<h eatles financieren
boutique van
Nederlanders
in Londen
exotische
BOJOURAzingend in
Weekendshow
sl'
De Beatles-Boutique aan de Londense Baker-
street is in feite een Nederlandse onderneming,
want de bizarre met belletjes geborduurde narren-
kledy, de paars fluwelen toverheksmantels, de
nonnenhabijten, de Mexicaanse schapevachtjassen
en de satijnen haremgewaden werden stuk voor
stuk ontworpen door de 24-jarige tot voor kort nog
in Amsterdam wonende Josje Leeger. De eveneens
uit de hoofdstad afkomstige kunstschilder Simon
Posthuma (27) zorgde op de binnen- en buiten
wanden van de boutique voor Jugendstilachtige
decoraties. De affiches, die er te koop zijn, maak
te de 23-jarige Marijke Kooger. Him manager,
Barry Finch, bracht hen een paar maanden ge
leden in contact met de Beatles, die zó enthou
siast over de excentrieke creaties waren, dat zij
zich bereid verklaarden een boutique voor haar te
financieren.
De Beatles zien nu zelfs iets in een wereldom
vattend boutiqueconcern. Of dat zal lukken is de
vraag, want op de openingsdag van „The Apple"
waren er wel veel kijkers, maar zeer weinig ko
pers.
Bloemen van plastic
Aan de opening van de winkel op de hoek van
de Baker- en de Paddingtonstreet ging een „ap
pelsap-party" vooraf met als ere-gasten de Rol
ling Stones, danser Rudolf Nureyef en Twiggy.
Toen de deur openging, stormden hartstochte
lijke Beatles-fans naar binnen.
Ze kwamen terecht in een mierzoet imitatie-
paradijs vol plastic bloemen. In lange gewaden
geklede verkoopsters lieten in alle hoeken wie
rookstokjes branden en gekleurde lampen aan het
donkerblauwe met gouden sterren beschilderde
plafond flitsten in een verbazingwekkend tempo
aan en uit.
Voorbijgangers, die van het schouwspel niets
wilden missen, vergaapten zich aan zeven in de
meest vreemdsoortige creaties gehulde etalage
poppen, die de zeven wereldrassen moesten perso
nifiëren.
De „Apple" had bij de eerste aanblik meer weg
van een uitdragerij van totaal onverkoopbare to-
neelkleding, dan van een hip modewinkeltje van
ridderorde-dragende Beatles.
Ook instant-appelsap
Gelijkvloers kan men in „The Apple" opblaas
bare fauteuils van doorzichtig plastic (prijs
f 200) kopen, maar er waren ook bijna één meter
lange Beatles-poppen, die inclusief lorgnet f 70
moesten opbrengen. Voor wie dat allemaal te duur
was, hadden de verkoopsters nog als laatste troef
een pakje instant-appelsap a raison van f 1 bij de
in de kleuren van de regenboog geschilderde kas
sa klaarliggen.
In een wanstaltige fontein drijven plastic dah
lia's. Vlak daarachter bouwde Simon Posthuma
een baldakijn van bordkarton om het riante en
tree van een paleis uit de sprookjes van Duizend
en één nacht. Wie het pistachegroene, fondant-
roze bouwsel betreedt, kan per trap afdalen naar
het souterrain waar de door Josje Leeger ont
worpen kleren worden verkocht.
Boven de 60
Bedrijfsleidster Pauline Fordham, een trouw*
vriendin van de Beatles, stond in een lange paar
se mandarijnenjas van verbazing haar ogen uit te
wryven toen zij bemerkte dat de eerste bezoekers
van „The Apple" geen tieners, maar nieuwsgierige
Londense huismoeders waren, die giechelend in
de rekken grasduinden. Dames ver boven de zes
tig hielden schichtig om zich heen kijkend een mi
nirokje voor en constateerden voor de spiegel „dat
ZATERDAG 13 JANUARI 1968
Voorbijgangers vergaapten zich voor dat
Beatles boutique aan etalagepoppen, gehuld in
vreemdsoortige creaties. (n
t
I
de Beatles haar creaties wel te kunnen verkopen,
Ze doet dat in Engeland overigens onder de naam
„The fooi", de dwaas, een werkgroep waarvan ook
Marijke Kooger, Simon Posthuma en impresario
Barry Finch deel uit maken. Vaste klanten heefr
ze al. Het zijn de echtgenotes van de Beatles.
