SHIRLEY
DDD
DDIS
\P'
De vrije zaterdag
„Ife ben te gauw
oud geworden"
SHIRLEY
ZEGT:
EN VAN
(W)E TENS WAARD
Geef ze me Ik
theedoek????
|ATBHDAQ 9 SEPTEMBER 198T
L.D.EXTRA 9
„Bij Van Klingeren stond
ik drie jaar sill".
at is afgesproken,
om twee uur in
Haarlem bij res
taurant Brinkman,
[a, dat kent iedereen".
Die middag is ze er pas om
drie. Ontdaan zegt ze:
s, 't is me nog nooit
irkomen. Er zijn zoveel ar-
iten, die het met opzet
Die vinden het interes-
jt staan. Ik kom zelden te
iüt. Ik blijf er ook bij dat ik
iet u om drie uur een af
spraak had. Nou ja, u zal wel
gelijk hebben
ie a hel
Shirley rit met haar gericht naar
Ze riet er nog steeds ge-
i ichrokken uit. Ze heeft een fel-gele
jurk aan. Haar ogen zijn hard op-
jemaakt. Die ogen hebben iets ge-
jiagds.
„Ik word gek van je, Hans!*, t«-
tn de fotograaf, die voortdurend
j de weer is om ongeposeerde
.plaatjes" te schieten. Plotseling
dendelijker: „Je stem klonk erg
(s|boos door de telefoon, toen je ver-
neni telde dat deze meneer hier al zo
noei ling o p me zat te wachten". Ze
)fc licht, een beetje brutaal. Ze kijkt
bij op een manier die duidelijk
"♦maakt waarom mannen haar op
waP}het tv-scherm zo'n talentvolle zan-
vinden.
Alleen
in de
schijnwerpers
word ik
anders
Shirley is nu éénentwintig. Sinds
enkele maanden staat zij op eigen
benen. In februari heeft zij de sa
menwerking met manager Frans
van Klingeren opgezegd. Tal van
verhalen deden de ronde. De oude
Frans heeft het allemaal niet be
grepen.
„Ik heb er een punt achter gezet,
hoewel het moeilijk was na drie
jaar. Weet je, hij was zakelijk erg
goed, maar artistiek wist hij er
niets van. Laat ik het aardig zeggen.
Door Van Klingeren heb ik altijd
véél gewerkt. Maar het waren
steeds die personeelsverenigings
feestjes, met zo'n bepaalde sfeer.
Ik had ln die periode zin In andere
dingen, maar dat mocht niet".
Ze deelt mee dat een tonic er
best in zou gaan. En ineens hart
stochtelijk: „Van de week een op
treden in Club 67. Met The Riats.
Man. ik trad buiten me zelf. Nog
nooit zóiets meegemaakt. Ontzet
tend heerlijk gewerkt. Dat improvi
satievermogen van die Jongens. Ze
voelden me precies aan, overweldi
gend hoor! Alsof er één muzikant
stond, die op een groot blad papier
las waar ik naar toe wilde. Eén
nummer heb ik héél lang gemaakt.
Toen gestopt. We hebben tegen de
bedrijfsleider gezegd: we zijn op
ons hoogtepunt, we gaan nu niet
meer verder. Hij wist wat we be
doelden. Ik had gezongen als een
paradijsvogel uit het oerwoud. En
die gitaren, dat waren net inheemse
instrumenten. Op het laatst maakte
ik alleen nog maar geluiden..."
Voor de meesten van ons zit de vakantie er
weer op. Teruggekeerd tot het leven van alle
dag is het moeilijk om weer te wennen. De
eder scholen zijn weer begonnen en drommen
kleuters gaan voor het eerst naar de kleuter
school öf de grote school. Een ingrijpende
verandering waar sommigen misschien moei
te mee zullen hebben.
