Marie-Cecile Moerdijk
Nederland warm
te maken voor
het volkslied
probeert
150 KEER TV
In Vlissingen première
Volkslied festival
NAAR DE BOLLEN
Muziekdagen
te Konstanz
SATERDAG 20 APRIL 1068
LJJJi&TrtA 2
E eerste zin zeggen in een gesprek met Marie-Cecile Moerdijk is zoveel als de
m m eerste regel schrijven van een vervolgverhaal zonder einde. Het is een verhaal
f dat wie weet hoeveel maal achtereen verteld wordt in haar rustige huis in
Zeist. Ze heeft zich daar gevestigd, hoewel „vestigen" eigenlijk een enorm
gek woord is voor deze „wervelwind". Zelf heeft ze op haar beurt wel weer enige
bezwaren tegen dat „wervelwind". Want we mogen niet vergeten dat ze dl 39 is, hoe
wel we dat met excuus aan haar persoon graag en zonder m-oeite vergeven.
Marie-Cecile bemoeit zich met de jeugd en voor een befaamd zangeres betekent dat
meteen dat ze zanglessen geeft.
„Van alle kanten, uit het hele land komen ze
naar me toe. En ik heb er eigenlijk zo weinig
tijd voor. Ik heb mijn radio- en televisie
werk. de talloze concerten. En dan ben ik ook
nog directeur van de Nederlandse vereniging
voor de volkszang. De activiteiten van die
vereniging groeien momenteel geweldig. Ik
kom steeds krapper in mijn tijd te zitten".
Zal er daarmee ook een eind komen aan de
podiumreizen en de reizen zomaar? Komt er
een einde aan de carrière, die eens in het
Zeeuwsvlaamse grensdorpje Zuiddorps begon
en de belofte inhield toe te behoren aan een
van Nederlands beste sopranen?
Nee. Het concertprogramma is voller dan
ooit en als er even tijd komt, is er wel weer
een reis. Er zit behoorlijk wat leven in de
brouwerij die Marie-Cecile in enkele drukke
jaren om zich geschapen heeft.
Ontdekt door Jo Vincent
Muzikale Marie-Cecile, ontdekking van Jo
Vincent, werd 39 jaar geleden neergezet in
het dol-op-klassieke gezin van de Zuiddorpse
geheimschrijver des konings Moerdijk. Vader
Moerdijk was er uit plicht gemeentesecreta
ris. De last der voorvaderen drukte misschien
wat zwaar op deze in het België van toen be
faamde operazanger. Zijn diepe bas-bariton
kreeg aan het conservatorium van Gent een
diploma mee en met veel plezier was vader
Moerdijk 's avonds zanger en overdag ge
heimschrijver des Konings. Moeder Marie-
Jeanne Moerdijk-van der Swalm was en is
een vaardig muzikante. Ze behaalde het eind
diploma piano, ook al aan het conservatorium
van Gent en is nu stadsbeiaardier van Hulst
en Axel.
Eerst ambtenares
Marie-Cecile, zelf eens eerste ambtenaar ter
secretarie, volgde haar ouders naar het Gent
se conservatorium, kreeg er haar klassieke
zangopleiding en werd de sopraan met mis
schien wel het grootste stembereik van Ne
derland: vier octaven.
Ruth Horna gaf haar les. Marie-Cecile ver
wisselde Amsterdam voor Wenen en Ruth
Horna voor prof. Grossmann. Ze studeerde
intens, tot haar eigen verbazing en nader
hand: genoegdoening, want dat ze het nodig
heeft gehad, dat iedereen, die iets wil berei
ken het beslist nodig heeft, erkent ze graag.
Marie-Cecile Moerdijk, sopraan, con
certzangeres maar vooral: de natio
nale zangeres van het internationa
le lied, heeft donderdag 30 mei haar hon
derdvijf t/igste televisie-optreden. Voor een
sopraan, een concertzangeres, is dat een
bijzonderheid, voor de glimlachende Ma
rie-Cecile minder.
In een veertig minuten durend program
ma van de TROS-televisie, onder produk-
tie en regie van Dick Harris, zal zij in een
gesprek met de journalist André Oosthoek
iets meer vertellen over haar carrière en
plannen.
Haar tv-programma is daarmee nog niet
vol. Voor de KRO maakt ze binnenkort
een programma onder regie van Thorvald
Dudok van Heel en voor de NCRV wor
den het er deze zomer twee.
