j^eer
jgoed
'kalfs
vlees
Fondant
en
fluweel
in poëzie-albums
Kinderen hebben alle tijd
Buitenlands eten
2
l|ATERDAG 20 MEI 1967
LD.-EXTRA 8
In de afgelopen maanden is
iet duidelijk geworden dat
in Nederland een aantal
loeren bij het mesten van
talveren gebruik maakte van
lormoonpreparaten of syn-
hetische vervangingsmidde-
en daarvan.
on
Zowel nationaal als Internatio
nal heeft het bekend worden van
deze feiten grote gevolgen gehad.
heeft tijdelijk de Import van
kalfsvlees stopgezet uit vrees voor
ten mogelijke schadelijke invloed
de volksgezondheid, veroorzaakt
jóor in het vlees achtergebleven
sten van deze preparaten. Ook in
igen land is de angst voor
I Biduien vrij algemeeneen groot
antal Nederlanders kiest veilig-
leidshalve andere vleessoorten.
De voor de mest bestemde kalve-
Kn voor het overgrote deel
tierkalveren worden gedurende
viertal maanden opgefokt met
unstmelk. Het is bekend, dat toe-
Uening van bepaalde stoffen de
ei van kalveren kan versnellen
het slachtgewicht verhogen. De
off en, die deze groeibevorderende
icrking hebben, zijn oestrogene
offen of populair gezegd
rouwelijke hormonen. Natuurlijke
istrogene stoffen zijn oestran en
estradiol. Men kan echter stoffen
iet soortgelijke werking ook langs
mthetische weg bereiden. Het
leest gebruikte synthetische groei-
evorderende preparaat is het dia-
Het zal niemand verwonderen,
it de toepassing van deze stoffen
gezien de mogelijkheden een
rote, en naar gebleken is, onweer-
aanbare verleiding vormt voor de
elt^ DEZE WIJZE VAN GROEIBE
ORDERING IS ECHTER BIJ
WET VERBODEN.
ds in 1961 heeft het Produkt-
ip voor Vee en Vlees speciaal
het oog op de export van vlees,
verordening uitgevaardigd die
toediening van oestrogene stof-
aan slachtdieren uitdrukkelijk
irbiedt.
In 1965 trad de antibiotica-wet
i werking waarbij het in handen
omen van onder meer deze stof-
wordt beperkt tot diegenen
ze uit hoofde van hun beroep
bedrijf nodig hebben.
De controle op de naleving van
$e wet was tot voor kort niet
makkelijk. Thans heeft het
ijksinstituut voor de Volksge-
ondheid een methode ontwikkeld
betrouwbaar routineon-
erzoek van de urine van slacht-
ieren. Bovendien wordt eraan ge-
erkt de methode waarbij het mo-
elijk is door microscopisch weef-
ïlonderzoek van slachtdieren een
lormoonbehandeling aan te tonen,
eschikt te maken voor het gebruik
de slachthuizen.
Op het moment dat u dit leest,
lag aangenomen worden, dat con-
rolemaatregelen overal in ons
worden toegepast. Hierdoor
rordt gewaarborgd, dat zowel in
wtfï linnen- als buitenland de consu-
r en tónt Nederlands kalfsvlees aange-
loden krijgt, dat vrij is van kunst
matige groeibevorderende stoffen,
kunt dus weer met een gerust
iart kalfsvlees eten.
Een van de heerlijkste sfeer-over
blijfselen uit de jaren-van-wel
eer is zeker 't poëzie-album. Het
heeft zich, hoewel aangetast door een
wereld van beat en groeiende verza
kelijking, vreemd genoeg nog staande
kunnen houden, al heeft 't dan heel
veel terrein verloren. Vroeger bezat
elk meisje er één, maar daar is al
lang geen sprake meer van. Het lijkt
erop dat de dag niet meer veraf is
dat Vader Tijd het boekje zal bijzet
ten in de bestofte ruimte die herin
nering heet.
Wie wel eens zijn poëzie-album in
handen krijgt, zal zich altijd weor
verbazen over de gedichtjes die erin
staan. Er hangt een waas overheen
van oubolligheid, van sympathieke
nutteloosheid, van verrukkelijke
naïveteit en van in het atoomtijd
perk verloren geraakte romantiek.
De versjes zijn door de jaren heen
wel iets van toon veranderd, maar
niet zo heel ingrijpend.