Simon Posthuma voorzag de buitenmuur
van „The Apple" van een schildering in 27
verschillende kleuren.
„U komt net een shilling tekort", zei Jenny Boyd schoonzusje van
George Harrison tegen een zenuwachtige Franqaise, die de eerste
klant was in de nieuwe Beatles boutique „The Apple". De roodharige
juffrouw uit Nancy vond na veel zoeken eindelijk het gewenste munt
stuk in haar portemonnee. Jenny Boyd nam het wat verlegen in ont
vangst. „Weet u"verontschuldigde zij zich, „wij zijn de enige Londen
se boutique die geen winst maakt". De Franqaise keek haar ongelovig
aanliet een overhemd in beardsley-print ter waarde van ongeveer veertig
gulden voor zich inpakken en zei: „Dat is dan dom".
het eigenlijk zo gek niet stond". Rode, paarse en
zwarte fluwelen minimale minirokjes, die f 50,-
kosten, waren overigens de enige draagbare crea
ties van Josje. De jurkjes met trompetmouwen
van meubelstof (f 70,-) en de capes van badstof
en fluweel waren zo extravagant dat ze onmoge
lijk bestsellers kunnen worden.
Trendvoortgezet
Diezelfde extravagantie werd een paar jaar ge
leden met de Amsterdamse „Trend Boutique",
waarvan „The Apple" eigenlijk een voortzetting
is, fataal. Trend-Boutique-eigenaar kapper Mario,
die samen met Josje Leeger, Marijke Kooger en
Simon Posthuma „Free Fashion" lanceerde en
Amsterdam tot het centrum van de wereldmode
uitriep, wist aanvankelijk wel echtgenotes van
textielbaronnen voor zijn project financieel te in
teresseren, maar kwam steeds meer geld tekort
en werd uiteindelijk wegens oplichting tot gevan
genisstraf veroordeeld.
Josje hoopt nu door het geld en de naam van
De huiskamer van de Haagse familie
van Meizen: een bloemetjesbankstel, een
kat die de bloemen op de salontafel op
vreet ondanks herhaalde waarschuwingen
(„het is zijn eigen schuld als-ie straks
overgeeft"), een vleugel en een muziek
standaard, waarop de hoes van een lang
speelplaat ligt. Duidelijk zichtbaar voor
de bezoeker. Night Flight Night Sight. De
eerste LP, die is volgezongen door de
dochter des huizes, de 20-jarige mej. R. G.
B. van Meizen, bij tv-kijkend Nederland
beter bekend als nu eens interviewende
(in Vjoew) en dan weer zingende (in o.a.
Pick up en Weekendshow) Bojoura.
Geen artiestennaam
Een artiestennaam? „Nee, zo heet ik echt,
Bojoura van Meizen. Die R en G betekenen
Raina Gerardina, de namen van mijn grootmoe
ders. Maar ik ben altijd Bojoura genoemd. Als
kind vond ik dat verschrikkelijk, op school, u
weet wel Maar nu is zij er zo mee inge
nomen („het is wel apart''), dat zij haar ach
ternaam als overbodige ballast beschouwt. In
„het vak" tenminste, de showbusiness.
Bojoura dus, zonder meer. Met haar lange
sluike donkerbruine haar, grote grijsgroene
ogen en volle lippen een ietwat exotisch type
tje. Dochter van een Nederlandse bankemployé
en een Bulgaarse zangeres-muziekpedagoge. Over
Bulgarije, waar zij sinds haar twaalfde jaar
bijna elke zomer heen is gegaan, zegt ze: „Je
ziet er niemand zo zuur rondlopen als hier. De
mensen zijn er veel tevredener met alles en
hebben eigenlijk niets. Ik benijd ze om die ma
nier van leven, maar zou het zelf niet kunnen".
