ANTED fbÏ
Het verhaal van James Ray
Beperking kredieten
voor het buitenland
PONTIAC
2
«SU
Ik had m'n hele leven
in moeilijkheden gezeten
en voor het grootste
deel in de gevangenis
WEL TERUG
door
William B. Huie
RAOUL
VERHUIZEN
ONOPGEMERKT
1
Fv»/
1
tvC
fe
2
1/JL\
Ontstemming in Londense City:
Nog meer
promenades
in Den Haag
DONDERDAG SI OKTOBER 1988
1EIDSCH DAGBLAD
PAGINA 19
t UltS
9nde
Mmet
ADVERTENTIE
Mant nu hyacinten...voor kleur in kamer en tuin
I de laatste maand huur vooruit. Hij
schrift:
I „Eén ding stond vast. Ik was stel
lig van plan nooit meer naar de
Verenigde Staten terug te gaan. Wat
had ik daar nog te verwachten? Het
eerste wat ik in Montreal deed. nog
vóór ik een kamer huurde, was een
reisbureau opbellen en vragen welke
papieren ik nodig had om een pas
poort te krijgen. Ze zeiden me dat
er niets voor nodig was dan een ver
klaring onder ede van iemand dat
hij me twee jaar lang gekend had.
Later (in april 1968) kwam ik er
achter dat dat niet waar was. Maar
op dat moment moest ik dus gaan
zoeken naar iemand die zou willen
verklaren dat hij me twee jaar ken
de, of ik zou moeten proberen zonder
paspoort op een schip te komen. En
natuurlijk moest ik aan geld zien te
komen want ik had nog maar 70 dol
lar over toen ik de kamer betaald
had. Maar ik zweer dat ik nooit
meer van plan was die grens naar
de Verenigde Staten te passeren".
In de miljoenen woorden die over
James Earl Ray zijn geschreven,
wordt altijd gezegd dat hij niet wil
de werken. Er is gezegd d'at Ray een
cursus voor barkeeper volgde en dat
zijn leraar hem vlug van begrip
vond, maar dat hij daarna twee ba
nen als barkeeper weigerde. Ray ge
loofde dat geen enkele werkgever een
barkeeper in dienst kon nemen zon
der dat hij door de politie was ge
keurd. Hij volgde een cursus voor
barkeeper niet in de hoop een baan
te vinden maar om in Brazilië te
kunnen werken als hij een Canadees
paspoort zou kunnen krijgen en Bra
zilië zou kunnen bereiken.
Ray zette eens een advertentie
voor een baan als „keukenbediende".
Hij kreeg drie goeie banen aangebo
den, maar kon ze geen van drieën
aannemen omdat alle werkge
vers vroegen om referenties en een
kaart van de sociale verzekerings
bank. Ze waren niet zo goed van ver
trouwen als mevrouw Klingeman.
Door zich aan te sluiten bij vrüge-
zellenverenigingen, zocht Ray een
vrouw die misschien een familielid
in Canada had en die h'Jj zover zou
kunnen ompraten, dat d'at familielid
voor hem een vals getuigenis zou
willen afleggen.
Tot Ray voor de tweede keer, op
6 april 1968, twee dagen na de moord
op ds. King, Canada bereikte, ver
keerde hij in de foute veronder
stelling dat hu, om een Canadees
paspoort te verkrijgen, een Canadees
burger moest kennen die zou willen
verklaren dat hij Ray, natuurlijk on
der een andere naam, reeds twee
jaar kende.
803
Een foto van Ray uit 1959, toen
hij na een bankoverval werd ge
arresteerd. Voor deze overval
kreeg Ray twintig jaar. Hij werd
overgebracht naar de staatsge
vangenis van Missouriwaaruit
hij april 1967 ontsnapte.