Een goede voeding is in
deze tijd dubbel belangrijk en
melk speelt hierbij een be
langrijke rol, omdat alle voe
dingsstoffen, die het kind no-
lig heeft erin voorkomen, zo
als o.a. eiwitten, zouten en
itaminen. Een halve- tot
driekwart liter hebben ze
per dag zeker nodig. Of dit
in de vorm van melk, karne
melk, chocolademelk of
vruchtenmelk is, doet er niet
toe. Vooral yoghurt met een
scheut limonadesiroop zal in
de smaak vallen.
basterdsuiker, 3 delen vanillejjs,
4 delen melk.
Doe eerst het koffie-extract, daar
na het ijs en tot slot de melk in een
kom of mengbeker en klop met de
hand of met de machine alles luch
tig en schuimig. Direct
Vla-fantasie
Maak 1 dl melk lauwwarm. Week
hierin de gebroken bitterkoekjes.
Leg ze onderin een vlaschaal. Giet
er 4 lepels advokaat overheen. Klop
door een halve liter vanillevla 2 le
pels oploskoffie tot een mooie glad
de mokkavla is verkregen en
schenk tot slot deze mokkavla over
de advokaat heen. Garneer het ge
heel met geslagen, gezoete room.
Jazz, rhythm-and-blues, beat.
Shirley vertelt: „Van Klingeren
heeft dat verschrikkelijk gevonden.
Daar wilde hij van z'n leven niet
aan. Beat, afschuwelijk vindt'ie dat.
Misschien vindt 'ie het te veel
„jong", te veel het leven van nu.
Het is een man op leeftijd, ik neem
't hem niet kwalijk. Maar 't is stom,
zakelijk ook".
,,Van Kling er en was niet al
leen drie jaar lang mijn mana
ger, hij heeft me ook „opge
voed". Ik heb erdoor in een har
nas geleefd. Ik mocht niets. Ik
mocht niet naar jongens kijken,
en jongens niet naar mij. Hij
hield me scherp in de gaten. Ik
mocht geen spijkerbroek aan,
geen rare kleding. Ik ben men
senschuw geworden. Alleen in
de schijnwerpers word ik an
ders".
Shirley beweert met droeve oog
opslag dat het leven thans voor
haar stukken zwaarder is geworden,
hoewel zij nooit meer buiten haar
pas verworven vrijheid zou kunnen.
Vanaf het terras kijken af en toe
mensen naar binnen. Ze reageert er
nauwelijks op. Wat zij op dit mo
ment van belang acht, is een ern
stig gesprek over het wel en wee
van Shirley.
„Die vijfentwintig procent, die
Van Klingeren in zijn zak stak, was
véél. Al zou ik minder gaan schnab
belen, dan nog word ik er beter op.
Bovendien, ik deed eigenlijk al al
les zelf. Voor een optreden kijken
of de microfoon goed staat, noem
maar op. Nu is er bij gekomen dat
ik zelf ook nog mijn contracten af
sluit. Nee, mijn familie helpt mij
daar niet mee".
Pa. ma en zusje Betty (17) wo
nen in de Haarlemse De Bazel-
straat. „In het bekende flatje. Af en
toe houd ik het niet uit. Dan ga ik
naar m'n andere home. Fijn om zo
iets te hebben. Ik heb er het aller
noodzakelijkste staan. Een piano,
een taperecorder, wat meubels. Ik
kan er hard platen draaien en mu
ziek maken, 't Is er wel gezellig,
niét mooi. Ik zeg niemand waar het
is, anders heb ik 't niet meer voor
Maak
Ananas suprème
bananen fijn met een
>er er 1 pakje vanillesui
ker en het sap van een halve ci-
1 üoen door. Laat 4 plakken ananas
een uurtje in rum met suiker lig-
Serveer de ananasschijven in
«en *ijd coupe-glas. Leg in het
H midden een bergje bananencrème.
Strooi er chocoladevlokken over en
r sour cream bU-
Koffie-melkshake
I deel koffieextract met 2 lepels
ADVERTENTIE
DE DOEK DIE DIRECT
DROOGT «23,
me alleen. Ik heb nog een ander
home: mijn auto, een gr oen-blauwe
BMW 1800..."
