Robert Kennedy's herinneringen aan Cuba (4)
EVOELENS VAN DREIGING
gevaren te groot
PRISMA
A
te
igelijks contact
HANDMIXER
Studenten moeten
„goed gedrag"
beloven
V
PAGINA 15
ow)ie avond nam de president, na een verhitte discussie, het besluit de Boecharest toestem-
ig te geven naar Cuba door te varen. Tegen het advies van velen van zijn raadgevers en
militairen in besloot hij Chroesjtsjow meer tijd te geven. „We moeten hem niet naar een
ae'Vhaaste beslissing dwingen. Geef hem de tijd om na te denken. Ik wil hem niet in een hoek
igen, waar hij niet uit kan."
itussen oefende hij echter wel op andere manieren druk uit. 's Ochtends en 's middags voer-
ns i acht vliegtuigen lage vluchten uit boven Cuba en supplementeerden het fotomateriaal van
J-2's. De zes Russische onderzeeërs, die zich in dit gebied bevonden of van de Atlantische
optaan naar Cuba voeren, werden voortdurend gevolgd en geschaduwd en zo nu en dan ge-
Dieingen naar de oppervlakte te komen in tegenwoordigheid van oorlogsschepen van de USA.
hadden nu 25 torpedobootjagers, twee kruisers, verscheidene onderzeeërs, verscheidene
Izaügdekschepen en een groot aantal kleinere schepen rond Cuba in de Caraïbische Zee ge
doneerd.
sllin
per"
de avond van donderdag 25 oktober toonde onze luchtfotografie, dat
iverk aan de lanceerbanen met zeer grote snelheid vorderde. De avond
op 26 oktober, werd duidelijk dat de IL-28 bommenwerpers snel
'"Imeld werden.
oon dat moment had een Oostduits passagiersschip met ongeveer 1500 per-
aan boord de barrière bereikt. Er moest weer een besluit genomen
en. Weer werd in onze groep heftig gediscussieerd over wat ons te doen
CM. Weer waren er die erop aandrongen, dat het schip aangehouden
t worden, dat het prestige van de Russen niet onmiddellijk in het
ice^g kwam, omdat het schip niet in de Sowjet-Unie geregistreerd was en
/r| Joor een aanhouding Oe Thants verzoek Russische schepen niet lastig
illen, niet geschonden werd. De president besloot tenslotte, dat het
ir voor mensenlevens te groot was. Er waren zoveel mensen aan boord
s (JY mogelijkheid dat er iets mis zou gaan was zeer groot. Hij besloot om
[||fchip door te laten.
Op vrijdagochtend 26 oktober om '7
uur werd het eerste schip aangehou
den en geënterd. Het w&s wel een
zeer internationaal schip, de Maru-
cla. een in Amerika gebouwd Liber-
ty-sohip, van een Panamese eigenaar,
geregistreerd in de Libanon en naar
Cuba onderweg onder een Sowjetrus-
sisch octrooi vanuit de Baltische ha
ven Riga. De Marucla was de avond
tevoren waargenomen en door twee
torpedobootjagers gevolgd: de „John
Pierce" en een verrassing voor pre
sident Kennedy de „Joseph P
Kennedy Jr.", de torpedobootjager
oie genoemd was naar het oudste lid
van onze familie, die marine-piloot
geweest was en tijdens de Tweede
Wereldoorlog was gedood. President
Kennedy had persoonlijk de Marucla
uitgekozen als eerste schip dat aan
gehouden en geënterd moest worden.
Hij wilde Chroesjtsjow tonen, dat we
de quarantaine bekrachtigden en toch
omdat het geen schip was van een
Sowjetrussische eigenaar, Moskou
niet direct beledigen wilden en een
antwoord eisen. De Russen kregen
nu meer tijd maar tegelijkertijd werd
aangetoond dat het de V.S. ernst was.
