ESTAFETTE-TRANEN
NOC zet soigneur op vliegtuig
Poloploeg
loopt
stuk
Van der Kruk eindigt
op de negende plaats
„Hechte eenheid" van Wil Westphal
spatte als een zeepbel uiteen
Bikila
viel
uit
t
w Rel over toedienen van vitamine-injecties
leidsch dagblad - sport - leidsch dagblad - sport - leidsch dagblad - sport - leidsch dagblad - sport - leidsch dagblad - sport - leidsch dagblad
AIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihiiiii
Marathon
fc
Nieuw Nederlands record
VREDESTEIN
PAGINA
llllllllllllllllllllllllllllllllllilllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUllllllllllllllllllllllllllllllillllllllll
MEXICO STAD (GPD) Builen de poort van het wild-
rumoerende stadion was er de spanning en tenslotte de onbe
haaglijke ontlading. De razende rush van Corrie Bakker, in een
wanhopige poging om een niet helemaal geslaagde wissel tus
sen Mieke Sterk en Truus Hennipman nog in brons te doen
eindigen, mislukte. Vergeten, op slag, was daardoor de pres
tatie van de vorige dag: een wereldrecord, te delen met de
Amerikaanse meisjes.
Een wereldrecord, dat hoop had
gegeven op brons, zilver misschien.
Een wereldrecord, dat slechts schijn
was gebleken. Want nu enkele mi
nuten geleden was die wereldtijd
verpletterd door datzelfde Ame
rikaanse team: 42.8. meer dan een
halve seconde sneller.
Nederland was blijven staan op een
tijd, die opeens zo heel erg „oud"
leek: 43.4. En. wellicht" was dat
niet eens genoeg voor brons. Is het
een wonder, dat toen de ongecontro
leerde ontspanning als een vlam
door het estafettekwartet sloeg, is
het een wonder, dat Corrie Bakker
woedend met haar trainingsblouse op
de grond sloeg en huielend wegliep,
is het een wonder, dat Wil ma van
den Berg. ook in tranen, tegen een
hek stond geleund met trainer Jacob
Dikken, haar trainer als trooster ter
zijde?
Woedend
Is het een wonder ook, dat Mieke
Sterk uitviel tegen Truus Hennipman
met een woedende klacht over de
slechte of minder goede wis
sel tussen die twee meisjes? Alle
hoop was, bijna zeker, de bodem in
geslagen, ofschoon daar buiten nog
altijd niet bekend was, naar welke
kant de balans was doorgeslagen,
naar brons of niets. De vier wisten
elk voor zich. dat de medaillejacht
toch was mislukt.
Terwijl buitenstaanders zich af
vroegen, hoe het mogelijk kon zijn,
dat binnen het stadion het brons al
lang aan Rusland was toebedeeld en
men buiten nog in onzekerheid ver
keerde (was er dan niemand van de
leiding, die het even kon komen ver
tellen?), spatte het estafettekwartet,
de „zekere eenheid" van Wil West
phal, als een zeepbel uiteen: ruzie,
tranen.
Ontlading
Wil Westphal, later: „Ik kan het
i me voorstellen. Op dat mo-
Iment heeft zich al die opgekropte
(spanning ontladen. Ik bedoel: de
spanning van weken geleden. Die he
le affaire, dat komt nu pas los". De
man, die in ruim een jaar tijd zulk
een ogenschijnlijk hechte een
heid smeedde, beschouwt dan
de race, die de grote teleurstelling
bracht, nog eens na: Mieke en
Truus hadden een slechte wissel.
Truus was te vroeg weg, dus moest
ze inhouden. Mieke liep overigens
matig".
„Nee, ik had niet aan goud ge
dacht, dat niet. Misschien brons.
Aan Corrie heeft het niet gelegen. Ik
heb haar een wissel zien maken, zo
als ®e nog nooit heeft gemaakt. Ze
liep grandioos. Ze kwam nog schitte
rend terug".
Wü Westphal twee dagen lang
op de tribune met een scherp oog
op „zijn" kwartet had echter ook
andere tekortkomingen bespeurd.
„Gisteren, na die wereldtijd, heb ik
ze twee uur op de tribune zien zit
ten. Dat is toch veel te lang. Dat
ontlaadt toch de spanning, die ze no
dig hebben, veel te veel. Hebben ze
wel goed uitgelopen? Ik geloof het
nooit".
