SARKHAN
SCHEEPSfKlhBERICHTEN
KONFEKTIE NAAR MAAT
VANAF f 198,—
WINDSOR
Gangetje 6 - Leiden
8 Bi
M«r« LiDtrum 19 te Kort verw
Mere Silentum 19 te Pool*
Margot 18 ta Breskans
Margriet Anja p 19 Finutcrra
Margriat u 18 op rad# Facamp
Mari-Ann 18 v Gent n Limerick
Maria 18 v Whitstabla ta Gent
Mer.etja Böhmer 19 v Duinkerken
naar lasablanca
Mariscal Lopez 18 v Oporto n Dove
Marne Lloyd 18 330 m NO Belem
Martinisrad p '8 da Skerries n Par
Mascotte 18 v Colchester n Santen
Mathilda 16 v Eastham n Skoghall
VRIJDAG 20 OKTOBER 1967
ONS
DAGELIJKS
VERVOLGVERHAAL
Oorspronkelijke roman door
William J. Lederer en
Eugene Burdick
[Sommigen van de „celleden" wa
In niet zo gemakkelijk by elkaar
lengen. De meesten van hen had-
In betrekkingen op scholen, waren
J dienst van de regering of werk
n in fabrieken. Kamer 201 riep nog
lee pelotons van het Jeugdfront op
k boodschappen aan de „cellen"
Ier te brengen. De jongens van het
kgdfront waren opgewonden. Ze
tóden gehoord van de ontvoering
i prins Lin en ze dachten dat de
«happen, die ze overbrachten,
rel uitmaakten van een plan om
a uit de handen van de Amerikaan
onderdrukkers te redden.
In de conferentiekamer van de
ibassade hoorden de leden van de
mmissle het rumoer van stemmen
het plein steeds luider worden,
own legde uit dat de burgers v
rkhan ernaar verlangden hun
onopvolger na de geruchten over
mtvoering te zien. Prins Lin leg-
Hobson nogmaals het vuur ni
h de schenen inzake de luchtopna
pflsschlen zijn de negatieven nog
t laboratorium." zei Coldstream,
ambassadeur zou ze telefonisch
fcnen opvragen."
INatuuriyk," zei Hobson.
jlrown knikte naar zijn assistent,
naar de telefoon in de voorka-
ging.
[In vervolgde. „Zoals ik al eerder
kgd heb, lk ben op de hoogvlakte
feest; ik heb de nagemaakte Rus-
fhe tanks gezien; ik heb de man-
dood zien neervallen en vteer
opstaan toen het vliegtuig ver
ken. Ze vuurden salvo's over el-
In hoofden heen."
pet ligt ln de lijn der dingen dat
|lnvasie op een misverstand be
zel Cogswell; hij koos zfjn
rden heel voorzichtig,
in kwam ertussen. „Hajn. wat
ktu?"
ijn zei nederig. „Is het niet mo-
jk, Hoogheid, dat u bij wat u
misleid werd?"
tiles is mogelijk," zei Lin.
in een onvolmaakte wereld
ik geneigd te vertrouwen op
eigen ogen en mijn eigen oor-
Hoogheid, in een zaak van zo
Jweldigend belang voor ons land,
lk dat u zult moeten erkennen
|a in het verleden bepaalde moet
eden met uw waarnemingsver-
frn gehad hebt," bracht Hajn
voren. „Uw ziekte
draalde zich om en keek Hajn
recht ln de ogen.
|en glimlachte hy even.
heb inderdaad moeraskoorts
1. Ik heb pas ontdekt dat die
penicilline blijvend genezen kan
fen, een feit waarvan u op de
bent. U kunt op mijn waar-
tngsvermogen vertrouwen. Kan
«ook op het uwe?"
lldstream voelde de spanning
lanen. Toen onderbrak Hobson
met een vraag. „U hebt een
«Vietnamese gevangene meege-
jat. Wil dat zeggen dat er com-
pten in dit land zijn?"
zyn communisten in Sar-
zei Lin. „Sommigen van hen
zich voor als vaderlandslieven-
frkhanezen hier in Haidho."
stel voor dat we die gevange-
üer brengen," zei Hajn, terwijl
in zijn stoel opstond,
dat ogenblik kwam de assistent
Ie ambassadeur terug in de ka-
HiJ fluisterde Brown iets in het
„Het fotolaboratorium,"
Brown, „kan de negatieven niet vin
den."
