LARKE VERSLAGEN
Q
OMEGA
Pakistan gaf hockeyles
Wankelend
lopers van „zeeniveau" speelden
geen rol in slopende 10.000 meter
Clarke overgebracht
naar ziekenhuis
Nederland verloor met 6-0
Kalmerende middelen toegediend
MEXICO
Debutant
India struikelt
over
Nieuw-Zeeland
OMEGA
W. Brouwer
PAGINA I
LEIDSCH DAGBLAD - SPORT - LEIDSCH DAGBLAD - SPORT LEIDSCH DAGBLAD - SPORT - LEIDSCH DAGBLAD SPORT LEIDSCH DAGBLAD - SPORT LEIDSCH DAGBLAD
(Door Fred Racké)
MEXICO STAD (GPD) „Ik probeerde steeds naar dat
te kijken", zei Juan Martinez later. „Ik wist maar
n i teeds niet welke tijd ik liep en ik dacht: het gaat te langzaam,
reel te langzaam voor mij. Toen verhoogde ik het tempo. Had
[het maar niet gedaan. De laatste twee ronden mijn adem
,j0 erd afgesneden". Voor Juan Martinez, eenzame boer van 21,
scs rees, van het platteland gehaald om Mexico een gouden me-
ach aille te schenken, voor de kleine, tanige Juan, was het pande-
80 ionium, dat tienduizenden Mexicanen op de tribunes ontke-
inde- niet voldoende. Want Naftali Nabiba Temu, uit Kenia,
;ht( |e ook niet wist welke tijd er werd gelopen die dat helemaal
iuu iet wilde weten die Naftali Temu draafde dwars door de
ptormen van het gejuich, die Martinez hadden moeten duwen,
lar de zege op de tien kilometer. De helse tien kilometers van
exico '68. De tienduizend meter, die tenslotte ook teveel wa
in voor Ron Clarke en voor Kipchoge Keino. De gevreesde
ice, al zovele jaren lang, die door Naftali Temu met zoveel
imak werd gewonnen. Inderdaad: met het gemak van de man,
t e niet behoeft te snakken naar zuurstof-arme lucht.
Mamo Wolde, de man uit Ethipië,
die er steeds bij was geweest, zoals
Degefu, die niemand kenit, maar die
óók uit Ethiopië komt en Maresha,
die.jawel, ook uit Ethiopië en
steeds bij de eersten. En Martinez,
die Mexico goud had moeten schen
ken. En Shiridov, die wel uit Rusland
komt maar Rusland is zó groot en de
Oeral is ook al erg hoog. En Moham
med Gamoudi, die Tunesiër heet te
zijn, maar die een jaar lang als in
woner van Font Romeu in de Pyre
neeën te boek stond. Zij waren het,
die binnen twee kilometer met een
stugge draf het veld vernietigden.
Zij waren het, die, allengs regel
matiger en dus voor elke wanhopig
vechtende tegenstander dodelijk, een
tempo onderhielden. Een tempo, dat
funest was voor hen, die ook maar
één moment de adem voelden stok
ken. De tien kilometer werd op die
manier een afvalrace. Een wedstrijd,
waarin de tactiek nimmer kon mee
spreken.
t fl Waren er niet, bij de eerste acht
id I inkomenden, toen het veld vol-
>rof takt verbrokkeld, wankelend naar
i dunne draad was gesneld, slechts
ree mensen van „zeeniveau", die
d ch konden manifesteren? Zeker,
e on Clarke was negen kilometer lang
n (j, het spoor van de donkere atleten
die het tempo wensten te bepa-
i - meegedraaid. Hij stortte ech-
r, terwijl hij niet eens meer wist,
,t hij een zesde plaats had behaald,
n meter voorbij de finish bijkans
ewusteloos in het gras. Zeker, Ron
ill, de Engelse outsider, besefte, dat
nog anderhalve kilometer te gaan
s en Ron Hill durfde nog wel.
