Mannequin en fotomodel
rouwen jar
ouwen nee?
r
A
Y
eisjesbelangen: van beschermers naar adviseurs
Mode
POPULAIRE MAAR NOG STEEDS
ONDOORGRONDELIJKE BEROEPEN
Moederlijke
overpeinzing
Fotobijschriften
Forellen in
plassen van
Nieuwkoop
wmmis
23 AUGUSTUS 1969
LElDëi'B DAGBLAD
fAüiiVh ij
Tientallen malen per dag zijn ze,
tijdens het internationaal modecar-
roussel van de afgelopen weken, ge
fotografeerd en gefilmd. Hautaine,
droefgeestige of blije gezichtjes on
der simpele kapsels en fantastische
pruiken. Figuurtjes waarover de
nuchtere man-in-de-straat steevast
opmerkt dat het voor hèm
wandelende geraamten zijn. Jonge
vrouwen die meestal een ongelovig
„kom nou" te incasseren krijgen als
ze eens vertellen dat ze wel goed
verdienen maar ook keihard moeten
werken. Vertegenwoordigsters van
twee hypermoderne beroepen die
binnen enkele jaren zeer populair
zijn geworden en toch voor het gro
te publiek ondoorgrondelijk blijven:
de beroepen mannequin en fotomo
del.
Via t.v. en andere media stappen
ze vrijwel dagelijks levensgroot de
huiskamer binnen. Ze zijn niet lan
ger de beeldschone en soms wat we
zenloze kapstokken voor mooie
kleertjes, maar meisjes van deze tijd
die een type en een bepaalde per
soonlijkheid vertegenwoordigen of
suggereren. Ieder jaar denken dui
zenden teenagers uit alle milieu's:
„Ha, dat wil ik ook" om vervol
gens in ijltempo stuk te lopen op die
bedrieglijke facade van stralende of
mysterieuze blikken, perfecte ma
quillage en fijne modieuze kleren.
tomodel en als directrice van een
opleidingsschool voor mannequins
ook wel weet waarover ze praat.
„Heel hard werken in een omgeving
vol naijver en concurrentie", voor
spelt ze opgewekt aan alle enthou
siasten die zo graag mannequin of
fotomodel willen worden.
Ze heeft vijftien geboden opgesteld
waaraan deze ambitieuze Jongeda
mes zich zullen moeten houden. Ze
moeten urenlang kunnen passen of
poseren zonder ongeduld te tonen,
yskoud blijven onder de humeurig
heid van prikkelbare werkgevers,
vooral niet zeuren, gapen of „han
gen" tijdens het passen, niet snoe
pen maar wel uren lang blij
ven glimlachen, fysiek sterk zijn,
jaloezie en vernederingen kun
nen slikken, collegiaal blijven en
ijzersterke zenuwen hebben. En na
tuurlijk „oprecht van mode hou
den".
Vijf jaar
je kinderen worden
ze over het onderwerp
graten. Niet dat ze
en hebben integen-
verklaren tegenover
het geduld tot luiste-
dat ze de hele
van het huwelijk ab-
tn, uit de tijd, overwon-
iierd
gek, ik ga me daar
voor een jonge
goed zelf in haar
I kan voorzien," brom-
t onrechtvaardig en je
le ruimte," zei ik boos.
dat er tientallen fa-
een huwelijk zitten:
leven doorbrengen, sa
ven voortbrengen en na
aar afleveren, samen
R, samen
wie maken," grijnsde
.De gedachte dat ik
ijftig jaren achtereen
Klfde mens moet aan-
lorgt me koude rïllin-
lal wel leuk zijn zolang
bent en vreselijk ver-
11og telkens iets nieuws
ontdekt, maar na een
wordt elk huwelijk on-
c een sleur. Je raakt
uitgekeken, de verve-
it een aanvangen
duurt, en duurt
mij."
jullie dan helemaal
ten?" vroeg ik ontzet,
het al, over zo'n der-
ik als besje, met twee
lezellen om me heen!
iling gesproken
l, later misschien"
!j ik veertig ben", vul
kaan.
ngens, stel je niet aan,
ik. „Vandaag of mor-
één van jullie het he-
len en ivat gebeurt er
i wordt er getrouwd
en heel blij. Geld of
tijd of geen tijd, prin-
ieen principes als de
sepf is de mens machte
zei Adriaan ferm
me alleen maar éven in
dat het voor pak weg
m zal zijn, dan is voor
'er al af."