Ik geloof dat het waar is dat hij
van plan was nooit meer naar de
States terug te gaan. Maar er ge
beurden dingen in Canada, waardoor
hij op dit besluit terugkwam. Hij
ging wel terug. Hij bleef van 16 juli
tot 21 augustus 1967 in Canada. Maar
kwam naar Birmingham in Ala
bama op 25 augustus 1967. Veeetien
september 1968 vloog ik naar Mon
treal met Ray's tekeningen en verkla
ringen bij me om te proberen de be
vestiging van zijn verhaal te krijgen
en de reden waarom hij een terug
keer riskeerde.
Ik vond het adres waar hij ge
woond had en liet een fotocopie van
het door hem ondertekende huurcon
tract maken. Hij was het huisnum
mer en de naam vergeten, maar zijn
plattegrond bleek juist. Notre Dame
is de oost-west boulevard die vele
huizenblokken ver langs de noorde
lijke oever van de St. Lawrence
loopt. Ongeveer bij blok 2500 in oos
telijke richting, staan er goedkope
pensions, opslagplaatsen en fabrie
ken. Het gebouw waar Ray woonde
is een huurkazerne van drie verdie
pingen met 57 kamers. Er hangt een
bord waarop staat: „Welkom Ame
rikaanse en Canadase artiesten."
Het huis ligt tegenover een textiel
fabriek die dag en nacht raast. Mis
schien werd Ray met zijn Zuidameri-
kaanse ambities aangetrokken door
een nachtclub, de Acapulco, op de
benedenverdieping, die nu gesloten
is.
Ray kwam alleen in zijn apparte
ment om er te slapen. Hij had al
zijn hoop gericht op de schepen on
geveer 30 huizenblokken verder naar
het westen waar hij zijn dagen
en avonden doorbracht. Er komen
jaarlijks zo'n 60.000 schepen in Mon
treal, en honderden zeelieden bezoe
ken de kroegen langs de waterkant,
de club voor zeelieden en het zee
manshuis. Montreal is een van de ge
makkelijkste grote steden ter wereld
om contrabande in of uit te voeren
en daarom is het een internationaal
centrum van de misdaad. Veel Euro
pese smokkelwaar gaat door Mon
treal naar de Verenigde Staten; ook
het grootste deel van de miljoenen
dollars aan heroïne die elk jaar uit
het Midden-Oosten via Marseille en
Montread naar New York wordt ge
smokkeld. Ray hing rond op de ar
beidsbemiddeling voor zeelieden en
kreeg te horen dat er .geen werk"
was. Hij hing rond in het zeemans
huis en probeerde daar wat op te
stfken. Hij schaduwde zeelieden van
de ene kroeg naar de andere in de
hoop papieren te kunnen stelen van
iemand die teveel gedronken had.
Hij kwam ook vaak in de Neptune
Tavern. Ik ben er heen geweest. Er
hangt een stuurrad boven de flessen
achter de bar. Het meubilair is van
massief eikenhout en overal hangen
borden waarop zeelieden een welkom
wordt toegeroepen, de hoogste koers
voor Engels geld wordt beloofd en
meegedeeld wordt: „Nous servons
les repas".
Ray vertelt dat hij de derde of
de vierde avond dat hij in de „Nep
tune" was „iets los liet dat hij moei
lijkheden in de Verenigde Staten had
gehad; dat hij op zoek was naar pa
pieren en geld en dat hij wel voor
een karweitje te strikken was, mits
het niet al te riskant was". -Dit re-
resulteerde in een contact. Een man
die Ray Raoul noemt en die hij me
beschrijft als een blonde Zuidameri
kaan van ongeveer 35 jaar die hem
een zeeman leek, toonde belangstel
ling voor hem. ze begonnen een
voorzichtig gesprek waarin Raoul
suggereerde dat hij, als Ray hem
tntt bepaalde dingen wilde helpen,
misschien wel zou kunnen zorgen dat
Ray aan papieren en geld kwam.