Om 7.24 's morgens gingen gewapen
de manschappen van de beide torpe
dobootjagers langszij van de Maru
cla en om 8.00 uur gingen ze aan
boord en begonnen het schip te door
zoeken. Er vielen geen incidenten
voor. Het schip bleek geen wapens
te vervoeren en kreeg toestemming"
door te varen
best-uur van Cuba dat gevestigd moest
worden na de invasie en de bezetting
van dat land. Minister McNamara
i apporteerde de conclusie van de mi
litaire experts dat we bij een invasie
rekening moesten houden met heel
zware verliezen.
Elk detail
ng
rhe
vanissen hadden we wijwei dage-
jn (contact met Chroesjtsjow, de
er van de Sowjet-Unie. Op
dag 22 oktober, de dag van zijn
ins-aak tot het Amerikaanse volk,
President Kennedy een lange
na met een kopie van zijn toe-
aan de hoogste Kremlin-
„Tijdens onze gesprekken over
>ntiP en andere internationale
jg stukken", zo schreef hij o.m.,
Jk mij altijd het meest bezorgd
Tikt over de mogelijkheid, dat uw
^^ng de wil en de vastbesloten-
van de Ver. Staten niet goed
,-T^pt, omdat ik niet kan aanne-
jJAdat u of iemand andei's met ge
verstand in dit kerntijdperk de
1 opzettelijk in een oorlog zou
f>. storten, een oorlog, die
i zonneklaar door geen en-
ind kan worden gewonnen en
^ïele wereld, met inbegrip van
Invaller, tot catastrofale gevol-
|>u leiden''.
E gvijl Chroesjtsjow beweerde, dat
,'ika de mensheid naar de rand
n.--een kernoorlog dreef", ant-
jylde President Kennedy, dat niet
uitdager was en hij sprak de
uit, dat de Sowjetrussische re-
iet de nodige stappen zou onder-
a. die een herstel van de vroe-
toestand mogelijk zouden ma-
Al onze inspanning en brieven
echter weinig uitwerking te
tn. Integendeel, terwijl wij
ten op een antwoord op Presi-
Kennedy's laatste brief aan
-nnrtPJtsjow, kwamen berichten bin-
iaX nog meer Russisch perso-
vas ingeschakeld bij het werk
»jje raketbases en bij het verza-
van de IL-28 bommenwerpers.
Een praktische
lichtgewicht.
Compact van vorm.
j Fleurig van kleur.
\fet 3 snelhedenschakelaar,
handige uitwcrpknop
en even handige
ophangbeugel.
Roestvrijstalen
deeghaken en kloppers
zijn zodanig van vorm,
dat het deeg
braaf in de
kom blijft.
f45,75
Somber gevoel
Het feit dat de inspectie succesvol
v/as verlopen kon echter het sombere
gevoel dat onze commissie en de be
sprekingen beheerste niet wegnemen.
De Sowjet-Unie had zeer nadrukke
lijk geweigerd de quarantaine te er-
kenen. Tegelijkertijd werden duidelijk
voorbereidingen getroffen om de ra
ketten op Cuba in gereedheid te
brengen voor een mogelijk gebruik.
Als antwoord hierop gaf de president
bevel tot geleidelijke versterking van
de uitgeoefende druk, terwijl nog
steeds getracht werd het alternatief
van een direct militair conflict te
vermijden. Hii verhoogde het aantal
vluchten op geringe hoogte boven
C iba van twee maal per dag tot om
do twee uur. Er werden voorbereidin
gen voor nachtvluchten, getroffen, uaai
waarbij met ielle lichtpatronen foto's j Kennedy hem iu Wenen verteld had,
var. de bases zouden worden geno- j dat djt een lout was geweest. Hij
men. De ministeries van Buitenland- waardeerde die openhartigheid zo
se Zaken en Defensie kregen opdracht I sci,reef Chroesjtsjow en hij be-
petroleum en smeerolie aan de em- j over gelijke moed, want hij
bargolijst toe te voegen. Maar per- bad toegegeven, dat er fouten ge-
soonlijk was president Kennedy niet 1 maa|<t waren in de geschiedenis van
hoopvol over het resultaat van al de- on?e staat en dat ik die niet alleen
ze pogingen. De situatie werd elk uur j nKiar toegaf maar ook scherp ver-
e- nstiger. Het gevoel groeide dat de- J oordeeide".