,Hoor eens, knulverveel
ik je?"
.Huh?"
We kennen elkaar al twintig
jaar kunnen wij niet meer pra
ten, zijn we hopeloos op elkaar
uitgekeken? Storten we elkaar
nooit meer in uiterste verba
zing?"
„Da's heel wat anders Wij
wonen alleen maar in hetzelfde
huis en zien elkaar slechts enkele
uren per dag
„Nou en
„Je kunt de verhouding moe-
der-kind niet vergelijken met de
verhouding man-vrouw."
„Je bedoelt: moeder en kind
raken nooit op elkaar uitgekeken,
raken niet uitgepraat?"
PreciesTen eerste is er een
groot leeftijdsverschil, verder
verschil in ervaring en kennis
Weet je waarom ivij elkaar nog
zo veel te vertellen hébben? Ik
groei nog, ik verander met de
week, ik doe dagelijks nieuwe er
varingen op die me weer een
nieuwe kijk op de wereld ge
ven Maar een echtgenote is
van dezelfde generatie."
„Dus jij denkt dat getrouwde
mensen niet groeien, niet veran
deren, geen ervaringen meer op
doen, doch geestelijk stilstaan en
lichamelijk alleen achteruit
gaan?"
„Nou nee, dat niet."
„Waarom zou een langdurig
huwelijk dan vervelend moeten
zijn? Of in sleur en stompzinnig
heid verzanden? Wanneer dat ge
beurt, ofschoon het niet hoeft te
gebeuren, ligt het altijd aan je
zelf, niet aan de instelling Huwe
lijk."
„Mams, je moet niet denken
dat we jou kwalijk nemen dat jij
wél getrouwd bent," riep Henk.
„Neem, heus niet," viel Adriaan
haastig in. Dachten ze dat ze mij
op de een of andere wijze bele
digd hadden?
Ik schaterde. Het duurde een
hele tijd eer ze begrepen waar
om.
THEA BECKMAN
Misselijk
Want wat betekent het beroep van
(top)fotomodel in de praktijk?
„Steeds weer dingen doen die ande
ren geweldig vinden, maar waar ze
zelf helemaal misselijk van wordt".
Deze ongezouten kritiek staat te le
zen in een fotoboekje dat een vol
maakt ongeretoucheerd beeld geeft
van de werkelijkheid achter de co
vers, de tv-filmpjes, de levensgrote
advertentiefoto's. Op de omslagfoto
valt een aantrekkelijke jongedame
in een kleurig harempak en met een
beeldig kapsel ruggelings in het kou
de (want Hollandse) water. Omdat
het moest, voor de foto.
De titel van deze honderdvijftig
bladzijden nuchtere informatie
waarin doorgewinterde Nederlandse
topmodellen en modefotografen aan
het woord zijn, is even ontnuchte
rend als zo'n koud bad: „Fotomodel
voor mij hoeft het niet." Het
vak van fotomodel komt eruit te
voorschijn als een zwaar en on
dankbaar beroep waaraan steeds
hogere eisen worden gesteld en
waarvoor steeds feller moet worden
gevochten. Een goed betaald beroep?
Dat wel: vijfentwintig tot honderd
gulden per uur en „dagprijzen" van
honderd tot vierhonderd gul
den. Maar de „beroepsuitrusting"
van een topmodel (voor tweeduizend
gulden pruiken, voor vijfhonderd
gulden aan make-up, tientallen pa
ren schoenen, laarzen en andere ac
cessoires) liegt er dan ook niet om.