Men kan zich evenwel afvragen of
vandaag de dag iemand dit nog zou
durven schrijven:
Lieve Elsje,
Mocht mijn wensch bekoring kun-
(nen vinden
Hoe gelukkig zoudt ge zijn
Nimmer stormden dan de winden
Altijd was het zonneschijn
Nimmer zou het onweer loeien
Op Uw verder levenspad
Rozen zaagt ge dan slechts bloeien
Waar geen enk'le doorn aan zat.
Het lijkt onmogelijk, zoals ook deze
hoogbejaarde regels aangetroffen
op de openingspagina van een poëzie
album:
Het is een goed idee mijn lieve kind
Om van hen die door U worden be-
(mind
En wier herinnering Gij wilt bewa-
ren
Hunner gedichtjes op te sparen
Uw vader hoort zeker bij de mensen
Die U het allerbeste wensen
Is men enigszins van de schrik be
komen dan kan men enkele pagina's
verder een adembenemend gedicht
als het onderstaande verorberen:
Geniet van de dagen Uwer jeugd
Wees vrolijk maar en blij
Wees steeds Uw ouders en meesters
(tot vreugd
Want snel gaan de dagen voorbij
Doch zijt ge groot
Wees steeds tot helpen bereid
In vreugd en in droefheid, bij Hef
(en bij leed
Waarheen Uw weg ook leidt.
En dit wil gewoon niet meer, hoe
Jammer misschien ook:
Dat schuurde zijn neusje met zand
Lieve Willy laat jouw hartje zo rein
Als dat katertje zijn neusje zijn
Aangezien die regeltjes van cliché's
aan elkaar hangen en zelden een per
soonlijk woordje bevatten, kunnen zij
nooit enige ontroering teweegbrengen.
Er is er maar eentje die mij iets heeft
gedaan, maar meer door het tijdstip
waarop het werd geschreven dan door
de inhoud:
Telkens als Gij op dit blaadje
Met een oog van vreugde ziet
Denk dan Willy aan de liefde
Vergeet, vergeet dat niet.
Mijn grootmoeder schreef het met
wanhopige hanepoten in het poëzie
album van mijn buurmeisje op 26 fe
bruari 1945. De ellende in de honger
winter was toen.op zijn hoogst. Op
zó'n moment moet je het dan maar
kunnen schrijven.
Het poëzie-album was (en ls) iets
van meisjes, als jongen kon je je er
niet druk om maken. Ik vormde een
uitzondering op die regel, want ik
vond de gedichtjes vaak erg mooi en
naar de kleurige plaatjes van
hondjes, keurige jongetjes en meisjes
met goudblond haar en vergeet-mij-
nietjes in de hand kon ik urenlang
blijven kijken. Ik raakte er ook nog
eens door verwikkeld in een uiterst
pijnlijke affaire, waar ik mij lang
zeer diep voor heb geschaamd. In de
hoogste klas van de lagere school had
ik het poëzie-album ontvreemd van
een bijzonder aardig meisje. Ik be
steedde er de gehele zaterdagmiddag
aan om een schoon vers voor haar te
ontwerpen. Na drie uur kauwen op de
penhouder schreef ik deze aangrijpen
de woorden:
Zeer geliefde Mia,
Rozen en vergeet-mij-niet
Twee schone gaven
Ik heb ze teder voor je afgeplukt
En jij, jij mag z
Ik was erg trots op deze regelen en
al rekende ik er niet op dat mij daar
voor de P. C. Hooftprijs of iets van
dien aard zou worden overhandigd, ik
verwachtte wel dat het betrokken
meisje mij met een milder oog zou
gaan bekijken. Het resultaat was ver
bijsterend. Het goede kind werd, toen
ze het vers zag, eerst bleek, vervol
gens vuurrood en barstte tenslotte in
luid geween uit. Haar poëzie-album
was helemaal bedorven, zo liet zij
luidkeels weten.
Er woont op aard' een lieve fee
Die duizenden wond'ren doet
En die geëerd wordt en bemind
Door elk die haar ontmoet
Die fee door iedereen geliefd
Tot alle goeds bekwaam
Moet wonen in elk meisjeshart
Want „Zachtheid" is haar naam
Er hebben zich ook de wonderlijkste
vormen van plagiaat voorgedaan. Eén
van de fraaiste is zeker deze:
Er was een nijlpaardje aan het
(strand
Dat waste zijn voetjes met zand
Oh Anneke mag je hartje zo rein
Als de voetjes van dat nijlpaardje
zijn.
En nu dezei
Er liep een nikkertje langs het
(strand
Die poetste zijn tandjes met helder
(zand
Lieve Emmy laat jouio hartje zo
(rein
Als dat nikkertje zijn tandjes zijn.