Daarmee is men dan, ruim drie
weken na dato. weer terug bij die
„affaire", terwijl alweer zoveel an
dere zaken en verwikkelingen in het
Nederlandse kamp de gemoederen
hebben beziggehouden en dat nog
doen. Men 'legt dan, na zo'n teleur
stelling (want hadden de prestaties
niet aanleiding gegeven tot hoop op
meer dan die eenvoudige „finale
plaats"), zo links en rechts in het.
Olympische dorp, het oor weer eens
te luisteren.
Tekenend
Men verneemt van mensen die de
parallel kunnen trekken, hoe heel an
ders het estafetteploegje nu acteerde,
vergeleken bij toen, in Sankt Moritz,
toen Westphal er wel bij was. Kleine
dingen, maar toch tekenend. Een
coach zegt: „Ze aten lang niet altijd
samen. Wel, dat zcu mij in mijn
sport niet moeten overkomen, dat
een ploeg niet eens samen at" Een
ander: „Er werd getraind, jawel,
Het sprookje is uitCorrie
Bakker laat haar tranen de vrije
loop en ook de anders zo goed
lachse Truus Hennipman kijkt
verre van vrolijk.
maar strak. Acht ik weet
het niet
Men herinnert zich, hoe Westphal
van een groepje sprintsters, dat in
dividueel op de wereldmarkt niet aan
de prijzen komt, een kwartet heeft
gesmeed, dat op waarlijke een
dracht steunde. Want, zijn niet de
meisjes van Amerika. Cuba en
Australië stuk voor stuk veel sneller?
Men kaart nog eens na, hoe jammer
het is. dat die eenheid nu niet naar
een medaille kon reiken. Men herin
nert zich weer die uitbarsting,
opeens, na afloop van de race.
De uitbarsting, die de omstanders
tot pijnlijk zwijgen bracht. Dan
vraagt men zich, opnieuw, af: han
delde Wil Westphal toch niet onjuist,
toe hij zo nodig moeilijkheden voor
zien moest en principes de voorrang
gaf? Met andere woorden: heeft Wil
Westphal niet van de tribune in het
Olympisch stadion gezien, hoe mo- I
menten van wroeging ge boa-en wor
den?
MEXICO-STAD iANP) De Ne
derlandse waterpoloploeg is op de
eerste tegenstander uit de interna
tionale topklasse stuk gelopen. De
physiek sterkere en met oen groter
raffinement spelende Zuidslaviërs
brachten onze landgenoten, die met
drie grote overwinningen glad in
het Olympische waterpoJr-toernooi
van start waren gegaan, de eerste
nederlaag toe: 74. Voor Nederland
werden alle v:er doelpunten gemaakt
door Nico van der Voet. waarvan
drie uit strafworpen. De Zian-speler.
wiens productiviteit alom gevreesd
is, miste echter ook op het kardi
nale moment de grote kans om de
strijd voor Nederland een gunstige
wending te kunnen geven. In ge
heel vrije positie liggend, op slechts
enkele meters van het doel. schoot
hij in de derde periode, toen Zuid-
slavië met 53 le:dde. naast Nog
eeen tien seconden na het moment,
dat het keerpunt van de wedstrijd
had kunnen zijn, was het 3—6 in
plaats van 4-5. De vrij liggende San-
die kreeg: de bal vanuit het achter
veld toegespeeld en passeerde Evert
Kroon kansloos.
Gisteren kwam d'e Nederlandse
waterpoloploeg opnieuw in actie. Dit
maal tegen de Ver. Arab'sche Re
publiek.
..Het was niet moo; maar wel nut-
t-g". zei coach Rudie van Peggelen
na afloop van de ontmoeting, die in
een 63 overwinning van oranje
(1—1. 2—0. 2—1 en 1—1) was ge-
eind-gd.
Het scoreverloop was: Shalabi 01
Van der Voet. 11. 21. 31 en
41 Van Dorp 51. Bassiouni 52.
Van der Voet 62 en Shalabi 63.
Uitslagen.
Groep A: Ver. StatenHongarije
15, West DuitslandCuba 67.
HongarijeRusland 65. Spanje
Brazilië 66, W. DuitslandBra
zilië 10—5.