ze beker ons niet zou kunnen voor- der verkiaarde de Sowjetrussi-
Onder de zware druk van de grote
beslissingen volgde President Kenne
dy elk detail. Hij vroeg bijvoorbeeld
een lijst aan van alle namen van
Cubaanse artsen in het Miami-ge-
bied, voor het geval ze op Cuba nodig
zouden zijn. Toen hij hoorde dat een
Amerikaans oorlogsschip met uiterst
gevoelige uitrusting (gelijkend op de
Liberty die door Israël werd aange
vallen In de oorlog tussen Israël en
Arabië) heel dicht voor de Cubaanse
kust lag, gaf hij bevel het verder uit
de kust te dirigeren, waar het min
der kwetsbaar zou zijn. Hij overzag
alles, vanaf de inhoud van de pam
fletten die boven Cuba uitgestrooid
zouden worden, tot het verzamelen
van de schepen voor de Invasie.
Intussen wachtten we op het ant
woord van Chroesjtsjow. Om 6 uur
's avonds kwam het beiioht. Er is
hierover heel *eel geschreven en ook
is beweerd dat Chroesjtsjow toen hij
het schreef zo labiel en geëmotio
neerd was dat hij heel verward
schreef. Het leed geen twijfel of de
biief was door hem persoonlijk ge
schreven. Hij was heel lang en heel
emotioneel. Maar niet verward, en de
emotie was gericht op de dood, ver
nieling en anarohie die de kernoorlog
zijn volk en de hele mensheid zou
brengen. Dit, en dat zei hij steeds
weer en op allerlei manieren moest
vermeden worden. We moeten geen
gehoor geven aan „kleine hartstoch
ten", of aan „vergankelijke zaken",
schreef hij, maar we moesten besef
fen dat „indien de oorlog zou uit
breken. het niet meer in onze macht
zou liggen hem te stoppen, omdat dit
rle logica van de oorlog is. Ik heb
twee oorlogen meegemaakt en ik
weet dat de oorlog pas eindigt als hij
door steden en dorpen gewoed heeft
en overal dood en vernieling ge
bracht heeft"
Hij zei voorts dat de Verenigde Sta
ten niet bezorgd behoefden te zijn
over de raketten op Cuba: ze zouden
nooit gebruikt worden om de Vere
nigde Staten aan te vallen en waren
daar uitsluitend voor vredesdoelein
den. „In dit opzicht kunt u gerust
zijn, we hebben gezond verstand en-
begrijpen heel goed dat u, als we
u zouden aanvallen, op dezelfde wijze
zoudt reageren. Maar u zult ook het
zelfde ontvangen als u tegen ons be
gint!
Toegegeven
Interessant was zijn verklaring
waarom zijn schepen geen raketten
aan boord hadden: alle wapenver-
ariiepingen waren al op Cuba gear
riveerd. Dil was de eerste maal. dat
hij toegaf dat er raketten op Cuba
waren. Hij kwam terug op de Ame
rikaanse invasie in Cuba's Varkens
baai en op het feit. dat president
bij gaan en dat een militaire con-
fiontatie tussen de twee kernmach
ten onvermijdelijk werd- Zowel de
..havikken" als de „duiven" voelden
c at de combinatie van onze beperkte
machtsuitoefening en diplomatieke
pogingen geen succes had gehad Als
sche premier:
„Als de verzekering
werd gegeven dat de President van
de Verenigde Staten geen aanval op
Cuba zou ondernemen en als de blok
kade opgeheven zou worden, dan zou
dc kwestie van de vernietiging of de
- 11 i vpvwiidering van de raketbases op
de Kussen onvermurwbaar Weven en „ai Jee, anden, worden.