Geluk
Fotomodellen hebben niet alleen
kwaliteiten nodig maar ook een
grote dosis geluk om in hun vak
aan de top te komen. Dat is de me
ning van Gerda Siemer die ook een
kritisch boekje heeft geschreven
over de beroepen mannequin en fo-
Links: Nederlandse mo
defotograaf aan het werk:
De „geweldige meid die het
helemaal heeft" komt hij
maar zelden tegen onder de
honderden gegadigden voor
het vak van fotomodel.
Rechts: Top-fotomodel:
„Steeds weer dingen doen die
anderen geweldig vinden"
De modefotografen bekijken het
„eisenpakket" voor mannequins en
fotomodellen op hun eigen manier.
Voor hen is het belangrijk dat een
model altijd op tijd is voor haar af
spraken, het vanzelfsprekend vindt
om overuren te maken als dat no
dig is, met de fotograaf kan mee
denken en wel slim, maar ook weer
niet tè intelligent is. Nog afgezien
van de fysieke eisen waaraan een
goed fotomodel moet voldoen.
En dat allemaal voor vijf jaar
want dat is, volgens de mensen van
het vak, de duur van „het gemid
delde beroepsleven" van een fotomo
del. Er zijn dan ook, naar schatting,
in Nederland hoogstens zo'n twee-
honderdvij ftig beroepsfotomodellen
(mannen en vrouwen). Ondanks het
feit dat een bekende Amsterdamse
fotograaf per jaar zo'n vijftienhon
derd meisjes in zijn studio ziet ver
schijnen die zich (ongevraagd) als
aspirant-fotomodel komen aan
bieden. Maar „de geweldige nieuwe
meid die het helemaal hééft en als
een komeet naar de top snelt" komt
een modefotograaf maar een enkele
keer tegen.
J. M.
(Bronnen: „mannequin of fotomo
del" en „fotomodel.voor mij hoeft
het niet".
Uitgaven Unieboek NV. Bussum).
Mode en schoonheidsver
zorging? Volgens vooruit
ziende beauty-experts zal de
vrouw van de 21ste eeuw
géén keiharde en kou
de „ruimtevaart-schoonheid"
zijn, maar een lichte make
up en lipstick gebruiken, met
slechts een vleugje kleur en
een beetje glans, een glinste
rende warmgetinte oogma-
quillage. Misschien slikt zij
pillen die haar haren doen
krullen of sluik maken, en
andere pillen die haar huid
naar believen een tint licht
of donkerder maken.
Haar kleding: lange huis
japonnen die door een geraf
fineerd belichtingssysteem in
de woning steeds van kleur
veranderen, nauwsluitende
maillotpakken in diver
se kleurencombinaties met
zwierige capes, fraaie en
sembles van klassieke mate
rialen, (maar dan wel met
ingebouwde temperatuurcon
trole), en tuniekjurken van
aluminium schubbetjes met
een bijpassend hoofddeksel,
voorzien van een koptele
foon. Want de communicatie
met de buitenwereld zal te
gen die tijd tot ongekende
proporties zijn uitgegroeid
met mogelijkheden als win
kelen en kopen op afstand,
via vernuftige combinaties
van telefoon en televisie.
Vakantiecrèches
NIEUWKOOP Nog dit jaar gaat
men in de Nieuwkoopse plassen de
zogenaamde regenboogforel uitzetten.
De salmonide-bacil heeft de beheer
ders van de plassen kennelijk aan-
gestokken. De grote vraagt blijft
echter hoe lang het zal duren voor
er in die wateren een Corelletje
zal worden geboren
(ADVERTENTIE)
DAMESMODE
in exclusief jonge stijl._
BREESTRAATI08O-H2 LEIDEN
In Zwitserland bekijkt men het in-
stituut „crèche" ook vanuit de toe
ristische hoek. In meer dan dertig
Zwitserse vakantieplaatsen zijn kin
dercrèches te vinden, weet Hotelre
vue te vertellen. Deze crèches zijn
opgezet ten gerieve van hotelgasten
die hun kinderen af en toe eens een
dagje onder betrouwbare leiding wil
len „parkeren".
