Evert Dolman overtroeft
Jo de Roo in eindsprint
SPORT van vandaag 1
Harings deed geen kop
Dopingcontrole
Volmaakt
Cijfers van Beek
Tranen
MAANDAG 31 JULI 1967
LEIDSCH DAGBLAD
Strijd om nationale
wegtitel pas in
slotfase interessant
(Door Fred Racké).
Beek, zondagavond Jo de Roo wenste niet te worden ge
huldigd. Jo de Roo wilde de stilte. Maar Evert Dolman vertolkte
maar al te graag waarom Jo de Roo de eenzaamheid van de ver-
slagene zocht. „Hij maakte een tactische fout. Dat had ik van
hém nooit gedacht. Zo'n geroutineerde renner. We stonden bijna
stil onder aan de berg. Net als haansprinters, een sur place. Hij
keek naar mijn versnelling en hij moet hebben gedacht: ik ga
plotseling weg. En dan krygt Dolman die grote versnelling nooit
meer goed op gang. Maar dat was juist een grote fout. Want nu
kon ik gelanceerd naar zijn achterwiel komen. En toen er voor
bij". De woorden van de nieuwe nationale kampioen. De bijna
vergeten Evert Dolman, die teruggekomen was, zoals zo vaak
eerder in zijn carrière.
groep: Jo afstoppen. Maar ook:
weg. ik afstoppen. En zo is het ten
slotte ook gegaan". Tenslotte
Onbelangrijk
Dat was na zovele kilometers rust
in het peloton. Dat was na zovele
volmaakt onbelangrijke ronden, hal
aren en nog veel langer. Is er,
vroegen de insiders, dan geen ren
ner meer die zich wil doen gelden.
Is er dan geen coureur, die het vak
wil beoefenen zoals het hoort? Zfjn
dan alle vaderlandse professionals re
kenmeesters geworden? Zó ver moet
het wel zo ongeveer zijn. Iedereen be
waakte ieders wiel. Niemand mocht
de ruimte "in, zonder dat er uitgebreid
„bewaakt" werd. Of zonder dat het
peloton een ogenblikje rust nam,
dat er nog zoveel kon gebeuren,
dat er nog zo lang was te gaan. Ach
ja, men glimlachte om een Jan Le
grand, de rolrijder, die wat solowerk
afleverde toen de kilometers nog niet
konden wegen. Men glimlachte eigen
lijk ook om een Huub Harings, die
wilde goedmaken wat men „de fa
milie" na de zege van broer Ger had
aangewreven, daags tevoren. Maar
zodra stak niet één favoriet de kop
op, of men beet zich gretig vast in
het achterwiel. Al was hét nog maar
zo'n geringe schijnaanval, van die
favoriet.
Totdat Peter Post er ziöh aan ging
ergeren. Zyn uitval, samen met Eddy
Beugels, was een serieus probeersel.
Maar wat de Willem li-rijder en zijn
vazallen ook probeerden, ook toen,
ruim na half'koers, renden de Tele-
vizieren geschrokken naar de kop van
het peloton. En die massa was niet
te remmen. Men wachtte maar. Een
wachten op de kilometers van dé
waarheid. Op het. laatste tooersuur.
Allemaal, bleek later, ten gerieve van
Eef Dolman, de plannenmaker. De
geroutineerde kampioen.
Toen men eindelRk Jo de Roo liet
gaan, was Evert Dolman er óók. Zo
als hij er jaren geleden achtereen was
geweest1, als er moest worden toege
slagen, als het om een kampioenstrui
ging. En eigenlijk zag men daar in
Beek een unieke tandem over de weg
gaan. Een tweetal met gelijk gestemde
zielen. En niemand wilde een dub
beltje verwedden op de zege van één
van die twee
prijzende woorden van Unie-
zitter Van Dijk, diie dezelfde woorden
ad enkele malen eerder had gespro-
Er w®« de ceremonie van het
aantrekken van de trui. Maar Jo de
Roo ontbrak. Jo de Roo is stil ver
dwenen. Een enkeling vond hem te
rug, ergens in de buurt van de ver-
hij, gepijnigd
bijna, zijn fiets demonteerde, opborg
in de kofferruimte van zijn luxueuze
auto. „Hoe is het mogelijk", mom
pelde hij, hees nog, gelaten. Hoe is
het mogelijk, dat ik me zó kon laten
pakken. Ik trapte in die val. Hij
drong me de bijna stilstand op. Ik
had het nooit mogen doen. Ik had
op tempo moeten blijven. Ik had hem
op moeten vangen op snelheid, dan
had ik hem geklopt. Maar nu dit.
