook nu nog wel, maar
ze bedriegen. Haight-Ashbury is een wijk
geworden van geweld, drugs, prostitutie
en menselijk verval. Dat was het kli
maat toen Charles Manson er na dertien
maanden gevangenis (wegens dief
stal, vervalsingen en ontvoeringen van
meisjes voor prostitutie) terecht kwam:
h|j was toen 25, in het jaar 1967.
Hij kon gitaar spelen en wierp zich
op als minnestreel. Hij trok de meisjes
aan. die met hem de heuvels ingingen,
waai* ze woonden „in een weelderig
landloperskasteel, met Arabische tapij
ten en een hof van dansende bomen en
lachende klaver", zoals één van hem nu
getuigt.
De groeiende clan van Manson zong,
sloeg de trommels en speelde met hem
samen. De grens tussen het eerlijke hip
pie-protest en het misdadig profiteren
van de nieuw verworven vrijheid werd
onder invloed van mannen als Manson
snel overschreden. Dat is het gevaar
dat elke revolutie bedreigt: al zijn de
idealen nog zo hoog. er komen steeds
meer mensen op af die de gelegenheid
schoon zien de situatie uit te buiten.
Het protest van de hippies was
eerlijk begonnen. Jongeren in de
Verenigde Staten, maar tegelijk in
bijna de hele westerse wereld, wei
gerden nog langer mee te draaien
in de geoliede en gemanipuleerde
maatschappij. Zij voelden een enor
me behoefte om de druk en de over
vraging van de samenleving te ont
vluchten.
Een opgroeiende jongeman of meisje,
die niet handig is, of knap, of „bjj",
gaat denken dat hjj te kort schiet en
dat er geen plaats is voor hem of haar.
Hü verwerpt de maatschappij die on
mogelijke eisen stelt en die een mens
niet de kans geeft zichzelf te zijn.
De hippie is allereerst een vluchteling.
Hij kiest de weg naar buiten, naar de
natuur. naar het „indianen-leven",
naar de bloemen, de „dansende bomen
en de lachende klaver". Die weg voert
vaak van huis en haard vandaan. In
de zomer van 1967 werden alleen in
Califomië meer dan tienduizend hippies
door de politie op verzoek van de ouders
aangehouden en naar huis gebracht. Er
ontstonden complete hippie-nederzet
tingen. Haight-Ashbury werd de hippie-
hoofdstad ons eigen Amsterdam de
Europese pendant daarvan.
Ook het gebruik van drugs en het uit
proberen van vr|je sex moet in dit ka
der worden gezien. Voor wie de brede,
bijna doelloze weg van de hippies, niet
gauw genoeg een oplossing gaf, leek daar
een snellere weg te lopen naar de vrij
heid.
Niet voor niets dat men van „speeds"
ging spreken voor stimulerende midde
len. Het is niet eens gelogen dat drugs
en sex de illusie kunnen bouwen van
een nieuw paradijs, een alternatief
voor de uniformerende en bedrukkende
maatschappij. „Praat met een hippie",
las ik in een Amerikaanse blad „en je
hebt de indruk dat hjj over je schou
ders heenkijkt naar een ver visioen van
Utopia, waar alle gevangenen van de
twintigste eeuw tenslotte vrijheid zullen
vinden".
Verreweg de meeste jeugdigen in de
westerse landen zijn echter niet met de
In het hiernaast staande verhaal waarschuwt Piet van
A-ben dat de eerlijke hippie-gedachte van zorgeloze LOVE,
steeds meer door gladde zakenjongens wordt uitgebuit. Wist
je bijvoorbeeld, dat C. en A. gloednieuwe hippie-kledij ver
koopt voor 't weekend?
Met de echte hippie-mentaliteit heeft dit uiteraard geen
spetter te maken. Maai- weet het grote publiek veel. In hun
ogen is iedereen die zich in een kleurig gewaad hult een
hippie. De moordenaarsgroep van Charles Manson werd
prompt in alle kranten als een hippie-clan afgeschilderd.
Vooral in Amerika is door deze krantenkoppen een regel
rechte „zie-je-nou-wel"-sbemming ontstaan. De „zwijgende
meerderheid", waar Nixon en Agnew zich zo graag op be
roepen, durft zich nu opeens openlijk tegen het hippie-dom
te keren.
..De goeden moeten onder de kwaden lijden luidt zo n
ellendig Hollands spreekwoord, dat helaas nog waar is ook.
Door de hippie tot mode te verklaren krijg je zoveel mee
lopers, dat je de „waarachtige" hippie niet terug vindt.
Neem Hair. „Ook al een zaak waar een paar lepe jongens
van de hippies profiteren om de gapende massa centen uit de
zak te kloppen", vindt het Amsterdamse anti-Hair-comité.