Grootmoeder 1
De achtenzeventig jarige Franse
actrice Francoise Rosay krijgt van
Elle het predikaat „jeugdigste en
minst konformistische grootmoeder
van de Franse cinema". Ze stond op
haar zeventiende jaar op de planken,
speelde tijdens de zestig jaar van
haar carrière in honderddertig stom
me en sprekende films, heeft Sarah
Bernhardt nog gekend en is bevriend
geweest met filmgrootheden als Gre
ta Garbo. Norma Shearer en Marie
ne Dietrich. Ze heeft pas weer een
nieuwe film gemaakt, en verschijnt
binnenkort in een t.v.-spel op de
Franse buis. Over haar successen
zegt Francoise Rosay: „Succes' Het
is dom om erin te geloven. Succes
maakt men nooit alleen".
Grootmoeder 2
Over een andere grootmoeder
schrijft weekblad Woman dat zy „de
kunst van het gracieus ouder wor
den" uitstekend beheerst: De negen-
enzestigjarige koninging-moeder van
Engeland. Ze is (volgens Woman)
Kwark
Wat is kwark toch precies? Dank
zij het voorlichtingsbureau voor de
voeding weten we het nu: kwark is
taptemelk, geënt met een melkzuur
bacterie en daarna met behulp van
stremsel en lauwe temperaturen ver
anderd in een dikke zure massa. De
naam kwark is afkomstig van het
j Noorse woord „skyr", dat zure melk
r I^SJ betekent. Er is roomkwark en ma-
II /l. -v-v^-v-v-w^x
gere kwark in de handel. Beide soor
ten hebben een hoog eiwitgehalte. De
magere kwark is bovendien vetarm.
Toepassingsmogelijkheden: in sla-
vooral bevriend met haar kleinzoon sausjes, als vulling van vruchten
prins Charles die haar de modern- j taarten, soufflé's en Berliner bollen,
ste dansen leert. Ze vindt de Beatle- en als bestanddeel van gelatinepud-
grammofoonplaten van haar klein- dingen. Voor belangstellenden heeft
kinderen „most interesting", maar het voorlichtingsbureau voor de
prefereert voor haar eigen collectie voeding adresLaan Copes van Cat-
platen van Duke Ellington, Tom Jo- tenburch 44, Den Haag) een spe-
nes, Sinatra en Crosby, musical-op
namen en serieuze moderne muziek.
Wat doet een Britse koninging-moe
der nog meer? Een beetje schilde
ren, moderne poëzie lezen, zoveel
mogelijk „bij de tijd blijven", en
nooit klagen over wat men tegen
woordig de kloof-der-generaties
noemt. Want in die kloof tussen jong
eci oud gelooft deze grootmoeder niet
zo erg, zegt ze.
Trouwpak
In een tijd waarin heel wat woor
den vallen over veranderende nor
men inzake het huwelijk blijkt een
traditie onverwoestbaar: „het wit"
is nog altijd de kleur voor de trouw
jurk. In Frankrijk willen negen van
de tien trouwlustige meisjes op de
grote dag in het wit gaan, maar die
witte kleding gaat steeds minder lij-
ken op de plechtige witte bruidsja- j frTvredïgjnï
pon-met-sluier die jarenlang een1
soort uniform voor het gros der jon
ge bruiden was. De trouwjurk-anno-
1969 is soms meer een trouwpak:
witte pantalon met wijde pij
pen, bekroond door witte bloe
zes van grove kant en korte
hippe witte bolerootjes. Voor
piepjonge bruiden zijn er lange wit-
katoenen trouwjurken in overhemd
stijl. Dejonge bruidegommen gaan
gekleed in sportieve witte jasjes op
donkere pantalons of in zilvergrijze I het allemaal te tam vindt, kan kie-
nauwsluitende pakken met kleurige zen tussen rood. zwart en een naar
gestreepte overhemden. purper zwemend donkerblauw.
ciaal „kwarkstencil".