Marie-Cecile gaf concerten; zangrecitals heet
dat. Ze zong uit puur genoegen af en
toe een volkslied en opeens was het er. De
klassieke carrière, op het punt open te bloei
en, bleef wat ze was: hoopvol. Tegelijkertijd
groeide een andere carrière snel naar een
lange top. Marie-Cecile Moerdijk ging de we
reld in als die aardige, blonde sopraan, ze
gaat de wereld door als de gevierde zangeres
van heel veel volksliederen en -liedjes. De
nationale zangeres van het internationale
lied.
Hard werken
„Bewust leven, goed rondkijken, gelukkig zijn,
zingen". Het zijn enkele begrippen, die de sa
menvatting van een leven, het leventje van
Marie-Cecile, uitmaken. Hard werken hoort
er ook bij en weinig vrije tijd. Veel en ver
moeiend reizen en iedere avond op een of an
der podium de grote blonde glimlaclndie het
publiek verwacht. Het is het bekende verhaal,
dat van Joost mag weten hoeveel artiesten en
mensen die die naam hebben, wordt verteld.
Een avond muzikale rondreis met Marie-Ceci
le, een kort gesprek daarvoor en een kort ge
sprek daarna plaatsen je midden in dat le
ven. Het is echt. De glimlach is echt. Het
werk is echt.
Marie-Cecile is zichzelf. „Ik ben te lui om
iemand anders te zijn". Ze is niet te lui om
26 talen redelijk goed te leren spreken, niet
te lui om 60 landen te bezoeken en ze was
wat belangrijker is niet te lui om er avond
aan avond honderden en honderden mensen
van te vertellen.
„Dat was ook nodig. Voor mezelf weet ik het
wel."
Burgemeesterskoor
Op vrijdag 1 september 1967 komt Marie-Ce
cile, die journalisten van Zweden tot Egypte
aan het pennen heeft gezet, plotseling verhe
vigd in de nationale publiciteit te staan. Ma
rie-Cecile Moerdijk heeft zich aan het hoofd
gesteld van 15 zingende Zeeuwsvlaamse bur
gemeesters. Nederland heeft zijn burgemees
terskoor. Radio en televisie besteden aan
dacht aan het zuidelijk gebeuren. Er komen
aanbiedingen voor showprogramma's, voor
een grammofoonplaat. De vroede vaderen
weigeren. Ze vinden het nu goed genoeg ge
weest. „Zingen met mevrouw Moerdijk dat
gaat nog, dat is plezierig. Maar dan ook nog
eens op het toneel. Liever niet."
Marie-Cecile geeft de vaderen gelijk. „Ze heb
ben in elk geval het plezier leren ontdekken.
Dat zegt veel. Die publiciteit heeft me een
hoop voordeel opgeleverd voor de Nederland
se vereniging voor de volkszang. Dat is zo'n
vereniging die echt wel een beetje aan de weg
mag timmeren."
Directeur Volkszang
Sinds een klein jaar is Marie-Cecile nu di
recteur van die vereniging. Vooral niet: di
rectrice. „Nee, dat doet me denken aan be
jaardenoorden en vrouwengevangenissen. Di
recteur heet de functie, dus ben ik directeur."
In die funtie probeert ze Nederland warm
te maken voor het eigen volkslied. Wie haar
agenda ziet, merkt duidelijk dat er op dat
terrein nog zo het een en ander te doen
valt. Ze steunt in haar werk op een grote
populariteit. Dat is dezelfde populariteit die
de concerten, de jeugdconcerten, de radiose
ries en haar 149 televisie-uitzendingen haar
hebben bezorgd.
Haar directeurschap lijkt na jaren van rei
zen en trekken een rustpunt. Het is het niet.
Want wat zegt de begeleidingsbrief van de
rijkssubsidie aan de vereniging: „streven
naar verbetering en werken aan bevordering
van de volkszang." „Die vereniging is het ein
de voor mij. De mensen moeten meer zingen.
Dat is een vrolijk apostolaat."
Woensdag 19 juni wordt de première van een
jaarlijks terugkerend Volksliedjes festival ge
geven in de Scheldehal in Vlissingen. Het
zgn. Scheldemondfestival wordt door de Ne
derlandse vereniging voor de volkszang (dir.
Marie-Cecile Moerdijk) dit jaar georgani
seerd in samenwerking met de Stichting Cul
turele Gemeenschap Vlissingen.
Moerdijk. Na een proefconcert hl Heerenveen,
waar de samenzang met groot enthousiasme
werd ontvangen, kwam de gedachte bij haar op
dergelijke volksliedfestivals in meerdere plaat
sen van ons land te organiseren. Maar dan groot
ser van opzet, teneinde het festival uit te bou
wen tot een landelijk festijn.