Groep B: Japan—VAR 74. O.
DuitslandGriekenland 114, Zuid-
SlaviëNederland 74, ItaliëMe
xico 10—5. O. DuitslandJapan 8—0
MexicoGriekenland 118. Italië
Zui'ld-Slavlë 54. NederlandVAR
6—3.
Stand in groep B:
Italië
5
5
0
0
10
39—16
Nederland
5
4
0
1
8
36—17
Zuidslavië
5
3
1
1
7
37—15
Oost-Duitsland
5
3
1
1
7
39—17
Japan
5
2
0
3
4
18—37
Griekenland
5
1
0
4
2
31—45
Mexico
5
1
0
4
2
21—47
VAR
5
0
0
5
0
16—43
MEXICO STAD (ANP) Piet
Van der Kruk, de 27-jarige Delftse
gewichtheffer, heeft zaterdagmor
gen zijn uitzending naar de Olym
pische Spelen waai- gemaakt. Op het
podium van het theater aan de In-
surgentes, de dwars door Mexico
Stad van noord naar zuid lopende
brede Avenida, bracht hij in uiter
ste concentratie, terwijl de zaal in
diepe stilte toekeek, een totaal van
487,5 kg boven het hoofd. Het be
tekende een verbetering van 10 kg
van zijn eigen nationale record. Het
laatste onderdeel, het stoten, gaf de
doorslag. Zowel by het drukken als
het trekken kwam hij uit op dezelf
de gewichten, die reeds achter zijn
naam stonden: 160 en 140 kg. Bij
het stoten begon van der Kruk met
175 kg. Bij zijn tweede beurt voer
de hij het gewicht op tot 180 kg.
Wederom slaagde hij. Zijn oude re
cord was daarmee reeds historie ge
worden. Van der Kruk wilde echter
meer en liet voor zijn derde en laat
ste poging de halter verzwaren tot
187,5 kg. Na een vluchtige blik op
het „gewichtige" obstakel te hebben
geworpen, ging Van der Kruk in con
centratie. Enkele keren boog hij licht
achterover, haalde hij de gesp van
zyn riem steviger aan en was toen
gereed voor de greep naar het nieuwe
record. Met grote stappen liep hij
op de halter toe, klemde hem vast in
zijn greep en bracht hem ook nu
met succes omhoog. Zijn vreugde
over de geslaagde coupe uitte hij in
een luchtsprong. Het talrijke publiek
uitte Zjjn waardering in een dave
rend applaus. Zijn 187,5 kg betekende
Sterke man Leonid Sjabotinski
uit Rusland.
tevens een nieuw nationaal record
stoten. Het oude stond op 185,5 kg,
tevens op zijn naam.
Van der Kruks prestatie bleek ten
slotte goed voor een negende plaats,
meer dan men had durven hopen,
De uitslag van het gewichtheffen
in de zwaargewichtklasse is: 1. en
Olympisch kampioen Sjabotinski
(Rus.) 572.5) (drukken 200-trekken
170-stoten 202.5); 2. Reding (Bel)
555.0 (195-147.5-212.5); 3. Dube (VS)
555.0 (200-145-210); 9. Piet van dei-
Kruk (Ned.) 487.5 (drukken 160,
trekken 140, stoten 187.5).
(ADVERTENTIE)
pr;
ian<
ojr
ria
'm
vi
die:
[ore
itst
afdi
ir v
kt
:.en
5 t
hij
P
autobanden
fcW Htüdti Ml kit jfevl
te
Ma
ïete:
der!
en i
;oori
*gul
iülllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllilllllllUlllllllllllllllllllllllllllllM
S .wfëïZ"""
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllillllllllllllfll
Mamo Wolde
verstandige marathon
MEXICO STAD (ANP) Ma
mo Wolde gebruikte zijn verstand
en dat heeft hem goud op de mara
thon opgeleverd. Abebe Bikila had
het voor de Spelen gezegd: „Wan
neer Wolde verstandig loopt kan ik
mijn illusies op een derde gouden
medaille wel opgeven".