„Bevrijding"
„De bevrijding van de vrouw door
de pil en door haar werk is natuur
lijk een grote vooruitgang, maar de
vrouw is ook nog nooit zo moe ge
weest. Ze werkt als een redeloos dier.
de man werkt ook als een beest
en de menselijke betrekkingen lij
den daaronder. De tyd waarover
man en vrouw beschikken om hun
wederzijdse genegenheid te onder
houden, is bespottelijk klein gewor
den", zegt de Frans-Amerikaanse
schrijver Romain Gary in een in
terview met Elle. Hij vergelijkt de
liefde in deze tijd met een haastig
vergeten sandwich en de seruali-
teit met een kampeerplaats. „Daar
om ook zoekt een deel van de jeugd
via lsd naar andere bronnen van
Lingeriekleuren
Een goed seizoen voor vrouwen
die van zachte of zelfs fletse kleur
tjes voor hun lingerie houden: de
zeer zachte tinten blijven op dit ter
rein nog eventjes in de mode. Heel
licht, een aarzelend bleekroze, la
vendel, turquoise en de ouderwetse
theekleur zijn de kleuren voor lief
hebsters van dat hele zachte. Wie
van mevrouw M. San- j
ut aan de Molenstraat in
is in de loop der jaren een
erd geworden voor tal
Voor meisjes met grote
Pfoblemen, maar ook voor
e alleen maar inlichtingen
bben. Maar waarvoor ze
T, altijd verlieten ze het
aanmerkelijk opgelucht
I Genschap dat ze geholpen
"den of met de gewenste
andere plaatsen in ons
«ok zo'n adres. Want de
Sane katholieke vereni-
meisjesbelangen heeft
sonen tot in de kleinste
in het buitenland. De
Haakt namelijk deel uit
internationale service-orga-
meisjes.
'J vijftig Jaar geleden be
stond onze taak in hoofd-
beschermen van meisjes.
iJJPddels enorm veel veran-
faigd van tegenwoordig is
Mstandiger, die wil niet
tormd worden. Dat wij
r®s bestaansrecht verloren
doof ik echter niet. De
toet nu geen „Meisjesbe-
i meer maar „Meisjesbe-
i'! H onze werkzaamheden be-
ir tot geven van informatie
tong op allerlei gebied. Zo
tog heel veel doen".
'e mening van mevrouw
Sanders, presidente van de afdeling
Enschede. De presidente van de af
deling Hengelo, mevrouw R. van
Glabbeek-Lampe. sluit zich hierbij
volledig aan.
„Meisjesbelangen" werd opgericht
in een tijd dat het niet de gewoon
ste zaak van de wereld was dat
meisjes alleen reisden. Er waren
toen dames op de stations aanwezig
om de meisjes te helpen bij het zoe
ken van logies en dergelijke. Ook
zorgde de vereniging voor meisjes,
die in moeilijkheden waren geraakt,
zoals ongehuwde moeders. Dit was
een belangrijke taak, want er waren
toen weinig instanties die zich om
deze meisjes bekommerden.
„Meisjes die in verwachting wa-
•en geraakt en niet met de vader
van het kind konden of wilden trou
wen, kregen we hier erg veel. Het
waren altijd tragische gevallen. Wij
praatten dan met die meisjes, zorg
den voor onderdak in een andere
stad als ze graag hun stad wilden
verlaten en soms gaven we ze zelfs
nog een uitzetje mee. Allemaal gra
tis.
Veel van die meisjes kwamen dan
nog wel weer goed terecht. Met som
migen hield je nog lange tijd nadat
je ze geholpen had contact. Er wa
ren er trouwens ook wel, die die na
re periode zo gauw mogelijk hele
maal wilden vergeten en die groet
ten je niet eens als ze je in de „tad
tegenkwamen".
Mevrouw Sanders kan heel wat
herinneringen ophalen. Ze heeft in
de loop der jaren tal van meisjes ge
holpen en doet dat nog steeds. In
vrijwel alle plaatsen waar „Meisjes-
belangen" een contactpersoon heeft,
is volgens mevrouw Van Glabbeek
de zorg voor de ongehuwde moeder
bijzaak geworden. Niet dat er nu
minder ongehuwde moeders zijn, in
tegendeel, maar officiële instanties
hebben dit werk overgenomen.