„Kunnen ze de negatieven niet
vinden?" zei de generaal van de
luchtmacht. „Dat is belachelijk."
„Ze waren toch niet bruikbaar,
zei Hobson sussend. „Een verlies is
het niet."
Het was heet in het kleine kantoor
naast de conferentiekamer. Kanon
nier Vat was in de war. Hij begreep
niet waarom die rotvent zulke gekke
dingen tegen hem zei. Hij verwacht
te gemarteld en uiteindelijk gedood
te zullen worden. Zo was het de afge
lopen twintig jaar ln de oorlog al
tijd gegaan.
Denk erom, Vat, als je door
iemand ondei-vraagd wordt, heb je
maar één heel eenvoudig ding te zeg-
in," zei de majoor. Herhaal het."
Kanonnier Vat die in de rimboe of
zelfs tijdens het gevecht zelden tran
spireerde, droop nu van het zweet
in het kleine kamertje.
„Ik moet zeggen dat ik deel uit
maak van een bataljon van de 316e
divisie," zei kanonnier Vat, „en we
zyn de afgelopen vier dagen met de
vijand slaags geweest op de hoog
vlakte." Hij wachtte even. „Dat ge
looft niemand. De 316e is bij Hanoi
gelegerd. En uw verkenners hebben
een groep gezien ter grootte van een
bataljon."
„Vat, maak je over die dingen
maar niet druk," viel de majoor
hem ln de rede. Kanonnier Vat keek
hem aan en hij wist dat deze man
wreed kon zijn, even wreed als ka
pitein Hlen. Zo waren politieke offi
cieren nu eenmaal, dacht Vat. Het
was een geestesziekte en Vat be
greep dat niet.
„Wat is het laatste dat je zeggen
zult?" vroeg de majoor terwijl hij
dicht naar hem over boog.
„Dat we aan het bataljon onttrok
ken werden om de helikopter in han
den te krijgen en alle overlevende
passagiers mee te voeren. We moes
ten ze naar Hanoi brengen."
„Zeg alleen dat. Niets meer. Als
Je het goed doet zul je terug kunnen
gaan naar Hanoi. Begrepen?"
Vat knikte. Hij geloofde de ma
joor niet.
Het was als met zoveel commis
sies waarvan Cogswell voorzitter ge
weest was. Niemand wist precies
wat er gebeurde. Toch wilde een
ieder zijn eigen positie naar voren
schuiven, zijn eigen dienst, zijn eigen
fondsen. Iedereen geloofde alleen in
de bewijzen die zijn positie verste
vigden. Maar twee andere dingen
stonden vast. Hobson wist wat hij
wou, en de geestdrijverij van deze
Coit had iets buitensporigs, iets dat
op hysterie leek. Cogswell maakte j
een aantekening waarbij Brown op
gedragen werd alles wat Coit voor
de kranten schreef nauwkeurig na te
gaan.
Generaal Patrick stak zijn hand
op. Cogswell knikte.
(Wordt vervolgd)
PANDA EN DE MEESTER VERVALSER
1095. Joris duwde de verbijsterde Jollipop achteruit naar een
openstaande motteballenkist. Deze stuitte de stap van de huis
knecht en met een kreet verloor hij het evenwicht en tuimelde
het meubelstuk biJinen.
