Land van honger
en dorst
MEVR. GANDHI: DANK
)AG 12 MEI 1967
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA 25
Waarom is er honger in India?
Het antwoord is simpel: In
dia is volldieg afhankelijk van
de moesson. Dat is een tragische
waarheid. Geen regen: geen oogst,
miljoenen dreigen te sterven. Twee
jaar achtereen is in een aantal
deelstaten (waaronder Biharde
regen grotendeels uitgebleven. Als
de invoer uit de Verenigde Staten
van Amerika (dit jaar 10% mil
joen ton) én de hulp van buiten
landse organisaties er niet was zou
den veel mensen omkomen.
Dat zijn de feiten en het is de
waarheid. Ge zult moeilijk een ho
ge ambtenaar in India vinden, die
deze feiten gezegd wil hebben. Een
regeringsambtenaar in Delhi (die
bepaald bezwaren had met name
genoemd te worden» zei: „Er is
hongersnood in mijn land, maar
officieel was die er tot voor kort
niet. Ik heb geleerd te begrijpen
dat dit voor U onaanvaardbaar en
krankzinnig moet klinken. Maar u
moet óók iets begrijpen. Wij zijn
een ex-koloniale mogendheid. Dat
is een uiterst gevoelige zaak. Mis
lukking is gezichtsverlies." Ik zei:
„Maar het is toch niet India's
schuld dat het niet heeft gere
gend? Wat wilt u nu toch: De ima
ge van India in het buitenland
redden, of een paar miljoen doden
in Bihar?" Hij antwoordde: „In
dia heeft ook zelf wel iets gepres
teerd". Dat is juist. Toen in 1948
de onafhankelijkheid er was, had
de gemiddelde Indiër beslist min
der te eten dan vandaag, 19 jaar
later. Hij kreeg toen gemiddeld
1750 calorieën en in 1965 was
dat opgelopen naar 2300 caloriëen,
een ongekende luxe. ook al is het
naast ons overvet westers bestaan
nog maar een magere zaak. De laat
ste jaren (door misoogsten) is het
calorische cijfer weer teruggelopen.
India moet steeds meer mensen
te eten geven. De grootte van de
bevolking is gestegen van 348 mil
joen in 1948 naar 475 miljoen
(sommigen spreken van een half
miljard, niemand weet het juiste
cijfer) en zal in 1971 de 530 mil
joen hebben bereikt. De kinder
sterfte loopt terug, de ziekten lo
pen terug, de gemiddelde leeftijd
van de Indiërs is geklommen van
32 naar 45 jaar. De graanoogst lag
in 1948 op 53 miljoen ton per jaar.
In 1964 haalde men het record
van 88 miljoen ton en voor 1971
praat men over 120 miljoen ton.
Is dat laatste een droomcijfer?
Feit is, dat de oogstcijfers de laat
ste jaren bergafwaarts zijn gegaan.
In 1965 was de moesson al slecht
en men bereikte niet meer dan 72
miljoen ton (te vermeerderen met
elf miljoen ton Amerikaanse im
port). Toen al aten vele boeren
hun kleine reserves op. Toen kwam
1966. Wéér een droog jaar, met
een oogst van 74 miljoen ton. Im
port geschat op 14 miljoen ton. En
wat zal 1967 brengen? Men bidt de
goden om een bijzonder goede moes
son. Het moet nu toch wel eindelijk
gaan regenen!
Er is ook verlies, door slechte
pakhuizen en slechte opslagfacili
teiten. India telt naar schat
ting zo'n 24 miljoen ratten, ze pik
ken graag een graantje mee. Of
ficieel praat men over een verlies
percentage van 2 procent. Cynici
spreken vim 50 procent, realisten
houden het op 20 procent.
Friso Eiult
Er is maar één oplossing: de
produktie moet omhoog. J .P. Ma-
thur, plaatsvervangend secretaris
generaal van het Ministerie van
Voedsel en Landbouw in Nieuw Del
hij zegt: De produktie moet om
hoog door het gebruik van kunst
mest op grote schaal, het ge
bruik van nieuwe, meer produktie-
garanderende zaden en vergroting
van irrigatiecapaciteit. Wy wer
ken eraan.