Mevrouw Sanders verwijst nog
wel eens meisjes die in moeilijkhe
den zijn geraakt, naar een adres
waar ze financiële of andere hulp
kunnen krijgen.
Het onderdak verschaffen aan
meisjes die de laatste trein hebben
gemist naar huis komt nog wel re
gelmatig voor. „Zo'n meisje verwij
zen wij naar iemand die altijd een
kamer vrij heeft voor zo'n onver
wachte logee. Het meisje moet na
tuurlijk wel 'iets betalon, maar ze is
dan op een adres waarvan wij we
ten dat het vertrouwd is", zegt me
vrouw Van Glabbeek. „Of het wordt
naar een hotel gebracht dat volgens
„Meisjesbelangen" betrouwbaar is
en uiteraard niet te duur, want ook
dit moet het meisje zelf betalen.
In Amsterdam en in een aantal
grotere steden heeft „Meisjesbelan
gen" tehuizen, waar meisjes die in
de stad komen wonen een tijd
kunnen wonen tot ze een kamer
hebben gevonden. De directie van
het tehuis helpt eventueel bij het
zoeken van een goed adres en zorgt
ervoor dat het meisje zich de eerste
tijd in zo'n nieuwe stad niet alleen
hoeft te voelen.
„Die meisjes uit de dorpen die naar
een grote stad willen gaan werken
en wonen, komen gelukkig vrij veel
bij ons. Wy wijzen ze op wat ze
kunnen verwachten als ze een baan
aannemen of een kamer zoeken en
wij geven ze adressen van verenigin
gen en dergelijke waarbij ze zich
zouden kunnen aansluiten. Want de
eenzaamheid en het heimwee zijn
de eerste tijd vaak groot en dat kan
gevaarlijke situaties opleveren", me
nen de beide presidentes.
Nog sterker is dat gevoel van een
zaamheid volgens hen bij meisjes,
die soms onvoldoende ge
oriënteerd naar het buitenland
gaan. Vaak gaan ze met te grote
verwachtingen en als het dan tegen
valt. is Leiden in last. Er zyn tehui
zen, in Parijs het „Maison Hollan-
daise" en in Londen het „Netherland
House", waar Nederlandse meisjes
's avonds gezelligheid kunnen vin
den. Overigens is „Meisjesbelangen"
altijd bereid inlichtingen in te win
nen over buitenlandse families waar
het meisje naar toe wil.
„We kunnen dat omdat we overal
contactpersonen hebben. Vooral in
deze tijd van het jaar als er weer
veel meisjes van school komen die
naar het buitenland willen, hebben
we het druk met deze naspeurin
gen".
„Ook geven we vertrouwde adres
sen aan meisjes die naar het bui
tenland willen en zelf nog geen
adres hebben. Die diensten worden
overigens niet alleen verleend aan
katholieke meisjes. Dat maakt ons
niets uit. We zijn een katholieke in
stelling, maar een niet-katholiek
meisje wordt evengoed geholpen".
Informatie, of dat nu gaat om be
middeling bij het vinden van een
kamer of om inlichtingen over per
sonen, is dus de hoofdzaak van
„Meisjesbelangen" geworden. Op dit
punt verschilt „Meisjesbelangen"
niet veel van de MAI (Maatschap
pelijke advies en inlichtingen)-bu
reaus. Daar zitten betaalde krach
ten. die dezelfde inlichtingen geven
en diensten verlenen als de (vrijwil
lige) medewerksters van „Meisjes
belangen". De hoofdbesturen van de
beide instellingen doen daarom po
gingen te komen tot een nauwere
samenwerking.
Er zijn nog meer veranderingen
op til. Men is bij „Meisjesbelangen"
van mening dat jongens evengoed
behoefte kunnen hebben aan inlich
tingen en bemiddeling, bijvoorbeeld
by het zoeken naar kamers. Er
wordt daarom overwogen het werk
uit te breiden en een instelling ten
dienste van de gehele jeugd te wor
den. Wie weet, misschien praten we
binnenkort over Jongerenbelangen!
