iorentina zoekt talenten
in de eigen gelederen
Het geheim van Real Madrid
Braziliaan Amarildo
een wild raspaard
ft
Feestje
Fraai spel
Commandant
uiü AUGUüiUS 1969
LElDSCil DAGBLAD
^yntlna (speler met wit
•t op! De ploeg legde
seizoen beslag op de
titel en is dus een
otentiële tegenstanders
*\oord in de komende
de Europa Cup.
emtijjnen
jaar in
:ï)pa
-
°5NCE (GPD) Wie, als de avond langzaam over
ft valt, langs de bloemenverkopers op de Piazza della
nwandelt, zal weinig moeite hebben om het gemor der
i* horen. Zij, de aanhangers van Fiorentina, zijn onte-
■v,ij begrijpen de bestuurders van „hun" club niet meer.
Jamelen zij zich rond de kioskdaar onder de galerij
)ek van het imposante plein. Zij geven er luid uiting
etorg, bespreken er met veel gebaren de situatie zonder
rigens de finesses kennen van het beleid dat de direc
tor entina voert. De onrust onder de „tifosi" betreft
je, de opvallende absentie, van Fiorentina op de krank-
eialiaanse spelersmarkt.
Nello Baglini (61)„Wy
$ee. Wij zijn niet meer van
gedragen te betalen. De
schandalig. Riva is bijna
1 lires waard. Juliano acht-
-itig miljoen. Men speelt
het Italiaanse voetbal. Ik
*an dat spel. Ik voel niets
jnkroet Fiorentina blijft
,u is, met dezelfde spelers.
Baola is het volkomen met
itinië geboren Bruno Pe-
lachte fijntjes toen hij van
foorden hoorde. ,Jk weet
Baglini er over denkt,
iardje is nu eenmaal eigen
_eugd. We hebben een goed
_bezitten fantastische spe-
~de opgave is zwaar. Euro-
Utrijden zijn geen partijtje
Een beetje versterking
tnselyk zijn".
cBt dan toch waar dat u
j verlaten wilt? Juist om
it niet naar uitziet dat er
op komst is? Is het dan
it u het aanbod van Inter
iepteert?
jivan niets. Ik ben bij Fio-
i blijf zolang de club me
vi. Ik heb weliswaar nog
rentina was vaak een verzameling ge
boren voetballers en begenadigde
trainers. Sarti, Malatrasi, Hamrin,
Montuori, Jonsson en Julinho jong
leerden er met de bal, Hidegkuti,
Carniglia, Szeisker en Chiappella
doceerden er het edele voetbalspel.
Maar Fiorentina ging vaak mank
aan goede geest, aan collegialiteit,
aan eenheid. De paarshemden vorm
den geen team, zij bleven elf egoïsti
sche hoogbegaafde balartiesten. Soms
vergaten zij 't egoisme, soms etaleer
den zij op basis van eendrachtige
samenwerking grillig maar boeiend
en krachtig spel dan was Fioren
tina het gevaarlijkst, dan overtrof
Fiorentina de stoutste verwachtingen
zoals op die avond toen in het
Stadio Communale (52.000), Real
Madrid (met alle beroemde voetbal
cavaliers) een trots record: geduren
de vier jaren op geen enkel buiten
lands speelveld verslagen uit han
den geven moest
Nello Baglini
f..we betalen geen
innige bedragen
iekend, maar ik heb aan
lijn woord gegeven". De
van AC Roma, Novara,
Genua is een trainer die
fezit een groot technicus en
'groot psycholoog te zijn.
ia is de 43 jaar oude vrucht
isie tussen de clubs Spor-
ize en Libertas. Fiorentina
andezza". Enthousiastelin
ten in de loop der jaren
lijk dat de paarshemden het
bal in Italië speelden. Flo-
Om precies te zijn: op 11 mei van
dit jaar in het gemeentelijk stadion
van Turijn om 17.37 uur floot
scheidsrechter Lo Bello en wees ver
volgens naar de middenlijn. Fioren
tina was op tegenstander Juventus
twee doelpunten uitgelopen dat
betekende Fiorentina's zestiende
overwinning (13 gelijk. 1 verloren).
Milan en Cagliari lagen definitief
vier punten achter. Aan de oevers
van de Arno begon een feest dat
dagenlang duren zou. Feest om Fio-
rentino's tweede kampioenschap in
dertien jaren.
30 mei 1957. Na alle Europa-cup
tegenstanders (Grasshoppers Zürich,
Rode Ster, Belgrado o.m.) gewipt te
hebben, stond Fiorentina in de fina
le: tegenstander Real Madrid op
eigen bodem, in de Bernabeuburcht,
scheidsrechter Leo Horn. 125.000 toe
schouwers beleefden Fiorentina's val
over de laatste Spaanse horde. Real
versloeg de Florentijnen met 20.