De Marathonwinnaar van Rome
en Tokio zal echter nooit hebben
kunnen vermoeden, dat hij in Mexi-
co-Stad niet eens de finish zou ha
len. Na ruin tien kilometer door de
dichtbezette straten van Mexico waar
de chaos op een gegeven ogenblik
zo groot werd, dat de bussen met
volgers vastraakten in het enthou
siaste publiek dat de afzettingen had
verbroken, vielen de illusies van Bi
kila aan stukken. De Ethiopiër, die
het afgelopen jaar voortdurend ziek
is geweest kort voor het vertrek
naar Mexico was hij pas hersteld
stapte na nauwelijks een kwart van
de 42 kilometer en 195 meter uit de
strijd, die hem opnieuw een Olym
pische triomf had moeten brengen.
Mamo Wolde, evenals Bikila lijf
wacht van keizer Haile Selassie, is
zich pas na twintig kilometer met de
strijd aan de kop gaan bemoeien. Met
Nafatali Temu, de Keniaan, die op
de eerste atletiekdag de slopende tien
kilometer won. werkte de Ethio
piër zich naar de kop en heeft daar
na de strijd volledig beheerst. Na
dat Temu was afgevallen heeft Wolde
een triomftocht gemaakt door de bre
de lanen naar het Olympisch Sta
dion waar hij na 2 uur 20 minuten
en 26.4 seconden finishte. Ruim drie
minuten na de Ethiopiër eindigde de
Japanner Kimihara als tweede en
de Nieuwzeelander Mike Ryan als
derde.
Aad Steylingen de Nederlandse
vertegenwoordiger op het langste
atletieknummer, die zich als enig
doel gesteld had in ieder geval de
finish te halen, kwam als zevenen
twintigste opmerkelijk fris het sta
dion binnen, „ik heb mijn eigen race
gelopen. Wanneer je hier met iemand
meegaat, loop je jezelf kapot. En dat
wilde ik in geen geval", aldus Stey-
len.
MEXICO (GPD) Sportmasseur Sjeng Collard
(36) uit Stein in Limburg is vandaag teruggekeerd
uit Mexico. Voor hem zijn de Olympische Spelen
voortijdig ten einde. De chef de mission van de
vaderlandse delegatie heeft hem weggezonden,
nadat was gebleken dat de soigneur een aantal
atleten, waaronder vijf wielrenners, vitamine-in
jecties had toegediend. Dat was, zegt een officieel
communique, in strijd met de afspraken, die in
Nederland vóór het vertrek naar de Spelen
zijn gemaakt over de medische behandeling van
de deelnemers. Sjeng Collard, zaterdagnacht, be
zig in zijn massagekamer de omvangrijke bagage
in te pakken: „Ik weet, dat ik fout was, maar ik
heb de consequenties aanvaard. Ik ben blij, dat ik
hier weg ga. En ik ben net zo blij, dat ik ervoor
heb kunnen zorgen, dat onze jongens goud heb
ben kunnen halen en dat Maria een bronzen plak
heeft. Dat maakt me erg, heel erg gelukkig".
De beslissing om Collard weg te zenden werd za
terdagavond genomen. Enkele dagen daarvoor al
was de masseur ter verantwoording geroepen dooi
de leiding van de Nederlandse delegatie. Artsen
hadden ontdekt, dat de soigneur tegen de afspra
ken in injecties had toegediend. Toen Collard af
wezig was, hebben leden van de medische staf zijn
kamer doorzocht en daarbij zijn in een prulle-
mand de resten van ampullen gevonden. De af
spraak gold, dat injecties slechts door medici
mochten worden toegediend, uitsluitend op medi
sche indicaties. Het medisch team, dat de Neder
landse ploeg op de Olympische Spelen begeleidt is
een groot tegenstander van het toedienen van in
jecties, ook al zijn het zoals in dit geval
vitaminepreparaten zonder welke schadelijke bij
werking dan ook.
De ampullen die Collard gebruikt een gecon
centreerd vitamine b-preparaat waren hem bo
vendien verstrekt door de Rotterdamse arts K
Visser van de KNWU. Elke verdenking omtrent
doping moet dan ook worden uitgeschakeld. Niet
alleen omdat genoemde bondsarts deze middelen
heeft verstrekt, maar bovendien, omdat KNWU-
voorzitter dr. P. van Dijk, na overleg met NOC
leden (die na het bekend worden van de affaire
zelfs al spraken over „teruggave van de medail
les" van het wielerkwartet) de ampullen, die Col
lard had gebruikt, heeft meegenomen naar de
mecPsrhe commissie van het IOC.
