1
CHARLES
CHARLOTTE
)AG 2 MAART 1968
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 21
ADVERTENTIE
wrn
w«.v. verzekerings
maatschappij
...om zéker
te zijn!
brand-, inbraak-, storm- en glasverzekering,
v/ettelijke aansprakelijkheid voot particulie
ren, ongevallen-, ziekte- en ziektekosten
verzekering
westblaak 22-r'dam
tel.010-110004*
worden. Toch waren er ook uren,
waarin zij heel blij was een meisje te
zijn. Soms mocht zij met Mademoi
selle bü haar moeder in het boudoir
zitten handwerken. Dan voelde zü
zich als een jongedame en tegen
Charles pronkte zü, dat ze veel meer
leerde dan hy.
Op een zondag toen zü achter in
het park speelden, klommen de kin
deren in een boom om appelen te
plukken, die ze dan wegstopten in de
onmogelükste schuilplaatsen, zelfs
onder hun matras. Charles greep te
ver en viel. Hü bleef een ogenblik
liggen en Charlotte klom vlug als een
aapje naar beneden en stond angstig
te küken naar zün wit gezichtje met
de gesloten ogen. Juist toen zü wilde
wegrennen naar Brechte om hulp,
kwam hü bü, glimlachte flauwtjes en
richtte zich op. Maar aan tafel voel
de hü zich misselük en duizelig en
zün vader merkte het.
(Wordt vervolgd)
Geen Frans-Duits
front in Brussel
De Westduitse en Franse minister
van Buitenlandse Zaken, Brandt en
Couve de Murvilie, hebben in
de Europese ministerraad in Brus
sel geen gesloten front gevormd te
gen de andere vier bü de hervatting
van de discussies over het probleem
van de Brise toetreding.
Brandt verklaarde, dat bondskan
selier Kiesinger en president De
Gaulle het in hun recente gezamenlü-
ke verklaring weliswaar eens waren
over de noodzaak van een „arrange
ment" met Engeland, doch dat over
de inhoud ervan geen Frans-Duitse
overeenstemming bestond.
De Duitse minister gaf vervolgens
een uiteenzetting van wat de Duitse
regering als „tussenfase" voor de
Britse toetreding voor ogen stond,
waarin hü duidelük mikte op een
soort vrü handelszone tussen de Zes
en Groot-Brittanië met de andere
kandidaat-leden (Ierland, Noorwe
gen en Denemarken). Zijn verklaring
waarvan Couve de Murvilie zich dui
delük distancieerde, was voor de mi
nisters van de Benelux en Italië aan
leiding hem te verzoeken deze denk
beelden op papier uit te werken, met
het oog op een volgende raadsverga
dering die op of 11 maart zal wor
den gehouden.
De Franse minister distancieerde
zich niet alleen van de Duitse denk
beelden, doch ook van het plan van
de Benelux en dat van Italië, dat ook
maatregelen wenst om te voorkomen,
dat de kloof alsmaar groter zal wor
den naarmate de Europese gemeen
schap zich onder de aspirant-leden
verder ontwikkeld.
Minister Luns was na de vergade
ring niet ontevreden. Hü dacht dat
men een stapje vooruit gekomen was.
Het Duitse plan is zeker een ernstige
studie waard, zo verklaarde hü- De
afwüzende houding van ztfn Franse
collega had hem uiteraard niet ver
rast.
Ons dagelijks vervolgverhaal
en
PANDA EN DE POLYDINGVS.
6196. „Ais de Polydingus niet meer lacht nadat iemand
niest, is mijn onderzoek hier afgelopen!" verklaarde de Meester -
Ontdekkingsreiziger. „Het heeft geen zin meer om hier langer te
blijven. Bovendien is hij niet gevaarlijk meer, want hij zal geen
scheuren meer veroorzaken. U kunt uw beloning voor het vangen
van dit wezentje wel intrekken. Ga je mee, Panda?"
„Ja", zei de aangesprokene en hij schudde de Polydingus de
hand. „Dag hoor! Het was prettig om met je kennis gemaakt te
hebben. En het heeft me geleerd om niet te vlug te lachen om
anderen!"