)iar toen hij de koplopers tartte
I et een demarrage en binnen hon-
rd meter weer was achterhaald,
en moest Ron Hill wel begrijpen
e. hij te brutaal had gespeeld met
t uiterst geringe reservoir dat in
toch koele lucht van de Mexi-
anse avond nog voor hem was op-
tast. Nog geen ronde na zijn
rmetele sprong in de ruimte, suk-
van e Ron vele tientallen meters
hen, die om goud gingen vech-
Toch
rwee van de acht.Ron Clarke
aI- d tóch gelijk gekregen: „Je moet
118 die hoogte wonen, of er geleefd
Pj* bben" en: „een inzinking hier is
Qes''"' Hoeveel Europese' atleten
Hen dat nu onderschrijven? Alle-
aal. Was er, vandaag in Mexico,
ve fic maar een geringe kans, dat een
rdj, ersterke vechter, een outsider als
llens de Billie Mills van Tokio, zou
pla nnen toeslaan? Geen enkele. Wamt
jsj het verloop van de race waren het,
m ude na ronde, de mannen uit de
rgen, de langdopers van de grote
nogte, die wars van alle tactiek
tóch dicteerden wat er gebeuren
loest. Naflati Temu later, erg een-
oudig: ,Jk de sterkste man van het
I eld? Nee, zeker niet. Ik heb
I et geen moment gedacht. Clake
ad me trouwens nog maar kort
Bieden verslagen, in Oslo". En Te-
De drie sterksten op de 10.000
i, v.l.n.r. Naftali Temu, Mavio
olde en Mohammed Gammoedi.
Gehalveerd
Toen er zesduizend meter was ge
lopen onder leiding van een nimmer
van samenstelling veranderd kop-
kwantet, was het aantal strijders in
de voorste rangen gehalveerd tot ze
ventien van de veertig vertrekkers.
Tweeduizend meter verder, na acht
kilometer, dus, waren het er nog
maar acht. Toch was er, in die twee
kilometer, behoudens de vermetele
en tegelijk onbegrijpelijke tempover
snelling van Hill, niets gebeurd, dat
het ritme van de voorsten had ver
sneld.
En dat zou ook niet gebeuren vóór
het moment waarop in twee ronden
tijds over medailles beslist zou moe
ten worden. Toen pas ontketenden
Temu en Wolde de jacht. Clarke
haakte af, Hill was al verdwenen en
Gamoudi kon, als hij nog kon denken
op dat mement, alleen maar betreu
ren dat hij niet nog veel langer in
Font Romeu had gewoond. De twee
Afrikanen vonden elkaar tenslotte
in een sprintduel, dat op tweehonderd
meter van de finish door Wolde werd
aangetrokken. Heel erg kort maar,
want Mamo Wolde uit Ethiopië bleek
tenslotte over minder pure snelheid
te beschikken dan Naftali Nabiba Te
mu, soldaat in het leger van Kenya,
afkomstig uit Kisi, 23 jaar jong en
lata- in niet eens onverdienstelijk En
gels leverancier van een uiterst so
bere verklaring„Ik wist alleen, dat
ik zo hard mogelijk zou moeten lo
pen."
Beseffen
Jawel, dat wisten ze allemaal,
maar ze konden het niet, tenslotte.
Ron Hill: „toen ik de finishlijn was
gepasseerd, besefte ik pas wat er
met me was gebeurd. Toen kon ik
ook weer verder, ik was „vreemd"
fris. Maar na die versnelling stortte
ik in een. Normaal haak je weer aan,
als ze terugkomen. Maar wat is hier
normaal?"
Dan Ron Clarke, de man, die on
danks zijn eigen verklaringen, waar
schuwingen, toch nog altijd als favo
riet werd beschouwd. Ron Clarke lag
minutenlang doodstil onder een de
ken vlak langs de baanrand. Er werd
in zijn nabijheid gemanipuleerd met
zuurstof apparatenterwijl op de tri
bunes de nabeschouwingen gonsden:
wat jammer, dat het zó moest gaan.