Ray vertelt dat dit mondelinge con
tact „in minstens acht gesprekken"
drie weken lang duurde. Intussen had
Ray ook direct behoefte aan geld en
hij vertelt dat hij die behoefte als
volgt bevredigde:
In zeemanskroegen in Montreal
hangen veel prostituées rond en in
1967, met al die bezoekers van de
Expo, deden ze goede zaken. Het
meisje gaat met je mee en samen
neem je een taxi naar een apparte
ment dat van iemand is waarvoor ze
werkt. Ik zocht er eentje uit. Ik nam
de mooiste omdat ik dacht dat ze
wel voor een dure zaak zou werken.
We gingen naar een appartement
waar ik haar 25 dollar betaalde, die
ze op het kantoor inleverde. Toen ik
weg ging schreef ik het adres op. De
volgende avond nam ik m'n auto
mee die ik vlakbij het adres par
keerde. Toen ging ik naar de kroeg
en pikte hetzelfde meisje op. Ik gaf
haar weer 25 dollar, maar toen ze
die naar het kantoor wilde brengen
bedreigde ik haar met m'n revolver
en ging met haar mee.
Toen haar baas op haar kloppen
tevoorschijn kwam, nam ik hem ook
onder schot. We gingen naar zijn
kamer en ik dwong haar om met
haar kousen zijn handen en voeten
vast te binden, terwijl hij op bed lag.
Hij probeerde het zaakje nog voor
me te verbergen, maar ik denk dat
hij toen vermoedde dat ik aan m'n
laatste vijf dollar bezig was en dat
er een goede kans bestond dat ik 'm
zou vermoorden. Hij wees me een
kast waar ik 800 dollar vond. Toen
liet ik het meisje onder het bed
kruipen en vertrok.
(ADVERTENTIE)
Hij adverteerde alleen in een tijd
schrift als hij wist dat het ook in
Canada circuleerde. Ray hoopte dat
een eenzame Canadese vrouw op zijn
oproep zou antwoorden, waarna hij
haar eerst per post wilde bewerken,
vervolgens een bezoek wilde brengen
om haar te kunnen overhalen, haar
medewerking te verlenen bij zijn po
gingen om een Canadees paspoort te
bemachtigen.
maar ik betaalde hem toen niet. Ik
had te weinig geld.
Van St. Louis ging ik naar India- i
napolis. De volgende dag ging ik van
Detroit naar Windsor en omdat er
heel veel verkeer in de richting van
i de Expo trok had ik geen moeilijk-
j heden aan de grens en reisde ik ver-
dor naar Montreal".
Een eenzame voortvluchtige moet
tegenwoordig in de Verenigde Staten
voortdurend verhuizen en weer ver
huizen, anders grijpen de computers
hem. Hü kan geen vaste baan aan
nemen. Om aan geld te komen, zelfs
om te leven, moet hij stelen of andere
misdaden bedrijven waarvoor hij be
taald wordt. Elk ogenblik loopt hü
het risico tegen een nog grotere mis
dadiger aan te lopen die hem her
kent en zegt: „Ik ken jou. Doe pre
cies wat ik je zeg anders verdwijn je
weer in de gevangenis". Een mis
dadiger. die bü een georganiseerde
bende hoort, wordt gesteund met geld
en papieren. Maar Ray had geen van
beide.
Alleen door begrip voor de onze
kerheid van een eenzame voortvluch-
tige zoals Ray In de huidige maat-
schappij, kan men begrüpen hoe hij
betrokken kon raken bij een komplot
om ds. King te vermoorden.
Nadat Ray zün baan bü het Indian j
Trail Restaurant had opgezegd, be-
sloot hü een paar dagen naar zün
jeboortestreek terug te keren voor
hü naar Canada vertrok. Hü schrijft
hierover:
„Behalve de 450 dollar en de oude
Chrysler had ik niet veel bezittingen
Wat kleren, een sportjasje en een
paar broeken. Onderweg naar Sint
Louis kreeg ik autopech, maar ik
kwam er toch. Ik verkocht de wa
gen voor 50 dollar en kocht een rode
Plymouth '62 voor 200 dollar.