„Dat is dat!" verklaarde Joris, het deksel achter de ongelukkige
dichtklappend. „Nu zullen wij tenminste niet worden gestoord in
onze kout met Pandake! Kijk daar is hij net!"
„Oh. ..ehdag!" zei Panda verrast. „Wat doe jij hier?"
„Ik ben Toegevoegd Ambassadeur van de ruimtevaarder Astral'"
sprak de ander waardig. Je mag me aanspreken met Excellentie
En dit is de falder-persoon Panda!"
ADVERTENTIE
Het gaat
om de smaak!
20 lange sigaretten 1.50
RECHTER TIE EN HET RAADSEL VAN DE RING
2312. Terug in zijn werkkamer vraagt Rechter Tie bars: „Ver
tel wie dejonge vrome ivas die u de ring aanbood!" ,,Dat weet ik
niet, Edelachtbare"antwoordt Leng met neergeslagen ogen. „Een
zioerversmeid, denk ik. Ze droeg een versleten blauw jak en had
haar haar in vlechten. Ze zag er erg lief uit. dat wel. Ze vroeg
me trouwens alleen wat de ring waard was. Ik noemde een rede
lijke prijs, maar meteen griste ze de ring weer uit mijn vingers.
Ze riep: „Denk maar niet dat ie te koop is", en ging er weer
vandoor. Dat is werkelijk alles." Rechter Tie gaat overeind zitten
en zegt: „Volgens mij vertelt u me niets dan leugens. Die oude
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAM MET JE FOK
957. Fluitend, donderend en bliksemend stoof het noodweer
over de oceaan.
Uit een inktzwarte lucht schoten strepen van vuur en een ijzige
storm joeg de golven op, tot ze in schuim en schrik ondergingen.
Wee de arme zeeman op zee. Wee Brammetje Fok, die aan boord
van het goede schip Kokanje handen en voeten tekort kwam om
dit loeiende geweld te doorstaan. Vele stormen had hij meege-
INederlandse
landloper hoorde bij het meisje. U had het meisje avances gemaakt
en kreeg daarover gisteravond ruzie met de oude man. U sloeg hem
neer met een steen en hakte zijn vingers af om te verbergen dat
hij het topje van zijn pink miste. Toen hebt u hem naar de hout
hakkershut op de helling gesleept. Hoofdman, werp deze man in
de cel!" Terwijl Leng luid zijn onschuld betuigt, wordt hij door de
hoofdman weggevoerd. ..Denkt u echt dat het zo gebeurd is. Edel
achtbarevraagt Tsjiao Tai als ze de kamer uit zijn. „Nee", zegt
Rechter Tie. „Hij lijkt me niet het type voor zo'n koelbloedige
moord. Maar een tijdje in^de cel^zal hem geen kwaad doen. We
ontduikinTh7eft6tch uldig
LETDSCH DAGBLAD
ADVERTENTIE
„Hoi! Dag!" riep de vliegende schotel-bewoner blij. „Jij echt
f alder. Even knurgel-proef doen!"
Met die woorden overhandigde hij dezelfde schroevedraaier waar
Joris zo door geschokt was. Maar toen de verraste Panda na vijf
minuten nog geen last van de stroom had, pakte Astral het voor
werpje tevreden terug.
„Nu falderen dan2" stelde hij voor. „Jij zegt watte wij falde-
ren! Goed?"
„Jaehstotterde Panda verbouwereerd. „W-wat bedoel je
eigenlijk? W-wat ga je doen?"
maakt, maar zelden van een kracht als deze. Zelfs de schreeuwen
de bevelen tot Karo en Tutu gingen verloren in het gebulder
van de orkaan.
Toch raakte Bram geen ogenblik de kluts kwijt. Hij vertrouwde
op zijn ervaring en zijn zeemanskunst. En hij vertrouwde op de
goede Kokanje, die hem al door zoveel avonturen had gedragen.
Toen scheen de hemel vaneen te scheuren en een krakende slag
spleet de mast in tweeën!