doorgingen met de versterking van - brengt alleen rampen
hun militaire macht zou een mill- Bewapeningswedloop
taire ingreep hei enige alternatief 1 "«J?1" mie Pn als men
zqn. Omdat hij dit besefte gaf presi- gebruiken wordt de bevolking
dent SÏK. siaohtoffer. Hieniit
Zaken opdi acht vooi &üeen een i^ankamnige kan
bereidingen te treffen Z'erliTk I Beloven dat bewapening de voor-
het bui gei lijk naamaw doelstelling in het maat-
i schappelijk leven is. Nee. ze betekent
I een verspilling van menselijke ener
gie en dan bovendien nog voor de
vernietiging van de mens zelf. Als de
mensen niet verstandig worden dan
zullen ze tenslotte op elkaar botsen
als blinde mollen en dan zullen ze
elkaar wederzijds uitroeien".
ik doe het volgende voorstel.
schreef hij: geen wapens meer naar
Cuba en de wapens die op Cuba zijn
zullen verwijderd of vernietigd wor-
I den. en u beantwordt dit met in
trekking van uw blokkade, en u stemt
erin toe Cuba niet binnen te vallen
en valt de Russische schepen niet op
een piratenmanier lastig".
BOEKAREST (Reuter) Jongelui
die in Roemenië tot een universiteit
toegelaten willen worden, moeten een
belofte ondertekenen dat zij zich
goed zullen gedragen. Deze bepaling
is vervat in een nieuwe onderwijswet.
Zij moesten zich ook verbinden na
voltooiing van hun studie gedurende
drie jaar een taak op zich te ne
men die hun door de overheid wordt
aangewezen. Uitgezonderd degenen,
die dit jaar afstuderen, vallen ook de
huidige studenten onder de nieuwe
wet. Het Roemeense persbureau Ager-
pres, dat dit bekendmaakte, meldde
niet wat het geëiste goede gedrag
precies inhoudt.
Inschikkelijk
De boodschap werd. op een verga
dering die we vrijdagavond hielden,
bestudeerd en nogmaals bestudeerd.
Toen het eindelijk ochtend geworden
was werd besloten dat Buitenlandse
Zaken een analyse zou geven en
enkele adviezen voor de beantwoor
ding. We zouden op zaterdag 27 ok
tober 's ochtends vroeg weer bij el
len uit Turkije niet wilde geven on-
der bedreiging van de Sowjet-Unie. j
Aan de andere kant wilde hij ook de
V.S. en de mensheid niet in een ca-
tastrofale oorlog storten over raket
bases in Turkije, die verouderd en
nutteloos waren geworden. Hij wees
het minsterie van Buitenlandse Za
ken en anderen erop, dat onze po
sitie uiterst kwetsbaar geworden was
en dat dat onze eigen schuld was.
De verandering in taal en strek
king van de brieven van Chroesjtsjow i
wees op verwarring binnen de Sow-
jet-Unie. Maar er heerste ook ver
warring in onze gelederen. Temidden
van de besprekingen kwam een nieuw
bericht binnen dat de loop der ge
beurtenissen en de geschiedenis wij
zigde. Majoor Rudolph Anderson Jr.,
uit Zuid-Carolina, een van de twee
luchtmacht-vliegers die de oorspron
kelijke U-2 verkenningsvluchten had
den uitgevoerd waarbij de aanwezig
heid van rakel ten op Cuba werd ont
dekt. had sindsdien verscheidene an
dere fotoverkenningsvluchten uitge
voerd en voerde zaterdagochtend 27
oktober een opdracht uit. Onze ver
gadering werd onderbroken door het
bericht dat zijn vliegtuig geraakt
was door een SAM-raket, dat het op
Cuba was neergestort en dat hij ge
dood was.
Het medeleven met majoor Ander
sen en zijn gezin was algemeen. Er
werd erkend dat er militaire maat-
ïegelen ter bescherming van onze
vliegers moesten worden getroffen.
Men werd zich ervan bewust, dat de
Sowjet-Unie en Cuba duidelijk voor
bereid waren op een gevecht. En het
gevoel dat de strop aangetrokken
werd om ons allen, om de Amerika
nen en de gehele mensheid, en dat de
bruggen om te ontsnappen afbrok
kelden. groeide.