Ik reed als een klein kind". Jawel.
Maar juist dat is de kracht van Evert
Dolman, die op één dag alles kan.
Als het de dag is, die (hij heeft uit
gekozen. En Evert Dolman heeft op
de 30ste juli gewacht. Zoals hij zo
vaak wachtte. En. eigenlijk, al zo
vaak won. Voor Evert Dolman geldt
een nieuw woord: .Wie wacht die
wint". Het is nu alleen nog maar de
vraag of die stelregel in de wieler
sport vaste voet krijgt. Dat is de
enige bedenking, die men tegen de
nieuwe kampioen kan inbrengen.
Het heeft meer dan drie uur ge
duurd voordat de eerste vijf
■professionals Dolman, De
Roo, Schepers. Tummers en
Karstens aan de eisen van de
dopingscontrole hebben kunnen
voldoen. Alleen Dolman kon vrij
vlot gehoor geven aan het ver
zoek van de Amsterdamse arts
J. Baart. Maar deze moest de
anderen enkele malen wegstu
ren om wat te gaan drinken en
dan weer terug te komen. Hei
duurde tenslotte zo lang, dat de
heer Baart al zei het verdacht
te gaan vinden, vooral omdat
hij zaterdag met de eerste vijf
amateurs Harings, Duyndam,
Bongers, Zoetemelk en Tesse
laar minder moeilijkheden
had ondervonden.
De flesjes met urine ook die
van het doping onderzoek van
donderdag jongstleden op de
eerste avond van de kampioen
schappen zijn gisteravond
laat nog door een speciale koe
rier naar Gent gebracht, waar
de monsters onderzocht zullen
worden.
Inmiddels heeft de sportcommis-
sie zaterdagavond in een verga
dering in het Limburgse Beek
besloten voor de beroepsrenners
een andere strafmaat aan te
leggen dan voor de amateurs.
Bij een eerste overtreding zal
een professional worden be
straft met een geldboete van
750 gulden. Dit is in overeen
stemming met het internatio
nale reglement van de UCI in
zake de doping. Een amateur
daarentegen wordt bij een eer
ste overtreding voor een maand
geschorst. Maar zowel voor de
profs als voor de amateurs
geldt, dat een kampioen bij een
geconstateerd gebruik van sti
mulerende middelen zijn titel
verliest. In dat geval zal
voor het desbetreffende onder
deel van de wielrennerij geen
andere kampioen worden aan
gewezen. Want „we zouden dan
misschien terecht komen bij
een man, die niet is gecontro
leerd, maar wie weet hoeveel
heeft geslikt", aldus een woord
voerder van de Sportcommissie.
Boons kampioen
van België
Ook in tal van andere Euro- 1
pese landen werd gisteren om de 1
nationale wieier titel op de weg 1
gestreden.
Jos Boons werd in België kam-
pioen door in de sprint Willy in 1
't Veld te verslaan. Voor de dei'-
de keer in successie won Win- 1
fried Boelke het Duitse kam-
pioenschap. Hij versloeg in de
eindsprint Wilde met een meter
verschil. In Oost-Dultsland was
Dieter Grabe de snelste. Hier
werd Peschel tweede. De Zwit-
se titel kwam in het bezit i
Fredy Ruegg, die in de eind-
sprint zijn vluchtmakker Spuh-
achter zich liet. Eddy Schutz 1
prolongeerde zyn wielertitel
Luxemburg. Samen met Johnny 1
Schleck, de enige andere deel-
ner, moest hij een tijdrit rij
den om uit te maken wie de
snelste was. Tenslotte werd Bal-
nion in Italië kampioen. Hij
had aan de finish een voor-
sprong van 3.30 man. op het I
peloton.