Een goeie wagen, waar zij Neder
land mee doorkruist. Maar een
sportwagen zou haar liever zijn.
Maar het blijft voorlopig bij de
wens, want: „In de verste verten
ben ik nog niet binnen. Die belas
ting slokt vreselijk veel op. Rijk?
Geen sprake van. Geld is niet alles.
Voor een slecht betaald, maar leuk
schnabbeltje ga ik voortdurend door
de knieën. Een vervelend engage
ment waar ik veel mee zou kunnen
verdienen, doe ik soms niet".
Ze verbleekt als „Tsjecho-
Slowakije" ter sprake komt.
„Hoe is dat bekend geworden?
Ja, vorig jaar is het gebeurd.
Een tournee van een maand,
's Nachts droomde m'n zusje
dat het vliegtuig zou neerstor
ten. Samen zijn we het huis uit
gerend.
Met m'n auto naar kennissen
gereden. We waren daar telefo
nisch onbereikbaar. Van Klin
geren heeft een uur op Schip
hol gewacht. Is toen maar te
ruggegaan. Ik weet niet of er
wat met het vliegtuig is ge
beurd".
Niettemin is Shirley kwaad als zij,
een gekke, rare meid" wordt ge
noemd. „Dat zijn een paar journa
listen geweest, die hebben die kreet
in de wereld geholpen. Ik ben hele
maal niet raar. Ik doe heel serieus
mijn werk. Op het podium wil ik
het zo goed mogelijk doen, al is het
wel eens behelpen met de begelei
dingen. Ik wil het publiek in ver
voering brengen, desnoods met een
smartlap. Je kan hier niet zeggen:
ik zing alléén rhythm-and-blues. Ik
zing alles, ik kan me aan het pu
bliek aanpassen. Daarom ben ik zo
capabel. Dat zijn geen kapsones,
het is zo".
Met collega's zou Shirley niet
zo goed kunnen opschieten. Ze
vertelt er zelf dit van: „Ik be
moei me niet met de andere ar
tiesten. Ik interesseer me niet
voor de aangebrande sperziebo
nen van m'n buurvrouw. Variété
artiesten waar
mee omga, hebben andere inte
ressen dan ik. Ik hèb het niet zo
hoog in mijn hoofd. Maar ik wil
horen, als u begrijpt wat ik be
doel, dat het publiek klapt. Dat
het voor mij klapt. En verder, ach
die collegialiteit achter de scher
men, ik groet gewoon maar eens".
Het meisje, dat haar carrière als
"de Nederlandse Conny (Froboess)"
begon en al als kind van negen
achter een mooie, witte vleugel in
Treslong zat, zegt van het leven
veel geleerd te hebben. En van de
samenwerking met haar manager
is haar toch wel vooral dit bijge
bleven:
„Ik stond drie jaar stil. Ik zie nog
steeds niet in waarom dat nodig
was. Waarom ik zo nodig „Shlrley-
met-de-mlneur-stukken" moest zijn.
Als ik mensen „hip" zie doen, dan
begrijp ik dat niet. Ik wil het ook
Een voorbeeld uit haar vakantie
in Portugal. „Meisjes die openlijk
flirtten met de obers op een terras.
Ik vond het afschuwelijk. Zo ont
zettend ouderwets ben ik nou. Ik
wil me nog laten veroveren. Ik
zeg niet tegen een jongen: drink
'ns wat van me. Trouwens, dat
„hip" zijn, 't lijkt me dat je er zo
moe van wordt. We gaan terug
naar de oertijd. Binnenkort worden
we aan ons haar het hol binnenge
sleept. Dat zal dan wel pas echt hip
wezen. Nee, voor mij zijn het ande
re dingen. Een goede plaat. Dicht
tegen elkaar aan dansen
Shirley gelooft niet aan het geluk
van „hippe" mensen. Eenvoudig
stelt ze vast: „Dat zie je toch aan
die dope. Ik drink niet eens, ik
vindt t niet eens lekker. En ik krijg
(Na meer dan 25 jaar in de,
wat hij noemt, „knoertharde
showbusiness"
,Jk heb Shirley gemaakt
tot een internationaal be
kend zangeres. In half Euro
pa kent men haar. Dan
vraag ik me af: wat bedoelt
ze met ,Jk heb drie jaar stil
gestaan". Over die vijfen
twintig procentdie ik in
mijn zak zou hebben gesto
ken: Shirley is nooit sterk
geweest in rekenen.