Fiorentina neemt nu weer aan de
Europese bekerwedstrijden deel. Met
bijna dezelfde spelers die het kampi
oenschap veroverden, beval presi
dent (en industrieel) Baglini. Hij is
de „commandant" van een (voetbal)
bedrijf dat gedurende het seizoen
1968'69 bijna 80.000 toeschouwers
mèèr dan het seizoen ervoor begroe
ten kon; praeses van een club ook
die nog niet zo lang geleden een
schuld had van om-en-nabij-acht
honderd miljoen lires. „Die tijd heb
ben we echter gehad", zegt Baglini.
Aanvoerder Giancarlo de Sisti (26),
bijgenaamd „Rivera van Florence"
(ADVERTENTIE)
kan dus weer rekenen op doelman i
Franco Superchi (25) en op de veld-
spelers Mario Maraschi (30), Ugo
Ferrante (24), Francesco Rizzo (26),
Tavares de Silvera Amarildo (30),
Giuseppe Brizi (27), Eraldo Esposito
(21), Claudio Merlo (21) en Luciano
Chiarugi (22). En als Nello Baglini
voet by stuk houdt (koopt hij dan
werkelijk Domenhini van Inter niet?)
dan heeft trainer Pesaolo nog altijd
een stuk of acht spelers achter de
hand (jawel van Fiorentina's eigen
kweek) waarvoor men in Nederland
de (voetbal)vingers zou aflikken.
Zo vaart Fiorentina een eigen, in
Italië opvallende koers. Onder lei
ding van Baglini, „il presidente der
miracolo" en van Bruno Pasaola, bij
genaamd „de antimagiër".
Geen tam-tam, geen dure wonder -
voetballers. Alleen maar uitgebalan
ceerd beleid van mannen die de voet
balsport kennen, die in staat blijken
te zijn een voetbalbedrijf te runnen.
Pesaola: .Baglini legt mij nooit iets
in de weg. Hij vraagt nooit wat ik
doe of welke spelers ik opstel. Hij is
de ideale voorzitter".
De „tifosi" echter morren. Zij be
grijpen niet dat Baglini weigert de
„gouden" dans om voetballers mee
te dansen, een in Italië zeer geliefd
tijdverdrijf voor voetbaldirigenten
De „tifosi" zijn ontevreden en dat is,
in de buurt van de bloemenverko
pers op de Piazza della Signoria, dui
delijk hoorbaar
Trainer Pesaola
FLORENCE (GPD) „Ik
ben gelukkig nu. Geloof me, ik
heb zelfs geen heimwee naar
Brazilië meer", zijn ogen als
karbonkels schoten vuur, zyn
beweeglijke handen accentueer
den de fel uitgesproken woorden.
Amarildo Tavares de Silveira
30) wéét dat de glans van Fio
rentina's kampioenschap ook op
hem afstraalt. Hij geniet er van.
Blij als een kind. De tijden dat
hij nors en ontevreden door het
(Italiaanse) leven ging, lijken
voorbij. De tijden waarin hij
binnen de krijtlijnen rebelleer
de, in één seizoen zegge en
schrijve elf schorsingen opliep
en een Italiaanse journalist hem
de „Oscar voor de ondeugend
heid" schonk, leken nog slechts
een nare droom. „De afgelopen
competitie was Amarildo's beste
seizoen ln ons land", onder
schreef Fiorentina's manager
Montanari het huidige zonnige
leven van Amarildo, de artiest.
Amarildo. Een Braziliaan die,
destijds als speler van Botafogo,
glunderde over een illustere bij
naam: de tweede Pele. Die met
veel fanfaregeschal en tegen
grof geld een miljoen acht
honderd duizend gulden in
1964 als een vorst bij AC Milan
werd binnengehaald. Hij ont
popte er zich als een groot indi
vidualist met despotische nei
gingen. Een voetballer die zich
niet neerleggen kon bij tegen-
stand, bij arbitraal gezag. Een
speler bovendien die trainers
opdrachten wel aanvaardde,
maar prompt weer vergat, die
zich verloor in schone fan
tasieën met de bal inplaats van
be doen waarvoor hij gekocht
was: het scoren van doelpunten.
De ster van Amarildo ver
bleekte snel in Milaan. „Zij be
grepen me niet. Ik had geen
greintje geluk. Alles was tegen
me. Ja, ik was blij toen ik er
wegging. Laten we er niet meer
over praten".
Zijn vertrek werd de opval
lendste gebeurtenis van het Ita
liaanse transferseizoen 1967-'68.