Want Clarke is toch zeker de sterk
ste, Clarke is toch de grootste atleet
van allemaal? Ron Clarke, die ge
vochten had, totdat hij er letterlijk
bij neerviel, kón op die nabeschou
wingen geen antwoord geven. Veel
later pas, in het flatgebouw van de
Australiërs in het Olympisch dorp,
mocht er even met Ron Clarke wor
den gepraat.
Hij zag er toch wel weer gezond
uit, toen. Hij zei: „erg eenvoudig wat
er is gebeurd. Ik had het voorspeld.
Ik was op, volkomen op. En of ik op
de vijfduizend meter start weet ik
nog niet. „Twee Australische artsen,
die hem onmiddellijk naar bed stuur
den: „Nee, niet erg, geen blijvend
Helpers dragen de grote favo
riet Ron Clarke uit het strijdperk.
letsel of iets dergelijks. We moeten
hem nog verder onderzoeken. Dan
gaan we pas aan de vijf kilometer
denken".
Wat, tenslotte, gebeurde er met
Kipchoge Keino? De Kenyase ploeg
leider: „Keino, ja, ach ja. Die moest
lossen zoals u zag". Jawel, Kipchoge
moest lossen, anderhalve kilometer
voor de finish. „Maar", zei men in
het Kenyase kamp, „Kip is een vech
ter. Hij stapte even uit de baan en
toen er weer in. Waarom? Ach, hij
zal moeilijkheden hebben gehad".
Moeilijkheden met de lucht waar
schijnlijk. Zelfs hij
MEXICO STAD (AP) De
Australische wereldrecordhouder op
de lange afstand, de Australiër Ron
Clarke, gisteren vijfde op de 10.000
meter, lag vanochtend buiten be
wustzijn in een ziekenhuis van Me
xico Stad.
Een Australische arts heeft hem
na de race, die de wereldrecordhou
der zeer heeft aangegrepen, kalme
rende middelen toegediend. „Wan
neer Ron wakker wordt, zal hij zich
niets van de wedstrijd van zondag
herinneren", zei dokter Brian Cor-
rigan. Hij was als een der eersten
bij Clarke toen deze door de finish
ging en voorover tegen de baan
sloeg. „Clarke liep de laatste paar
ronden zonder zioh veel te besef
fen. Hij zal ook niet veel hebben
gezien, hij klon nauwelijks adem
halen. Zijn bloedsomloop stagneerde"
aldus Corrigan. De dokter zelf Ston
den de tranen in de ogen toen hij
Clarke bijstond. Australische atleten
die bij de finish stonden, huldlen als
kleine kinderen. Men voelde onwil
lekeurig dat dit het einde betekende
van een grote sportieve carrière.
„Ik ben er niet zeker van dat
Clarke ooit weer in wedstrijden zal
lopen", zo verklaarde een invloed
rijk lid van de Australische atletiek -
ploeg vandaag. „Aan de andere
kant ben ik er evenmin zeker van
dat hij niet zal opstaan om de 5.000
meter te lopen". Dokter Corrigan
tenslotte: „Het is een kwestie ge
weest van een te geringe opname
van zuurstof. Clarke liep boven zijn
kunnen omdat hij op den duur niet
voldoende zuurstof kreeg. Hij zag
asgrauw bij de finish en bleef tien
minuten buiten bewustzijn. Zijn
hart klopte onregelmatig. Hij her
stelde nadat hem zuurstof was toe
gediend. Ik heb hem daarna kalme
rende middelen gegeven zodat hij
helemaal tot rust kan komen".
Automobilisme De Neder
landse coureur Toine Hezemana
heeft zondag op de vliegbaan van
Innsbruck tijdens internationale
autoraces een overwinning behaald
in de klasse sportwagens tot 2000 cc.
Hezemans reed met een Abarth-2000.
De Oostenrijker Johann Ortner werd
tweede
Automobilisme De Westduit
sers Hermann en Stommelen hebben
zondag op het circuit van Linas-
Montlhery met een Porsche 908 de
duizend km van Parijs gewonnen.
Zij legden de afstand af in 6 uur
12 minuten en 20.1 seconde.