Nee, 't is allemaal een
beetje zielig, een beetje hui
lerig. Publiek en vakmensen
weten gelukkig beter. En ten
slotte over dat „harnas": als
een kind zelf niet kan lopen,
dan moet je d'r een handje
reiken. Verder wens ik Shir
ley niets dan goeds. Ze heeft
een goede stem, maar is èrg
onverstandig en ondank
baar".
tóch de kick, nóu, nóu! Je kan
evengoed lief voor elkaar zijn zon
der bloemen. Ze gaan mee met
ieder nieuw modeverschijnsel. Een
goede, begrijpende man brengt hier
redding", verzekert ze. „Het is de
eenzaamheid, die maakt ze zo".
Een slagwerker met felle blik be
vestigt dit door heftig knikken.
Sinds hij plaats nam aan de zijde
van de zangeres, die hij dadelijk in
Woerden zal begeleiden, is hij het
voortdurend roerend met haar eens.
Eén keer mengt hij zich in het ge
sprek: „Niet om me zelf naar be
neden te halen, maar wat Shirley
af en toe doet, dat is voor ons niet
meer bi) te houden. De beste bege
leiding is voor haar nog niet goed
genoeg..."
Shirley is er niet verlegen mee.
Onbewogen vervolgt ze: .Haarlem?
Ik ben er graag. Een goeie, rustige,
conservatieve stad".
vallen wel sympathie op
brengen voor demonstranten,
actievoerders, teach-in-beleg-
gers en andere groepen mensen
die „het niet nemen"; zelf heb
ik daar nooit aan deelgenomen
of meegezongen in 't koor van
„Wij willen dit of dat. Weg met
zus of zo. Wij eisen noem maar
op". Het leek me te vermoeiend
en tamelijk zinloos.
Maar toch Zeker zo'n veer
tig keer per jaar krijg ik nei
ging om naar een spandoek te
grijpen, de straat op te vliegen,
met vaandels en kreten te wap
peren en te schreeuwen: „We
nemen het niet langer. Wij
vrouwen willen óók een vrije
zaterdagI" En altijd wanneer
die drang over mij komt is het
natuurlijk zaterdag.
De zaterdag is de vreemdste
dag van de week. Voor huis-
Een „broek-cape" van Jeanne
Lanvin, gemaakt van zware geel
wollen stof en gesloten met 3 gro
te knopen. Bruine muts en zwarte
kousen.
Van „elektrisch-blauwe" wol
maakte Jean Patou dit model. Lage
taille, rok even boven de knieMid
den in de rok een diepe plooi en
daarboven een dubbele gouden ket
ting.
Een combinatie van mantel en
mantelpakje van het huis Ricci.
Wollen stof met mosterdkleurige,
rode en marineblauwe ruiten. Vier
opgestikte zakken men knopen. De
tot op de knie vallende rok is van
voren geplisseerd.
vrouwen is het een gewone
werkdag, voor de andere leden
van het gezin is het sedert eni
ge jaren een rustdag, gewijd aan
vrijetijdsbesteding, uitslapen, in
de weg lopen, plannen maken,
plannen uitvoeren, zeuren.
Eigenlijk begint de ellende al
op vrijdagavond als vader de
wekker afstelt.
,JIoe laat moet je op?"
.Jicht uur."
„Waarom zo vroeg?" vraagt
hij dan het mist nooit, dat
vraagt hij iedere week.
,J)e melkman komt om half
negen."