Fiorentina ruilde Kimt Hamrin
tegen Amarildo, de ontgoochel
de. Hy blééf de begenadigde,
maar moeilijke jongen. „Ik weet
nietwat het is. Als ik in het
veld kom, als ik al die mensen
op de tribunes zie en als ik de
eerste bal aan mijn voeten kryg,
gebeurt er iets met me. Dan
krijg ik rillingen".
Tot Pesaola in Florence arri
veerde. Het is de grote
verdienste van trainer Pesaola
geweest dit wilde raspaard te
hebben getemd. „Signor Pesao
la is een fyne man. Hy is
voor mij als een vader. Hy be
grijpt me wel". Onder psycho
loog Pesaola onderwierp zich
deze Braziliaan aan discipline,
hervond hy de wil om te spe
len, samen met teamgenoten.
„Van de Europa-Cup-wed-
stryden stel ik me veel voor. Ik
wil dan een uitblinker zyn. Ik
wil dan doelpunten maken", zegt
hy. Amarildo is gelukkig nu.
Wellicht ook omdat hy het hart
van een Florentynse gestolen
heeft? Zyn antwoord is een bre
de lach. De lach van een na
tuurmens die weer ln zichzelf
gelooft.
MADRID (GPD) Wanneer de strijd om de Europa-cup
voor landskampioenen in september voor de vijftiende maal
begint, zal Real Madrid, de ploeg uit de Spaanse hoofdstad,
eveneens voor de vijftiende keer van de partij zijn. Een pres
tatie die geen enkele Europese voetbalvereniging kan evena
ren en die Real terecht wereldfaam heeft bezorgd. In al die
jaren was Real bekerhouder of landskampioen en men zou
haast zeggen, dat de Europa-cup Real op het lijf is geschreven.
Dit is in zekere zin ook wel
waar, want hoewel dit toernooi
oorspronkelijk door de Franse
journalist Gabriël Hanot en pro
motor Ukraincryk werd bedacht,
was de eerste voetbalmagnaat die
hem daadwerkelijk steunde de
„eeuwige" voorzitter van Real
Madrid, Don Santiago Bernabeu.
„Don Santi" houdt nu al 25 ja
ren stevig het roer van Real in
de handen en heeft in die tijd zes
Europa cups, twaalf ligakampi
oenschappen, drie nationale be
kers en een intercontinentale
trofee in de prijzenkamer van
Real kunnen zetten.
Hoewel Spanje tal van andere ster
ke ploegen kent, is er niet een die dit
de „merengues" „schuimtaartjes"),
zoals de Real-spelers wegens hun
witte kledy genoemd worden, kan
nazeggen.
Wat is het geheim van Real Ma
drid? Hoe kan men verklaren dat
dit elftal, nu zyn sterren Di Stefano,
Puskas, Kopa en Santamaria verdwe
nen zyn, zich toch altyd op zyn be
wonderenswaardig hoge internatio
nale peil weet te handhaven?
Is het ,Don Santi" of misschien
Miguel Munoz, die nu al tien jaar
achtereen steeds opnieuw zyn con
tract als trainer verlengt en daarmee
een unicum in de Spaanse voetbal-
historie is geworden? Of Francisco
Gento, „Paco" voor zyn vrienden,
het laatste bastion van die glorieja
ren van Real, dat nog steeds de
steunpilaar van het elftal is?
Het antwoord is ja en nee. Het
antwoord ligt niet in de personen
Bernabeu, Munoz of Gento, maar in
het feit dat zy jaren achtereen hecht
aan Real verbonden bleven.
Vertrouwen
Het geheim van Real Madrid is de
eenheid die het bestuur, het perso
neel, de topploeg, de andere profes
sionals en de dikke 50.000 leden tot
één groot team samensmeedt. De
leden hebben vertrouwen in de lei
ding en staan als een man achter
het bestuur, ook in moeilijke momen
ten.
Vanaf de tribunes en de grasmat
tot aan het kleinste kantoortje in
het clubgebouw is Real een groot,
heetgebakerd maar eensgezind ge
heel, diep doordrongen van clublief
de. De grote prestatie van de man
nen in de sleutelposities, zoals Don
Santi en Miguel Munoz, is hun men
senkennis waardoor zy zich met be
kwame medewerkers hebben weten
te omringen.
In tegenstelling tot de aartsrivaal
FC Barcelona, waar voor iedere ty-
deiyke terugslag een zondebok ge
offerd moet worden, verricht men by
Real Madrid zyn taak kalm. intelli
gent, evenwichtig en behandelt men
spelers en trainers als mensen, niet
als voetbalmachines.
Daarom droomt iedere Spaanse
voetballer ervan eens bij Real te mo
gen spelen; daarom is Real ongetwy-
feld de populairste vereniging van
Spanje; daarom kwam Real zelfs na
het wegvallen van haar topspelers
op wonderbaariyk snelle wyze de in
zinking te boven.