ADVERTENTIE
officiële tijdwaarnemer Olympische Spelen Mexico
Alle tijdmetingen bij de
Olympische Spelen in Mexico
worden door Omega verricht
600 miljoen kijkers zien
dit op hun TV toestel.
10.09
De Australische arts Brian Cor
rigan dient na afloop van de
10.000 meter Clarke zuurstof toe.
mu verder: „Een plan? nee, hele
maal niet. Ik wist ook niet eens dart
Keino wegviel uit de kopgroep. Ik
keek helemaal niet achter me. Dat
moet je niet doen, in zo'n wedstrijd,
geloof ik. Ik wist ook niet, dat ik kon
gaan winnen. Ja, pas op het laaitste
rechte stuk, toen wel. Toen was lik
Wolde gepasseerd."
(Door Fred Racké)
MEXICO STAD (GPD)
Wat wist men tot nu toe eigen
lijk af van het Pakistaanse
hockey? Veel: Pakistani zijn
technici, Pakistani zijn balver
liefd, Pakistani hebben niet
zo'n goede conditie en Pakista
ni passen zich moeilijk aan het
moderne hockey aan. Dat is
namelijk veel hared gewor
den, veel sneller en je moet er
in de eerste plaats conditie
voor hebben.
Ja, dat was in het Nederlandse
kamp wel zo ongeveer bekend over
de hockeygrootmacht Pakistan. Je
was er niet zo maar kansloos tegen,
werd er gezegd, dat was in de afge
lopen jaren zo langzamerhand wel
gebleken. Zeker niet met zo'n team
als het Nederlands elftal van nu:
allemaal door en door getrainde
jongens, voor wie het gezegde „eerst
feestvieren en dan ook nog hockey
spelen" beslist niet opging. Daarvoor
was Piet Bromberg een veel te goe
de, een veel te harde coach ook.
Maar zelfs Bromberg wist, evenmin
als wie dan ook in dit zo geweldig
goed voorbereide Nederlandse xelftal,
van het bestaan van Abdul Rashid...
Abdul Rashid,Een
debuut", zei coach, majoor Shahoor
vriendelijk. Dat mocht dan ook wel
gezegd worden: viermaal scoorde Ab
dul, en behoudens een „normaal"
doelpunt uit een strafcomer toonde
hij driemaal een zó gave techniek,
dat de Nederlandse verdediging niet
alleen verbaasd, maar ook wanhopig
wel mis molest tasten op zijn
grandioze soli.
Dus toch een triomf van de tech
niek, die 60 zege van Pakistan te
gen het bepaald niet slecht spelend
Nederland? Niet helemaal. Al zei
Piet Bromberg dan: „Ze speelden
drie klassen beter dan wij", er had
nog moeten worden bijgevoegd, dat
Nederland Pakistan gewoon had on.
derschat.
Natuurlijk, er lukte erg veel bij .de
Pakistani. Maar kwam dat ook niet
doordat Nederland een merkwaar
dige, aanvallende taktiek had be
dacht? Kwam dat niet, omdat die
razendsnelle Pakistaanse aanval al
te weinig hinder ondervond van bij
voorbeeld een speler als Jan Piet
Fokker, die alsmaar naai' voren trok
en dan niet tijdig genoeg achter kon
zijn, om daar de bres te dichten?
Kwam dat niet, omdat Nederland
blééf aanvallen, ook nadat binnen
■*rMet de voorzitter van de Kon.
Ned. Hockeybond, mr. H. E. A. M.
van Zinnicq Bergmann, bespreekt
Prins Bernhard het echec van de
Nederlandse hockeyploeg.
enkele minuten al was gebleken, dait
een muurvaste verdediging, waarop
uitvallen konden worden geënt, het
enige redmiddel zou zijn in dit ver
keerd beoordeelde duel?
Opt
ïimsme
Waarom eigenlijk was die op
dracht tot aanvallen gegeven? Steu
nende op het optimisme waarschijn
lijk, gevolg van het feit dat Piet
Bromberg zo zijn wijsheden had op
gedaan bij de oefenwedstrijd van
Pakistan tegen Japan.