Op bovenstaande foto zie je spelers uit de Nederlandse Hair,
(vorige week in première gegaan).
hippie-karavaan meegetrokken. Zij ble
ven thuis, maar kwamen niettemin on
der de fascinerende invloed van hun
meer consequente leeftijdsgenoten. Zij
zjjn de miljoen en sympathisanten, de
half-time-hippies, die zich houden aan
het rooster van school, kantoor en
bedrijf, maar die tegelijk zo goed en zo
kwaad als dat lukt protesteren wanneer
ze ook maar denken dat er met hen een
kwalijk spelletje wordt gespeeld
De hele hippie-beweging lijkt voor
een groot stuk terug te voeren tot een
zoeken naai- identiteit. Het is een pro
ces van volwassenwording, zoals dat al
leen in onze mobiele tijd mogelijk is.
Uit te vinden wie je bent, je rol in het
leven te ontdekken is pas nu realiseer
baar door rond te trekken over de we
reld. door contact te zoeken met je eigen
generatie, wéar je wil en precies zoals
je nodig hebt.
Eén van de belangrijkste redenen
waarom jongelui samenscholen op plei
nen en monumenten bevolken, groepen
vormen en eigen sexuele- en eerlijk
heidsnormen uitproberen, is hun vraag
naar zichzelf.
Veel volwassenen denken terstond aan
opstandigheid. Ze begaan de vergissing
hun eigen jeugd als een soort gouden
eeuw van gehoorzaamheid te zien ter
wijl zo iets nooit bestaan heeft. Schreef
de onbekende niet al in de vijfde eeuw
voor onze jaartelling uit de mond van
Socrates op: „onze jeugd heeft slechte
manieren en ze bespot het gezag. Ze
veracht de volwassenen en hangt maar
wat rond en kletst wat"?
Toegegeven, als je de hippie vraagt
wat hij wil, zal hij het antwoord schul
dig blijven. Of hij zegt iets van „het
is toch fijn zo, ik voel me lekker" Hij
zal het niet hebben over een identifi
catie-proces. Het is daarom maar goed
dat de bejaarde filosoof Herbert Mar-
cuse de woorden heeft gevonden voor
wat de hippie bezielt.
H|j stelt dat wij allemaal slaven zijn
geworden van 'n dwangsysteem. De ma
nier waarop wij gevangen worden gehou
den is echter niet doorzichtig. Er zijn
geen duidelijke meesters en knechten
meer, zoals vroeger. De oorspronkelijke
slavendrijvers hebben plaatsgemaakt
voor onpersoonlijke structuren en hun
slachtoffers zijn wij allemaal. Heer en
meester is volgens Marcuse het kapita
listische systeem, dat ons dwingt tot
consumptief gedrag.
Bij ons allen worden steeds nieuwe
behoeften aangewakkerd, die ons dwin
gen een strijd om het bestaan te blij
ven voeren die eigenlijk helemaal niet
meer gevoerd hoeft te worden.
W|j willen steeds meer verdienen om
steeds meer dingen te kunnen kopen
die we niet nodig hebben. Zo worden
we koest gehouden, een getemde massa
kopers, eters en drinkers, die geregeld
moet relaxen omdat anders maag en
hart het niet meer houden.
Marcuse koestert de hoop dat er ge
noeg randfiguren zullen zijn die tegen
deze maatschappij willen aantrappen.
Hij denkt aan de minder-bevoordeelden,
kunstenaars, studenten, en jongeren in
het algemeen. Hier ligt de hippie-filo
sofie voor het oprapen. Geen wonder dat
het portret van Marcuse wordt rondge
dragen als een genadebeeld, dat zal hel
pen een maatschappij te bouwen, die
niet onderdrukt maar BEVRIJDT.
Een samenleving waarin weer met
plezier wordt gewerkt aan dingen die
nut hebben: de prestatiedrang wordt
verbannen, de vrije tijd met spel gevuld,
sex wordt heerlijke lust en geen beze
tenheid, het leefpatroon wordt bepaald
door schoonheid en liefde.
Het is niet verwonderlijk dat sociolo
gen en historici deze verwachting van
Marcuse belachelijk maken. Wanneer
echter de jeugd er zo door wordt aan
gesproken als we feitelijk zien, is het een
slecht teken als we er geen waardering
voor opbrengen. De hippie behoort tot
een generatie die eigenlijk alleen maar
dankbaar zou moeten zijn, vinden „ern
stige" volwassenen: de strijd om gezond
heid en vooruitgang, tegen armoede en
onderontwikkeling is met succes gestre
den. In plaats daarvan draaien ze zich
af en haasten zich achter een romanti
sche fluitspeler aan. De burger kijkt hen
verbaasd en ontgoocheld na.
