Zangsterretje Heintje:
Simons wil toch
maar liever naar
de nijverheidsschool f
„INTERVIEW LIGT ME
HET BESTE"
Netty Rosenfeld:
bewonderaa
voor 12-jari£
E
Fanmail vat
duizenden
ZATERDAG 2 MAART 1968
Al 23 jaar loopt zij mee in het radio- en televisiebedrijf: Netty Rosenfeld, een begrip
voor de onderen, een welbekende voor de hedendaagse generatie. Een soort Ida de
Leeuw-van Rees op ander terrein, noemt ze zichzelf glimlachend.
In 1945 startte ze bij radio Herrijzend Neder
land in Eindhoven. Daarna kwam ze terecht
bij de AVRO en de VARA en werkt ze, in
free-lance verband, dan al weer zeven jaren
voor de verschillende omroepverenigingen.
Een klein overzicht van haar hedendaagse
activiteiten: ze werkt mee aan „uitgerekend",
„Koning klant", KRO radio derde net (tot
1 mei), ze produceert programma's voor de
IKOR-tv, ze spreekt de filmpjes in de VARA-
quiz „Per seconde wijzer", ze zit in „Cur
sief", een satirisch KRO-radioprogramma en
ze doet voor de VPRO „Een mens is maar
een mens".
„Dat programma noem ik het laatst, omdat
ik dit eigenlijk het fijnste werk vind. Het in
terviewen ligt me het beste, al vind ik het
moeilijk; de mensen klappen zo gauw dicht,
vooral zij, die in de bekendheid staan. Dat
vind ik zo knap van een vrouw als Bibeb, die
juist dat soort mensen interviewt en ze al
tijd aan het praten weet te krijgen en te
houden".
Veranderingen
De veranderingen, die Netty Rosenfeld in de
loop van haar 23 jaren durende carrière bij
radio en tv heeft meegemaakt, zijn onvoor
stelbaar groot. De positie van de radio in de
vlak na de oorlog liggende jaren is verdwe
nen het accent ligt nu op de tv. De hele
aanpak is trouwens veranderd. „Je merkt het
niet zo sterk als je meeloopt. Je verandert
zelf mee, als je tenminste je ogen openhoudt.
Ik zou nu ook niet meer een orkestje kun
nen omroepen a la 1948 ik zou niet meer
weten hoe dat moet. Iets wijs-beschouwelijks
over die verandering kan ik niet zeggen, je
bent er zelf te veel bij betrokken".
Wie waren haar collega's van het eerste uur?
„Mensen als Piet te Nuyl, Siebe van der Zee,
Pim Reyntjes, Joop Reinbout. Siebe noemde
ik vroeger „poppekop" wat zal hij kwaad
zijn als hij dat leest maar nu is hij zo
hoog gestegen dat je geneigt bent meneer
tegen hem te zeggen. We zijn met z'n allen
nog steeds oude vrienden van elkaar. Later
kwamen er wat andere vrouwen bij, zoals
Mieke Melger van „Hoe is de stand Mieke?"
en Mies Bouwman, Tanja Koen, Ageeth
Scherphuis en Ilse Wessel. Ik vind dat je op
de een of andere manier toch wel aan onze
programma's kunt zien, dat we het vak in
onze begintijd allen grondig hebben geleerd.
Vooral bij de radio hebben we van alles moe
ten doen. Veel is er, bij mij althans, mis ge
gaan, vooral als je je eig~n werk kritisch be
kijkt. Maar op een gegeven moment leer je
wat je wel en niet aan kunt en daar ga je je
op inrichten".
„Kritisch kijken naar de collega's? Ik moet
u zeggen: Ik zie weinig tv, ik heb er gewoon
de tijd niet voor. Maar van wat ik zie vind ik
dit: werkelijk goede omroepsters vind ik El-
lis Berger en Ilse Wessel. Het is moeilijk om
het vak omroepen jaar in, jaar uit, vol te
houden, maar zij doen het. Voor Mies Bouw
man heb ik grote bewondering. Ze is van gro
te klasse, laat iedereen dat goed begrijpen.
Dat is er ook één, die weet dat je een goed
produkt moet afleveren en geen flauwekul".