In het begin was men het unaniem
erover eens dat we de volgende och
tend vroeg moesten aanvallen met
bommenwerpers en gevechtsvliegtui
gen en de SAM-bases moesten ver
nietigen. Maar weer hield de presi
dent de vergadering tegen. „Ik maak
me nog niet bezorgd over die eerste
stap", zei hij, „maar beide partijen
zullen tot de vierde en vijfde stap
ooorzetten en we zullen dan de zesde
niet meer kunnen nemen omdat er
dan niemand meer is om die te ne
men''- Zijn gedachten gingen ook uit
naar andere delen van de wereld.
Vat zou er in Berlijn en in Turkije
gaan gebeuren?
digend was Ted Sorensen en ik
ons uit de vergadering zouden te
rugtrekken om in zijn bureau een an
der antwoord op te stellen, zodat hij
tot een besluit kon komen. We gin
gen weg en schreven een concept.
Vijfenveertig minuten later legden
we het aan hem en aan de rest van
de groep voor Hij bestudeerde het.
verbeterde het hier en daar. liet het
typen en tekende het: Chroesjtsjows
„aanbod" werd geaccepteerd.
Ernstige wending
Na overleg met de president en
minister Rusk werd besloten, dat ik
ambassadeur Dobrinin nog eens zou
bezoeken en c-p de hoogte zou stel
len van de bezorgdheid van Presi
dent Kennedy. Wij ontmoetten el
kaar 's avonds om kwart voor acht
in mijn bureau-
Ik vertelde hem eerst dat we wis
ten dat het werk aan de raketbases
op Cuba nog steeds doorging en dat
er in de laatste dagen in sneller tem
po gewerkt werd. Ik zei dat we in
de laatste uren vernomen hadden
dal er op onze verkenningsvliegtui
gen boven Cuba geschoten werd en
da' een van onze U-2's omlaag ge
schoten en de vlieger gedood was.
Dat dit voor ons een bijzonder ern
stige wending in de gebeurtenissen
betekende.
President Kennedy wilde geen mi
litair conflit. Hij had al het mogelijke
gedaan om militair optreden tegen
Cuba en tegen de Sowjet-Unie te ver
mijden, maar we werden nu tot han
delen gedwongen. Door het bedrog
van de Sowjet-Unie moesten onze
verkenningsvliegtuigen boven Cuba
blijven vliegen en als er op deze vlieg
tuigen gescholen werd, dan zouden
wij terug schieten. Dit zou onvermij
delijk nieuwe incidenten tengevolge
heben en leiden tot een verscherping
van het conflict, waarvan de gevol
gen zeer ernstig konden zijn.
Hij antwoordde dat de Cubanen
zeer boos waren omdat wij het Cu
baanse luchtruim schonden. Ik zei
cat wij, als wij dit luchtruim niet
hadden geschonden, nog steeds
Chroesjtsjows verklaring dat er geen
raketten op Cuba waren, zouden ge
loven. En verder merkte Ik op. dat de
hele kwestie veel ernstiger was dan
bet luchtruim boven Cuba: dat da
volkeren van onze beide landen en
in feite de volkeren van de gehele
wereld erbij betrokken waren.
Onuitwisbaar
kaar komen. Toen ik die nacht naar
huis reed, voelde ik me iets optimis
tischer. De brief betekende misschien,
ondanks alle retoriek, toch het begin
van een zekere inschikkelijkheid en
overeenstemming. Dat gevoel werd
versterkt door het feit. dat John
Seali, een zeer bekwame en ervaren
reporter van ABC. door een belang
rijke functionaris van de Sowjetrus
sische ambassade benaderd was met
een voorstel aat de Sowjet-Unie de
rakettan onder supervisie en inspec
tie van de Verenigde Naties zou te
rugtrekken en dat de V.S. de blok
kade zouden opheffen en als onder
deel van de overeenkomst plechtig
zouden beloven Cuba niet binnen te
vallen. Hem was gevraagd dit bericht
aan de regering van de Verenigde
Staten door te geven, wat hij on
middellijk gedaan had.