Ik gebruikte de naam Rayn voor
de autopapieren. Ik logeerde een
nacht bü de vriend die me naar Ed-
wardsville had gebracht toen ik ont
snapt was.
Daarna ging ik een dag of zes. ze
ven naar Quincy naar twee kennis
sen. Maar schrijft u niet over hen
anders worden ze gearresteerd, om
dat ze me onderdak gaven. Ik wil
alleen maar zeggen dat ik ook vrien
den heb die ik m'n hele leven lang
gekend heb en die me graag mo
gen.
Van Quincy ging ik terug naar Chi
cago om mün laatste cheque van het
Indian Trail Restaurant af te halen
De cheque was gestuurd naar een
postbus. Toen ging ik weer naar St
Louis en bleef daar een paar dagen.
Op het allerlaatst nam ik nog een
nieuw pistool van een vriend over.
Iedereen die Ray heeft gezien is
het er over eens dat hü vrüwel ner
gens op zou vallen. Daardoor kon hü
achter het stuur van zün gedeukte
rode Plymouth onopgemerkt reizen
tussen de toeristen die naar de Expo
trokken. Hij droeg geen bril en was
39 jaar, maai- kon ook 35 geschat
worden. Hü is 1.80 m lang en woog
toen 165 pond en behalve een dikke
buik, was hü mager. Zün gezicht
was smaller dan nu. Daardoor leek
zün neus spits. Hü droeg een licht
blauw sporthemd, een donkere broek
en hü had ongeveer 280 dollar op
zak. Onderweg probeerde hü een
nieuwe naam te bedenken. Hü ver
telt hierover:
,Jk had al wel tien verschillende
namen gebruikt maar het is alrijd
moeilük een nieuwe te bedenken. Ik
kan me niet permitteren een gemak-
kelüke naam, zoiets als Smith of
Brown of Jones te kiezen, omdat ik
die misschien zou vergeten als me
plotseling werd gevraagd wie ik was.
Ik moet een ongewone naam hebben,
die goed in m'n herinnering bhjft
hangen en dan weet ik het altüd pre
cies.
Be achterkant van het oude
hotel, waar Ray zich voorbereid
de op de moord op Martin Luther
King. Uit het raam van zijn ka
mer had hij een prachtig uitzicht
op het balkon van het Lorraine
Motel ivaar King verbleef. Uit het
raam waar de pijl naar toe wijst
lotse Ray het fatale schot.
Hü koos de naam Eric S. Galt en
omdat er een echte Eric S. Galt in
Toronto bestaat, werd wel veronder
steld dat Ray die naam ergens heeft
zien staan. Tussen Windsor en To
ronto kwam hü in de buurt van de
stad Galt en hü zegt dat hü Galt
koos toen hü een wegwü'zer naar die
i stad passeerde. Hij beweert dat hü
de naam Eric koos omdat hü beslist
iets anders dan een gewone voor
naam wilde. In elk geval werd John
L. Rayns op het moment dat hü op
16 juli 1967 in een motel in Toronto
arriveerde, Eric S. Galt. Op 17 juli
schreef hü onder de naam Galt
in een motel in Dorion in en ook in
Montreal op 18 juli, toen hü een
huurcontract voor zes maanden te
kende voor een kamer in een appar
tementengebouw aan de East Notre
Dame. De huur bedroeg 75 dollar per
maand en hü betaalde de eerste en
Vele van de duizenden zeelui,
die Montreal bezoeken, doen de
Neptune Bar aan. Hier aan de
waterkant had Ray in de zomer
van 1967 diverse ontmoetingen
met een man die zich Raoul
noemde en die hem ervan over
tuigde terug te keren naar de
Verenigde Staten.
het meest verkochte merkhorloge
in nederland
SWISS MADE
twee «jieke herenhorloge» In duurzaam doublé
1 2
carré cambré model een Wcht gebogen
met datum "gekleed" model
een pracht Pontiac zit mooi op de pol»
f125.— f120
LONDEN (GPD) In fi
nanciële kringen in Londen
heerst ontstemming over de
plotselinge afkapping van de
voor de bank winstgevende
handelskredieten in sterling
aan het buitenland.