Wie zegt dat de (vooral de half-time)
hippies in hun non-conformisme een
nieuwe mode hebben geschapen, die ze
net zo min kunnen ontlopen als de bur
germode die ze (niet alleen in hun kle
ding) hebben afgelegd, heeft gelijk. De
kettingen, poncho's, versleten spijker
broeken en blote bovenlijven zijn hun
haute couture en hun protest is een
goed verkoopbaar lied geworden, dat de
beste hits naar de kroon steekt.
Het adsorbtie -vermogen van de grote
maatschappij heeft het hippiedom voor
een stuk opgeslokt. Een bewijs te meer,
dat het gebaar van de hippies ongearti
culeerd was, te weinig omschreven en te
goedgelovig. Dezelfde eigenschappen
waardoor het een gemakkelijke prooi
werd voor elementen die op eigen voor
deel uitzijn. Een prooi ook voor een man
als Charles Manson, die op een criminele
wyze misbruik maakte van de vage
denkbeelden die in Haight-Ashbury wer
den gekoesterd.
Wanneer in de „romantische fluitspe
ler" een „minnestreel" als Manson
steekt, dan zijn afschuwwekkende moor
den als die welke nu worden berecht in
Los Angeles niet uitgesloten. Dit zou
wel eens de ernstigste waarschuwing
kunnen zijn aan de volwassenen, dat zij
de hippies en hun vele half-time fans
niet in verkeerde handen mogen laten
vallen.
De hippies verdienen te horen dat
ze gelijk hebben, als zij deze samen
leving verlaten omdat zij onvrij
maakt. Maar laten we het dan SA
MEN doen.
Udje in een ziekenhuis
doken geweest, krijg je
Were kijk op tal van za-
ming van prima doktoren
»rg van een keur
verpleegsters omge-
wat onwennige,
J zich bij alle strenge leef-
°«ende patiënt, die plotse-
loioor hem vreemde wereld
erf'
geen tijd voor discussies
t. medezeggingsschap. ja.
lie de vlotte gang van za-
houden, want alles is tot
op elkaar afgestemd. El-
minuut kan het
jn mensenleven tot gevolg
n*ls elke achteloos begane
it ditmaal mijn hulde
categorie jeugdige „werk-
demonstreren of protes-
et (willen) hebben en zich
e toewijding en opgewekt-
de haar door dok-
Ven gewetensvolle taak
[zich met grote liefde ge-
']eke mens, hóe sikkeneu-
'ig hij ook mag zijn. Dan
besef, dat er gelukkig
nog een andere cate-
dan de hippies, die hun
kunnen verdoen met een
elkaar" van geheel ande-
'11e verdrietige, soms on-
'Q van dien,
Het is, alsof in een ziekenhuis een
muur is opgetrokken tegen de ontevre
denheid. waaraan zoveel jongeren in
onze „welvaartsstaat" onderhevig zijn.
Van de vroege morgen tot 's avonds
laat en wat een deel der zusters betreft
de ganse nacht door, zijn zij op haar
verantwoordelijke post paraat, om het
lijden te verzachten.
Met een bemoedigend en vriendelijk
woord vagen zij weg wat dikwijls de
aan hen toevertrouwde bedrukt. be
zield als zij zijn met het niet aflatende
bewustzijn, het iemand zo licht moge
lijk te moeten maken.
Mijn bewondering gaat daarom uit
naar al die jonge vrouwen, wier le-
vensopgaaf het is, de veelal beangste
medemens zo goed mogelijk te helpen
en te steunen, in het bijzonder tijdens
de voor hem kritieke momenten.
Daarby gesteund d oor de dokotren,
die 's morgens al voor dag en dauw,
fris, monter en energiek hun ronde ko
men doen en je met een kwinkslag weer
een duwtje in de goede richting geven.
Een wereld apart, zo'n zieken
huis. Je zou het in deze tyd van beroe
ring haast vergeten dat ook nog zo'n
wereld bestaat. Een wereld, waarin voor
kankeren of schelden geen ruimte is,
maar waarin slechts één parool geldt:
helpen en nog eens helpen, hoe moei
lijk dat ook mag zijnEen ware
zegenOom Theo (inmiddels weer beter)
Nederland heeft de afgelopen week
bezoek gehad van het combo van John
Mayall. In de grote zaal van de Doelen
in Rotterdam gaven ze een concert dat
klonk als een klok. John Mayall be
wees namelijk dat zijn groep een van
de weinige is, van wie platen en zaalop
treden nauwelijks van elkaar verschil
len.
Dat kan niet gezegd worden van veel
popformaties. De „studio-effecten" moe
ten het vaak maken, bijvoorbeeld met
de Nederlandse formatie The Cats die
leeft bij de gratie van de technici in de
opnamestudio en de play-backs op de
televisie.