Of deze:
Er liep een katertje langs het strand
Het was een strenge school, de on
derwijzer was van de oude, krachti
ge stempel het was 1948 en de we
reld kennelijk nog wonderlijk kuis.
Ik moest voor de klas komen en
kreeg een donderrede aan te horen,
waar de oude, statige muren elkaar
wellicht nu nog vurige verhalen over
vertellen. „Welke duistere gedachten
spoken er in jou rond" en „Hoe haal
je het in je hoofd op jouw leeftijd",
waren de thema's waarop de meester
uitvoerig voortborduurde. Het was een
schande om een meisje zo van streek
te brengen. Ik had gaarne in inkt
willen oplossen, maar ik bleef waar
lk was: voor de klas.
Die onderwijzer is al vele jaren ge
pensioneerd. Hij is diep in de zeventig
en af en toe kom ik hem nog wel
eens tegen. Nimmer zal hij verzuimen
mij te groeten. Ik glimlach altijd be
leefd terug. Maar op mijn gemak voel
ik me nóóit.
R. D. P
(W)E TENS WAARD
De ongeveer driemiljoen Nederlanders, die
vorig jaar hun vakantie over onze grenzen
vierden, hadden allen hun eigen redenen om
juist dat land of die streek te kiezen. En al zal
het feit, dat men er zo lekker eet, lang niet
altijd doorslaggevend zijn voor de keus, een
feit is toch dat de voeding, zeker in de vakan
tie, een grote rol speelt.
Wie land en volk goed wil leren
kennen, past zich, ook wat het
eten betreft, aan aan de gewoonten
van zijn gastheren. Die aanpassing
kan vaak een groot deel van de va
kantievreugd uitmaken.
Daarom raden wij ook iedere
trekker met tent of caravan aan de
meegenomen levensmiddelen te be
perken tot het uiterst noodzake
lijke en tot datgene wat in het va
kantieland schaars en diuur is.
Vrijwel iedere toerist in de dop
kan vóór zijn vakantie al kennis
maken met de voeding die hem te
wachten staat. Want ook in eigen
land kan men volop genieten van
de culinaire troeven van vele lan
den binnen en buiten Europa.
Geen grotere Nederlandse plaats
of men vindt er Spaanse, Griekse,
Italiaanse, Chinese en Indische
eethuisjes en restaurants. En door
de goede communicatie- en ver
voersmogelijkheden zijn onze
groentewinkels en grote levensmid
delenzaken ruim voorzien van bui
tenlandse voedingsmiddelen.
Rijst, macaronie en spaghetti pa
prika's, knoflook, aubergines en
maïs, buitenlandse kaassoorten en
kruiderijen en niet te vergeten de
'"pcerijen, die bij de rijsttafel wor-
gebruikt, raken steeds meer
urgerd. Tegenover andere uit-
Jean-Charles Brosseau bracht deze hoed die hij „Amerikaanse
noemde in zijn collectie voor deze zomer. Niet iedereen zal er
e willen lopen.
Het is heerlijk om kinderen ga
de te slaan en te zien hoe ze
hun tijd verkwisten.
Ik kan me voorstellen dat er
mensen zijn, die dat met afgrij
zen aanzien, omdat ze zelf aan
alle kanten tijd te kort komen
maar ik geniet er elke dag
Kinderen hebben de wonder
lijke gewoonte, ons bij voortdu
ring te bewijzen dat we alles
verkeerd doen, verkeerd zien,
verkeerd uitleggen. Als ze nog
klein zijn praten ze er niet over
maar ze doen, en al doende la
ten ze je zien hoe totaal anders
ze zijn dan wij: de groten, de
ernstigen, de verantwoordelij
ken, de domoren. Tegen 't ogen
blik echter dat ze de puberteit
naderen vinden ze het nodig je
niet alleen met daden en hou
ding te bekritiseren, doch het
ook nog eens met veel wóórden
duidelijk te maken.
Vandaar dat pas beginnende
pubertjes zulke onuitstaanbare
wezens zijn.
En zoals ze met hun tijd om
springen!
Natuurlijk piekeren de jon
kies niet over het feit dat het
leven kort is: elk voor zich zijn
ze ervan overtuigd dat aan hun
jeugd nooit een einde komt
ze geloven eenvoudig niet in
ouder worden en allerminst in
doodgaan. Oud worden is dom,
doodgaan is absurd. Die ver
schijnselen horen thuis in een
andere wereld; kinderen heb
ben er niets mee te maken.