„Het werk groeit met je mee", vindt ze. „En
mis je eens wat, dan is dat wel vervelend,
maar daarmee is de kous af. Zowel radio als
televisie stellen hoge eisen. Je kunt je werk,
dat is althans mijn oprechte mening, nooit
half doen. „Een mens is maar een mens"
vergt veel van mij. Ik probeer altijd zo ob
jectief mogelijk te luisteren naar de men
sen, maar ik ben met ze en niet tegenover
Achter vrolijk
gezicht schuilt
vaak iets anders
dan je verwacht
gesteld aan ze. Het praten met mensen doet
je vaak de betrekkelijkheid van een hele
hoop zaken inzien achter ieder, al is het
nog zo vrolijk, gezicht schuilt iets anders dan
je verwacht; ieder mens heeft zijn eigen
moeilijkheden. Ik laat me er nooit toe verlei
den de mensen iets te laten zeggen, waar ze
later eventueel spijt van hebben. Voor een
dergelijke vorm van zgn. „hard interviewen"
lenen de onderwerpen in mijn programma
zich niet".
„Diehards"
„Als ik echter een politicus zou moeten in
terviewen, en ik zou dan de beleefde aardige
vrouw zijn, zou ik natuurlijk niets bereiken.
De „diehards" moet je over de brug laten
komen, maar ik interview alleen gewone men
sen en die moet je in zekere zin tegen zich
zelf beschermen. Wat harde interviews be
treft, ik geloof er niet in. Je hebt wel onbe
schofte interviews. Als voorbeeld zou ik wil
len noemen het interview van een Tros-man
met Pistolen Paultje. Ook vind ik dat een in
terviewer, tenzij hij zich in een discussie be
geeft, niet zijn eigen mening naar voren moet
brengen. Voor het overige heb ik geen enkel
bezwaar tegen het harde interview het is
de enige mogelijkheid. We leven nu eenmaal
niet meer in een tijd, waarin we ons knollen
voor citroenen laten verkopen, daarvoor zijn
de zaken om ons heen te belangrijk. Ik heb
dan ook grote bewondering voor de manier
van werken van Wigbold, Van der Poel en
Van den Heuvel".
Heeft zij veel kritiek op haar programma's?
„Mijn kinderen zijn mijn grootste critici en
hun hoeveelheid op- en aanmerkingen is niet
gering. Als een interview van mij ze niet pakt,
zitten ze me tijdens de uitzending verwij
tend aan te kijken. „Koning klant" doe ik
volgens hen wel aardig, alleen trek ik volgens
die twee nogal eens verkeerde kleren aan,
maar daar stappen ze grootmoedig overheen.
Dat is dan toch weer meegenomen.
„Pappa", zei hij laatst tegen zijn vader, „ik
geloof toch dat ik radiotechnicus word. Ik wil
na de zesde klas toch maar liever naar de
nijverheidsschool om dat vak te leren".
„Nou, hij mag doen wat hij wil. Wij zullen
hem niet dwingen te zingen", zegt vader re
soluut. Hoeveel jongens sparen, als ze nog
naar school gaan, niet postzegels en kijken
daar later nooit meer naar om. Zingen is
Heintjes hobby. Hij mag ermee ophouden
wanneer hij dat wil".
s
#e:
Maar hij weet te wachten. De onderwijze
van zijn school hebben ook lang stug g
tegen hem. Het was alsof ze het niet fijt
den, dat een van hun leerlingen zovP
aandacht trok. Maar stilaan is dat verl
en ook die onderwijzers leven nu met H|r
successen en tegenslagen mee.
De Duitse platen worden in Bremen F
nomen. Heintje mag er best een vrije dal
nemen als hij wil. Maar vader en nf.
hebben beslist: „Als ze op Heintjes stem
gesteld zijn, moeten ze die platen maar I
dags opnemen". m
En dat gebeurt ook zo.
Televisie in Knokke
Heintje bereidt zich nu voor op een
sieshow in Knokke. Het is niet de eerstl
dat hij voor de BRT-camera's optreeff
de eerste van de reeks kerstzondagen~
jaar trad hij in België op in de televisi'
„Binnen en buiten". r
Het Nederlandse programma Monitor I
met een overname daarvan Heintje r
destien" op de Nederlandse beeldbuizen.
Op 6 januari van dit jaar blikte Heinw
de camera's van de Oostenrijkse televisi'
joenen vertrekken in Oostenrijk, DuitsliL
Zwitserland binnen en zong hij zijn ni«
mamma-liedje. „O mama, vertel me".,
mamma zingt Heintje nog altijd het liT
Dat televisie-optreden en zijn samenwi
met Vico Toriani bracht Heintje op dtt
de plaats van een Duitse hitparade. 1
serie „Grote acht" in West-Duitsland -
Heintje al wekenlang afwisselend de
de 3 de plaats.
Trotse broer en sus
Broer George (17) en zusje Ingrid
mons misgunnen Heintje zijn „hobby"
minst. Zij helpen hem met het antwc
op fanpost. Ingrid zit vaak over Heintje
ces te dromen. In de klas zegt ze soms ]y
ling zonder aanleiding „Mijn broertjflO
toch zo mooi zingen, juffrouw". Die ju]
antwoordt dan, dat ze dat zelf ook al
vastgesteld. o<
Als de zomer aanbreekt kan Heintje i ju
zich samen met Heintje junior schrap i
Honderden mensen hebben nu al aanfv<
digd tijdens de vakanties in Limburg del hi
ni-bar" in Bleijerheide dagelijks te betf d
om Heintje te kunnen zien en horen.