BITTERE ONTGOOCHELING VOOR DUYNDAM
Lam
Dit kan Evert Dolman: zich vol
maakt nichten op één enkele wed
strijd. Hij werd er tweemaal kam
pioen van Nederland mee. En wereld
kampioen op een wijze zoals bijkans
nog niemand in de wielersport
iemand wereldkampioen bij de ama
teurs had zien worden. Van Evert
Dolman had men in zijn eerste sei
zoen bij de professionals nog niet
anders dan slechte berichten verno
men. „Hij kan zich niet weren bij
die profs", werd er gezegd. „Hij kan
het snelle koerseinde niet bijbenen,
omdat hij als amateur altijd al een
veel te zware versnelling reed. En
hij is al uitgeblust, nog vóór het grote
werk moet komen". Misschien was
dat ook wel zo. Wellicht is Evert
Dolman niet de beroepsrenner, die
het spektakel aanvaardt als een deel
van zijn vak. Misschien is hij nog
steeds niet de renner, die weken ach
tereen „uitslagen" maakt, opvalt, geld
verdient. Maar alweer één ding
kan Evert Dolman wel: leven naai
de dag die hij voor zijn glorie heeft
uiitgekozen. En dat heeft iets te ma
ken met wilskracht, die voordien in
de wielersport maar zo heel zelden
werd gesignaleerd. Omdat alleen wils
kracht niet lonend is.
Er was nóg een renner in het veld,
dat de Adsteeg 30 maal beklom, een
renner die zo'n zelfde karakter heeft:
Jo de Roo. De onberekenbare. De ve
dette van toen, de gehoonde tourrij
der van nu. De outsider in de kam-
pioensstrijd, de man die, dacht men,
zijn kansen zou offeren voor ploeg
maat Post. Omdat er die zege in
Chaam was geweest de lauweren
diie Post hem mede had bezorgd. Ja
wel, Peter Post was de grote favoriet
voor dit kampioenschap. „De te klop
pen man", zoals dat in de wielersport
heet. Maar ook de man die beloerd
wordt. En de renner, rond wie de
,,slag" wordt opgebouwd. Men had
zich, in de kringen van Willem II
Gazelle wel degelijk gewapend voor
bet titelduel. Men wist zich verze-
ic Evert Dolman in de laatste
meters van zijn eindsprint tegen
Jo de Roo.
kerd van de steun van de eigen for
matie. En van die van de „losse rij
ders" in de groep. De „buitenlanders"
die zich slechts als eenling konden
storten in de vergeefse strijd tegen
de merkenploegen. Zeker: men had
een strijdplan. Maar één ding was er
niet: de belofte van De Roo om
uitsluitend voor Post te rijden. „Dat
kon ook niet", zei Peter Post later,
Want Jo is daar te goed voor. Hij
moet zijn eigen kans kunnen rij
den. Jo en ik, ach, we zijn de jong-
sten niet meer. We kennen de koers.
We gunnen elkaar zoveel. Nee, met
Jo wilde ik geen overeenkomst. Al
leen dit: we zouden natuurlijk nooit
tégen elkaar rijden. Ik in een kop-
Aohter hen snel ver achter hen
deden de maats hun werk. De Te-
levMeren legden de koers lam. Ze
vonden, opeens, de Willem H-rijders
aan hun zijde. Post zet/te zioh als een
generaal aan het hoofd van het pe
loton en beval de wapenstilstand,
Karstens deed hetzelfde. De twee
voorop mochten in alle eenzaamheid
hun gevecht beëindigen. Een gegeven
woord werd niet gebroken, ook niet,
zeker niet dóór Peter' Post, de man
diie had móéten winnen. „Allesc nu
voor de firma". Dat is het woord van
een beroepsrenner. En men eerbiedig
de dat in alle rangen van de grote
groep, die zo groot was gebleven, dat
de ware strijd om de titel te lang
was uitgebleven. Een tweegevecht
restte slechts. En Evert Dolman be
sliste dat in zijn voordeel.