Maar hoe kon diezelfde Bromberg
dan zeggen, dat hij oefenwedstrijden
niet als een graadmeter beschouwde,
waarop hij zijn taktiek kon bou
wen?
De ooach na afloop: „Tegen Ja
pan hebben ze iedereen fijn in de
maling genomen". Piet Bromberg is
echter veel te nuchter om aan zo'n
wedstrijd zo'n conclusie te verbin
den. Nee, het moet grenzeloos opti
misme zijn geweest, dat fnuikend
heeft gewerkt.
Een 6—0 nederlaagtegen een
land, dat het dient gezegd, inderdaad
nog altijd de toon aangeeft in 't mo
derne hockey. Maar behoort ook
Nederland niet tot de hockeytop?
Ogenschijnlijk beweren de cijfers het
tegendeel. Het spelbeeld deed dat
evenwel niet.
Atif had gelijk, toen hij zei, dat
Nederland goed hockey speelde. Een
ploeg blijft dat doen, als het „erin
zit". Een ploeg echter, die zulk een
mentale opdoffer te verduren krijgt
als dit oranjeteam binnen een
kwartier met 30 achter laat dat
goede hockey nauwelijks meer met
effectieve daden gepaard gaan. De
klap, die het. opgevijzelde zelfver
trouwen kreeg was gewoon te groot.
Tenslotte kon een Abdul Rashid
dan ook nog eens bewijzen, dat in
het moderne hockey de technische
begaafdheden nog altijd meetellen.
Joost Boks, kansloos in het Neder
landse doel, zal hem dat direct na
geven. Ook al die andere Neder-
lanse verdedigers, die er steeds net
te laat bij waren als Abdul weer eens
op weg ging naar een verhoging van
de voorsprong, zullen dat moeten
erkennen.
Alleen: ze hadden er moetenst&fin
als Abdul kwam en in dat eerste
war naar 30
marcheerde. Aanvallen tegen Pa-
Kis tan is alleen maar moedig, meer
niet»
MEXICO STAD 'ANP) India,
de Olympische hockey-kampioen
van 1964, heeft op de openingsdag
van het Olympisch toernooi een
grote teleurstelling moeten verwer
ken. De met Pakistan wederom fa
voriete Indiërs verloren him eerste
wedstrijd, waarin Nieuw-Zeeland de
tegenstander was, met 12, nadat zit
bij de rust al een achterstand van
02 hadden. Verslagen letterlijk
en figuurlijk verlieten de Indiërs
het strijdtoneel en op de tribunes
zwegen him landgenoten, getooid in
hom kleurrijke gewaden, diep. De
„onoverwinnelij'ken" waren gestrui
keld over een zioh beter bij het mo
derne hockey aanpassende ploeg, dia
de ruimte zocht en twee van de vela
kansen in aantal talrijker dan dia
van India benutte. In de 28ste
minuut scoorde Keith Thomson uit
een strafcomer en in de 35ste mi
nuut passeerden Selwyn Maister
doelman Rajendra Christie feilloos
uit een strafbal.
De Nederlandse scheidsrechter»
Lathouwers en Herrehrugh, die re
soluut optraden tegen de overtre
dingen van de Indiërs, hebben een
duidelijk stempel op de wedstrijd
gedrukt. Het was Lathouwers, die
niet alleen de beide straffen uitdeel
de, welike tot de Nieuwzeelandse
doelpunten leidde, maar die ook in
de 27ste minuut de vermaarde schut
ter, linksback Prithipal Singh, met
sticks bestrafte, toen deze de ver
meende gelijkmaker inschoot. Te
voren had Prithipal Singh uit een
lange corner in de tweede helft de
achterstand tot 12 teruggebracht.
India diende na afloop een pro
test in omdat het tweede Nieuwzee
landse doelpunt na de officiële
speeltijd in de eerste helft zou zijn
gescoord. De Int. Hockeyfederatls
wees het protest eohter af.
ADVERTENTIE
Haarlemmerstraat 23 - Leiden