Zang en piano
zy is opgegroeid in Nederland, bezocht in
Den Haag de English high school en wist toen
ze daar op haar zeventiende van afkwam, niet
precies wat ze wilde worden. „Ja, het moest
wel iets in de kunst zijn. Sinds m'n twaalfde-
zong ik al, met mijn moeder en zo; ik had ook
wel idee in toneel en ik speelde piano en toen
dacht ik: ik moest maar naar het conservatorium
gaan om concertpianiste te worden. Maar vijf,
zes uur spelen per dag was me te veel. Boven
dien zyn m'n handen te klein, ik haal maar
één octaaf. Voor een stuk van Rachmaninow
bijv. dat ik technisch wel aankon, waren mijn
vingertjes te kort; die zijn niet meer gegroeid
sinds m'n twaalfde jaar".
De droom eens concertpianiste te worden,
duurde amper drie maanden. Toen ging Bojoura
in een gezin met vier kleine kinderen werken
„om ervaring m het huishouden op te doen".
Daarna verbond zij zich aan het taaiinstituut om
Engelse conversatieles te geven („dat doe ik
nu nog, gemiddeld drie keer in de week").
Daarom volgde zy de cursus van de nog jonge
academie Podiumvorming, waarvan haar moeder,
Deny Zonewa, directrice is. Maar aan het begin
van het vorige jaar wist zy nog steeds niet,
wat ze precies wilde worden.
Aan het rollen
En toen kwam Golden Earring George Kooy-
mans in haar leven. Dat wil zeggen: hy kwam
zangles nemen bij haar moeder „om niet schor
te worden", zag Bojoura, hoorde haar en be
sliste dat ze maar eens een plaatje moest ma
ken; hy had toevallig net een liedje klaar.
Dat was Everybody's day. Het werd in Enge
land opgenomen. Bojoura: „Ik deed het voor de
lol. Ik had er niet zoveel verwachtingen van".
Maar zie: Everybody's day werd achttiende in
Veronica's top veertig. Er werd een tweede single
gemaakt, Dream man, die echter ergens in de
onderste regionen van de hitparade bleef han
gen.
De bal was niettemin al aan het rollen ge
bracht. Bojoura verscheen voor de tv-camera,
in Moef Ga Ga en Pick up. Zy ging inter
viewen in Vjoew. „dat deed ik om elke maand
op de tv te komen". Want Bojoura gelooft in
televisie.
„Optreden in het land doe ik vrywel niet.
Als ik dat zou doen, zou ik met een bandje moe
ten optreden en dan kryg ik het soort publiek en
de soort begeleiding die ik liever niet heb.
Elk weekeinde, dan hier en dan daar, op het
toneel is niks voor my; in rokerige zalen zin
gen, laat naar bed gaan, ik weet niet, je raakt
je krachten kwyt, die je later misschien nodig
hebt voor iets dat werkelyk de moeite
is. Al die avondjes zijn heel plaatseiyk, je
er geen bekendheid door".
„Bekendheid kryg je pas door de
De laatste keer b.v. in de
heeft letterlyk iedereen gezien". Aan de
kant: „Bekendheid is natuurlyk maar e<
trekkelyke zaak, het maakt voor jezelf
uit. Ik vind b.v. niet dat ik nu meer
dan een jaar geleden. Maar in dit vak
bekendheid nodig om iets te bereiken".
En Bojoura wil iets bereiken, „iets
peil staat". Zij is nu bezig zelf liedjes te
in het Engels („je kunt simpele dingen ln
woorden zeggen en dan klinkt het
lekker"), waarin zy haar „gedachten over
reld en mensen" neerschryft. „Over een
jaar kijk ik wel verder, of het me lukt,
ik overstap op film of zo"
Bojoura gelooft tenslotte ook in gezond
„Vroeg naar bed gaan, regelmatig en goed
en af en toe wandelen. Het gebeurt vaak, dat
's ochtends vroeg iets moet inzingen en als
dan om vyf uur 's nacht naar bed bent
presteer je niks. Als je 's morgens om negen
in de tv-studio komt, verwachten ze niet dat
daar met slaapoogjes staat. Zo'n Ramses
kan zich dat wel veroorloven en dan vinden
mensen dat nog prachtig ook. Als man heb
het veel gemakkelijker".
•f