Ei- was, tenslotte, boven op de Ad-
steeg. een bijna traditionele huldi
ging Evert Dolman op een erepodium
Profs
1. Evert Dolman (Rotterdam) 255
km in 6 uur 21 minuten en 28 secon
den, 2. Jo de Roo (Kruiningen) op
2 sec., 3. Wim Schepers (Meersser)
op 2.15, 4. Jan Tummers (Maas
tricht), 5. Gerben Karstens (Leiden),
6. Jan Harings (Scheulder), 7. Harm
Ottenbros (Alkmaar), 8. Jan Janssen
(Ossendrecht), 9. Jan Schroeder
(Koningsbosch), 10. Harry Steevens
(Elsloo), 11. Eddy Beugels (Sittard),
12. Huub Harings (Sibbe) 13. Jan
Drummen (Sibbe), 14. Dies Kosten
(Kapelle) 15. Henk Nijdam (Zun-
dert), 17. Nol Kloosterman (Lelden).
Amateurs
1. Ger Harings (Scheulder) 170 km
(20 ronden) 4 uur 4 min. 51 sec. 2.
Leo Duyndam (Honselersdijk) z.t.,
3. Gert Bongers (Voorst) z.t., 4. Joop
Zoetemelk (Rijpwetering) z.t., 5. Plet
Tesselaar (Laag Soeren) z.t., 6. Daan
Holst (Amsterdam) z.t., 7. Piet Dee-
len (Nieuw Lekkerland) z.t. 8. Fedor
den Hertog (Ermelo) op 20 sec., 9.
René Pijnen (Woensdrecht) op 1.37.
10. Ben Groen (Steenwijk) op 2.05.
11. Jan Hesse (Arnhem), 12. Jan van
Katwijk (Oploo), 13. Rudi Liebreclits
(Vlaardingen) 14. John Schepe:
(Stein), 15. Chris Rauw (Groesbeek:
Beek, zaterdagavond Bondscoach Joop Middelink zei het
onomwonden: „Een zeer onbevredigende amateurkampioen, die
Ger Harings, maar hij komt de jongens nog wel tegen. Zoiets
vergeten ze niet. En ach, Leo heeft natuurlijk tactische fouten
gemaakt. Maar hij is de man geweest, die de koers heeft ge
maakt. Hij heeft het hardst gewerkt van allemaal".
Leo Duyndam heel kort maar
kon hy zich na de finish beheersen.
Toen kregen de tranen de vrye loop,
tranen van verbeten nyd. Woe
de tegen de gedrongen, opeens
zo goedlachse Harings, die nu wel
actief was. En bly. Die niet omkeek
naar Duyndam, naar Bongers, naar
Den Hertog, naar Holst. Nee, voor
al niet naar Duyndam, die even niet
wist wat hij moest zeggen, verbijs
terd als hy was door zoveel onspor-
tiviteit. Toen barstte hij los: „Hij
heeft in de kopgroep geen meter kop
gedaan, aan de wielen gehangen, dat
heeft hij".
Toen kwam de huldiging. Unie
voorzitter Van Dijk die het obliga
te toespraake tot de winnaar hield,
repte van „slim rijden". Maar verder
niets. Geen verwijzing naar de ko
mende strijd om de wereldtitel in
datzelfde Limburg. Een bescheiden
felicitatie. Een gelukwens die insi
ders duidelijk maakte dat de Unie
met Ger Harings als kampioen niet
gelukkig is. Maar wel van diezelfde
dr. Van Dijk een hardop uitgespro
ken compliment voor Duyndam. Een
aansporing tegelijk: „Jij hebt bewe
zen, Leo, een groot coureur tez ijn.
dat hebben we allemaal gezien". Met
nadruk dat laatste. Nadruk tegelijk
op de wereldstrijd die wacht, in
Heerlen.
telg uit de fietsfamilie Harings de
broers Huub en Jan zijn professio
nal zijn werk niet had willen doen
ln een vechtlustige kopgroep. Die zo
snel mogelijk wilden vergeten, dat al
maanden eerster, in de Ronde van
Limburg, die zelfde Ger Harings zich
80 kilometer lang heeft laten mee
sleuren door een Chris Pepels, en dat
men toen boos was geweest op Ger
die niet wilde werken, maar wel pro
fiteren. Limburgers, die zich op
eens allemaal herinnerden, dat Ger
Harings, vorig jaar op het Zand-
voortse circuit, 300 nieuwelingen te
snel af was geweest in het nationale
kampioenschap. Want sprinten kan
Ger Harings wél, zeer zeker.
Leo Duyndam heeft dat later al
lemaal gehoord. Zoals hij ook, be
wogen, zijn vrienden dankte, later.