Kinderen leven eeuwen en
handelen als zodanig.
Ze doen een uur over hun
ontbijt, bestaande uit twee
dunne sneetjes brood, een crac
ker, een slokje theeZe be
grijpen niets van je opwinding
en de kreet: „Maak een beetje
voort, zit niet zo te treuzelen,
ik wil opschieten! Ze besteden
een uur aan hun toilet, knoeien
heerlijk met water in de ivas-
bak, draaien kranen open en
dicht, laten het zeepbakje een
oceaanreis maken, vouwen een
tulband van de handdoek en
balanceren de tandenborstel op
hun kin. Wassen en tanden
poetsen vergeten ze daarbij
want ze hebben het druk met:
tijdverspillen! Daarna moeten
ze ook nog een keer naar
school. Maar nu kunnen ze hun
tas niet vinden en als die tas
terecht is, zijn ze een boek
kwijt en als moeder dat boek
heeft opgespoord, missen ze
nog een schrift, en als ze de
deur al uit zijn komen ze op
hun dooie gemak terug want ze
waren hun vulpen vergeten en
waar is dat ding nou weer
Dat ze pas op het schoolplein
zullen arriveren nadat de deu
ren zijn gesloten interesseert
hen minder: zij hebben de tijd.
Alle tijd van de xoereld. Waar
over maken die volwassenen
toch zo'n drukte? Een dag
duurt heel lang!
Het helpt niet dat de volwas-
Moederlijke
senen de kindertjes het ganse
etmaal opjagen. „Vlug je bord
leegeten, hoor". Ze dénken er
niet over „Niet treuzelen onder
weg, anders kom je te laat!"
En wat dan nog? De school zal
niet weglopen (helaas). ,J)enk
er om, vóór zeven uur thuis".
Veronderstellen we nu heus dat
kinderen zich door een klók la
ten beheersen? „Opschieten het
is bedtijd". Ook dat vinden ze
absurdbedden zijn tijdloos.
„Ga eens vlug een fles melk
voor me halen!" Het bevel
wordt opgevolgd, alleen niet
vlug, want onderweg kom je als
kind zoveel interessante dingen
sij-idcen, kikkerbilletjes en kangoe
roevlees, staan we als Nederlanders
wat huiverig.
ADVERTENTIE
Langzamerhand is de Neder
landse huisvrouw de variatiemo
gelijkheden met al die produkten
van vreemde bodem gaan waar
deren. Met enig overleg zijn ze
immers uitstekend in onze me
nu's in te passen.
Een alledaagse groentesoep b.v»
kunt u heel apart maken door er
wat paprika in te verwerken. U
hebt dan bovendien nog het voor
deel van het hoge vitamine C-ge-
halte. Paprika is op vele manieren
klaar te maken, b.v. gevuld met
rijst of gehakt of verwerkt In een
groentemengsel met rijst. We dan
ken de kennismaking met deze
vrucht aan Hongarije en de Zuid-
europese landen.
De ook uit deze contreien afkom
stige gemengde rijstgerechten met
groenten, verschillende soorten
worst en/of vlees of vis, zoals pilav
uit Turkije en Griekenland en de
paella uit Spanje, zijn vrij eenvou
dig en vlug te bereiden. Er hoort
een ruime portie groenten en
vruchten, zoals aubergines, papri
ka's, tomaten en wortelen bij en
eventueel peulvruchten. Verder
vlees in de vorm van schapevlees,
lamsvlees kalfs- en varkensvlees
al dan niet gecombineerd met kip,
kaas en worst.
De rijst, macaroni en ander©
meelspijzen, die deel uitmaken van
de uit Zuid-Europa geïmporteerde
schotels bevatten in tegenstelling
tot onze piepers geen vitamine C.
Daarom is een combinatie van deze
produkten met paprika in welke
vorm dan ook zo geslaagd!
Ook met onze oude getrouwe
aardappel zijn we overigens, onder
invloed van het buitenland, andere
dingen gaan doen. Denkt u maar
aan de patates firtes, die we van
Frankrijk en België hebben over
genomen en aan de chips uit En
geland.
We halen onze nieuwe ideeën
niet alleen uit die Zuideuropese
landen, maar hebben wel degelijk
ook de invloed ondergaan van de
Scandinavische landen en Ameri
ka.
Kn&ckebröd en andere vormen
van donker „knasper" brood uit
het hoge Noorden zijn even voed
zaam als onze donkere broodsoor
ten en, mits op de juiste wijze be
legd dat wil zeggen met vlees
waren, kaas of ei uitstekend
bij de broodmaaltijden te gebrui
ken.