„Ik verwacht een goed seizoen", zegt1 P>
Hein.
„Heintje is niet meer te remmen", staat er
al weken op de omslagpagina's van Duitse
muziekbladen.
Maar thuis, in Nederland, wel. Daar zorgde
niet lang geleden een rechercheur van de
arbeidsinspectie in Maastricht voor. Hij kwam
in het café aan de Dr. Ackenstraat in Bleijer
heide heel officieel aanzeggen dat Heintje
volle twaalf jaren oud, leerling van de zes
de klas van een lagere school niet mag op
treden.
Strenge bepalingen omtrent kinderarbeid zet
ten hem de voet dwars. De arbeidsinspectie
dreigt voortdurend met procedures tegen va
der Simons.
„Het gaat toch maar om 't plezier van ouden
van dagen en zieken. Die vragen Heintje dui
zend keer voor hen te komen zingen. Nou ja,
een enkele keer ook wel eens voor carnaval-
vierend Limburg. Maar dan moet de op
brengst voor een goed doel zijn," legt vader
Hein Simons uit.
„Als we aan alle aanvragen zouden moeten
voldoen, sleepten we Heintje elke avond
langs vier of vijf feestzalen en schouwburgen.
Het moet voor Heintje een hobby blijven. Uit
buiten is er niet bij".
Vier centen per plaat
Maar ook zonder optreden in eigen land en
voor vaderlandse t.v.-camera's heeft Hein
tje al wijd en zijd roem vergaard. Brieven
met „Heintje" Holland erop, of „Gesang-
star"-Kerkrade worden door de PTT zonder
nadenken in de brievenbus van de „Hanni-
bar" afgeleverd. CNR/Telefunken heeft al 8
maal Heintjes stemmetje feilloos in de zwar
te platen gegroefd. Inmiddels zijn daarvan
een half miljoen kopieën verkocht. Zeven
Duitse songs en een Nederlandse. Van elke
verkochte schijf beurt Heintje 4 Hollandse
centen.
„Daarvan betalen we later Heintjes zangstu
die", leggen vader en moeder weer ongevraagd
uit. Maar het is lang niet zeker of Heintje
wel zin heeft om straks naar een zangacade
mie te gaan.
Vader Simons' duidelijke taal moet d<
derdduizenden Heintje-fans wel diep
vlees snijden. Die fans sturen duizendei
ven naar de jongen in Kerkrade. „I
kom toch bij ons zingen". „Heintje we
je zien, we komen er voor naar Kerkrad h
dat?" Of „Heintje laat eens weten als
Limburg optreedt. Want daar zul je het
destien toch wel eens doen".
Tussen de fanpost van Heintje slingeren
teloos foto's met handtekeningen vai
Toriani en Catherina Valente.
Een 78-jarige mijnheer Brand erge
Nederland stuurde Heintje een tel
„Zo stel ik me jou voor, jongen", schi
erbij. „Het lijkt toch wel een beetje,
teken al zeventig jaar maar mijn oge]
me in de steek".
„Het is precies de trui die Heintje
van de platenhoezen draagt", merkt
Simons een gelijkenis in het portret
Waarom zij ivèl
„Ze willen Heintje met het optrede!
bod kapot maken, zoals ze het Liml
nachtegaaltje Marliesje Vincken uit BcT
ook haar jonge carrière hebben vet
Waarom mogen er wel allerlei kinde]
tjes optreden en waarom mag Rudi
wel altijd kinderen in zijn show laten
En Heintje mag niet, alleen omdat hij 'r
mercieel" is door die paar platen" meel
Hein Simons senior. Kleine Heintje ij
ook verdrietig om.
k
„Heintje", stelt Hein Nicolaas Theodoor
Simons in Kerkrade-Bleijerheide zich
netjes voor als hij om vijf over twaalf uit
school komt en het keukenkamertje van
zijn ouderlijk huis aan de Dr. Ackenstraat
binnenvalt. De rest van de benedenver
dieping van het pand is café. De „Hanni-
bar" van vader en moeder Simons waar
vensters en muren aan hun tweede zoon
herinneren.
Heintje is sinds enige maanden een gevierd
zangsterretje. In Nederland viert hij triom
fen achter de schermen, in het buitenland
treedt hij in het volle voetlicht van de
schouwburgen en de schijnwerpers van tele
visiestudio's.