Een Den Hertog, die vloekte en zei:
„Iedereen had het mogen zyn. alleen
hy niet. Maar we kregen hem niet
uit de wielen'. Een Holst die ziedend
van woede kwam melden: „Iedereen
had het van mij mogen worden. Leo,
Fedor, Joop Zoetemelk, of wie dan
ook.
Maar,niet' hy". Een voortijdig af
gestapte Rini Wagt-mans: .Leo, ik
had het jou gegund. Niet die plakker.
Jy maakte de koers".
„Wetten"
Dames
1. Bella Hage (St.-Maartensdijk)
de 57.2 km in 1.36.09, 2. Jannie Jon
kers (Gameren) op 15 seconden, 3
Keetie Hage (St.-Maartensdijk) z.t.,
4. Hennie Hondeveld (Laren, Gld
z.t., 5. Irene Paul <Den Haag) z.t.
Joop Middelink, later: „Het is de
gewoonte niet, dat we de nationale
kampioen voor de wereldkampioen
schappen passeren, al wordt daar wel
eens van afgeweken. Jammer, dat
die jongen z kampioen wilde wor
den. Het is tegen de wetten van de
koers". Allemaal over Ger Harings,
die werd bedolven onder de Limburg
se supporters, die allemaal niet wil
den weten, dal die zelfde jongste
■Scheuring
Na goed 40 km begon de „episode
Duyndam". De lange kwekerszoon uit
Honselersdijk. was de grondleg
ger van de definitieve scheuring in
het veld. Hij kreeg gezelschap van
Piet de Wit, Fedor den Hertog, Daan
Holst, Pier Hoekstra en Ger Ha
rings. Onder de druk van ddt rappe
zestal groeide een winst van 44 sec.
op Van Schalen. Liebrechts, Deelen,
Zoontjes en Kronen en van 1.30 op
het peloton, dat steeds meer verbrok
kelde.
Zo verstreek ronde na ronde. De
kracht van de kopgroep werd aange
tast toen Hoekstra na 80 km moest
afhaken en in de achterhoede
dween. Funester was echter de de
monstratie van Duyndam, die,
dat Piet de Wit was afgestapt
zijn eentje voor het resterende drie
tal Den Hertog, Harings, Holst, uit
ging rijden. De dommekracht Duyn
dam verspeelde hiermee veel ener
gie, die hem later van pas had kun
nen komen. Na de 15e ronde (ruim
107 km) was de situatie weer gewij
zigd. Uit de achterhoede, waaruit in
middels tal de bekenden (onder
Wagtmans) en minder beken-
waren verdwenen, waren Piet
Deelen, Gert Bongers, Joop Zoete
melk de relevatie van de Ronde
Turkije en Piet Tesselaar naar
a gekomen, zodat een dubbel-
mannenkwartet aan de leiding ging.
e beslissing was gevallen.
Onder grote spanning ging de
laatste ronde in. Boven op de Adsteeg
probeerde Daan Holst die nu een
maal spurtsnelheid mist, alleen weg
te komen. Maar Piet Tesselaar haal
de de Amsterdammer terug. Toen
Tesselaar zelf sprong, bracht Duyn
dam hem tot rede. Het was allemaal
de kaart van frisse Ger Harings,
die in de laatste beklimming van de
Adsteeg zyn slag sloeg en Duyndam
de tweede plaats reed.
Het drama samengevat: ter
wijl Harings (links) zich gereed
maakt om de kampioenstrui aan
te trekken, huilt Duyndam zijn
teleurstelling en woede uit bij een
verzorger.
Duyndam heeft, zacht gezegd, niet
verstandig gereden, maar laat men
toch niet vergeten dat zonder een
coureur als hij zo'n rit sterk aan le
vendigheid verliest. Duyndam heeft
er eerst voor gezorgd dat het pelo
ton kraakte in al zijn voegen en
daarna heeft hij bewerkstelligd dat
de kopgroep in stand bleef en buiten
de greep van de achtervolgers ge
raakte. Harings heeft daar alleen
maar van geprofiteerd. Het lijkt
slim, dat is het in zekere zin ook wel,
maar erg tevreden kan men over
zo'n kampioen toch niet zijn.