Daar verklaarde men ronduit, te doen te hebben
met een volmaakt onschadelijk preparaat, dat in
de verste verte niets met doping heeft te maken
Ook het resultaat van het urineonderzoek, dat het
„gouden" wielerkwartet na zijn winnende race
heeft moeten ondergaan, is negatief.
Sjeng Collard: „daar viel niets aan af te dingen
Ik ben een groot tegenstander van doping. Maar
dit was een heel ander geval. Ik heb hier mijn
werk gedaan zoals dat behoort. Ik heb niets an
ders dan de consequenties kunnen nemen, toen
ontdekt werd. dat ik injecties heb toegediend. Ik
kijk de heren frank en vrij in de ogen. Het moest.
Ik heb de wielerploeg er bovenop kunnen helpen,
daar ben ik blij, heel erg blij om".
Rond de Nederlandse wielerploeg op de weg
en in het bijzonder het kwartet voor de tijdrit
ontstonden spoedig na aankomst in Mexico moei
lijkheden. De renners konden moeilijk acclimati
seren en vonden op hun klachten bij de begelei
dende artsen niet de weerklank, die een coureur
is gewend. In het bijzonder was al spoedig duide
lijk, dat de door medici verstrekte tabletten niet
voldoende waren om een wending ten gunste te
bewerkstelligen.
Chef d' equipe Zwartepoorte en bondscoach
Middelink hebben toen herhaalde malen bij de
medici aangedrongen op een andere behandeling:
in de wielerpraktijk is meer dan eens bewezen, dat
vooral de injecties met vitaminepreparaten een
bijzonder gunstige uitwerking hebben. De artsen
weigerden echter. Zij wilden op ethische gronden
geen injecties toedienen en zeker niet door een
man, die in hun ogen onbevoegd was dit te doen.
Collard: „de jongens smeekten om die injecties
en ik wist dat het zou helpen. En wat doe je dan?
Ga eens na: Krekels was ziek, en Zoetemelk, en
Pijnen en Harry Jansen. Ze hadden allemaal
klachten. Ze werden niet beter. Sterker nog: ze
verloren binnen enkele dagen veel aan gewicht.
Dat is de duidelijkste aanwijzing, dat er iets met
een sportman aan de hand is. Neem Fedor den
Hertog: Hij raakte vijf kilo kwijt. Dat is onmoge
lijk voor een sportman in conditie, dat kan niet,
dan kan er geen prestatie meer worden geleverd.
Toen heb ik die injecties toch gegeven. En ik heb
er nog steeds geen spijt van. Ik zal dat nooit heb
ben."
De Limburger gaat duidelijk aangedaan verder:
„Wat er ook verder met mij gebeurt, ik heb twee
handen aan mijn lijf. Ik heb kennis van zaken
op dit terrein. En dan: wat doe je, als je een hart
in je lijf hebt, je ziet dat de jongens er zó aan toe
zijn? Ik gaf die injecties. Ze worden overal gege
ven. Bij alle ploegen die ons omringen: de Belgen,
de Amerikanen ga maar door, allemaal. En wat
was het resultaat? In een paar dagen waren de
jongens er weer bovenop. Terug op hun oude ge
wicht. Terug in conditie ook".
Chef d'equipe Adrie Zwartepoorte beaamt dat:
„Het is waar. Deze artsen oordelen anders dan de
doktoren, die wielrenners begeleiden. Er is een
groot verschil tussen hun denkwijze over injecties
en dergelijke, en de praktijk die wij gewend zijn.
Wat niet wegneemt, dat Sjeng uiteraard verkeerd
handelde. Hij schond de afspraak die al in Neder
land was gemaakt. Dat mocht niet. Ik wist er
niets van. Toen men mij de zaak voorlegde, kon ik
niet anders dan beamen dat hij fout was geweest.
Maar ik ben er ook van overtuigd, dat de injecties
goed hebben geholpen. Toch kan ik niet anders
dan de beslissing van de leiding steunen. Afspraak
is nu eenmaal afspraak."