Als eerste stad koos Marie-Cecile Moerdijk Vlis
singen. Al spoedig bleek dat haar plan in goede
aarde viel. Het werd vooral ook door leden van
zangverenigingen met gejuich en waardering be
groet.
necteftandse
vereniging
voor de
volkszang
waar je sprakeloos
genieten kimt
Het bekende liedje van Louis Davids is
welhaast onsterfelijk geworden in onze
liederenschat. De warme dagen die
maart en april ons brachten hebben de
bloembollen overigens een fikse stoot in de goe
de richting gegeven.
De velden zullen zich kleuren met een weelde
van bonte tinten en tallozen zullen „sprakeloos
genieten van de kleuren die je er ziet". Onge
twijfeld zullen de viermiljoen amateurfotogra
fen die ons kleine land telt, onder de bezoekers
zijn.
Daarom een paar tips:
Fotografeer steeds met een geelfilter bij zwart-
witfilm. Belicht omkeerfilm (voor kleurendia's)
steeds op de helderste delen van het onderwerp!
Doorsnee kleurenfilm belichten met 1/100 se
conde bij f:8, bij zonnig weer!
Probeer altijd een duidelijke voorgrond op te
nemen in uw beeld, als u weidse overzichten
fotografeert.
Niet altijd is een heel bollenveld fotografisch
het aardigst.
Bijgaand plaatje van Jean Frijns toont u dat
dichtbij vaak sprekender foto's geeft.
Injecties
Volgens Marie-Cecile: „Deze festivals moeten
verjongingsinjecties voor het Nederlandse volks
lied zijn. De mensen die er komen zullen onge
twijfeld met plezier zingen en aan het eind van
de samenzang gaat iedereen zeker met een vol
daan gevoel naar huis. Het Nederlandse volks
lied verwatert namelijk helemaal de laatste ja
ren. Het wordt een beetje in een vergeethoekje
weggedrukt. Alleen de ouderen onder ons kennen
nog wat liedjes uit het boekje „Kun je nog zin
gen, zing dan mee."
De bedoeling is er eigenlijk een soort „prom"
van te maken: massaal met z'n allen populaire
volksliedjes zingen en Teren zingen op de mu-
ziektonen van een oricest of een harmonie. Ra
dio en televisie zullen naar Vlissingen komen om
een aantal impressiesvan het festival vast te
leggen.
Om de volksliedfestivals met een vast herken
ningsteken in de toekomst aan te duiden, heeft
men een speciaal embleem laten ontwerpen, dat
in de toekomst op ieder affiche of programma
wordt afgedrukt, (zie foto hiernaast)
Grappig is te weten dat Marie-Cecile Moerdijk in
een auto rond rijdt, waarin achter de voorruit
een bordje is aangebracht met het opzichtige
.Nederlandse vereniging voor de volkszang."
Ook uit oogmerk van reclame.
Inspirerend voorbeeld
Het is bij dit gemeenschappelijk zingen steeds de
bedoeling dat de plaatselijke koren als steunpila
ren verspreid worden opgesteld in de ruimte om
een inspirerend en zingend voorbeeld te geven.
Marie-Cecile geeft als gastvrouwe op deze festi
vals een uitleg over de oorsprong van de ver
schillende volksliedjes en zal de strofen eerst
voorzingen.
De algehele en muzikale leiding is in handen van
dirigent Pons Jongerius.
Om jong en oud tijdens zulke „proms" te laten
meezingen, splitst men zo'n festivaldag in drie
gedeelten, 's Morgens en 's middags voor de
jongeren van lagere- en middelbare scholen en
's avonds voor de volwassenen. Het repertoire
bestaat alleen uit Nederlandse volksliedjes zoals
bijvoorbeeld „Slijperslied." „De boer had maar
ene schoen" en „Bobbejan."
Ook dit jaar worden te Konstanz aan het Boden-
meer internationale muziekdagen gehouden. Op
de openingsdag (19 juni) zal het Bodensee-Sym-
phonie-Orchester onder leiding van Günter Neid-
linger een modem werk van een Zwitserse compo
nist uitvoeren. Verdere concerten zullen vermoe
delijk worden gegeven door het Stuttgarter Kam-
merorchester, de Zagreber Solisten, het Bartok-
kwartet uit Boedapest en het kamerorkest „Les
Solistes de Bruxelles" met de violiste Lola Bibesco.
Op het programma staat voorts ook nog een or
gelconcert in het Munster van Konstanz.
Telefoneren in de trein
De Duitse Spoorwegen hebben hun telefoondienst
in de treinen verder uitgebreid Reizigers kunnen
thans uit P- en TEE-treinen telefoongesprekken
voeren. Dit is o.m het geval met de Rembrandt'
die van Amsterdam over Keulen naar München
rijdt.