De Britse regering heeft
zoals gemeld een verbod uit
gevaardigd voor de financie
ring van de handel tussen niet-
sterlinglanden.
Tüdens de crisis van 1957/58 is een
dergelijk verbod afgekondigd dat in
1959 weer werd opgeheven. Maar men
acht het vreemd dat het nieuwe ver
bod komt op een moment dat het er
voor het pond juist iets beter uitziet.
Realistisch
Het officiële standpunt is echter
dat het een realistische maatregel is
omdat Engelands nog steeds wanke
le valuta-reserves, welke angstvallig
door de internationale finariciële
autoriteiten worden gadegeslagen,
van elke onnodige druk moet worden
ontheven.
Dit betekent evenwel ongetwüfeld
een inkrimping van de wereldrol van
sterling al mag niet worden vergeten
dat een derde van de internationale
handel nog altüd door sterling wordt
gefinancierd.
De kredietverlening voor transac
ties tussen niet-sterlinglanden bv. in
zake de export van vlees van Argen
tinië naar Japan, betekende voor de
Britse reserves een jaarlükse aderla
ting van minstens 50 miljoen pond
sterling aan buitenlandse deviezen
hetgeen voor de schatkist in deze te
genwoordige voor Engeland kritieke
financiële situatie ontoelaatbaar was
hoewel het natuurlek te ver gaat zo
als sommigen zeggen dat het verbod
van permanente aard zal zün omdat
ook eens voor Engeland betere rijden
zulen aanbreken
Aantasting van
l.ondens rol
Desalniettemin wordt Londens rol
I als financieel wereldcentrum door het
besluit aangetast. Een van de rede-
i nen dat er steeds meer filialen van
buitenlandse banken in Londen wor
den gevestigd het aantal overtreft
vele malen dat in New York is
juist deze winstgevende kredietverle
ning aan derden, welke bovendien
een waardevolle stroom van onzicht
bare bron van inkomsten voor de
Britse reserves vormt Beweerd wordt
dat de. helft van de thans verlóren-
gaande winst welke op 7 tot 8 mil
joen pond wordt geschat, voor reke
ning schünt te komen van niet in
Londen gevestigde buitenlandse ban
ken.
DEN HAAG (GPD) Een groot
gedeelte van het winkelcentrum in de
Haagse binnenstad wordt voetgan
gersdomein. De gemeenteraad heeft
van B. en W. het voorstel ontvangen
om ruim drie miljoen gulden uit te
trekken voor de aanleg van winkel
promenades met sierbestrating, lui
fels, kiosken, vitrines, bloembakken
en dergehjke büdragen ter verhoging
van de sfeer.
Een voorbeeld heeft Den Haag al
in zün paleispromendade, die een
verkeersvrü winkelcentrum aan
Hoogstraat, Plaats en een deel van
het Noordeinde omvat. Dat voetgan
gersplateau wordt, ook door de win
keliers. als een stevig succes be
schouwd.
Het nu voor de wandelaar te be
stemmen winkelgebied l^t bezor
gende verkeer heeft alleen tot elf uur
in de morgen toegang) is aanzienlük
omvangrüker. Het omvat in hoofd
zaak Venestraat, een stuk Wagen
straat, Spuistraat en Vlamingstraat,
en Korte en Lange Poten met een ge
deelte van het Plein. En tenslotte de
Grote Markt, die tot een feestehjk
pleintje met zitjes en boombeplanting
zal worden getransformeerd, com
pleet met een oude dorpspomp.
Namen van de nieuwe voetgangers
domeinen: Citypromenade en Plein*
I promenade.