Op zaterdagochtend 27 oktober ont
ving ik echter een memorandum van
J. Edgar Hoover, directeur van de
Inlichtingendienst, dat mij weer grote
ongerustheid bezorgde. Hij had de
avond tevoren inlichtingen ontvan
gen dat Sowjetrussiseh personeel in
New York blijkbaar gereed stond om
a'Jc belangrijke documenten te ver
nietigen, omdat de V.S. waarschijn
lijk een militaire actie tegen Cuba of
tegen Russische schepen zouden be-
g.nnen en dit zou oorlog betekenen.
Toen ik naar het Witte Huis reed
vroeg ik mezelf af: als de Russen
een oplossing in de crisis wilden vin
den. waarom had dan een deel van
het personeel zo'n opdracht ontvan
gen? Hield de brief van Chroesjtsjow
werkelijk in dat er een oplossing ge
vonden zou kunnen worden? Ik had
eon bang voorgevoel, toen Ik naar de
vergadering van onze oommissie ging
Boven: op 3 en 4 juni hadden
President Kennedy en premier
Chroesjtsjow een prettig gesprek,
in de Oostenrijkse hoofdstad We
nen. Ruim een jaar later, in okto
ber 1962waagde de Sowjetrussi
sche premier een raketten-invasie
op Cuba en hield hij dreigende
toespraken (foto beneden).
steeds meer bewijzen binnenkwamen
dal de Russen op Cuba dag en nacht
werkten en hun werkzaamheden aan I
de raketbases en de IL-28's met nog 1
grotere inspaninng verrichtten. Toen
begonnen de moeilijkste 24 uur van
de raketcrisis. Het was een feil dat
de Russen geen onredelijk voorstel
deden en dat hetgeen zij voorstelden
geen verlies betekende voor de V-S.
of voor onze NAVO-bondgenoten.
Gedurende de laatste 18 maanden
had de president bij verschillende ge
legenheden het ministerie van Bui
tenlandse Zaken gevraagd tol over
eenstemming met Turkije te komen
over het terugtrekken van de Jupi-
terraketten uit dit land. Ze waren
kennelijk verouderd en onze Polaris-
onderzeeërs in de Middellandse Zee
zouden Turkije een veel grotere be
scherming bieden.
Slachtoffer
Maar nu was President Kennedy
kwaad. Het was duidelijk dat hij het
bevel tot verwijdering van de raket-
Die uren in die vergaderzaal op
dit zaterdagmiddag in oktober zullen
rooit meer uit onze herinneringen
kunnen worden weggewist. Als nooit
te voren waren we ons bewust van
de betekenis en de verantwoordelijk
heden van de macht der Verenigde
Staten, de macht van de president, de
verantwoordelijkheid die we hadden
voor de mensen over de gehele we
reld, mensen die nooit van ons had
den gehoord, nog nooit van ons land
hadden gehoord of van de mannen
d'e in dat vertrek zaten en over hun
lot beslisten. Die een beslissing
moesten nemen waaruit zou voort
vloeien of zij zouden blijven leven
of moesten sterven. We vallen mor
gen niet aan, zei de president. We
proberen het nog eens!
Het ministerie van Buitenlandse
Zaken ontwierp een concept-ant
woord van President Kennedy aan
Chroesjtsjow. Het was een antwoord
op de argumenten in diens laatste
brief, en er werd in gesteld dat we
de raketten niet uit Turkije zouden
tciugtrekken en dat hierover niet
onderhandeld kon worden.
Ik was het niet eens met de in
houd en toon van die brief. Ik stel
de voor (en werd hierin gesteund
door Ted Sorensen en anderen) dat
we de de laatste brief en voorstellen
van Chroesjtsjow zouden negeren en
zouden antwoorden op het voorstel
in zijn aanbod aan John Scali, n.l.
dat de Sowjetrussische raketten en
de aanvalswapens onder inspectie en
bekrachtiging van de Verenigde Na-
Ces zouden worden teruggetrokken,
als de Verenigde Staten van hun
kunt, met de rest van het westelijk
halfrond beloofden Cuba niet binnen
te zullen vallen- Hier werd over ge
debatteerd. Er heerste felle onenig
heid. Iedereen was gespannen. Som
migen waren de uitputting nabij, al
len waren teneergeslagen en bezorgd
President Kennedy was verreweg het
kalmst. Toen we tenslotte elkaar niet
meer schenen te bereiken stelde hij
wat geërgerd voor dat omdat ik
zo sterk volhield dat het antwoord
van Buitenlandse Zaken niet bevre-
Geen ultimatum
De Sowjet-Unie had heimelijk ra
ketbasis op Cuba aangelegd terwijl
tegelijkertijd m particuliere gesprek
ken en openbaar werd beweerd dat
oit nimmer zou gebeuren. We moes
ten morgen de toezegging hebben dat
die bases zouden worden verwijderd.