Van de 325 miljoen hectare land
bouwgrond was in 1965/66 by na
90 miljoen geïrrigeerd. Wij zijn
pas in 1965 begonnen met nieuwe
zaden uit Mexico en uit Taiwan;
dit jaar zullen we 15 miljoen hec
tare beplanten. De produktie gaat
daardoor omhoog. En de boer, die
zeit dat zijn buurman twee-, drie
maal zoveel produceert en daardoor
dus twee-, of driemaal zoveel geld
voor zyn waar krijgt wil het ook
hebben.
De flessenhals ligt bij de kunst
mest. Mathur zegt. dat hij
voor 15 miljoen hectare 1.35
miljoen ton kunstmest nodig heeft.
De produktiecapaciteit in India
ligt echter slechts op 500.000 ton.
De rest moet geimporteerd worden.
„En in 1971 zullen we zelfs 2% mil
joen ton nodig hebben", zegt Ma
thur.
Hoe is de situatie? Er zijn in
heel India zes fabrieken in pro
duktie. Er zijn er vier in aanbouw
om acht fabrieken worden nog on
derhandelingen gevoerd, daarvan
zijn er zeven met buitenlandse
(Amerikaanse, Britse. Japanse en
Italiaanse» investeringen. In al
deze gevallen is overeenstemming
bereikt. Een gigantisch plan van
drie Amerikaanse oliemaatschappij
en voor een investering van de kant
van de VS van ten minste 250
miljoen dollar is afgespron
gen. voornamelijk door angst van
Indiase kant voor teveel invloed
en zeggenschap van het ryke, ka
pitalistische Amerika.
Iiedere landbouwexpert is het er
over eens: de voedselsituatie
staat of valt met de kunstmest-
produktie. Een Indiase ambtenaar
zei: „Daar kunt u in Holland ons
mee helpen. Voedselzendingen
zijn goed, maar lossen de proble
men niet op. Stuur ons ook kunst
mest". Dat gebeurt. „Eten voor In
dia" richt zijn actie in belangrijke
mate naar deze kant. India heeft
bezwaar tegen charitatieve hulp,
eenvoudig omdat men de hand niet
wil ophouden. India wil wel (in
rupees) betalen voor door „Eten
voor India" aangekochte en gezon
den kunstmest. Met de in India
op deze wyze gekweekte rupeete-
goeden kan „Eten voor India" dan
weer projecten uitvoeren, o.a. water -
boorprojecten, waarmee men vo
rig jaar in Indore, benoorden Bom
bay begonnen is. Iedereen is het
er over eens, dat deze plannen ge
zond zijn. Een Vredeskorps-werker
in India zei zéér nuchter: „Voed
sel zenden is mooi, bevredigt de
westerse ydelheid der rijkdom.
Maar als we eerlijk willen helpen,
moeten we ook aan hun toekomst
helpen bouwen".
ver hij niet in de werkverschaffing wordt gesteld. In de
werkverschaffingsprojekten zijn voorlopig 600.000 personen
(een fractie) aan het werk gezet op een loontje van 70
tot 90 cent per dag. Ongeveer 350.000 mensen ontvangen
bovendien een gratis acht ouncesrantsoentje, omdat ze
ziek of invalide zijn. Daarboven zijn er vier miljoen kir
deren, zwangere vrouwen, zogende moeders en ouden van
dagen, die van de Amerikaanse hulporganisatie CARE, te
zamen met de UNICEF, de Engelse organisatie OXFAM
en de kerkelijke organisaties CORAGS en Catholic Relief
Sendees en het hulpcomité van Bihar dagelijks een warme
maaltijd krijgen (tarwe, groenten, melkpoeder en vitami
netabletten). Binnen elkele dagen zullen dat er 6 mil
joen zijn, het is het grootste hulpprogramma, dat ooit
waar ook ter wereld, werd opgezet.
De verdeling loopt via de dorpsschoolmeester, de bin
dende idealist van de dorpssamenleving in een ontwikke
lingsland. De meester houdt de lijsten bij.
Er is ook een gigantisch drinkwaterprobleem. Daar
voor heeft men uit heel India 95 boorinstallaties naar
Bihar gestuurd en men hoopt dit aantal op 120 te brengen.
Verder hebben ook UNICEF en AFPRO, het orgaan van
samenwerking van particuliere, voornamelijk kerkelijke
organisaties een boorprogramma ter hand genomen.