De gloriejaren van 1955 tot 1961,
toen Real Madrid vyfmaal achtereen
de Europa Cup won en een der sterk
ste elftallen van de wereld was, is
onherroepelyk voorby. In die jaren
was Real bykans onoverwinnelijk en
zoals Don Santi had voorspeld, ver
toonde de ploeg uit de Spaanse hoofd
stad het grootste voetbalspektakel
ter wereld.
Waar Real Madrid ook optrad, het
terrein was uitverkocht. Als men de
gegevens naslaat over de entree-ver
koop van alle Europa-Cup-wedstry-
den, dan blykt dat de ontmoetingen
waarin Real optrad steeds de meeste
toeschouwers hebben getrokken.
Aan alles komt een einde en geen
enkele club kan een dergeiyk peil
handhaven. Maar ondanks de pessi
mistische voorspellingen bleef Madrid
in de voorste ryen en behaalde zyn
Drie steunpilaren van het te
genwoordige Real Madrid. Van
links naar rechts: Zocco, Grosso
en Pirri.
ploeg nog miraculeuze overwinningen.
Nog tweemaal kwam Real in de fi
nale en in 1965 moest men in de
overvolle pry zenkamer opnieuw een
plaatsje inruimen voor een Europa-
beker, ditmaal de zesde.
Maar sinds 1965 is alleen Paco
Gento, de enige voetballer die aan
alle Europa Cup competities heeft
meegedaan, nog aan Real trouw ge
bleven. Miguel Munoz kwam voor de
byna onmogeiyke taak te staan rond
het wandelende museum Gento een
nieuwe ploeg op te bouwen en aan
de top te biyven.
Hy slaagde en nog betrekkelyk
goedkoop ook, want met uitzondering
van Amancio, wiens transfer 9 mil
joen pesetas (byna een half miljoen
gulden) kostte, is het „nieuwe Real"
eigen kweek van Miguel Munoz.
Het vertrek van de grote sterren
(ADVERTENTIE)
betekende ongetwyfeld een verlies
aan kwaliteit, maar dit werd ruim
schoots vergoed door de grote snel
heid en het onverwoestbare enthou
siasme waarmee Madrid nu speelt.
Samenwerking
Het grote wapen van Real is tegen
woordig, dat het de tweede helft van
een wedstry d met hetzelfde ritme
speelt als de eerste en dat men meer
steunt op een geestdriftige samen
werking dan op een individuele ge
nialiteit. Zelfs de uitschieters zoals
Pirri en Valazquez blyven negentig
minuten lang functioneren als on
derdelen van een geheel.
Miguel Munoz. die zelf uit de ran
gen van de Real-ploeg opklom tot
trainer maar daarom niet minder
gezag over zyn ex-collega's heeft, kan
tevreden zyn. Hy heeft nog wel wen
sen.
De Spaanse federatie zou een ein
de moeten maken aan het verbod om
uit het buitenland aangekochte spe
lers op te stellen by competitie- of
nationale bekerwedstryden. Real zo i
graag een buitenlander van super
klasse aantrekken, want onze jongens
kunnen nog altyd veel leren. Ook
zouden wy een goede middenvoor
kunnen gebruiken. Een echte schut
ter die in staat is om een aanval af
te ronden met een doelpunt, maar
die zyn dun gezaaid, in heel Spanje
kan je ze op de vingers van één hand
tellen".
Het spelersmateriaal, waar
over Munoz beschikt:
Francisco <„Paco") Gento:
aanvoerder, linksbuiten, 36 jaar,
meer dan 40 maal internatio
nal.
Manuel Velazquez: linksbin
nen, 25 jaar, meer dan 15 maal
internationaal.
Ramon Grosso: middenvoor,
24 jaar, meer dan 10 maal in-
international.
Jose Veloso: middenvoor, 30
jaar, meer dan 5 maal interna
tional.
Amancio Amaro: rechtsbinnen
of -buiten, 28 jaar, meer dan 15
maal international.
Ignacio Zocco: linkshalf, 29
jaar, meer dan 25 maal interna
tional.
José („Plrri") Martinez: half-
speler en linksbinnen, 23 jaar,
meer dan 10 maal international.
Manuel Sanchis: linksback, 30
jaar, meer dan 10 maal inter
national.
Fernando Zunzunegui: spil,
halfspeler, 24 jaar.
Pedro de Felipe, stopperspil,
23 jaar, enkele malen interna
tional.
Antonio Calpe: verdediger, 28
jaar, enkele malen internatio
nal.
Antonio Bétancort, doelverde-
diger, 31 jaar, meer dan 5 maal
international.