Even later steeg het vliegtuigje op en na vele Kilometers vlie
gen landde het veilig en zekér in de bewoonde wereld.
Jk moet onmiddellijk m'n ver slag je voor de krant schrijven
riep de journalist Kwiekjes wegdravend. „Polydingus ongevaarlijk
Dat zal een lekker artikel geven voor de voorpagina!"
„Hier heb je een vergoeding voor je hulp als m'n assistent",
sprak de Meester-Ontdekkingsreiziger intussen tot Panda. „Maar
ik hoop, dat je ook hebt geleerd om me niet te storen, als ik bezig
ben met een onderzoek. Want dat is hoogst storend. Ik houd
daar niet van!"
EINDE VAN DIT VERHAAL.
RECHTER TIE EN DE VOSSEMOORDEN
13—83. Yoe-lan stoort zich niet aan de dienares die is bin
nengekomen om de schotels af te ruimen en die zich verbaasd
schijnt af te vragen waar de Staatsacademist gebleven is. „Siao
was de enige man van wie ik ooit gehouden héb", zegt de dichte
res toonloos. Jk werd verliefd op hem toen ik negentien was. Hij
ontvoerde me uit het huis waar ik werkte, in de hoofdstad. Toen
hij genoeg van me kreeg, liet hij me zonder geld ergens achter en
ik moest werken in de goedkoopste danshuizen. Een andere dichter
nam mij weer mee naar de hoofdstad. Ik kwam er weer bovenop
en mijn eigen ster als dichteres begon te stijgenNatuurlijk
probeerde ik Siao terug te winnen, maar hij joeg me weg als een
lastige katRechter Lo heeft intussen een bediende gewenkt
en vertelt hem haastig wat er gebeurd is. „Er is een smal pad dat
naar beneden leidt", zegt hij. „Probeer met een paar mannen of
je het lijk kunt vinden, maar waarschijnlijk is het meegevoerd
door de bergstroom".•Yoe-lan heeft Lo's laatste woorden gehoord.
Jaren geleden liet hij al bouwplannen maken voor een kolossaal
grafmonument"zegt ze. „En nu zal zijn lichaam wegrotten in een
ravijnTwaalf jaar heeft hij mijn hele leven in beslag geno
men. Hij heeft mij laten lijden zoveel hem maar mogelijk was
maar ik bleef van hem houden. Toen je me gisteren uitnodigde,
wilde ik eerst weigeren, Lo. Omdat ik hoorde dat ook Siao zou
komen. Maar ik was te zwak, ik kwam toch.
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
1069. Snel lichtte Bram zijn vrienden in. Een wenk... een
gefluisterde bespreking..en daar stormden onze dapperen de huis
kamer binnen om de Dood van Pierlala te overvallen.
„Je spel is uit", riep Bram met krachtige stem. Je bent onze
gevangene. We weten je geheim".
Het is gedaan met je streken", riep Jan geweldig, en hij vond
het jammer dat Katrijn in de keuken was gebleven, zodat zij zijn
heldendom niet zag. De huisbaas was er trouwens niet van onder
de indruk. Hij rende naar het raam en schreeuwde: „Politie, po
litie!" want hij dacht, dat het om zijn geld te doen was.
Temidden van al die opwinding en luidruchtigheid rekte de
Dood van Pierlala zich uit.en uit.en verder uit, tot zijn hoofd
tegen de zoldering drukte.
„Denk om het plafond", riep de huisbaas. „Ik heb pas laten wit
ten".
„Achteruitsiste de Dood van Pierlala dreigend. „Achteruit
en laat me los.anders groei ik verder en dan stort het huis bo
ven jullie hoofden in".
Nog was hij niet verslagen.
Oorspronkelijke roman door Willy Corsari
spraken nooit meer over wat
leurd was in de toren. Ze wisten
enlijk niet, w&t er was gebeurd,
dat was juist zo angstwekkend.
3.