Mirakel
Na deze cijfers blijft de vraag: Werkt dit alles?
Antwoord: Jawel, niet ideaal, niet helemaal efficiënt,
maar het werkt. Een mirakel in een land, waar zoveel
problemen en zoveel ellende elke organisatie tot misluk
ken dreigen te doemen. De indruk is dat de meeste hon-
gerigen hun acht ounces wel krijgen, dat de meeste kin
deren hun maaltyd per dag inderdaad ontvangen. Hierbij
is ryst en tarwe, die de stichting „Eten voor India" naar
het hulpcomité van Bihar heeft gezonden.
Maar er wordt nog op een afgrijselijke wyze honger ge
leden. Het magere rantsoentje is alleen genoeg om de
mensen van de hongerdood af te houden, ze door de zo
mer te laten strompelen.
„Maar", zei een lokale ambtenaar, „het probleem is
misschien niet eens zozeer of er voedsel ter beschikking
komt, maar of het transport kan blyven doorgaan. Een
havenstaking in New Vork, Bombay of Calcutta, een schip
dat vertraging heeft of de invallende moesson, die de we
gen onbegaanbaar maakt en de mensen in Bihar zullen
sterven".
J. A. Dave, directeur generaal voor de voedselvoorzie
ning voor India zegt: „Ons ideaal is 12 ounces per dag,
maar dat hebben we nog niemand kunnen geven. Ze kry-
gen acht ounces en in sommige streken, die niet zo'n
honger hebben, 6 en 4 ounces dagelyks. We hebben de
toestand onder controle. Min of meer".
Vraag: „Kan een mens leven op acht ounces per dag?"
Dave: „Zo moet u het niet stellen. De acht ounces kun
nen de hongerdood voorkomen
In India heet dat officieel: „On the edge of starvation"
op het randje van de hongerdood Reserves? Geen.
Als er geen stagnatie komt blyven ze op het scherp van
het mes balanceren, gebeurt er iets dan slaat de zeis toe.
„Ze kunnen als vliegen sterven", zei een ambtenaar in
Nieuw Delhi. „Of niet", voegde hy er aan toe. „Dat ligt
aan onze krachtsinspanning, en de uwe".
Het water is vaak niet
ver, maar toch veelal onbe
reikbaar. Een boring met
simpele handkracht kan
vaak het reddende water aan
de oppervlakte brengen.
Mdar niet altijd, zoals de zo
mer zeer droog is en de bron
nen leegraken.
gelooft de centrale regering in Nieuw Delhi de
door te kunnen komen. In juli begint te moesson,
hoopt men dan op een nieuwe oogst,
tyd hoopt men de 30 miljoen mensen in leven te
op een rantsoen van acht ounces (224 gram) dat
staat met vier boterhammen per dag. Die acht
per dag zyn gebaseerd op een maandelykse aan
ban de Centrale regering van 185.000 ton. Voor die
ounces moeten de vrouwen en mannen, die dat
kunnen, in de bloedhete zon in werkverschaf-
zoals het opwerpen van aarden wallen,
van wegen, hun arbeid leveren. De kinde
maar de helft van het rantsoen, 2 sneetjes of
tarwe per dag. Dat is alles, en men kan het
in de zgn. fair price shops, winkels met vastgestel-
pryzen.
probleem is echter, dat men zelfs geen geld
om dit magere rantsoen in één van de 18.500 fair
shops te kopen. De etenskast van de boer in Bihar
alleen leeg hy heeft ook geen cent meer, voorzo-
kerkklokken
oepen
pkrdajochtend om elf uur lul
de kerkklokken Dat moet voor
jeenen mensen het teken zijn
massaal naar de kerkportalen
pan om daar hun bijdrage te
Ueren voor de actie „Eten voor
ii"
gn elf uur ook begint de N.T S.
televisie-uitzending, die tot één
jal duren. Dan zullen ongetwy-
I beelden worden vertoond, welke
c oen hóe erg het is gesteld
i de hongersnood en de armoede
odift, speciaal in de staat Bihar,
hoe nodig het is hiervoor te of-
ji in Bihar is 70 procent van
jogst volledig mislukt. Er wonen
Biljoen mensen, van wie er 30
oen honger lijden. En al deze
moeten toch eten om al-
ij in leven te blyven.
wordt al hulp verleend door
van landen en organisaties
i dat is nog l&ng niet voldoen-
Ipertig miljoen magen voor lan-
vH]d vullen is geen sinecure.