Maar genoeg daarover. John
Mayall distantieerde zich tijdens het
concert duidelijk van de „geluidskasten
klevers". Opmerkelijk is dat de groep
geen drummer heeft en bovendien
nauwelijks gebruik maakt van de ver
sterkers. Er wordt geen wilde show ge
geven, er is geen herrie van gitaren,
geen gekrijs van een zanger, maar op
het podium staan prima op elkaar in
gespeelde artiesten die fijne muziek ma
ken.
Mayall (zang. solo-gitaar en mondhar
monica) en John Almond (tenor alt
sax en fluit) brengen fantastische soli
ten gehore. Almond blijkt nogal eens
de kant van de free-Jazz op te gaan.
Steven Thomson (basgitaar) en John
Mark (akoestische gitaar) zorgden er
voor dat ondanks het ontbreken
van de drums het ritme in de num
mers niet verloren ging.
Temidden van een aksiegroep
„tomaat" en akties van grotere in
spraak bij het universitair onderwijs
is vorige maand een nieuwe loot aan
de jongerenaksiegroepenboom ge
groeid. Het is de aksiegroep Leef
tijdsgrenzen, die een diskussiekrant
heeft uitgegeven met de titel „Nog
groen achter de oren" waarin op
felle wijze kritiek wordt geleverd op
het huidige stelsel van leeftijds
grenzen.
De Nederlandse Jeugd Gemeenschap,
het landelijk overkoepelend orgaan voor
jeugd- en jongerenwerk achter deze ak-
sle, wil de leeftijdsgrenzen opnieuw be
zien. Zy zet een groot vraagteken
achter de bestaande grenzen, „zy die
nen om jeugdigen te 'beschermen, maar
ook om de jeugd bepaalde rechten te
onthouden", aldus het aksiecomité.
Om te wijzen op de soms absurde
leeftijdsgrenzen heeft het aksiekomite
een overzicht gepubliceerd van de be
staande grenzen waarvan we hier een
seleksie laten volgent
Tot 3 Jaar; gratis vervoer per tram.
Van 4-7 Jaar: recht om de kleuter
school te bezoeken.
Vanaf 7 jaart plicht om lagere school
te bezoeken.
Tot 12 Jaaw niet strafrechteiyk ver
volgbaar.
Tot 14 Jaar: absoluut arbeidsverbod.
Vanaf 14 Jaar: toegang tot andere
films dan die voor aJ.
15 Jaar: einde leerplicht.
Vanaf 15 Jaar: eedsaflegging toege
staan in burgerzaken.
Vanaf 16 Jaar: eedsaflegigng toege
staan in strafzaken.
Mogelijkheid gewoon strafrecht toe te
passen.
Toegestaan zonder geleide zich in In
richtingen te bevinden waar alcoholhou
dende dranken worden verstrekt.
Bevoegdheid tot het besturen van een
bromfiets.
Tot 18 Jaar: verbod sterke dranken
ingeschonken te krijgen.
Vanaf 18 Jaar: men mag een natuur
lijk kind erkennen.
Men mag een testament maken.
Toegang tot alle films.
Bevoegdheid tot het besturen van een
motorvoertuig.
Strafrechtelijke meerderjarigheid.
Vanaf 21 jaar meerderjarigheid (be
kwaamheid tot het stellen van rechts
handelingen)
Actief kiesrecht.
Vanaf 23 jaar: kan men gemeente
raadslid worden.
Vanaf 25 jaar kan men gekozen wor
den in Tweede en Eerste Kamer.
Mag men burgemeester, notaris, hoofd
van een lagere school en kantonrechter
worden.
Vanaf 30 jaar: mag men raadsheer
worden bij het gerechtshof.
Vanaf 35 Jaar: mag men raadsheer
zijn bij de Hoge Raad.
Vanaf 40 jaar: mag men plaatsver
vangend raadsheer by het gerechtshof
zijn.
Hoe dwaas het bestaande lijstje eigen
lijk is blijkt uit de volgende frappante
voorbeelden
Een meisje van 16 jaar mag met toe
stemming van haar ouders trouwen en
wordt daardoor meerderjarig, maar ze
mag nog steeds niet naar een film bo
ven de achttien.
Een jongen van 18 jaar mag een na
tuurlijk kind erkennen, maar tot zijn 21-
ste Jaar kan hy alleen met toestemming
van zijn ouders of voogd een paspoort
aanvragen.
Wie er belang In stelt iets meer te we
ten te komen van de aksiegroep die zich
beijvert om aan deze „middeleeuwse" si
tuatie een einde te maken kan zich in
verbinding stellen met: Aksiegroep Leef
tijdsgrenzen: p/a Nederlandse Jeugd Ge
meenschap Henri Polaklaan 14 in Am
sterdam.