Overigens was het gebeurde in Mexico slechts
een gevolg op enkele verwikkelingen, die al voor
het vertrek naar Mexico optraden. Ook toen richt
te het medisch team zijn pijlen op soigneur Col
lard. Men liet daags voor het vertrek de bagage
van de Limburger en zijn Amsterdamse collega
Hank de Haan onderzoeken onder het motto, dat
de beide verzorgers „wellicht" een te zware bagage
zouden hebben doordat zij geneesmiddelen bij
zich hadden, die het NOC-team in voldoende mate
voorhande zou hebben". Bij die gelegenheid wer
den enkele zaken uit de bagage verwijderd. Col
lard is daar toen vrij opgewonden over geweest.
Direct na aankomst in Mexico traden evenwel
verdere verwikkelingen op. Niet alleen omdat de
wielrenners klaagden, maar ook omdat van an
dere zijden uit het Nederlands team aanmerkin
gen kwamen op de begeleidende fysiotherapeu
ten, die niet in staat zouden zijn de juiste massage
toe te passen. Collard genoot o.a. bij de atletes
een vrij grote populairiteit, omdat hij de man is,
die Maria Gommers naar grote hoogte stuwde, on
der meer door zijn massages.
Was er dus al sprake van een zekere wrijving
tussen de medische staf en Collard, nimmer zou,
volgens zeggen van Zwartepoorte en Collard, de
zaak van de injecties aan het daglicht zijn ge
komen, als niet een Nederlandse journalist bij arts
Mosterd om commentaar had gevraagd op het
feit, dat de wielrenners een injectie nodig zouden
hebben, en die dan ook kregen. Volgens Zwarte
poorte en Collard zijn de artsen daardoor op het
spoor gekomen en is toen besloten de bagage van
Collard opnieuw te doorzoeken. Dat gebeurde en
kele dagen geleden.
Niettemin verscheen pas zaterdagavond, na de
„bronzen race" van Maria Gommers het vage
communique, waarin over de wegzending van Co-1
lard werd gerept. Assistent-chef de mission Paul
Lut daarover: „Er moest lang over worden ge
praat. We hebben er 24 uur over gedaan. Het be
trof een fijne man en een harde werker ook".
Wat niet wegneemt, dat duidelijk is, dat men
eerst Maria Gommers haar 800-meter finale heeft
laten lopen, voordat men met de mededeling
kwam. Adrie Zwartepoorte: „Dat heb ik de heren
van het NOC geadviseerd."
Sjeng Collard: „Als het eerder zou zijn gebeurd,
was Maria in staat geweest met mij mee af te rei
zen. Nu heb ik haar vanavond, toen ze eindelijk
terugkwam uit het stadion, opgewacht en we
hebben even alleen gesproken. Ik heb gezegd Ma
ria, doe me een groot plezier, maak geen scène,
huil niet of wat dan ook. Maar ik moet weg. Ze
heeft het prachtig opgevangen. Ze zei: ik zal van
avond voor de televisie zeggen, dat alles in orde
is, dat er niets bijzonders aan de hand is. Dan is
je vrouw ook gerustgesteld."
Sjeng Collard vertrok gisteren uit Mexico in de
rotsvaste overtuiging, dat hij juist heeft gehan
deld. Zwarepoorte: „Hij is daar goudeerlijk in ge
weest. Hij heeft niets maar dan ook niets gepro
beerd om er onderuit te komen. Geen kreten van:
Ik weet nergens van, of: Dat is niet van mij.
Jammer, dat het zo moest gaan. Ik kan ook niet
anders zeggen." Zwartepoorte bedoelt: Jammer
ook, dat de medici niet hebben kunnen besluiten
om te erkennen, dat wat Collard heeft gedaan
nodig is geweest.
Collard: „Het was drie tegen één, dat kan ik je
wel vertellen. De doktoren stonden op het stand
punt: Hij weg of wij weg. En dan is het logisch
dat je dat verliest. Er zijn er hier ook, die zó wel
met mij mee willen. Maar dat hoeft niet. Ik kom
er wel. Ik vecht dit wel alleen uit."
Gof
itser
?ot 1
te
iste
'kir
tafe
smaj
als
iad
sdere
ohai
ach'
laat;
tr he:
i, da
Ball
van
eer
k kor
lai
a nie
ildedi
urn
napr
statie
tiet v
folgir
shet
di
"a 4.1
luis U
SPo
y op
steld.
an re
Oly
'A var