W is de actie .Eten voor In-
nodig, broodnodig,
r fjjwel alle kerken werken aan de
mee. Daér moet morgen het
(binnenkomen en geteld worden
ma de totaalcijfers naar de ge-
«tehuizen gaan. De minister
;J^Binnenlandse Zaken heeft de
gea van burgemeester en wet-
jers verzocht de actie te steu-
•;|Tal van gemeentehuizen fun-
p ook als inzamelingsplaats,
de Federatie van Vrouweiyke
jrillige Hulpverlening heeft as-
ptie toegezegd.
k inzamelen van goederen in
■ka, o.a. levensmiddelen, wordt
/Idem ontraden. Het vervoer in
land, de sortering en het zee-
Mig verpakken vragen grote
fcgen, die be tea- besteed kunnen
fcn aan aankoop van hele
j jwladingen vol onverpakte voe.
middelen. Daarom dus dit
ende verzoek: alléén geld.
jaar heeft de actie ,Eten voor
in ons land het enorme be-
van 26 miljoen gulden opge-
Hiervan werd elf miljoen
roedsel besteed, 4% miljoen
kunstmest, 2 miljoen voor
Ifp boringen en 8% miljoen voor
iten ter verbetering van de
slproduktie.
vermelden het maar het
aardig streefbedrag
wie morgen tussen elf en
niet in staat is zyn bydrage
in kerkportaal of ge-
hier het gironummer
voor India": 100200, Den
„Het Nederlandse volk verdient dank voor de wijze waarop
men zich voor India wil inspannen, maar men moet zich Wel
realiseren dat hulp niet alleen uit het buitenland komt. Wat in
Bihar aan steun wordt verleend, komt vooralsnog in hoofdzaak
uit India zelf. Dat kan ook niet anders. Ik heb bezwaar tegen
de voorstelling van zaken, alsof India niets zou doen en het
buitenland alléén mensen van de hongersnood kan redden.
Wat in Nederland voor India wordt gedaan, dient de vrede en
de goede verstandhouding onder de volkeren. Daarom onze
hartelijke dank voor „Eten voor India1'. Verder is het van
groot belang er op te wijzen dat de drinkwatervoorziening
zeker zo acuut is als voedsel. Wij hebben nog veel meer boor
installaties nodig. In dit opzicht hebben wij de kennis van de
Nederlanders hard nodig. Het is juist die gerichte hulp die wij
zo op prijs stellen". Aldus premier Indira Gandhi in een ge
sprek met Friso Endt.
Een hese stem en een
wanhopig gebaar naar de
mond zegt alles: honger!
Eten! Niets in de maag.
boterhammen
II«honger is officieel in Bihar. Sedert kort
wit de regering van de Indiase deelstaat de
Ipertoestand officieel afgekondigd en heeft
ftntrale regering in Nieuw Delhi die toestand
istigd. „De wereld wist dat al maanden,
Vjr nu weten wij het dan ook" constateerde de
Mfchlight, dagblad van de hoofdstad Patna,
,Aan onze feitelijke situatie verandert
niet veel", vond dr. Koemar Soeresh
districtscommissaris van de provincie
Uit de archiefstukken van zijn voor-
was hem gebleken dat in de laatste 150
i dergelijke hongersnood niet was voor-
nen in de deelstaat Bihar 52 miljoen mensen,
lyden er 30 miljoen honger. Al sedert oktober
jaar, toen bleek dat voor het tweede ach-
jaar de droogte de tarwe- en rystoogst had
is de op één na dichtst bevolkte staat van India,
-..Jge plaatsen wonen 1200 mensen op één vierkante
Dat is méér dan in Nederland. Bihar is bovendien
een arme staat geweest. Slechts 23 procent van de
behoort tot de kasten, de rest is paria, sociaal
achterlyk. De economie rust voor 92 pro-
de landbouw. De zomeroogst van 1966 leed een
van 25 procent, de winteroogst '66/67 is er nog
aan toe. De rijstoogst is niet meer dan 1.2
ton, tegen normaal 4,4 miljoen ton. Het totaal
over het Jaar 1966/67 wordt op ruim 5 miljoen