Ik stelde geen ultimatum maar ik
stelde 'n feit. Hij moest begrijpen dat,
?ls zij die bases niet zouden verwij
deren, wij dat zouden doen. Presi
dent Kennedy had groot respect voor
het land van de ambassadeur en de
moed van zijn volk. Misschien zou
dit land het noodzakelijk achten tot
vergeldingsmaatregelen over te gaan:
maar voor het zover was zouden er
r.iet alleen dode Amerikanen maar
ook dode Russen te betreuren zyrn
Hij vroeg me tot welk aanbod de
Verenigde Staten bereid waren, en
ik vertelde hem over de inhoud van
de brief die President Kennedy zo
juist aan Chroesjtsjow verzonden
had. Hy stelde een vraag over het
verwijderen van de raketten in Tur
kije. Ik antwoordde dat daarover
geen regeling getroffen kon worden
onder de huidige dreiging en dat dit
bovendien in laatste instantie een
beslissing was die door de NAVO
moest worden genomen. Ik zei ech
ter ook, dat President Kennedy al
geruime tijd de raketten uit Turkije
en Italië had willen verwijderen. Hij
had enige tijd geleden al oipdracht
hiertoe gegeven en onze mening was
dat het na afloop van deze crisis niet
lang zou duren of die raketten zou
den verwijderd worden.
Ik ging terug naar het Witte Huis.
De president was niet zeer optimis
tisch en ik ook niet. Hij gaf bevel
aan 24 eskaders troepentransport-
machines van de Luchtmacht Reser
ve voor actieve dienst gereed te hou
den. Ze zouden nodig zijn bij een
invasie. Hij had niet alle hoop laten
varen, maar die hoop was nu nog
alleen dat Chroesjtsjow in de komen
de paar uur zijn houding zou her
zien. Het was alleen een hoop, geen
vei wachting. In de verwachting lag
een militair treffen op dinsdag en
mogelijk al de volgende dag
(ADVERTENTIE)
Bewijzen
Mijn vermoeden werd gerechtvaar
digd. Ei- was een nieuwe, dit keer zeer
fcrmele brief van Chroesjtsjow aan
president, Kennedy ontvangen. Het
was duidelijk dat deze brief niet ge
sel ireven was door Chroesjtsjpw per
soonlijk maar door het ministerie van
Buitenlandse Zaken in het Kremlin.
De brief was heel anders dan de eer
ste die twaalf uur daarvoor ontvan
gen was. „Wij zijn genegen onze ra
ketten van Cuba terug te trekken,
u zult uw raketten uit Turkije te
rugnemen. De Sowjet-Unie belooft
piechtig niet in Turkije te zullen bin
nenvallen en zich ook niet in de bin
nenlandse aangelegenheden van dat
land te zullen mengen: de V.S. doen
eenzelfde gelofte met betrekking tot
Cuba".
De voorgevoelens van onheil en
dreiging werden nog vergroot toen
minister McNamara berichtte dat er
P RI SM A herenhoTfogea
D mateeslepen edelstalen horloge met
glanzend-blauwe wijserplaat 119.-
3) plat automatic horloge mét. datum
in edeldoublé 169.-
I
PIERROT
N. BINK
Juwelier, horloger
LEIDEN - MAARSMANSST. 21 - TEL. 20778
Juwelier.
horloger, HOOIGRACHT 45 LEIDEN
V. d. WATER
L. VAN DUYN
Juwelier, horloger HaarLstraat 181, Leiden
Juwelier,
PRINCESTR. 15, KATWIJK AAN ZEE