)e gasten waren vertrokken, het
Bn verliep weer als altijd. Charlot-
wist zelf niet, waarom het haar
c, alsof alles was veranderd. Zü
eg nu handwerkles. Mademoiselle
ook pogingen gedaan hun piano-
te geven, maar dat werd een mis
ting. Ze hadden geen oren, klaag-
ie tegen hun moeder; ze hoorden
niet eens, als ze ernaast sloegen,
islotte was het alleen Charlotte,
nog piano moest studeren. „Laat
jongen met rust!" had hun vader
1, een jongen hoeft geen piano
eren. Toen wist zij opeens, wat
s, dat alles zo veranderd deed
iets met haar vader. Hü was
and geworden, stil en zelden
zo vrolijk als ze hem altüd had-
gekend. Maar wat haar eerst
laasde en langzamerhand steeds
o- verdriet ging doen, was nog iets
ers: het leek wel, of hü opeens
Charles veel meer hield dan van
r. Toen ze beiden kou vatten, was
om Charles, dat hü zich opwond,
joiigen hoestte, hü moest in bed,
dokter ipoest komen. Hü zat bij
%iibed en zün vrouw en de dokter
llten hem uit om zijn overdreven
iorgdheid. Charlotte hoefde niet
bed, hoewel zü even erg hoestte
het zelfs opzettehjk deed om hem
laten merken dat zü óók zorgen en
di^roeteling nodig had. Maar hij let-
jer niet op. Eens, toen hü thuis
tm terwül het regende en ze hem
(jd tegemoet renden, riep hü
y karles, je zult weer kou vatten!
nam de jóngen op zün arm en
leg hem naar binnen. Charlotte
K staan in de regen, tot haar moe-
uit een raam riep,'of ze gek was
lorden? Aan tafel zei Charlotte te
vader:
Pappie, ik was drüfnat!"
Jaar hij zei alleen tegen zün
fels het regent, moet je Charles
houden".
erg was het niet, antwoordde
Tn ze zün het gewend",
lun vader nam dikwijls foto's,
ehadden het altüd heerhjk gevon-
zü mochten toekijken hoe hü
ontwikkelde, op een zolderkamer,
alleen een petroleumlamp
ndde met rood papier om het glas.
was altüd weer een wonder voor
als zü zichzelf en de hun ver-
ïwde dingen langzaam zagen ver-
ijnen op de plaat. Nu gebeurde
dat hü Charles meenam
daarnaar te küken, terwül zü zat
handwerken. Charlotte vond dat
echtvaardig. Charles moest leren,
zy handwerkte. Op een dag rebel-
ze, smeet haar borduurlap
wilde niets meer doen. Made-
iselle riep haar moeder om hulp en
d zonder eten naar bed gestuurd,
kon niet Slapen en hoorde, hoe
vader later nog bü Charles bin-
iging. Vergeefs hoopte ze, dat hü
nog evén bü haar zou komen. Er
een pün in haar borst, stekend
brandend. Die voelde zü nu voort
end. Hü hield alleen nog van
irles. Het was Charles, naar wie
dadehjk keek als hü thuis kwam,
irles, die hü een pony beloofde,
lis üep zü woedend weg en weiger-
met Charles te spelen of te
De jóngen begreep niets van
..buien; als zij zag, dat hü be
droefd was, kreeg zü berouw. Ze
hadden vroeger nooit ernstig gekib
beld en zü begreep zelf niet, waarom
zü nu soms behoefte voelde, hem
pün te doen. Eens klaagde zü haar
nood tegen Brechte. De oude vrouw
lachte en zei, dat een vader gewoon-
lük het meest trots is op zün zoon.
„Dan wil ik zün zoon worden", zei
het kleine meisje.
Brechte lachte nog harder.
„Wacht maar, tot je een mooie jon
gedame bent, dan is je vader ook
trots op jou!"
Het stormde veel dat najaar. Dan
speelden zü op zolder en vermaakten
er zich met oude kleren uit de kam-
ferkisten te nemen en zich te verkle
den. Alles ging goed, zolang zü sa
men waren. Maar dan kwam hun va
der thuis en riep dadehjk om Char
les, nam hem met zich mee, liet hem
rüden op zün paard, hielp hem schie
ten met zün boog. Charlotte voelde
zich buitengesloten. Zü verlangde
soms heftig met Charles te ruilen.
Zü wilde het zoontje van haar vader