Ook het feestelijke smörrebröd is
niet te versmaden: alle soorten
brood, belegd met combinaties van
sla, vis, vlees, rauwe groenteslaat
jes e.d., kunt u eronder verstaan.
Het gebruik van vruchtesap bij
het ontbijt is een uit Amerika af
komstige gewoonte. Het is goed
vruchtesap te gebruiken. Gaat het
echter ten koste van de hoeveel-
,heid melk per dag, dan is deze ge
woonte niet toe te juichen. De
combinatie van melk en vruchten
moes of vruchtesappen, de zgn,
zijn dan een prachtige
de melk is rijk aan eiwit
calcium en vitamine B2, het sap-
van verse vruchten bevat veelal
een behoorlijke dosis vitamine C.
Ook kwark en yoghurt, uit Duits
land en de Balkan!anden afkom
stig, kunnen helpen om tot de ge
wenste hoeveelheid van V» tot
liter melk per dag te komen.
Natuurlijk, ook met behulp van
produkten van eigen bodem kun
nen we heerlijke gerechten maken.
Maar de levensmiddelen en pro
dukten van over de grenzen, brei
den onze horizon aanzienlijk uit
en maken ons werk in de keuken
tot een nieuw avontuur.
Vakantiefoto's
bewaren
Geheel doorzichtige en kleurloze
enveloppen van kunststof worden
thans in de Verenigde Staten ver
kocht om foto's te bewaren. Ze
kunnen in de enveloppe worden
opgeborgen in een band en vormen
aldus een losbladig album. De foto's
worden niet geplakt en kunnen dus
ook niet loslaten en zoek raken.
Ze kunnen niet vuil of beschadigd
worden als uw kind in het album
bladert. Een asje in de band waar
op de enveloppen worden bevestigd,
zorgt ervoor dat men door het
omdraaien van een knop de „blad
zijden" van het album kan om
slaan zonder zelfs het plastio aan
te raken.
tegen. Waarom hebben de gro
te mensen altijd haast? Houden
ze niet van het leven?
Soms denk ik: Neen, we hou
den er niet van. We houden ook
niet van onszelf. We gunnen
ons niets: geen rust, geen en
kel genot dat tijd kost. We ne
geren het feit dat de zon
schijnt, want we moeten zo no
dig van alles doen, wat we mor
gen trouwens wéér moeten
doen. We gunnen ons de tijd
niet om van een vers pak
sneeuw te genieten en moppe
ren alleen op de vertragingen
die er het gevolg van zijn. Rij
dend in een auto schelden we
op voetgangers, stoplichten en
andere automobilisten die voor
onze wielen verschijnen, terwijl
stoppen en weer op gang ko
men toch ook wel leuk is! Zelfs
als we met vakantie gaan heb
ben we een vreselijke haast:
om in het vakantie-oord te ar
riveren, om ons te installeren,
om weer thuis te komen. Kin
deren zijn wijzer. Kinderen
houden ontzaglijk veel van
zichzelf en gunnen zich dlles;
vooral tijd! Ze vinden het ge
woon fijn om te treuzelen, elke
lange minuut van het leven uit
te buiten, stil te staan bij alles
ivat hun belangstelling wekt,
zich bezig te houden met dat
gene wat hun genoegen ver
schaft. Kortom: zij nemen de
tijd om simpelweg gelukkig te
zijn. En wij die kinderen dan
maar opjagen met ónze haast,
Jeanne Lanvin maakte dit
jurkje van lichtgele organza.
Het bovenlijfje en de mouwen
zijn bestikt met glinsterende
steentjes. Op de japon wordt een
marineblauwe strik gedragen.
óns tijdgebrek, ónze omoijs-
heid! „Opschieten puk, lezen
doe je maar een andere keer.
Loop nou door, we moeten op
tijd komen! Teut niet zo, kind,
die boom staat er volgende
week ook nog!"
Zij hebben gelijk, al die treu
zelende, lummelende, tijdver-
kwistende kindertjes. Wij zijn
de domoren. Lang geleden, toen
we zelf kinderen waren, wisten
we nog wat leven was. Sedert
dien zijn we het vergeten. En
als het kroost het ons weer
tracht te leren, worden we boos.
Maar als diezelfde kinderen
boos op óns worden, omdat we
zo dom zijn oei, wat nemen
we hen dat kwalijk!
THE A BECKMAN