Moederlijke
overpeinzing
Nu zal elk logisch mens on
middellijk aanvoeren: Nou, wat
klaag je dan? Die melkman
heeft toch ook geen vrije za
terdag? Wéét ik wel. Maar hij
heeft een vrije woensdag en
ik niet.
,Jtoep je me dan om negen
uur, ik moet naar muziekles,"
zegt Henk.
,Mams, denk er om, ik moet
precies om half tien opstaan,"
waarschuwt Marian.
„Kun je mij om half negen
roepen?" vraagt Adriaan.
Ik noteer de tijden en krijg
een visioen van de gedekte ont
bijttafel die tot minstens tien
uur gedekt zal moeten blijven
da's om op te schieten! Ter-
ivijl de gezinsleden om beurten,
op hun dooie gemak en fijn
kruimelend ontbijten, tracht ik
het tijdverlies te compenseren
door intussen boodschappen te
doen. Soms vergezelt Marian
mij en dan sjouwen we samen.
In alle winkels is het druk. Het
dorp gonst van activiteiten.
Mannen staan in het zonnetje
hun auto's te wassen en als zoe
te kinderen met water te klie
deren. Andere mannen rake
len hun voortuin om, verven de
buitendeur, reviseren hun brom
fiets. Zij amuseren zich koste
lijk.
Wanneer ik om tien uur ein
delijk alle inkopen in de kast
heb liggen kan ik beginnen met
datgene waar ik op normale da
gen om half negen aan toe ben:
ontbijtboel omwassen, bedden
opmaken, kamers opruimen*
met de bakker afrekenen, poes
jes voeden, koffie zetten.
,.Hoe laat gaan we eten?"
vraagt Henk. ,Jk moet vanmid
dag weer vroeg weg."
„Ja straks," zeg ik verstrooid
en zoek vertwijfeld naar de
spons die zijn vaste plaats heeft
verlaten. Eindelijk dringt het
tot me door dat vader hem wel
zal hebben dat klopt; op mijn
verzoek geeft hij de spons te-
iup; het ding zit vol olievlek
ken
De zaterdagmiddag zou rustig
kunnen zijn als ik midden in de
week meer tijd had om sokken
te stoppen, knopen aan te naai
en, rokjes in te korten, voerin
gen te repareren. Maar midden
in de week heb ik die tijd niet
en daarom spaar ik het op voor
die heerlijk, lange, vrije zater
dag, de dag waarop een mens
volop tijd heeft om datgene te
doen waar hij tijdens zijn werk
week niet aan toe komt.
Vijf mensen verbruiken in ze
ven dagen een flinke hoeveel
heid sokken en andere narighe
den. Nauwelijks echter heb ik
mij met naaidoos en leesbril ge
ïnstalleerd of de telefoon rin
kelt. Een wanhopige secretaris
van de voetbalvereniging schopt
tegen mijn oor.
.Mevrouw, onze welpen spelen
vanmiddag een uitwedstrijd
u weet dat we hen dan per auto
wegbrengen, maar één wagen is
onverwachts uitgevallen. Zoudt
u zo goed willen zijn vier van
onze jongens naar x. te bren
gen? De wedstrijd begint om
drie uur, duurt ruim een uur
een kwartier rust, u kunt dus
om vijf uur weer thuis zijn. Kan
het?"
Ach, waarom niet, denk ik. Ik
kan een boek meenemen
Jawelnatuurlijk."
Kunt u dan precies half drie
bij het gemeentehuis zijn? Fijn,
hartelijk dank."
Om tien uur is de laatste sok
gestopt, de laatste knoop aan
gezet, de laatste broek geperst.
De welpen hebben gewonnen
met 32. En ik vraag me af:
Zou het helpen als ik met een
spandoek langs de straten ging
lopen? Wij vrouwen eisen ook
een vrije zaterdag! Neen.
Daarom doe ik het niet. Maar
dikwijls heb ik er geweldig veel
zin in!
THEA BECKMAN
